Ο Αλέξανδρος Παναγούλης με τη δημοσιόγραφο Οριάνα Φαλάτσι που υπήρξε και σύντροφος της ζωής του. Η ίδια έγραψε μετά το θάνατο του ένα μοναδικό βιβλίο γι' αυτόν.

Την Πρωτομαγιά του 1976 ο Αλέκος Παναγούλης, ο οποίος συνέδεσε το όνομά του με την ηρωική πράξη της απόπειρας δολοφονίας του δικτάτορα Γεωργίου Παπαδόπουλου, βρήκε τον θάνατο σε ένα περίεργο αυτοκινητιστικό δυστύχημα, τα αίτια του οποίου παραμένουν μέχρι σήμερα αδιευκρίνιστα.

Τι ξέρουμε γι' αυτόν; Αξίζει να θυμόμαστε τέτοιους ανθρώπους...

Ο Αλέξανδρος Παναγούλης γεννήθηκε στην Γλυφάδα. Δευτερότοκος γιος της Αθηνάς Κακαβούλη και του Βασιλείου Παναγούλη, αξιωματικού του στρατού ξηράς. Αδερφός του Γεωργίου Παναγούλη, θύματος του καθεστώτος των Συνταγματαρχών, και του Ευσταθίου Παναγούλη, μετέπειτα πολιτικού άνδρα. Από την πλευρά του πατέρα του κατάγεται από την Δίβρη (Λάμπεια) Ηλείας και από την πλευρά της μητέρας του από το Σύβρο Λευκάδας. Εξαιτίας της κατοχής από τις δυνάμεις του Άξονα, ο Α. Παναγούλης πέρασε μέρος της παιδικής του ηλικίας στη Λευκάδα. Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο στην Σχολή Μηχανολόγων-Ηλεκτρολόγων. 
Πνεύμα ελεύθερο και δημοκρατικό, ο Αλέξανδρος Παναγούλης εντάχθηκε από νεαρή ηλικία στις κεντρώες πολιτικές δυνάμεις του τόπου: στην Ένωση Κέντρου (Ε.Κ.) του Γεωργίου Παπανδρέου.

Συγκεκριμένα ο Α. Παναγούλης εντάχθηκε στην οργάνωση της νεολαίας του κόμματος – Οργάνωση Νέων της Ένωσης Κέντρου (Ο.Ν.Ε.Κ.) που μετονομάζεται στη συνέχεια σε Ελληνική Δημοκρατική Νεολαία (Ε.ΔΗ.Ν.) – για να αναλάβει μετά την μεταπολίτευση την προεδρία της στις 3 Σεπτεμβρίου του 1974.

Ο Αλέξανδρος Παναγούλης συμμετείχε ενεργά στον αγώνα για την επαναφορά της δημοκρατίας και εναντίον του στρατιωτικού καθεστώτος του Γ. Παπαδόπουλου (1967-1974). Λιποτάκτησε από το στράτευμα και ίδρυσε την οργάνωση Εθνική Αντίσταση. Αυτοεξορίστηκε στην Κύπρο για να καταστρώσει σχέδιο δράσης. Εκεί έρχεται σε επαφή με τους πολιτικούς άνδρες του τόπου, όπως ο Πολύκαρπος Γιωρκάτζης, με σκοπό να τους ζητήσει να συνδράμουν στην αντίσταση. Επανέρχεται στην Ελλάδα και μαζί με στενούς του συνεργάτες σχεδιάζει την απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου την 13η Αυγούστου 1968 κοντά στη Βάρκιζα. Αποτυγχάνει και συλλαμβάνεται.

Όπως σημειώνει η Οριάνα Φαλάτσι στην συνέντευξη της με τον Αλέξανδρο Παναγούλη μετά την απελευθέρωση του, η πράξη του ήταν μια πολιτική πράξη εναντίον της δικτατορίας. Η Φαλάτσι αναφέρει τον Α. Παναγούλη ως εξής: Δεν επιδίωξα να σκοτώσω έναν άνθρωπο. Δεν είμαι ικανός να σκοτώσω έναν άνθρωπο. Επιδίωξα να σκοτώσω έναν τύραννο. 

