Συνεχίζουμε τα δημοσιεύματα από παλιές ΣΚΟΠΙΕΣ σε σύγχρονη γλώσσα, που σας υποσχεθήκαμε ως παρηγοριά, σε μέρες και σε καιρούς δύσκολους, όπως είναι οι μέρες που περνάμε... Μένουμε στο 1962 τεύχος 19, της 1 Οκτωβρίου, από όπου έχουμε πάρει ένα εξαιρετικό θέμα που αφορά την πίστη του Αβραάμ...


Και γιατί θα μας βοηθήσει ένα τέτοιο θέμα, γραμμένο πριν από πενήντα πέντε χρόνια; Διότι απλά μερικά πράγματα είναι διαχρονικά και αυτά τα γραφικά πρόσωπα με τη στάση τους και τη συμπεριφορά τους, μπορούν να γίνουν υπόδειγμα για μας. Αν εκείνοι τα κατάφεραν και στάθηκαν, γιατί όχι κι εμείς...

«Να έχετε πίστη στον Θεό», είπε κάποτε ο Ιησούς (Μάρκ. 11:22). Γιατί πρέπει να έχουμε πίστη; Διότι με την πίστη όλα είναι δυνατά· δηλαδή, όλα εκείνα που απαιτεί ο Θεός από ένα Χριστιανό. Όλα είναι δυνατά διότι «ο Θεός είναι αγάπη», είναι δε και πάνσοφος και παντοδύναμος. Θα ήταν, λοιπόν, δύσκολο να εξαίρεται η δύναμη της πίστης ή η σπουδαιότητά της.

Τι είναι πίστη; «Πίστη είναι η βεβαιωμένη προσδοκία πραγμάτων για τα οποία ελπίζει κανείς, η φανερή απόδειξη πραγματικοτήτων, τις οποίες όμως δεν βλέπουμε» (Εβρ. 11:1). Ναι, σύμφωνα με τον Λόγο του Θεού πίστη ασκείται σε πράγματα μελλοντικά να έλθουν κι επομένως σε πράγματα για τα οποία ελπίζει κανείς, όπως είναι η αποκατάσταση του παράδεισου στη γη μέσω της βασιλείας του Θεού. Πίστη ασκείται, επίσης, σε σχέση με πραγματικότητες που δεν βλέπονται, όπως είναι το ουράνιο βασίλειο κι όσοι διαμένουν σ´ αυτό.

Όπως σωστά παρατηρήθηκε, η πίστη πρέπει να έχει επαρκή βάση, διότι αλλιώς είναι απλή δεισιδαιμονία ή ευπιστία. Ο λόγος του Θεού παρέχει επαρκή βάση για πίστη. Έχει τον γνήσιο ήχο της αλήθειας. Οι συγγραφείς του έγραψαν με προφανή ειλικρίνεια και συμφωνούν μεταξύ τους παρά τον αριθμό τους  και τις διαφορετικές περιστάσεις, κάτω από τις οποίες έγραψαν. Οι ιστορήσεις έχουν επιβεβαιωθεί από αρχαιολογικές ανακαλύψεις πολλές φορές, και κυριολεκτικά εκατοντάδες από τις προφητείες του έχουν εκπληρωθεί ή βρίσκονται σε προοδευτική εκπλήρωση.

Σήμερα πολλά άτομα ισχυρίζονται ότι έχουν πίστη στον Θεό, αλλά η θρησκευτική τους αμάθεια, καθώς και η καθημερινή διαγωγή τους, διαψεύδει αυτό τον ισχυρισμό. Όπως καλά παρατηρεί ο μαθητής Ιάκωβος: «Εσύ πιστεύεις ότι ένας Θεός υπάρχει, έτσι δεν είναι; Πολύ καλά κάνεις. Και οι δαίμονες όμως πιστεύουν και φρίττουν. Αλλά σε ενδιαφέρει να μάθεις, κενέ άνθρωπε,» ότι ακριβώς «όπως το σώμα χωρίς πνεύμα είναι νεκρό, έτσι και η πίστη χωρίς έργα είναι νεκρή»; (Ιάκ. 2:19, 20, 26).

Ναι, εκείνος, που έχει αληθινή πίστη, θα τη δείξει με τα έργα του. Ο πατριάρχης Αβραάμ, ο «φίλος του Ιεχωβά», είχε αυτό το είδος πίστης. Αρκετά δικαιολογημένα χαρακτηρίστηκε ως «πατέρας όλων εκείνων που έχουν πίστη». (Ιάκ. 2:23· Ρωμ. 4:11). Η όλη ζωή του, όπως εξιστορείται στις Γραφές, ήταν μια εκδήλωση πίστης, μολονότι μερικά γεγονότα ξεχωρίζουν περισσότερο από άλλα.

