Με το συνηθισμένο τρόπο ένα βίντεο από το τραγούδι του μήνα, όπως το ερμηνεύει ο Παντελής Θαλασσινός στο δίσκο του ΚΑΛΕΝΤΑΡΙ καλωσορίζουμε τον Σεπτέμβρη στη ζωή μας. Σταθεροί στις αξίες...

Θα σας δώσω τώρα τρεις χθεσινές φωτογραφίες από το πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα που πήγα μια βόλτα το μεσημέρι. Τέσσερα αυτοκίνητα γύφτων έχουν παρκάρει ανενόχλητα μέσα στο πάρκο και οι ιδιοκτήτες τους κάνουν πικ νικ, δίπλα...

Και λίγο αργότερα πέρασε από μπροστά μου, το παγκάκι δηλαδή που καθόμουν, άλλο ένα φορτηγάκι ανοιχτό, γεμάτο από δαύτους... Κανένας σεβασμός στο χώρο... Και γιατί να έχουμε την απαίτηση να έχουν σεβασμό αυτοί; Εδώ είναι ανύπαρκτη η επίσημη Πολιτεία...

Το φορτηγάκι πήγε και πάρκαρε δίπλα στα άλλα τέσσερα αυτοκίνητα... Προφανώς ήταν γνωστοί, γιατί έγιναν παρέα πολύ γρήγορα. Και οι φωνές τους κάλυπταν κι αυτά ακόμα τα τζιτζίκια που δε σταμάτησαν ούτε λεπτό το τραγούδι τους...

Τελικά άρχισε να δροσίζει από χθες το απόγευμα... Πήγαινε πολύ να παραλάβει ο Σεπτέμβρης με τέτοια ζέστη, αν κι εδώ που τα λέμε έχω ζήσει υπέροχα μικρά καλοκαιράκια τον Σεπτέμβρη... Παρ' όλα αυτά ο ήλιος είναι δυνατός. Βγήκα Σαββατιάτικα να κάνω μια βόλτα στο αρχαιολογικό πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνος...

Λόγω των υψηλών θερμοκρασιών τα τζιτζίκια δε λένε να σταματήσουν... Το τραγούδι τους, στο ίδιο κι απαράλλαχτο μοτίβο, είναι εκκωφαντικό. 13.30 στο πάρκο δεν κυκλοφορεί πολύ κόσμος. Λογικό... Οι σοβαροί άνθρωποι περιμένουν να πέσει λίγο ο ήλιος για να βγουν να κάνουν τη βόλτα τους. Αλλά εγώ δεν κρατιόμουν... Κοιμήθηκα καλά χθες το βράδυ, ξεκουράστηκα και φυσιολογικά ήθελα να βγω να μια μικρή βόλτα... Εδώ κάτω από τον ίσκιο των δέντρων είναι πραγματική ευλογία... Μπορώ να αφήσω τις σκέψεις μου να ξεχυθούν και τα λευκά χαρτιά μου είναι διαθέσιμα για να τις καταγράψουν...

Ελάχιστοι άνθρωποι κυκλοφορούν. Κάποιοι έχουν φέρει κουβέρτες κι έχουν αράξει πάνω στο γρασίδι... Δίπλα στο μεταλλικό θεατράκι που έφτιαξαν πρόσφατα, τέσσερα αυτοκίνητα τσιγγάνων έχουν καταλάβει το χώρο. Σου λένε οι άνθρωποι, να τα έχουμε δίπλα μας, να τα επιτηρούμε... Πού θα τα αφήνουμε έξω από το πάρκο να μας... τα πάρουν...

Ακούω διαλέκτους από τους νεαρούς, που περνούνε δίπλα μου, παράξενες... Είναι ψηλοί, μελαψοί και η γλώσσα του μοιάζει με πακιστανική. Ειλικρινά δεν με ενοχλεί καθόλου αυτή η πανσπερμία των ανθρώπων. Μόνο να, ήθελα να σέβονταν περισσότερο το χώρο... Αλλά, τι ζητάω τώρα... Εδώ δεν ξέρουν την ιστορία του οι ντόπιοι κι εμείς ζητάμε από αυτούς που βρέθηκαν στον τόπο μας, από ανάγκη για δουλειά, να τη μάθουν και να τη σεβαστούν...

