Εδώ μπορούμε να δούμε μια αναφορά από το μακρινό 1973 σχετικά με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Πρόκειται για ένα δεκαεξασέλιδο έντυπο με τα μέσα που έβγαιναν τα έντυπα εκείνης της εποχής όπου για πρώτη φορά η Οργάνωση του Θεού δίνει τόσα στοιχεία που αφορούν την ταυτότητα και το έργο των ανθρώπων που υπηρετούν τον αληθινό Θεό, Ιεχωβά.

Κάτι ανάλογο θα δούμε ξανά σε λίγο στα έντυπα που έρχονται…


Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να μιλά στους ανθρώπους για τις αλήθειες της Αγίας Γραφής. Ελευθερώνουν από τις παραδόσεις που φορτώνουν ένα σωρό βάρη και υποχρεώσεις, χωρίς καμιά ουσία… Θα τους δείτε καθημερινά στην πόρτα σας να προσφέρουν περιοδικά, έντυπα και βιβλιάρια. Και φυσικά Γραφικές Μελέτες…


Κάπως έτσι αυξάνει από χρόνο σε χρόνο ο λαός του Θεού σε όλο τον κόσμο… Η αλήθεια δεν έχει όρια. Ούτε πατρίδα… Αφορά μικρούς και μεγάλους. Το μόνο που χρειάζεται είναι καθαρή καρδιά και αγάπη για τον συνάνθρωπο… Και αφορά απλούς συνανθρώπους… Θυμηθείτε τι γνώσεις είχαν οι μαθητές του Ιησού…

Οι Ευλογίες Συνεχίζουν Παρά τις Επιθέσεις

Το 1955, κατά την προβολή της ταινίας της Εταιρίας με τίτλο «Η Κοινωνία του Νέου Κόσμου εν Δράσει» (TheNewWorldSocietyinAction) στην Αθήνα, συνελήφθησαν 80 αδελφοί και αδελφές. Η ταινία και ο κινηματογραφικός προβολέας κατασχέθηκαν. Εννέα αδελφοί κατηγορήθηκαν για προσηλυτισμό. Προκειμένου να διαπιστώσουν τι είδους ταινία ήταν αυτή, οι αρχές την έδειξαν σε περίπου 200 προσκεκλημένους, περιλαμβανομένων και ιερέων, καθηγητών και αστυνομικών. Η ταινία προκάλεσε μεγάλη εντύπωση και αρκετές εφημερίδες σχολίασαν το γεγονός. Η ταινία και ο τεχνικός εξοπλισμός επιστράφηκαν στους αδελφούς μετά την έκδοση ευνοϊκής δικαστικής απόφασης.

Η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία κήρυξε το έτος 1959 έτος «αντιαιρετικού αγώνα». Στόχος της σύμφωνα με μια αθηναϊκή εφημερίδα ήταν να ‘εξαφανίσει τους Μάρτυρες του Ιεχωβά’. Ωστόσο, ο λαός του Θεού όχι μόνο δεν εξαφανίστηκε, αλλά, τουναντίον, απόλαυσε μεγάλες ευλογίες εκείνη τη χρονιά.

Ο αδελφός Νορ ήρθε για επίσκεψη το Μάιο και μίλησε σε 1.915 άτομα που είχαν συγκεντρωθεί σε έναν κινηματογράφο και στον Οίκο Μπέθελ στην Αθήνα. Μια εβδομάδα αργότερα, ο αδελφός Χένσελ επισκέφτηκε τη Θεσσαλονίκη και μίλησε σε 1.250 άτομα στο Ολύμπιον, το μεγαλύτερο κινηματογράφο της πόλης. Μικρότερες συνελεύσεις διεξάχτηκαν σε ολόκληρη τη χώρα. Στη Μακεδονία, κοντά στους αρχαίους Φιλίππους, 27 αδελφοί και αδελφές βαφτίστηκαν στο ίδιο ποτάμι κοντά στο οποίο ο Παύλος και άλλοι πρώτοι Χριστιανοί κήρυξαν κάποτε σε άτομα που είχαν συναθροιστεί για προσευχή. —Πράξ. 16:12-15.

Η Εταιρία είχε νοικιάσει το στάδιο του Παναθηναϊκού στην Αθήνα για μια μονοήμερη συνέλευση που θα λάβαινε χώρα στις 30 Ιουλίου 1963. Η αστυνομία είχε δώσει τη σχετική άδεια, είχαν προσκληθεί χιλιάδες επισκέπτες από ξένες χώρες και είχαν γίνει κρατήσεις δωματίων σε ξενοδοχεία. Αλλά ξαφνικά, η κυβέρνηση κατέρρευσε! Η καινούρια κυβέρνηση, κάτω από την πίεση της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ακύρωσε τη συνέλευση.

Μέρος της απογοήτευσης που προκλήθηκε από αυτό το γεγονός αντισταθμίστηκε το 1965, όταν το Κυβερνών Σώμα ανήγγειλε ότι επρόκειτο να λάβει χώρα στη Βιέννη της Αυστρίας πενταήμερη συνέλευση στην ελληνική. Η χαρά που ένιωσαν οι 1.250 αδελφοί και αδελφές που έκαναν αυτό το ταξίδι ήταν ασυγκράτητη. Το τρένο που είχαν μισθώσει οι αδελφοί για το ταξίδι, και το οποίο αποτελούνταν από 12 βαγόνια, μετατράπηκε σε «κινητή Αίθουσα Βασιλείας».

Στα μέσα του 1966, ένας νεαρός Μάρτυρας ονόματι Χρήστος Καζάνης είχε καταδικαστεί σε θάνατο λόγω της στάσης Χριστιανικής ουδετερότητας που διακρατούσε. Αυτή η υπόθεση έλαβε ευρεία δημοσιότητα και οδήγησε στην επίδοση τεράστιας μαρτυρίας σε ολόκληρη την Ελλάδα και στο εξωτερικό. Κάθε ημέρα, οι μεγάλες αθηναϊκές εφημερίδες σχολίαζαν εκτενώς αυτή την καταδίκη, καθώς και τα πιστεύω των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Τελικά, η ποινή μειώθηκε σε φυλάκιση τεσσεράμισι ετών. Ο αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος έγινε στόχος έντονης επίκρισης εξαιτίας αυτού του ζητήματος, εφόσον έδινε την εντύπωση ότι ενέκρινε την εκτέλεση ενός νεαρού που αρνούνταν να πάρει όπλο.

Κατάληψη της Πολιτικής Εξουσίας

Ξαφνικά, τη νύχτα της 21ης Απριλίου 1967, ο στρατός κατέλαβε την εξουσία στην Ελλάδα. Τα άρθρα του Συντάγματος που προστάτευαν την ελευθερία συγκεντρώσεων και τύπου αναστάλθηκαν. Χρειάστηκε να σταματήσει η εκτύπωση της «Σκοπιάς». Σύμφωνα με το νόμο, πουθενά δεν μπορούσαν να συναθροίζονται περισσότερα από πέντε άτομα. Το έργο κηρύγματος έπρεπε να γίνεται με προσοχή. Όπως συνήθως, ο Ορθόδοξος κλήρος εκμεταλλεύτηκε τις συνθήκες που επικρατούσαν για να δημιουργήσει προβλήματα στους αδελφούς.

Το έργο συνεχίστηκε υπό την επιφάνεια. Οι αδελφοί ήταν υποχρεωμένοι να συναθροίζονται σε απομονωμένες τοποθεσίες στα δάση. Όταν ο Φ. Γ. Φρανς, ο οποίος αργότερα έγινε ο τέταρτος πρόεδρος της Εταιρίας, επισκέφτηκε την Ελλάδα το 1969, μίλησε σε χίλιους και πλέον αδελφούς που ήταν συγκεντρωμένοι σε ένα δάσος κοντά στη Θεσσαλονίκη.

Το μίσος που υπήρχε εναντίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά φάνηκε ιδιαίτερα από μια υπόθεση που διαδραματίστηκε το 1974. Ένας αδελφός ονόματι Πολυκανδρίτης και η σύζυγός του δεν μπορούσαν να πάρουν άδεια για να θάψουν το βρέφος τους, το οποίο είχε πεθάνει λίγο μετά τη γέννησή του. Ο λόγος; Οι εφημερίδες ανέφεραν ότι οι γονείς ήταν Μάρτυρες του Ιεχωβά, νυμφευμένοι κατά το δόγμα αυτό από το 1954. Αλλά, στη διάρκεια του περασμένου καθεστώτος, το Υπουργείο Εσωτερικών έβγαλε μια εγκύκλιο που έλεγε ότι όλοι οι γάμοι που τελούνται από Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι άκυροι —μια ενέργεια που είχε την υποστήριξη της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Έτσι, ο τοπικός ληξίαρχος επέμενε ότι οι γονείς έπρεπε να δηλώσουν ότι το παιδί τους ήταν νόθο προτού τους επιτρέψει να το θάψουν. Ο πατέρας αρνήθηκε να το κάνει αυτό. Δεν ήταν πρόθυμος να πει ψέματα, κηλιδώνοντας έτσι το όνομα της οικογένειάς του και την ίδια του τη συνείδηση. Καθώς αυτή η διαμάχη συνεχιζόταν, το πτώμα του βρέφους παρέμεινε επί τέσσερις ημέρες στο ψυγείο. Στην Ελλάδα, η κοινή γνώμη καταδίκαζε αυτόν το μισαλλόδοξο διωγμό. Το «Βήμα», μια αθηναϊκή εφημερίδα, τον χαρακτήρισε ως «Μεσαίωνα σε όλο του το μεγαλείο».

Παρά τις δυσκολίες που δημιουργούσε η στρατιωτική διακυβέρνηση, το έργο κηρύγματος της Βασιλείας εξακολούθησε να προοδεύει. Ο αριθμός των ευαγγελιζομένων αυξήθηκε από 10.940 το 1967 σε 17.073 το 1974. Οι Γραφικές μελέτες και η παρακολούθηση των συναθροίσεων ανέβηκαν επίσης στα ύψη κατά τη δύσκολη εκείνη περίοδο.

Έργα Οικοδόμησης για μια Επεκτεινόμενη Οργάνωση

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν πολλούς τόπους συναθροίσεων στην Ελλάδα, αλλά μέχρι πρόσφατα δεν επιτρεπόταν να τους αποκαλούν Αίθουσες Βασιλείας. Πολλοί αποκαλούνταν απλώς «αίθουσες διαλέξεων». Μέχρι τώρα, μόνο 25 περίπου τόποι συναθροίσεων στην Ελλάδα αποκαλούνται «Αίθουσα Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά». Ωστόσο, στις περίπου 117 εκκλησίες που βρίσκονται στην Αθήνα, συναθροίζονται περίπου 9.500 Μάρτυρες!

Παρ’ όλα αυτά, ο λαός του Ιεχωβά είχε τη δυνατότητα να αναπτύξει οικοδομικές δραστηριότητες στην Ελλάδα. Το 1977, οι αδελφοί αγόρασαν γύρω στα 52 στρέμματα δασικής περιοχής περίπου 35 χιλιόμετρα βόρεια της Αθήνας. Σε μια πανέμορφη περιοχή μέσα σε πευκόδασος, χτίστηκε η Αίθουσα Συνελεύσεων της Μαλακάσας, χωρητικότητας 1.800 ατόμων. Αυτή έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό —οι συρόμενοι τοίχοι της μπορούν να ανοίξουν έτσι ώστε να χωράει μέχρι και 3.500 άτομα. Η γύρω περιοχή προσφέρει επαρκή χώρο για τη διεξαγωγή συνελεύσεων περιφερείας· μέχρι και 20.000 άτομα έχουν παρευρεθεί σε ειδικές συνάξεις που έλαβαν χώρα εκεί. Όσο δε για το χώρο συνελεύσεων που βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη, χιλιάδες άτομα μπορούν να απολαμβάνουν εκεί τις συνελεύσεις τους περιοχής και περιφερείας.

Πριν από μερικά χρόνια, οι αδελφοί αγόρασαν μια έκταση γης στην Κρήτη, πάνω σε μια λοφοπλαγιά μέσα σε ένα τοπίο από βουνά, κοιλάδες και αμπέλια. Εκεί χτίστηκε ένα αμφιθέατρο και μια Αίθουσα Βασιλείας· σήμερα, αυτός ο χώρος συνέλευσης αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα της περιοχής. Η λοφοπλαγιά που έχει διαμορφωθεί με βαθμίδες, με την ποικιλία των λουλουδιών και των θάμνων της, δένει υπέροχα με το περιβάλλον. Η ειρηνική ατμόσφαιρα είναι ιδανική. Όταν αναπτύσσεται ο Λόγος του Θεού από το βήμα, οι αδελφοί συνήθως λένε: «Μας θυμίζει παράδεισο». (Η αναφορά πρόκειται για τη Φοινικιά, λίγα χιλιόμετρα έξω από το Ηράκλειο που σήμερα δεν υπάρχει πια…)

Επί 25 χρόνια, το κτίριο του τμήματος βρισκόταν στην οδό Καρτάλη, στην Αθήνα. Κατά τα χρόνια αυτά, ο αριθμός των ευαγγελιζομένων αυξήθηκε από λιγότερους από 5 χιλιάδες ευαγγελιζομένους σε περισσότερους από 18 χιλιάδες· ήταν ολοφάνερο ότι χρειαζόταν περισσότερος χώρος. Το 1962, έγινε η αγορά ενός οικοπέδου 10 στρεμμάτων στο Μαρούσι, που είναι προάστιο της Αθήνας. Αυτή η τοποθεσία τώρα ήταν ιδανική για την οικοδόμηση ενός καινούριου κτιρίου Μπέθελ, με 27 υπνοδωμάτια, εργοστάσιο, γραφεία και άλλες εγκαταστάσεις. Η αφιέρωση έλαβε χώρα στις 16 Ιουλίου 1979, και ο Λάιμαν Σουίνγκλ εκπροσώπησε το Κυβερνών Σώμα κατά την εκδήλωση αυτή.

