Γλυκός καρπός, φυσικός σε κεντρισμένα δέντρα. Οι κόκκινες μπουρνέλες είναι πιο σκληρές, τραγανιστές και λίγο, όχι πολύ, πιο ξινές. Υπέροχες στη γεύση...

Οι κίτρινες μπουρνέλες είναι πιο ώριμες. Αλλιώτικες. Κόψαμε και από τα δύο είδη, όσο αντέχαμε κάτω από τον ζεστό ήλιο του Ιούλη...

Ο καιρός είναι καλός για τα φρούτα. Ωριμάζουν αυτή τ6ην εποχή και είναι προκλητικά πάνω στα δέντρα. Οι μπουρνέλες (τα κορόμηλα όπως τα λένε στην Αθήνα και αλλού) είναι τώρα δα ο καιρός τους. Ήξερα το μικρό κτήμα του Αγησίλαου στην Κάτω μερά του χωριού. Είχα κάνει ήδη τη βολιδοσκόπησή μου και την Κυριακή το μεσημέρι τα επισκεφθήκαμε με τον Λάμπρο.

Κρατούσαμε δυο μεγάλες πλαστικές σακούλες και σε πολύ λίγο χρόνο τις γεμίσαμε. Δεν είναι ραντισμένες, αλλά έχουν πάνω τους λίγη σκόνη και χρειάζεται να πλυθούν για να φύγει από πάνω τους το χώμα και να φαγωθούν καθαρές.

Τα παιδιά στο χωριό δεν τις ξέρουν πια. Κι αν συμβεί να τις γνωρίζουν δεν τις λαχταρούν όπως εμείς όταν ήμασταν παιδιά. Ίσως γιατί είναι πιο χορτασμένα, δεν τους λείπει τίποτα, οπότε τι... θέλουν τώρα απ' αυτά τα άγρια φρούτα...

Αδυνατώ να το κατανοήσω αυτό. Δεν έχουν γονείς να τους μιλήσουν, να τους πουν τι καλοί καρποί της γης είναι αυτοί; Δεν τους πήραν από το χέρι να τους τα δείξουν τα δέντρα αυτά να τους δώσουν να δοκιμάσουν, να τα πείσουν πως είναι πολύ καλά για την υγεία τους τα φρούτα αυτά;

Είναι μεσημέρι. Έχει περάσει μία η ώρα και κάνει πολύ ζέστη. Είπαμε, ο φετινός Ιούλης μπήκε φορτσάτος στη ζωή μας. Αλλά εμείς γεμίσαμε γρήγορα τις σακούλες μας και γυρίσαμε νωρίς σπίτι. Τέτοιες ώρες θες τη δροσιά του σπιτιού. Να πάρω το βιβλίο μου και να διαβάσω ξαπλωμένος. Η καλύτερη ξεκούραση του μεσημεριού. Το βράδυ πρέπει να έχουμε δύναμη καθώς θα πάμε στους τελικούς του τουρνουά ποδοσφαίρου στο γηπεδάκι του χωριού.

Δυστυχώς δεν κρατάνε πολύ καιρό οι μπουρνέλες. Δεκαπέντε με είκοσι μέρες όλες κι όλες. Ύστερα γίνονται μαλακές, πέφτουν στο πρώτο φύσημα του αέρα, δεν είναι για να τις φάει κανείς. Σήμερα όμως τις βρήκαμε στην καλύτερή τους ώρα...

Μια όμορφη Κυριακή του Ιούλη στο Θραψανό... Ακούστε το ολοκαίνουργιο τραγούδι του Γιάννη Κ. Ιωάννου “Χάθηκα μια Κυριακή” με τη Καλλιόπη Βέττα σε στίχους Αναστασίας Βαφειάδου, υπέροχο σε ταξιδεύει...

Οι σκέψεις αυτές διατυπώθηκαν στη μπάρα δεξιά. Στο “Σημειωματάριο” κι επειδή αυτές μπορεί να αλλάζουν, αλλά εκφράζουν μια χρονική στιγμή αληθινή, είπα να τις περάσω εδώ και να “μείνουν”.

