Στο οικοτροφείο Σκαραμαγκά η ζωή δεν ήταν και το πιο εύκολο πράγμα. Ποια κοινωνικότητα;
Το να έρχεσαι από ένα χωριό της Κρήτης στην Αθήνα και να χρειαστεί να μείνεις σε ένα οικοτροφείο, σε ένα μέρος που βλέπεις για πρώτη φορά στη ζωή σου, και για πρώτη φορά μόνος σου μαζί με 150 άλλα παιδιά από όλη την Ελλάδα ήταν, όπως και να το κάνεις, μια δοκιμασία… Η πρώτη εικόνα του κτιρίου όμως επιβλητική! Ακόμα και σήμερα, 46 χρόνια μετά που έχει εγκαταλειφθεί στην καταστροφή.
Το οικοτροφείο του ΟΑΕΔ, δίπλα στις εγκαταστάσεις εκπαίδευσης της σχολής μαθητείας του ίδιου Οργανισμού, όπου πηγαίναμε τα απογεύματα, μετά τη δουλειά και μια μικρή μεσημεριανή ανάπαυση, αμέσως μετά το φαγητό, ήταν λοιπόν το πρώτο «σπίτι» μου στην Αθήνα. Ήταν πολύ κοντά στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά και μέσα στο πράσινο όπως βλέπετε… Τόσο κοντά που πηγαίναμε με τα πόδια, κάθε πρωί στη δουλειά....
Αυτό ήταν από τα καλά στοιχεία που μου άρεσαν... Η ησυχία, η ηρεμία... Συχνά μάλιστα τις Κυριακές, ανέβαινα μόνος μου πάνω στις πλαγιές στο όρος Αιγάλεω με τα πόδια, διασχίζοντας τον Σχιστό και εκεί καθόμουν και έγραφα στους γονείς μου Ήταν ήσυχα και μου άρεσε πολύ! Εκεί διαπίστωσα για πρώτη φορά, πόσο πολύ μου άρεσε το γράψιμο. Δείτε ΕΔΩ, το πρώτο δημοσίευμα που κάναμε γι' αυτές τις αναμνήσεις...
Στο οικοτροφείο, ήμουν για τα δεδομένα εκεί, «μορφωμένος», αφού είχα πάει ως την τρίτη γυμνασίου, ανεξάρτητα αν την είχα τελειώσει ή όχι. Πολλά παιδιά, είχαν βγάλει μόλις το δημοτικό σχολείο και δεν ήξεραν να γράψουν ή να διαβάσουν, ούτε δυο λέξεις στα γράμματα που τους έστελναν οι δικοί τους. Με επιστολές γινόταν τότε η επικοινωνία... Μην κοιτάτε που τώρα στα γραμματοκιβώτια βρίσκεται μ΄πονο λογαριασμούς. Τότε οι άνθρωποι, έστελναν γράμματα...
Έτσι, σιγά – σιγά έγινα ο προσωπικός «γραμματέας» κάποιων συμμαθητών μου. Σε μένα έδιναν να τους διαβάσω τα γράμματα που λάβαιναν κι εγώ έπρεπε να απαντήσω ως να ήμουν αυτοί… Αλλά κάπου μου άρεσε όλη αυτή η διαδικασία και το διασκέδαζα, πράγμα που είχα ανάγκη στη μοναξιά μου. Βλέπωντας αυτές τις εικόνες εγκατάλειψης λυπήθηκα πολύ. Τι κρίμα να αφήνουν οι άνθρωποι να καταστρέφονται έτσι, αυτά που έχουν φτιάξει.
Τις Κυριακές επίσης μπορούσαμε να πάμε με τα πόδια ώς τη στάση του λεωφορείου, στον κεντρικό δρόμο Αθήνα – Ελευσίνα και να πάρουμε το αστικό που θα μας κατέβαζε στην Αθήνα. Κάπως έτσι γνώρισα το κέντρο της, την Ομόνοια, το φαρμακείο Μπακάκου ως τόπο συναντήσεων, την Ακρόπολη κ.α. Έμεινα εδώ, κοντά δυόμιση χρόνια… Περισσότερα, σε λίγο...
