Παλιά, όταν ήταν μικρούλης ο Ρήγας, τον ανέβαζα εγώ πάνω στο δέντρο για να νιώσει στο φυσικό του χώρο σαν ζώο... Τώρα που μεγαλώνει, το κάνει μόνος του...

Αυτή η θέση του αρέσει του Ρήγα... Είναι στο παραθυρόφυλλο στου σπιτιού στο μικρό πλάτωμα του. Από δω απολαμβάνει για ώρα τη φύση...

Αυτό που παθαίνει ο Ρήγας όταν πηγαίνει ένα ταξίδι το παθαίνουν και πολύ άνθρωποι αν δεν προσέξουν λίγο. Τι παθαίνει, δηλαδή; Την αρχή δε βγαίνει έξω μέχρι να εγκλιματιστεί στο νέο περιβάλλον. Και μετά δεν μαζεύεται μέσα, επειδή του αρέσει...

Μόνο που έτσι έχει χάσει ήδη αρκετό χρόνο... Κι όταν προσπαθεί να τον καλύψει, δεν προλαβαίνει πια, επειδή όλα έτοιμα για την επιστροφή.

Τον παρατηρώ με προσοχή...Τη Δευτέρα του Πάσχα που όλα γύρω είναι ήσυχα πια, ο γάτος δεν κάθεται ούτε ένα λεπτό. Τριγυρνάει στο χαγιάτι, βλέπει στον κήπο, ανεβαίνει στα κάγκελα, μέχρι και στη μηλιά το προσπαθεί και το κάνει. Μόνος του, ψάχνεται. Επιθυμεί να γνωρίσει το περιβάλλον του. Και το παλεύει με το δικό του μοναδικό τρόπο...

Ο Ρήγας έχει συνηθίσει στα 80 τετραγωνικά του σπιτιού της Αθήνας και η επαρχία του φαντάζει σαν χάος. Που θεωρεί ότι πρέπει να το εξερευνήσει ως επισκέπτης, αλλά ο χρόνος δεν είναι πλέον επαρκής, επειδή προφανώς άργησε να πάρει την απόφαση για να το κάνει...

Άλλες στιγμές πάλι κάθετε στο περβάζι του ανοιχτού παραθυρόφυλλου και παρατηρεί τον κόσμο γύρω του. Τα ζουζούνια που πετούν με την άνοιξη που ανθίσει γύρω του, το καθετί. Νιαουρίζει γλυκά, αλλά δείχνει να αγνοεί τελείως τη μάνα του που περνάει από κοντά του ψάχνοντας να βρει τροφή για να κάνει γάλα που θα θρέψει τα πέντε βλαστάρια της...

Ο Ρήγας τραβάει την προσοχή μας. Έχουμε την αγωνία μη χαθεί στα ταξίδια εξερεύνησης του, αλλά αρνούμαστε να αντιληφθούμε πως το αίσθημα της αυτοσυντήρησης είναι ιδιαίτερα αναπτυγμένο στα ζώα. Είτε της επαρχίας, είτε της πόλης... Μετά τις μικρές βόλτες του στα όρια που εκείνος κρίνει ότι μπορεί να ελέγξει, επιστρέφει πίσω στο δωμάτιο του, την τροφή του, την άμμο του.

Κι όπως όλα τα αιλουροειδή, ο Ρήγας μπορεί να κοιμάται όλη μέρα σε κάποια γωνιά του σπιτιού που νοιώθει ασφάλεια, το βράδυ όμως κυκλοφορεί σε όλα τα δωμάτια για να βεβαιωθεί ότι όλα είναι στη θέση τους. Τον βλέπω καμιά φορά που σηκώνομαι για την ανάγκη μου. Με βλέπει που πάω στην πόρτα, νοιώθω ότι θα ήθελε να έρθει μαζί μου, αλλά κοντοστέκεται, το ξανασκέφτεται κι αλλάζει τελικά γνώμη...

Το πρωί που σηκώθηκα βγήκε μαζί μου στη βεράντα. Με τον Ιβάν έχει κάπως εξοικειωθεί. Δεν τον φοβάται τουλάχιστον όπως στην αρχή, αν κι εδώ που τα λέμε πιο εύκολα κάνει τις βόλτες του στα χαγιάτι, ιδιαίτερα όταν ο Ιβάν έχει βγει με το αφεντικό του βόλτα. Ναι, καλύτερα αισθάνεται τότε...

