Αυτό είναι το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας του «ΤΥΠΟΥ των Συνταξιούχων Σιδηροδρομικών» που κυκλοφορεί τώρα. Το επιμελούμαι δημοσιογραφικά εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Μπορείτε να το δείτε ΕΔΩ..
Ολοκληρώσαμε καλοκαιριάτικα και στείλαμε στο πιεστήριο και το τ. 445 του "ΤΥΠΟΥ των Συνταξιούχων Σιδηροδρομικών"... Ο τρόπος δουλειά ο ίδιος. Τις προηγούμενες μέρες κατέβηκα στο κέντρο, στην ΠΟΣΣ και συναντήθηκα με τον πρόεδρο της, Θύμιο Κάραλη όπου και συζητήσαμε για το περιεχόμενο της. Πήρα επίσης όση ύλη ήταν διαθέσιμη ώστε να αρχίσω να τη "χτίζω" για να πάρει τη μορφή της εφημερίδας. Τις επόμενες μέρες τα Σωματεία με e-mail μου έστειλαν την ύλη που εκκρεμούσε. Είναι ωραία αυτή η επαφή και η επικοινωνία, διότι αντιλαμβάνομαι καλύτερα τι θέλουν και μπορώ να το αποτυπώσω, τεχνικά. Και μετά ακολουθεί η διαδικασία της έκδοσης... Και να που ένα ακόμα φύλλο της εφημερίδας ολοκληρώθηκε από την Πόπη στη Σαλαμίνα... Σε μια άψογη συνεργασία!
Φυσικά επικοινωνούμε κι αλλιώς μέσω e-mail ή μέσω messnger για τα επείγοντα. Το κάναμε για πρώτη φορά από την Πάρο, τον Ιούνιο του 2023 που είμαστε σε διακοπές με τον Στήβ την Έστερ και τα παιδιά τους και μας άρεσε. Τολμήσαμε και προχωρήσαμε παράλληλα στην έκδοση νέου φύλλου με το νέο σύγχρονο, διαδικτυακό τρόπο, ενώ κάναμε τα μπάνια μας. Μέσω e-mail ή μηνυμάτων Viber ή Messenger παίρναμε τα θέματα, τα αξιολογούσαμε, τα σελιδοποιούσαμε σε κασέ και τα... στέλναμε στην Πόπη στη Σαλαμίνα, που έχει την τεχνική ευθύνη της έκδοσης. Έτσι, η ύλη μπορεί να έρχεται από Αθήνα, αλλά μπορεί να στηθεί παντού και στη συνέχεια να σελιδοποιηθεί στη Σαλαμίνα! Έτσι είναι, όταν αξιοποείς με τον σωστό τρόπο τη δύναμη της τεχνολογίας! Αυτό το φύλλο το βγάζουμε από Αθήνα, αλλά με τον ίδιο τρόπο.
Η εφημερίδα ο ΤΥΠΟΣ των Συνταξιούχων Σιδηδρομικών, έχει τη δική της ιστορία. Έχει περάσει από συμπληγάδες, λόγω των εσωτερικών προβλημάτων της Διοίκησης αλλά και της απραξίας στην εποχή του κορονοϊού κι έχει σταθεί όρθια στα πόδια της. Αυτές τις μέρες ετοιμάσαμε ένα ακόμα νέο φύλλο και περάσαμε σε μια νέα εποχή με νέα Διοίκηση στην Ομοσπονδία που την εκδίδει και με την πίστη ότι θα τα καταφέρει να είναι κάθε τρίμηνο στο ραντεβού της. Ξεκινήσαμε με αισιοδοξία!
Αυτό το έντυπο έχει έναν... δικό του τρόπο να βγαίνει. Εκεί που νομίζεις ότι σταμάτησε η έκδοση, αναγεννιέται σαν τον φοίνικα από τις στάκτες του. Και σ' αυτό "βοήθησε" η εποχή του κορονοϊού Covid-19 που δημιούργησε πολλά προβλήματα στους ανθρώπους. Ένα από αυτά ήταν και η έκδοση του «ΤΥΠΟΥ» της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συνταξιούχων Σιδηροδρομικών (ΠΟΣΣ) ο οποίος βγαίνει, πολύ πιο αργά πια και όχι στο δίμηνο, μέχρι να το επιτρέψουν οι συνθήκες.
Την αρχή, πριν δεκαπέντε χρόνια που την ανέλαβα, έβγαινε σταθερά κάθε μήνα και κάλυπτε τις ανάγκες για την προβολή της δράσης των Σωματείων της δύναμης της ΠΟΣΣ σε όλη τη χώρα.
Η συγκεκριμένη εφημερίδα υπήρχε στον χώρο και πριν πάω εγώ για να την αναλάβω. Σ’ αυτό που εγώ βοήθησα, ήταν να της δώσω έναν πιο δημοσιογραφικό, ελκυστικό ύφος και να είναι συνεπής στο ραντεβού της, σε όποιο χρόνο χρόνο εκείνη αποφασίστηστηκε να βγαίνει.
