Η Νορβηγία, επίσημα Βασίλειο της Νορβηγίας, είναι μια Βόρεια χώρα στη Βόρεια Ευρώπη, της οποίας τα εδάφη περιλαμβάνουν το δυτικό και το βορειότερο τμήμα της Σκανδιναβικής Χερσονήσου. Το απομακρυσμένο νησί Γιαν Μάγεν και το Αρχιπέλαγος Σβάλμπαρντ είναι επίσης τμήμα του Βασιλείου της Νορβηγίας.


Το Νησί του Πέτρου Α΄ της Ανταρκτικής και το υποανταρκτικό νησί Μπουβέ είναι εξαρτώμενα εδάφη και ως εκ τούτου δεν θεωρούνται τμήμα του βασιλείου. Η Νορβηγία επίσης διεκδικεί τμήμα της Ανταρκτικής γνωστό ως Γη της Βασίλισσας Μοντ. Η πλειοψηφία των κατοίκων είναι Νορβηγοί με μικρότερες μειονότητες Σαάμι και Φινλανδών. Επίσης στη χώρα ζουν σημαντικές μεταναστευτικές κοινότητες.


Η Νορβηγία έχει συνολική έκταση 385.207 τετραγωνικών χιλιομέτρων και πληθυσμό 5.374.807 κατοίκων, σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση για τον Ιούνιο του 2020. Η χώρα έχει μακρά ανατολικά σύνορα με τη Σουηδία (1.619 χλμ.). Η Νορβηγία συνορεύει επίσης με τη Φινλανδία και τη Ρωσία στα βορειοανατολικά, και το στενό του Σκάγκερακ στα νότια, με τη Δανία από την άλλη πλευρά.


Η Νορβηγία διαθέτει εκτεταμένη ακτογραμμή, στο Βόρειο Ατλαντικό ωκεανό και τη Θάλασσα του Μπάρεντς. Η θαλάσσια επιρροή κυριαρχεί επίσης στο κλίμα της Νορβηγίας με ήπιες πεδινές θερμοκρασίες στις θαλάσσιες ακτές, ενώ στην ενδοχώρα, ενώ είναι ψυχρότερο, είναι επίσης πολύ πιο ήπιο από άλλες περιοχές του κόσμου με τέτοιο βόρειο γεωγραφικό πλάτος.


Ακόμα και κατά τη διάρκεια της πολικής νύχτας στο βορρά, θερμοκρασίες πάνω από το μηδέν είναι συνηθισμένες στην ακτογραμμή. Η θαλάσσια επιρροή προκαλεί υψηλές βροχοπτώσεις και χιονοπτώσεις σε ορισμένες περιοχές της χώρας. Ο Χάραλντ Ε΄ του Οίκου του Γκλύξμπουργκ είναι ο σημερινός Βασιλιάς της Νορβηγίας.


Η Έρνα Σόλμπεργκ είναι πρωθυπουργός από το 2013 όταν αντικατέστησε το Γενς Στόλτενμπεργκ. ενιαίο κυρίαρχο κράτος με συνταγματική μοναρχία, η Νορβηγία έχει διακριτές εξουσίες στο κοινοβούλιο, το υπουργικό συμβούλιο και το ανώτατο δικαστήριο, όπως καθορίζεται από το Σύνταγμα του 1814.

Πολλοί είναι παγιδευμένοι ανάμεσα στα ήθη και έθιμα των ημερών... Και αγνοώντας πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα, επιθυμούν να κάνουν τις γιορτές, σύμφωνα με τις συνήθειες τους. Αλλά αυτό θα ήταν ότι πιο ολέθριο θα έκαναν αυτές τις μέρες, που το ιικό φορτίο είναι σε μεγάλη έξαρση...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 19/12/2020

Σχεδόν δύο μήνες πέρασαν για να πέσουν οι ημερήσιες διαγνώσεις λίγο πάνω από τις 600. Η μέρα αυτή μου θύμισε την 20η Οκτωβρίου, όταν είχαν καταγραφεί 667 νέα περιστατικά, και είχε σημάνει… συναγερμός καθώς επρόκειτο για “άλμα” και υψηλή καταγραφή σε σχέση με τις προηγούμενες ημέρες του Οκτωβρίου.

