Αυτό είναι το άρθρο της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ 27/6/2021 που διαβάζοντάς το, ο Λεωνίδας εμπνεύστηκε για να γράψει το κομμάτι που θα διαβάσετε παρακάτω... Κι ΕΔΩ μπορείτε να διαβάσετε, αν θέλετε, ολόκληρο το άρθρο, όπως δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα την περασμένη Κυριακή. 
Ξεφυλλίζοντας την
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής που μόλις μας πέρασε, έπεσα πάνω σε ένα άρθρο με θέμα την πολιτική μάχη για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Αναμένεται πολιτική, και όχι μόνο, μάχη από το Σεπτέμβριο καθώς το υπουργείο Παιδείας σχεδιάζει την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης κάθε 4 χρόνια.
Σύμφωνα πάντα με το δημοσίευμα της
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, οι διατάξεις για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών θα προβλέπουν τα εξής: αξιολόγηση κάθε 4 χρόνια σε α) γενική και ειδική διδακτική επάρκεια και β) στο παιδαγωγικό κλίμα και στη διαχείριση της τάξης. Και επίσης, αξιολόγηση κάθε 2 χρόνια στο πεδίο της υπηρεσιακής συνέπειας και επάρκειας.
Καλά ως εδώ. Αλλά από εδώ και κάτω αρχίζει το δύσκολο κομμάτι. Κάποιοι είναι υπέρ και κάποιοι άλλοι κατά. Πάντα υπάρχουν διαφορετικές απόψεις σε όλα τα ζητήματα, αλλά γενικά πιστεύω πρέπει να πρυτανεύει η λογική. Ο τομεάρχης Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ κ. Νίκος Φίλης είπε σχετικά με αυτά τα σχέδια ότι "δεν πρόκειται για νέες ιδέες αλλά για επανάληψη χρεοκοπημένων παιδαγωγικών αντιλήψεων του νεοφιλελεύθερου - 'αγοραίου' σχολείου, με τις οποίες προάγονται ο ανταγωνισμός και η ανασφάλεια και όχι η ηρεμία και η συνεργασία στη σχολική ζωή. Επανέρχονται παλαιοκομματικά πρότυπα καθώς και ο αλήστου μνήμης 'επιθεωρητισμός' με πρόσχημα την αξιολόγηση".
Και τώρα έρχομαι εγώ με το φτωχό μυαλό μου, να θέσω κάποιες απορίες μου, αλλά και να καταθέσω κάποια τραγικά βιώματα της σχολικής μου ζωής.
Τα δημόσια σχολεία είναι μια κρατική επιχείρηση που πρέπει να παρέχει δωρεάν τις εκπαιδευτικές υπηρεσίες της στα παιδιά. Σε ιδιωτικά εκπαιδευτικά ιδρύματα γίνεται αξιολόγηση των υπαλλήλων - δασκάλων - καθηγητών από τον υπεύθυνο προσωπικού; Ναι, γίνεται. Και κατά την πρόσληψη και κατά τη διάρκεια παροχής της εργασίας τους.
Γιατί; Για να διασφαλιστεί η παροχή υψηλής ποιότητας εκπαίδευσης. Γιατί; Επειδή κάποιοι γονείς 'ακουμπάνε' το κομπόδεμά τους κάθε μήνα στο ιδιωτικό σχολείο. Αλλά και στο δημόσιο σχολείο, όλοι οι γονείς και κατ' επέκταση όλοι οι πολίτες, δίνουν χρήματα μέσω φόρων τους οποίους πληρώνουν στο κράτος.
Γιατί λοιπόν το κράτος να μην επιδιώξει μέσω αξιολόγησης του προσωπικού του, τη μέγιστη δυνατή ποιότητα στη διδασκαλία; Αν ο καθηγητής πήγε να εργαστεί με τιμιότητα στο δημόσιο τομέα, γιατί είναι κακό που προάγεται ο ανταγωνισμός σε ένα εργασιακό περιβάλλον;
Αν ο καθηγητής εργάζεται με επιμέλεια και τιμιότητα, ο ανταγωνισμός δεν θα αποτελεί εμπόδιο ή φόβο, αλλά κίνητρο για να βελτιώνει τις ικανότητες του και την ποιότητα της διδασκαλίας του. Αντίθετα, η αξιολόγηση θα αποτελεί πηγή ανασφάλειας για τον καθηγητή, μόνο αν έχει μπει στο δημόσιο με σκοπό να αράξει σε μια θέση εργασίας και να κάνει ότι διδάσκει.
Η θεωρητική "ηρεμία" που ανέφερε ο κ. Φίλης ότι θα είναι αποτέλεσμα της έλλειψης αξιολόγησης, δεν είναι ηρεμία, είναι "εγώ 'έδεσα' το γάιδαρο μου και βολεύτηκα σε μια θέση στο δημόσιο και όλα καλά από εδώ και πέρα". Και θα μιλήσω με επιχειρήματα.