Κοντεύει δύο η ώρα... Οι οικογένειες με τα αυτοκίνητα των γύφτων, πληθαίνουν στο πάρκο. Έρχονται κατά δεκάδες, φορτωμένοι στις καρότσες των ανοιχτών φορτηγών, ανενόχλητοι. Ουδείς από την επίσημη Πολιτεία είναι εδώ, να προστατέψει το πάρκο λέγοντας τους μερικά πράγματα γι' αυτό...

Είναι εντυπωσιακός ο τρόπος επικοινωνίας που έχουν επιλέξει μεταξύ τους. Για πότε ειδοποιούν ο ένας τον άλλον και καταφθάνουν είναι και το εντυπωσιακό... Η ανάγκη για επιβίωση σε διαφορετικούς τόπους, καθημερινά σχεδόν και όχι σε ένα μόνιμο τόπο τους έχει δώσει εκπληκτικά ανακλαστικά. Τα οποία λειτουργούν στο έπακρο...

Σταματώ να γράφω, σηκώνω το κεφάλι μου, παίρνω βαθιές αναπνοές, είναι υπέροχο το συναίσθημα της ελευθερίας που νιώθω... Είμαι στην καρδιά της μεγαλούπολης και ταυτόχρονα λες και βρίσκομαι πολύ μακριά από αυτήν... Εδώ μπορείς να χαλαρώσεις, να απολαύσεις αυτή την ομορφιά, δίνοντας το τελευταίο αντίο στον Αύγουστο που φεύγει...

Σας χαρίζω αυτό το πολύ όμορφο νοσταλγικό τραγούδι για τον Σεπτέμβρη που το δανείστηκα από τον τοίχο της Ερατώς, στο Facebook. Σήμερα οι πάντες ψάχνουν και βρίσκουν τραγούδια για τον καινούριο μήνα... Κι έχει τόσα πολλά αυτός ο μήνας!

«Σκέφτομαι με τρόμο την ημέρα κατά την οποία η τεχνολογία θα υποσκελίσει τον άνθρωπο... Τότε ο κόσμος θα έχει μόνο μια γενιά, από ηλίθιους», είχε πει κάποτε ο Άλμπερτ Άινσταϊν, διαισθανόμενος την επερχόμενη μαζική αναπηροποίηση oλόκληρων πληθυσμών, εξαιτίας της επέλασης όλων εκείνων των "τεχνολογικών" (μαρκετίστικων) εργαλείων που μας καθιστούν σήμερα ανά πάσα στιγμή εντοπίσιμους, εκμεταλλεύσιμους, ελλειμματικούς δίχως αυτά... Το φιλμ μικρού μήκους που ακολουθεί οπτικοποιεί με τον καλύτερο τρόπο αυτή τη νέα σχετικά κατάσταση καθυπόταξης του ανθρώπου στην «ηλιθιότητα» του δυαδικού κώδικα.

Βάλε το Δεύτερο! Πόσο μας έλειψε μετά την ανεγκέφαλη ιδέα που είχε η συγκυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ και να βάλουν λουκέτο στην δημόσια ραδιοφωνία και τηλεόραση... Μπορείτε βέβαια να ακούσετε από ΕΔΩ τους συναδέλφους που το παλεύουν με αξιοζήλευτη υπομονή και συνέπεια κοντά τρεις μήνες τώρα... Αλλά το δίκτυο είναι, όλα σε ένα... Εμείς το Δεύτερο λατρεύαμε...

Μας αποχαιρετά απόψε το βράδυ και ο Αύγουστος. Κι έμοιαζε ατέλειωτος, ο φετινός... Γεμάτος με πολλά και ενδιαφέροντα ζητήματα, έκανε το πέρασμα του από το ζωή μας να έχει αξία... Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε ένα μικρό απολογισμό και να δούμε λίγο τι δώρα μας έφερε...