Έκτοτε, η επιδημία πήρε την “ανηφόρα” φτάνοντας έως και περισσότερα από 3000 κρούσματα ημερησίως μέσα στο Νοέμβριο και οδηγώντας τη χώρα αναγκαστικά στο δεύτερο lockdown.

Πλέον, και μετά από μεγάλη αντίσταση, το δεύτερο επιδημικό κύμα βρίσκεται σε φάση ύφεσης. Τα 693 νέα περιστατικά κορωνοϊού που ανακοίνωσε τις τελευταίες ημέρες ο ΕΟΔΥ πρέπει κατά τους ειδικούς να εκτιμώνται με βάση τον αριθμό των τεστ που για τη επιδημιολογική έκθεση ανήλθε σε 15792 (σύνολο μοριακών ελέγχων και rapid tests).

Με δεδομένο ότι τις καθημερινές γίνονται περί τα 25000 με 30000 τεστ την ημέρα, ο αριθμός των ημερήσιων διαγνώσεων αναμένεται να διαμορφωθεί σε υψηλότερο νούμερο σε σχέση με το παραπάνω τις επόμενες ημέρες.

Όπως και να έχει, πάντως, η επιδημία την προηγούμενη εβδομάδα “παγιώθηκε” κάτω από το όριο των 2000 περιστατικών και με αρκετές ημέρες κάτω και από τα 1500 περιστατικά κορωνοϊού ανά ημέρα.

Ειδικότερα, την προηγούμενη και πέμπτη κατά σειρά εβδομάδα του lockdown καταγράφηκε μείωση των ημερήσιων διαγνώσεων κατά 19,4% συγκριτικά με την τέταρτη εβδομάδα.

Η τάση για Αττική και Θεσσαλονίκη εξακολουθεί να είναι η ίδια, δηλαδή η πρωτεύουσα να ακολουθεί πιο βραδύ ρυθμό πτώσης της επιδημιολογικής καμπύλης σε σχέση με τη Θεσσαλονίκη. Για την εβδομάδα που πέρασε η μείωση των ημερήσιων κρουσμάτων ήταν 8% και 25% αντίστοιχα.

Σύμφωνα, όμως, με όσα εξήγησε κατά την ενημέρωση της περασμένης Παρασκευής ο επίκουρος καθηγητής Επιδημιολογίας, Γκίκας Μαγιορκίνης, συνολικά η Θεσσαλονίκη παραμένει πολύ πιο επιβαρυμένη σε σχέση με το Λεκανοπέδιο Αττικής.

“Έτσι, λοιπόν, η Θεσσαλονίκη λόγω της ταχύτερης συρρίκνωσης της επιδημίας σημειώνει κάποιες ημέρες σε απόλυτο αριθμό λιγότερες διαγνώσεις από αυτές που καταγράφονται στην Αττική, αλλά θα πρέπει να έχουμε υπόψιν μας ότι εξακολουθεί να έχει υψηλότερο σχετικό αριθμό διαγνώσεων.

Για να γίνει αντιληπτή η κατάσταση στην Θεσσαλονίκη, η Θεσσαλονίκη θα είναι στα επίπεδα που βρίσκεται η Αττική σήμερα, όταν δούμε να σημειώνει λιγότερες από 80 διαγνώσεις ανά ημέρα”, ανέφερε συγκεκριμένα ο επίκουρος καθηγητής.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο κορονοϊός Covid-19 είναι εδώ και μας απειλεί όλους… Κανείς δεν έχει το προνόμιο να ξεφεύγει από αυτόν τον αόρατο εχθρό. Εκείνοι μάλιστα που συνειδητά αγνοούν να πάρουν προληπτικά μέτρα και θεωρούν υπερβολές όσα οι επιστήμονες λένε, να τηρούμε, δηλαδή μάσκες αποστάσεις και πλύσιμο χεριών, είναι σαφώς οι πιο ευάλωτοι.