Ο Αβραάμ πρώτα από όλα απέδειξε την πίστη του με τα έργα του, όταν έδωσε προσοχή στην εντολή του Θεού να εγκαταλείψει τη χώρα του, την Μεσοποταμία, τους συγγενείς του και τον οίκο του πατέρα του και να πάει σε ξένη γη. Μετά από μια αρχική μετάβαση στη Χαρράν, όταν πέθανε ο πατέρας του, μετοίκησε στη Χαναάν. Πόση εργασία, διακοπή δεσμών και οικονομική απώλεια πρέπει να του στοίχισε αυτή η ενέργεια, ιδίως εξαιτίας των πολλών αποκτημάτων του Αβραάμ! Μήπως δίστασε; Όχι, καθόλου διότι διαβάζουμε: «Τότε ο Άβραμ έφυγε, όπως ακριβώς του είχε πει ο Ιεχωβά». (Γέν. 12:1-4). Και όχι μόνο ο Αβραάμ μετοίκησε στη Χαναάν, όταν ήταν προχωρημένος στα χρόνια, εβδομήντα πέντε ετών, αλλά και εξακολουθούσε να περιπλανιέται, υπακούοντας στην εντολή του Ιεχωβά, ως ξένος και πάροικος στην Παλαιστίνη επί εκατό χρόνια! (Γέν. 13:2· 25:7).

Επομένως, το να έχει κανείς σήμερα την πίστη του Αβραάμ σημαίνει να θέτει το θέλημα του Θεού υπεράνω της προσωπικής του ωφέλειας, να το προτάσσει από τις υλιστικές σκέψεις. Όλοι, όσοι θέτουν τον Θεό πρώτα στη ζωή τους, έχουν αυτή την πίστη, ιδιαίτερα δε εκείνοι οι Χριστιανοί διάκονοι σήμερα που υπηρετούν ως ιεραπόστολοι σε μακρινές χώρες ή οι οποίοι, όπως ο Αβραάμ, εγκατέλειψαν τον τόπο διαμονής τους για να υπηρετήσουν εκεί όπου η ανάγκη Χριστιανών διακόνων είναι μεγαλύτερη.

Οι ίδιες οι σχέσεις του Αβραάμ με τον ανηψιό του Λωτ μαρτυρούν την πίστη του, την πίστη που είχε στην πρόνοια του Θεού. Ο Αβραάμ με γενναιοδωρία άφησε τον Λωτ να εκλέξει όποιον τόπο ήθελε για τα ποίμνιά του, ο δε Αβραάμ αρκέστηκε σε ό,τι απέμεινε. Στη γενναιόδωρη εκείνη χειρονομία υπήρχε μια διαρκής πίστη στον Ιεχωβά Θεό ότι Αυτός θα προμήθευε στον Αβραάμ ό,τι χρειαζόταν. Ναι, ανάλογα με τον βαθμό, που πιστεύει κανείς στον Θεό, θα επιτρέψει στον εαυτό του την ευτυχία του να δίνει, ανάλογα με τις περιστάσεις του. (Γεν. 13:5-12· Πράξ. 20:35).

Ένα άλλο γεγονός, που αποτέλεσε επίσης παράδειγμα πίστης, αναφέρεται στον καιρό, που είπε ο Ιεχωβά στον Αβραάμ τον σκοπό Του να καταστρέψει τα Σόδομα και τα Γόμορρα. Τι πίστη στη δικαιοσύνη του Ιεχωβά απαιτούνταν για να κάνει ο Αβραάμ τη δήλωση αυτή: «Μήπως δεν πρόκειται να κάνει ο Κριτής όλης της γης αυτό που είναι σωστό;» (Γέν. 18:25). Πραγματικά, εξακολούθησε και να συνομιλεί με τον Ιεχωβά. Όταν ο Θεός είπε, «πράγματι, Θα λυπηθώ τις πόλεις εκείνες αν μπορείς να βρεις σε αυτές πενήντα δίκαιους», ο Αβραάμ πήρε θάρρος να ρωτήσει, «Κι αν λείπουν πέντε; Ή αν υπάρχουν μόνο σαράντα; Ή τριάντα; Ή είκοσι; Κι αν υποτεθεί ότι υπάρχουν μόνο δέκα;» Απαιτούνταν μεγάλη πίστη στη δικαιοσύνη του Ιεχωβά Θεού για να μιλήσει σε Αυτόν έτσι ο Αβραάμ! (Γέν. 28:23-33).

Και τι μπορούν να μάθουν οι Χριστιανοί από αυτό το παράδειγμα πίστης; Το ίδιο μάθημα που δίδαξε ο Ιησούς με το παράδειγμα της ενοχλητικής χήρας, δηλαδή, ότι πρέπει να έχουμε πίστη στη δικαιοσύνη και στο έλεος του Θεού και να μην αποθαρρυνόμαστε εύκολα αλλά να εμμένουμε στις προσευχές μας προς Αυτόν. (Λουκ. 18:1-8).