Περαιτέρω τεχνολογικές εξελίξεις βοήθησαν τους αδελφούς στο καινούριο τμήμα να παράγουν περιοδικά και βιβλία υψηλότερης ποιότητας. Από τον Ιούλιο του 1986 και μετά, Η «Σκοπιά» και το «Ξύπνα»! άρχισαν να εκδίδονται ταυτόχρονα με την αγγλική έκδοση.

Περίοδος Διόρθωσης

Στη δεκαετία του 1980 ανέκυψε η ανάγκη για προσαρμογές εντός της οργάνωσης του τμήματος. Από το 1977 μέχρι το 1981, το έργο παρουσίαζε στασιμότητα. Ο αριθμός των ευαγγελιζομένων παρέμενε στάσιμος, γύρω στους 18.500 ευαγγελιζομένους, μολονότι 2.134 άτομα είχαν βαφτιστεί κατά την ίδια περίοδο. Ποιο ήταν το πρόβλημα; Έπρεπε να δοθεί προσοχή σε κάποια έλλειψη καθαρότητας στις εκκλησίες. Φαίνεται, μάλιστα, ότι μερικοί αδελφοί θεωρούσαν τις λέξεις «πρεσβύτερος» και «διακονικός υπηρέτης» ως τίτλους μάλλον και όχι ως ένδειξη της ευθύνης που φέρει κάποιος να φροντίζει τα πρόβατα του Ιεχωβά. Αλλά και η αποστασία ύψωσε το απαίσιο κεφάλι της εκείνα τα χρόνια, και οι εκκλησίες έπρεπε να απαλλαγούν από αυτή τη διαιρετική επιρροή. Όταν εφαρμόστηκαν αυτά τα μέτρα, άρχισαν να σημειώνονται και πάλι σταθερές αυξήσεις.

Ο Πλάτων Υδραίος, ο οποίος είχε υπηρετήσει ως εκπρόσωπος της Εταιρίας επί 30 και πλέον χρόνια, ήταν τώρα προχωρημένης ηλικίας, και τον διαδέχτηκαν διάφοροι αδελφοί ως συντονιστές της Επιτροπής του Τμήματος στα χρόνια που ακολούθησαν. Αυτή υπήρξε μια δύσκολη περίοδος για την οικογένεια Μπέθελ στην Αθήνα. Οι συγκρούσεις προσωπικοτήτων και η υπερηφάνεια αποτελούσαν πολλές φορές εμπόδιο για το έργο. Αλλά με τη συνεχή παροχή βοήθειας από μέρους του Κυβερνώντος Σώματος και άλλων πιστών αδελφών, η οργάνωση ενδυναμώθηκε.

Έργο Δρόμου

Το 1983, ο κλήρος της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας δέχτηκε ένα πλήγμα. Για πρώτη φορά, οι αδελφοί οργάνωσαν έργο δρόμου σε συνάρτηση με μια συνέλευση περιφερείας.

Η αντίδραση ήταν δραματική. Εκατοντάδες Μάρτυρες συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στα τοπικά αστυνομικά τμήματα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να εκδικαστούν 38 υποθέσεις, στις 35 από τις οποίες οι αδελφοί νίκησαν πρωτόδικα, ενώ 3 παραπέμφθηκαν στο εφετείο. Ο κλήρος αναγκάστηκε να αναγνωρίσει ότι ο πόλεμος που έκαναν ήταν καταδικασμένος σε αποτυχία. Γεμάτοι απόγνωση, διοργάνωσαν συγκέντρωση διαμαρτυρίας εναντίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Μίσθωσαν δεκάδες λεωφορεία για τη μεταφορά των διαδηλωτών, αλλά τελικά τα άτομα που συγκεντρώθηκαν δεν γέμιζαν ούτε ένα λεωφορείο! Έκτοτε, ο λαός του Θεού συνεχίζει να δίνει μαρτυρία στους δρόμους και αυτό με μεγάλη επιτυχία.

Η Ειδική Συνέλευση του 1985

Το 1985, το Κυβερνών Σώμα επέλεξε την Ελλάδα για τη διεξαγωγή μιας από τις ειδικές συνελεύσεις για εκείνο το έτος. Τρεις ήταν οι τοποθεσίες που επιλέχτηκαν: το στάδιο Απόλλων στην Αθήνα· η Αίθουσα Συνελεύσεων και ο χώρος γύρω από αυτήν, στη Μαλακάσα, εκτός της Αθήνας· και ο χώρος συνελεύσεων κοντά στη Θεσσαλονίκη.

Εκατοντάδες εκπρόσωποι της συνέλευσης ήρθαν από 17 χώρες. Στη συνέλευση παρευρέθηκαν και δύο μέλη του Κυβερνώντος Σώματος, οι αδελφοί Γάγκας και Μπάρι. Οι ομιλίες μεταφράστηκαν σε διάφορες ευρωπαϊκές γλώσσες, καθώς και στην ιαπωνική γλώσσα, προς όφελος των επισκεπτών. Ο Γιώργος Γάγκας, ο οποίος είναι Έλληνας, μίλησε στους παρευρισκομένους στην ελληνική γλώσσα, πράγμα που χαροποίησε ιδιαίτερα το ακροατήριό του. Το σύνολο των παρόντων στις τρεις συνελεύσεις ήταν 37.367 άτομα και 368 βαφτίστηκαν.

Η αγάπη που υπήρχε ανάμεσα σε αδελφούς από τόσο πολλά μέρη του κόσμου γινόταν ιδιαίτερα έκδηλη κατά τα μεσημεριανά διαλείμματα. Κάτω από την πλούσια σκιά των πεύκων, στο χώρο της συνέλευσης, μπορούσε να ακούει κανείς πλήθος φωνών να ψάλλουν ύμνους της Βασιλείας.

Οι Συνελεύσεις Γίνονται Στόχος Επιθέσεων

Το επόμενο καλοκαίρι, τον Ιούνιο του 1986, η εφημερίδα «Η Λάρισα» ανέφερε ότι ένα πλήθος με επικεφαλής μερικούς ιερείς συγκεντρώθηκε έξω από τον κινηματογράφο «Γαλαξία», όπου 700 Μάρτυρες είχαν συναθροιστεί για να διεξαγάγουν μια συνέλευση περιοχής. Ο όχλος ήταν αποφασισμένος να διακόψει τη συνέλευση, αλλά η αστυνομία ήρθε προκειμένου να τους διαλύσει. Η εφημερίδα «Η Αλήθεια», που εκδίδεται στη Λάρισα, παρομοίασε τις διαθέσεις του όχλου με εκείνες του πλήθους που ζητούσε με κραυγές το θάνατο του Ιησού, και σημείωσε τα εξής: «Και ‘αρχηγός’ τους ένας μαινόμενος ... ιερέας, δυστυχώς! Απειλούσε, βλασφημούσε. Αλλά σε κάποια στιγμή ... έδινε πεντάλεπτη προθεσμία να εγκαταλείψουν την αίθουσα ... ‘Αλλιώς θα μπούμε μέσα και θα τους σπάσουμε τα κεφάλια’».

Ενόψει τέτοιων επιθέσεων, το Κυβερνών Σώμα αποφάσισε να εκδώσει δύο άρθρα επί αυτού του θέματος. Έτσι, το «Ξύπνα»! 22 Οκτωβρίου 1986 (στην αγγλική) δημοσίευσε ένα άρθρο με θέμα «Θρησκευτικός Διωγμός στην Ελλάδα—Γιατί;» και Η «Σκοπιά» 1 Δεκεμβρίου 1986 δημοσίευσε το άρθρο «Η Θρησκευτική Ελευθερία Δέχεται Επίθεση στην Ελλάδα». Το αποτέλεσμα; Μέλη της ελληνικής κυβέρνησης κατακλύστηκαν από επιστολές! Η εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» ανέφερε: «200.000 επιστολές από 208 χώρες έστειλαν μάρτυρες του Ιεχωβά». Η εφημερίδα «Αυγή» έγραψε ότι το Υπουργείο Δικαιοσύνης χρειάστηκε να συγκροτήσει ειδική υπηρεσία για το χειρισμό χιλιάδων επιστολών διαμαρτυρίας που έφταναν κάθε ημέρα.

Οι αδελφοί είχαν νοικιάσει το σύγχρονο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας κοντά στο λιμάνι του Πειραιά για τη διεξαγωγή της συνέλευσης περιφερείας του 1988. Αφού υπογράφτηκε το συμβόλαιο, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δαπάνησαν 6.000 ώρες καθαρίζοντας τις εγκαταστάσεις. Αλλά παρά το όνομα του σταδίου, το οποίο εκφράζει κάποια ιδεώδη, ένας εξέχων Μητροπολίτης προκάλεσε έντονη διαμαρτυρία —διατάζοντας μάλιστα να χτυπούν οι καμπάνες των εκκλησιών, κάνοντας μερικούς να νομίσουν ότι είχε ξεσπάσει κάποια συμφορά, λες και γινόταν πόλεμος. Ο Μητροπολίτης αυτός έφτασε στο σημείο να απειλήσει ότι θα γινόταν κατάληψη του σταδίου, αν δεν ανακαλούνταν η άδεια χρήσης του. Δυστυχώς, εξαιτίας της πίεσης που ασκήθηκε, αθετήθηκε το νόμιμο συμβόλαιο —μολονότι απέμεναν μόνο τρεις μέρες μέχρι να αρχίσει η συνέλευση. Οι αδελφοί εργάστηκαν ημέρα και νύχτα για να ετοιμάσουν κάποιον άλλο χώρο για τη διεξαγωγή του τετραήμερου προγράμματος. Όλα τέλειωσαν καλά— προς μεγάλη χαρά όλων των 30.000 ατόμων που μπόρεσαν να παρακολουθήσουν τα μέρη του προγράμματος είτε απευθείας είτε μέσω τηλεφωνικής σύνδεσης.

(Συνεχίζεται)

Αν και στα δημοσιεύματα αυτά, όπως και σε εκείνα που θα ακολουθήσουν μιλάμε για την Ιστορία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Ελλάδα, εντούτοις, το έργο που γίνεται είναι ίδιο σε ολόκληρο τον κόσμο… Και το έργο διακήρυξης των καλών νέων στον αγρό, είναι το πρώτο στα ενδιαφέροντα τους…


Παντού η ίδια όμορφη εικόνα… Άνθρωποι που διαθέτουν από το χρόνο τους, μιλώντας και ενθαρρύνοντας συνανθρώπους τους μέσα από τον Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή, προκειμένου να γνωρίσουν την αλήθεια… Με θέρμη, πίστη και ζήλο, δείχνουν το φως σε όσους η καρδιά τους είναι διατεθειμένη να το δει…

Ένας Ιεράρχης Γνωρίζει την Αλήθεια

Παρ’ όλο αυτόν το διωγμό που υποκινούνταν από τον κλήρο και ο οποίος λάβαινε χώρα στη διάρκεια του πολέμου, η Ελένη Κουζιώνη γνώρισε την αλήθεια από έναν ιερέα! Η ίδια αφηγήθηκε: «Υπηρετούσα ως καθηγήτρια σε γυμνάσιο θηλέων στην Αθήνα. Το 1941, ένας αρχιμανδρίτης και καθηγητής θεολογίας τον οποίο γνώριζα καλά, ο Πολύκαρπος Κυνηγόπουλος, διορίστηκε στο γυμνάσιο όπου εργαζόμουν. Ένα παιδί που ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά και εργαζόταν ως λούστρος στα πεζοδρόμια κήρυξε στον κ. Κυνηγόπουλο ενώ του γυάλιζε τα παπούτσια. Αυτός έδειξε ενδιαφέρον και μου μίλησε για αυτή τη συζήτηση· πήγαμε μαζί στο σπίτι του Γεωργίου Δούρα. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που άκουσα για το σκοπό που έχει ο Θεός να κάνει αυτή τη γη παράδεισο. Καθώς φεύγαμε, είπα στο θεολόγο: ‘Εδώ είναι η αλήθεια. Εγώ στην εκκλησία δεν πηγαίνω ξανά’. ‘Μη βιάζεστε’, με προειδοποίησε, ‘αφήστε να μελετήσουμε πρώτα’. ‘Και βέβαια θα μελετήσουμε’, του είπα, ‘αλλά εγώ δεν θα το κουνήσω από εδώ. Εσείς μπορείτε να πάτε όπου θέλετε’. Στο μεταξύ, αυτός επισκέφτηκε όλους τους μητροπολίτες που γνώριζε στην περιοχή της Αθήνας, αλλά κανείς τους δεν έδωσε σημασία.