Καταρχήν έφερε στη ζωή την κόρη της Ειρήνης και του Χριστόφορου, την εγγονή μας. Βιάστηκε προς το τέλος του, να το κάνει. Δεν ήθελε να δώσει αυτό το προνόμιο στον Σεπτέμβρη... Υπάρχει ωραιότερο δώρο από τον ερχομό ενός ανθρώπου στη γη;

Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Ο ερχομός μου στην Αθήνα, ύστερα από ένα μήνα άδεια στην ηρεμία του χωριού μου, στην Κρήτη, είχε μια δύσκολη προσαρμογή. Το πρώτο δεκαπενθήμερο τουλάχιστον ήμουν μόνος στην ΠΕΤ ΟΤΕ δεδομένου ότι ο Δήμος είχε αναρρωτική άδεια, λόγω της εγχείρησης που έκανε, ενώ η Γωγώ έφυγε για τη δική της άδεια...

Το γεγονός ότι έπρεπε να είμαι μόνος από το προσωπικό στο γραφείο δεν ήταν για μένα πρόβλημα. Αρκετά καλοκαίρια πριν, είχε συμβεί το ίδιο πράγμα και τότε είχα και την εφημερίδα επιπλέον που έπρεπε να πηγαίνω από τις 5 μ.μ. έως τις 11 λίγο πριν τα μεσάνυχτα...

Τότε, τι φταίει και φέτος αισθάνθηκα κούραση; Πέρα από το γεγονός ότι μεγαλώνουμε είχε και πολύ ζέστη ο φετινός Αύγουστος. Την νιώσατε κι εσείς, έτσι; Δεν ήταν ιδέα μου... Ακόμα και τώρα που ετοιμάζει τα μπαγκάζια του, το πείσμα του στη ζέστη είναι εντυπωσιακό...

Κι ωστόσο, μέσα σ' αυτό το κλίμα κατάφερα να βγάλω δυο εκδόσεις, τόσο τον ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ, όσο και τη ΦΩΝΗ των ΤΕΧΝΙΚΩΝ του ΟΤΕ. Θα έβγαζα άνετα και τον ΤΥΠΟ των συνταξιούχων ΟΣΕ, αλλά οι άνθρωποι του έλλειπαν εκτός Αθηνών για διακοπές, οπότε το αφήσαμε για τον Σεπτέμβρη...

Τώρα που το ξαναβλέπω από μια κάποια απόσταση διαπιστώνω πραγματικά πως ήταν μια αρκετά δημιουργική περίοδος... Εντάξει, μου έλειψαν κάποιοι φίλοι από την ΕΚΑΠ που έτρεχαν εκτός Αθηνών για δουλειές ή επωφελήθηκαν από κάποιο μικρό πλεονέκτημα διακοπών σε εποχές δύσκολες, αλλά πιστέψτε με, βρήκα επαρκή προσωρινή αντικατάσταση από πράγματα πολύ πιο θετικά για μένα...

Ακούω και βλέπω τους ανθρώπους γύρω μου, πολύ απαισιόδοξους. Και πώς να μην είναι με όσα βιώνουν; Τίποτα καλό δεν φαίνεται στον ορίζοντα... Κάτι που να δίνει αισιοδοξία, ότι τα πράγματα θα αλλάξουν, θα γίνουν καλύτερα...

Η Παιδεία έχει πρωτοφανή χάλια... Η εγκατάλειψη της είναι ορατή από μακριά. Αυτοί που μας κυβερνούν δεν έχουν απολύτως καμιά διάθεση ή σχέδιο για να δώσουν λύσεις. Κι όχι μόνο δεν έχουν, αλλά συνεχώς δημιουργούν μεγαλύτερα... Σκεφτείτε πώς θα είναι το σχολείο των παιδιών μας, όταν ανοίξει...