Χωρίς αμφιβολία, ο Αβραάμ έδωσε το πιο ζωηρό παράδειγμα πίστης του όταν υπάκουσε στην εντολή του Θεού, «Πάρε, σε παρακαλώ, το γιο σου, το μοναχογιό σου που τόσο αγαπάς, τον Ισαάκ, και... εκεί πρόσφερέ τον ως ολοκαύτωμα» (Γέν. 22:2). Με τι βαριά καρδιά πρέπει να είχε πάρει ο Αβραάμ τον γιο του Ισαάκ, για τον οποίο λαχταρούσε και ανέμενε τόσα χρόνια, και ξεκίνησε για εκείνο το ταξίδι! Με τι τρεμάμενο χέρι πρέπει να είχε δέσει τον Ισαάκ και να τον είχε βάλει πάνω στο θυσιαστήριο! Γέμισαν τα μάτια του από δάκρυα όταν πήρε το μαχαίρι για να σφάξει τον γιο του ως θυσία στον Ιεχωβά; Καμιά αμφιβολία γι´ αυτό! Και ωστόσο προχώρησε, χωρίς καθόλου να ελπίσει ότι ο Θεός θα εμπόδιζε τη θυσία αλλά έχοντας πίστη ότι «ο Θεός μπορούσε να αναστήσει τον Ισαάκ από τους νεκρούς». (Γέν. 22:1-14· Εβρ. 11:17-19).

Σήμερα ο Θεός δεν απαιτεί από τους δούλους του να θυσιάσουν κατά γράμμα τους γιους τους επάνω σε λίθινα θυσιαστήρια. Αλλά μπορεί κατ´ επανάληψη να είναι θέλημά Του να προσκομίσουν για την υπόθεσή Του κάτι, το οποίο είναι δυνατό να τους είναι τόσο προσφιλές όσο ένας μονογενής γιος· πραγματικά, μπορεί να είναι ακριβώς αυτό, δηλαδή, ένας μονογενής γιος. Η Γραφή τονίζει ότι ο Θεός αντάμειψε πλούσια τον Αβραάμ για την εκδήλωση πίστης. Έτσι, θα ανταμείψει πλούσια και όλους όσους ακολουθούν το παράδειγμα του Αβραάμ, σύμφωνα με την αρχή που ανήγγειλε ο Ιησούς: «Αληθινά σας λέω: Δεν υπάρχει κανείς που να άφησε» όλα «για χάρη μου και για χάρη των καλών νέων, ο οποίος δεν θα πάρει εκατονταπλάσια τώρα,... και στο ερχόμενο σύστημα πραγμάτων αιώνια ζωή». (Μάρκ. 10:29,30). Να είστε λοιπόν σοφοί, να έχετε την πίστη του Αβραάμ. Πιστεύετε στον Θεό και στο Λόγο Του και αποδεικνύετε αυτό με τα έργα σας!

Συνέβη στη μικρή κοινωνία του Ρεθύμνου, αλλά πήρε διαστάσεις, αφού δεν είναι και το πιο καθημερινό πράγμα, τρία ανήλικα παιδιά να καταδικάζονται σε υποχρεωτική εργασία, επειδή συμμετείχαν σε μια διήμερη κατάληψη στο σχολείο τους. Εμείς το είδαμε πρωτοσέλιδο στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ και το ακούσαμε στο νέο ραδιόφωνο της Αθήνας 24/7.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 03/06/2017

Η είδηση είναι λίγο πολύ γνωστή και κάνει το γύρο του κόσμου: Το Δικαστήριο Ανηλίκων Ρεθύμνου υποχρέωσε τρεις μαθητές της Γ΄τάξης του 1ου Γυμνασίου της πόλης σε 80 ώρες κοινωνικής εργασίας, μετά από καταγγελία του διευθυντή τους ότι πρωτοστάτησαν στην κατάληψη του σχολείου τους.

Για δες το Ρέθυμνο, η πόλη των γραμμάτων και των τεχνών στο στόχαστρο της κριτικής και έρμαιο του διαδικτύου καθώς μια ακραία ενέργεια ενός διευθυντή τυπολάτρη οδήγησε ανήλικους στο δικαστήριο επειδή συμμετείχαν σε μια κατάληψη. Ας το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή. Με το άρθρο αυτό δεν υπερασπιζόμαστε τη δυνατότητα των μαθητών να συμμετέχουν σε ενέργειες τύπου καταλήψεων, αλλά αδυνατούμε να κλείσουμε και τα μάτια μπροστά σε μια πρωτοφανή κατάσταση στα 2017.

Υπάρχουν βέβαια πιο αρμόδιοι που οφείλουμε να δούμε την άποψη τους… Νομικοί κύκλοι χαρακτηρίζουν πρωτοφανή την καταδίκη των τριών μαθητών οι οποίοι δικάστηκαν μετά από καταγγελία τους διευθυντή τους.