»Κατόπιν, ένας ντόπιος παπάς άρχισε να ψάχνει για μάρτυρες που θα μπορούσαν να καταγγείλουν τον κ. Κυνηγόπουλο. Προειδοποίησα το φίλο μου σχετικά με τον κίνδυνο που διέτρεχε, και αυτός αμέσως ξυρίστηκε, έκοψε τα μαλλιά του, φόρεσε καφέ κουστούμι και βγήκε άλλος άνθρωπος. Ετοίμασε γραπτή απολογία, εξηγώντας τους λόγους για τους οποίους είχε γίνει Μάρτυρας του Ιεχωβά, και υπέβαλε το έγγραφο αυτό αυτοπροσώπως στις εκκλησιαστικές αρχές». Προς το τέλος του 1943, αυτός και η σαρκική αδελφή του, η Σοφία Ιασωνίδου, καθώς και η Ελένη Κουζιώνη, βαφτίστηκαν. Τώρα, αυτός δεν ήταν πια ο «Πατήρ Πολύκαρπος», αλλά ο αδελφός Κυνηγόπουλος.

Αύξηση στην Περιοχή των Φιλίππων

Κοντά στην αρχαία μακεδονική πόλη των Φιλίππων, όπου ο απόστολος Παύλος και ο σύντροφός του Σίλας είχαν υποστεί ξυλοδαρμό και είχαν φυλακιστεί γύρω στο 50 Κ.Χ., υπάρχει ένα μικρό χωριό που ονομάζεται Κύρια. Στους σύγχρονους καιρούς, την εποχή που ο Γιαννάκος Ζαχαριάδης, ο οποίος είχε γνωρίσει την αλήθεια το 1926, κάλυπτε τη γύρω περιοχή με τα καλά νέα, μια οικογένεια στο χωριό Ροδολίβο πήρε το βιβλίο «Κυβέρνησι». Χρόνια αργότερα, το 1940, ο 19χρονος Τιμολέων Βασιλείου επισκέφτηκε εκείνη την οικογένεια και βρήκε ένα σωρό βιβλία στο ταβάνι του σπιτιού—και μεταξύ αυτών το βιβλίο «Κυβέρνησις». Ο ίδιος θυμάται: «Δαπάνησα πολλές ώρες στο ταβάνι διαβάζοντας ολόκληρο το βιβλίο. Είχα βρει την αλήθεια!»

Αυτός ο νεαρός άρχισε να κηρύττει στους δρόμους, και έτσι βρήκε έναν ομόπιστό του Μάρτυρα, έναν πρώην αστυνομικό που ονομαζόταν Χρήστος Τριανταφύλλου. Προμηθεύτηκε περισσότερα βιβλία από τον Χρήστο και σύντομα σχηματίστηκε στο Ροδολίβο μια εκκλησία που αποτελούνταν από οχτώ νεαρά άτομα. Από αυτούς τους αδελφούς, ο Τιμολέων Βασιλείου, ο Θανάσης Κάλλος και οι Παναγιώτης και Νίκος Ζινζόπουλος συνελήφθησαν στις 3 Οκτωβρίου 1945, απλώς και μόνο επειδή ήταν Μάρτυρες του Ιεχωβά. Τους οδήγησαν στο αστυνομικό τμήμα, όπου τους έδερναν αδιάκοπα επί 24 ώρες—ιδίως χτυπώντας τους στις πατούσες των ποδιών τους. Οι νεαροί δεν μπορούσαν να περπατήσουν επί ένα μήνα.

Το 1940, μερικοί κληρικοί μίσθωσαν κάποιον άνθρωπο για να σκοτώσει τον αδελφό Ζαχαριάδη, ο οποίος υπηρετούσε τότε ως περιοδεύων επίσκοπος. Υποσχέθηκαν σε αυτόν τον πληρωμένο δολοφόνο ότι θα έμενε ατιμώρητος. Έτσι, κατά τη διάρκεια κάποιας συνάθροισης που διεξαγόταν στο σπίτι του αδελφού Ζαχαριάδη, ακούστηκε ένα απροσδόκητο χτύπημα στην πόρτα. Ήταν κάποιος άγνωστος. Ζήτησε να δει τον αδελφό Ζαχαριάδη, που εκείνη ακριβώς τη στιγμή εκφωνούσε μια ομιλία. Οι αδελφοί ζήτησαν από αυτόν τον άνθρωπο να καθήσει. Ο αδελφός Ζαχαριάδης, μόλις αντιλήφτηκε την παρουσία του αγνώστου, έκανε τις ανάλογες προσαρμογές στην ομιλία του. Κατόπιν οι αδελφοί χαιρέτησαν τον άνθρωπο και ο αδελφός Ζαχαριάδης γνωρίστηκε μαζί του. Ο άγνωστος ζήτησε τότε από τον αδελφό Ζαχαριάδη να τον ακολουθήσει στο διπλανό δωμάτιο μόνος. Έβγαλε το περίστροφό του από την τσέπη του, μαζί με τα χρήματα που του είχαν δώσει, και είπε: «Η Μητρόπολη μού ανέθεσε να έρθω εδώ, να σε βρω και να σε σκοτώσω. Αυτό είναι το περίστροφο και αυτά τα χρήματα είναι η πληρωμή για το έγκλημα που θα έκανα. Αλλά ο Θεός με προστάτεψε από το να βάψω τα χέρια μου με αθώο αίμα. Με βοήθησε να γνωρίσω ότι είσαι άνθρωπος του Θεού, αντίθετα από ό,τι μου είχαν πει».

Λόγω των πιστών προσπαθειών που κατέβαλαν αυτοί οι αδελφοί, διοργανώθηκαν εκκλησίες στο Ροδολίβο, στο Δραβήσκο, στην Παλαιοκώμη και στο Μαυρόλοφο. Το έργο εξακολουθούσε να αυξάνει σε αυτές τις βόρειες περιοχές της Ελλάδας.

Ανανεώνεται η Επαφή με το Μπρούκλιν

Η επαφή με την οργάνωση έξω από την Ελλάδα δεν αποκαταστάθηκε παρά μόνο το 1945, όταν αδελφοί από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου έφεραν μερικά έντυπα μαζί τους. Όταν τελικά το τμήμα της Ελλάδας μπόρεσε να έρθει σε επαφή με το Μπρούκλιν, οι αδελφοί του τμήματος ανέφεραν: «Η αλήθεια δεν είναι δέσμια. Το πνεύμα του Ιεχωβά κατηύθυνε τους υπηρέτες του καθώς διεξήγαν το έργο σύναξης των προβάτων του». Στην περίοδο από το 1940 μέχρι το 1945, ο αριθμός των ευαγγελιζομένων της Βασιλείας σχεδόν δεκαπλασιάστηκε, και από 178 αυξήθηκε σε 1.770 ευαγγελιζομένους.

Εφόσον το τμήμα της Ελλάδας φρόντιζε το έργο στην Αλβανία, γίνονταν επισκέψεις εκεί κατά καιρούς. Το Βιβλίο Έτους 1938 ανέφερε τα εξής για το έργο σε εκείνη τη χώρα: «Και εκεί ενεργεί ο Σατανάς μέσω της Ρωμαιοκαθολικής ιεραρχίας εναντίον της διακήρυξης του αγγέλματος της Βασιλείας. Κατασχέθηκαν τα βιβλία και, παρά το γεγονός ότι υποβλήθηκαν αιτήματα στην αλβανική κυβέρνηση, μέχρι τώρα δεν έχουν επιστραφεί». Ο αριθμός των ευαγγελιζομένων το 1939 ήταν 23. Όταν ένας αδελφός επισκέφτηκε την Αλβανία το 1948, ο αριθμός των ατόμων που κήρυτταν ήταν γύρω στα 35. Ύστερα από αυτό, ήταν δύσκολο να διατηρηθεί η επαφή με τους αδελφούς σε εκείνη τη χώρα εξαιτίας της πολιτικής κατάστασης. Τι χαρμόσυνα ήταν τα νέα, όταν το Μάιο του 1992, ύστερα από δεκαετίες απαγόρευσης, το έργο στην Αλβανία αναγνωρίστηκε νομικά, και οι ευαγγελιζόμενοι είχαν φτάσει τους 50!

Φτάνουν Γαλααδίτες

Το έτος 1946 αποτέλεσε ορόσημο. Στάλθηκαν στην Ελλάδα δύο απόφοιτοι της Γαλαάδ: ο Αντώνης Σιδέρης και ο Τζέιμς Τούρπιν. Ο Αθανάσιος Καρανάσιος, ο οποίος είχε υπηρετήσει πιστά επί πολλά χρόνια ως υπηρέτης τμήματος, αλλά τώρα είχε αρρωστήσει, αντικαταστάθηκε από τον αδελφό Σιδέρη. Το έργο κηρύγματος καθώς και το έργο μετάφρασης διοργανώθηκαν εκ νέου.

Τον Ιούνιο του 1946, ήρθαν από το Μπρούκλιν με πλοίο 152 κιβώτια με έντυπα. Μόλις έμαθε ο κλήρος για αυτή την αποστολή, άρχισε η εναντίωση. Στάλθηκε στις τελωνειακές αρχές εγκύκλιος που έλεγε ότι ‘η εισαγωγή αυτών των βιβλίων θα πρέπει να εμποδίζεται με κάθε μέσο’. Εντούτοις, η εγκύκλιος έφτασε πολύ αργά· οι αδελφοί είχαν ήδη παραλάβει τα βιβλία. Τα διαμοίρασαν αμέσως στους Μάρτυρες. Όταν εκκλησιαστικοί παράγοντες ήρθαν στο τελωνείο για να κατάσχουν τα βιβλία, αυτά βρίσκονταν ήδη αλλού!

Απτόητος ο κλήρος δοκίμασε το 1947 καινούρια τακτική. Το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων έστειλε εγκύκλιο σε όλες τις κυβερνητικές υπηρεσίες που έλεγε ότι όλα τα έντυπα των Μαρτύρων του Ιεχωβά θα πρέπει να φέρουν την ένδειξη «Αίρεσις των Μαρτύρων του Ιεχωβά». Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αρνούνται τα ταχυδρομεία και τα τελωνεία να μας επιτρέπουν να παραλαμβάνουμε έντυπα από τις Ηνωμένες Πολιτείες ή να ταχυδρομούμε οτιδήποτε εντός της Ελλάδας, αν αυτά δεν έφεραν εκείνη την ένδειξη. Ένα εξέχον γεγονός που έλαβε χώρα εκείνο το έτος ήταν η επίσκεψη στην Ελλάδα του Ν. Ο. Νορ, του τρίτου προέδρου της Εταιρίας, και του Μ. Τζ. Χένσελ, ο οποίος έγινε τελικά ο πέμπτος της πρόεδρος. Έγιναν διευθετήσεις για καινούριο κτίριο τμήματος στην οδό Τενέδου 16 στην Αθήνα. Δυστυχώς, το Νοέμβριο του ίδιου έτους, οι δυο απόφοιτοι της Γαλαάδ αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα. Ο Πλάτων Υδραίος διορίστηκε στο τμήμα ως εκπρόσωπος της Εταιρίας.

Υποβάλλεται στην Κυβέρνηση Αναφορά Σχετικά με το Διωγμό

Όταν οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι δήλωσαν ότι στην Ελλάδα δεν υπήρχε θρησκευτικός διωγμός, υποβλήθηκε στην κυβέρνηση, τον Αύγουστο του 1946, μια αναφορά που τεκμηρίωνε την κακομεταχείριση την οποία υφίσταντο οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Στην πραγματικότητα, ο διωγμός εντεινόταν ολοένα και περισσότερο. Το 1946, σε διάστημα πέντε μόλις μηνών, 442 αδελφοί μας οδηγήθηκαν στα δικαστήρια. Μάλιστα, μερικοί εκτελέστηκαν αργότερα.

Το Μάρτιο του 1946, στο χωριό Φύκη της Θεσσαλίας, έδειραν με ρόπαλα και όπλα δέκα Μάρτυρες που αρνούνταν να παραβιάσουν τις Χριστιανικές αρχές· τους έριξαν κάτω και τους ποδοπάτησαν με τόσο κτηνώδη τρόπο ώστε τους παραμόρφωσαν. Κατόπιν τους έριξαν σε έναν ασβεστόλακκο και τους κύλησαν στον ασβέστη. Οι χωρικοί τα παρατηρούσαν όλα αυτά άπραγοι. Όταν ένας άλλος Μάρτυρας πήγε να τους επισκεφτεί το βράδυ, υποβλήθηκε και αυτός στην ίδια μεταχείριση.

Με υποκίνηση του μητροπολίτη Τρικάλων, ξέσπασαν την αμέσως επόμενη ημέρα παρόμοια βίαια επεισόδια στο κοντινό Ελευθεροχώρι. Ένας αδελφός προσπάθησε να διαμαρτυρηθεί μέσω του τύπου για την κακομεταχείριση που υφίσταντο οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Τον οδήγησαν στο υπόγειο του αστυνομικού τμήματος και τον έδειραν μέχρι που έχασε τις αισθήσεις του. Τον πέταξαν αιμόφυρτο σε ένα στενό σοκάκι πίσω από το τμήμα. Ένας περαστικός τον πήγε στο φαρμακείο για παροχή πρώτων βοηθειών. Χρειάστηκε να περάσουν 15 ημέρες για να ανακτήσει τις αισθήσεις του και ένας μήνας για να μπορέσει να διηγηθεί τι του συνέβη.

Ο Γρηγόρης Καραγιώργος, οικογενειάρχης και Μάρτυρας από το Παλαιόκαστρο Καρδίτσας, αρνήθηκε επίσης να συμβιβάσει τις θρησκευτικές του αρχές. Στις 15 Αυγούστου 1946, έπεσε στα χέρια ομάδας αυτοδιόριστων τιμωρών που τον υπέβαλαν σε μεσαιωνικά βασανιστήρια, τα οποία οδήγησαν τελικά στο θάνατό του.

