Οι πάγκοι των μικροπωλητών σε πρώτο πλάνο, θυμίζουν πολύ τις λαϊκές αγορές στις γειτονιές της Αθήνας και των μεγάλων πόλεων. Με πλούσια τα ελέη του Θεού προκαλούν τους αγοραστές να συγκρίνουν τιμές και ποιότητα.

Οι ντομάτες έχουν την τιμητική τους. Είναι οι πρώτες υπαίθριες βιολογικές, “μόνο με κοπριά”, όπως γράφουν σε ειδικό καρτελάκι για να ενημερωθούν οι καταναλωτές.

Άλλη μια πλευρά του Αρκαλοχωρίου, το Σάββατο. Ευτυχώς, μόλις που το πρόλαβα ανοιχτό. Μετά τις 12 το μεσημέρι οι άνθρωποι μαζεύουν την πραμάτεια τους.

Από όσο θυμάμαι το παζάρι του Αρκαλοχωρίου το Σάββατο, ήταν μια πολύ σοβαρή υπόθεση για τους χωριανούς μου και τα γύρω χωριά. Παλιά, πηγαίναμε τις Τετάρτες και στο Καστέλλι, αλλά από ένα σημείο και μετά το “σκήπτρα” πήρε το Αρκαλοχώρι.

Ήταν ίσως το γεγονός ότι έπεφτε καλά και η μέρα. Σάββατο μια μέρα πριν την αργία της Κυριακής σαν αργία κι η ίδια, οπότε βόλευε καλύτερα. Στο παζάρι του Αρκαλοχωρίου μπορούσες να βρεις τα πάντα. Να αγοράσεις, να πουλήσεις, να κάνεις τη βόλτα σου, να “τσιμπήσεις” κάτι σαν άνθρωπος στις ταβέρνες του χωριού ή ένα γλυκό στα ζαχαροπλαστεία του, νο βρεις το ΓΕΡΜΑΝΟ, τον ΟΤΕ, τη ΔΕΗ, τις τράπεζες. Ήταν μια μικρή πόλη που διέθετε τα πάντα σε αφθονία.

Έτσι το γνώρισα εγώ σαν παιδί σαν παιδί, έτσι ακόμα πιο εξελιγμένο το βρίσκω και σήμερα. Δεν είναι τυχαίο ότι εκεί βρίσκεται η έδρα του καλλικρατικού δήμου ΜΙΝΩΑ Πεδιάδος, που δημιουργήθηκε ύστερα από τη συνένωση με τους πρώην δήμους Θραψανού και Καστελλίου.

Και οι άνθρωποι του έχουν μια διαφορετική κουλτούρα. Με τις ανάλογες εξαιρέσεις που δίνουν αξία στον κανόνα και που βεβαίως έχει κάθε τόπος. Είπα λοιπόν να πάω μια βόλτα αυτό το Σάββατο. Να δω πιο προσεκτικά αυτό το φαινόμενο, να προσπαθήσω να αποτυπώσω εικόνες...

Βρήκα αλλού το παζάρι από κει που ήξερα. Μιλώντας με ανθρώπους μου είπαν που τους έχουν αλλάξει τρεις διαφορετικές θέσεις. Η πρώτη εικόνα, είναι η εικόνα της λαϊκής αγοράς στην Αθήνα, αυτή που ξέρουμε να γίνεται μια φορά την εβδομάδα σε κάθε γειτονιά. Οι πάγκοι του είχαν φρούτα εποχής, λαχανικά, πατάτες, τυριά, φυτά και φυσικά ρούχα σε τιμές πολύ ελκυστικές, αλλά αμφιβόλου ποιότητος.

Έφτασα γύρω στις 12 το μεσημέρι, πολύ αργά για τις συνήθειες των ντόπιων. Κάποιοι έμποροι “σηκώνουν” την πραμάτεια τους να φύγουν και είναι φανερό πως έχουν τα τελευταία κομμάτια στους πάγκους τους, έχουν ρίξει τις τιμές τους, θέλουν να... ξεπουλήσουν για να φύγουν...

Με τα κέφια τους, τα καλαμπούρια τους. “Τελειώσαμε σήμερα, αύριο πάλι” λέει ένας κύριος και φυσικά δεν το εννοεί. Αύριο είναι Κυριακή και το παζάρι εδώ θα ξαναγίνει το ερχόμενο Σάββατο.