Η δίκη στο Δικαστήριο Ανηλίκων διεξήχθη τη Δευτέρα 22 Μαΐου 2017, ενώ την ίδια ημέρα δικάστηκαν και οι γονείς των τριών παιδιών, οι οποίοι, ωστόσο, κηρύχθηκαν αθώοι από το Μονομελές Πλημμελειοδικείο Ρεθύμνου.

Η ΕΛΜΕ Ρεθύμνου και η πρόεδρός της Δέσποινα Νικολάου, σχολιάζοντας την απόφαση του Δικαστηρίου Ανηλίκων, αναφέρουν: «Η ανεξαρτησία του μαθητικού κινήματος πρέπει να είναι σεβαστή από όλους. Το μαθητικό κίνημα έχει τη δική του ιστορία, τις δικές του δομές και η επιλογή των μορφών πάλης είναι υπόθεση των ίδιων των μαθητών».

Σύμφωνα με το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, η πρόεδρος της ΕΛΜΕ Ρεθύμνου επισήμανε: «Θεωρούμε απαράδεκτη την προσπάθεια απόκρυψης του θέματος από το σωματείο, πράγμα το οποίο δείχνει από μόνο του το κατακριτέο της πράξης. Ανεξάρτητα με το αν συμφωνεί κάποιος με τη συγκεκριμένη μορφή αγώνα των μαθητών, στο Ρέθυμνο υπάρχει μια παράδοση, τέτοιες καταστάσεις να τις διαχειριζόμαστε με παιδαγωγικό τρόπο και πάντα με πρώτο μέλημα την προστασία των παιδιών, όλων των παιδιών. Όποιος φτάνει στο σημείο να οδηγεί τους μαθητές του σε δικαστήρια, αποδεικνύει πως έχει χάσει τον παιδαγωγικό του χαρακτήρα και πως λειτουργεί, είτε σαν γραφειοκράτης δημόσιος υπάλληλος, είτε σαν μέρος της πιο συντηρητικής ιδεολογίας».

Όπως τονίζει η Ένωση των καθηγητών: τα μαθητοδικεία είναι μια απαράδεκτη πρακτική και πρέπει να καταδικαστεί ανοιχτά από όλους. Ο συγκεκριμένος «συνάδελφος» – και όσοι στηρίζουν τέτοιες ενέργειες – χρειάζεται να απομονωθεί από τον σύλλογο του, το σωματείο αλλά και την τοπική κοινωνία.

Το ΔΣ προτείνει στην επόμενη γενική συνέλευση της ΕΛΜΕ Ρεθύμνου την διαγραφή του εν λόγω διευθυντή δια παντός από το σωματείο μας. Σε κάθε περίπτωση υπενθυμίζουμε ότι η ποινικοποίηση, σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί λύση. Οι κοινωνικοί αγώνες δεν είναι ούτε νόμιμοι, ούτε παράνομοι, είναι δίκαιοι».

Ο πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων Κωστής Ζαμπετάκης, μίλησε για πρωτοφανές και χωρίς σχολιασμό συμβάν. «Έχουμε βάλει νομικό σύμβουλο να δούμε και εμείς τι μπορούμε να κάνουμε. Πρόκειται για απόφαση δικαστηρίου που την συνοδεύει υποχρεωτικότητα. Μόλις τα παιδιά τελειώσουν το σχολείο, θα υποχρεωθούν το καλοκαίρι να απασχοληθούν σε διοικητικές υπηρεσίες του δήμου.

Σίγουρα είμαστε κατά των καταλήψεων, αλλά όχι να επιβάλλουμε τέτοιου είδους ποινές στα παιδιά μας. Θα παλέψουμε για το λευκό ποινικό μητρώο τους. Και εμείς είμαστε γονείς και σε καμία περίπτωση, δεν θα θέλαμε να συμβεί αυτό στα δικά μας παιδιά», ανέφερε ο κ. Ζαμπετάκης και κληθείς να σχολιάσει τη στάση του διευθυντή, ανέφερε ότι «ο ίδιος και χωρίς να ενημερώσει κανέναν, κάλεσε απευθείας τις εισαγγελικές αρχές. Ίσως γιατί κατά την περσινή κατάληψη, τραυματίστηκε σοβαρά μαθητής από τζάμι και φοβήθηκε για κίνδυνο της σωματικής ακεραιότητας των μαθητών. Ίσως όμως, να μην γνώριζε και τι τροπή θα έπαιρναν τα πράγματα».

Να σημειωθεί ότι η συγκεκριμένη κατάληψη είχε διήμερη διάρκεια, κατά την οποία, σύμφωνα με το Σύλλογο Γονέων, δεν έγιναν αναφορές για υλικές ζημιές ή φθορές στο κτίριο.