Όταν ο καιρός περνά όμορφα, έχεις την αίσθηση ότι αυτό γίνεται πιο γρήγορα από τον συνηθισμένο τρόπο. Έχεις αυτή την αίσθηση, επειδή είσαι ήδη διατεθειμένος να δεχτείς πράγματα γιατί έχεις ανοιχτή την καρδιά σου, ζεις μαζί πολλά πράγματα. Περισσεύουν η αγάπη, η καλοσύνη και η αίσθηση πως όλα “συνωμοτούν” γλυκά για σένα, αφού όλα όσα συμβαίνουν σε αφορούν...
Πρόκειται, ξέρετε, για μερικά μικρά πράγματα που, κάτω από την πίεση της καθημερινότητας και της δουλειάς δεν τα αντιλαμβανόμαστε. Και δεν φταίμε εμείς γι' αυτό. Είναι όλες αυτές οι ευθύνες που αναλαμβάνουμε απέναντι στους άλλους.
Στις διακοπές αυτά δεν υπάρχουν. Κι έτσι, το κελάηδημα των πουλιών το ακούς καθαρά, βλέπεις καθαρά τα χαμόγελα και τη θλίψη των ανθρώπων γύρω σου.
Πάντα μου άρεσε αυτός ο τρόπος ζωής. Τον γνώρισα εδώ σαν παιδί. Έχω την ανάμνηση και την ελπίδα πως ίσως τα καταφέρω να ζήσω ξανά τέτοιες όμορφες στιγμές. Κι αυτή τη φορά όλα θα είναι πιο όμορφα καθώς, με το πέρασμα των χρόνων, μάθαμε να ξεχωρίζουμε ζητήματα και να αντλούμε δύναμη από μικρά πράγματα.
Μια εβδομάδα κοντά σε αγαπημένους ανθρώπους κι έχει μεγαλώσει η χαραμάδα που μπαίνει φως στην καρδιά μου και δυναμώνει την ελπίδα για καλύτερες μέρες που θα ζήσουμε...

Σκέψεις που καταγράφηκαν στο χαρτί στις πρώτες μέρες των φετινών καλοκαιρινών διακοπών μου... Σκέψεις που αποτυπώνουν την αλήθεια όπως τη βιώνω εδώ, στο χωριό...

Τα παιδιά δεν... τρελαίνονται για ποδόσφαιρο. Έχουν τους δικούς τους κώδικες επικοινωνίας, τα δικά τους παιχνίδια. Εδώ παίζουν το “δεν περνάς κυρά Μαρία...”. Δεξιά η Γεωργία, η κόρη της Ελένης, πρωτοπόρα στο παιχνίδι...

Ο ξάδερφός μου Γιώργος Θεοδωράκης σε δράση μέσα στο γήπεδο. Επιστρατεύτηκε την τελευταία στιγμή, ως τότε ήταν θεατής δίπλα μου, έβαλε μια φανέλα και μπήκε να παίξει με τους Άνετους. Κυριολεκτικά άνετος...

Κόσμος παρακολουθεί στις πλαστικές καρέκλες στο πλάι του γηπέδου. Συμμετέχουν κι αυτοί με το δικό τους τρόπο. Φίλαθλοι που δεν φανατίζονται, που χειροκροτούν όταν πρέπει τις ωραίες ενέργειες, που πίνουν μπύρα και τρώνε σουβλάκια και το διασκεδάζουν...

Ημίχρονο. Οι παίκτες έχουν καθίσει στην άκρη του γηπέδου να ξεκουραστούν λίγο. Δεν είναι εύκολα τα πράγματα. Οι αντοχές είναι περιορισμένες. Ήμαστε μεγάλοι άνθρωποι πια... Ωστόσο τους χαίρομαι που δεν το βάζουν κάτω και επιμένουν...

Άλλο ένα ποδοσφαιρικό στιγμιότυπο από τον αγώνα Άνετων – Άφθαρτων. Παρακαλώ πολύ να έχω την επιείκεια όσων γνωρίζουν αθλητικά. Το κομμάτι που ακολουθεί δεν είναι ακριβώς ποδοσφαιρική περιγραφή, τουλάχιστον όπως την γνωρίζουν μέσα από τις αθλητικές εφημερίδες...