Οι ντόπιοι σχεδιάζουν την κάθοδό τους στο Αρκαλοχώρι με άλλα μικροψώνια απαραίτητα για το σπίτι. Στα σούπερ μάρκετ του θα βρουν τις ευκαιρίες που ψάχνουν για καλύτερες τιμές...

Σάββατο, το παζάρι του Αρκαλοχωρίου αντιστέκεται πεισματικά στο χρόνο. Αλλάζει, προσαρμόζεται στις ανάγκες των καιρών,αλλά διατηρεί την αίγλη του σε πείσμα όσων νομίζουν πως μερικά πράγματα μπορούμε να τα αφήσουμε πίσω μας χωρίς επιστροφή.

Απόψε είναι η μεγάλη μέρα για το Θραψανό. Το βράδυ ξεκινά η τριήμερη γιορτή του Αγγειοπλάστη. Στον προαύλιο χώρο του δημοτικού σχολείου, όλα είναι έτοιμα από χθες το βράδυ. Τα τραπέζια στημένα στη θέση τους, ενώ στα εκθεσιακά περίπτερα βάζουν τις τελευταίες πινελιές...

Το φορτηγάκι είναι εδώ από τις πρωινές ώρες της Παρασκευής και ξεφορτώνει πιθάρια και άλλα κεραμικά, ενώ τα κορίτσια επιμελούνται τα του εκθεσιακού περιπτέρου. Όλα πρέπει να είναι έτοιμα το βράδυ που θα 'ρθουν οι καλεσμένοι για τη Γιορτή του Θραψανιώτη Αγγειοπλάστη.

Το περίπτερο αφορά κεραμικά στη μελισσοκομία. Το βλέπετε και στο πανό που έχουν κρεμάσει επάνω αριστερά. Και δίπλα, πήλινες κατασκευές που παραπέμπουν ευθέως στα μινωικά χρόνια. Έτσι είναι. Η παράδοση συνεχίζεται κι αυτή είναι σπουδαία κληρονομιά...

Άλλο ένα έτοιμο περίπτερο. Την ώρα που ήμουν εκεί και είδα, λίγο πριν τις 11 το πρωί, δεν είχε καμιά επιπλέον διευκρίνιση. Ποιος, ας πούμε, είναι ο κατασκευαστής αυτών των θαυμάσιων δημιουργιών; Το απόγευμα θα τα μάθουμε όλα αυτά, αφού τα πάντα αναμένεται να είναι στη θέση τους...

Μια βόλτα στα χωράφια, στις ελιές μου, με τα τζιτζίκια να 'χουν στήσει τρελό τραγούδι. Τι θέλει άνθρωπος για να νοιώσει καλά; Λίγα πράγματα, αλλά σε καλή ποιότητα... Το φετινό καλοκαίρι στην Κρήτη ήταν από τα πιο όμορφα...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 16/07/2011

Η είδηση που διάβασα προχθές στις εφημερίδες με συγκλόνισε. Στην Ελλάδα και την Ιρλανδία, δυο χώρες που πλήττονται άγρια από τη λιτότητα που έχουν επιβάλει οι κοινοί δανειστές του ΔΝΤ αυξάνονται οι αυτοκτονίες ανθρώπων. Η κρίση σκοτώνει; Μάλλον, έτσι φαίνεται… Κι αυτό είναι το τραγικό της ιστορίας.

Δεν ξέρω για τους Ιρλανδούς, αλλά οι Έλληνες ήταν πάντα, φύσει αισιόδοξος λαός. Πόσο πολύ πρέπει να σφίξει ο κλοιός της οικονομικής καχεξίας για να φτάσει κανείς σ’ αυτό το σημείο, χωρίς επιστροφή;

Κοντά τέσσερις εβδομάδες τώρα στην Κρήτη είναι σα να ζω σε έναν άλλο πλανήτη… Βιώνουν κι εδώ οι άνθρωποι τις παρενέργειες της κρίσης, αλλά σίγουρα έχουν έναν δικό τους τρόπο για να τις ξεπερνούν. Χαμογελούν, λένε αστεία, κλείνουν την τηλεόραση που τρομοκρατεί, πίνουν τις ρακές τους και το κρασί τους, κρατούν τις παρέες τους, γλεντούν σε κάθε ευκαιρία και πάντως δεν είναι διατεθειμένοι να το βάλουν εύκολα κάτω, να σκύψουν μοιρολατρικά το κεφάλι, να αποδεχτούν το… ριζικό τους.