Κάθε απόγευμα που ανακοινώνουν τους νέους αριθμούς «πιάνεται» η ψυχή μου. Κοιτάζω ιδιαίτερα τους διασωληνωμένους και τα θύματα και λέω δεν μπορεί, κάποιος παίζει μαζί μας. Με την ψυχολογία μας, με την διάθεση μας…

Μπορεί να αλλάξει αυτό; Δεν είμαι ειδικός να απαντήσω. Ψύχραιμα όμως, θα μπορούσα να πω ότι ναι, αν ακολουθούμε τις οδηγίες των ειδικών, αν και αυτοί παρασυρμένοι μερικές φορές από την εφήμερη δόξα που τους προσφέρει η πρόσκαιρη προβολή των ΜΜΕ χάνουν το μέτρο. Δεν είναι κακό να μιλά κανείς, μόνο όταν έχει κάτι ουσιαστικό να πει για να βοηθήσει.

Ναι, οι μέρες είναι δύσκολες, ας προσέξουμε τις μέρες που έχουμε μπροστά μας να μην τις κάνουμε ακόμα δυσκολότερες. Ας μην αφήσουν τα έθιμα να πάρουν ανθρώπινες ζωές. Οι ευχές δεν σώζουν. Η ουσιαστική πρόληψη μόνο κι αυτό ας μην το θεωρούμε κάτι απλό και να μας κουράζει, χαλαρώνοντας ταυτόχρονα τα ανακλαστικά μας.

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί στο φύλλο του Σαββάτου 19 Δεκεμβρίου της κρητικής εφημερίδας ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη στήλη μου "Επισημάνσεις".

Κάθε πρωί θυμάμαι η μητέρα με σήκωνε άρον άρον για να προλάβω το σχολείο. Βλέπετε για να ετοιμαστώ έπρεπε να ντυθώ την περίτεχνη σχολική ενδυμασία και να χτενιστώ κατάλληλα και με αξιοπρέπεια. Αλλά που χρόνος για τέτοια; Ίσα ίσα που προλάβαινα να πιω το γάλα μου και να καταπιώ μια φέτα ψωμί με μέλι. Ταυτόχρονα άκουγα τη φωνή του παππού που καθόταν στο τζάκι. Ήταν ένας αρχοντικός άνθρωπος με γερή κορμοστασιά και γκρι μουστάκι. Θα τον έβλεπες ή δίπλα στο τζάκι του σπιτιού ή στο καφενείο να παίζει τάβλι με τον κύριο Κώστα. Όταν κάποια πρωινά με έβλεπε να τρέχω αλαφιασμένο σιγομουρμούριζε: "η ευτυχία έρχεται μετά τα 80". Με το λίγο μυαλό που είχα τότε, πίστευα πως ο παππούς ήταν ευτυχισμένος απλά χαζεύοντας τις φλόγες της φωτιάς και κουβεντιάζοντας ένα σωρό ασυναρτησίες στο καφενείο.  Τουλάχιστον μου φαινόταν πιο ευτυχισμένο αυτό από το να μου παίρνει το κεφάλι ο δάσκαλος με αριθμητικές πράξεις και φιλολογικές θεωρίες. Μέχρι να κάνουν τον κύκλο του κεφαλιού μου όλες αυτές οι σκέψεις είχα φτάσει ήδη στο σχολείο με τα πόδια. Τότε άρχιζε το βασανιστήριο. Δεν έλεγε να τελειώσει η ώρα. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ποτέ θα πάω 80 χρόνων για να γίνω ευτυχισμένος. Δεν ήξερα ακριβώς πώς, αλλά ο παππούς έλεγε πως μετά τα 80 έρχεται η ευτυχία. Πέρασα τα σχολικά χρόνια με την ίδια ανησυχία. Πότε θα γίνω ευτυχισμένος. Καμμιά φορά έβλεπα τον παππού όταν είχε καλό καιρό το χειμώνα, να βγαίνει και να βοηθάει στο κλάδεμα του αμπελιού τον γείτονα, τον κύριο Γιώργο. Άλλες φορές κουβαλούσε από τον μπαξέ μας πορτοκάλια για τον κύριο Θόδωρο που ήταν ανάπηρος πολέμου. Άμαχος ο κυρ Θόδωρος, αλλά τον βρήκε ένα βλήμα στο πόδι. Και άλλες φορές τον έβρισκες να μαζεύει χόρτα απ’ το βουνό για την κυρά του. Αναρωτιόμουν μήπως έχασε την ευτυχία του καφενείου και την ψάχνει στις δουλειές.