Συνδετικός κρίκος, σ' αυτ΄'η την επαγγελματική δουλειά ο πρόεδρος της ΠΟΣΣ, Βασίλης Αποστολόπουλος. Ο ίδιος με γνώριζε από την εποχή που εργαζόμουν στο Γραφείο Τύπου του Εργατικού Κέντρου Πειραιά. Είχε δοκιμαστεί η σχέση μας και υπήρχαν όλες οι δυνατότητες για μια καλή συνεργασία. Τώρα εκείνος επέλεξε να αποχωρήσει από την ενερτγό δράση. Στο τιμόνι της ΠΟΣΣ είναι ο Θύμιος Καραλής ο οποίος εξελέγη στο τελευταίο συνέδριο της ΠΟΣΣ. Και στο ξεκίνημα της η συνεργασία μας, δείχνει να έχει διάθεση για δουλειά. Φυσικά, ο χρόνος θα δείξει...
Γενικά σ' αυτο το έντυπο πάντα τα πήγαμε πολύ καλά με τους ανθρώπους του. Μέχρι που ήρθε ο κορονοϊός. Οι άνθρωποι είναι συνταξιούχοι, μεγάλοι σε ηλικία και ως ομάδα, ευπαθής. Υπήρχε δηλαδή μεγάλη ανάγκη για προσοχή. Ήρθε και η καραντίνα και μας απόκαμε.
Τα πράγματα δείχνουν ότι αν τα καταφέρουμε μπορεί και να επιστρέψουμε στο δίμηνο. Ο χρόνιος θα δείξει. Στο μεταξύ προέκυψσν πολλά. Συνέδριο, εκλογή νέας διοίκησης, αλλά προέκυψαν και πολιτικές εκλογές κι έγινε πάλι πολύπλοκο το πράγμα... Παρ' όλα αυτά, λίγο πάνω λίγο κάτω στους χρόνους, τα καταφέρνουν.
Ελπίζουν οι άνθρωποι, όπως όλοι μας, ότι κάποια στιγμή, η κανονικότητα θα μπει στη ζωή τους, εξέλεξαν κανονικές διοικήσεις με εκλογές και ελπίζουν πως θα τα καταφέρουν να λειτουργήσουν, όπως ήξεραν, με φυσική παρουσία και όχι από μακριά. Τα e-mails είναι για τους ανθρώπους αυτής της ηλικίας, κάτι σαν... διαστημικά πράγματα. Μέχρι το φάξ και πολύ είναι... Μόνο που τα Fax είναι πια ελάχιστα. Καταργήθηκαν, ακόμα και από το δημόσιο...
Τους καταλαβαίνω. Πολλά πράγματα στη νέα τεχνολογία, δεν τα κατανοούν ή αρνούνται να μπουν στη διαδικασία να τα μάθουν. Θέλουν να κρατήσουν το χειρόγραφο ή το τυπωμένο χαρτί στα χέρια τους, για να είναι βέβαιοι για τι πράγμα μιλάνε.
Κι αυτή η πανδημία, τα ανέτρεψε όλα! Η επικοινωνία γίνεται πια με νέες μορφές και άντε να σκανάρεις τα έγγραφα και να τα στείλεις στο δημοσιογράφο. Και μετά να τηλεφωνήσεις για να βεβαιωθείς ότι πήγαν, ότι τα παρέλαβε. Δύσκολες, πολύ δύσκολες εποχές… Ευτυχώς που υπάρχει το κινητό τηλέφωνο για να φωτογραφίζεις τα χειρόγραφα!
Όλοι πια έχουν ολοκληρώσει τις εκλογές τους και κάποια στιγμή θα προχωρήσουν σύμφωνα με το κατασταστικό, τον περασμένο μήνα προχώρησαν στην εκλογή νέας Διοίκησης... Κι αυτοί δείχνουν να έχουν διάθεση να πάνε τα πράγματα ένα βήμα πιο μπροστά.
Και όλα αυτά, με τος ιώσεις και την Covid-19 να είναι ως πέλεκης πάνω από τα κεφάλια όλων μας... Θα το περάσουμε κι αυτό, πού θα πάει... Χρειάζεται να είμαστε προσεκτικοί γιατί αυτός ο ιός εξελλίσεται σε... μόνιμο, οπότε καλό είναι να μην είμαστε ιδιαίτερα διαχυτικοί ακόμα και τώρα που είναι καλοκαίρι. Έτσι κι αλλιώς η γρίππη αυτού του είδους είναι πάντα εδώ καθώς έχει εξελιχθεί σε μια απλή γρίπη. Και οι μεγάλες ηλικίες, όπως είμαστε εμείς, είναι πάντα πιο ευάλωτες... Το ενθαρρυντικό είναι αν και μεγάλωσε ο χρόνος αναμονής (έγινε τριμηνιαία) εντούτοις το ραντεβού έχει μια κάποια συνέπεια...
