Δείτε αυτό βίντεο για να πάρετε μια γεύση από την παράσταση που είδαμε χθες το βράδυ...

Το θέατρο έχει πάντα τη δική του γλύκα και ομορφιά. Σαββατόβραδο στο “Studio Μαυρομιχάλη” να δούμε τους “Δυο Θεούς”. Δεν υπήρξα, ούτε είμαι θρησκόληπτος. Μα ούτε το έργο αναφέρεται στον ένα και μοναδικό Θεό. Το αντίθετο. Ένα λογοπαίγνιο, έξυπνο, για δυο Θεούς λίγο πριν το τέλος του κόσμου ήταν.

Δείτε μερικά πράγματα για το έργο από τους ειδικούς:
Έργο γραμμένο το 1999, απέσπασε το βραβείο “Κάρολος Κουν”, ως το καλύτερο Ελληνικό θεατρικό έργο εκείνης της χρονιάς.
Η δράση τοποθετείται κάπου στο μέλλον, με τους δύο ήρωες, τον Πάτρικ και τον Μιγκέλ να βρίσκονται για χρόνια κλεισμένοι σε ένα ίδρυμα, παλεύοντας να απεξαρτητοποιηθούν  από τον εθισμό τους στη χρήση κομπιούτερ.
Έξω από  το ίδρυμα, ο κόσμος έχει χωριστεί σε δύο υπερκράτη, την Αμερική και την Ευρασία, που με την έναρξη του έργου, μαθαίνουμε ότι βρίσκονται στα πρόθυρα πολεμικής σύρραξης, με χρήση πυρηνικών όπλων. Μια σύρραξη, που αν συμβεί, θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια, στην εξαφάνιση κάθε είδους ζωή στον πλανήτη.
Οι δύο φίλοι τότε, αποφασίζουν να χρησιμοποιήσουν το κομπιούτερ που κρυφά έχουν φέρει στο δωμάτιό τους, για να καταγράψουν την ιστορία του ανθρώπινου γένους σε μια δισκέτα, έτσι ώστε αν κάποτε κατοικηθεί ξανά ο πλανήτης, οι νέοι του κάτοικοι, να πληροφορηθούν την ύπαρξη αυτού του πολιτισμού που πλησιάζει στο τέλος του.
Το προσωπικό και οι άλλοι τρόφιμοι του ιδρύματος, μαθαίνουν το σχέδιο του Πάτρικ και του Μιγκέλ και ζητούν να μπουν σε αυτή τη καταγραφή της Ιστορίας, όχι ως αυτό που είναι, αλλά ως κάποια σπουδαία πρόσωπα, κερδίζοντας έτσι μια θέση στην αιωνιότητα. Έτσι, ο Έντι θέλει να γίνει ο Παστέρ, ο Ζήρο - Ζήρο, ο Λίστ και ο Διευθυντής του ιδρύματος, ο Τζώννυ Βαισμίλερ!
Οι δύο φίλοι ικανοποιούν όλα τα αιτήματα, προχωρώντας σε μια τερατώδη παραχάραξη της Ιστορίας και για τον εαυτό τους κρατούν τον υπέρτατο ρόλο: Γίνονται οι Δύο Θεοί που δημιούργησαν κάθε τι πάνω σε αυτόν τον πλανήτη!
Συντελεστές: Σκηνοθεσία: Φώτης Μακρής, Σκηνικά - κοστούμια: Γιώργος Ζιάκας, Μουσική επιμέλεια: Νίκος Βίττης, Φωτισμοί - Βίντεο: Στέφανος Κοπανάκης, Βοηθοί σκηνοθέτη: Μαρία Πατσαφά, Κέβη Κουλούρη
Παίζουν: Γιώργος Νινιός, Φώτης Μακρής, Διονύσης Μανουσάκης.
Διάρκεια: 90 λεπτά χωρίς διάλειμμα.

Αναρωτιόνταν μετά, θεατές, ποιος ο λόγος να γραφτεί ένα τέτοιο έργο; Πάντα υπάρχει ένα ερέθισμα για δημιουργία και στο συγκεκριμένο έργο ήταν φανερή η αγωνία του συγγραφέα να καταγράψει με χιούμορ τις τελευταίες ώρες μέσα από μια ξεχωριστή ματιά.

Εκπληκτική η ερμηνεία των ηθοποιών. Εμπειρία η ίδια η θεατρική σκηνή. Άνοιξε τις πόρτες της στις 9.30, μέχρι τότε περιμέναμε όρθιοι στο πεζοδρόμιο της Μαυρομιχάλη για να βρούμε μέσα, πάνω στη σκηνή τους ηθοποιούς.