Τον σκέφτομαι τον καημένο στο ταξίδι της επιστροφής του για την Αθήνα... Δύσκολο θα 'ναι όπως τότε που ήρθε... Χάπι δεν του δίνουμε για το δρόμο... Χειρότερο τον κάνει μέχρι να συνέλθει. Ας είναι. Για την ώρα απολαμβάνουμε μαζί τις τελευταίες ώρες στο Ελληνικό της Γορτυνίας...

Ιδού και το δεύτερο βίντεο από μαι περιήγηση στο Ασκληπιείο της Αρχαίας Γόρτυνος δίπλα στο ποτάμι Λούσιο. Ο τόπος έχει μια ξεχωριστή ενέργεια. Είναι κρίμα να φτάσετε μέχρι το Ελληνικό και να μην πάτε να το δείτε από κοντά...

Στην εξώπορτα ανήμερα του Πάσχα, απόγευμα και ο Ιβάν περιμένει με προσμονή να πάει βόλτα με το αφεντικό του, τον Γιώργο... Τον έχει δει που ετοιμάζεται και αντιλαμβάνεται, ο πανέξυπνος, τη συνέχεια...

Η πόρτα του πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου του Γιώργου ανοίγει και ο Ιβάν μπαίνει μέσα. Ξέρει τι σημαίνει γι' αυτόν “ανοίγω το πορτ μπαγκάζ”. Θα πάνε έξω από το χωριό για να αφεθεί ελεύθερος να τρέξει και να παίξει...

Ένα από τα πράγματα που μου αρέσουν στο χωριό, γιατί έχει να κάνει με την ηρεμία του τοπίου, είναι τα ζώα. Και, είδατε, για τον Ρήγα και το ταξίδι του σας έγραψα από την πρώτη μέρα του ταξιδιού. Το ίδιο και για την Τζούλη τη μαμά του Ρήγα και τα πέντε νέα γατάκια της που έχει βρει απάγκιο πάνω σε ένα τσουβάλι στο χαγιάτι του Γιώργου...

Σήμερα θα σας μιλήσω για τον Ιβάν, τον καλό και αγαθό γίγαντα σκύλο του Γιώργου... Πέρσι γεννήθηκε. Στις 24 Απρίλη, λέει ο Γιώργος, ότι είχε τα γενέθλια του κι όμως κοντεύει τα 50 κιλά και με το πλούσιο τρίχωμα του είναι μάλλον τρομακτικός για όποιον δεν τον γνωρίζει...

Παρ' όλη την όψη του, ο ποιμενικός σκύλος, είναι παιδί ακόμα και του αρέσουν τα παιχνίδια. Τα θέλει σαν τρελός ο καημένος και τα χάδια επίσης... Τα τελευταία έτσι κι αλλιώς αρέσουν σε κάθε ζώντα οργανισμό...

Τον Ιβάν τον φοβούνται στο χωριό. Και πίσω από την πλάτη του Γιώργου λένε πολλές υπερβολές κι ψέματα. Ότι τάχα "έχει δαγκώσει άνθρωπο" και άλλες τέτοιες σαχλαμάρες. Και όπως είναι φυσικό, αυτό ενοχλεί τον Γιώργο...

Τίποτα από αυτό δεν έχει συμβεί... Ο Ιβάν είναι πολύ καλός, συνεργάσιμος και υπάκουος. Κάνει ότι του πεις και ακούει το αφεντικό του. Τα γρυλίσματα του είναι από χαρά, όχι από θυμό...

Τον είδα χθες... Τη χαρά που έκανε όταν ο Γιώργος τον έβαλε στο αυτοκίνητο του για να τον οδηγήσει έξω από το χωριό για την απογευματινή βόλτα του. Έκανε σαν τρελός από τη χαρά του μόλις κατάλαβε τις προθέσεις του... Έτρεχε από τη μια άκρη της αυλής στην άλλη και... κόλλησε τη μουσούδα του στην εξώπορτα, περιμένοντας ανυπόμονα τον Γιώργο να του δώσει το σύνθημα και να μπει στο αυτοκίνητο.