Οι Λαχανόκηποι κινδυνεύουν!... Στην αφίσα της ΕΚΑΠ που καλεί τους κατοίκους της περιοχής σε κινητοποίηση, φαίνεται καθαρά αυτό το SOS. Την Κυριακή μαζευόμαστε και εκφράζουμε την οργή μας γι' αυτές τις εξελίξεις. Που, ομολογουμένως, δεν το περιμέναμε από τη νέα δημοτική αρχή, μετά τις προεκλογικές δεσμεύσεις της. Ας είναι... Εδώ είμαστε για να υπενθυμίζουμε ότι η Αθήνα ανήκει σ' αυτούς που την κατοικούν...
Στα κυριακάτικα φύλλα αυτό που κυριαρχεί στις διαφημίσεις είναι οι πασχαλινοί προορισμοί. Δεν ξέρω σε ποιους απευθύνονται και πόσο σίγουροι είναι ότι φέτος με όλα όσα συμβαίνουν θα βρεθούν άνθρωποι να κάνουν μακροπρόθεσμους προγραμματισμούς.
Αλλά είναι ωραίο που οι εφημερίδες δε χάνουν τις συνήθειες τους. Είναι που το εμπορικό κοιτάζει το ημερολόγιο του και οργανώνει τις καταχωρήσεις του.
Ποιος αρνείται ότι έρχεται Πάσχα; Ο καιρός γλυκαίνει ήδη και όποιον μπορεί, είναι υπέροχα να μπορεί να προγραμματίζει από τώρα πασχαλινές εξορμήσεις...
Τα «Ταξίδια» της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ προτείνουν μια βόλτα για ψώνια στην Κωνσταντινούπολη. Δεν είναι άσχημη ιδέα... Δίπλα μας και σχετικά οικονομικά με τη νομισματική διαφορά που έχουμε...
Στο ίδιο τεύχος υπάρχει πρόταση για μια βόλτα στα ψηλά Λασηθιώτικα όρη, στο οροπέδιο Λασιθίου, αλλά και στα μικρότερα οροπέδια Νήσιμου, Καθαρού και Λιμνάκορου. Κάθε στάση και μια κατάδυση στην ανεξάντλητη ιστορία και μυθολογία της Κρήτης.
Στο TRAVEL του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΤΥΠΟΥ μπορείς να βρεις τους top πασχαλινούς προορισμούς στην Κέρκυρα, τη Ρόδο, την Κρήτη, το Ναύπλιο και τη Ναύπακτο. Πληροφορίες για τη διαμονή, το φαγητό, τα έθιμα, τα αξιοθέατα...
Όντως, άρχισε να... μυρίζει Πάσχα...
Τρέιλερ της ταινίας που, φαντάζομαι έχετε δει, αλλά ευχαρίστως θα ξαναβλέπατε, είμαι βέβαιος...
Δεν υπάρχει Πάσχα, τα τελευταία χρόνια που να μην δείξει ο ΑΝΤ1 τον "Ιησού από τη Ναζαρέτ", την ταινία - καλοσσό του βραβευμένου σκηνοθέτη Φράνκο Τζεφιρέλι...
Ταυτόχρονα, κάθε χρόνο μια εφημερίδα το προσφέρει σε συλλεκτική έκδοση. Φέτος την προσφορά έχει ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ. Τέσσερα DVD με όλη την πορεία της αειπαρθένου και του Ιωσήφ, μακριά από την οργή του Ηρώδη, η Γέννηση του Ιησού, τα παιδικά του χρόνια, τα θαύματα και πάθη του που κορυφώνονται με τη σταύρωση και την ανάληψή τους στους ουρανούς.
Η αλήθεια είναι ότι ο Robert Pauell που υποδύεται σ' αυτή την ταινία τον Χριστό είναι ο πιο «ωραίος» Ιησούς που έχω ποτέ φανταστεί. Ένας ρόλος που τον «σημάδεψε» στην επαγγελματική ζωή του, καθώς δύσκολα βρήκε δουλειά στο Χόλιγουντ μετά από αυτή την ταινία.
Είναι από τις ταινίες που μπορώ να δω και να ξαναδώ χωρίς να πω «φτάνει, ξέρω την υπόθεση, δεν με ενδιαφέρει...» Πρόκειται για μια ιστορία μέσα από τις Γραφές σε μια πιο ελεύθερη απόδοση γι' αυτό και «ακουμπάει» πολύ κόσμο.
Σας τη συστήνω ανεπιφύλακτα. Δεν μπορεί, κάποιο κανάλι, ίσως πάλι ο ΑΝΤ1 τη μεγαλοβδομάδα, που έχει αγοράσει τα δικαιώματα την ξαναπαίξει πάλι...