Παρόμοιες ωμότητες διαπράχτηκαν στις 26 Ιουνίου 1947 κοντά στη Σπάρτη. Στο χωριό Βρονταμάς, μια ομάδα οπλισμένων αστυνομικών βρήκε τον Παναγιώτη Τσεμπελή να διεξάγει Γραφική μελέτη με μια νεοενδιαφερόμενη γυναίκα. Έδειραν και τους δύο· η αστυνομία θέλησε να κρεμάσει τη γυναίκα, ωστόσο μεσολάβησαν μερικοί χωρικοί. Αφού υπέβαλαν τον αδελφό σε βασανιστήρια και του έσπασαν το σαγόνι, τον έδεσαν και τον έσυραν ενάμισι χιλιόμετρο έξω από το χωριό. Κατόπιν οι ένοπλοι αστυνομικοί τον πυροβόλησαν και τον σκότωσαν.

Στο ίδιο χωριό, έσπασαν το χέρι μιας αδελφής επειδή δεν ήθελε να κάνει το σημείο του σταυρού. Στο γειτονικό χωριό Γκοριτσά, ένοπλοι αστυνομικοί εισέβαλαν στο σπίτι μιας αδελφής, την έγδυσαν, την κρέμασαν ανάποδα και την υπέβαλαν σε βασανιστήρια. Ο Γιώργος Κωνσταντάκης, ένας σκαπανέας, οδηγήθηκε στο κοντινό δάσος και εκτελέστηκε.

Φυσικά, καμιά από αυτές τις κτηνωδίες δεν σταμάτησε το έργο κηρύγματος. Κατά το υπηρεσιακό έτος 1949, σημειώθηκε νέος ανώτατος αριθμός 2.808 ευαγγελιζομένων, παρά το γεγονός ότι πάνω από 700 αδελφοί και αδελφές είχαν φερθεί ενώπιον δικαστηρίων.

Εξορία!

Πολλοί οικογενειάρχες εξορίστηκαν σε απομονωμένα νησιά, όπως είναι η Γιάρος και η Μακρόνησος. Η Μακρόνησος ήταν ένα άνυδρο ερημονήσι που έγινε διαβόητο για τη σκληρή μεταχείριση στην οποία υποβάλλονταν όσοι κρατούνταν εκεί. Ο Θεόδωρος Νέρος αφηγήθηκε: «Μας πήγαν στη Μακρόνησο με πλοίο, το Φεβρουάριο του 1952. Μαζί μου ήταν ο Μιχάλης Γκαράς και ο Γιώργος Παναγιωτούλης, που είχαν ήδη κάνει πέντε χρόνια στη φυλακή. Είχαν αποφυλακιστεί και τώρα τιμωρούνταν και πάλι εξαιτίας της Χριστιανικής τους ουδετερότητας. Μόλις καταφτάσαμε, και οι δυο τους υπέστησαν βάναυσο ξυλοδαρμό.

»Ύστερα από αγγαρείες αρκετών ημερών, μερικοί στρατιώτες ήρθαν μια νύχτα στο κελί μας και με ξύπνησαν με τα λόγια: ‘Σήκω! Πάμε να σε εκτελέσουμε!’ ‘Εντάξει’, είπα και πήγα να ντυθώ. ‘Όχι!’ είπαν, ‘μείνε έτσι όπως είσαι’. Έπειτα από λίγο μου είπαν: ‘Δεν θα πεις τίποτα;’ ‘Όχι! Τι να πω;’ απάντησα. ‘Εδώ πάμε για να σε εκτελέσουμε και δεν θα πεις τίποτε;’ ‘Δεν έχω τίποτε να πω’. ‘Καλά, δεν θα γράψεις στους δικούς σου;’ ‘Όχι!’ απάντησα, ‘το ξέρουν ότι μπορεί να πεθάνω’. ‘Τότε πάμε’, είπαν. Έξω, ένας αξιωματικός φώναξε: ‘Στήστε τον εκεί στον τοίχο! Γύρνα τον πίσω!’ Ένας στρατιώτης όμως μου είπε τότε: ‘Δεν ξέρεις ότι δεν μπορούμε να σε εκτελέσουμε χωρίς να περάσεις από στρατοδικείο;’ Η όλη υπόθεση ήταν τέχνασμα για να διασπάσουν την ακεραιότητά μου!»

Ο αδελφός Νέρος αφηγήθηκε επίσης για το πώς ο Ιεχωβά προμήθευε πνευματική τροφή για τους αδελφούς που ήταν εξόριστοι: «Μια ημέρα κάποιος μου έστειλε ένα κουτί με λουκούμια. Φυσικά, όλα τα δέματα περνούσαν από έλεγχο. Οι ελεγκτές, όμως, ανυπομονούσαν τόσο πολύ να δοκιμάσουν τα λουκούμια που δεν πρόσεξαν τι υπήρχε κάτω από το χαρτί της συσκευασίας τους. Ήταν μια ολόκληρη «Σκοπιά». Οι αδελφοί σχολίασαν: ‘Οι στρατιώτες έφαγαν τα λουκούμια και εμείς φάγαμε τη «Σκοπιά» λουκούμι!’ Κάτι καλό βγήκε από όλα αυτά τα παθήματα. Ένας δεσμοφύλακας, ο οποίος είχε εντολή να παρακολουθεί τους Μάρτυρες όταν διεξήγαν μελέτες με άλλους εξορίστους, έγινε ο ίδιος Μάρτυρας 25 χρόνια αργότερα—και το ίδιο έκαναν και πολλά μέλη της οικογένειάς του. Όταν συναντιόμαστε, θυμόμαστε τα όσα ζήσαμε τα χρόνια τα παλιά».

Εκτελέσεις Τηρητών Ακεραιότητας

Στις 8 Απριλίου 1948, το «Ξύπνα»! κατήγγειλε το διωγμό που υφίσταντο οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Ελλάδα. Στάλθηκε ειδική επιστολή στον Έλληνα υπουργό δημόσιας τάξης σε διαμαρτυρία για την εκτέλεση του 37χρονου Χρήστου Μουλώτα, πατέρα τεσσάρων παιδιών, από αντάρτες επειδή αρνούνταν να τους προσφέρει υπηρεσίες. Η ίδια επιστολή ανέφερε επίσης ότι στις 9 Φεβρουαρίου 1949 οι κυβερνητικές αρχές είχαν εκτελέσει τον Ιωάννη Τσούκαρη από την Καρίτσα της Λάρισας.

Μάταια πάσχιζαν οι αδελφοί της εκκλησίας στη Λάρισα να επιτύχουν την απελευθέρωσή του. Λίγες ημέρες πριν από το θάνατό του, κατάφεραν να του στείλουν μερικές επιστολές. Στην τελευταία επιστολή που έγραψε ο αδελφός Τσούκαρης, με ημερομηνία 7 Φεβρουαρίου 1949, ανέφερε τα εξής:

«Αδελφέ μου αγαπητέ, πάντως η υπόθεσή μου κρέμεται στα χέρια του Ιεχωβά των δυνάμεων. Σήμερα το πρωί ... με πήγαν στο Μεζούρλο [τον τόπο εκτέλεσης], αλλά δεν με εκτέλεσαν· μου είπαν ότι πέρασε η ώρα. Αλλά είδαν όλοι το θάρρος μου και τους έκανε εντύπωση. Δεν ξέρω τώρα αν θα γίνει η εκτέλεση άλλο πρωί, αλλά ας εμπιστευόμαστε και ας δεόμαστε πάντοτε εις Αυτόν. Ας μη φοβηθούμε ανθρώπους, διότι η Γραφή λέει: ‘Ο φόβος του ανθρώπου στήνει παγίδα· ο δε πεποιθώς επί Ιεχωβά θέλει είσθαι εν ασφαλεία’. Ας έχουμε τέτοια πίστη όπως είχε ο Σεδράχ, ο Μισάχ και ο Αβδέ-νεγώ, οι οποίοι είπαν καθαρά: ‘Εάν ήναι ούτως, ο Θεός ημών, τον οποίον ημείς λατρεύομεν, είναι δυνατός να μας ελευθερώση εκ της καμίνου του πυρός της καιομένης. Αλλά και αν ουχί, ας ήναι γνωστόν εις σε, βασιλεύ, ότι τους θεούς σου δεν λατρεύομεν και την εικόνα την χρυσήν, την οποίαν έστησας, δεν προσκυνούμεν’».

Στις 9 Φεβρουαρίου, ο αδελφός οδηγήθηκε στο Μεζούρλο και εκτελέστηκε. Οι αναγνώστες του «Ξύπνα»! έστειλαν χιλιάδες επιστολές στους υπουργούς της κυβέρνησης, στις ελληνικές πρεσβείες και στα προξενεία για να διαμαρτυρηθούν για τέτοιου είδους εκτελέσεις. Παρ’ όλα αυτά, ένας Ελληνορθόδοξος θεολόγος και καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών υποστήριξε την εκτέλεση του αδελφού Τσούκαρη με τα εξής λόγια: «Το να αρνείται κανείς να πάρει όπλο για λόγους συνείδησης είναι για εμάς κάτι το εντελώς άγνωστο και αδιανόητο». Πόσο αληθινά ήταν, δυστυχώς, αυτά τα λόγια!

Λήγει ο Στρατιωτικός Νόμος

Όταν επιτέλους έληξε ο στρατιωτικός νόμος, οι αδελφοί και οι αδελφές μπορούσαν να κινούνται πιο ελεύθερα και να κηρύττουν τα καλά νέα. Για πρώτη φορά ύστερα από πολλά χρόνια, μπορούσαν να προσφέρουν ένα δεμένο βιβλίο στο κοινό—το βιβλίο «Έστω ο Θεός Αληθής». Τα έτη 1950-1951, οι ευαγγελιζόμενοι αυξήθηκαν κατά 26 τοις εκατό, οι τάξεις των σκαπανέων κατά 28 τοις εκατό και οι Γραφικές μελέτες κατά 37 τοις εκατό.

Φυσικά, ο διωγμός δεν κατασίγασε. Το 1950, η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία κατέφυγε σε άλλη τακτική. Προσπάθησε να βαφτίσει δια της βίας παιδιά Μαρτύρων του Ιεχωβά. Βάφτισαν δια της βίας ένα 17χρονο νεαρό που ονομαζόταν Τιμόθεος, τον οποίο οι γονείς του είχαν αναθρέψει στην αλήθεια από βρεφική ηλικία, και του έδωσαν το όνομα «Δημήτριος»!

Το Δεκέμβριο του 1951, ο αδελφός Νορ και ο αδελφός Χένσελ επισκέφτηκαν δεύτερη φορά την Ελλάδα. Επειδή η αστυνομία αρνήθηκε να δώσει άδεια για συνέλευση, οι αδελφοί αυτοί μίλησαν σε 905 Μάρτυρες σε διάφορα σπίτια.

Λόγω της αυξημένης θεοκρατικής δραστηριότητας, ήταν αναγκαίο να οικοδομηθεί καινούριο κτίριο τμήματος. Η τοποθεσία που επιλέχτηκε βρισκόταν στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Καρτάλη. Το έργο οικοδόμησης ξεκίνησε το 1953· μέχρι τον Οκτώβριο του 1954, είχε ετοιμαστεί ένα καινούριο τριώροφο κτίριο για τη στέγαση της οικογένειας Μπέθελ, του εργοστασίου και των γραφείων. Εκείνο το έτος, σημειώθηκε ένας νέος ανώτατος αριθμός 4.931 ευαγγελιζομένων.

(Συνεχίζεται)

Αυτή είναι η πρώτη γυναίκα Ελληνίδα πρωθυπουργός, υπηρεσιακή έστω, που θα οδηγήσει τη χώρα σε νέες εκλογές στις 20 Σεπτέμβρη… Ονομάζεται Βασιλική Θάνου-Χριστοφίλου και εισήλθε στο Δικαστικό Σώμα το 1975, προήχθη σε πρόεδρο Πρωτοδικών, το 1992, σε εφέτη το 1996 και σε πρόεδρο Εφετών το 2005. Μετά την προαγωγή της σε Αρεοπαγίτη, από το 2008 μέχρι το 2014 υπηρέτησε στο Δ΄ Πολιτικό Τμήμα του Αρείου Πάγου. Από το 2014 προήχθη σε αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου και προεδρεύει του ίδιου αυτού τμήματος


Έτσι υποδέχθηκε ο Τύπος την αναφορά στις εκλογές, την Παρασκευή 28/8/2015. Τώρα που ξεκαθάρισε το τοπίο και μετά τη χθεσινή ορκωμοσία της υπηρεσιακής κυβέρνησης με πρωθυπουργό την κ. Θάνου, πάμε ολοταχώς για εκλογές που λέει και ο ΛΟΓΟΣ στο πρωτοσέλιδο του. Αν και δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα επίσημα, τις βλέπουν για τις 20 Σεπτεμβρίου…


Όπως είναι φυσικό στις εκλογές αρέσει στους ανθρώπους να κουβεντιάζουν και να προλέγουν το αποτέλεσμα των επερχόμενων εκλογών… Ποιος προηγείται λοιπόν; Η δημοσκόπηση της ProRata που φιλοξενεί σήμερα η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ, λέει ότι οι πολίτες έχουν πάθει μια ομαδική σύγχυση… Γι’ αυτό και πρώτο… κόμμα είναι οι αναποφάσιστοι.