Παράξενα τοποθετημένες και οι κερκίδες αν και ο κόσμος έδειχνε μυημένος και δεν ενοχλούνταν μ' αυτό το έξω από τα συνηθισμένα για θέατρο...

• Μπορείτε να αγοράσετε και το ομότιτλο βιβλίο και να το διαβάσετε διαφορετικά. Δείτε ΕΔΩ.

«Ολέθρια» χαρακτήρισε τη συμφωνία που έκανε η κυβέρνηση Σημίτη με τη γνωστή επενδυτική τράπεζα Goldman Sachs, το 2001, ο δημοσιογράφος της εφημερίδας «Λε Μοντ» Μαρκ Ρος, συγγραφέας του βιβλίου «Η Τράπεζα: Πώς η Goldman Sachs κυβερνά τον κόσμο» (εκδόσεις Μεταίχμιο). Δείτε περισσότερα πράγματα εδώ από το Κουτί της Πανδώρας...

Είχα καιρό να βγω έξω για καφέ με φίλους. Το έκανα σήμερα το πρωί στην πλατεία Εσταυρωμένου στο Αιγάλεω παρέα με τον Βασίλη Αποστολόπουλο, τον γραμματέα της ΟΣΣΕ.

Aφορμή ήταν η εφημερίδα “Τύπος” που βγάζω εδώ και τρεις μήνες μαζί τους. Η Πόπη ετοίμασε χθες το δοκίμιο, επικοινωνήσαμε και ήρθαμε εδώ, μοιράζοντας την απόσταση, αυτός από τον Κορυδαλλό εγώ από τον Κολωνό, να τα πούμε λίγο και να πάρει να δει το υλικό με τη νέα εφημερίδα. Θα το δείξει, πρωί της Δευτέρας στον πρόεδρο και θα δώσουμε τις τελευταίες διορθώσεις και παρατηρήσεις στην Πόπη για να φύγει για το πιεστήριο. Είπαμε, Πάσχα έρχεται και καλό είναι να... κλείνουμε τις υποχρεώσεις μας για να είμαστε πιο άνετες τέτοιες γιορτινές μέρες

Η μέρα είναι όμορφη. Έχει έναν ήλιο εκπληκτικό. Η άνοιξη άρχισε να γέρνει κιόλας προς το καλοκαίρι. Κάνει εμφανή την προτίμησή της σε πιο ζεστές μέρες.

Καθίσαμε σε ένα από τα καφέ της πλατείας. Και μου άρεσε η κουβέντα που κάναμε. Με τιμά που εμπιστεύονται τη δουλειά μου και μου αφήνουν όλο αυτό το περιθώριο για δημιουργία. Είναι σημαντικό αυτό στο χώρο του Τύπου, που κυριαρχείται από τους “ξερόλες” και τους αργόσχολους αναλυτές του τίποτα.

Ο Βασίλης, κάθε φορά που κουβεντιάζουμε μου ξεδιπλώνει και μια άλλη, όμορφη, πλευρά του χαρακτήρα του. Έχει μάθει από τη ζωή πολλά πράγματα και κουβεντιάζοντας μαζί του, μόνο κερδισμένος μπορείς να βγεις. Πάντα μου άρεσε, από μικρός, να κάνω παρέα με πιο μεγάλους. Σοφός δε γίνεσαι μόνο από τα βιβλία. Καμιά φορά η ζωή η ίδια είναι το καλύτερο πανεπιστήμιο, αρκεί να ΄χεις τα μάτια σου και τα αυτιά, ανοιχτά. Και επιπλέον τη διάθεση να ζήσεις δημιουργικά, προσφέροντας απ' το περίσσευμα σου.

Ο πλούτος της ψυχής δεν αποταμιεύεται σε καμιά τράπεζα. Στην καρδιά των ανθρώπων θα τη βρεις. Κι όσο κι αν δίνεις αυτός δε λιγοστεύει...

Debtocracy by BitsnBytes

Δείτε αυτό το βίντεο με προσοχή παρακαλώ, όχι βιαστικά. Η διάρκεια του είναι περίπου 82 λεπτά, αλλά αξίζει να διαθέσετε αυτό το χρόνο για προβληματισμό. Έτσι για να μάθουμε, αν δεν ξέρουμε ποιοι ευθύνονται για τη χρεοκοπία αυτής της χώρας και πώς αυτή μπορεί να αντιμετωπιστεί... Αλλά ας μην ξεχνάμε και την κινητοποίηση αύριο για τους Λαχανόκηπους.