Το χωριό έχει αυτές τις μέρες πολύ κόσμο και η κίνηση να τον πάει με το αυτοκίνητο στα χωράφια ήταν η πιο σώφρονα που θα μπορούσε να κάνει... Δεν υπήρχε λόγος να περάσει μέσα από την πλατεία με τις καφετέριες γεμάτες από κόσμο...

Δεν πήγα μαζί τους, αλλά είμαι βέβαιος ότι θα τη χάρηκε ο Ιβάν με την ψυχή του αυτή τη βόλτα. Σαν το μικρό παιδί που μετρά τις ώρες για να το κάνει...

Δείτε το πρώτο από τα τρία δεκάλεπτα βίντεο που τράβηξα από το ποτάμι Λούσιος... Η μη καλή ποιότητα σήματος στο WiFi με δυσκόλεψε πολύ έως ότου “ανέβει” στο You Tube. Τώρα όμως μπορείτε να το απολαύσετε... Με τους φυσικούς ήχους του νερού που τρέχει ατέλειωτα κυβικά, πεντακάθαρο και όμορφο...

Ένας αλλιώτικος ποδοσφαιρικός αγώνας έγινε το απόγευμα του Μ. Σαββάτου στο Ελληνικό. Οι Κομήτες αγωνίστηκαν εναντίον των Κοπριτών και νίκησαν 11 – 5!

Άλλη μια φάση από τον χθεσινό αγώνα στο 5Χ5 γήπεδο του Ελληνικού που τα τελευταία χρόνια γίνεται όλες τις τυμπανοκρουσίες κι είχε και κύπελλο για τον νικητή...

Αρκετοί Μουλατσαίοι πήγαν στο γήπεδο να παρακολουθήσουν τον ιδιόμορφο ποδοσφαιρικό αγώνα ποδοσφαίρου. Χειροκροτούν, γελούν... Όμορφη κι αυτή πλευρά του αθλητισμού...

Τα τελευταία χρόνια παρακολουθώ κάθε Μ. Σάββατο τον ποδοσφαιρικό αγώνα ανάμεσα στους Κομήτες και τους Κοπρίτες. Στο τοπικό χιούμορ οφείλονται οι ονομασίες των ομάδων, Όπου Κομήτες είναι όσοι μένουν μόνιμα στην Αθήνα μέλη του Συλλόγου με καταγωγή από το χωριό κι έρχονται αρά και που και Κοπρίτες οι νεαροί με τις κίτρινες φανέλες που μένουν μόνιμα στο χωριό...

Για πρώτη χρονιά φέτος οι φανέλες είναι ομοιόμορφες, καλοφτιαγμένες και με... χορηγό παρακαλώ, το ΛΟΓΟ και ΓΡΑΦΗ!

Στο γήπεδο έχουν έρθει και πολλοί χωριανοί. Για να χειροκροτήσουν, να σχολιάσουν, να κάνουν πλάκα με τους φίλους τους... Το σκορ έδινε αυτή τη δυνατότητα. 11-5 νίκησαν οι Κομήτες που ήταν και αθλητικά σαφώς καλύτεροι μέσα στο γήπεδο...

Για ένα γήπεδο 5Χ5 οι χρόνοι των αγώνων ήταν μικρότεροι κι αυτό βοήθησε αρκετά όσους ήθελαν να γίνει νωρίς το απόγευμα ο αγώνας για να προλάβουν και οι αθλητές να κάνουν ένα μπάνιο και να ετοιμαστούν για την εκκλησία.

Αυτή τη φορά δεν πήρα πολλές φωτογραφίες, όπως έκανα πέρσι... Το έκαναν τα παιδιά του Συλλόγου που θα έχουν και υλικό για την εφημερίδα τους, μια αξιόλογη προσπάθεια που βάζω κι εγώ κάθε καινούργιο φύλλο, αλλά και παλαιότερα σε αρχείο PDF στη μπάρα δεξία του Site, αν θέλετε να τα διαβάσετε.

Το σκορ σίγουρα δεν έχει να κάνει με ποδόσφαιρο. Πιο πολύ για μπάσκετ πάει, αλλά ας είναι. Είπαμε να το δούμε αλλιώς...