Η Συνέλευση των Αντιπροσώπων γίνεται μια φορά το χρόνο. Είναι κάτι σαν τις γενικές συνελεύσεις των Σωματείων, μόνο που όταν αυτά έχουν κοντά στα 6.500 μέλη, τότε είναι δύσκολη έως αδύνατη μια γενική συνέλευση.
Παλιά, πριν ακόμα πάω εγώ στην ΠΕΤ ΟΤΕ, άκουγα ότι το επιχειρούσαν σε γήπεδα της Αθήνας. Στο Σπόρτιγκ ας πούμε και καθώς, τα πρώτα μετά την μεταπολίτευση, ήταν κάπως “ζωντανά” πολιτικά χρόνια, λένε ότι είχαν δει να... πέφτουν και κάτι ψιλές. Τα είδα αυτά και αποφάσισαν να κάνουν αντιπροσωπευτική τη Γενική Συνέλευση.
Μη με ρωτήσετε τώρα, αν στα 31 χρόνια που ακολούθησαν αποδείχθηκε παραγωγική η Συνέλευση των Αντιπροσώπων... Μερικοί πιστεύουν πως πέτυχε ο στόχος να ακουστεί η φωνή της βάσης. Προσωπικά νομίζω ότι δημιούργησε συμπαγή παραταξιακά μπλόκ και απέκλεισε τις ελεύθερες φωνές. Έτσι από απροσδόκητη, εξελίχθηκε σε απόλυτα προβλέψιμη, ενώ κάθε φορά που ανεβαίνει στο βήμα κάποιος ομιλητής, εννιά στις δέκα ξέρεις τι θα πει και πώς θα το διατυπώσει.
Επιπλέον συνεχίζουν να δίνουν υπερβολικό χρόνο στις παρατάξεις με αποτέλεσμα πάντα να μένουν, δύο ή τρία λεπτά μόνο για τους μεμονωμένους ομιλητές που έχουν τη διάθεση να τοποθετηθούν. Κι ακόμα, δεν είμαι βέβαιος αν, τελειώνοντας οι εργασίες της Σ. Α. και πηγαίνοντας στον εργασιακό τους χώρο και τον τόπο τους συζητούν με τους συναδέλφους τους όλη αυτή την εμπειρία που έζησαν εδώ.
Ας είναι, χρόνια τώρα λένε τα συνδικάτα ότι πρέπει να βρουν έναν άλλον τρόπο επικοινωνίας και άλλον χαρακτήρα για την ετήσια, τακτική Σ. Α. Και μπορεί όταν εγώ βγω στη σύνταξη, πιεσμένοι από την αναγκαιότητα των καιρών να το κάνουν. Μακάρι. Το εύχομαι. Τα συνδικάτα οφείλουν να βρίσκουν τον τρόπο να είναι κοντά και δίπλα στους εργαζόμενους που εκπροσωπούν. Και να το καταλαβαίνουν αυτό και οι εργαζόμενοι για τους οποίους, υποτίθεται, γίνονται όλα.
Κατά τα άλλα θεωρώ ότι ήταν ένα παραγωγικό διήμερο, σε μια όμορφη γωνιά της Ελλάδας, όπου δεν έλειψαν βέβαια και τα... θεατρινίστικα εφέ, οι στιγμές αποχώρησης, η έντονη πολιτική αντιπαράθεση που κάποτε ξεπερνούσε τα όρια της ευπρέπειας και του σεβασμού της προσωπικότητας του άλλου και γενικά υπήρχαν εντάσεις τις οποίες όμως δεν μπορείς, σώνει και καλά, να τις χαρακτηρίσεις αρνητικές. Κάποιες είχαν χιούμορ, σε μερικές γελάσαμε, γενικώς ήμασταν μια ωραία ατμόσφαιρα...
Το προεδρείο κατάφερε και κράτησε τις ισορροπίες και το επίπεδο μέσα στην αίθουσα, ενώ δεν έλειψαν τα μικρά επεισόδια που όλοι ξεχνούσαν το βράδυ, όταν έπεφτε η αυλαία των εργασιών της Σ.Α. και οι σύνεδροι συζητούσαν και συμπεριφέρονταν σαν... φυσιολογικοί άνθρωποι.
Η αποχώρηση της ΠΑΣΚΕ από τις εργασίες της δεύτερης μέρας, αμέσως μετά την ανάγνωση του Προγράμματος Δράσης ήταν η αιτία να τελειώσει η Σ.Α. δυο - τρεις ώρες νωρίτερα από τον προγραμματισμό της...
Σε ότι αφορά την ανθρωπογεωγραφία,στους 150 συνέδρους και τα 35 μέλη του Δ. Σ. της ΠΕΤ ΟΤΕ συντριπτική ήταν πλειοψηφία των ανδρών. Ελάχιστες γυναικείες παρουσίες, ενώ η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη έκλεβαν την παράσταση.