Έλεγα σε ένα φίλο χθες, αμέσως μόλις γύρισα από την απεργιακή συγκέντρωση, ότι ίσως αυτή η απεργία εξελιχθεί σε διαρκείας... Δεν είχε ακόμα ολοκληρωθεί η συνεδρίαση του Διασωματειακού και δεν ήξερα τι θα αποφάσιζαν. Ούτε και σήμερα το πρωί ξέρω παρόλο που έκανα τη... βόλτα μου σε όλα τα πιθανά σημεία στο internet για να μάθω... Το κλίμα όμως έδειχνε προς το πού έκλεινε η πλάστιγγα και την αγωνία μου εξέφρασα...

“Δε θα χάσει η Βενετιά βελόνι” ή κάτι τέτοιο μου είπε. Κι έμεινα. Ήταν νέος, “έπαιζε” στα δάκτυλά του το internet, ήταν κολλημένος στο Facebook, νόμιζε – όπως όλοι οι νέοι- ότι σε τίποτα δεν θα του κόστιζε αυτή η έλλειψη ενημέρωσης. “Υπάρχουν οι ενημερωτικές ιστοσελίδες” μου είπε, σχεδόν γελώντας, υπονοώντας ότι δεν τρέχει και... τίποτα αν συνεχιστεί η απεργία. Για αυτόν, όπως και για πολλού άλλους αδαείς, μια μέρα οι εφημερίδες θα πεθάνουν, αφού κατά την άποψή τους, δεν θα έχουν λόγο ύπαρξης...

Δεν μίλησα. Δεν είχε νόημα. Ήταν απόλυτος στο συμπέρασμά του. Θα μπορούσα να διαφωνήσω. Ανώφελο. Είχα επιχειρήματα για να τον πείσω αν αποφασίζαμε να συζητήσουμε σοβαρά. Αλλά το ξανασκέφτηκα. Γιατί να πείσεις κάποιον να αλλάξει μια διαμορφωμένη άποψη; Ίσως να φταίμε κι εμείς οι δημοσιογράφοι που σκέπτεται έτσι. Και δεν είναι ο μόνος.

Ο Τύπος στην Ελλάδα έχει μείνει μόνος και αβοήθητος. Η επίσημη Πολιτεία δεν κάνει το παραμικρό για να τον στηρίξει. Οι εκδότες δεν αγαπούν πια, όπως κάποτε, το προϊόν τους. Τις περισσότερες φορές λειτουργούν εν γνώση τους ελλειμματικά, καθώς ποντάρουν σε παράπλευρες κερδοφόρες δραστηριότητες.

Όχι πως δεν έχουμε ευθύνη κι εμείς. Βλέπεις νέα παιδιά στην εφημερίδα και περιμένουν να ενημερωθούν από τα δελτία Τύπου ή από τα Site για να γράψουν το κομμάτι τους. Άντε να κάνουν κι ένα τηλεφώνημα, αλλά μέχρι εκεί. Ρεπορτάζ, έρευνα επιτόπια δεν κάνουν. Αυτά τα έκανε η δική μου γενιά. Και ήταν τότε που οι εφημερίδες πουλούσαν 240.000 φύλλα μόνο στην Αθήνα. Ποιον παραξενεύει ότι στις μέρες μας, όλες μαζί οι εφημερίδες πουλάνε περίπου τόσα φύλλα;

Ναι, κάτι πρέπει να αλλάξει.. Ας αναλάβουν οι υπεύθυνοι των τμημάτων να το κάνουν, οι αρχισυντάκτες, οι διευθυντές. Ας κάνουν ξανά το προϊόν τους ελκυστικό, δυνατό και αναγνωρίσιμο. Μπορεί να μπει στο περιθώριο η τηλεόραση με τα σκουπίδια που προσφέρει και να δοθεί στο ;internet η πραγματική διάσταση στην παρέμβαση που μπορεί να έχει.

Ας καταλάβουμε πως δεν κινδυνεύουμε από το internet. Όντως έχει τη δύναμη να μεταφέρει γρήγορα την πληροφορία. Αλλά αρκεί αυτό για έναν “ψαγμένο” αναγνώστη; Χρειάζεται και η ανάλυση, η εμβάθυνση, το “δέσιμο” με περισσότερα στοιχεία για να γίνει ελκυστικό ένα δημοσιογραφικό κείμενο. Ας το κάνουμε όσο είναι καιρός για να προστατέψουμε τη δουλειά μας. Τα περιθώρια στενεύουν απελπιστικά και κάθε μέρα που περνάει δεν θα ξανάρθει.