Αναμνήσεις, από τα όχι πολύ μακρινά, σχολικά μου χρόνια. Λύκειο. Ένας συμμαθητής μου ρωτάει τον καθηγητή πληροφορικής μας εν ώρα μαθήματος, αν θα έμπαινε ποτέ στη διαδικασία να πουλήσει ναρκωτικά. Εκείνος με ένα βλέμμα τύπου 'θα αρπάξω όσα μπορώ με κάθε τροπο', απάντησε ευθαρσώς πως "ναι", θα πούλαγε ναρκωτικα αν του έδιναν καλά λεφτά.
Από το βλέμμα του καθηγητή έβλεπες πως καταλάβαινε πως αυτό που έλεγε ήταν λάθος, αλλά έβλεπες και την άπληστη επιθυμία του για χρήματα, η οποία υπερίσχυε μέσα του. Τι παράδειγμα αποτέλεσε αυτός ο καθηγητής για όλους τους μαθητές του;
Πάμε σε άλλα περιστατικά. Λύκειο ξανά. Είχαμε ένα καθηγητή φυσικής και χημείας από άλλο νομό, ο οποίος ήταν θερμός υποστηρικτής της ομάδας του ΠΑΟΚ. Οι συμμαθητές μου τον είχαν πάρει χαμπάρι πόσο θερμός οπαδός ήταν και για να ροκανίσουν την ώρα από το μάθημα, αρκετές φορές του άνοιγαν συζήτηση για τον ΠΑΟΚ ή και για τον Ολυμπιακό, που είναι ένας από τους μεγάλους αντιπάλους του ΠΑΟΚ.
Και όπως καταλαβαίνετε ο καθηγητής συνήθως παρατάγε το μάθημα και άρχιζε να μας μιλάει για τον ΠΑΟΚ και για τους λόγους για τους οποίους πίστευε ότι είναι η καλύτερη ομάδα της Ελλάδας. Πάει το μάθημα...
Έλα δεν θα σου πάρω πολύ χρόνο. Ένα ακόμα επαναλαμβανόμενο περιστατικό θα σου πω μόνο. Γυμνάσιο. Είχαμε έναν μαθηματικό που όταν βαριόταν με το μάθημα μας έλεγε πρόστυχα ανέκδοτα. Όσο γράφω, θυμάμαι κι άλλα.
Μια φορά, ο ίδιος καθηγητής, μας παρατάει εν ώρα μαθήματος και φεύγει για να πάει να μαζέψει κάτι σταφύλια, τα οποία τα είχε απλωμένα για να τα δει ο ηλιος, επειδή είδε ότι μαζεύονταν σύννεφα και θα έπιανε βροχή.
Ε ναι, επειδή μέσα σε όλους τους καθηγητές και δασκάλους υπάρχουν πολλοί παρόμοιοι τύποι, η αξιολόγηση είναι απαραίτητη. Δεν μπορεί το κράτος να αφήνει τη διδασκαλία των μαθητών σε τέτοια ανεύθυνα χέρια. Εξάλλου όπως είπαμε στην αρχή, τα σχολεία είναι μια δημόσια ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ. ΕΠΙΧΕΙΡΕΙ να δώσει εφόδια γνώσης στα παιδιά.
Για να πετύχει στο ΕΓΧΕΙΡΗΜΑ αυτό, χρειάζεται τους ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΥΣ υπαλλήλους. Η λέξη ΕΓΧΕΙΡΗΜΑ στο λεξικό έχει τον εξής ορισμό: "δύσκολη ενέργεια, ριψοκίνδυνη προσπάθεια, επιχείρηση, τόλμημα, απόπειρα". Άρα η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ είναι απαραίτητη για να υπάρξει επιτυχής έκβαση σε αυτό το ΕΓΧΕΙΡΗΜΑ.
Εκατομμύρια άνθρωποι, παγκόσμια, παρά το μεγάλο πρόβλημα με την οικονομία που ταλαιπωρεί τους ανθρώπους, γκρινιάζουν γιατί με τα μέτρα που έχουν πάρει οι κυβερνήσεις, τις αυξήσεις και τον πληθωρισμό που εξανεμίζουν μισθούς και συντάξεις, δεν θα μπορέσουν να γιορτάσουν όπως έχουν "μάθει" και τους πρέπει τα φετινά Χριστούγεννα. Βλέπεις, τα ήθη και τα έθιμα θέλουν να γιορτάζονται με κάθε μεγαλοπρέπεια και με τεράστιες οικονομικές θυσίες. Επιμένουν όλα αυτά να είναι στο μυαλό τους και να τους ταλαιπωρούν...