Όση ώρα παρακολουθούσα ανάμεσα στου χωριανούς μόνο χαμόγελα κι αστεία άκουγα. Κι αυτό μου άρεσε... Επιτέλους να, που υπάρχουν και διαφορετικοί φίλαθλοι, έστω και για μια μέρα, αυτή του Μ. Σαββάτου...

Πρωινό ξύπνημα Κυριακής... Ο καθένας στη δουλειά του... Εκείνοι ετοιμάζουν τη σούβλα... Εγώ το κομπιούτερ μου και το γράψιμο μου...

****Στο μαγαζί του Δρούλια το μεγάλο θέμα σήμερα είναι το ψωμί. Έρχονται και ζητάνε ένα καρβέλι... Και τότε ακούνε για πρώτη φορά αυτό που η κοπέλα “φωνάζει” από χθες: Ψωμί δεν θα έχει ώς την άλλη Τετάρτη. Κάντε τις παραγγελίες σας... Πρόβληματάκι αυτό...Τους χαίρομαι τους ανθρώπους που, αφού τα έλυσαν όλα τα προβλήματα τους έχουν κι αυτό...

****Ώρα για λίγη ξεκούραση... Χαλαρώστε, παρακαλώ με τα... μικρά μου. Πρόβλημα επίσης αντιμετωπίζουμε με το internet. Από χθες “σέρνεται”. Όχι μόνο το internet από το δημόσιο WiFi του Ελληνικού. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στο ΚΕΦΙ και τη ταβέρνα του Γιωργαντά με το ιδιόκτητο δίκτυο CONNEX που διαθέτουν. Τι στην ευχή συμβαίνει; Λες και βλέπουν πότε υπάρχει κόσμος που το χρειάζεται για να... χαλάσουν... Να υπολειτουργεί. Να “σέρνεται”, όπως τώρα...

****Ένα κοριτσάκι, θα 'ναι δεν θα 'ναι επτά χρονών, έρχεται με λαχτάρα να πάρει παγωτό. “Μετάλαβα” λέει “μπορώ τώρα να φάω”... Προφανώς, το παιδί μεταφέρει πράγματα... Ανθρώπινες ανοησίες χωρίς νόημα. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για παιδιά.

*****Έχει καθίσει πολύ κόσμος στη λιακάδα. Υπέροχη μέρα... Ένα ζευγάρι ξένοι σταματούν να ξαποστάσουν. Βλέπουν τα τυλιχτά γλυκά “Λούσιος”. Τους αρέσουν οπτικά. Δοκιμάζουν. Ενθουσιάζονται... Πήραν ένα κοπεκχάγη και ένα πουράκι... Θα συνεχίζουν το δρόμο τους πιο ήσυχοι τώρα ψάχνοντας να βρουν τον ξυλόφουρνο στη Σεμνίτσα για να πάρουν κάτι σε ψωμί...

****Μπορεί να λιγόστεψαν, αλλά δε σταμάτησαν και φέτος να φτάνουν στο κινητό μου τηλέφωνο και στο προσωπικό μου e-mail ευχές αναστάσιμες από φίλους. Ένα ευχαριστώ, ας το πω από δω. Γιατί τα τελευταία χρόνια ούτε στέλνω, ούτε απαντώ στις ευχές που έρχονται, είτε με SMS, είτε στο e-mail μου. Συμπαθάτε με. Είναι προσωπική επιλογή και αντίληψη σε σχέση...

Και οι τρεις φωτογραφίες που κοσμούν τη σημερινή ανάρτηση μου είναι από το χωριό Ελληνικό, τραβηγμένες το απόγευμα την ώρα που πήγαινα στο γήπεδο να δω τον φιλικό αγώνα μεταξύ Κομητών – Κοπριτών, όπου οι πρώτοι υπέστησαν συντριπτική ήττα...

Αυτό το δέντρο με τα υπέροχα ανθάκια που δεν ξέρω πώς το λένε και η πάνω φωτογραφία μου άρεσαν πολύ... Σπίτια με τέτοιο πράσινο δεν τα βλέπεις και κάθε μέρα. Τα “σκλάβωσα” λοιπόν με τη μηχανή μου. Δεν είναι υπέροχα; Εμένα έτσι μου φαίνονται...

Εδώ η φύση, δυο βήματα έξω από το χωριό πηγαίνοντας για να δω τον αγώνα. Κίτρινο και πράσινο, ατέλειωτα χρώματα που κάνουν τον καμβά της φύσης ακόμα πιο όμορφο. Όπως και να το δεις...

