Ο οικίσκος που μείναμε πέρσι με τον Δήμο. Αυτή τη φορά στον ίδιο οικίσκο έμειναν η Πόπη και η Γωγώ.

Το πρώτο κτίσμα που υπήρχε στο κτίσμα όταν πήραν το κτήμα για να το κάνουν παραθεριστικό κέντρο.

Οι οικίσκοι στο παραθεριστικό κέντρο του ΟΤΕ στην Τέμενη. Όμορφο το στήσιμό τους...

Η θάλασσα στην Τέμενη. Βότσαλο και πέτρα στην παραλία...

Ξύπνησα στις 7.30 π.μ. γεμάτος από ύπνο και από το κελάηδημα των πουλιών... Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από μια τέτοια εμπειρία που δεν την έχω κάθε μέρα, ως άνθρωπος της πόλης...

Βγήκα έξω στο μπαλκόνι του μικρού οικίσκου και κάθισα να απολαύσω τον καφέ μου. Είναι γλυκό το ξημέρωμα. Κι ο καιρός πολύ καλύτερος από χθες. Τα σύννεφα στον ουρανό λιγόστεψαν, κάπου υπάρχει ακόμα η μαυρίλα, αλλά λίγο στένεψαν αισθητά.

Βλέπω τους άλλους οικίσκους στο παραθεριστικό κέντρο... Πολλά ξεχασμένα από τα βράδυ φώτα στις μικρές βεράντες παραμένουν ανοιχτά, ενώ σε κάποια άλλα, οκτώ παρά, αρχίζουν και ανοίγουν τα πρώτα φώτα μέσα. Ετοιμάζονται σιγά -σιγά. Στις 9.30, σύμφωνα με το πρόγραμμα ξεκινούν οι εργασίες της 31ης Σ.Α. εδώ, στην Τέμενη Αιγίου.

Μ' αρέσει ο τόπος, δίπλα στη θάλασσα. Οι πέτρες, τα βότσαλα, η αρχιτεκτονική δόμηση του οικισμού, ο τρόπος διαχείρισης που έχει ο ΟΠΑΚΕ. Όσοι με διαβάζουν θα το θυμούνται κι από πέρσι... Είχα να έρθω πάρα πολλά χρόνια κι αυτό που έζησα το διήμερο εδώ, με εξέπληξε θετικά.

Είπα τότε, ότι θα επιδιώξω να ξανάρθω κάποια Σαββατοκύριακα πριν αρχίσει επίσημα η καλοκαιρινή περίοδος, αλλά δεν τα κατάφερα. Μακάρι να τα κατάφερνα φέτος. Ο τόπος είναι μοναδικός ως έδρα και ορμητήριο για βόλτα στις γύρω περιοχές της Πελοποννήσου.

Φυσάει ένα απαλό αεράκι που γίνεται θρόισμα περνώντας ανάμεσα από τις φυλλωσιές των δέντρων του παραθεριστικού οικισμού. Κι αυτή η χορωδία των πουλιών... Όσο “σηκώνεται” η μέρα γίνεται και πιο έντονη, πιο οργανωμένη, πιο όμορφη τελικά. Με ανοικτά ή κλειστά τα μάτια, ταξιδεύεις...

Όμορφη είναι η Ελλάδα. Αρκεί να 'χεις τη διάθεση να την ταξιδέψεις. Κι εμείς έχουμε καλή παρέα σ' αυτό το ταξίδι. Αυτό κάνει ακόμα καλύτερο το διήμερο...