Μετά από μερόνυχτα συνεχούς βασανισμού, οδηγείται ημιθανής στο νοσοκομείο και κατόπιν δικάζεται από το Στρατοδικείο στις 3 Νοεμβρίου 1968 και καταδικάζεται δις εις θάνατον, μαζί με άλλα μέλη της Εθνικής Αντίστασης, στις 17 Νοεμβρίου 1968. Μεταφέρεται στην Αίγινα για την εκτέλεση η οποία όμως ματαιώθηκε χάρη στις πιέσεις της διεθνούς κοινότητας και αφού προσπάθησαν να πείσουν τον Παναγούλη να υπογράψει για να του δοθεί χάρη. Στις 25 Νοεμβρίου 1968 ο Παναγούλης μεταφέρθηκε από την Αίγινα στις Στρατιωτικές Φυλακές του Μπογιατίου (Σ.Φ.Μ.), όπου και του επιβλήθηκε η «ποινή του εντοιχισμού» όπως λέει ο ίδιος. Από εκεί δραπετεύει στις 5 Ιουνίου 1969, συλλαμβάνεται όμως εκ νέου και οδηγείται προσωρινά στο στρατόπεδο στου Γουδή για να μεταφερθεί μετά από ένα μήνα και πάλι στις φυλακές Μπογιατίου.

Εκεί τον περιμένει η απομόνωση σε κελί που το έφτιαξαν ειδικά για τον Παναγούλη και ήταν σαν αντίγραφο τάφου. Επιχειρεί να δραπετεύσει αρκετές φορές ανεπιτυχώς. Γράφει ποιήματα ως διέξοδο. Συνεχίζει να γράφει ακόμα και όταν του κατάσχουν κάθε γραφική ύλη χρησιμοποιώντας για μελάνι το αίμα του και για χαρτί τους τοίχους του κελιού-τάφου του.

Ο Α. Παναγούλης σύμφωνα με ορισμένους αρνείται την πρόταση απονομής χάριτος που του προσέφερε η χούντα. Τον Αύγουστο του 1973 – μετά από τεσσεράμισι σχεδόν χρόνια φυλάκισης – απελευθερώθηκε βάση της γενικής αμνηστίας που απένειμε το καθεστώς των συνταγματαρχών στους πολιτικούς κρατούμενους, κατόπιν της αποτυχημένης προσπάθειας του Γ. Παπαδόπουλου να φιλελευθεροποιήσει το καθεστώς του. Αυτοεξορίζεται εκ νέου, αυτή τη φορά στην Φλωρεντία της Ιταλίας, για να επαναδραστηριοποιηθεί στην αντίσταση, ουσιαστικά όμως συνεχίζει την αντίσταση στην Ελλάδα ερχόμενος κρυφά όπου και οργανώνει ομάδες αντίστασης.

Στην μεταπολίτευση ο Αλέξανδρος Παναγούλης εκλέγεται βουλευτής της Β΄ Αθηνών με την Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις (Ε.Κ.-Ν.Δ., σήμερα Ε.ΔΗ.Κ.), στις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974. Επιδιώκει την απομόνωση των πολιτικών που συνεργάστηκαν με το δικτατορικό καθεστώς της Χούντας και εξαπολύει σωρεία καταγγελιών. Λίγο μετά την εκλογή του έρχεται σε ρήξη με την ηγεσία του κόμματος του γιατί είχε συγκεντρώσει στοιχεία για τη συνεργασία του Δημήτρη Τσάτσου με το χουντικό καθεστώς, με συνέπεια να αρνηθεί να συνυπάρξει με τον «προδότη» στο ίδιο κόμμα και παραιτείται. Παρέμεινε όμως στη Βουλή των Ελλήνων ως ανεξάρτητος βουλευτής. Επιμένει στις καταγγελίες του και έρχεται σε ανοιχτή αντιπαράθεση με τον Υπουργό Εθνικής Αμύνης, Ευάγγελο Αβέρωφ και τον Δημήτρη Τσάτσο. Δέχθηκε πολιτικές πιέσεις αλλά και απειλές για τη ζωή του για να αποσύρει τις καταγγελίες του, όπως διαρρήξεις στο πολιτικό του γραφείο, μηνύματα που του άφηναν άγνωστοι κλπ. 