• Αυτό το κομμάτι θα δημοσιευτεί το Σάββατο 3 Ιουνίου 2017 στη στήλη μου «Επισημάνσεις» στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ.
• Να τι έγραψαν στο διαδίκτυο για το ιδιο θέμα. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Συνεχίζουμε τρίτη ανάρτηση σήμερα… Μέσα στην φυλακή παλέψαμε κατάματα με τον Σατανά και τον νικήσαμε κατά κράτος..Όμως ο Διάβολος θέλει να πάρει ρεβάνς και προσπαθεί να μας νικήσει με ύπουλους τρόπους. Το οικονομικό η υγεία η ψυχολογία η οικογένεια και άλλα πολλά θέματα δημιουργούνται με πολλαπλασιαστικό τρόπο όσο περνάει ο καιρός για να διασπάσουν την ακεραιότητά μας. Ο Φώτης Κοκότης, τραγουδά με την κιθάρα του. Δείτε και τα προηγούμενα δημοσιεύματα ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ,


Η σχέση μας με την οργάνωση του Ιεχωβά πρέπει να είναι άρρηκτη… Η παρουσία μας στις συνελεύσεις στις συναθροίσεις στο έργο κηρύγματος και σε όλες τις θεοκρατικές διευθετήσεις πρέπει να είναι συνεχής. Εμείς εδώ σήμερα δεν αντικαθιστούμε κάτι από αυτά και ούτε επιχειρούμε να προσθέσουμε το οτιδήποτε. Απλά η  ανάγκη για ψυχαγωγία και συνάντηση ανάμεσα στα άτομα με αυτή την ειδική κοινή δράση και εμπειρία στις φυλακές είναι που μας έκανε να μαζευτούμε  από όλα τα μέρη της Ελλάδας αλλά και από το εξωτερικό… Η ταυτότητα του Βασίλη Καραφάτσα.


Η ανάγκη να αγκαλιαστούμε  μετά από πολλά χρόνια, να συγκινηθούμε και να κοιταχτούμε ξανά μας έφερε όλους εδώ, αδέλφια… Η επιθυμία να θυμηθούμε ξανά και όλοι μαζί τις όμορφες καλές στιγμές που μας ένωσαν στην φυλακή με αδιάρρηκτο τρόπο μας έκανε να βρεθούμε εδώ στην Λίμνη Μουσών στην Άσκρη Βοιωτίας σε αυτόν τον φιλόξενο και όμορφο χώρο που προεικονίζει κατά κάποιο τρόπο τον μελλοντικό παράδεισο… Ο Περικλής Γιαννουρής στα νιάτα του, για τον οποίο έγινε αναφορά στην εκδήλωση.


Οι άνθρωποι του κόσμου αυτού τιμούν ανθρώπους και καταστάσεις. Εμείς όμως σήμερα τιμούμε τον Θεό μας Ιεχωβά ο οποίος μας έδωσε το προνόμιο την τιμή και την χαρά να τον υπηρετήσουμε με τον ιδιαίτερο τρόπο του εγκλεισμού πίσω από σίδερα. Δεν ήρθαμε εδώ ούτε να πανηγυρίσουμε ούτε να κολακεύσουμε ο ένας τον άλλο. Δεν ήρθαμε να μετρήσουμε τις σειρές μας ούτε να δούμε ποιος είναι παλιός και ποιος νέος. Ήρθαμε να θυμηθούμε τα νιάτα μας που τα αφιερώσαμε στον Ιεχωβά, να θυμηθούμε την ζωντάνια και την δύναμη που είχαμε τότε, να θυμηθούμε την αλληλοϋποστήριξη που είχαμε μεταξύ μας να θυμηθούμε την ενότητα και το δέσιμο με το οποίο προχωρούσαμε τον αγώνα μας στην φυλακή. Αυτή η φωτογραφία προβλήθηκε στην τηλεόραση της εκδήλωσης.


Ήρθαμε εδώ να θυμηθούμε ότι τότε ήμασταν αποφασισμένοι να θυσιάσουμε την υγεία μας αλλά και την ίδια μας την ζωή για τον Θεό μας τον Ιεχωβά - κάτι πολύ σοβαρό που αξίζει να μην  το ξεχάσουμε ποτέ. Ήρθαμε εδώ να φρεσκάρουμε την μνήμη μας να πάρουμε θάρρος να πάρουμε δύναμη να πάρουμε  κουράγιο για να συνεχίσουμε τον αγώνα μας. Ήρθαμε να νιώσουμε και πάλι νέοι όπως τότε στην φυλακή, έτσι όπως ο Ιεχωβά θα μας ξανακάνει στο νέο σύστημα που σύντομα θα φέρει.


