Ο τίτλος της ημέρας από την εφημερίδα “6 μέρες”... Περιγράφει την τραγικότητα των πραγμάτων που θα κληθούμε μέσα σ' αυτή τη χρονιά να σηκώσουμε στις πλάτες μας. Όποιος έχει επαφή με τη Γραφή μπορεί να αντιληφθεί τι σημαίνει αρμαγεδδών...

Στη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ μιλώντας για το ίδιο ακριβώς πράγμα έχουν πολύ λίγες κουβέντες και πιο απλές να πουν. Το βέβαιο είναι ότι το πακέτο που μας έχουν ετοιμάσει είναι πολύ άγριο απ' όποια πλευρά κι αν το δεις...

Λες και πρόκειται για φιλολογικό ζήτημα που αφορά άλλους και όχι εμάς το αναπαράγουν οι σημερινές εφημερίδες. Ο τίτλος είναι από το ΕΘΝΟΣ που εντοπίζει ότι αρχίζει και αναπτύσσεται κίνημα “Δεν έχω, δεν πληρώνω”. Αυτοί οι φοβεροί οικονομολόγοι - σύμβουλοι της κυβέρνησης πώς δεν το σκέφτηκαν;

Κοιτάζω την ΕΛΛΑΔΑ ΑΥΡΙΟ, αυτό το θέμα στο πρωτοσέλιδο της και πιάνεται η ψυχή μου... Η φιλανθρωπία μας μάρανε... Δείτε το τραγικό της ιστορίας. Δύο εκατομμύρια νεόπτωχοι τη φετινή Πρωτοχρονιά, ζήτησαν ένα πιάτο φαΐ... Ντροπή μας...

Κατά τα άλλα οι ειδήσεις στα πρωτοσέλιδα συνεχίζουν να έχουν αναφορές σε γνωστά περιστατικά που κάθε τόσο κάνουν την εμφάνιση τους στην ειδησεογραφία. Αστυνομικοί σε κύκλωμα ναρκωτικών... Αυτοί που έχουν ταχθεί να μας προστατεύουν πέρασαν στο απέναντι στρατόπεδο... Ο τίτλος από τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ.

Και για να γελάσουμε λίγο, επειδή με τις ειδήσεις είναι αδύνατον... Φοβερή η φωτογραφεία που είδα πριν λίγο στον τοίχο του Αντώνη Μπιρμπιλή. Αν και τριτοκοσμική, αποτυπώνει ακριβώς την προσπάθεια που κάνουμε, ως λαός, να ξαναφέρουμε τα πράγματα στη θέση τους...

Οι άνθρωποι βάζουν τα δικά του όρια... Έχουν μάθει να προσαρμόζονται στο ημερολόγιο που αυτοί έφτιαξαν και να μπαίνουν μέσα, να κάνουν παιχνίδι. Αυτό το παιχνίδι που ξέρουν να παίζουν καλά χρόνια, τώρα...

Δείτε την εξέλιξη αυτής της εβδομάδας... Δευτέρα δουλειά παραμονή Πρωτοχρονιάς, Τρίτη αργία, Τετάρτη επιστροφή στα γνωστά και καθιερωμένα... Αναρωτιέμαι γιατί τα κάναμε έτσι όλα αυτά; Η πρώτη απάντηση που μου έρχεται είναι ότι χρειαζόμαστε αλλαγές και χρώμα στη ζωή μας. Κι όταν δεν μας το δίνει η ίδια, τότε σπεύδουμε να το δημιουργήσουμε εμείς...

Ως απλή αλλαγή δεν είναι κακό. Κακό γίνεται από την ώρα που του δίνουμε μεγαλύτερες διαστάσεις απ' αυτές που του αξίζουν... Υπερβολικό είναι όταν στηριζόμαστε πάνω του για να φτιάχνουμε τη ζωή μας. Ζω, αναπνέω, θα πει είμαι διαθέσιμος κάθε στιγμή να απλώσω τα φτερά μου και να το φτιάξω καλύτερο, για μένα και τους γύρω μου.