Σκοτώνεται την πρωτομαγιά του 1976 σε ηλικία 38 ετών κατόπιν τροχαίου ατυχήματος στην λεωφόρο Βουλιαγμένης (το αυτοκίνητό του πήγε και έπεσε σε υπόγειο κατάστημα επί της λεωφόρου κάθετα στην πορεία), λίγες μέρες πριν την αποκάλυψη των φακέλων σχετικά με τα όργανα ασφαλείας της Χούντας (Φάκελος ΕΣΑ). Η αποκάλυψη των φακέλων, που δεν έλαβε χώρα ποτέ, λέγεται ότι περιείχε αδιαμφισβήτητες αποδείξεις εις βάρος ορισμένων πολιτικών που συνεργάστηκαν με την χούντα. Κατά πολλούς, το τροχαίο ατύχημα είχε στηθεί για να θέσει τον Αλέξανδρο Παναγούλη εκτός μάχης και να εξαφανίσει τις αποδείξεις που είχε υπό την κατοχή του. Δεν έχει παρουσιαστεί ωστόσο μέχρι σήμερα κανένα τεκμήριο για όλες αυτές τις εικασίες.

Δείτε σ' αυτό το βίντεο μια εκπομπή - αφιέρωμα της ΕΡΤ για τον αγωνιστή Αλέκο Παναγούλη, έντεκα χρόνια, τότε, από το θάνατο του...

Κλασικά με Παντελή Θαλασσινό από το τραγούδι για το μήνα Μάη που μόλις μπήκε στη ζωή μας, από το δίσκο τους “Καλαντάρι”. Κάθε μήνα έχει τον τρόπο να μας παίρνει από το χέρι και να μας οδηγεί στους δικούς τους όμορφους δρόμους... Δεν είναι τυχαίο που τον έχουμε μόνιμα στη μπάρα δεξιά...

Γίνεται Πρωτομαγιά χωρίς Σαββόπουλο; Δε γίνεται... Οι στίχοι του τραγουδιού είναι μοναδικοί. Δείτε λίγο: “Μέσα απ' τη ζέστα του σφαγείου και με στεφάνια δροσερά, Θ' ανταμωθούμε μια τρελή πρωτομαγιά, Και το πλυμένο σώμα πίσω απ' τα λουλούδια θα ενωθεί, Σαν ζαλιστούμε απ' των χορών μας το κρασί, Σε παραλίες σκουπιδοτόπων με κασετόφωνα κι εγώ, Μια πολιτεία σωριασμένη έχω σκοπό, Όλα είναι τόσο τρομαγμένα μα τ' αγαπάω ο φτωχός, Δώσ' μου τα λόγια επιτέλους να μην είμαι μοναχός”.

Μια κάπως αλλιώτικη Πρωτομαγιά με τη Λένα Πλάτωνος... Χαρούμενο τραγούδι, αλλά μελαγχολικό. Αυτή όμως είναι η γοητεία της Λένας... Να μιλάει χαρούμενα για τη μοναξιά... Πόσοι μπορούν να το κάνουν αυτό πράξη ζωής; Αναρωτηθήκατε ποτέ, αλήθεια;

Ακούστε κι αυτή την Πρωτομαγιά από τη Λιζέτα Καλημέρη... Είναι από το cd της “Του έρωτα και τ' ουρανού”(2004) “Αχ πουλάκια μην το πείτε, έρμαιο είναι η ψυχή, κι η τύψη προσποιείται, στην πέτρα ανθίζει το κλαρί, να ξεμυτάει η αλήθεια, από καημού χωματερή, σαν πρόσωπο χωρίς ψιμύθια. Τα ήπια με τ`αγόρια, που στραγγίξαν του τρελού την παρηγόρια, του Μάη πρώτη μέρα, κι άρπαξέ με πάλι αέρα να φιλιώνω στο χαμό, να πίνω με τ`αγόρια που στεφάνι φόρεσαν, την κατηγόρια, ανάθεμα την ώρα, που με παίρνεις κατηφόρα και μισώ τον λυτρωμό”.