Και επειδή είμαστε άνθρωποι αρχών και όχι κανόνων καλούμαστε όλοι να προσέξουμε να είμαστε ασφαλείς και με χριστιανικούς τρόπους συμπεριφοράς κατά την διάρκεια της συνάντησης. Ας μην απομακρυνόμαστε από τον κύκλο της παρέας για να προλάβουμε κάποιους κινδύνους .Μια καλή σκέψη βρίσκεται στα εδάφια 1 Κορινθίους 14 : 33 και 40: Ο Θεός δεν είναι Θεός ακαταστασίας αλλά ειρήνης… Γι’ αυτό όλα ας γίνονται με ευπρέπεια και διευθέτηση. Και ας μην ξεχνάμε και αυτό: Είτε τρώμε είτε πίνουμε είτε τραγουδάμε  είτε χορεύουμε είτε διασκεδάζουμε το κάνουμε για την δόξα του Ιεχωβά…


Τα άτομα της διοργάνωσης που βρίσκονται ανάμεσά μας ίσως χρειαστεί να μας βοηθήσουν προς κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση και έτσι όλοι μας καλό είναι να προσαρμοστούμε σε κάθε ανάγκη και διευθέτηση της εκδήλωσης , και σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων για την συνεργασία σας αυτή… Καλωσήρθατε αγαπητοί αδελφοί… Καλωσήρθατε από την Θεσσαλονίκη την Κρήτη την Πελοπόννησο…

• Δείτε δυο βίντεο για να πάρετε μια γεύση από το κλίμα που επικράτησε στην εκδήλωση της 28/5/2017 στη Λίμνη Μουσών... ΕΔΩ κι ΕΔΩ από ένα τραγούδι του Φώτη Κοκότη κι ΕΔΩ η ομιλία - χαιρετισμός του Βασίλη Δεδότση...

Θα συνεχίσουμε σήμερα τα δημοσιεύματα των τελευταίων ημερών με αφορμή την εκδρομή στη Λίμνη Μουσών και όλα όσα ζήσαμε εκεί ως αυτήκοοι μάρτυρες. Στη χθεσινή μας ανάρτηση είδαμε ότι τίποτα δεν έγινε από μόνο του και μαγικά. Η ομάδα Ησαΐας 2:4 δούλεψε σκληρά για να υπάρχει αυτό το εξαιρετικό αποτέλεσμα.


Θυμηθείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ τι γράφαμε και συνεχίστε παρακαλώ την ανάγνωση σας. Οι φωτογραφίες του σημερινού κομματιού είναι από φίλους που τις τράβηξαν είτε με το κινητό τους, είτε με τη φωτογραφική μηχανή τους. Και συνεχίζουμε... Ο Βασίλης Καραφάτσας πέθανε στις 23 Ιουνίου 1971 στις στρατιωτικές φυλακές Λάρισας ύστερα από φρικτά βασανιστήρια δύο μηνών λόγω της άρνησής του να υπηρετήσει στις ένοπλες δυνάμεις.


Οι εφημερίδες μίλησαν τότε, για αυτοκτονία αλλά αυτό ήταν ένα σκηνοθετημένο ψέμα..Οι δολοφόνοι του δε βρέθηκαν ποτέ..Δεν θα ξεχάσουμε τα λόγια του που βρέθηκαν σε σημείωμα στο πορτοφόλι του όπου είχε γράψει  την απόφασή του μετά το βάφτισμά του : «και από αυτή τη στιγμή θα υπηρετώ τον Θεόν μου κάτω από δύσκολες συνθήκες…» Δεν είχε κλείσει χρόνο βαφτισμένος όταν δολοφονήθηκε…


Το 1948 ο  Χρήστος Μουλώτας ένας 37χρονος πατέρας τεσσάρων παιδιών δήλωσε στους βασανιστές του ότι όσο ήταν ζωντανός θα υπηρετούσε μόνο τον Ιεχωβά και, αν πέθαινε, ο Ιεχωβά θα τον ανάσταινε. Μη μπορώντας να διαρρήξουν την ακεραιότητά του, τον σκότωσαν.


Από τον Φεβρουάριο του 1949 μέχρι και τον Νοέμβριο του 1977, έως και 450 αντιρρησίες συνείδησης κρατήθηκαν στις φυλακές με μέσο όρο κράτησης 8-10 χρόνια. Στις 28/9/77, ημέρα Τετάρτη, και ώρα 23:00, η ελληνική Βουλή ψήφισε μετά από πολύ συζήτηση και αντιδράσεις τον πολυσυζητημένο νόμο 731/77, που άρχισε να ισχύει στις 14/10/77 και προέβλεπε άμεση απόλυση από τις φυλακές όσων ήταν μέσα πάνω από 4 χρόνια, επίσης καθορίστηκε εφάπαξ καταδίκη 4 χρόνων σε όσους θα αρνούνται τη στρατιωτική υπηρεσία.