Ξέχασα να σας πω πως μεγάλωσα σε μονογονεϊκή οικογένεια. Ο πατέρας χάθηκε νωρίς. Έφυγε για ένα από τα πολλά ταξίδια του ως ναυτικός και δεν ξαναγύρισε. Τον θυμάμαι ως τώρα να με φιλάει στο μέτωπο την τελευταία φορά που έφυγε. Είχε υποσχεθεί να μου φέρει ένα ποδήλατο από αυτό το ταξίδι του. Για να πω την αλήθεια όταν μου είπαν ότι δεν θα γυρίσει ο μπαμπάς στεναχωρήθηκα για το ποδήλατο. Το περίμενα πως και πως. Εξάλλου 5 χρόνων που ήμουν, δεν κατάλαβα ότι εννοούσαν πως δεν θα γύριζε ποτέ. Είχε ξαναργήσει και σε άλλα ταξίδια εξάλλου. Μία ο καιρός μία η δουλειά η έκτακτη. Παραξενευόμουν που η μητέρα έκλαιγε. Άλλες φορές δεν έκανε έτσι. Μετά από 2 μήνες κατάλαβα τι έγινε. Έφτασαν οι αποσκευές του πατέρα με τον κυρ Γιάννη. Ήταν ο μεταφορέας του χωριού. Τις έστειλαν από το βαπόρι πίσω στο σπίτι. Τότε κατάλαβα τί είχε συμβεί. Κι εγώ που νόμιζα πως η μητέρα ήταν απλά ευαίσθητη.


Από τότε και έπειτα πίστεψα ακράδαντα πως η ευτυχία είναι κάτι μακρινό. Ίσως να είχε δίκιο ο παππούς τελικά. Προσπάθησα μεγαλώνοντας να σπουδάσω. Με έστειλε η μητέρα να σπουδάσω στην Αθήνα. Είχαμε χρήματα από τη μεγάλη αποζημίωση του πατέρα. Η μητέρα ήθελε να σπουδάσω, ώστε να μην έχω την τύχη του πατέρα μου. Έφυγα για σπουδές στα 18 μου. Στεναχωριόμουν που θα τους αφήσω όλους πίσω. Τη γιαγιά και τη μητέρα φυσικά. Μα πιο πολύ θα μου έλλειπε η φιγούρα του παππού. Ενέπνεε μια σιγουριά μέσα στο σπίτι. Πήρα μια φωτογραφία τους μαζί. Να έχω να τους κοιτώ τις άδειες μέρες που θα περνούσα μέσα στη αδυσώπητη απομόνωση της πόλης. Πίστευα πως με τις σπουδές θα μάθαινα πολλά και θα γινόμουν ευτυχισμένος.


Είχα το δικό μου επάγγελμα πλέον. Ήξερα καλά τη δουλειά μου. Μπορούσα να αισθάνομαι χρήσιμος για την κοινωνία πλέον. Μπορούσα να στηρίζω οικονομικά τον εαυτό μου και τους δικούς μου. Έβγαλα λεφτά στη πόλη αλλά αποφάσισα να γυρίσω στο χωριό. Αγόρασα μερικά χωράφια που είχε βάλει στόχο ο πατέρας να πάρει αλλά δεν πρόκαμε. Συνέχισα να εξασκώ το επάγγελμα μου στην επαρχία. Εκεί ένιωθα ακόμα πιο χρήσιμος. Σαν γιατρός που είμαι, ήξερα πως οι κάτοικοι στην επαρχία νιώθουν πως θα έχουν μεγαλύτερη ανάγκη τον γιατρό απ' ότι οι κάτοικοι της πόλης. Δυστυχώς όμως το κενό που ένιωθα, καθώς μεγάλωνα μεγάλωνε και αυτό. Όσο πιο πολλά αποκτούσα τόσο πιο πολύ μεγάλωνε το κενό μου για να τα χωρέσει. Η μητέρα καμάρωνε για μένα. Ειδικά τα καλοκαίρια που είχα πιο πολύ χρόνο ελεύθερο (αν και σαν γιατρός πάντα είμαι διαθέσιμος), πέρναγα χρόνο μαζί της. Τώρα πια είχε κουραστεί. Τα μάτια της είχαν βαρύνει. Αλλά εκείνη κινούσε τα νήματα στο σπίτι. Ήταν καλή νοικοκυρά. Χαιρόταν όταν μπορούσαμε και συζητούσαμε. Συζητούσαμε για πολλά. Για τη δουλειά μου για τον πατέρα, για την ίδια. Αυτές οι αυτοβιογραφικές συζητήσεις μας ήταν σαν άγκυρα. Μου έδειχναν πως αφού η μάνα ήταν ακόμα εκεί υπήρχε ελπίδα. Ελπίδα γιατί; Για ποιο πράγμα; Για την ευτυχία. Παρότι ο παππούς έλεγε πως έρχεται μετά τα 80, εγώ ήθελα να την κατακτήσω πιο νωρίς. Φοβόμουν μήπως δεν προλάβω να φτάσω εκεί. Σαν τον πατέρα...τον καημένο τον πατέρα. Δεν πρόλαβε να γίνει ευτυχισμένος! Πόσο ουτοπικό τρόπο σκέψης είχα. Το κατάλαβα μερικά χρόνια αργότερα.


