Με λουλούδια ανθισμένα από τους κήπους ή τις αυλές φίλων μας, είναι διακοσμημένη η σημερινή ανάρτηση. Και τους ευχαριστούμε πολύ γι’ αυτό. Κρατάμε εδώ κάτι από την αυλή της αδελφής μου της Στασούλας, από το Θραψανό. 
Και κάτι από την αυλή των φίλων μας Δήμητρας και Λούη, από τα Αποίκια της Άνδρου. Ας είναι καλά που, γνωρίζοντας την αγάπη μας γι’ αυτά μας τροφοδοτούν συνεχώς. Κι εμείς με τη σειρά μας τα μοιραζόμαστε μαζί σας…. 
Δείτε και ανοιξιάτικα λουλούδια από την Αναστασιά των Σερρών. Ο Ηλίας πέρα από τα ζώα του, μαζί με την Κατερίνα τη συζύγο του, τα αγαπάει και τα προσέχει, τα λουλούδια του. Κι έτσι έχει κάθε δικαίωμα να τα χαίρεται. 
Κάτι ακόμα από τη Ζαγορά Πηλίου, τον Πλάτανο στη μικρή πλατεία των φίλων μας, Δημήτρη και Βικτόριας που τώρα αρχίζει και πετάει τα φύλλα του. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ δυο δημοσιεύματα από τον τόπο που ζουν. 
Από την Κοζάνη και τη φίλη μας Καίτη, πήραμε αυτή την υπέροχη φωτογραφία μιας γλάστρας στο μπαλκόνι της και φόντο την πόλη που ζούνε στη Δυτική Ελλάδα… Έτσι, αν προσέξατε, σας ταξιδέψαμε σε όλη την Ελλάδα από το… μπαλκόνι μας. 
Σημειώσεις χαραγμένες στο χαρτί με τον παλιό, κλασικό και αγαπημένο τρόπο, μιας και
ο καιρός χθες ήταν πολύ όμορφος γεμάτος ηλιοφάνεια, αλλά δεν μπορούσαμε να βγούμε πιο έξω από τη βεράντα του σπιτιού μας.
Κι ευτυχώς που υπάρχει κι αυτή, για να μπορούμε να καθίσουμε έξω και να γράψουμε,
όπως τώρα ή να φάμε μεσημεριανό, όπως κάνουμε συχνά τις τελευταίες μέρες.
Τι ακούω στο στενό δρομάκι που μένω; Επειδή είναι μεγάλη η ησυχία, αφού αυτοκίνητα δεν κυκλοφορούν,
ακούω τα πουλιά που κελαηδούν! Έχει ένα εξαιρετικό πουλί, ο γείτονας μας ο Βασίλι στη βεράντα του διπλανού διαμερίσματος, στο κλουβί και δεν βάζει φωνή μέσα του.
Μ’ αρέσει, γιατί
παρ’ ότι ζω σε μια μεγαλούπολη σαν την Αθήνα, μοιάζει ο ήχος να σε παραπέμπει κάπου αλλού... Στην επαρχία, που τόσο αγαπούμε και την ηρεμία της. Τόση ησυχία, δεν συνάδει με την ημέρα, αλλά
ποιος έχει διάθεση για κάτι άλλο; Μόνο
τα τηλέφωνα έχουν πάρει «φωτιά» και οι νέες τεχνολογίες με τις βιντεοκλήσεις. Αποκλεισμένες οικογένειες,
μιλούν μεταξύ τους, γονείς με τα παιδιά τους, φίλοι που νοστάλγησαν ο ένας τον άλλον και επιθύμησαν τις συνευρέσεις τους.
Ναι, είναι πολύ αλλιώτικες αυτές τις μέρες... Μερικοί καταλαβαίνουμε τον λόγο και την αιτία και
προσαρμοζόμαστε πιο εύκολα… Άλλοι όχι και νιώθουν άβολα, καθώς προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανά τα έθιμα τους, μέσα στις συγκεκριμένες δυσκολίες και απαγορεύσεις.
Είδα την ανάγκη τους να γιορτάσουν προχθες το βράδυ την Ανάσταση του Χριστού
γεμίζοντας μεταμεσονύχτια το ουρανό με βεγγαλικά, οι ίδιοι που όταν τους μιλάς για τον Ιησού, ούτε που έχουν ελάχιστο χρόνο για να ακούσουν. Και όλα αυτά τα κάνουν,
απλά γιατί πρέπει να τηρήσουν τα έθιμα τους και μετά να καθίσουν στο γιορτινό τραπέζι και να φάνε. Πού να έχουν τη διάθεση να ξυπνήσουν νωρίς, την επομένη;
Και γιατί να σηκωθούν νωρίς; Μήπως είχαν να… σουβλίσουν το αρνί τους, όπως έκαναν κάθε χρόνο με τους φίλους τους; Έτσι
αποφάσισαν να κοιμηθούν λίγο παραπάνω και επιπλέον, ελάχιστοι ήταν αυτοί που είχαν διάθεση να βάλουν να παίξει μουσική.
Ακόμα και κάτι Ρομά που ζουν κοντά μας και έχουν τη μουσική στην κουλτούρα τους, ακόμα κι αυτοί,
είχαν χαμηλά σχετικά τον ήχο, τόσο που να είναι σχεδόν ανεπαίσθητος και να μην καλύπτει το κελάηδημα των πουλιών.
Μ’ αρέσει αυτό το κλίμα στην Αθήνα… Φέτος που όλα είναι τόσο διαφορετικά, πέρα και μακριά από ότι είχαμε συνηθίσει, αντιλαμβάνομαι
τι ωραία που είναι να έχεις τη ησυχία σου, μέσα σε μια πολύβουη πόλη. Ευκαιρία για σκέψεις και στοχασμό… Και έκφραση με τον παλιό, παραδοσιακό τρόπο,
το γράψιμο με την πένα μου, πάνω στην πίσω λευκή πλευρά, χρησιμοποιημένου χαρτιού. Κάτι ξέρει από αυτή την ομορφιά, η δική μου γενιά.
Αλλά μπορούμε να απολαμβάνουμε
και τα καλά της νέας τεχνολογίας που με τις βιντεοκλήσεις, μας φέρνουν πιο κοντά με τους φίλους μας, στον καιρό της καραντίνας…
Θα περάσουν όλα αυτά,
σίγουρα θα περάσουν… Κι εμείς, όσοι επιβιώσουμε από αυτή την δοκιμασία,
θα έχουμε να διηγούμαστε συναρπαστικές ιστορίες. Για δείτε το κι αλλιώς… Δεν είναι λίγο κι αυτό…