Ειδικά το σχολείο του Λάμπρου, το 54 Λύκειο Αθήνας στα Σεπόλια, αυτό το ίδιο ίδιο Λύκειο που αποφοίτησε και η Ειρήνη 14 χρόνια νωρίτερα, στην Καλαμά 2, δεν υπάρχει πια στον εκπαιδευτικό χάρτη. Μέσα στον Ιούλιο κι οριστικά τον Αύγουστο το... κατάργησαν και το ενοποίησαν με το 53 Λύκειο Αθηνών στη Γράμμου... Φανταστείτε τώρα ένα σχολείο ένα σχολείο με 450 παιδιά Λυκείου, χωρίς φύλακες, χωρίς καθαρίστριες και με τα μισά κονδυλια από άλλες χρονιές για να λειτουργήσει... Κι ο Λάμπρος θα πάει φέτος Γ' Λυκείου, στην πιο κρίσιμη, εξεταστική χρονιά για την εισαγωγή του στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Ο Θεός να δώσει να δούμε πώς θα αντιμετωπίσουμε μια τέτοια δύσκολη κατάσταση... Μερικοί μου λένε για να με ενθαρρύνουν Δεν είσαι ο μόνος!.. Είναι πολλοί σ' αυτή την κατάσταση... Το ξέρω, αλλά δεν είναι παρηγορητικό... Ο καθένας λειτουργεί μόνος του... Και κανείς δεν αντιλαμβάνεται πόσο κακό και αναποτελεσματικό είναι να λειτουργείς έτσι...

Οι άνθρωποι έχουν πάθει μια ομαδική κατάθλιψη. Δε μιλάνε, δε γελάνε, δε βγαίνουν από τα σπίτια τους, δεν ασχολούνται με δημιουργικά πράγματα... Φοβισμένοι από το άδηλο μέλλον μοιάζουν άβουλα όντα που άγονται και φέρονται από τους κρατούντες...

Ας είναι... Μη σας μαυρίσω τη ψυχή. Προσωπικά είμαι βέβαιος πως υπάρχουν γύρω μας πολύ όμορφα πράγματα. Σε μας είναι η ευθύνη να τα αναδείξουμε και να φτιάξουμε την ψυχολογία μας. Μην περιμένετε από κανέναν. Πρωτοβουλίες χρειάζονται...

Ακούστε ένα υπέροχο τραγούδι... Πραγματικά όμορφο, με ατέλειωτη αισιοδοξία... Το άκουσα σήμερα που άνοιξα το ραδιόφωνο της  ΕΡΤ καθώς δούλευα αυτό το κομμάτι στον υπολογιστή μου... Ακολουθήστε λίγο τους στίχους κι αφήστε τη μουσική να σας ταξιδέψει σ' έναν άλλον, ονειρεμένο κόσμο...

Αυτό είναι το πρωτοσέλιδο της ΦΩΝΗΣ των ΤΕΧΝΙΚΩΝ του ΟΤΕ που ξεκινήσαμε να στήνουμε τον Ιούνιο, λίγο πριν φύγω στο χωριό μου για διακοπές τον Ιούλιο και ολοκληρώσαμε πριν δυο μέρες σε μια δύσκολη συγκυρία καθότι, Αύγουστος. Δείτε το ολόκληρο ΕΔΩ, όπως θα κυκλοφορήσει τυπωμένο...

Εξαντλώντας και τα τελευταία περιθώρια που είχαμε, βγήκε η ΦΩΝΗ των ΤΕΧΝΙΚΩΝ του ΟΤΕ τ. 255... Όχι δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολο, αλλά έπεσε στη χειρότερη συγκυρία, μέσα στον Αύγουστο που όλοι έλλειπαν κι όσοι ήταν εδώ είχαν επωμιστεί του κόσμου τις δουλειές και τις ευθύνες με αποτέλεσμα να μην προχωρεί η έκδοση...