Μόλις είχα ανοίξει και δεύτερο ιατρείο στην διπλανή πόλη. Τα τελευταία χρόνια ο παππούς δεν ήταν καλά. Είχε κάποια προβλήματα με την καρδιά του. Τον παρακολουθούσα και τον φρόντιζα. Αλλά τον τελευταίο μήνα δεν τον έβλεπα τόσο καλά. Προσπαθούσα να μην το δείχνω στους υπόλοιπους. Αλλά η μητέρα είχε καταλάβει πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Εξάλλου ποτέ δεν μπορούσα να της κρύψω κάτι. Πάντα με καταλάβαινε. Από παιδί. Με είχε γεννήσει βλέπεις. Η μάνα πάντα καταλαβαίνει όταν της κρύβεις κάτι. Ή μάλλον όταν προσπαθείς να της κρύψεις κάτι. Και παρότι το ήξερα αυτό, έπεσα σε αυτή την παγίδα. Να της το κρύψω. Ένα πρωί με έπιασε πριν φύγω για το ιατρείο και με ρώτησε στα ίσια. Τι να της πω; Της είπα πως ο παππούς δεν θα άντεχε πολύ ακόμα. Ήταν κουρασμένη η καρδιά του. Αλλά δεν σήκωνε και τρίτο χειρουργείο. Τον περιμέναμε λοιπόν. Στεναχωρήθηκε η μητέρα αλλά έπρεπε να το αντέξει. Εξάλλου είχε αντέξει και τον χαμό του άντρα της πριν 30 χρόνια. Την επομένη δεν πήγα στη δουλειά. Το πρωί που ξύπνησα δεν τον είδα καλά τον παππού και είπα να μείνω σπίτι. Ακύρωσα όλα τα ραντεβού του ιατρείου. Κάθισα στο σαλόνι και τον περίμενα. Όπως πάντα μετά το πρωινό του ερχόταν και καθόταν δίπλα στο τζάκι. Του χαμογέλασα. Μου χαμογέλασε και εκείνος. 

- "Μη σε ξεγελάει το χαμόγελο μου" μου είπε, "μέχρι εδώ ήταν. Αφού το βλέπεις κι εσύ".

- "Τι βλέπω εγώ; Εγώ μια χαρά σε βλέπω."

- "Λευτέρη", μου είπε και ακουμπώντας το χέρι του στον ώμο μου με κοίταξε λέγοντας: "Μέχρι εδώ ήταν".

Έπεσαν οι μάσκες. Και εκείνος και εγώ ξέραμε την αλήθεια. Μέχρι εδώ ήταν λοιπόν.

-"Είσαι 98, που την είδες την ευτυχία; Έχεις πολλά άλλα δεν θα μπορείς να τα απολαύσεις σε λίγο. Δεν θα μπορείς να τα χαρείς. Δεν θα μπορείς να δεις τους αγαπημένους σου. Που είναι η ευτυχία;"

Πήγε να με διακόψει αλλά δεν τον άφησα και συνέχισα λέγοντας:

- "Ούτε εγώ είμαι ευτυχισμένος. Έχω όσα δεν είχε ο πατέρας. Αλλά δεν έχω χρόνο να τα χαρώ. Έχω καλή δουλειά αλλά δεν έχω κάνει ακόμα οικογένεια. Και κρίνοντας από εσένα, ούτε μετά τα 80 θα γίνω ευτυχισμένος. Γιατί μας έλεγες πως η ευτυχία έρχεται μετά τα 80;"

Σταμάτησα και τον κοιτούσα απορημένος απαιτώντας με το βλέμμα μια ικανοποιητική απάντηση. Ξεκίνησε να μιλάει και ήξερα πως δεν θα μου άφηνε περιθώριο να τον διακόψω τώρα. Ακούμπησα την πλάτη πίσω και κάθισα να τον ακούσω. Ίσως είχε κάτι τελευταίο να πει που χρειαζόμουν να μάθω.