Δεν ξέρω, αλλά όχι μόνο τώρα, ετούτες οι μέρες δεν είχαν για μένα περισσότερη αξία απ' όση τους πρέπει. Μικρά διαλείμματα ήταν ανάμεσα σ' ένα βαρυφορτωμένο πρόγραμμα που είχε να μας δώσει πολλά. Δεν έρχονται μόνα τους. Εμείς τα κάνουμε να 'ρθουν. Και τα χαιρόμαστε διπλά, γιατί είχαμε συμβάλει σ' αυτά...

Τετάρτη σήμερα... Πρώτη εργάσιμη μέρα του 2013... Οι δρόμοι έξω δεν έχουν πολύ κίνηση. Τα μαγαζιά είναι κλειστά, αφού δούλεψαν τις δύο τελευταίες Κυριακές του χρόνου, έτσι όπως δούλεψαν.

Μέσα σ' αυτή τη λαίλαπα που αντιμετωπίζουμε, αισθάνομαι τυχερός που έχω μια δουλειά για να βγάζω τα προς το ζειν. Προσωπικά αισθάνομαι διπλά τυχερός, γιατί συμβαίνει και να την αγαπώ κιόλας. Πράγμα σπάνιο για πολλούς γύρω μου, που ότι κάνουν το κάνουν απλά για βιοπορισμό...

“Καλή χρονιά” λένε οι άνθρωποι... Δεν τους έφτανε χθες που πήραν αμπάριζα τα τηλέφωνα, κινητά και σταθερά, αλλά και τα SMS για να στέλνουν ευχές... Συνεχίζουν απτόητοι. Λες και οι ευχές, από μόνες τους κάνουν κάτι... Για να συμβεί αυτό θα πρέπει πολλά πράγματα, έξω από μας, να κινηθούν προς αυτή την κατεύθυνση...

Αυτό δα κι αν το ξέρουμε. Αλλά φαίνεται ότι το αυτί, που υπηρετεί μια ανθρώπινη αίσθηση, την ακοή, θέλει και να το ακούει... Πώς αλλιώς να το εξηγήσω;

Από αύριο, υποθέτω ότι όλα τα πράγματα θα μπουν στη θέση τους. Και η ζωή θα συνεχίσει τη ρότα που εμείς της έχουμε δώσει με τη στάση μας απέναντι της και την καθημερινή συμπεριφορά μας.

Χαμογελάστε παρακαλώ... Μια νέα αρχή, από τις τόσες που μας αρέσει να κάνουμε, είναι μπροστά μας. Το 2013, ξεκίνησε...

Το βίντεο αυτό το βρήκα στο διαδίκτυο ψάχνοντας στη Google να βρω περισσότερες πληροφορίες για το χωριό Μαγούλιανα της ορεινής Αρκαδίας. Υπάρχουν κι αλλού άνθρωποι που αγαπούν τον τόπο τους. Τι, μόνο εγώ θα ήμουν;

Τα περσινά Χριστούγεννα, πριν μια εβδομάδα τέτοια μέρα, καθώς γυρνάγαμε από το χιονοδρομικό κέντρο του Μαινάλου περάσαμε από τα Μαγούλιανα. Σας το είχα γράψει τότε στα σημειώματα των ημερών... Δεν ξέρω αν το θυμάστε... Σήμερα όμως θα σας δώσω και μερικές δικές μου φωτογραφίες από αυτό το χωριό που βρίσκεται σε υψόμετρο 1.365 μέτρα.

Σήμα κατατεθέν στην πλατεία των Μαγούλιανων, ο τεράστιος πλάτανος... Το καλοκαίρι θα είναι μια απόλαυση. Έχουν ξεμείνει κάτω από τα χωρίς φύλλα αυτή την εποχή κλαδιά του καρέκλες που παραπέμπουν σε μια υπέροχη ομορφιά... Παρατηρώ αυτή την εξαίσια θέα... Τα μάτια μου ξεκουράζονται. Είναι σκέτη απόλαυση...

Ένα γραφικό, πανέμορφο χωριό στα σπλάχνα της Πελοποννήσου, ένα χωριό παραδεισένιο που σίγουρα μαγεύει τον επισκέπτη με την πρώτη κιόλας ματιά. Γαντζωμένο αμφιθεατρικά σε μια εκπληκτικής ομορφιάς πλαγιά, δεσπόζει αιώνες τώρα καταμαρτυρώντας το ένδοξο ιστορικό παρελθόν που φτάνει στα χρόνια της τουρκοκρατίας αλλά και το παρόν. Ένα παρόν που ανατρέχει σε συνήθειες και τρόπους ζωής μιας άλλης εποχής, κάπου στις αρχές του περασμένου αιώνα. Τότε που η ζωή ήταν μαγευτική οι άνθρωποι απλοί, φιλικοί, φιλόξενοι.