Γι’ αυτό τους χαίρομαι, μ’ αρέσει να τους παρακολουθώ σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους, να κουβεντιάζω μαζί τους, να ζητώ να ακούσω τη γνώμη τους και να τη φιλτράρω για να επωφεληθώ. Κάτι τέτοιες ώρες αξιοποιώ τη δημοσιογραφική μου διαίσθηση, καλλιεργημένη χρόνια τώρα, που με βοηθά να αντιλαμβάνομαι καλύτερα τα πράγματα και να ερμηνεύω σωστά ή όσο γίνεται καλύτερα τα γεγονότα.

Παρακολουθώ τα γλέντια τους… Είναι όλοι εκεί, παρόντες… Ψάχνουν να βρουν ευκαιρίες, δεν κλείνονται στον εαυτό τους, γελούν, πίνουν τραγουδούν, χορεύουν… Τύφλα να ‘χει ο καλύτερος ψυχοθεραπευτής. Οι άνθρωποι κάνουν μόνοι τους ψυχοθεραπεία με εκπληκτικά αποτελέσματα. Δεν είναι κατσούφηδες , συνεχίζουν να είναι κοινωνικά όντα, δεν μπαίνουν στο περιθώριο, αξιοποιούν τις στιγμές προς όφελός τους.

Τώρα εσείς, διαβάζοντας αυτές τις γραμμές θα λέτε από μέσα σας πως δεν έχουν καμιά επιστημονική βάση. Έχετε δίκιο. Σίγουρα δεν έχουν επιστημονική τεκμηρίωση. Αποτελούν όμως διαπιστώσεις ενός ανθρώπου που έχει μάθει να «βλέπει» και να «ακούει». Να αφουγκράζεται τη λαϊκή σοφία και να αποκωδικοποιεί όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας.

Κι αυτό, διαψεύστε με, δεν το έχουν όλοι. Οι περισσότεροι «μιλούν» και δεν ακούν ο ένας τον άλλον, «ζουν» στο ίδιο τόπο αλλά δεν επικοινωνούν, δεν «μοιράζονται», αλλά έχουν τον εαυτός τους ως το κέντρο της γης.

Παρ’ όλα αυτά δεν αναζητώ λύσεις εδώ. Υποτίθεται πως άλλοι, σπουδαγμένοι με μάστερ και ντοκτορά στις οικονομικές θεωρίες θα τις βρουν. Αν το θέλουν. Συμβούλους έχουν, μπορούν να απευθυνθούν και να τους ζητήσουν τη γνώμη τους.

Χρέος τους είναι να το κάνουν, αν πιστεύουν, έστω και το ελάχιστο από αυτά που λένε.

Εγώ θα μείνω σ’ αυτές τις τονωτικές ενέσεις αισιοδοξίας. Σε καιρούς μαύρης καταχνιάς, όπου η απαισιοδοξία, η έλλειψη ονείρων και στόχων κυριαρχούν, μια χαραμάδα αισιοδοξίας κάνει καλό μέσα μας . θα μπει λίγο φως και θα φωτίσει την καρδιά μας.

Ναι, έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε πως οι μέρες που θα ξημερώσουν για τα παιδιά μας δεν θα είναι τόσο μαύρες και άραχνες, πως θα ξεφύγουμε από την εθνική κατάθλιψη και θα ξανακάνουμε όνειρα σ’ αυτό το σύντομο πέρασμά μας από τη ζωή. Για όλα αυτά και για πολλά άλλα, που δεν είναι εύκολο να καταγραφούν στα στενά περιθώρια ενός άρθρου «ευχαριστώ» τους ανθρώπους αυτούς που μου άνοιξαν την ψυχή τους και μου πρόσφεραν από το περίσσευμά τους…

• Το κείμενο αυτό θα δημοσιευθεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στην τακτική στήλη μου ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ

Οι φετινές καλοκαιρινές διακοπές μου πλησιάζουν στο τέλος τους. Κουβαλώ ακόμα όμορφες εικόνες που έζησα όλες αυτές τις εβδομάδες στην Κρήτη. Μια τέτοια εικόνα, θαλασσινή σας χαρίζω. Πρόκειται για ένα καΐκι στον κόλπο του Μεραμπέλου φωτογραφημένο πάνω από τη Σπιναλόγκα.