Αυτό που μ' αρέσει στο χωριό είναι το βράδυ να κοιτάζω τον έναστρο ουρανό και να θαυμάζω το σύμπαν και τον δημιουργό του... Είναι κάτι υπέροχο που μας το κρύβουν τα φώτα της πόλης και μας λείπει...

Ένα δεύτερο είναι το πρωινό ξύπνημα από τα τιτιβίσματα των πουλιών. Συνήθως έτσι συμβαίνει... Το βιολογικό μου ρολόι έχει ρυθμιστεί να κοιμάμαι νωρίς και να ξυπνάω επίσης νωρίς. Θα 'ναι και που μεγαλώνω, κι αυτό, έχω παρατηρήσει ότι το έχουν κάπως αναπτυγμένο οι ηλικιωμένοι... Ξαφνικά σαν να μη θέλουν να κοιμηθούν πολύ, σα να “πιέζουν” τον εαυτό τους να ζήσουν, επειδή ο χρόνος της παραμονής τους στη γη λιγοστεύει σαν την άμμο στην κλεψύδρα.

Να ξυπνάς λοιπόν από τα πουλιά είναι ασφαλώς υπέροχο... Να φτιάχνεις καφέ και να απολαμβάνεις την ανατολή του ήλιου που ροδίζει στο ξημέρωμα του με τις σκέψεις ώριμες να “πέσουν” στο χαρτί και να καταγραφούν... Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα... Αν κάτι μ' αρέσει πολύ εδώ στο διαδίκτυο είναι ακριβώς αυτή δυνατότητα να μοιραστείς τα πράγματα που έχεις μέσα σου με άλλους ανθρώπους από διαφορετικά μήκη και πλάτη της γης...

Εγώ, τουλάχιστον αυτό κάνω στο δικό μου Site και το κάνω μ' έναν τρόπο που με γεμίζει... Κρατάω μια βασική αρχή της δημοσιογραφίας και προσπαθώ να κινούμαι σ' αυτή την ευθεία: Πρώτα ζω και μετά γράφω...

Είναι μοναδική αυτή η ώρα... Γεμίζει η ψυχή. Ηρεμεί το πνεύμα... Το χωριό κοιμάται ακόμα. Τίποτα δεν κυκλοφορεί στους δρόμους. Που και που, από μακριά ακούγεται ένα κοκόρι, σήμα κατατεθέν ότι ξημερώνει... Ο ουρανός είναι καθαρός. Ζέστη θα 'χει και σήμερα...

Κάνω τα πρώτα μου σχέδια: Να πάω αργότερα που θα σηκωθεί ημέρα, μια βόλτα έξω από το χωριό, στη φύση, να γράψω στο βίντεο με το κινητό μου, μερικές ανοιξιάτικες εικόνες και να τις μοιραστώ μαζί σας, μέσα από δω...

Είπαμε, στο χωριό το έχεις αυτό το πλεονέκτημα. Να ηρεμεί ο νους να μπαίνει σε τάξη η ψυχή και τα θέλω της. Να χαλαρώνεις και να ζεις το κάθε λεπτό...

Αυτό θέλω κι αυτό προσπαθώ. Οι αλλαγές είναι συνυφασμένες με τον ανθρώπινο χαρακτήρα. Κάπου ενώνονται, κάπου μπερδεύονται, κάπου χάνονται... Χρειάζεται συχνά να ξαναβρίσκουμε το μότο και να τα κάνουμε όλα από την αρχή...

Πώς κάνουν συχνά ριστάρτ στο κομπιούτερ; Ένα τέτοιο πράγμα, ας πούμε, σε ότι αφορά τον ανθρώπινο οργανισμό, χρειάζεται. Να αποφορτιστούμε από ότι έχουμε μέσα μας. Και το κρατάμε ως ασφάλεια ακριβά φυλαγμένο από τα μάτια του κόσμου.

Άμα ξυπνάς με το τιτίβισμα των πουλιών και η μέρα δεν έχει σηκωθεί ακόμα, είναι φυσικό τέτοιες σκέψεις (κι άλλες...) να σου 'ρχονται στο μυαλό...