Κι ένα χορευτικό τραγούδι με την Ελένη Βιτάλη για την Πρωτομαγιά... Να θυμηθούμε πως κάποτε τέτοιες μέρες που τα πράγματα ήταν καλύτερα, κάποιοι είχαν την... πολυτέλεια να γλεντούν σαν άνθρωποι τις καλές τους στιγμές...

Το γράφημα των ΝΕΩΝ στη σελίδα 13, σήμερα, όπου φαίνεται καθαρά ότι οι Έλληνες εργαζόμενοι βρίσκονται στη χειρότερη κατάσταση των τελευταίων δεκαετιών... Τραγική διαπίστωση...

Έτσι όμορφα κι απλά, όπως συμβαίνει γενικά στη ζωή μας, έτσι γίνονται όλα... Απόψε το βράδυ τον αποχαιρετούμε τον Απρίλη που φεύγει...

Κι από αύριο ξημερώνει Μάης... Ένας μήνας αλλιώτικος... Πιο όμορφος, πιο γλυκύς, πιο κοντά στο καλοκαίρι...

Αν χρειαζόταν να κάνουμε έναν μικρό απολογισμό για τον Απρίλη που φεύγει τι θα λέγαμε; Θα αναφέραμε ασφαλώς τον αγώνα που κάνουμε για να σταθούμε στα πόδια μας, με τη δύναμη που αντλούμε, να συνεχίσουμε να δίνουν μάχες στην καθημερινότητα μας...

Τίποτα δεν μας χαρίστηκε... Όλα χρειάζεται να τα κερδίσουμε... Κι από σήμερα αυτό που προέχει είναι η αυριανή Πρωτομαγιά... Τι είναι λοιπόν; Η γιορτή των λουλουδιών, ο οργασμός της ανθισμένης φύσης, η μνήμη των εργατικών αγώνων...

Μερικοί τα έχουν ξεκαθαρίσει αυτά στο μυαλό τους... Άλλοι πάλι τα έχουν λίγο αχταρμά, ριγμένα ανάκατα. Κι αν θα πάνε στην απεργιακή συγκέντρωση, πού θα πάνε; Και πόσο αντιπροσωπεύει την πραγματικότητα αυτό στις μέρες μας;

Διάλεξα ένα δημοσίευμα από τις εσωτερικές σελίδες των σημερινών ΝΕΩΝ για να διακοσμήσω την ανάρτηση μου. Πρόκειται για ένα κομμάτι του Ηλία Γεωργάκη, παλαιού εργατικού συντάκτη (παλιά οι εφημερίδες είχαν τέτοια ειδικότητα, τώρα έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα δεν ξέρω αν χρειάζεται...) που κάνει αναφορά στην ημέρα. Είναι σε καλή ανάλυση για να μπορείτε να το διαβάστε, αν θέλετε...

Υπάρχει επίσης ένα γράφημα που αποδεικνύει ότι οι Έλληνες εργαζόμενοι είναι στη χειρότερη θέση των τελευταίων δεκαετιών. Δείτε το κι αυτό...

Το Site όπως έχετε αντιληφθεί παρακολουθεί την επικαιρότητα και την καταγράφει με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο. Βοηθώντας μας να κατανοήσουμε καλύτερα τα πράγματα βλέποντας τα κι από μια άλλη σκοπιά...

Το δημοσίευμα των ΝΕΩΝ της 30/04/2013. Είναι καλό το αφιέρωμα γραμμένο από τον εργατικό συντάκτη, Ηλία Γεωργάκη...

Πολύ καλή ήταν η επιλογή μου να πάω στο πάρκο της Ακαδημίας του Πλάτωνα. Δείτε τι κατέγραψα με την κάμερα μου... Εκεί, κάθε μέρα, υπάρχει και κάτι σημαντικό. Και μια... παιδική παράσταση με θέμα την οικογένεια είναι σημαντικό θέμα. Δυστυχώς δεν την έχουμε όλη, γιατί δεν μπορούσε να γίνει τεχνικά, αλλά έχουμε ένα μεγάλο της μέρος. Απολαύστε τη μαζί  μου...