Σαββατόβραδο στο 5Χ5 γηπεδάκι του Θραψανού στο προγραμματισμένο 2ήμερο τουρνουά ποδοσφαίρου που οργανώνει ο Αθλητικός Όμιλος Θραψανού  "Ο Ανθεστίων" και στηρίζει ο Πολιτιστικός Σύλλογος του χωριού. Μ' αρέσει η ατμόσφαιρα. Πανηγύρι. Με τα σουβλάκια και τις μπύρες στις... ειδικά διαμορφωμένες κερκίδες με τη γραμματεία και μουσική ανάμεσα στους αγώνες.

Μου θύμισε λίγο το ματς στο Ελληνικό που γίνεται το Μεγάλο Σάββατο... Το μεγάλο ενδιαφέρον ήταν για τις 9 το βράδυ. Αγώνας ανάμεσα στους Άνετους και τους Άφθαρτους, οι παίκτες των οποίων είναι πάνω από 46 χρονών. Δείχνουν να το διασκεδάζουν.

Οι φίλαθλοι κάθονται, όπως κι εμείς, σε πλαστικές καρέκλες μέσα στην άσφαλτο, δρόμο που έχουν αποκλείσει με κορδέλες για να μην ενοχλούνται από το πέρασμα Ι.Χ. και μηχανών.

Έχουν στήσει τραπέζια. Μυρίζει τσίκνα, έχει πλάκα όλη αυτή η ιστορία. Και οι παίκτες στο γήπεδο το παλεύουν. Αξιοπρεπώς. Το κοινό είναι “μαζεμένο”, δεν εκδηλώνεται, εκτός και αν πρόκειται για προτροπή σε δικό τους παιδί, εγγονός συνήθως...

Δεν υπάρχει περιγραφή. Ότι μπορεί να καταλάβει ο καθένας που βλέπει από μόνος τους. Όσοι ξέρουν πρόσωπα και πράγματα καταλαβαίνουν, για μας τους υπόλοιπους είναι ψηλά γράμματα.

Πολύ γρήγορα οι Άνετοι έβαλαν το πρώτο τους γκολ. Αμφίρροπες οι ομάδες, αλλά δείχνει με το ξεκίνημα να έχουν στριμωχτεί οι Άφθαρτοι. Αθόρυβα μπήκε το γκολ. Ομολογώ ότι δεν το είδα. Άκουσα δίπλα μου που το έλεγαν. Γρήγορα ισοφάρισαν 1-1. Ανατροπή σε λίγο με 2-1 υπέρ των Άνετων. Πριν τη λήξη του πρώτου ημιχρόνου που κράτησε 20 λεπτά ισοφάρισαν οι Άφθαρτοι και προηγήθηκαν 3-2.

Μικρό διάλειμμα. Οι παίκτες, στην ηλικία μου οι περισσότεροι έχουν πέσει κάτω στο γρασίδι. Πίνουν νερό. Μπαίνω μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Βρίσκω τον Γιώργο χτυπημένο στο γόνατο.

Με την έναρξη του δεύτερου ημιχρόνου ισοφάρισαν οι Άνετοι 3-3. Που δεν είναι πια και τόσο άνετοι δεδομένου ότι και οι δυο ομάδες είναι πια κουρασμένες. Φυσιολογικά. Ο αγώνας τελείωσε ισόπαλος 3-3. Αλλά πρέπει να υπάρξει νικητής που θα πάει αύριο στους τελικούς.

Ο διαιτητής βάζει την μπάλα στη σέντρα. Οι Άφθαρτοι σκοράρουν και προηγούνται 4-3. Ο διαιτητής σφυρίζει τη λήξη του αγώνα λίγο αργότερα. Οι Άνετοι αποκλείστηκαν, δεν ήταν τελικά τόσο άνετοι για να φτάσουν στον τελικό. Οι Άφθαρτοι θα αντιμετωπίσουν αύριο τους Παλαίμαχους στον μεγάλο τελικό. Είναι προγραμματισμένοι δύο ακόμα τελικοί ανάλογα με τις ηλικίες των παικτών. Ες αύριον λοιπόν τα σπουδαία. Θα είμαστε εκεί να τους χειροκροτήσουμε...