Όμως τα βάσανα των αντιρρησιών δεν τελείωσαν με την ψήφιση του νομού. Ο νόμος εξασθένησε από πολλές πιέσεις εκκλησιαστικών κύκλων και πολλοί αδελφοί μας πέρασαν ακόμα πολλές δυσκολίες και αδικίες τότε και αργότερα. Και φτάσαμε στο 1998 ώστε η σειρά 251 να είναι η τελευταία πριν ξεκινήσει η κοινωνική θητεία…


Εκεί, στη Λίμνη Μουσών ήταν αδέλφια από όλες τις σειρές και όλες τις ηλικίες… Όλοι μαζί, ενωμένοι αγαπημένοι και αγκαλιασμένοι αν και δεν γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας. Και μας τιμάει ιδιαίτερα που έχουμε ανάμεσά μας τα αδέλφια μας των δεκαετιών 60 και 70!!! Δεν ήταν υπέροχο αυτό;


Είναι προνόμιό μας να είστε όλοι εδώ και σας ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας… Καταβάλαμε πάρα πολλές προσπάθειες για να φροντίσουμε άπειρες λεπτομέρειες ώστε η σημερινή εκδήλωση να δώσει με ασφαλή και θεοκρατικό τρόπο την χαρά και την ενθάρρυνση που όλοι χρειαζόμαστε…

Ήταν μια μέρα μνήμης η περασμένη Κυριακή για μας, που συμμετείχαμε στην εκδρομή στη Λίμνη Μουσών… Θυμηθήκαμε τους αγώνες που έδωσαν αδελφοί μας πίσω από τα σίδερα ενάντια στο σύστημα… Και φυσικά φεύγοντας πήραν αυτά τα αναμνηστικά καπελάκια που είχαν ετοιμαστεί.


Δόθηκε η ευκαιρία στα μέλη των οικογενειών μας και στους φίλους μας να πάρουν μια γεύση από το κλίμα που μόνο εκείνοι μπορούσαν, λόγω ειδικών εμπειριών, να φτιάξουν… Να εξοικειώσουν τα παιδιά τους με την ιστορία μας τους αγώνες μας και τις νίκες μας ενάντια στο σύστημα του Σατανά. Κι αυτό είναι το αναμνηστικό στυλό που πήραμε όλοι μας.


«Κανένας από εμάς δεν ήταν μόνος του… Ήμασταν ο Ιεχωβά …Όλοι εμείς τα αδέλφια μαζί… και όλοι τους!!» Τέτοια και άλλα πολλά ακούσαμε στην εκδρομή της Κυριακής, μέσα στην κατάμεστη από αδελφούς και αδελφές αίθουσα. Κι αυτό είναι το πανό καλωσορίσματος. Κάπως έτσι φτιάχτηκε και μας γέμισε όλους χαρά…


Ακολουθούν ως φωτογραφίες σ’ αυτό το δημοσίευμα μερικά πράγματα που μπορεί να μοιάζουν με λεπτομέρειες αλλά σίγουρα βοήθησαν στο να εξελιχθεί πολύ όμορφα η όλη εκδήλωση. Η ιστορία των θρησκευτικών αντιρρησιών συνείδησης στην Ελλάδα αρχίζει στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου… Ας δούμε μερικά πράγματα γι’ αυτό.


Οι πρώτοι αντιρρησίες που εμφανίστηκαν στην χώρα μας και που απασχόλησαν την διεθνή γνώμη είναι αποκλειστικά Μάρτυρες του Ιεχωβά. Οι τρόποι που χρησιμοποιήθηκαν από τις διάφορες ελληνικές κυβερνήσεις για την αντιμετώπιση των αντιρρησιών ήταν υπερβολικά απάνθρωποι και εξοντωτικοί.


Μακρόνησος, Μπογιάτι, Κοζάνη, Γιάννενα, Λάρισα, Χανιά, Γεντικουλέ, είναι τόποι κράτησης και βασανισμού... Εκτελέσεις, καταδίκες σε θάνατο, ισόβιες καθείρξεις, πολύχρονες φυλακίσεις, άγριοι ξυλοδαρμοί, απομονώσεις, βασανιστήρια σωματικά ψυχολογικά και κάθε είδους, εξορίες και τα παρόμοια, στολίζουν την ιστορία των νέων αυτών που τόλμησαν να ενεργήσουν διαφορετικά από το κατεστημένο, υπακούοντας στη φωνή της συνείδησης τους.


Ο Ιωάννης Τσούκαρης εκτελέστηκε στις 9 Φεβρουαρίου 1949 για λόγους συνείδησης… Ήταν μόλις 21 ετών.. «Δε φοβήθηκε..Πήγαινε στην εκτέλεση σαν να πήγαινε σε πανηγύρι...» αφηγήθηκε αυτόπτης μάρτυς. Στην τελευταία του επιστολή  πριν εκτελεστεί γράφει μεταξύ άλλων : Η υποθεσίς μου κρέμεται στα χέρια του Ιεχωβά των δυνάμεων.


