Ωραία μέρα ήταν χθες… Είχε βέβαια τα σκαμπανεβάσματα της, πότε ήλιο, πότε συννεφιά, καμιά φορά έριχνε και μερικές σταγόνες βροχής, μη ξεχνιόμαστε και χαλαρώνουμε, εφησυχασμένοι ότι είμαστε στην άνοιξη. Έτσι αποφάσισα να πάω μια βόλτα στο ανοιχτό αρχαιολογικό πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα. Έψαχνα να δω αν οι μουριές είχαν τα μούρα τους ώριμα…


Και τα βρήκα! Όντως, είναι η εποχή τους αυτή… Μπορείτε να το δείτε στις φωτογραφίες που έβγαλα στη βόλτα μου, αφού πρώτα έφαγα αρκετά. Τις μουριές αυτές τις γνωρίζω πολλά χρόνια τώρα. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ. Από το μακρινό 2012! Επτά χρόνια πίσω. Και πάντα τις τιμούσα, καθώς μου έφερναν μνήμες από τα όμορφα παιδικά μου χρόνια.


Οι περισσότεροι νέοι δεν γνωρίζουν καν τι είναι τα μούρα ή μούρνα, όπως τα λέμε εμείς στο χωριό… Ίσως επειδή δεν τα πουλούν στη λαϊκή, αφού ο καρπός τους είναι πολύ ευαίσθητος και δεν αντέχει στην πίεση και τη μεταφορά. Και γενικότερα στην ταλαιπωρία… Αλλά η δική μου γενιά, μεγάλωσε με αυτά… Ξέραμε που ήταν, οι καλύτερες…


Τις είχαμε «σταμπάρει» στο χωριό και φροντίζαμε να πάμε πρώτοι, πριν πάνε οι άλλοι να μαζέψουν τα μούρα... Δεν θα ξεχάσω ποτέ μια φοβερή μουριά, στα κάτω Βονιανά. Με κόκκινα μεγάλα μούρα. Εννοείται ότι τα τρώγαμε επιτόπου, πάνω στη μουριά. Χθες με ρώτησε ένας κύριος που είχε βγάλει το σκύλο του βόλτα: «Μα, δεν πρέπει να τα πλύνεις;»


«Να τα πλύνω από τι;» Τα μούρα είναι άγρια και δεν έχουν πάνω τους ούτε φάρμακα, ούτε τίποτα… «Ναι, αλλά έχουν σκόνη, χώμα από το πάρκο», μου είπε. Και λοιπόν; Η σκόνη είναι χώμα, αλλά αν δεν κάνω λάθος, σύμφωνα με τη Γραφή κι εμείς από χώμα δεν είμαστε πλασμένοι; Γέλασε, χωρίς να έχει καμιά διάθεση να διαφωνήσει…


Κι εγώ συνέχισα να γεύομαι τους νόστιμους, γλυκείς καρπούς του δέντρου… Στο πάρκο μπορείς να δει, να πεις και να ακούσεις πολλά. Αλλά δεν κάθισα πολύ… Όχι γιατί δεν ήθελα, αλλά δεν έπρεπε να φάω πολλά. Αν και μου αρέσουν πάντα, ξέρω ότι δεν μου κάνουν καλό σε μεγάλες ποσότητες και το αποφεύγω.