Και όλα αυτά τη στιγμή που, όπως μας λέει η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, τα πρώτα δάκρυα από το Μνημόνιο 3 θα είναι ήδη εμφανή στα πρόσωπα των ψηφοφόρων… Την ώρα που ακόμα δεν έχουν στεγνώσει τα δάκρυα των προηγούμενων Μνημονίων και η κατάσταση γίνεται όλο και πιο απελπιστική… Δίνουν την αίσθηση πως προσπαθούν όπως – όπως, τα κόμματα, να κρατηθούν στην εξουσία…

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 29/08/2015

Αυτό με τις συνεχείς εκλογές μάλλον πρέπει να το προσέξουμε… Όχι γιατί το να «ακούς» τι λέει ο λαός είναι κακό, το αντίθετο, αλλά η πράξη δείχνει ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει στην πραγματικότητα… Και είδατε πώς κατέληξε το περίφημο δημοψήφισμα που έδωσε 62% στο ΟΧΙ. Η συνέχεια ήταν η απόλυτη περιφρόνηση του και η υπογραφή ενός τρίτου, νέου και πιο άγριου μνημονίου από τα προηγούμενα, ύστερα από επτά μηνών άκαρπες διαπραγματεύσεις με τους «φίλους μας» και δανειστές μας…

Και επειδή σας λείψαμε μια εβδομάδα, ίσως είναι αναγκαίο να ξαναπιάσουμε από την αρχή το νήμα, γιατί οι πολιτικές εξελίξεις σ’ αυτό το χρονικό διάστημα ήταν ραγδαίες και καταιγιστικές. Σε αρμονία με το καυτό καλοκαίρι που βιώσαμε, όσοι μόλις τώρα καταφέραμε να πάρουμε μια μικρή ανάσα διακοπών…

Έχουμε και λέμε λοιπόν… Η αναμενόμενη παραίτηση της κυβέρνησης Τσίπρα μετά την έλλειψη της δεδηλωμένης των 120 βουλευτών, αφού περισσότεροι από 40 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν ψήφισαν το μνημόνιο και τα προαπαιτούμενα για την υπογραφή μέτρα, έφερε στον ορίζοντα ορατό το θέμα της νέας προσφυγής στις κάλπες.

Βεβαίως πριν από αυτό, οι τυπολάτρες του Συντάγματος εξάντλησαν τα τριήμερα των διερευνητικών εντολών για τον σχηματισμό κυβέρνησης, λες και αν υπήρχε, έστω και μια πιθανότητα να συγκροτηθεί νέα βιώσιμη κυβέρνηση δεν θα την εξαντλούσε ο Τσίπρας που απ’ ότι φαίνεται του αρέσει και λίγο η εξουσία… Σαν θέατρο του παραλόγου το είδαμε όλο αυτό… Και δεν είχαμε άδικο… Κάθε απλός πολίτης θα μπορούσε να το διαπιστώσει με μια μόνο ματιά…

Το θέατρο έγινε ακόμα πιο ορατό με τη δημιουργία στο παραπέντε ενός νέου κόμματος από 25 αποσκιρτήσαντες βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Το ονόμασαν ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ και… έσπευσαν στο προεδρικό μέγαρο, δια του αρχηγού κ. Λαφαζάνη προκειμένου να παραλάβουν την… εντολή σχηματισμού κυβέρνησης… Κι όλο αυτό για να μη δοθεί στη Χρυσή Αυγή, ως τέταρτο κόμμα, αυτή η… ευκαιρία…

Αλλά τέτοιου είδους τεχνάσματα δεν περνάνε απαρατήρητα από τον ελληνικό λαό… Θα έπρεπε να είχαν μάθει από το έως τώρα, πολύ υψηλό ποσοστό της Χρυσής Αυγής ότι όσοι επιλέγουν να τους στηρίξουν στην κάλπη, δεν είναι γιατί έγιναν, ξαφνικά φασίστες, αλλά επειδή βαρέθηκαν, κουράστηκαν, αηδίασαν από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου…

Οι πολίτες δεν παίζουν παιχνιδάκια… Όσοι ακόμα πιστεύουν αυτό το πολιτικό σύστημα πραγμάτων, εκτιμούν ότι μια τιμωρία για όσα ανατρεπτικά μέτρα φόρτωσαν στις πλάτες τους με τη μορφή των μνημονίων, μάλλον τους χρειάζεται. Μια πολύ σκληρή τιμωρία. Κι αυτό, ανεξάρτητα από το χρώμα ή τις πολιτικές καταβολές που έχουν… Οι αντικειμενικοί παρατηρητές μπορούν να το δουν αυτό…

Βαρέθηκαν, όπως είπαμε και πιο πάνω, να ακούνε διαφορετικά πράγματα πριν από τις εκλογές και άλλα να κάνουν τα κόμματα εξουσίας, αμέσως μετά… Μας άρεσε όταν το ακούσαμε από τον κ. Τσίπρα στη Βουλή, σε μια τοποθέτηση του, ότι εκείνος σχεδιάζει να αλλάξει τακτική ως προς αυτό… Θα υπερασπιστεί, έλεγε, τις αξίες για τις οποίες τον ψήφισε ο λαός… Δυστυχώς, πολύ σύντομα αποκαλύφθηκε πόσο ψεύτικα ήταν τα λόγια αυτά…

Η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αναμενόμενη, αλλά πέρα από την πικρία όσων αισθάνθηκαν προδομένοι, επειδή πίστεψαν τον Τσίπρα και τον στήριξαν, δεν λέει για μας τίποτα απολύτως… Είμαστε επίσης βέβαιοι πως ούτε οι εκλογές που ούτως ή άλλως οδηγούμεθα, θα δώσουν κάτι σταθερό…

Η όλο και πιο ξεκάθαρη κοροϊδία των πολιτικών, δημιουργεί παραπέρα προϋποθέσεις για την απαξίωση της πολιτικής, με αποτέλεσμα η αποχή από την κάλπη να είναι όσο το δυνατόν μεγαλύτερη… Μερικοί μάλιστα λένε, μακάρι να φτάσει το 51% των ψηφοφόρων και επικαλούνται το Σύνταγμα, το οποίο αναφέρει ότι σε μια τέτοια περίπτωση στις αμέσως επόμενες εκλογές το πολιτικό προσωπικό που απέτυχε οικτρά να εκλεγεί, δεν έχει τη δυνατότητα να θέσει ξανά υποψηφιότητα… Δεν ξέρω αν έχει βάση, αλλά θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε πολιτικά τζάκια να καταρρέουν…

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευθεί αύριο Σάββατο 29 Αυγούστου στην εβδομαδιαία εφημερίδα της Κρήτης, ΡΕΘΕΜΝΟΣ που μετά από ένα διάλειμμα μιας εβδομάδας επανέρχεται στα περίπτερα, στη στήλη μου «Επισημάνσεις»…
• Δείτε ΕΔΩ μερικά πράγματα για την νέα υπηρεσιακή πρωθυπουργό, που θα έχει την ευθύνη διενέργειας των εκλογών… Των εκλογών των… απελπισμένων πολιτικών…

Ένα σπάνιο εξώφυλλο από τη ΣΚΟΠΙΑ 15 Ιανουαρίου 1920 στα ελληνικά… Κάπως έτσι γίνονταν το έργο στην Ελλάδα εκείνη την εποχή… Και βέβαια χρειάστηκε πολύ έρευνα έως ότου το φως γίνει ευδιάκριτο και η κατανόηση πολύ διαφορετική. Θα το διακρίνεται εύκολα, αν ρίξετε μια πιο προσεκτική ματιά στη φωτογραφία…


Μετακομίζουμε λίγο βορειότερα, στην παραλία της Θεσσαλονίκης… Εδώ, πέρσι, είχε στηθεί ένα εξαιρετικό περίπτερο για το οποίο είχαμε κάνει πολύ κουβέντα τότε… Πάντα όμως οι αδερφοί εκεί είναι εκπληκτικά δραστήριοι και το έργο τους γίνεται με πολύ θέρμη στους ανθρώπους που έχουν διάθεση να γνωρίσουν την αλήθεια…

Το Έργο Σκαπανέα

Ακόμη και σε εκείνα τα δύσκολα πρώτα χρόνια, μερικοί ζηλωτές Έλληνες διακατέχονταν από την επιθυμία να κάνουν τη διακονία σταδιοδρομία τους. Ο Μιχάλης Καμινάρης, ένας από τους πρώτους σκαπανείς, επέστρεψε στην Ελλάδα το 1934, ξεχειλίζοντας από την επιθυμία να κηρύξει τα καλά νέα ολοχρονίως. Δεν πέρασε πολύς καιρός και ενώθηκε μαζί του ο Μιχάλης Τριανταφυλλόπουλος. Αυτοί οι δυο αδελφοί κάλυψαν αρκετές περιοχές της Ελλάδας. Ο αδελφός Καμινάρης θυμάται: «Όσο προόδευε το έργο, τόσο φούντωνε η εναντίωση. Στο χωριό Μαγουλιανά, αντιμετωπίσαμε οχλαγωγία, και στο χωριό Πράσινο, ο παπάς διήγειρε επίθεση εναντίον μας. Στο νομό Μεσσηνίας, καθώς και στο νομό Αιτωλοακαρνανίας, περάσαμε από δεκάδες δίκες για το ζήτημα του προσηλυτισμού.

»Προκειμένου να μειωθεί ο αριθμός των συλλήψεων, το Γραφείο Τμήματος μάς συμβούλεψε να εργαζόμαστε ένας-ένας και όχι μαζί. Ήταν σκληρό να εργάζεται κανείς μόνος του, χωρίς να έχει κάποιον να του μιλάει, αλλά προχώρησα αψηφώντας τους κινδύνους και τη μοναξιά, με απόλυτη εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά. Πολλές φορές μου έλεγαν οι άνθρωποι: ‘Φαντάσου πόσα χρήματα παίρνεις για να φτάσεις και έως εδώ’. Πού να ήξεραν ότι έμενα πολλές φορές νηστικός και ότι δεν γνώριζα καν αν θα έβρισκα μέρος να κοιμηθώ. Μερικές φορές, όταν βρισκόμουν σε περιοχή όπου οι άνθρωποι διάκεινταν εχθρικά, το πιο ασφαλές μέρος για ύπνο ήταν το τοπικό νεκροταφείο». Ο αδελφός Καμινάρης είναι μέλος της οικογένειας Μπέθελ από το 1945. Ο αριθμός των τακτικών σκαπανέων ανέβηκε στα ύψη, από 8 σκαπανείς το 1938 σε περίπου 1.800 το 1993.

Προσπάθειες Καταστολής του Έργου Κηρύγματος

Προκειμένου να δοθεί ώθηση στο έργο κηρύγματος που άρχισε να σημειώνει ανοδική πορεία, στις 19 Φεβρουαρίου 1936, έγινε η εγκατάσταση του πρώτου τυπογραφείου της Εταιρίας στην Ελλάδα, στο υπόγειο της οδού Λομβάρδου 51, στην Αθήνα—με ένα μεταχειρισμένο επίπεδο πιεστήριο φύλλων Offenbach. Έτσι, το Μάιο εκείνου του έτους, αυτό το πιεστήριο χρησιμοποιήθηκε για να τυπωθεί το περιοδικό «Ο Χρυσούς Αιών» (τώρα «Ξύπνα»!). Η «Σκοπιά» εξακολουθούσε να τυπώνεται στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Εντούτοις, ο Ορθόδοξος κλήρος δεν ήθελε να κυκλοφορεί το καινούριο αυτό περιοδικό. Έτσι, το τεύχος του Αυγούστου 1936, του «Χρυσού Αιώνα», ανήγγειλε ότι υπό την πίεση του κλήρου ο διευθυντής ταχυδρομικών συγκοινωνιών και δεμάτων είχε απαγορέψει την ταχυδρομική διανομή αυτού του περιοδικού. Εντούτοις, οι εκδότες του περιοδικού διαβεβαίωσαν τους συνδρομητές ότι θα εξακολουθούσαν να λαβαίνουν το περιοδικό σε τακτική βάση. Αλλά τα πράγματα επρόκειτο σε λίγο να πάρουν τροπή προς το χειρότερο.

Στις 4 Αυγούστου 1936, άλλαξε η κυβέρνηση. Ο Ιωάννης Μεταξάς έγινε ο καινούριος κυβερνήτης της χώρας, με απόλυτες εξουσίες. Το 1938, όταν ο αριθμός των ευαγγελιζομένων ήταν 212, θεσπίστηκε ένας νόμος που απαγόρευε τον προσηλυτισμό. Αυτός ο νόμος υπήρξε έκτοτε ένα από τα πιο δύσκολα εμπόδια για το έργο κηρύγματος στην Ελλάδα. Τον Οκτώβριο του 1939, στη διάρκεια μιας συνάθροισης στην Αθήνα, συνελήφθησαν 85 αδελφοί μας, γυναίκες και άντρες. Η Ασφάλεια μετέφερε τις 35 αδελφές σε ένα θάλαμο και διαμοίρασε τους αδελφούς στα διάφορα αστυνομικά τμήματα, όπου τέθηκαν υπό κράτηση.

Την επόμενη ημέρα συνελήφθη στα γραφεία της Εταιρίας ο αδελφός Καρανάσιος, ο επίσκοπος τμήματος. Το τυπογραφείο σφραγίστηκε, και η περιουσία της Εταιρίας δημεύτηκε. Με υποκίνηση του κλήρου, ασκήθηκε πίεση σε όλους τους αδελφούς που είχαν συλληφθεί προκειμένου να υπογράψουν μια δήλωση σύμφωνα με την οποία θα επέστρεφαν στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία. Απειλήθηκαν με εξορία σε απόμακρα νησιά του Αιγαίου.