Δεν άντεξα ούτε δέκα λεπτά στη συνέλευση της πολυκατοικίας που μένω. Η ανακοίνωση από τη διαχείριση έκανε λόγο για “έκτακτη συνέλευση”. Ούτε λόγος για το θέμα της...

Ήμουν συνεπής. Ακριβώς στις 11 π. μ. όπως έλεγε η ανακοίνωση. Βρήκα εκεί τη διαχειρίστρια και έναν ένοικο να περιμένουν. Ένα τέταρτο αργότερα ήρθαν άλλοι 4. Μας έλλειπαν δυο - τρεις. Καμιά δεκαριά οικογένειες είμαστε όλοι κι όλοι...

Και τι ταλέντο φοβερό... Μέσα σε 10 λεπτά η είσοδος της πολυκατοικίας όπου γινόταν η συνέλευση πλημμύρισε από κραυγές επιθετικές και αντεγκλήσεις για ελάσσονος σημασίας ζητήματα. Γιατί κάποιος ρίχνει μωρομάντιλα στην τουαλέτα με αποτέλεσμα να βουλώνουν τα φρεάτια της αποχέτευσης, γιατί κάποιοι βάζουν μέσα στην πυλωτή τις μηχανές (με φωτογράφιζαν ως ένοχο μαζί με άλλους) δημιουργώντας πρόβλημα στην μεταλλική εξώπορτα της πολυκατοικίας. Προβλήματα, προβλήματα και φωνές...

Μυρμήγκιασε το κεφάλι μου. Κι ήταν πρωί μιας ανοιξιάτικης Κυριακής... Έφυγα. Προτίμησα να πάω μια βόλτα στο πάρκο να ξελαμπικάρει το μυαλό μου, ακούγοντας το τιτίβισμα των πουλιών...

Λυπάμαι που μένω σε μια τέτοια πολυκατοικία. Μακάρι να κυλίσει γρήγορα ο καιρός να βγω στη σύνταξη και να φύγω μακριά... Οι άνθρωποι βιώνουν όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε λόγω της οικονομικής δυσπραγίας και τα βγάζουν εντελώς λάθος.

Αντί να βρούμε κώδικες επικοινωνίας, αντί να μοιραστούμε πράγματα, μια καλημέρα, ένα χαμόγελο, ψάχνουμε να βρούμε τι μας χωρίζει... Ταλέντο κι αυτό...

Είναι οι ίδιοι που αδιαφορούν για την ψυχική υγεία του διπλανού τους, αλλά “αγωνιούν” μη τυχόν και το μέταλλο της εξώπορτας πάθει κάτι... Είναι οι ίδιοι που για να... προστατευθούν από τους κλέφτες, κλειδώνουν την... εξώπορτα της πυλωτής από τις 9.30 το βράδυ.

Δεν θέλω να συνεχίσω... Δεν έχω πια αντοχές, ούτε ανοχές... Λυπάμαι που αναπνέω τον ίδιο αέρα μαζί τους κι αν μπορούσα και είχα τη δυνατότητα θα έφευγα, αύριο κιόλας...

Το χειρότερο της ιστορίας είναι ότι τα σπίτια αυτά που μένουμε προσωρινά, δεν είναι δικά μας. Μπορεί να πληρώνουμε τα χαράτσια, τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, το νερό, αλλά μέχρι να αποπληρώσουμε τα δάνεια μας θα ανήκουν στις τράπεζες. Για ποια λοιπόν ιδιοκτησία κάνουμε λόγο; Πόσοι από αυτούς που φώναζαν και ωρύονταν το πρωί της Κυριακής, χθες, το έχουν καταλάβει αυτό; Ουδείς, προφανώς... Διότι είναι βέβαιο πως αν το καταλάβαιναν θα είχαν άλλη, πιο χαμογελαστή συμπεριφορά, πιο ανθρώπινη...

Δεν το έχω κάνει ποτέ ,να φύγω από μια συνέλευση. Το έκανα χθες... Ελπίζω κάτι να αλλάξει αυτή τη διαμορφωμένη άποψη μέσα μου... Ώς τότε δεν πρόκειται να ξαναπάω σε συνέλευση της πολυκατοικίας μου...