Σ' αυτό το διήμερο εισπνεύσαμε απίστευτες ποσότητες καπνού και νικοτίνης από τα τσιγάρα των συνέδρων. Ήθελα να φωτογραφίσω ένα από τα μεγάλα τασάκια, Σάββατο βράδυ μετά το τέλος των εργασιών της πρώτης μέρας, αλλά φοβήθηκα ότι θα... μύριζε άσχημα για μέρες και το... Site και έτσι το απέφυγα...
Ξανά στην αίθουσα συνεδριάσεων της 31ης Σ. Α. δεύτερη μέρα των εργασιών και ο καιρός έφτιαξε. Απόλυτη ηλιοφάνεια και μια γλύκα που μαζί με τα τιτιβίσματα των πουλιών φορτίζουν τις μπαταρίες στο πρωινό ξύπνημα.
Τη δεύτερη μέρα η προσέλευση των συνέδρων δεν είναι η ίδια με την πρώτη. Κάτι το ξενύχτι της παρέας συντροφιά, συνήθως, με ουίσκι, κάτι η κούραση, το κρεβάτι λες κι έχει “βαρίδια” και σε τραβά προς τα κάτω και δε σ 'αφήνει να 'σαι συνεπής στις υποχρεώσεις σου.
Τα ξέρει όλα αυτά το προεδρείο της Σ. Α. Παλιοί συνδικαλιστές είναι, τα έχουν ξαναζήσει εδώ ή αλλού. Και έχει αυξημένη την ανοχή του στο χρόνο, αν και κάθε τόσο κάποιος παίρνει το μικρόφωνο και καλεί τους συνέδρους να καθίσουν στις θέσεις τους για να αρχίσουν οι εργασίες...
Σιγά μην αρκεί αυτό... Άνθρωποι με μάτια πρισμένα σαν αυγά που ψάχνουν εναγωνίως να πιουν έναν καφέ για να “πιάσουν” επαφή, τριγυρνούν γύρω. Είναι που ξέρουν ότι σήμερα είναι η μέρα για το πρόγραμμα δράσης και για τα ψηφίσματα και είναι λίγο πιο χαλαροί.
Θεωρητικά οι σοβαροί και υπεύθυνοι έχουν ήδη διαβάσει το πρόγραμμα δράσης από το υλικό που πήραν από χθες και κάποιοι είναι προετοιμασμένοι για να τοποθετηθούν. Μερικοί έχουν κρατήσει και σημειώσεις. Παλιότερα, θυμάμαι, τουλάχιστον ανάμεσα στις παρατάξεις, “μοίραζαν” ποιος θα μιλήσει και σε τι θα αναφερθεί, αφού ο χρόνος ήταν λίγος. Σήμερα, όλο και πιο σπάνια το βλέπω αυτό. Κι όμως είχε μια σοβαρότητα όλη αυτή η διαδικασία που έδειχνε, αν μη τι άλλο, το υψηλό επίπεδο των συνδικαλιστικών στελεχών.
Οκτώ και μισή το πρωί. Απόλυτη ησυχία επικρατεί στους οικίσκους. Μόνο το τραγούδι των πουλιών καθώς σηκώνεται ο ήλιος πάνω από τα κεφάλια μας και κάτι καμπάνες που καλούν τους χριστιανούς να πάνε στην εκκλησία και να εκπληρώσουν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα...
Τελικά όλα τέλειωσαν γρήγορα. Πριν τις 12 , μετά την αποχώρηση της ΠΑΣΚΕ δεν υπήρχε ουσιαστικός λόγος να συνεχιστεί το συνέδριο. Φτιάχτηκε ένα ψήφισμα για να καταδικαστεί η στάση της ΠΑΣΚΕ και να οδηγηθεί το Σωματείο σε άμεσες εκλογές. Το βέβαιον είναι ότι θα υπάρξει άμεσα Δ.Σ. και θα καθοριστούν πιο ψύχραιμα οι εξελίξεις στο άμεσο χρονικό διάστημα. Οι δύσκολοι καιροί αρχίζουν και αποτυπώνονται και στη λειτουργία του συνδικάτου...
Αυτό είναι το χωριό μου, το Θραψανό... Φωτογραφημένο στις 6 Ιουλίου 2012. Τον αγαπώ αυτόν τον τόπο. Και κάποτε, ονειρευόμουν να ζήσω εκεί αρκετό καιρό, όταν θα έβγαινα στη σύνταξη. Τώρα πια είμαι συνταξιούχος, έχοντας αλλάξει άποψη και πρωτεραιότητες στη ζωή μου... Η στιγμή που νόμιζα ότι δεν θα ερχόταν ποτέ, ήρθε! Δείτε ΕΔΩ μερικά πράγματα για το χωριό μου...