Πρωί φύγαμε, 10 παρά... Παρ' όλα αυτά είχε κίνηση. Ο κόσμος έχει ανάγκη να βγει από την πόλη. Και η άνοιξη αυτή την εποχή είναι στο φόρτε της. Το βλέπεις έντονα στην επαρχία...

Η μάνα του Ρήγα, του γάτου μας... Η Τζούλη. Έχει γεννήσει πριν λίγες μέρες, πέντε γατάκια. Οι πρώτες φωτογραφίες της, ανέβηκαν στο Fecebook. Και έκαναν θραύση είναι αλήθεια...

Το ταξίδι ήταν γενικά καλό. Σε κάποιες στιγμές είχαμε κίνηση, ύστερα αυτή ισορρόπησε.

Στα διόδια της Ελευσίνας εί δαμε “Χρυσαυγίτες”, το ίδιο και στην Τρίπολη. Δεν έδιναν τίποτα. Ή μάλλον μοίραζαν ένα φυλλάδιο που δεν πήραμε. Κρατούσαν όμως με καμάρι την ελληνική σημαία και όλοι, κορίτσια κι αγόρια φορούσαν κάτω παντελόνι στρατιωτικό και πάνω κοντομάνικη μαύρη μπλούζα με τα διακριτικά της “Χρυσής Αυγής”.

Τα έχουμε δει όλα στα διόδια. Ανθρώπους να δίνουν διαφημιστικά, εφημερίδες, να τα κρατάνε ανοιχτά για να περνάει ελεύθερα ο κόσμος, αλλά άνθρωποι που κρατάνε την ελληνική σημαία μόνο, πρώτη φορά βλέπαμε. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω σε τι βοηθούσε τη συγκεκριμένη πολιτική οργάνωση. Και, κυρίως, τι πίστευαν ότι εξυπηρετούσε αυτή η κίνηση τους, αν έδιναν κάποιο μήνυμα κ.λπ.

Ας είναι... Η μέρα ήταν όμορφη και δεν υπήρχε κανένας λόγος να μου τη χαλάσουν... Δεν τα κατάφεραν...

Σταθήκαμε δυο τρεις φορές στη διαδρομή. Ο Ρήγας όχι μόνο δεν αγαπά τα ταξίδια, αλλά δεν τα αντέχει κιόλας, ο καημένος... Το στόμα του είχε γέμισε σάλια... Στο δε Μαίναλο, η διαδρομή μετά την Τρίπολη μέχρι το Ελληνικό Αρκαδίας, όσο όμορφη ήταν για μας μέσα από τα έλατα, τόσο δύσκολη ήταν γι' αυτόν με τις στροφές...

Κοντά τέσσερις ώρες μας πήρε η διαδρομή. Είπαμε λόγω Ρήγα η ταχύτητα ήταν πιο χαμηλή. Στο Ελληνικό δοκιμάσαμε το WiFi από το σπίτι του Γιώργο. Ελπίζω να δουλέψει και να με εξυπηρετήσει στις αναρτήσεις μου. Θα φανεί τις επόμενες μέρες. Αυτό που εγώ ήθελα μετά το μεσημεριανό φαγητό ήταν να ξαπλώσω λίγο να ξεκουραστώ. Θα πρέπει να τον ψιλοπήρα κιόλας.

Στις 5 σηκώθηκα. Έφτιαξα ένα καφεδάκι και κάθισα στη βεράντα. Παρόλο που κάποια σύννεφα αρχίζουν να φαίνονται στον ουρανό η μέρα ήταν ζεστή... Μια μάλλινη πλεκτή ζακέτα μου φαίνεται βαριά για να τη ρίξω πάνω μου καθώς γράφω...

Ο Γιώργος πήρε το λάστιχο κι άρχισε να ποτίζει. Η Τζούλη, η μαμά του Ρήγα γέννησε ξανά, πριν λίγες μέρες, πέντε κουτσούβελα που έχουν ακόμα τα ματάκια τους κλειστά...

Είναι ήσυχα στο χωριό... Δεν ακούγεται τίποτα... Μόνο ο ήχος του νερού από το Γιώργο που ποτίζει... Και πίσω του τα πουλιά που τιτιβίζουν. Να, ένας σοβαρός λόγος που ήθελα να φύγω μερικές μέρες από την Αθήνα...