Ποια είναι λοιπόν τα Μαγούλιανα; Ένα καταπράσινο, σχεδόν σμαραγδένιο χωριό που προσφέρει απλόχερα στον επισκέπτη τη συγκίνηση από την επαφή με την φύση, λες και βλέπει κανείς ένα τοπίο αγνό, γραφικό, ανέπαφο απ’ το χρόνο και την τεχνολογική εξέλιξη που σκοτώνει και αλλοιώνει την φύση. Έτσι το παρουσιάζουν οι άνθρωποι του. Δεν ήταν πολύ μακρινές οι δικές μου σκέψεις.

Να σας καλωσορίσω στη νέα χρονιά που ξημέρωσε στη ζωή μας με το τραγούδι του Παντελή Θαλασσινού για το Γενάρη, από το δίσκο του “Καλεντάρι”. Πανέμορφο, όπως πάντα...

Δεν ξέρω τι περιμένετε εσείς από τη νέα χρονιά, αλλά εγώ θα περιμένω από την Νέλλη Παπαχελά, αντιδήμαρχο Δήμου Αθηναίων να υλοποιήσει την υπόσχεσή της ότι θα μπουν στη θέση τους οι μπασκέτες στα γηπεδάκια στην πλατεία Σωτήρη Πέτρουλα, μέσα στο Γενάρη... Και να ανοίξουν για τους νέους, που είναι κλειστά σχεδόν δυο χρόνια τώρα...

Κι άλλο ένα τραγούδι αισιόδοξο απ' αυτά που δεν ακούγονται πια στα ραδιόφωνα και σίγουρα δεν τα ξέρουν οι νέοι. Είναι ποίηση Γιάννη Ρίτσου σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου. Τραγουδά η μαρία Δημητριάδη...

Κι ένα κάλεσμα – προσκύνημα σ' αυτούς που έδωσαν τις ζωές τους στον αγώνα με τη φωνή του Νίκου Δημητριάδη σε μουσική Σταύρου Ξαρχάκου... Είναι από το θεατρικό έργο που παίζεται ακόμα ”Το Μεγάλο μας Τσίρκο”... Έτσι για να ξεκινήσουμε όμορφα τη νέα χρονιά. Με ποιότητα... Όχι ότι κι ότι...

Ένα υπέροχο τραγούδι του Χρήστου Θηβαίου, γεμάτο ευαισθησία... Γι' αυτούς που συνεχίζουν να δίνουν το καλύτερο κομμάτι του εαυτού τους σε μια όμορφη σχέση... Ας είναι όμορφο για όλους το 2013!

Αυτό είναι το πρωτοσέλιδο του νέου περιοδικού μας “Η ΦΩΝΗ των ΤΕΧΝΙΚΩΝ του ΟΤΕ" που θα πάρουν σε λίγο στα σπίτια τους οι συνάδελφοι σε όλη την Ελλάδα... Για να την ξεφυλλίσετε όπως κυκλοφορεί τυπωμένη, πατήστε ΕΔΩ.

Ας είναι καλά οι φίλοι μου, με έκαναν στολίδι (υποθέτω ότι έχουν κάποιο πρόγραμμα που τους δίνει αυτή τη δυνατότητα) και μάλιστα πολύ επίκαιρο. Αυτοί που το διέπραξαν είναι ο Ανδρέας Ανδρεόπουλος και Παναγιώτης Σουλτάνης... Σας “έδωσα” κανονικά...

Το καταφέραμε κι αυτό στις ημερομηνίες που είχαμε θέσει. Ο τρίτος και τελευταίος στόχος για το 2012 επετεύχθη. Η “ΦΩΝΗ των ΤΕΧΝΙΚΩΝ του ΟΤΕ” τ. 252 έφυγε πριν από μέρες για το πιεστήριο και μέσα στην πρώτη εβδομάδα του 2013 οι τεχνικοί του ΟΤΕ σε κάθε γωνιά της Ελλάδας θα την πάρουν στο σπίτι τους.