Όταν η ζωή δεν το βάζει κάτω… Οι βουκαμβίλιες που ξεράθηκαν από την παγωνιά του Γενάρη 2017, όταν το χιόνι το έστρωσε για τα καλά στο χωριό (δες την ακριβώς από κάτω φωτογραφία, διότι είναι πολύ σπάνιο το χιόνι στο χωριό μας σε υψόμετρο 350 μ.). Χρειάστηκε να περιμένουμε λίγο... Αλλά ο χρόνος δεν είναι πρόβλημα, όσο είμαστε όρθιοι, μπορούμε και αντέχουμε τις αντιξοότητες… Η φωτογραφία αυτή, είναι τραβηγμένη το Νοέμβρη του 2023 όταν βάψαμε με άλλο χρώμα την εξωτερική και εσωτερική αυλή του σπιτιού...
Φωτογραφία τραβηγμένη στις 9/1/2017, στο χιονιά που άρεσε σε όλο το Θραψανό. Το πατρικό μου σπίτι, χιονισμένο. Απόλαυση οφθαλμών… Ευχαριστώ όσους είχαν την καλοσύνη και την προνοητικότητα να μου στείλουν αυτή τη φωτογραφία… Κάθε εποχή στο χωριό μου είναι όμορφη. Έτσι το βλέπω εγώ, έχοντας προσωπικά βιώματα… Οι όμορφες βουκαμβίλιες, από αυτόν τον πάγο, ξεράθηκαν, σε αντίθεση με την τριανταφυλλιά που, για άλλη μια φορά, αποδείχτηκε πολύ δυνατή και άντεξε... Αλλά η ζωή δεν σταματά! Ξαναπέταξαν πράσινα κλαριά, ξαναζωντάνεψαν!
Φτιάξαμε και τα παρτέρια στα δυο περιβολάκια στην εξωτερική αυλή... Ο επόμενος στόχος, αν το θέλει ο Θεός και τον καταφέρουμε, είναι να μπουν πλακάκια και στις αυλές, τόσο στην εσωτερική, όσο και στην εξωτερική. Και μια πραγματική εξώπορτα που θα προστατεύει το σπίτι μας, καλύτερα, από τους ανόητους που δεν λείπουν. Ο στόχος παραμένει. Ελπίζω να τα καταφέρουμε να τον υλοποιήσουμε σ' αυτή τη ζωή.
Και μια ιστορική φωτογραφία που δείχνει το χωριό των πιθαράδων... Κρήτη, Θραψανό, 1958-1962, φωτογραφία του Roland Hampe. Την είδαμε δημοσιευμένη στη εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ Ηρακλείου της 10/5/2023. Τα νέα παιδιά, στις μέρες μας, συνεχίζουν αυτή την τέχνη. Αν τα βοηθούσε λίγο και η Πολιτεία, όλα θα ήταν καλύτερα... Δείτε κι αυτό ΕΔΩ το υπέροχο ντοκιμαντέρ για την αγγειοπλαστική στο Θραψανό που προβλήθηκε το Φλεβάρη του 2024 από την ΕΡΤ 3.
Από την ημερήσια Ηρακλειώτικη εφημερίδα, ΠΑΤΡΙΣ. Την είδαμε δημοσιευμένη στη στήλη Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ, το Σάββατο 22/6/2024 με την ένδειξη: 1958-1962, Κρήτη, Θραψανό. Φωτογραφία Roland Hame (πηγή: Άσπρο και Μαύρο). Η φωτογραφία έχει και μια ακόμα συναισθηματική αξία για μένα. Τραβήχτηκε, όταν εγώ γενήθηκα. Και προφανώς έχει επιχρωματιστεί. Δεν υπήρχε χρωματιστό φίλμ, τότε...
Κάτι μεγάλο και όμορφο έγινε στο χωριό μας. Ένα κέντρο Μινωικής αγγειπλασττικής. Για να θυμόμαστε την ιστορία, το ξεκίνησε ο πρώην δήμαρχος Θραψανού, Μανόλης Λαδωμένος, αλλά διάφορες δυσκολίες που δεν γνωρίζομαι δεν το άφησδαν να ολοκληρωθεί. Το εεκαινία σε ο δήμρχος κ. Κεγκέρογλου! Χαιρόμαστε που ένα σημαντικό και εμβληματικό έργο πολιτιστικής υποδομής, είναι πραγματικότητα. Ως αποτέλεσμα συνένωσης δυνάμεων του Δήμου Μινώα, του Υπουργείου Πολιτισμού, του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, με την αρωγή της Περιφέρειας Κρήτης.
Μια προσπάθεια πριν τρία χρόνια να ξαναφτιάξω τις ελιές μου σε συργασία με συγχωριανό μου φίλο και συμμαθητή από το σχολείο απέδωσε σε μια πρώτη φάση, τρία χρόνια τώρα. Πέσαμε σε κακές εποχές. Ξηρασία, κακοχρονιά, αλλά είχα μια ευχάριστη έκπληξη από τον Μιχάλη. Παρά τις δυσκολίες βγάλαμε το λάδι της χρονιάς μας. Ευγνώμονες!