Ο Κώστας Χρήστου, ένας από τους 85, αφηγήθηκε σχετικά με μια ιδιαίτερα δόλια τακτική με την οποία ασκούνταν πίεση: «Κύριε Χρήστου, η σύζυγός σου υπέγραψε και θα είναι ελεύθερη. Θα ήταν κρίμα να μείνει μόνη της και εσύ να καταλήξεις εξόριστος στη Σέριφο!» Ο αδελφός Χρήστου, όμως, απάντησε: «Η σύζυγός μου εξαρτάται από τον Ιεχωβά και όχι από εμένα. Είναι ελεύθερη να αποφασίζει μόνη της. Αλλά είμαι βέβαιος ότι η σύζυγός μου δεν υπέγραψε. Και τι να υπογράψει; Ότι είναι κακό να λατρεύει τον Δημιουργό μας;»

Ένα άτομο που είχε φιλικές σχέσεις με τον Μεταξά γνώριζε επίσης και τους Μάρτυρες του Ιεχωβά· αυτός θεωρούσε τερατώδη την απόφαση να εξοριστούν οι Μάρτυρες. Έτσι, είπε στο δικτάτορα: «Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι πολιτικοί μας αντίπαλοι. Τι κάνουν; Περιμένουν να έρθει η Βασιλεία του Θεού. Αν έρθει, τόσο το καλύτερο. Και εμείς την περιμένουμε». Αφού πείστηκε ότι έτσι είχαν τα πράγματα, ο δικτάτορας διέταξε αμέσως την αναίρεση αυτής της απόφασης. Οι αδελφοί κατενθουσιάστηκαν. Τελικά, μόνο 6 από τα 85 άτομα που συνελήφθησαν είχαν συμβιβαστεί κάτω από πίεση. Μετά από την εκδίκαση της υπόθεσης, επιστράφηκαν εξ ολοκλήρου η περιουσία του τμήματος και τα χρήματα. Το γραφείο τμήματος και το τυπογραφείο άρχισαν να λειτουργούν πάλι ελεύθερα. Ωστόσο, όχι για πολύ καιρό!

Τα Χρόνια του Πολέμου

Στις 28 Οκτωβρίου 1940, η Ιταλία κήρυξε τον πόλεμο εναντίον της Ελλάδας, ρίχνοντας τη χώρα στη δίνη του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Οι στρατιές των Γερμανών και των Βουλγάρων εισέβαλαν στην Ελλάδα, σκοτώνοντας πολλούς. Δεκαεννέα αδελφοί έχασαν τη ζωή τους. Κηρύχτηκε στρατιωτικός νόμος. Πολλοί από τους 225 ευαγγελιζομένους αντιμετώπισαν στρατοδικεία λόγω της ουδέτερης στάσης τους. Μερικοί καταδικάστηκαν σε ποινές που κυμαίνονταν από 7 μέχρι 20 έτη φυλάκισης· άλλοι καταδικάστηκαν σε ισόβια δεσμά. Σε λίγες περιπτώσεις, όπως αυτή του Εμμανουήλ Πατεράκη από την Κρήτη, καταδικάστηκαν σε θάνατο. Εντούτοις, στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, δεν εκτελέστηκε καμιά θανατική καταδίκη στην Ελλάδα.

Στη διάρκεια της κατοχής, τέθηκαν υπό απαγόρευση τα βιβλία της Εταιρίας, αλλά μερικά εξακολουθούσαν να πέφτουν στα χέρια αδελφών. Μετά τον Απρίλιο του 1941, η παροχή πνευματικής τροφής γινόταν με διάφορα μέσα υπό την επιφάνεια. Κάθε επικοινωνία με τους αδελφούς των κεντρικών γραφείων είχε διακοπεί· άρθρα από παλιότερα τεύχη της Σκοπιάς ανατυπώνονταν στον πολύγραφο, και το ίδιο γινόταν με τα βιβλία «Θρησκεία» και «Σωτηρία», καθώς και με το βιβλιάριο «Πρόσφυγες». Οι αδελφοί εξακολουθούσαν να κηρύττουν, αλλά ανεπίσημα. Δάνειζαν βιβλιάρια σε ενδιαφερόμενα άτομα, προτρέποντας εκείνους που έδειχναν περαιτέρω ενδιαφέρον να συναθροίζονται με τους μικρούς ομίλους. Με αυτόν τον τρόπο, πολλοί γνώρισαν την αλήθεια.

Μερικοί Γλιτώνουν την Τελευταία Στιγμή

Με σκοπό την αντίσταση ενάντια στα κατοχικά στρατεύματα, συγκροτήθηκαν ομάδες ανταρτών από τους Έλληνες. Στις 18 Οκτωβρίου 1943, ο Γερμανικός Στρατός εισέβαλε στο Καλαμάκι της Θεσσαλίας, όπου υπήρχε από παλιά μια δραστήρια εκκλησία. Οι αντάρτες, που είχαν εκεί το αρχηγείο τους, είπαν στους χωρικούς ότι θα έπρεπε να ζητήσουν καταφύγιο στα βουνά προκειμένου να προστατευτούν. Οι αδελφοί, κατόπιν προσευχής, αποφάσισαν να μη μετακινηθούν. Όταν κατέφτασαν οι Γερμανοί, λεηλάτησαν τα σπίτια και έβαλαν φωτιά σε όσα ήταν άδεια. Δυο τρίτα των σπιτιών κάηκαν. Από τις οικογένειες του Καλαμακίου, που αριθμούσαν λιγότερες από 80, σκοτώθηκαν 65 άτομα. Εντούτοις, ήταν συγκινητικό το ότι κανένας αδελφός δεν έχασε τη ζωή του.

Στις 24 Αυγούστου 1944, τέσσερις από τους αδελφούς μας κατηγορήθηκαν για εσχάτη προδοσία και καταδικάστηκαν σε θάνατο από αντάρτες στο χωριό Τουρκολέκα, που βρίσκεται κοντά στη Μεγαλόπολη. Καθώς οδηγούνταν στον τόπο της εκτέλεσης, το πυροβολικό των Γερμανών εξαπέλυσε αιφνιδιαστική επίθεση εναντίον τους και οι αντάρτες διασκορπίστηκαν. Έτσι, η εκτέλεση ματαιώθηκε!

Κατά καιρούς, οι Γερμανοί στρατιώτες περικύκλωναν κάποια περιοχή και σκότωναν όλους τους άντρες ως αντίποινο για διάφορες πράξεις σαμποτάζ. Στην Καλλιθέα, ένα προάστιο της Αθήνας, οι Γερμανοί στρατιώτες είχαν μαζέψει όλους τους άντρες για να τους εκτελέσουν. Έκαναν έρευνα στο σπίτι του Θανάση Παλαιολόγου και ήταν έτοιμοι να τον συλλάβουν, όταν ξαφνικά ο αξιωματικός αναγνώρισε ότι τα βιβλία και τα περιοδικά πάνω στο τραπέζι ήταν απαγορευμένες εκδόσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Ρώτησε: «Είσαι Σπουδαστής της Γραφής;» Ο αδελφός Παλαιολόγου απάντησε: «Ναι!» Ο αξιωματικός τού εκμυστηρεύτηκε: «Η μητέρα μου στη Γερμανία ανήκει στους Σπουδαστές της Γραφής», και κατόπιν έφυγε, παίρνοντας μαζί του τους στρατιώτες!

Διωγμός στη Διάρκεια του Πολέμου

Στο Ελευθεροχώρι, μια άλλη εκκλησία η οποία είχε ιδρυθεί προ πολλού αντιμετώπιζε με θάρρος τα χρόνια του πολέμου. Ο Ηλίας Παντέρας αναφέρει: «Η δεκαετία 1940-1950 ήταν μια περίοδος πύρινης δοκιμασίας. Όποτε πήγαιναν οι αδελφοί από σπίτι σε σπίτι, χτυπούσαν οι καμπάνες, και ο πρόεδρος της κοινότητας μαζί με τους ιερείς και τους αγροφύλακες συνελάμβαναν τους αδελφούς και τους έσερναν στα δικαστήρια. Σε δυο περιπτώσεις, εθνικιστικές ομάδες με επικεφαλής κάποιον αστυνομικό έκαναν έφοδο στα σπίτια αδελφών και τους οδήγησαν στην Ορθόδοξη εκκλησία. Προσπάθησαν να τους εξαναγκάσουν να κάνουν το σημείο του σταυρού και να φιλήσουν τις εικόνες. Όταν οι αδελφοί αρνήθηκαν, τους ξυλοκόπησαν αλύπητα».

Ομάδες κομμουνιστών και τοπικοί ιθύνοντες συνέλαβαν κάποτε αδελφούς και τους διέταξαν να φυλάνε σκοπιά. Επειδή οι αδελφοί αρνήθηκαν να το κάνουν, τους οδήγησαν σε ένα κοντινό χωριό και τους παρέδωσαν στις αρχές, οι οποίες αποφάσισαν ότι ο Νίκος Παπαγεωργίου, ο Κώστας Χριστάνας και ο Κώστας Παπαγεωργίου θα έπρεπε να εκτελεστούν. Από την εφταμελή επιτροπή, μόνο ένας δεν έδωσε την έγκρισή του για την εκτέλεση. Οι αδελφοί οδηγήθηκαν σε ένα χωριό χτισμένο σε βουνοπλαγιά. Τους απαγγέλθηκε η θανατική καταδίκη, τους έδεσαν και τους ξυλοκόπησαν. Κατά τη διάρκεια του ξυλοδαρμού, ο Νίκος Παπαγεωργίου, τον οποίο είχαν δέσει χειροπόδαρα, κατρακύλησε κατά μήκος της βουνοπλαγιάς και σταμάτησε μόλις λίγο πριν από έναν γκρεμό κάτω από τον οποίο κυλούσε ένα ποτάμι. Έδερναν τους αδελφούς επανειλημμένα επί οχτώ μέρες και στη συνέχεια τους άφησαν ελεύθερους.

Ο Νίκος Παπαγεωργίου αφηγήθηκε: «Ο αρχηγός της ομάδας του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου με πήρε στο γραφείο του και μου είπε ότι με λύπη του με πληροφορεί ότι είχε λάβει την εντολή να με εκτελέσει. Μου είπε ότι θα προσπαθούσε να με βοηθήσει, αλλά ότι και εγώ θα έπρεπε να τον βοηθήσω. Άπλωσα το χέρι μου και έπιασα το δεξί του χέρι, λέγοντας: ‘Αν με αγαπάς, εκτέλεσέ με αμέσως. Αν αρνηθώ το πιστεύω μου, τότε κλάψε με’». Φανερά συγκινημένος, ο αρχηγός της ομάδας φρόντισε να αφεθεί ελεύθερος ο αδελφός Παπαγεωργίου. Είναι ενδιαφέρον ότι σύντομα όλοι εκείνοι που είχαν δώσει εντολή να γίνει αυτή η εκτέλεση έχασαν τη ζωή τους στον πόλεμο.

Ο αδελφός Παπαγεωργίου, που είναι τώρα ηλικίας 90 ετών, είναι ακόμη δραστήριος στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Υπάρχουν δυο ακμάζουσες εκκλησίες στο Ελευθεροχώρι σήμερα. Είναι φανερό ότι ο Ιεχωβά ευλόγησε έναν πιστό αδελφό—τον Γιάννη Κωσταρέλο από τον Εξάλοφο—και αυτός έγινε εκατοντάδες.—Παράβαλε Ησαΐας 60:22.

(Συνεχίζεται)

Το έργο μπορείς να το δεις σε δράση σε πολλές μορφές… Είτε από πόρτα σε πόρτα στον τομέα, είτε στο δρόμο με σταντ ή με περίπτερα σε πολυσύχναστα σημεία της πόλης. Αυτό που έχει σημασία είναι να γνωρίσουν οι άνθρωποι τον αληθινό Θεό και να ωφεληθούν από αυτό…


Καλοκαίρι γαρ και η σκιά είναι άκρως απαραίτητη… Εδώ τα σταντ είναι σε κεντρικό σημείο του Περιστερίου. Και μπορούν σε3 ένα τέτοιο περιβάλλον οι ενδιαφερόμενοι να κάνουν μια στάση και δυο τι τους προσφέρει η επίγεια οργάνωση του αληθινού Θεού.

Τα Ελληνικά Νησιά — Κρήτη

Τα ελληνικά νησιά είναι γνωστά σε όλο τον κόσμο για την ηλιόλουστη ομορφιά τους. Ο απόστολος Παύλος επισκέφτηκε μερικές από τις βραχώδεις, ασβεστολιθικές ακτές του Αιγαίου. Πέρασε από τη Μυτιλήνη, τη Χίο και τη Σάμο, καθώς επέστρεφε από το τρίτο ιεραποστολικό του ταξίδι το 56 Κ.Χ. (Πράξ. 20:14, 15) Προφανώς, είχε μείνει και ένα διάστημα στην Κρήτη· ωστόσο, δεν είναι γνωστό αν επισκέφτηκε και άλλα ελληνικά νησιά. (Τίτο 1:5) Ο απόστολος Ιωάννης εξορίστηκε στην Πάτμο· μάλιστα, μερικά άλλα ελληνικά νησιά έχουν χρησιμοποιηθεί και αυτά ως τόποι εξορίας στους σύγχρονους καιρούς.—Αποκ. 1:9.