Ο αγώνα βιντεοσκοπείται... Με ερασιτεχνικά μέσα, αλλά κάποιοι έχουν φροντίσει να κρατήσουν αυτές τις στιγμές. Θα έχουν το χρόνο, αργότερα, πιο χαλαρά να σχολιάσουν τις φάσεις, να γελάσουν με τις αντιδράσεις και τα γκολ. Εδώ η κυρία, επί το έργον...

Ότι έβλεπε το μάτι μου από την καρέκλα της καφετέριας στη Χερσόνησο, που κάθισα να ξαποστάσω, να πιω ένα καφέ και να κάνω μια ανάρτηση στην ιστοσελίδα μου.

Ένα γενικό πλάνο του Acqua Plus, έτσι καθώς μπαίνουμε από την είσοδο, στον εσωτερικό χώρο με τις νεροτσουλήθρες. Δεν πήρα γενικά πλάνα. Προτίμησα μόνο τα παιδιά μας, αυτά με ενδιέφεραν...

Ο Λάμπρος δεν... τρελαίνεται για τις φωτογραφίες. Ιδιαίτερα αυτές που ξέρει ότι θα “ανέβουν” στο internet. Και αποφεύγει σκόπιμα το φακό. Ξέρει πια καλά να τον κάνει, όπως ξέρει και τις γωνίες που “πιάνω” εγώ, επιμένοντας...

Παρασκευή 1η Ιούλη. Στο περιθώριο της επίσκεψής μας στο Acqua Plus “πετάχτηκα” με το αυτοκίνητο της Στασούλας μέχρι την πόλη της Χερσονήσου. Βρήκα ένα ελεύθερο χώρο για πάρκινγκ και περπάτησα στον κεντρικό δρόμο της παραθαλάσσιας πόλης.

Πρώτος σταθμός η Εθνική Τράπεζα, κάποιες αναγκαίες διευθετήσεις και μετά στον ΟΤΕ, να εξοφλήσω ένα... ξεχασμένο λογαριασμό. Ύστερα πήγα σε ένα φωτογραφείο. Ευγενικός ο ιδιοκτήτης. Του ζήτησα να μου αδειάσει τις φωτογραφίες από την κάρτα μνήμης της μηχανής και να μου τις βάλει στο στικάκι μου. Ανταποκρίθηκε άμεσα, τονίζοντάς μου πως εκεί είναι πιο ασφαλείς απ' ότι αν τις βάζαμε σε C.D. Εκείνος ξέρεις καλύτερα, είναι η δουλειά του.

Περπάτησα λίγο στον κεντρικό δρόμο... Μαγαζιά δεξιά και αριστερά. Κυρίως τουριστικά. Ορθώς. Έτσι κι αλλιώς εδώ, πιο πολλοί είναι οι ξένοι από τους Έλληνες. Ρούχα καλοκαιρινά, σορτς, αναμνηστικά, ασημικά και ότι έχει σχέση με τη θάλασσα στις βιτρίνες των μαγαζιών και τα καλάθια πάνω στα πεζοδρόμια...

Κάθισα σε μια καφετέρια για να ξεκουραστώ λίγο. Ο ήλιος του Ιουλίου είναι δυνατός. Σαν να μου φαίνεται πως κάνει επίδειξη από την πρώτη του μέρα...

Έχει WiFi. Το διαφημίζει κι απ' έξω ο άνθρωπος. Ξέρει τη δουλειά του. Σωστός επαγγελματίας. Μου δίνει ρεύμα για τον υπολογιστή μου, με χαμόγελο. Ρωτά από πού είμαι. Κάνουμε τις αναγκαίες συστάσεις. Δίπλα μου άνθρωποι απολαμβάνουν το μεσημεριανό τους, κάτι σε κλαμπ σάντουιτς μου φέρνει. Συζητούν μεγαλόφωνα ως Έλληνες... Αδιάφοροι για το ποιοι τους ακούν... Το έχουμε εμείς αυτό το συνήθειο. Κι εγώ πολλές φορές έχω “πιάσει” τον εαυτό μου να το κάνει.

Φεύγω λίγο πριν τις 3 μ.μ. Τα παιδιά πριν από μια ώρα κάθισαν στο Acqua Plus να τσιμπήσουν κάτι και να ξεκουραστούν λίγο. Με την επιστροφή τους βρίσκω πάλι στις πισίνες και τις νεροτσουλήθρες. Ευκαιρία να τραβήξω μερικές φωτογραφίες για το Site μου.