Η Λιβάδα... Η τεχνιτή λίμνη στο χωριό μου που τα καλοκαίρια περνούσα πολλές ώρες εδώ... Πανέμορφη και πάντα έχει κάτι εξαιρετικό να σου δώσει... Δείτε ΕΔΩ ένα βίντεο που τραβηξα πριν μερικά χρόνια από τη λίμνη. Έτσι είναι και σήμερα. Δεν έχει αλλάξει τίποτα... Η ίδια ομορφιά! Μόνο που εγώ δεν μπορώ να είμαι κοντά της, πια, με τη συχνότητα που ήμουν κάποτε...
Ιδού και μια πανοραμική φωτογραφία της λίμνης, που τράβηξα το χειμώνα του 2014 όταν κατέβηκα στο χωριό, για να μαζέψω τις ελιές μου... Ελάτε, αν θέλετε, να σας πάω στις ελιές μου στου Μπουρμά. Δείτε ΕΔΩ. Τα τελευταία χρόνια δεν είχαν καρπό και από ότι δείχνουν τα πράγματα, ούτε και φέτος... Λογικό. Για να δώσουν καρπό, πρέπει να καλλιεργηθούν σωστά και φυσικά να βάλεις λιπάσματα. Κι αν το δεις από οικονομική άποψη, δεν είμαι βέβαιος ότι αξίζει τον κόπο...
Η Αγία Γραφή περιγράφει μερικές φορές τους ανθρώπους με βάση την εργασία που έκαναν. Μιλάει για τον “Ματθαίο, τον εισπράκτορα φόρων”, τον “Σίμωνα τον βυρσοδέψη” και τον “Λουκά, τον αγαπητό γιατρό”. (Ματθ. 10:3· Πράξ. 10:6· Κολ. 4:14) Κάτι άλλο που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους είναι οι πνευματικοί διορισμοί ή τα προνόμιά τους. Διαβάζουμε για τον Βασιλιά Δαβίδ, τον προφήτη Ηλία και τον απόστολο Παύλο. Αυτοί οι άντρες εκτιμούσαν τους θεόδοτους διορισμούς τους. Παρόμοια και εμείς, αν έχουμε προνόμια υπηρεσίας, πρέπει να τα εκτιμούμε.
Ο αρχικός σκοπός του Ιεχωβά για την ανθρωπότητα ήταν να ζει για πάντα εδώ στη γη. (Γέν. 1:28· Ψαλμ. 37:29) Ο Θεός πρόσφερε γενναιόδωρα στον Αδάμ και στην Εύα διάφορα πολύτιμα δώρα που τους έδιναν τη δυνατότητα να απολαμβάνουν τη ζωή. (Διαβάστε Ιακώβου 1:17) Ο Ιεχωβά τούς χάρισε ελεύθερη βούληση, την ικανότητα να κάνουν λογικές σκέψεις και τη δυνατότητα να αγαπούν και να απολαμβάνουν φιλίες.
Ο Δημιουργός μιλούσε στον Αδάμ και τον συμβούλευε για το πώς να δείχνει την υπακοή του. Ο Αδάμ μάθαινε επίσης πώς να καλύπτει τις ανάγκες του καθώς και πώς να φροντίζει τα ζώα και τη γη. (Γέν. 2:15-17, 19, 20) Ο Ιεχωβά προίκισε επίσης τον Αδάμ και την Εύα με τις αισθήσεις της γεύσης, της αφής, της όρασης, της ακοής και της όσφρησης. Έτσι μπορούσαν να απολαμβάνουν πλήρως την ομορφιά και τα άφθονα αγαθά του παραδεισένιου σπιτιού τους. Για το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι, οι δυνατότητες να έχουν απόλυτα ικανοποιητική εργασία, να νιώθουν πλήρεις και να κάνουν ανακαλύψεις, ήταν απεριόριστες.
Τι μπορούμε να μάθουμε από τα λόγια που είπε ο Ιησούς στον Πέτρο; Χρειάζεται να προσέξουμε ώστε να μην αφήσουμε την αγάπη μας για τον Χριστό να εξασθενήσει και την προσοχή μας να αποσπαστεί από τα συμφέροντα της Βασιλείας. Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά τις πιέσεις που σχετίζονται με τις ανησυχίες αυτού του συστήματος πραγμάτων. Ας μάθουμε, να εκτιμούμε όσα έχουμε...
Αυτόν τον ιστότοπο τον «παλεύω» πολλά χρόνια. Πολύ πριν γνωρίσω την αλήθεια και βρω σκοπό στη ζωή μου. Φανταζόμουν τον εαυτό μου συνταξιούχο στο χωριό, με μια σχετικά καλή οικονομική επιφάνεια, δεδομένης μιας καλής σύνταξης που είχα οικοδομήσει πολλά πάνω της και ήθελα να έχω κάτι, για να περνάω το χρόνο μου.