Την κοινωνική συναναστροφή που χρειάζομαι θα ψάξω να τη βρω αλλού... Δεν χρωστώ στον εαυτό μου, αυτόν τον αυτοβασανισμό. Τελεία και παύλα. Αρκετά... Όλα έχουν και τα όρια τους. Όλα... Πολύ λυπάμαι γι' αυτό...

Το νέο προεδρείο της Ένωσης, χθες το βράδυ στην πρώτη ενθαρρυντική μάζωξη των αντιπροσώπων... Ευκαιρία να τους γνωρίσουμε καλύτερα από κοντά και να ακούσουμε τις απόψεις τους...

Μια φωτογραφία μέσα από το αμφιθέατρο του 52 Λυκείου. Μοιάζει απογοητευτική η εικόνα; Όχι, μην το δείτε έτσι. Όσοι ήρθαν δείχνουν και είναι συνειδητοποιημένοι ως γονείς...

Βραδάκι Παρασκευής. Ζεστό για την εποχή. Τα κοντομάνικα έκαναν κιόλας την εμφάνιση τους.. Δύσκολο. Μιας και τα σχολεία έκλεισαν από χθες για τις πασχαλινές διακοπές τους. Σε άλλες εποχές ο κόσμος θα επωφελούνταν και θα έφευγε για το χωριό του. Όμως τώρα έχει άλλες προτεραιότητες. Η αγωνία για την επιβίωση απέναντι στην τρικομματική συγκυβέρνηση που εμπνέεται τα χειρότερα σε ότι αφορά την Παιδεία μας κρατά όλους σε επιφυλακή...

Κρατώ από τη χθεσινή βραδιά ένα πολύ όμορφο κλίμα ζωντανού διαλόγου, όπου όλοι μπορούσαν να εκφραστούν και να διατυπώσουν τον προσωπικό τους λόγο... Αυτό είναι που χρειαζόμαστε στους δύκολους καιρούς που βιώνουμε...

Θετική εντύπωση έκανε το Blog της Ένωσης. Δείτε το ΕΔΩ. Έγινε αφορμή να γίνουν κι άλλα Blog από τους Συλλόγους Γονέων στα σχολεία. Δείτε το Blog του 62 Δημοτικού ΕΔΩ, του 144 Δημοτικού ΕΔΩ του 53 Γυμνασίου ΕΔΩ και του 58 Δημοτικού  ΕΔΩ. Εμείς, βέβαια στο 54 Λύκειο Αθήνας είμαστε πιο παλιοί, δείτε ΕΔΩ, αλλά το σημαντικό είναι να υπάρχει μια καλή επικοινωνία και να αντλεί κανείς εμπειρίες από τους άλλους. Να μαθαίνει συμμετέχοντας. Γιατί εδώ είναι που εντοπίζεται το πρόβλημα: Ο κόσμος δείχνει να μη συμμετέχει... Αφήνει να τον καταβάλουν τα προβλήματα της καθημερινότητας και αρνείται να μπει στη διαδικασία να τα παλέψει και να τα αντιμετωπίσει...

Κρατάω από την εισήγηση του προέδρου της Ένωσης Γονέων, Κώστα Κατσαρού, ο οποίος αφού παρουσίασε το νέο Διοικητικό Συμβούλιο, αναφέρθηκε σ' αυτό το “δωρεάν” που ακούμε στη δημόσια εκπαίδευση. “Δεν είναι, τόνισε, προσφορά, αλλά ανταπόδοση, έναντι των φόρων που πληρώνουμε ως πολίτες...”

Σχετικά με τη γραμμή της Ένωσης είπε ότι “ακολουθούμε τη γραμμή της Ανώτατης Συνομοσπονδίας Γονέων, ενώ είμαστε σε συντονισμό με τους εκπαιδευτικούς. Ασχολούνται με τα παιδιά μας, διαμορφώνουν την ψυχή τους, δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς”...

Αναφέρθηκε στη σίτιση στα σχολεία και τόνισε πως “καλές είναι οι κινήσεις αλληλεγγύης των διαφόρων φορέων, αλλά αυτό πρέπει να γίνει πιο συντονισμένα με κρατική ή δημοτική μέριμνα”...