Κάθομαι στον ίσκιο του μπαρ του Acqua Plus. Μια μεγάλη μπύρα ΜΥΘΟΣ και μια μερίδα πατάτες μου κάνουν συντροφιά μέχρι να κουραστούν εντελώς τα παιδιά και να ζητήσουν να φύγουμε για το χωριό. Η ώρα έχει περάσει τις 4 μ.μ.

Όχι, δεν πρόκειται για... τίγρη, όπως ίσως τον δείχνει η φωτογραφία που τράβηξα κάνοντας ζουμ στον ξαπλωμένο γάτο δίπλα μου. Είναι στο κιόσκι της ταβέρνας του Acqua Plus. Προσπάθησα να μάθω το όνομά του. Δεν τα κατάφερα. Η κυρία στο ταμείο από την οποία ζήτησα πληροφορίες μου είπε κάνοντας χιούμορ “δεν συστηθήκαμε”, Α ρε Ρήγα, μας λείπεις...

Οι τρεις στους 4 μόλις έχουν βγει από τη μαύρη τρύπα. Πρόκειται για τον Αντίγονο, την Αναστασία και τον Λάμπρο. Η Μαρία ακολουθεί πίσω τους...

Σε λίγο θα βγει και η Μαρία... Με τη σαμπρέλα της στα γεμάτα χλώριο νερά του Acqua Plus. Δεν κάθισαν μόνο λίγο το μεσημέρι να τσιμπήσουν κάτι και... συνέχισαν.

Μου ζήτησαν να τραβήξω αυτές τις φωτογραφίες την ώρα που έπεφταν από ψηλά. Τράβηξα μία για τον καθένα τους. Τα πλάνα σκόπιμα δεν είναι κοντινά. Οι εκφράσεις του προσώπου τους είναι το κάτι άλλο. Ο Αντίγονος Θεοδωράκης σε ελεύθερη πτώση...

Η Αναστασία Βολυράκη στην ίδια κατάσταση...

Ο Λάμπρος Θεοδωράκης, ομοίως...

Και τελευταία η Μαρία Βολυράκη που, ενθουσιασμένη κάνει με τα χέρια της το σήμα της νίκης...

Δεν υπήρχε περίπτωση να κατεβούμε Κρήτη, καλοκαίρι για διακοπές και να μην “χτυπήσουμε” κάρτα στις νεροτσουλίθρες του Acqua Plus της Χερσονήσου. Για τα παιδιά είναι παράδεισος. Για μας, τους κάπως μεγαλύτερους που είμαστε εδώ για να του φέρουμε, ένας ήσυχος τόπος που αν είχε λίγο πιο σιγά την ένταση των ηχείων που εκπέμπουν μουσική σε όλο το πάρκο, μπορεί και να μας άρεσε πολύ.

Αλλά έχει δημιουργηθεί στα μέτρα των νέων που είναι ικανοί με το κουπόνι των 11 ευρώ να καθίσουν εδώ από το άνοιγμα τους στις 10 το πρωί ώς το απόγευμα στις 7 που κλείνει το πάρκο.

Από χθες το σχεδίαζαν οι νεαροί και σήμερα δεν είχαν ύπνο. Ξημερώματα ξύπνησαν. Ο Λάμπρος μου το είπε αργά χθες το βράδυ που γύρισα από το Αρκαλοχώρι. “Έχουμε κανονίσει με την Αναστασία, τη Μαρία και τον Αντίγονο να πάμε αύριο στο Acqua Plus, θα μας πας;” Όχι πως είχα πρόβλημα να το κάνω, με χαρά μάλιστα, αλλά λέω τώρα, τεχνικά, μήπως έπρεπε να το πούμε και στη Στασούλα που θα χρησιμοποιούσαμε το αυτοκίνητό της;

Η Στασούλα βέβαια, δεν είχε καμιά αντίρρηση κι έτσι 9 η ώρα το πρωί φύγαμε από το χωριό. Τα παιδιά είναι ευλογία και είναι σπάνια τύχη να είσαι μαζί τους και να μοιράζεσαι λίγη από από τη χαρά τους.