Στα χέρια ενός αδαή καθετί είναι επικίνδυνο… Μήπως είσαι υπερβολικός θα μου πει κανείς… Κι όμως…είχα υποσχεθεί στον κ. Νίκο να του κάνω δώρο μια πένα… Ούτε καν την ονομασία δεν την ήξερα όταν πήγα να τη ζητήσω στα βιβλιοπωλεία. Όλοι και με το δίκιο τους οι άνθρωποι μου έδειχναν αυτές τις σύγχρονες του εμπορίου.

Κονδυλοφόρο ψάχνεις μου πε ένα γεροντάκι που στάθηκε δίπλα μου τυχαία… Δεν το άκουσα όμως. Πήρα χαρτί, πένα… κονδυλοφόρο... μελάνι.

-Τι μελάνι με ρώτησε εύλογα ο καταστηματάρχης;

- Μπλε, μαύρο, κόκκινο είπα με βουλιμία… Αν είχε και πράσινο θα το ‘παιρνα..

Ορεξάτος στρώθηκα να γράψω… σαν τον Κολόμβο και τους άλλοτε αγιορείτες καλλιγράφους που λες και κεντούσαν πάνω στο χαρτί αληθινά κομψοτεχνήματα, με ύφος και στυλ πέντε καρδιναλίων και βάλε ξεκίνησα….

Πρώτη βουτιά (μπουκιά) και κόκκαλο. Ο ξύλινος κονδυλοφόρος πλατσούρισε μέσα στο μπουκαλάκι κρυφογελώντας. Από κόκκινος έγινε μαύρος. Τα χρώματα άλλαξαν στο πρόσωπό μου και στα χέρια μου. Ήταν η εκδίκηση της πένας που δεν ήξερα ούτε καν το όνομά της.

Η χρήση ενός σεβάσμιου εργαλείου που βρέθηκε παραπεταμένο σε μια γωνιά σκονισμένη σε ένα παλαιοπωλείο ήταν αυτό που έψαχνα. Το κρατούσα στα χέρια μου ήταν ένα εργαλείο που πιθανόν να είχε διασώσει ιστορίες, θρύλους, αληθινές και ψεύτικες παραδόσεις, μυθοπλασίες κι άλλα πολύτιμα ποιος ξέρει τι άλλο…

Κόκκινος από ντροπή με μαυρισμένα τα χέρια ήταν το αποτέλεσμα της πρώτης προσπάθειας. Το κείμενο πλέον το γράφω με μολύβι χωρίς καλοξυσμένη μύτη απομεινάρι από την πάλη με τα χέρια των δύο παιδιών μου της πρώτης τους σχολικής χρονιάς. Κοντό, μερικά εκατοστά ίσα-ίσα που το έπιαναν τα τρία δάκτυλά μου. Τουλάχιστον τώρα δεν έχω ανταύγειες στο πρόσωπό μου. Στα δάκτυλά μου δεν έχω σημάδια βίαιης και εγωιστικής συμπεριφοράς απέναντι στο άγνωστο.

Κατάλαβα ότι κάποια πράγματα, γεγονότα, δρώμενα, αντικείμενα, φωτογραφίες, και παλιά βιβλία δεν είναι παιχνίδι, θέλουν το δικό τους χρόνο για να σου ανοιχτούν και να σου αποκαλύψουν αυτά που κάποιοι μόχθησαν για να τα βρουν. όχι στο δρόμο αλλά με σκέψη, προσπάθεια και έρευνα.

Σεβόμενος τον ξύλινο κονδυλοφόρο μετά τις πρώτες συστάσεις, συμπέρανα από το απλό συμβάν-τυχαίο ή μη, πως όλα γύρω μας ακόμη και τα αντικείμενα απαιτούν και περιμένουν χάδι, χρόνο, και τον δέοντα σεβασμό για να ανοίξουν τα ροδοπέταλά τους.

Η αλόγιστη και βεβιασμένη χρήση, η μη ελεγχόμενη και άκαιρη παρέμβαση - επέμβαση σ’ όλο τον περίγυρο φέρνει ολέθρια αποτελέσματα επαναλαμβανόμενα στη ιστορία κάθε λαού και ανθρώπου θυμίζοντας εκκρεμές…

Μήπως ρωτώ μέσα από το χαρτί το ίδιο δεν κάνου(α)με με το περιβάλλον;

Μήπως το ίδιο δεν κάνουμε και στους γύρω μας;

Μήπως το ίδιο δεν κάνουμε και στον εαυτό μας;

Η απάντηση έρχεται αβίαστα σε μένα ετούτη τη στιγμή. Μια τελεία σε λάθη του παρελθόντος, ένα ερωτηματικό για την συμπεριφορά μας, ένα θαυμαστικό για την μυστική λειτουργία των πάντων.