Και συνέχιζε: Μάθε αδελφέ μου , σήμερα το πρωί με πήγαν στο Μεζούρλο αλλά δε με εκτέλεσαν, μου είπαν ότι πέρασε η ώρα, αλλά είδαν όλοι το θάρρος μου και τους έκανε εντύπωση, δεν ξέρω τώρα αν γίνει αυτό άλλο πρωί, αλλά ας εμπιστευόμεθα και ας δεόμεθα πάντοτε εις αυτόν και ας μη φοβηθούμε ανθρώπους, διότι η Γραφή λέει : Ο φόβος του ανθρώπου στήνει παγίδα ο δε πεποιθώς επί Κυριον είναι εν ασφαλεία.


Ο Γιώργος Ορφανίδης εκτελέστηκε στις 2 Μαρτίου 1949 ως αντιρρησίας συνείδησης. Όταν τον έστησαν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα οι στρατιώτες δεν ήθελαν να τον τουφεκίσουν και έριξαν στον αέρα σύμφωνα με αυτόπτη μάρτυρα. Τότε ο λοχαγός παίρνει το αυτόματο και τον σκοτώνει ο ίδιος. Υπάρχουν κι άλλα ντοκουμέντα, αλλά θα συνεχίσουμε αύριο…

Η χθεσινή Κυριακή ήταν μια ξεχωριστή μέρα για όλους εμάς που πήραμε μέρος στην εκδρομή στη Λίμνη Μουσών. 7:45 το πρωί με βροχή ήμασταν στο μετρό Αγίου Αντωνίου στο περιστέρι όπου μας περίμεναν αυτά τα δυο πούλμαν.


Εμείς μπήκαμε στο μικρό, το πρώτο. Εδώ υπήρχε η διευθέτηση να πάμε. Διότι όλα ήταν άψογα οργανωμένα και υπήρχαν ήδη καταστάσεις που έλεγαν σε πιο πούλμαν θα έμπαιναν και από ποια σημεία της Αθήνας θα τους έπαιρναν...


Λόγω της συνεχούς βροχόπτωσης υπήρξε μια μικρή καθυστέρηση στο ξεκίνημα... Οι διοργανωτές είχαν μια ανησυχία ως προς το πού θα χωρέσουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι. Αλλά στα πούλμαν η κατάσταση ήταν πολύ όμορφη.


Όταν έφτασαν και οι αδελφοί από τη Θεσσαλονίκη με το πούλμαν ξεκίνησαν όσα είχαν ετοιμάσει οι διοργανωτές... Μια μικρή παρουσίαση, χαιρετισμού σε βίντεο ή e-mail που είχαν στείλει συγκρατούμενοι τους από την Ελλάδα και τον κόσμο.


Μεγάλη συγκίνηση υπήρχε μέσα στην αίθουσα... Πολλοί αδελφοί ανέβηκαν στις καρέκλες για να μπορέσουν να βιντεοσκοπήσουν καλύτερα την εκδήλωση που βρίσκονταν σε εξέλιξη... Και στο μεταξύ χαιρετιούνταν, αγκαλιάζονταν, φιλιούνταν αδελφικά.


Το πανό καλωσορίσματος ήταν εκεί και μας περίμενε... Και το διέκρινες παντού. Υπήρχε πολύ αγάπη στην ατμόσφαιρα. Είτε ανάμεσα σε αυτούς που ήρθαν με τα πούλμαν, είτε με τα αυτοκίνητα τους. Και δεν ήταν λίγοι όλοι αυτοί. Ξεπέρασαν τους 400 με μετριοπαθείς υπολογισμούς.


Εδώ δήλωναν τα ονόματα τους οι αδελφοί που είχαν κάνει φυλακή λόγω ακεραιότητας. Και έπαιρναν τις κάρτες τους που τις φορούσαν. Και τα αναμνηστικά στυλό γι' αυτή την όμορφη εκδήλωση. Και ένα κουτάλι με βανίλια μέσα σε παγωμένο νερό!


Όταν ξέκοψε κάπως η βροχή, εκεί κατά το μεσημέρι όλοι βγήκαμε έξω. Ήταν υπέροχος ο περιβάλλον χώρος και θα ήταν άδικο να μην τον χαρούμε. Εδώ οι αδελφοί μας, μια μικρή ομάδα κράτησε το πανό έξω από την αίθουσα που πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση.


Αυτή όμως η φωτογραφία ήταν η πιο χαρακτηριστική... Ήταν η πρώτη που τραβήξαμε. Μετά άλλαξαν και κατεβήκαμε οι φωτογράφοι πιο χαμηλά κοντά στη Λίμνη απ' όπου πραγματικά ήταν καλύτερα να αποτυπώσει αυτή την όμορφη ομάδα.