Μεγάλο ζήτημα αυτή την περίοδο ενόψει και του καλοκαιριού είναι η συντήρηση των σχολείων, ενώ ο Κώστας στάθηκε με έμφαση στην αίσθηση που έχει (όλοι την έχουμε) ότι προωθείται μια υποβάθμιση του μορφωτικού επιπέδου του σχολείου...

Ο επόμενος σοβαρός προβληματισμός του ήταν “πώς οργανώνεις το γονεϊκό κίνημα. Χρειάζεται απόλυτη και διαρκής ενημέρωση όλων των γονέων, διότι υπάρχει διάχυτη η ασάφεια και η ημιμάθεια”.

Να ενεργοποιηθούν οι συνελεύσεις και να δοθεί στους αντιπρόσωπους πιο ενεργός ρόλος με τη δημιουργία Ομάδων Εργασίας, που άλλωστε το προβλέπει το καταστατικό της Ένωσης. Αυτό το τελευταίο το βρήκαν οι Αντιπρόσωποι πολύ καλό. Πρώτος λοιπόν δήλωσα διαθέσιμος για την Ομάδα Ενημέρωσης, το ίδιο και ο Κώστας Ανατολίτης, γραφίστας από το 144 Δημοτικό κι άλλοι γονείς, ηλεκτρολόγοι, πολιτικοί μηχανικοί, λογιστές. Ο καθένας ότι γνωρίζει και μπορεί να προσφέρει.

Η πρόκληση είναι μεγάλη καθώς ο Κώστας τόνισε ότι ακόμα κι ο προσγραμματισμός των δράσεων μπορεί να γίνει με τη σύμφωνη γνώμη των αντιπροσώπων...

Οι Ομάδες Εργασίας που πρότεινε ο Κώστας έχουν να κάνουμε την Επικοινωνία και τις Δημόσιες σχέσεις, τη γραμματειακή υποστήριξη, τα πολιτιστικά και τα αθλητικά Επικοινωνήστε με το e-mail της Ένωσης και δηλώστε συμμετοχή για εθελοντική προσφορά...

Ύστερα έγινε κουβέντα για περισσότερες από δυόμιση ώρες. Κόντευε 10 κι ούτε που το καταλάβαμε πώς πέρασε η ώρα. Η αίσθηση ότι είναι αναγκαία και συνειδητή η συλλογική δράση, ήταν διάχυτη.

Σύσταση προσωπική: Την επόμενη φορά που θα γίνει συνέλευση Αντιπροσώπων μην την χάσετε. Είτε είστε αντιπρόσωπος, είτε όχι...

Αύριο Σάββατο θα προβληθεί στο Στέκι Δράσης και Πολιτισμού, στην Αμφιαράου στα Σεπόλια, το ντοκιμαντέρ “Χρυσός στα χρόνια της κρίσης, ο θησαυρός της Κασσάνδρας”. Θα ακολουθήσει συζήτηση. Ακούγεται πολύ ενδιαφέρον...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 27/04/2013

Ας έχουμε υπομονή... Δημοσιογραφικά τουλάχιστον... Η δίκη του Άκη Τσοχατζόπουλου ξεκίνησε στο Εφετείο της Αθήνας... Πρόκειται για μια μια δίκη με... σταρ, πολύ αλλιώτικη από αυτή που αφορά ανθρώπους του κοινού ποινικού δικαίου που δικάζονται καθημερινά στις αίθουσες των δικαστηρίων για πολύ μικρότερα αδικήματα...

Πρωτοστάτες σ' αυτό το υπερθέαμα τα ΜΜΕ. Τηλεόραση και Τύπος. Με την τηλεόραση να έχει τον πρώτο ρόλο σε όλη αυτή την υπόθεση. Διπλός ο στόχος: Από τη μια να καλυφθεί η ανάγκη του κόσμου να... γνωρίζει έστω και πλημμελώς έστω και αποσπασματικά τι συμβαίνει μ' αυτούς που εξελέγησαν με την ψήφο του λαού για να προασπίσουν, δήθεν, τα συμφέροντα του.