- "Άκουσε παιδί μου, η ευτυχία δεν είναι αποτέλεσμα όσων έχεις ή όσων ξέρεις. Είσαι γιατρός και έχεις αραδιάσει καμμιά κατοσταριά βιβλία μέσα στο κεφάλι σου αλλά ποτέ δεν με ρώτησες ως τώρα τι σήμαινε αυτό που έλεγα τόσα χρόνια. Η ευτυχία κρύβεται όχι στο πόσα έχεις ή στο πόσα ξέρεις, αλλά στο πόσα έχεις δώσει και πόσους έχεις βοηθήσει. Αυτό μπορείς να το υπολογίσεις πιο καλά μετά τα 80." 


Έμεινα να τον κοιτάω σαν χαμένος. Το ανελέητο κυνήγι της ευτυχίας μου, με είχε οδήγηση στην αντίθετη κατεύθυνση. Αν είχα αφιερώσει ένα λεπτό χρόνο να κάνω αυτό το ερώτημα πιο νωρίς. Τότε άρχισα να θυμάμαι το πόσο καλός ήταν ο παππούς με τους συγχωριανούς. Το πώς τους βοηθούσε. Το τι πρόσφερε στο χωριό. Πράγματα που μικρός μου πέρναγαν απαρατήρητα, ορθώθηκαν με μιας σαν σημαία μέσα στο νου μου. Τις σκέψεις μου διέκοψε η σιγανή φωνή του παππού: "Πάω στο δωμάτιο να ξεκουραστώ λίγο." Δεν πρόλαβε. Η καρδιά του σταμάτησε να χτυπάει εκείνη τη στιγμή. Παρότι γιατρός, σάστισα. Έκανα προσπάθειες αλλά δεν μπόρεσα να καταφέρω κάτι. Έκλαιγα απαρηγόρητος για όλη την υπόλοιπη ημέρα. Έκλαιγα και για τον χαμό του παππού και για το ότι άργησα να πάρω το μάθημα μου.


Βυθισμένος καθώς ήμουν στις σκέψεις μου, με σκούντηξε ο Δημήτρης.

- "Ε Λευτέρη. Πάμε! Μας περιμένουν. Τι κοιτάς εδώ σαν χαμένος; Κοιτάς το χαρτί 20 ολόκληρα λεπτά."

Ο Δημήτρης. Παιδικός φίλος. Καλός φίλος. Με πήρε και φύγαμε από το κοιμητήριο. Είχα μείνει να κοιτάω το χαρτί της αναγγελίας της κηδείας, βουτηγμένος στις σκέψεις μου. Κηδεύουμε τον αξιαγάπητο πατέρα, αδελφό, θείο, παππού, Ελευθέριο Παπαϊωάννου. Ετών 98. "Κάτι λείπει" σκέφτηκα. Έψαξα μέσα στο σακάκι και βρήκα το στυλό του ιατρείου. Δεν γίνεται να μην το προσθέσω. Μετά τη λέξη "παππού" και πριν το όνομα, πρόσθεσα με καμάρι τη λέξη "ευτυχισμένο". Τώρα είναι σωστό! "Κηδεύουμε τον αξιαγάπητο πατέρα, αδελφό, θείο, παππού, ευτυχισμένο, Ελευθέριο Παπαϊωάννου. Ετών 98." Έβαλα το στυλό στην τσέπη και έφυγα σκυφτός. Ναι, αυτό ήταν επιτέλους αλήθεια. Ήταν ευτυχισμένος στη ζωή του. Γιατί η ευτυχία έρχεται μετά τα 80.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΜΠΟΝΗΣ

Σήμερα θέλουμε να σας πάμε στην Άνδρο, σε ένα μικρό χωριό, τη Βουρκωτή... Η Βουρκωτή είναι ορεινό χωριό της Άνδρου, χτισμένη σε υψόμετρο 620 μέτρων. Αποτελεί το ορεινότερο χωριό της Άνδρου και το δεύτερο αμέσως μετά την Κωμιακή Νάξου σε όλο το νομό Κυκλάδων.