Μην ξεχνάτε εξάλλου πως δεν έχουμε μήτε το καρπούζι μήτε το μαχαίρι. Έχουμε απλά την πένα… Και τη σβήστρα, αν γράφουμε με μολύβι.

Το «μελάνι» λάθη δεν συγχωρεί, αφήνει στίγματα… Πολλές φορές αδιόρθωτα ιδίως όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους…

Ο ανώνυμος παθών

Ο πρόεδρος της ΠΕΤ ΟΤΕ, Βασίλης Λάμπρου, μιλάει στο ALTER για την πώληση του 10% του ΟΤΕ. Εγώ τώρα, διακοπές είμαι, αλλά έπεσε στην αντίληψή μου αυτό το βίντεο και θεώρησα υποχρέωσή μου να το αναδημοσιεύσω...

Όλα καλά λοιπόν, το κομπιούτερ φτιάχτηκε ακριβώς στο χρόνο που είχαν προσδιορίσει οι τεχνικοί. Το ανταλλακτικό πληκτρολόγιο δεν ήρθε από την Αθήνα, όπως νόμιζα, αλλά απευθείας από τη Γερμανία. Ίσως γι' αυτό ήταν τόσο συνεπής...

Έγραφα προχθές, στη μπάρα δεξιά, τα εξής:

Οι βλάβες έρχονται απροειδοποίητα. Και συνήθως έρχονται όταν όλα πάνε καλά και δεν το περιμένεις… Κάπως έτσι έγιναν και τα πράγματα εδώ, στον μικρό υπολογιστή που έχω μαζί μου στο χωριό για να κάνω τις εγγραφές μου.
Είναι μια καλή συντροφιά που νοιώθω να μου λείπει καθώς δυο μέρες τώρα κι άλλες δυο μέρες, απ’ ότι φαίνεται θα στερηθώ τις υπηρεσίες του.
Θα προσπαθήσω σ’ αυτό το χρόνο να συνεχίσω τις εγγραφές, είτε από το Internet Café, είτε από άλλον υπολογιστή. Όπως και να το κάνεις όμως η ενημέρωση θα είναι ελλιπής. Θα απουσιάζουν νέες φωτογραφίες διότι το πρόγραμμα που με βοηθάει να τις «ανεβάζω» στο FTP του Site είναι στο κομπιούτερ μου.
Έχω όμως ένα μεγάλο αρχείο φωτογραφιών δύο και πλέον χρόνων και μ’ αυτό θα πορευτώ όπου χρειάζεται, παρόλο που στην επιφάνεια του γραφείου του υπολογιστή μου υπάρχουν και κείμενα και έτοιμες νέες φωτογραφίες.
Μικρό το κακό… Περνώντας λίγο χρόνο ανάμεσα σε ανθρώπους που υποφέρουν από σοβαρούς λόγους υγείας μπορείτε να αντιληφθείτε τι εννοώ…
Με λίγη υπομονή, όλα θα αλλάξουν και θα ξαναμπούμε στους δικούς μας ρυθμούς, που χωρίς άγχος θα «αποτυπώνει» τις στιγμές στη ζωή μας…

Και να που με την υπομονή όλα έγιναν όπως έπρεπε. Από σήμερα θα έχουμε και νέες εγγραφές και φωτογραφίες. Όχι πως μας έλειψαν γενικά, μα αλλιώς είναι το δικό σου πράγμα, στο δικό σου χώρο.

Στα σκαλιά της εκκλησίας της Αγίας Μαρίνας, από περσινή φωτογράφιση που έκανα, Όλες αυτές οι φωτογραφίες που βλέπετε εδώ αναδημοσιεύονται, ένα χρόνο μετά… Μη φανταστείτε, δεν αλλάζουν πολλά…

Στην ουρά ο κόσμος περιμένει υπομονετικά τη σειρά του για να μπει στο χώρο της εκκλησίας της Αγίας Μαρίνας, να ανάψει ένα κερί και να αφήσει το τάμα του. Η φήμη ότι αυτή η εκκλησία κάνει θαύματα έχει απλωθεί σε ολόκληρη την Κρήτη. Και οι προσκυνητές συρρέουν από παντού.