Και από την άλλη το γεγονός ότι τύποι σαν τον Τσοχατζόπουλο και τη σύζυγο του με την υπεροψία που διαθέτουν εξάπτουν τη φαντασία και δημιουργούν εκείνες τις προϋποθέσεις που χρειάζονται για να... ξεχάσει τα όσα ο ίδιος υφίσταται στην καθημερινότητα του με αφορμή την ύπαρξη και λειτουργία της λογικής; τέτοιων ανθρώπων που κάποια στιγμή βρέθηκαν σε θέσεις ευθύνης και άσκησαν εξουσία. Θα υποστούμε λοιπόν όλες αυτές τις εξουθενωτικές περιγραφές. Είπαμε οι άνθρωποι είναι σταρ. Έστω και με την αρνητική έννοια...

Και την ώρα που δίπλα μας άνθρωποι θα πεθαίνουν από τον υποσιτισμό εμείς θα διαβάζουμε “δημοσιογραφικά” κείμενα όπου ο Τσοχατζόπουλος κατεβαίνει πρώτος από την κλούβα της αστυνομίας και η σύζυγος του τελευταία... Ο καθένας, γράφουν, συνοδεύεται από έναν αστυνομικό που τους κρατά διακριτικά από το μπράτσο. Και με όποιον τρόπον κρύβουν τις χειροπέδες...

Διαβάστε την περιγραφή από τα “σοβαρά” ΝΕΑ της 23.4.2013: “Μεσολαβεί ένα μεγάλο κενό μέχρι τις 9.30 που το ζεύγος εμφανίζεται στην αίθουσα κανείς από τους δυο τους δεν φορά “βραχιόλια”, ούτε τους ακουμπά κανείς”.

Και συνεχίζει απτόητη η Καρολίνα Παπακώστα: “Αμέσως δυο θέματα απασχολούν τα πηγαδάκια: η κορμοστασιά και τα χαμόγελα που μοιράζει αυτός και το κατηφές ύφος αυτής. Η Βασιλική Τσοχατζόπουλου, όπως επιθυμεί, ο συνήγορος της Αλέξης Κούγιας να αποκαλείται, μιας και (sic) “αυτό γράφει η ταυτότητα της”, φορά ένα απλό μαύρο κοστούμι και έχει περιορίσει το μακιγιάζ της στο μέικ άπ. Φαίνεται έτσι ωχρή, καταβεβλημένη... Μετά τη διακοπή πάντως οι χειροπέδες θα περαστούν και στους καρπούς του Άκη. Η σύζυγος του πρώην υπουργού θα αρνηθεί να παραστεί, θέλοντας να αποφύγει την ταπείνωση. Ο Κούγιας θα σπεύσει να παραπονεθεί εκ μέρους όλων. “Δεν είναι τίποτα επικίνδυνοι εγκληματίες που θα δραπετεύσουν”.

Αυτή είναι η άθλια δημοσιογραφία τους. Από τέτοιες πένες και από τέτοιες εφημερίδες περιμένει να μάθει ο ελληνικός λαός την αλήθεια. Άμοιρε λαέ σε ποιων τα νύχια έχεις πέσει... Ευκαιρία να μάθουν οι νέοι που έχουν όνειρα να υπηρετήσουν το χώρο του Τύπου πώς να μην γράφουν...

Ξέρετε αυτό που λείπει περισσότερο απ' όλα στις μέρες μας δεν είναι οι εικόνες, αλλά η αλήθεια. Μ' αυτήν έχουν πάρει διαζύγιο. Όλα έχουν να κάνουν μ' αυτό που εκείνοι νομίζουν ότι “πουλάει”. Και στο παζάρι αυτό των εντυπώσεων εύκολα ξεπουλάει κανείς τα πάντα.

Κυρίες και κύριοι, η παράσταση αρχίζει... Χειροκροτήστε, παρακαλώ, το απόλυτο κενό που προσφέρεται με ωραίες κορδέλες ως δώρο από τα συμβιβασμένα ΜΜΕ. Έτσι κι αλλιώς ντροπή δεν υπάρχει, ούτε τσίπα...

• Αυτό κομμάτι θα δημοσιευτεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη στήλη μου “Επισημάνσεις”.