Η έκδοση μιας εφημερίδας είναι ένας κύκλος. Μόλις ολοκληρωθεί ένα τεύχος και αφού περάσει λίγος καιρός και το χαρούν οι ανθρωποι του, αρχίζουμε να ετοιμάζουμε το επόμενο. Έτσι λοιπόν τηνπροηγούμενη εβδομάδα, την Τετάρτη 30/4, κατέβηκα στον Πειραιά και παρέλαβα το υλικό για το νέο τεύχος 177. Και σήμερα Παρασκευή. μια μέρα μετά την ΠΟρωτομαγιά έφυγε το πρώτο μεγάλο μέρος της για το τυπογραφείο. Ξεκινάμε ένα νέο ταξίδι!Έτοιμος ο «ΤΥΠΟΣ των συνταξιούχων σιδηροδρομικών» τ. 405. Έφυγε πιεστήριο
Αυτό είναι το πρωτοσέλιδο του νέου τεύχους της διμηνιαίας εφημερίδας «Ο ΤΥΠΟΣ των συνταξιούχων σιδηροδρομικών» τ. 405. Για να το διαβάσετε, όπως κυκλοφορεί τυπωμένο, πατήστε ΕΔΩ.
Αυτή η περίοδος είναι σίγουρα παραγωγική. Το ένα μετά το άλλο τα έντυπα τη δημοσιογραφική ευθύνη των οποίων έχω αναλάβει, οδηγείται στο πιεστήριο, έτοιμο για εκτύπωση… Και αυτό αποτελεί για μένα μεγάλη χαρά καθώς βλέπω να διευθετούνται μια – μια οι υποχρεώσεις που έχω αναλάβει ως επαγγελματίας δημοσιογράφος.Είναι αυτές που μου δίνουν ένα κομμάτι γλυκό ψωμί στο τραπέζι της οικογένειας και ευχαριστώ από καρδιάς τους ανθρώπους που εμπιστεύονται τη δουλειά μου, εν προκειμένω τους συνταξιούχους σιδηροδρομικούς που έχουν την ευθύνη διοίκησης της Π.Ο.Σ.Σ.
Με τον φίλο μου Βασίλη Αποστολόπουλο, έχουμε κάνει ένα καλό δίδυμο κι αυτό βοηθάει ώστε το αποτέλεσμα κάθε έκδοσης στην εφημερίδα της Ομοσπονδίας να είναι ποιοτικά καλό και χρήσιμο για τα φυσικά μέλη των Σωματείων της δύναμης της που κατοικούν σε όλη την Ελλάδα και περιμένουν πως και πως κάθε νέο τεύχος να μάθουν εκείνα που τους αφορούν.
Ζούμε σε καιρούς δύσκολους… Και περισσεύει η αγωνία για το αύριο, το κοντινό, όχι το μακρινό μέλλον… Δεν ξέρουν, έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα με τις ατέρμονες συζητήσεις τι θα συμβεί τον επόμενο μήνα. Ακόμα και για τα στοιχειώδη που αφορούν την καταβολή της σύνταξης τους, δεν ξέρουν αν θα βρουν τα χρήματα στο λογαριασμό τους…
Κι όταν αυτό συμβαίνει, ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί πόσο δύσκολος είναι ένας στοιχειώδης προγραμματισμός… Ναι, τέτοιες δύσκολες μέρες ζούμε… Και αν οι άνθρωποι που δεν έχουν από κάπου να «πιαστούν» και να ελπίσουν, αλλά εναποθέτουν ακόμα τις ελπίδες τους στους κυβερνώντες αυτού του συστήματος πραγμάτων, απογοητεύονται, καθώς δεν βλέπουν φως από πουθενά…
Παρ’ όλα αυτά η Διοίκηση της Π.Ο.Σ.Σ. συνεχίζει να λειτουργεί και να δρα με γνώμονα το συμφέρον τους και τη διασφάλιση των κατακτήσεων τους στο βαθμό που έχει τη δύναμη να το κάνει. Και το παλεύει καθημερινά απέναντι σε μεγάλες δυσκολίες, αλλά δεν τα βάζει κάτω… Τουλάχιστον το παλεύει και προσπαθεί… Κάτι είναι κι αυτό, από το να παρακολουθεί απαθής από το περιθώριο, όλα όσα αφορούν την ίδια και τα φυσικά μέλη των Σωματείων της, που καλύπτει συνδικαλιστικά…
