Με κάποιον τρόπο φροντίζουν, όσοι έχουν την ευθύνη για επιστροφή στην κανονικότητα και το κάνουν αυτό... Χθες προσέξαμε ότι το αρχαιολογικό πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα, στη γειτονιά μας, άνοιξε... Δειλά - δειλά, όχι όλες τις πόρτες του, μόνο τις κεντρικές για την ώρα και με τους υπαλλήλους του Δήμου, παρόντες.


Έπιασαν δουλειά, κουρεύοντας τα αγριόχορτα. Μπράβο τους! Γενικά, θα το ξαναπώ, σε σχέση με τα πράγματα που βλέπω στη γειτονιά μου, τον Κολωνό που ζω, ο νέος δήμαρχος κ. Μπακογιάννης με εξέπληξε πολλές φορές, θετικά. Και οι άνθρωποι; Άρχισαν κι αυτοί να βγαίνουν δειλά για μια βόλτα στο λιγοστό πράσινο της Αθήνας.


Ακόμα και η παιδική χαρά είχε μερικά μικρά με τους γονείς τους. Τι να κάνουν κι αυτά, πόσο να αντέξουν κλεισμένα μέσα; Θέλουν να βγουν, να βρουν χώμα, να τρέξουν ελεύθερα, να παίξουν με άλλα παιδιά. Και η παιδική χαρά, είναι ο δικός τους παράδεισος. Η φύση και η οργανωμένη παιδική χαρά, είναι ο θησαυρός τους.


Αν και μεσημέρι, έριξα μερικές ματιές, περπατώντας μέσα στο πάρκο και τράβηξα μερικές φωτογραφίες. Δεν ήθελα να είναι δημοσιογραφικές, αλλά να αποτυπώνουν την πραγματικότητα που έζησα. Και αν κρίνω από το συνολικό αποτέλεσμα, νομίζω ότι τα κατάφερα. Τα πλάνα μου είναι μακρινά για να δίνουν ζωή.


Φυσικά πήγα και στη μουριά που ξέρω και παρακολουθώ χρόνια (δείτε ΕΔΩ). Ίσως είναι νωρίς ακόμα, γενικότερα όλα είναι πιο όψιμα φέτος. Δεν είχε πολλά ώριμα μούρα, τώρα γίνονται. Και τις επόμενες μέρες, θα έχει σίγουρα περισσότερα. Αλλά δεν πήγε άδικα η βόλτα μου... Δοκίμασα έστω και λίγα, έστω και άγουρα.


Περπάτησα λίγο και μετά κάθισα σε ένα παγκάκι κάτω από τον ίσκιο των δέντρων να γράψω αυτές τις σημειώσεις που διαβάζετε τώρα. Συντροφιά τα πουλιά που κελαηδούσαν όμορφα και μερικές παιδικές φωνούλες που ακούγονταν από μακριά. Ναι, η ζωή συνεχίζεται. Με τα όποια προβλήματα της, συνεχίζεται.