Σήμερα, όλα έχουν αλλάξει γύρω μου, όλα εκτός από το Site αυτό. Δηλαδή, άλλαξε κι αυτό λιγάκι προσανατολισμό… Αντί να περνάει την ώρα του με κούφια δημοσιογραφικά θέματα, που δεν είχαν να προσφέρουν και πολλά πράγματα στους ανθρώπους, προσφέρει ελπίδα για ένα βέβαιο, καλύτερο αύριο.
Αυτήν την αληθινή ελπίδα, προσπαθεί να βάλει στις καρδιές των αναγνωστών του και να τους ενθαρρύνει να πιστέψουν ότι όλες αυτές οι δυσκολίες κάθε μορφής που ζούμε είναι παροδικές. Τα ωραία, είναι μπροστά μας... Και μπορούμε να τα ζήσουμε, φτάνει να το θέλουμε πραγματικά.
Αρκεί να μη στηριζόμαστε στην αξιοπιστία των ανθρώπων που σήμερα είναι κι αύριο όχι… Ούτε στις δυνάμεις μας. Αλλά στον Λόγο Εκείνου που είναι απόλυτα αξιόπιστος και να ακολουθούμε στη ζωή μας τις φωτεινές προειδοποιητικές πινακίδες που έχει βάλει στο δρόμο μας…
Το φύλλο που βλέπετε εδώ είναι το τελευταίο της εκδοτικής προσπάθειας του Εξωραϊστικού Συλλόγου της Κολοκυνθούς, “Κρέοντας”. Δείτε το ΕΔΩ. Είναι το τεύχος 25 κι ΕΔΩ δείτε το αμέσως προηγούμενο. Ο ΚΡΕΟΝΤΑΣ αναγκάστηκε να αναστέλλει την έκδοσή του στην πρώτη μεγάλη οικονομική κρίση. Σε δύσκολες εποχές δεν άντεχε άλλο, τα δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη. Βέβαια κάθε φύλλο που αναστέλλει την έκδοσή του, θέλει να ελπίζει και ονειρεύεται την επανέκδοση του... Μακάρι να γίνει έτσι. Και να μην είναι μόνο οι καλές προθέσεις των ανθρώπων του Συλλόγου...
Αν έχεις κάπου να κρατηθείς, αν μπορείς να περιμένεις, η υπομονή αμείβεται.
Άπό τις 24/10/2020 είμαι πια συνταξιούχος!… Όλα εξελίχθηκαν καλά, όπως το περίμενα και τον Νοέμβρη του 2020 μπήκαν τα χρήματα της σύνταξης μου στο λογαριασμό μου. κι από τότε όλα γίνονται κανονικά, στην ώρα τους... Η αγωνία μου μετρούσε από τον Νοέμβριο του 2019, οπότε και κατέθεσα τα χαρτιά μου. Μια διαδικασία που κράτησε σχεδόν ένα χρόνο!
Όλα αυτά έγιναν μέσα σε μια πρωτόγνωρη, δύσκολη εποχή του κορονοϊού Covid-19, με λοκντάουν και χωρίς τις μικρές εφημερίδες που βγάζω. Και όμως, όλα πήγαν καλά! Με τη βοήθεια ανθρώπων που μας αγαπούν, των παιδιών της Σούλας, δεν έχασα καμιά από τις ρυθμίσεις που είχα κάνει... Και δεν στερηθήκαμε τίποτα, από τα βασικά πράγματα. Ο Ιεχωβά να τους ευλογεί!
Δοξάζω τον Ιεχωβά για την καλή έκβαση του πράγματος! Και τον ευχαριστώ, γιατί αν δεν ήταν το ισχυρό χέρι Του να με οπλίζει με υπομονή και εγκαρτέρηση, όλα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα!
Γεμάτος όμορφες, ξεχωριστές πινελιές, είναι αυτός ο ιστότοπος που διαβάζετε. Ξεκίνησε, για να καλύψει κάποιες ανάγκες έκφρασης, με δημοσιογραφικό κυρίως περιεχόμενο και τον βλέπουμε να εξελίσσεται ουσιαστικά σε ένα σημείο συνάντησης και επαφής, ανάμεσα σε φίλους. Και η αναφορά στις πινελιές δεν είναι καθόλου τυχαία. Κάπως έτσι δεν λειτουργούν και οι ζωγράφοι; Μόνο που εδώ το πράγμα μοιράζεται, ανάμεσα στις λέξεις και τις εικόνες. Και περιγράφουν μια ζωή πραγματική, όχι από αυτές που κυριαρχούν στη φαντασία και στο διαδίκτυο.
Η Γιωργία μας "έφυγε" για πάντα από κοντά μας το 2011. Και ο θάνατος του Γιάννη έναν ακριβώς χρόνο, μετά. Λιγοστεύουμε...
Λιγοστεύουμε... Μετά τη Γεωργία μας, "έφυγε" και ο Κωστής μας. Τον αποχαιρετήσαμε (δείτε ΕΔΩ) με συγκίνηση... Θα τα ξαναπούμε αδελφέ!