Εξάλλου στις δύσκολες εποχές που ζούμε, ο σοβαρός Τύπος έχει να παίξει ένα σημαντικό ρόλο στην υπεύθυνη ενημέρωση του πολίτη. Που απουσιάζει, δυστυχώς, στις μέρες μας...

Δείτε κι αυτό για να σκάσει λίγο γέλιο το χειλάκι σας... Οι... εραστές υπάρχουν παντού γύρω μας... Προσέχετε. Μπορεί να συμβεί και σε σας...

Δείτε ΕΔΩ ένα βίντεο προάγγελος των όσων έπονται το βράδυ.. Εμείς θα είμαστε εκεί. Εσείς;

Απόψε το βράδυ της Τετάρτης 6 Απριλίου κλείνουμε την τηλεόραση, στα δελτία των 8 και των 9, και μπαίνουμε στο Ίντερνετ. Στη διεύθυνση xreokratia.gr και debtocracy.gr, από τις 20:00 και μετά θα είναι διαθέσιμο το πρώτο ελληνικό ντοκιμαντέρ που στηρίχθηκε αποκλειστικά στην οικονομική ενίσχυση των θεατών και το οποίο θα διατίθεται χωρίς δικαιώματα χρήσης και αναμετάδοσης.

Οι συντελεστές του Debtocracy συνομιλούν με ορισμένους από τους σημαντικότερους οικονομολόγους, πολιτικούς και δημοσιογράφους που παρουσιάζουν εναλλακτικές ερμηνείες αλλά και προτάσεις για την κρίση δημοσίου χρέους της Ελλάδας και της Ευρωζώνης. Οι δημοσιογράφοι Αρης Χατζηστεφάνου και Κατερίνα Κιτίδη, που υπογράφουν το σενάριο και τη σκηνοθεσία, παρακολουθούν την πορεία χωρών όπως ο Ισημερινός, που δημιούργησαν Επιτροπές Λογιστικού Ελέγχου αλλά και την αντίστοιχη προσπάθεια που ξεκίνησε στην Ελλάδα.

Έχοντας πραγματοποιήσει γυρίσματα στην Ελλάδα και το εξωτερικό, αλλά και μέσα από κινούμενα σχέδια και animation, το Debtocracy παρακολουθεί την πορεία της παγκόσμιας οικονομίας από τη δεκαετία του ’70 και εξηγεί τις έννοιες του απεχθούς και του παράνομου χρέους που βαραίνουν και την Ελλάδα.

Στο Debtocracy μιλούν, μεταξύ άλλων, οι ακαδημαϊκοί Ντέιβιντ Χάρβεϊ, Σαμίρ Αμίν, Κώστας Λαπαβίτσας και Ζεράρ Ντιμενίλ, ο φιλόσοφος  Αλέν Μπαντιού, ο επικεφαλής της επιτροπής λογιστικού ελέγχου του Ισημερινού Ούγκο Αρίας, ο πρόεδρος του CADTM Ερίκ Τουσέν, δημοσιογράφοι όπως o Άβι Λιούις (συγγραφέας/σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ The Take – Η κατάληψη) και ο Ζαν Κατρμέρ (Liberation). Ακόμη προσωπικότητες όπως ο Μανώλης Γλέζος και η αντιπρόεδρος του γερμανικού κόμματος Die Linke Ζάρα Βάγκενκνεχτ.

Τη μουσική υπογράφει ο Γιάννης Αγγελάκας και το μοντάζ ο Άρης Τριανταφύλλου ενώ την παραγωγή υπογράφει η εταιρεία BitsnBytes του Κώστα Εφήμερου. Την επιστημονική επιμέλεια έχει αναλάβει ο Λεωνίδας Βατικιώτης.

Η δημιουργία του Debtocracy οφείλεται αποκλειστικά στους εκατοντάδες ανώνυμους και επώνυμους «συμπαραγωγούς» μας που κάλυψαν μέσα σε λίγες ημέρες τα έξοδα παραγωγής και συνέχισαν να συνεισφέρουν για τα έξοδα διανομής.

Χορηγοί επικοινωνίας thepressproject.gr, tvxs.gr, www.debtocracy.gr

Για περισσότερες πληροφορίες επικοινωνήστε με τον Μιχάλη Αλιμάνη στο τηλέφωνο 210-3425801 Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.