Ευκαιρία να ανοίξουν πάγκους οι μικροπωλητές, επαγγελματίες που ψάχνουν τέτοιες ευκαιρίες. Κι εδώ είναι χρυσορυχείο. Τα παιδιά ιδιαίτερα, νοιώθουν να βρίσκονται στο δικό τους παράδεισο…

Νωρίς – νωρίς ξεκίνησαν οι προετοιμασίες για τη γιορτή της Αγίας Μαρίνας. Ήδη από χθες το απόγευμα που γυρίζαμε με τον Λάμπρο από το Ηράκλειο, είδαμε στο δρόμο που οδηγεί ως την εκκλησία να ετοιμάζουν τους πάγκους που θα στήσουν οι μικροπωλητές στο πανηγύρι που τόσο περιμένουν οι ντόπιοι, τέτοιες μέρες, κάθε χρόνο.

Θα θυμάστε από άλλες χρονιές που έχω ξαναγράψει γι’ αυτό το πανηγύρι και για τη φήμη της εκκλησίας της Αγίας Μαρίνας της Βόνης. Έρχονται προσκυνητές από όλη την Κρήτη προσδοκώντας να γίνουν καλά.

Πολλοί μένουν αρκετές μέρες στον περίβολο της εκκλησίας, άλλοι ξεκινούν με τα πόδια από τόπους μακρινούς να έρθουν ως την εκκλησία αυτή. Και χθες το απόγευμα τους είδαμε κατά ομάδες να περπατούν πεζή ως τη Βόνη. Μου φάνηκε νωρίς, τέσσερις μέρες νωρίτερα, μα συζητώντας το μου είπαν ντόπιοι πως, έτσι κάνουν πάντα για να κερδίσουν μέρες. Αδυνατώ να κατανοήσω όλο αυτό το πάθος, αλλά δεν μου πέφτει λόγος…

Περιφερειακά, έχουν ξεκινήσει εδώ και δυο βδομάδες και καθαρίζουν με γκρέιντερ τους ασφάλτινους δρόμους της Βόνης. Κι αν είναι για την εξυπηρέτηση των ανθρώπων έχει καλώς, αλλά φοβάμαι ότι είναι μόνο για τα μάτια του κόσμου…

Στις εισόδους του χωριού, πέρα από το δημοτικό παρκινγκ που είναι ελεύθερο, έχουν διαμορφωθεί ειδικοί χώροι από ιδιώτες για να παρκάρουν τα αυτοκίνητά τους οι προσκυνητές. Επί πληρωμή βεβαίως…

Εδώ «μπερδεύονται», επειδή έτσι το θέλει η τοπική οικονομία, η θρησκεία με την… τσέπη. Κάποιοι θα κάνουν αρπαχτές επιχειρώντας να εκμεταλλευθούν την αθωότητα αυτών των ανθρώπων.

Ήδη από χθες, το βενζινάδικο του χωριού που έχει κατά γενική ομολογία, την πιο φθηνή αμόλυβδη βενζίνη στην περιοχή, όπου οι τιμές είναι στα ύψη, την ανέβασε κατά 50 λεπτά το λίτρο. Από 1.699 που την είχε εδώ και τέσσερις εβδομάδες, την ανέβασε στα 1.750. Θα μου πεις, εδώ έχουμε δει και χειρότερα. Έτσι ανεξέλεγκτη που κινείται η αγορά ο καθένας βάζει ότι τιμή θέλει. Και 1.800 την είδα σε πολλά βενζινάδικα την αμόλυβδη…

Όμως, μέρες γιορτής, το πρόβλημα το κρύβουν κάτω από το χαλί. Κανείς δεν έχει διάθεση για γκρίνια. Όλοι έχουν στο νου τους το πανηγύρι της Αγίας Μαρίνας.

Στο Θραψανό ξεκινούν από αύριο οι τριήμερες εκδηλώσεις για τη Γιορτή του Αγγειοπλάστη. Ε, τι; Τόσος κόσμος θα ‘ρθει στη Βόνη, δεν χρειάζεται και ένα μέρος να γλεντήσει; Και είναι τα ονόματα των λυράρηδων μεγάλα και η επιτυχία εξασφαλισμένη…

Μια φωτογραφία μέσα από το περίβολο της Αγίας Μαρίνας. Ο κόσμος είναι πράγματι πολύς...