Με ένα μεγάλο αφιέρωμα στη νέα “εθελουσία” όπως αυτή προέκυψε από από τον ΟΤΕ κι ένα πολύ μεγάλο μέρος των ανθρώπων, ίσως και τους μισούς από τους 2.000 χιλιάδες είναι τεχνικού του ΟΤΕ. Από μια μεριά λοιπόν είναι τεχνικοί του ΟΤΕ. Κι από την άλλη είναι η ιστορική συγκυρία που το περιοδικό μας την καταγράφει, όπως έχει υποχρέωση...

Όχι πως την σχετική εγκύκλιο δεν την έχουν κάνει ήδη φύλλο και φτερό, αλλά μετά από μερικά χρόνια θα κουβεντιάζεται ακόμα αυτή η “εθελουσία” και κάτω από τις συνθήκες που έγινε. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πουν και οι περισσότερες συνδικαλιστικές παρατάξεις στις σελίδες τους, αυτό το θέμα σχολιάζουν.

Ωστόσο το περιοδικό μας κρατάει μια επαφή με την επικαιρότητα έχοντας θέματα από τη δράση της ΠΕΤ ΟΤΕ. Βεβαίως δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς αφού ένα τέτοιο συνδικαλιστικό έντυπο αφορά κυρίως τους εργαζόμενους στον ΟΤΕ με την ιδιότητα του τεχνικού και συμβαίνει να είναι μέλη του Σωματείου της ΠΕΤ ΟΤΕ.

Από το Site το δικό μου παρουσιάζεται σαν δράση που πέρασε πάνω από την πλάτη μου, όντας υπεύθυνος δημοσιογραφικά για την τυπική διεκπεραίωση του εντύπου, από τη συλλογή της ύλης, το σχεδιασμό και την τελική υλοποίηση του. Ένα από τα “παιδιά” μου που με χαροποιούν κάθε φορά που τα βλέπω να ολοκληρώνονται...

Αρχές του 2013 θα ετοιμάσουμε και το επόμενο, χρονολογικά το τελευταίο του 2012... Οι στόχοι μπαίνουν για να υλοποιούνται...

Μικρό απάνθισμα από τον τρόπο που παρουσιάζουν σήμερα, παραμονή Πρωτοχρονιάς στα πρωτοσέλιδα τους οι εφημερίδες. Πολύ φτωχό. Ποιος έχει κουράγιο για κάτι καλύτερο; Το σκίτσο του Γ. Καλαϊτζή στην “Εφημερίδα των Συντακτών” τα λέει όλα...

Κι όμως κάποτε, όχι και τόσο παλιά, θυμάμαι τις εφημερίδες κι είχαν ανάλογη εικονογράφηση με γιορταστική διάθεση. Φέτος όμως μόνο η εφημερίδα “6 μέρες” είχε τη διάθεση να κάνει κάτι τέτοιο στο λογότυπό της...

Στην ομογενειακή εφημερίδα της Αμερικής, ΚΗΡΥΞ προτίμησαν το ρεαλισμό στο πρωτοσέλιδο τους... Μια πρόχειρη κατασκευή με νάιλον, ίσα να προστατευθούν κάποιοι άστεγοι από τη βροχή, στο κέντρο της Αθήνας, στο λόφο Φιλοπάππου...

Στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ κρατούν το... παραδοσιακό ρεπορτάζ που τροφοδοτεί το γραφείο Τύπου των ΕΛΤΑ με τα γράμματα που, λέμε τώρα, έγραψαν τα παιδιά στον Άι Βασίλη... Ψέμα κι αυτό σαν όλα τα άλλα που μας “ταΐζουν”... Ποιο παιδί στις μέρες μας γράφει σ' ένα φανταστικό πρόσωπο; Αν είναι δυνατόν;

ΤΑ ΝΕΑ ακόμα πιο αποκαρδιωτικά, μας κάνουν μαύρη την ψυχή καθώς αναφέρονται στο λογαριασμό που θα λάβουμε τη νέα χρονιά. Ο χαρακτηρισμός "ΟΔΥΣΣΕΙΑ 2013" νομίζω ότι της πάει "γάντι". Δυστυχώς...