Όταν ο αδελφός Ρόδερφορντ επισκέφτηκε την Αθήνα το 1920, επισκέφτηκε επίσης τις πόλεις των Χανίων και του Ηρακλείου στο νησί της Κρήτης. Τρία χρόνια αργότερα, ο Νίκος Βενιεράκης από το χωριό Δουλιανά είδε το βιβλίο «Η Κιθάρα του Θεού» σε κάποιο κατάστημα υποδημάτων. Αργότερα, ήρθε σε επαφή με τον Ιωάννη Μποσδογιάννη στα Χανιά, ο οποίος είχε μεταφράσει τα βιβλία του Κ. Τ. Ρώσσελ. Τρεις αδελφοί σχημάτισαν όμιλο στα Δουλιανά. Δυστυχώς, όμως, ο καθηγητής Μποσδογιάννης άρχισε να εκδίδει δικά του βιβλιάρια και αρνούνταν να συνεργαστεί στο εξής με την Εταιρία Σκοπιά.

Ωστόσο, ένας ταπεινός δάσκαλος που ονομαζόταν Μανώλης Λιονουδάκης σημείωσε πρόοδο στην αλήθεια. Όταν τον έδιωξαν από το σπίτι του, παραιτήθηκε από τη θέση του ως δημοδιδάσκαλος και ανέλαβε την υπηρεσία σκαπανέα στο Ηράκλειο. Πήγαινε από σπίτι σε σπίτι, καλύπτοντας ολόκληρη την πόλη. Εξαιτίας αυτής της δραστηριότητας, πέρασε από δίκη και καταδικάστηκε σε εξορία ενός έτους στο νησί της Αμοργού στις Κυκλάδες. Ο ίδιος θυμάται: «Αφού βρισκόμουν εκεί γύρω στους έξι μήνες, ήρθε ξαφνικά κάποιος από την Κρήτη που ονομαζόταν Κοκκινάκης. Του είχα μιλήσει κάποτε για την αλήθεια στην Κρήτη. Είχε δείξει ενδιαφέρον και τώρα ήταν μαζί μου, εξόριστος εξαιτίας των καινούριων πεποιθήσεών του! Είχα επιτέλους ένα σύντροφο με τον οποίο θα μπορούσα να μελετώ τη Σκοπιά. Ο σύντροφός μου αυτός βαφτίστηκε στη θάλασσα της Αμοργού».

Ο αδελφός Κοκκινάκης είναι τώρα 84 ετών και έχει υπηρετήσει τον Ιεχωβά πιστά επί 54 χρόνια. Τότε, το 1938, ήταν ο πρώτος Μάρτυρας του Ιεχωβά στην Ελλάδα που συνελήφθη για παραβίαση του νόμου περί προσηλυτισμού. Στην αρχή της αφήγησης, έγινε ήδη αναφορά στον πιο πρόσφατο νομικό του αγώνα. Έχει συλληφθεί πάνω από 60 φορές συνολικά για την ειρηνική άσκηση της λατρείας του.

Από αυτό το μικρό ξεκίνημα, σήμερα υπάρχουν 13 εκκλησίες στην Κρήτη, πράγμα που πιστοποιεί την εγκαρτέρηση και τη σκληρή εργασία των αδελφών στη διάρκεια αυτών των δύσκολων χρόνων.

Σάμος

Ένας από τους πρώτους Μάρτυρες στο νησί της Σάμου, ο Δημήτρης Μακρής, αφηγήθηκε πώς πρωτογνώρισε την αλήθεια: «Τον Ιανουάριο του 1926, άκουσα έναν από τους Σπουδαστές της Γραφής να μιλάει σε ένα μαγαζί και του συστήθηκα. Την επόμενη ημέρα, η Πηνελόπη και εγώ παρευρεθήκαμε σε μια συζήτηση που έγινε. Ρώτησα τους αδελφούς πώς μπορούσαν να δίνουν απαντήσεις από την Αγία Γραφή με τέτοια ευχέρεια. ‘Πρέπει να μελετάς την Αγία Γραφή’, μου είπαν. Μου έδειξαν το βιβλίο Η Κιθάρα του Θεού και μου υπέδειξαν πώς να το μελετήσω. Έτσι, ο όμιλος που αποτελούνταν από εμάς τους πέντε μελετούσαμε το βιβλίο κάθε βράδυ μέχρι τη μία μετά τα μεσάνυχτα. Προς το τέλος εκείνης της χρονιάς, κατά την επίσκεψη ενός πίλγκριμ, του αδελφού Κουκουτιανού, βαφτιστήκαμε. Το 1927, διεξαγάγαμε μια μικρή συνέλευση στη Σάμο και παρευρέθηκαν 40 άτομα από το νησί.

»Αποφασίσαμε να επισκεφτούμε όλα τα χωριά του νησιού, χρησιμοποιώντας το μόνο έντυπο που είχαμε· ένα βιβλιάριο με τον τίτλο «Άδης» και με υποτίτλους που έθεταν τις εξής ερωτήσεις: ‘Τι είναι Άδης; Ποιοι Είναι Εκεί; Δύνανται να Εξέλθουν;’ Στο ένα χωριό μετά το άλλο, μας χτυπούσαν. Το Μάρτιο του 1928, ένας παπάς έσυρε εμένα και μια αδελφή που ήταν από τις Ηνωμένες Πολιτείες στο δικαστήριο—μολονότι εκείνος είχε δείρει εμάς. Στη διάρκεια της ακρόασης, ο πρόεδρος του δικαστηρίου ρώτησε τον παπά: ‘Δεν είχατε κανένα [δέντρο] στο χωριό σας για να τον κρεμάσετε;’ Καταδικάστηκα σε φυλάκιση δυο μηνών· γιόρτασα μόνος μου την Ανάμνηση εκείνη τη χρονιά».

Ο Ιεχωβά ευλόγησε την εγκαρτέρηση και τη σκληρή εργασία των αδελφών. Τώρα υπάρχουν τρεις ακμάζουσες εκκλησίες στη Σάμο.

Μικρό Ξεκίνημα στην Κέρκυρα

Το 1923, υπήρχαν τέσσερις αδελφοί στην Κέρκυρα, το όμορφο νησί που βρίσκεται στη δυτική ακτή της χώρας απέναντι από την ηπειρωτική Ιταλία. Ο Γεώργιος Δούρας και ο Χρήστος Παπάκος αφηγήθηκαν πώς γινόταν το έργο εκείνα τα χρόνια: «Αποφασίσαμε να εκφωνήσουμε μια δημόσια ομιλία σε ένα θέατρο στην πρωτεύουσα. Στις 10:00 π.μ., το θέατρο ήταν ήδη γεμάτο με χίλιους περίπου παρόντες. Στην πρώτη σειρά κάθονταν μερικά μέλη του νομικού κλάδου. Ωστόσο, ήρθε ο αρχηγός της αστυνομίας και μας πληροφόρησε ότι δεν μπορεί να γίνει η ομιλία. Ένας δικηγόρος που βρισκόταν στο ακροατήριο αναστατώθηκε και απαίτησε να μάθει το λόγο. Μόλις έμαθε ότι η Μητρόπολη έφταιγε, ο δικηγόρος φώναξε: ‘Κύριοι, είμαι ο πρόξενος της Γαλλίας. Σε αυτό το θέατρο απαγορεύεται να ακούσουμε την ομιλία. Ελάτε μαζί μου στο γαλλικό προξενείο. Εκεί θα επιτρέπεται’. Ο ομιλητής, ο αδελφός Δούρας, ήταν ο πρώτος που ακολούθησε τον πρόξενο· αργότερα, τους ακολούθησε σύσσωμο ολόκληρο το ακροατήριο. Φανταστείτε μόνο τι θέαμα παρουσίαζαν οι δρόμοι της Κέρκυρας, καθώς το πλήθος κατευθυνόταν προς το γαλλικό προξενείο για να ακούσει την ομιλία!»

Ένας ολοχρόνιος διάκονος, ο Χαράλαμπος Μπεράτης, αντιμετώπισε και αυτός εναντίωση στην Κέρκυρα γύρω στο 1923. Ο ίδιος αφηγήθηκε: «Σε ένα χωριό που ονομαζόταν Πάγοι, όλοι οι χωρικοί είχαν μαζευτεί στην πλατεία. Παρουσίασα τα έντυπα της Εταιρίας και πολλοί δέχτηκαν τα βιβλία. Κατόπιν εμφανίστηκε ο παπάς του χωριού και τραβώντας με από το σακάκι ανακοίνωσε: ‘Εν ονόματι του νόμου και του βασιλέως, σε συλλαμβάνω’. Πήρε το τηλέφωνο και προσπαθούσε να καλέσει την αστυνομία, αλλά αυτό δεν λειτουργούσε. Προσευχόμουν σιωπηρά στον Ιεχωβά να με κατευθύνει, υποδεικνύοντάς μου τι να κάνω. Τελικά, πήρα απλώς την τσάντα μου με τα βιβλία και φώναξα: ‘Εν ονόματι του Ιεχωβά, παίρνω την τσάντα μου και φεύγω’. Επικράτησε απόλυτη σιωπή· κανείς δεν μίλησε. Έφυγα έτσι απλά και συνέχισα το έργο κηρύγματος»!

Σήμερα, υπάρχουν περίπου 47 εκκλησίες με 2.500 Μάρτυρες σε αυτά τα νησιά που είναι διασκορπισμένα γύρω από την ηπειρωτική Ελλάδα.

(Συνεχίζεται)

Οι άνθρωποι που αγαπούν με κάθε τρόπο τα καλά νέα σε όλο τον κόσμο ψάχνοντας να βρουν άτομα με προβατοειδή καρδιά για να γνωρίσουνε την αλήθεια… Τέτοιες εικόνες δεν είναι καθόλου άγνωστες σε όσους έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στην υπηρεσία του Ιεχωβά… Εδώ πρόκειται για τη Νικαράγουα, αλλά το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στη χώρα μας…


Συχνά τέτοιες εικόνες με νεανικά πρόσωπα θα τις συναντήσετε να κάνουν έργο δρόμου… Πρόκειται για ανθρώπους που αγαπούν το Λόγο του Θεού, ζουν με τις αρχές του και προσπαθούν να βοηθήσουν κι άλλους να γνωρίσουν την αλήθεια. Στις ημέρες του τέλους αυτού του συστήματος πραγμάτων, αυτό το έργο έχει ενταθεί, ακόμα περισσότερο…

«Πέρασε στη Μακεδονία και Βοήθησέ Μας»

Οι Χριστιανοί σε ολόκληρο τον κόσμο γνωρίζουν καλά το επείγον κάλεσμα που απευθύνθηκε στον απόστολο Παύλο μέσω του πνεύματος του Θεού, υποκινώντας τον να κηρύξει στην περιοχή της Μακεδονίας: «Πέρασε στη Μακεδονία και βοήθησέ μας». (Πράξ. 16:9) Ενώ τα ταξίδια του Παύλου τον οδήγησαν πρώτα στη Μακεδονία, τα καλά νέα σε αυτόν τον αιώνα έφτασαν στη Μακεδονία λίγο αργότερα από ό,τι στις νότιες και κεντρικές περιοχές της Ελλάδας.

Μια δημόσια ομιλία στην ίδια πόλη που ήταν η πρώτη στην οποία πήγε ο Παύλος όταν έφτασε στην Ευρώπη—δηλαδή στην Καβάλα, την αρχαία Νεάπολη—σήμανε την έναρξη του έργου κηρύγματος στην περιοχή εκείνη. Ο Νικόλαος Κουζούνης αφηγήθηκε τα εξής σχετικά με αυτή την ομιλία στην οποία παρευρέθηκε το 1922: «Αισθανόμουν προβληματισμένος από πνευματική άποψη. Εκείνη περίπου την περίοδο, η εφημερίδα «Σημαία» διαφήμιζε τη δημόσια διάλεξη ‘Εκατομμύρια Ζώντων Ήδη Ουδέποτε θα Αποθάνωσιν’, που επρόκειτο να εκφωνηθεί σε ένα καφενείο. Μετά την ομιλία, πήρα το βιβλιάριο «Μπορούν οι Ζωντανοί να Μιλούν με τους Νεκρούς;» Βαθιά συγκινημένος από τα όσα έμαθε, ο αδελφός Κουζούνης, μαζί με ένα σύντροφό του, άρχισε σύντομα να αφιερώνει μήνες ολόκληρους για ταξίδια με το αυτοκίνητο, πηγαίνοντας να κηρύξει μέχρι τα χωριά και τις κωμοπόλεις στα τουρκικά σύνορα. Τα καλά νέα εξαπλώθηκαν μέχρι την Αλεξανδρούπολη στα βορειοανατολικά, καθώς και μέχρι τη Νέα Ορεστιάδα, το Σάκκο και το νομό Χαλκιδικής.

Η Θεσσαλονίκη είναι η δεύτερη σε μέγεθος πόλη της Ελλάδας. Πρόκειται για αρχαία πόλη, που είναι στενά συνδεδεμένη με τη διακονία του αποστόλου Παύλου και των συντρόφων του. Ήδη από το 1926, ο Σπύρος Ζαχαρόπουλος, ένας πρώην στρατιωτικός, και ο Θανάσης Τσιμπεράς, ένας εκπαιδευτικός, κήρυτταν στην περιοχή εκείνη. Ο Διογένης Κονταξόπουλος έφερε τα καλά νέα στα χωριά του νομού Σερρών από το 1928 ως το 1933. Η ανατολική Μακεδονία και η δυτική Θράκη γνώρισαν το άγγελμα της Βασιλείας από το κήρυγμα που έκανε με πίστη ο Γιαννάκος Ζαχαριάδης.