Βρίσκεται στις πλαγιές του υψηλότερου όρους της Άνδρου του Πετάλου, κάτω από την οποία ρέει ο ποταμός Άχλας, στο κεντρικό τμήμα του νησιού, σε απόσταση 8 χλμ από τον ομώνυμο όρμο. Περιβάλλεται από πλούσια βλάστηση και ρέματα και το κλίμα της κρίνεται υγιεινό.


Η Βουρκωτή είναι φημισμένη για την παραγωγή πατάτας, λαδιού και κτηνοτροφικών προϊόντων. Διαθέτει ένα ωραιότατο σχολικό κτίριο που κατασκευάστηκε το 1919 με δαπάνη του Λεωνίδα Εμπειρίκου, για τη συντήρηση του οποίου υφίσταται και δωρεά του Νικολάου Ρούσσου.


Συνδέεται με την πρωτεύουσα της νήσου την Χώρα με πολύ παλαιά κλιμακωτή οδό απόστασης 2,5 ώρες πεζή. Κάποιοι υποστηρίζουν πως είναι ένα από τα χωριά της Άνδρου που χτίστηκε από Αρβανίτες έποικους. Μέχρι πρόσφατα στην Βουρκωτή επιβίωνε η αρβανίτικη γλώσσα, την οποία μιλούσαν οι ηλικιωμένοι κάτοικοί της.


Ο πληθυσμός της Βουρκωτής το 1928 αριθμούσε 328 κατοίκους, ενώ σύμφωνα με την απογραφή του 2001 είναι 87 κάτοικοι. Διοικητικά ανήκει στον δήμο Άνδρου. Πολύ κοντά στη Βουρκωτή, ανατολικά του χωριού, εκτείνεται μια πλούσια μεταλλοφόρος περιοχή που αρχίζει από τη θέση "Πλατανιστός" και καταλήγει μέχρι τον όρμο της "Βόρης".


Τα μεταλλεύματα της περιοχής αυτής είναι πλούσια σε μαγγάνιο τα οποία τα εκμεταλλευόταν άλλοτε αγγλική εταιρεία. Σήμερα δεν υπάρχει κάτι που να μαρτυρεί αυτό το ιστορικό γεγονός. Τα στοιχεία της παρουσίασης για τη Βουρκωτή τα πήραμε από την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια Βικιπαίδεια. Οι φωτογραφίες, είναι του Λεωνίδα Μπόνη.

Με φωτογραφίες που μας στείλατε εσείς, θα πορευτούμε στη σημερινή ανάρτηση μας... Κι ας ξεκινήσουμε από αυτή την τυρόπιτα της Στασούλα μας... Μια μέρα από αυτές τις τελευταίες που έβρεχε και δεν πήγαν στις ελιές την έφτιαξε... Η αλήθεια είναι πώς, ένα κομμάτι της, θα ήθελα το δοκιμάσω. Αλλά ήταν μόνο μια φωτογραφία!


Αυτή είναι μια φωτογραφία από τη βόρειο Ελλάδα σε ένα χωριό, κοντά στην Καστοριά, τη Μεσοποταμία. Ειναι παρμένη με καλή φωτογραφική μηχανή και όπως και οι άλλες δύο που ακολουθούν πιο κάτω, ήταν σταλμένη με την καλή ανάλυση της μέσω Viber. Αλλά η εφαρμογή δεν άντεξε το βάρος. Και μόνο τρεις μπορέσαμε να ανοίξουμε. Τι κρίμα!


Και από την Καστοριά περνάμε στην Άνδρο, το Κυκλαδονήσι που αγαπούμε πολύ, λίγο πριν το χειμώνα... Ήρεμη θάλασσα, πανέμορφη. Την έχουμε δει έτσι τον καιρό που ήμασταν εκεί, κοντά στους αγαπημένους φίλους μας. Αυτή η εξαιρετική περίσταση θα μας αρέσει πάντα. Και θα την κρατάμε στην καρδιά μας.