Στην ΕΣΤΙΑ είναι πολύ... μπροστά! Επιστρέφουν στο 1912 ένα αιώνα πίσω όταν, όπως γράφουν “οι Έλληνες ζούσαν ημέρες δόξας”. Έτσι είναι, όταν ο κόσμος δεν έχει να καλύψει τις στοιχειώδεις ανάγκες του, η επιστροφή στο ένδοξο παρελθόν, νομίζουν πως καλύπτει το ζήτημα. Κούνια που τους κούναγε...

Να φύγει, να φύγει ο χρόνος , να χαθεί και να μη γυρίσει.
Να πάρει μαζί του τη φτώχεια μας όλων των ειδών, τη μιζέρια, τις λάθος επιλογές, το διχασμό, το σπαραγμό, και το θάνατο που μας φίλεψε.
Να μας αφήσει στην ηρεμία μας, στα χνάρια μιας ζωής πιο γεμάτης, πιο σίγουρης, πιο δικιάς μας κι όχι δανεικής όπως τα περισσότερα αποκτήματα μας που μας χλευάζουν άχρηστα, μια και λείπει η διάθεση να τα χαρούμε.
Να ανασάνουμε την παιδική μας ανεμελιά και τρυφερότητα που σκορπίζαμε άδολα στους δίπλα και τώρα ζυγιάζουμε σε ποιον θα πούμε καλημέρα και αν.
Πάρε μας μαζί σου σύννεφο, μες` την υγρασία σου, χάρισε μας την ιδανική θερμοκρασία της ψυχής κι άμα τη φτάσουμε, να την πιούμε σε ψηλό ποτήρι, και «άσπρο πάτο» σε μια καινούρια ευχή που μας χωράει όλους αγαπημένα κι ανυστερόβουλα.

Από τον τοίχο της Αναστασίας Καραογλάνη. δεν γνωριζόμαστε από κοντά, αλλά τα κείμενα της πάντα ξεχωρίζουν...

Παραμονή Πρωτοχρονιάς σήμερα... Βροχερή, όπως και οι δύο προηγούμενες μέρες. Θλιμμένος ο καιρός σαν την καρδιά μας, με όσα έχει βιώσει τη χρονιά που πέρασε. Τις δυσκολίες, τα προβλήματα που μας φόρτωσαν στην πλάτη, αυτοί τους οποίους εκλέξαμε για να μας υπηρετούν, υποτίθεται...

Στους δρόμους δεν κυκλοφορούν και πολλοί άνθρωποι... Πού να πάνε; Και με τι λεφτά να ψωνίσουν; Όπως – όπως προσπαθούν να καλύψουν τα αναγκαία...

Πρώτη φορά βλέπω ανθρώπους να υποδέχονται με τόση βαριεστημάρα μια νέα χρονιά... Φαίνεται ξεκάθαρα κι από τις εφημερίδες, ο δικός μου τρόπος για να... γραδάρω τι συμβαίνει στην κοινωνία. Οι συντάκτες τους παρακολουθούν και καταγράφουν την επικαιρότητα. Κι όταν διαπιστώνουν ότι η διάθεση δεν υπάρχει στους ανθρώπους, πού να τη βρουν οι ίδιοι;

Η δικιά μας προτροπή έχει να κάνει με την αλληλεγγύη, όχι μόνο τώρα, στον καιρό της κρίσης, αλλά πάντα και κάθε μέρα. Για να αλλάξουμε τον κόσμο γύρω μας, που δεν μας αρέσει, ας ξεκινήσουμε από τον εαυτό μας... Αυτό είναι το πιο βασικό. Ας το κάνουμε...

Κλείνω με ένα όμορφο κείμενο που διάβασα για το πώς θα έπρεπε να είναι η ζωή. Είναι παλιό, αλλά έχει άλλη βαρύτητα κάτω από το κλίμα των ημερών...

