Θέλουμε να αλλάξουμε θέμα σήμερα. Να βγούμε από το σπίτι μας, έστω και... νοητά και με το αυτοκίνητο μας, να πάμε μια βόλτα την ώρα του δειλινού. Την πιο όμορφη ώρα! Τότε που χαμηλώνεις το βλέμμα, μπροστά στην ομορφιά του Δημιουργού. Όπως αυτές εδώ οι φωτογραφίες του φίλου μας Πέτρου Πατσαλαρήδη από τη Χαλκίδα...


Ο Πέτρος, με την ευαισθησία που έχει, σταμάτησε (ή πήρε τη φωτογραφία καθώς κινούνταν;) το αυτοκίνητο του... Κι εμείς εισπράξαμε αυτό το εκπληκτικό αποτέλεσμα. Δίπλα στη θάλασσα και πίσω από τα βουνά της Εύβοιας... Ότι πιο όμορφο μπορούν να δουν τα μάτια μας... Ευχαριστούμε πολύ, καλέ μου φίλε!


Δεύτερο πολύ κοντινό κλικ... Υπέροχο πλάνο! Ο ήλιος οδεύει προς τη δύση του. Άλλη μια μέρα έχει τελειώσει. Ο ύπνος θα μας ξεκουράσει και θα μας ησυχάσει από τις έγνοιες μας, αυτές τις τελευταίες μέρες. Και ποιος δεν έχει; Ποια θα είναι η επόμενη μέρα. Όλα γύρω μας, είναι τόσο ρευστά...


Και από την Εύβοια, πάμε λίγο βορειότερα, στη Θεσσαλονίκη, να δούμε ένα ακόμα ηλιοβασίλεμα... Πάντα μας αρέσει και προσπαθούμε όταν είμαστε σε μέρος με ανοιχτό ορίζοντα που μας επιτρέπετε να το απολαύσουμε και το κάνουμε. Από όπου κι αν το βλέπεις το ηλιοβασίλεμα είναι πανέμορφο!


Για να ολοκληρώσω το κομμάτι αυτό χρησιμοποιώ και δύο από το αρχείο μου... Αυτή είναι από τη λίμνη της Λειβάδας στο Θραψανό, όπως μπορώ να διακρίνω... Και μου θυμίζει πολλά και υπέροχα πράγματα... Μερικές φορές δεν είναι κακό να χρησιμοποιεί κανείς και φωτογραφίες αρχείου. Ή και δημοσιεύματα ανάλογα, όπως αυτό ΕΔΩ. Ήταν 4 Νοεμβρίου του 2015.


Το ίδιο όμορφη ήταν κι αυτή ΕΔΩ η ανάρτηση που έκανα στις 31 Οκτωβρίου του 2018... Τέτοιες όμορφες στιγμές, όπως και τα λουλούδια που τόσο μ' αρέσουν με κάνουν να αφήνω τον εαυτό μου πιο ελεύθερο και να εκφράζεται, όπως ακριβώς θέλει η ψυχή μου. Με ξέρετε άλλωστε. Χωρίς αυτή τη χαρά, ίσως και να μην είχα κανένα λόγο να είμαι εδώ.