Πάντα μας άρεσαν τα μούρα... Και στη ζωή, τα έχουμε τιμήσει πολύ. Όπως κι εδώ, στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ... Δείτε ΕΔΩ ένα δημοσίευμα που κάναμε στις 22 Μαΐου, πέρσι... Ναι, καλά καταλάβατε, είναι από τα μούρα στο ανοιχτό αρχαιολογικό πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα που αυτή την εποχή είναι φορτωμένες.


Φυσικά εδώ, το σημερινό φωτογραφικό υλικό δεν είναι από εκεί. Αποτελεί "δάνειο" από τη σελίδες που συμμετέχω και από φίλους που τα γεύτηκαν στον τόπο τους, του άρεσαν και θεώρησαν σωστό να μας τα στείλουν... Την πρώτη μέρα που άνοιξε το πάρκο μετά την καραντίνα, εμείς πήγαμε στη... μουριά. Δείτε ΕΔΩ.


Θελήσαμε όμως να το κάνουμε, επειδή έχουμε μνήμες από αυτό το φρούτο... Το πάρκο το έχω χαρτογραφήσει. Και ξέρω πού θα βρω τις μουριές που κάνουν νωρίς ή λίγο αργότερα, τα καλύτερα μούρα. Και όποτε μπορώ, αν μου επιτρέπει και ο καιρός, πάω και τρυγώ ότι θέλω να φάω επιτόπου. Διότι είναι πολύ ευαίσθητα ως φρούτα.


Θα τα βρείτε σε πολλά χρώματα, αλλά έχουν την ίδια γλύκα και νοστιμιά. Δεν χρειάζονται ούτε καν πλήσιμο. Το ξέρω, από άποψη υγιεινής δεν έχουν άδικο, αλλά όπως σας είπα είναι πάρα πολύ ευαίσθητα. Γι' αυτό και είναι το μόνο φρούτο που δεν θα βρείτε στη λαϊκή αγορά. Δεν αντέχουν, χαλάνε...


Έχω μνήμες όμορφες και από τα παιδικά μου χρόνια... Ξέραμε, πού θα βρίσκαμε τις καλύτερες μουριές στο χωριό και πηγαίναμε επί τούτου. Ανεβαίναμε πάνω στο δέντρο και δεν κατεβαίναμε, μέχρι να χορτάσουμε. Και κάτι ακόμα που μου έρχεται στο μυαλό, είναι μια φορά που είχα κατέβει καλοκαίρι στο χωριό, μεγάλος πια.


Ήταν μαζί μου η Στασούλα με τη Μαλάμω και πηγαίναμε για μπάνιο νότια στην Κρήτη, στον Κερατόκαμπο... Είχα μαζί μου το αυτοκίνητο, οπότε καθώς περνάγαμε μέσα από ένα χωριό, για να φτάσουμε τη θάλασσα, είδα στην αυλή ενός σπιτιού μια υπερφορτωμένη μουριά με άσπρα μούρα. Χτύπησα το κουδούνι και ζήτησα από την οικοδέσποινα να κόψω μερικά. Μου είπε "κόψε όσα θες" και "να σου φτιάξω κι ένα καφέ παιδί μου;"