"Την επόμενη ζωή μου θέλω να τη ζήσω ανάποδα. Ξεκινάς από νεκρός κι έτσι το γλιτώνεις αυτό. Μετά ξυπνάς σε ένα γηροκομείο κι αισθάνεσαι κάθε μέρα και καλύτερα. Σε πετάνε έξω από το γηροκομείο, γιατί δεν είσαι πλέον τόσο γέρος. Πηγαίνεις και εισπράττεις τη σύνταξή σου και μετά όταν αρχίζεις να δουλεύεις σου δίνουν δώρο ένα χρυσό ρολόι και κάνουν πάρτι για σένα την πρώτη μέρα στη δουλειά. Δουλεύεις τα επόμενα 40 χρόνια μέχρι να γίνεις αρκετά νέος για να χαρείς την ζωή. Κάνεις πάρτι, πίνεις αλκοόλ και γενικά είσαι “ατακτούλης”. Μετά είσαι έτοιμος για το γυμνάσιο. Στη συνέχεια πας στο δημοτικό, γίνεσαι παιδί, παίζεις. Δεν έχεις ευθύνες, γίνεσαι βρέφος μέχρι την στιγμή που γεννιέσαι. Μετά περνάς 9 μήνες κολυμπώντας σε ένα πολυτελές σπα με όλα τα κομφόρ, κεντρική θέρμανση και πλήρη εξυπηρέτηση, κάθε μέρα και μεγαλύτερο χώρο και νάτο !!! Τελειώνεις σαν... ένας οργασμός..."

Η καλύτερη πρωτοχρονιάτικη ευχή από το στόμα του Γούντυ Άλλεν, από τον τοίχο των Thiria Enimera, Angelica Bouloubassi.

Με τον Ρήγα, το γάτο μας θα σας αποχαιρετίσω αυτές τις τελευταίες ώρες του Δεκέμβρη και του 2012. Τον Απρίλη της χρονιάς που έρχεται ο Ρήγας θα γίνει δύο ετών... Μεγάλωσε! Και το φέραμε σπίτι μωρό το Πάσχα του 2010... Με το μπιμπερό έπινε το γάλα του.

Ο Λάμπρος τον έχει υπό την προστασία του. Η αλήθεια είναι ότι μας έχει κερδίσει όλους με τα νάζια του. Εδώ έχει ανέβει πάνω στο γραφείο του. Το θεωρεί πολύ φυσικό να κάθετε ανάμεσα στα βιβλία του σχολείου του. Κανένα πρόβλημα... Τι λέτε καλέ που θα έχει πρόβλημα...

Ούτε που ταράζεται καθώς τον φωτογραφίζουν. Εκεί που ζορίζεται στ' αλήθεια είναι στα ταξίδια. Τον χαλάνε... Το αυτοκίνητο, ιδιαίτερα στις στροφές, είναι μεγάλο πρόβλημα που δεν ξέρει να το διαχειριστεί. Δεν ξέρω πώς το αντιμετωπίζει ή μάλλον καταλαβαίνω αν λάβω υπόψη μου τα νιαουρίσματα απελπισίας...

Καμιά φορά στη διάρκεια της μέρας τον παίρνει ο ύπνος και τότε βρίσκει ένα χώρο δίπλα μας, στον καναπέ, στην καρέκλα κάτω από το τραπέζι της κουζίνας ή στην καρέκλα του γραφείου μου... Κάπου ψηλά πάντως. Να εποπτεύει την κατάσταση, αν χρειαστεί να ξυπνήσει...

Δείτε τι χαριτωμένος είναι όταν κοιμάται. Ο Λάμπρος τα κατάφερε να τον “αιχμαλωτίσει” στο φακό του κινητού του. Διπλώνει και τα ποδαράκια του. Το απολαμβάνει πολύ χαλαρά. Αισθάνεται ασφαλής. Ξεκουράζεται γιατί θα ρθει κι η νύχτα που ως αιλουροειδές θα κάνει τις βόλτες του στο σπίτι.

Και για να ισορροπήσει λίγο αυτό το κυριακάτικο δημοσίευμα ας δούμε τον Ιβάν και την Σπίθα όπως τους κατέγραψα στο βίντεο τις λίγες μέρες των Χριστουγέννων που βρέθηκα κάτω στο Ελληνικό Αρκαδίας. Βέβαια έχετε δει αρκετές φωτογραφίες του Ιβάν, αλλά όπως και να το κάνουμε, άλλη χάρη έχει το βίντεο. Η εικόνα που κινείται... Έτσι δεν είναι;