Στο Acqua Plus, φτάσαμε 9.40. Ήμασταν οι πρώτοι πελάτες. Ήθελαν να περάσουν ακόμα 20 λεπτά μέχρι να ανοίξουν οι μπάρες εισόδου και να μας δεχθούν. Περιμέναμε υπομονετικά κάνοντας αστεία. Δεν είχαμε κι άλλη επιλογή.

Μπήκαμε, τακτοποιήσαμε τα πράγματά μας στα ειδικό κιβώτιο, το κλειδώσαμε, τα παιδιά φόρεσαν τα μαγιό τους και έφυγαν για τις πισίνες και τις διάφορες νεροτσουλίθρες..

Κι εγώ έψαξα να βρω ένα ίσκιο και κάθισα να γράψω. Επεχείρησα να μπω στο internet, αλλά εδώ, παρότι πανάκριβη κατασκευή, δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει τεχνολογία WiFi. Είπαμε, υπάρχουν ακριβά φυλαγμένα μυστικά... Μιλάτε σιγά μη μάθουν πως υπάρχει και λειτουργεί μια τέτοια τεχνολογία... Απαράδεκτο, όταν εισπράττουν 22 ευρώ για τους ξένους ενήλικες και 11 για τους Έλληνες προκειμένου να πάρουν το βραχιολάκι που θα τους επιτρέψει να κάνουν χρήση ολόκληρη τη μέρα όλων των εγκαταστάσεων του υδάτινου πάρκου. Πάνω σ' αυτό θα μπουν ότι άλλο πάρουν, νερό, ποτά, φαγητό, καφέδες και πωλούν στα κυλικεία του Acqua Plus...

Μεσημεριάζει. Έχω αλλάξει αρκετούς τόπους μέχρι να βρω τους κατάλληλους ίσκιους και να δω τις νέες εγκαταστάσεις που πέρσι δεν υπήρχαν...

Τα παιδιά κουβαλούν στην πλάτη τις σαμπρέλες τους, αλλάζουν πισίνες, παιχνίδια. Γελούν, το διασκεδάζουν με την καρδιά τους. Είναι ευχαριστημένα, ελεύθερα να κάνουν αυτό που τους διασκεδάζει. Ατέλειωτα παιχνίδια με το νερό...

Αρμονικά δεμένες οικογένειες στις έτοιμες φωτογραφίες. Να ήταν έτσι πάντα και στη ζωή...

Εγώ πάντως, πρέπει να το ομολογήσω, δεν το ήξερα. Γνώριζα για τη Γιορτή της Μητέρας, εσχάτως έμαθα και για τη Γιορτή του Πατέρα. Μήπως είναι πλεονασμός η Γιορτή των Γονέων;

Μήπως αντί για τις “γιορτές” είναι καλύτερο να τρέφουμε μεγαλύτερο σεβασμό και εκτίμηση σ' αυτούς που μας έφεραν στον κόσμο και μας έδωσαν το προνόμιο να ζούμε, να δουλεύουμε για το καλό και να είμαστε όσο μπορούμε χρήσιμοι άνθρωποι στην κοινωνία;

Δυστυχώς εγώ, δεν έχω πια τους δικούς μου. Έφυγαν νωρίς και μου λείπουν τώρα που θα τους ήθελα να μοιραστώ πράγματα μαζί τους. Να τους ζητήσω τη συμβουλή τους σε ζητήματα που θα με ενδιέφερε η γνώμη τους.

Νομίζω πως δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα και χαρά τον που τους έχει στη ζωή.

Η δική μου συνεισφορά και ο σεβασμός απέναντί τους είναι να πάω στον τάφο τους και να συλλογιστώ για λίγο πολλά πράγματα απ' όσα θυμάμαι, από τα χρόνια που βρέθηκα κοντά τους, μαζί, στο ίδιο σπίτι, αναπνέοντας τον ίδιο αέρα, μεγαλωμένοι με το ήθος και τις συμβουλές που μας δίδαξαν.

Ο σεβασμός, η ελπίδα πως ίσως ξαναβρεθούμε “κάπου αλλού” και η πίστη πως ο σπόρος που έσπειραν δεν έχει πέσει σε χέρσα γη και θα καρπίσει, συντροφεύουν τη σκέψη μου, μια τέτοια όμορφη μέρα...