Πώς έφτασαν τα καλά νέα σε εκείνες τις απόμακρες περιοχές; Σε μερικούς αδελφούς, στους οποίους είχε επιβληθεί εξορία ως τιμωρία για το αμείωτο έργο κηρύγματος που έκαναν, επιτράπηκε να διαλέξουν τον τόπο εξορίας τους. Ο αδελφός Κουζούνης από την Καβάλα εξορίστηκε στο νομό Χαλκιδικής το 1938. Αφού ζήτησε καθοδήγηση από τον Ιεχωβά, διάλεξε το χωριό των Νέων Σημάντρων. Όταν τον ρωτούσαν οι χωρικοί εκεί γιατί είχε εξοριστεί, εκείνος τους έλεγε επειδή ήταν Χριστιανός. Αυτή η απάντηση τούς έβαζε σε σκέψη και οδηγούσε σε πολλές συζητήσεις—ο αδελφός, μάλιστα, ήταν πολύ ικανός στη χρήση εδαφίων. Με τον καιρό, ιδρύθηκε μια εκκλησία στα Νέα Σήμαντρα. Από εκεί, τα καλά νέα διαδόθηκαν στη Γαλάτιστα, όπου σχηματίστηκε μια άλλη εκκλησία. Στα Νέα Μουδανιά, μια ομάδα γυναικών έγιναν πιστές αδελφές—επρόκειτο για την αδελφή Μαστοράκη, την αδελφή Σταμπουλή και την αδελφή Ντενίκη. Αυτές δίδαξαν άλλους στα Φλογητά, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα να σχηματιστεί και εκεί μια εκκλησία. Η αλήθεια διαδόθηκε κατόπιν στην Κασσάνδρα.

Τα Πρώτα Χρόνια στη Θεσσαλία

Στη Θεσσαλία, τα καλά νέα σημείωσαν νωρίς πρόοδο, ιδιαίτερα σε δυο μικρά χωριά, στο Καλαμάκι της Λάρισας και στο Ελευθεροχώρι των Τρικάλων. Το Νοέμβριο του 1922, ο Γιώργος Κουκουτιανός, ένας δάσκαλος που είχε απολυθεί επειδή ήταν Σπουδαστής της Γραφής, βρισκόταν σε ταξίδι όταν ο άσχημος καιρός που επικρατούσε τον έκανε να διανυκτερεύσει στο Καλαμάκι, στο σπίτι του Δημήτρη Παρδαλού. Έδωσε μαρτυρία στο φιλόξενο οικοδεσπότη του. Το αποτέλεσμα; Ο Δημήτρης και άλλοι δυο συγχωριανοί του, ο Θεόδωρος Παρδαλός και ο Απόστολος Βλαχάβας, γνώρισαν τον Ιεχωβά.

Αυτοί οι τρεις άρχισαν να κηρύττουν από σπίτι σε σπίτι στα γύρω χωριά. Αφιέρωναν επίσης δυο ή τρεις μήνες κάθε χρόνο για να κηρύττουν στους απομακρυσμένους τομείς, επιστρέφοντας στα χωριά τους για να ανακτήσουν πάλι δυνάμεις και να εξοικονομήσουν αρκετά χρήματα για μελλοντικές εκστρατείες κηρύγματος. Ταξίδευαν με τα πόδια, κουβαλώντας μαζί τους τα έντυπα και τα γεωργικά προϊόντα που έπαιρναν σε αντάλλαγμα για έντυπα.

Η ζωή τους, ωστόσο, είχε και τις εύθυμες πλευρές της. Ένας από αυτούς αφηγήθηκε: «Κάποτε, χρειάστηκε να διασχίσουμε με τα πόδια ένα ποτάμι. Ήταν χειμώνας και το νερό ήταν παγωμένο. Εφόσον εγώ ήμουν ο πιο ψηλός από τους δυο, πρότεινα στο σύντροφό μου να τον μεταφέρω στην πλάτη μου. Προκειμένου να μην ξαναγυρίσω στην άλλη όχθη για να πάρω τα πράγματα, κρατούσα στο ένα χέρι τις τσάντες με τα έντυπα και στο άλλο τα παπούτσια και τις κάλτσες μας. Παράλληλα, κρατούσα με τα δόντια ένα καλάθι γεμάτο αβγά. Όταν, όμως, φτάσαμε στα μέσα του ποταμιού, έκανα το λάθος να ρωτήσω το σύντροφό μου που είχα στην πλάτη μου αν κρατιόταν καλά. Φυσικά, μου έπεσε αμέσως το καλάθι με τα αβγά. Έπειτα, καθώς προσπαθούσα να το πιάσω, μου έπεσαν τα παπούτσια, οι κάλτσες και τα έντυπα. Στη συνέχεια, καθώς πάσχιζα να γλιτώσω και εκείνα, ο αδελφός γλίστρησε από την πλάτη μου και έπεσε στο ποτάμι!» Η ανάμνηση αυτής της αξέχαστης διάβασης τούς διασκέδαζε επί χρόνια.

Το έργο στις αγροτικές περιοχές αποτελούσε πρόκληση. Ενώ οι Μάρτυρες διένεμαν το φυλλάδιο «Εκκλησιαστικοί Καταγγελλόμενοι», κατέληγαν πολλές φορές στο κρατητήριο των αστυνομικών τμημάτων και στη συνέχεια περνούσαν από δίκη. Ωστόσο, ο διωγμός ενίσχυε την πίστη και το ζήλο τους για τη Βασιλεία. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αυξάνει σταθερά σε αριθμό η εκκλησία του Καλαμακίου, από το 1930 και μετά.

Εναντίωση από Μέσα

Το 1931, ο λαός του Θεού υιοθέτησε το όνομα Μάρτυρες του Ιεχωβά. Εντούτοις, δεν το αποδέχτηκαν όλοι. Ο Κώστας Οικονόμου από τη Λάρισα αφηγήθηκε: «Μόλις έμαθα για το καινούριο όνομα, έτρεξα να φέρω τα χαρμόσυνα νέα στους αδελφούς της περιοχής μας. Παραδόξως, όμως, αυτοί οι αδελφοί έλεγαν: ‘Δεν μπορούμε να αλλάζουμε ονόματα συχνά’. Δεν ήθελαν να λέγονται Μάρτυρες του Ιεχωβά.

»Στην επόμενη συνάθροισή μας, τους έλεγξα για τη στάση τους. Πώς ανταποκρίθηκαν; Και οι δέκα αδελφοί που βρίσκονταν εκεί σηκώθηκαν και με πέταξαν έξω από τη συνάθροιση! Την επόμενη ημέρα, όμως, άρχισα να κηρύττω με την πεποίθηση ότι ο Ιεχωβά θα μου χάριζε νέα εκκλησία. Ο αρχικός όμιλος αδελφών σταμάτησε να συναθροίζεται και σταδιακά διαλύθηκε. Μόνο ένας-δυο αδελφοί στη Λάρισα έμειναν πιστοί».

Εμφανίστηκαν και άλλοι μέσα στην οργάνωση του Ιεχωβά που δεν ανταποκρίνονταν με προθυμία στις κατευθύνσεις της οργάνωσης. Το έργο κηρύγματος αποτελούσε δοκιμασία για μερικούς. Το 1928, στην Ανάμνηση του θανάτου του Χριστού, 168 άτομα πήραν από τα εμβλήματα. Ωστόσο το ίδιο εκείνο έτος, υπήρχαν μόνο 97 ευαγγελιζόμενοι των καλών νέων στην Ελλάδα! Καθώς το έργο κηρύγματος άρχιζε να οργανώνεται περισσότερο, απομακρύνθηκαν σταδιακά εκείνοι που αρνούνταν να συμμετέχουν στο κήρυγμα.

Αύξηση Παρά την Εναντίωση στο Ελευθεροχώρι

Το 1923, οι πρώτες εκλάμψεις αλήθειας φώτισαν το χωριό Ελευθεροχώρι στην περιοχή των Τρικάλων. Ένας αδελφός που ονομαζόταν Γιάννης Κωσταρέλος επέστρεψε από την Αμερική στην ιδιαίτερη πατρίδα του, το χωριό Εξάλοφος, και άρχισε να κηρύττει από σπίτι σε σπίτι. Ο αδελφός του Δημήτρης ανταποκρίθηκε, και οι δυο τους κήρυτταν τακτικά στο κοντινό Ελευθεροχώρι. Το 1924, συνάντησαν τον Γιώργο Παπαγεωργίου, ο οποίος αργότερα αφηγήθηκε τα εξής: «Αρχικά, ήμουν εναντιούμενος. Τους είπα: ‘Δεν μου λέτε, παρακαλώ. Μήπως εσείς οι αγράμματοι κατσικοκλέφτες από τον Εξάλοφο θα μας πείτε το ευαγγέλιο; Εμείς έχουμε παπάδες και δεσποτάδες, μορφωμένους ανθρώπους! Άντε πηγαίνετε στη δουλειά σας!’ Έφυγαν, αλλά επέστρεψαν αργότερα. Τους πλησίασα για να ακούσω τι είχαν να μας πουν. Και τι άκουσα; Αυτό ‘είναι γραμμένο’ σε ετούτο ή σε εκείνο το βιβλίο της Αγίας Γραφής. Αυτό με έβαλε σε σκέψη». Το άτομο αυτό ενώθηκε σύντομα μαζί τους στο έργο κηρύγματος.

Το 1925, και οι τρεις αυτοί αδελφοί ταξίδεψαν στην Αθήνα και βαφτίστηκαν. Μαζί, συνέχισαν το έργο κηρύγματος, και το 1928, ο ανιψιός του Γιώργου Παπαγεωργίου καθώς και ο γαμπρός του από το κοντινό χωριό Βαλτινό δέχτηκαν την αλήθεια.

Όταν ο Νίκος Καραθανάσης δέχτηκε την αλήθεια, οι συγγενείς του τού είπαν να φύγει από το Βαλτινό. Τα ξαδέλφια του, μάλιστα, τον άρπαξαν από τα μαλλιά και σκόπευαν να τον ρίξουν στο έδαφος όταν μεσολάβησε ο πατέρας του. Ο αδελφός του, ο Γιώργος, άρχισε επίσης να υπηρετεί τον Ιεχωβά, και ακολούθησε περισσότερος διωγμός. Φανατικοί συγγενείς κατάφεραν ακόμα να πείσουν τη σύζυγο του Γιώργου να τον σκοτώσει ενώ κοιμόταν. Ωστόσο, ο Γιώργος ξύπνησε καθώς η σύζυγός του με το τσεκούρι στο χέρι ήταν έτοιμη να χτυπήσει. Εκείνος της μίλησε τόσο ευγενικά, ώστε αυτή κατέβασε το τσεκούρι, βλέποντας τη διαφορά ανάμεσα στη διαγωγή του συζύγου της και σε εκείνη των ανθρώπων που τον κατηγορούσαν. Η γυναίκα αυτή σημείωσε πρόοδο στην αλήθεια και το ίδιο και άλλοι συγγενείς—έτσι, ολόκληρες οικογένειες άρχισαν να υπηρετούν τον Ιεχωβά. Ένας από τους γιους του Γιώργου, ο Κώστας Καραθανάσης, αποφοίτησε το 1975 από τη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της «Σκοπιάς». Αυτός και η σύζυγός του Μαρία υπηρετούν ως ιεραπόστολοι στην Κύπρο.

Ο Βασίλης Αυγερινός ήταν δάσκαλος στο Ελευθεροχώρι όταν πρωτογνώρισε τους Σπουδαστές της Γραφής το Σεπτέμβριο του 1927. «Μόλις έφτασα», θυμήθηκε, «μου είπαν ότι στο χωριό ένας ‘μασόνος’ ονόματι Γιώργος Παπαγεωργίου αναστάτωνε την κοινότητα με τις πλανερές διδασκαλίες του. Και έπρεπε εγώ που ήμουν δάσκαλος να ‘τον βάλω στη θέση του’». Ο αδελφός Παπαγεωργίου αφηγήθηκε: «Είχα μια συζήτηση με αυτόν το δάσκαλο και οι χωρικοί εντυπωσιάστηκαν από τη ρητορικότητα με την οποία μου απαντούσε. Γέλασαν και είπαν: ‘Εμείς οι χωριάτες δεν ξέρουμε πολλά και εσύ μας παριστάνεις τον πολυμαθή. Βγάλ’ τα τώρα πέρα με το δάσκαλο!’» Αλλά λίγες μόνο μέρες αργότερα, ο ίδιος ο δάσκαλος ζήτησε από τον αδελφό Παπαγεωργίου τον πρώτο τόμο των Γραφικών Μελετών· έπειτα από λίγο ήθελε ολόκληρη τη σειρά. Πώς ανταποκρίθηκε; Ο ίδιος αφηγήθηκε: «Επιτέλους, είχα βρει την ΑΛΗΘΕΙΑ!» Τόσο αυτός όσο και η σύζυγός του άρχισαν να συμμετέχουν στο έργο κηρύγματος.

Υπήρχαν τώρα εφτά ευαγγελιζόμενοι στην περιοχή εκείνη. Ο διωγμός ερχόταν από όλες τις πλευρές. Ο αδελφός Αυγερινός αφηγήθηκε: «Μας διέσυραν δημόσια, μας έβριζαν στους δρόμους, μας κατήγγελλαν στην αστυνομία και στο Υπουργείο Παιδείας, μας έσερναν στα δικαστήρια και μας φέρονταν υποτιμητικά. Αλλά προς μεγάλη μας χαρά, μερικοί από αυτούς τους χλευαστές και κατηγόρους μας έγιναν αργότερα αδελφοί μας και ενώθηκαν μαζί μας στο έργο κηρύγματος».

(Συνεχίζεται)