Πίσω στη Μεσοποταμία... Άλλος τόπος η Μακεδονία! Καταπράσινος. Ευχαριστούμε, Λεωνίδα. Μακάρι να άνοιγαν και οι άλλες που μας έστειλες από το τελευταίο ταξίδι σας εκεί, πριν κατεβείτε στο νησί... Το να γνωρίζουμε την Ελλάδα μέσα από το δικό σου φακό είναι προνόμιο.


Και τι θα πούμε για τη Λήμνο; Τελικά, παντού ο κόσμος είναι όμορφος, φτάνει να είμαστε καλά εμείς μέσα μας και να προσεγγίζουμε τα πράγματα από τη σωστή οπτική γωνία. Εύκολο, δύσκολο; Ας το παλέψουμε! Βλέπετε τη δική μας προσπάθεια καθημερινά εδώ με τις εναλλαγές των τοπίων και των σκέψεων;


Τα πάντα μπορούν να συμβούν, αρκεί να το θέλουμε πραγματικά στην καρδιά μας. Να το βάλουμε στόχο και επιδιώξουμε την υλοποίηση του. Δεν θα κρατήσει και για πάντα αυτή η πανδημία, όσο κι αν το σκοτάδι μπροστά μας είναι μεγάλο και δεν φαίνεται για την ώρα φως... Θα έρθουν καλύτερες μέρες.

Γι' αυτό το παρκάκι σας έχουμε ξαναγράψει στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ, όταν πριν λίγο καιρό, είχαμε δει συνεργεία του Δήμου Αθηναίων να δουλεύουν. Δείτε ΕΔΩ. Τώρα όμως προχώρησαν ένα βήμα πιο πέρα, άρχισαν να του δίνουν σχήμα και μορφή, σύμφωνα με τα σχέδια που έχουν ετοιμάσει.


Πριν δυο μέρες είδαμε ιδιωτικό συνεργείο, έχοντας πάρει προφανώς την εργολαβία, να εργάζεται πυρετωδώς στο ίδιο σημείο. Τους προσεγγίσαμε και μιλήσαμε με τους υπεύθυνους. Ήταν ευγενικοί και συνομιλητικοί, δίνοντας απαντήσεις στις απορίες που είχαμε, δηλώνοντας απλά την ιδιότητα μας ως γείτονες.


Σκάβουν ξανά, αφαιρούν και προσθέτουν χώμα για να πετύχουν τα υψομετρικά που θέλουν. Είναι φανερό πως εργάζονται πάνω σε σχέδιο κι αυτό δεν μπορεί παρά σημαίνει ότι θα υπάρξει ένα καλό αποτέλεσμα, ανεξάρτητα από το μέγεθος του εγχειρήματος. Με εξέπληξαν, θετικά.


Ο υπεύθυνος του έργου, μου μίλησε με πολύ θέρμη για κάτι πολύ ωραίο. "Θα το δείτε", μου είπε. "Θα βάλουμε δέντρα και θα κάνουμε ένα όμορφο μονοπάτι για να ομορφύνει ο τόπος". Ναι, ετοιμάζουν κάτι καλό! Το ζήτημα είναι πόσο θα το προστατέψουμε εμείς και οι πιο κοντινοί γείτονες.


Αυτά τα στρογγυλά μεταλλικά τόξα, τοποθετήθηκαν μέσα στο χώρο και μπορείτε να τα προσέξετε στην πρώτη φωτογραφία τοποθετημένα. Εκεί μέσα θα βάλουν τα δέντρα. Το υπόλοιπό έξω από αυτά θα είναι πιο σκληρό το χώμα για να μπορέσουν οι κάτοικοι να περπατάνε και να το απολαμβάνουν.


Ανυπομονούμε να το δούμε ολοκληρωμένο. Δικαιολογημένα ένας καλός φίλος αναρωτήθηκε αν αυτό, αποτελεί αναβάθμιση της γειτονιάς; Και βέβαια μπορεί κανείς να το δει έτσι και να το προστατέψει, όσο αυτό είναι δυνατόν. Σε τέτοια πράγματα είναι ανάγκη να παίρνουμε την πρωτοβουλία.