Να όμως που ολοκληρώθηκε. Η συνεργασία πρώτα με τη Νικολέττα και στη συνέχεια με την Αμαλίτσα στην ΚΑΜΠΥΛΗ υπήρξε άψογη... Όπως πάντα, άλλωστε...

Κι ευτυχώς που ήταν εδώ ο Πρόεδρος με τον Γραμματέα για να του ρίξουν με τελική ματιά και να δώσουμε το “τυπωθείτω”... Χθες επέστρεψε και η Γωγώ. Ο Δήμος είναι εδώ, πολύ καιρό τώρα...

Στην ΠΕΤ ΟΤΕ προετοιμάζονται για τη φετινή μετάβαση στη ΔΕΘ και τη συμμετοχή στη διαδήλωση. Το σκέφτομαι σοβαρά να πάω φέτος.

Θα ήταν μια καλή αφορμή για ζωντανό ρεπορτάζ τόσο στο Site, όσο και στο περιοδικό μας με το πούλμαν που έχουν δρομολογήσει... Για την ώρα ο Θεόφιλος, ως Οργανωτικός Γραμματέας, έχει αναλάβει την οργάνωση του πούλμαν. Από πού θα είναι η αφετηρία του, τι ώρα θα φύγει, πόσο θα μείνει στη Θεσσαλονίκη και τι ώρα θα επιστρέψουν Αθήνα. Ακούγεται πολύ κουραστικό να πας και να έρθεις αυθημερόν στη συμπρωτεύουσα, αλλά άμα δεν οδηγείς εσύ, μπορείς να πάρεις και έναν υπνάκο στη διαδρομή...

Σκέψεις καθώς, άλλη μια εργάσιμη εβδομάδα ολοκληρώνεται σήμερα Παρασκευή κι ένα ελεύθερο Σαββατοκύριακο απλώνεται μπροστά μας... Ελεύθερο, τρόπος του λέγειν δηλαδή, γιατί πάντα αφήνουμε τόσα πράγματα να κάνουμε που καμιά φορά, έτσι στριμωγμένα που είναι, μοιάζουν με καθημερινές. Μόνο ωράρια και δεσμεύσεις τέτοιου είδους δεν υπάρχουν... Κατά τα άλλα η πάστα η δική μας, είναι φτιαγμένη να αισθάνεται καλύτερα καθώς η δημιουργικότητα είναι μέρος της ζωής μας, πια...

Εξάλλου, ως παππούς οφείλω να χαλαρώνω λίγο τους ρυθμούς... Έτσι κάνουν οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας. Διότι πρέπει να αρχίσουμε να μπαίνουμε στο πετσί του νέου ρόλου μας; Μόνο που αυτό θα γίνει σιγά – σιγά και χωρίς πίεση. Η εγγονή μου είναι ροδοκόκκινη, μια σταλιά και... εύθραυστη. Έτσι χθες που ανέβηκα στο “Μητέρα” και την είδα φοβήθηκα να την πάρω στα χέρια μου. Τη χάιδεψα μόνο λίγο και την παρακολούθησα τι όμορφα που ηρεμούσε και προσπαθούσε να προσαρμοστεί στο νέο περιβάλλον, κοντά στους γονείς της...

Πρέπει να σας πω ότι είναι υπέροχη. Κάτι σαν τη φωτογραφία της Ερατώς... Μια αληθινή πριγκίπισσα... Το συναίσθημα που ένοιωσα σπουδαίο και μεγάλο... Τι είναι αυτό το πράγμα, αλήθεια;

Η αφίσα για την κινητοποίηση των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ στη ΔΕΘ, φέτος... Για το πρώτο Σάββατο του Σεπτέμβρη είναι προγραμματισμένη. Το σκέφτομαι σοβαρά φέτος να πάω για ρεπορτάζ με το πούλμαν της ΠΕΤ ΟΤΕ...

Το νοσοκομείο “Μητέρα”, ψηλά στην Κηφισιά, δίπλα στο Υγεία όπου μπήκε χθες στο 6.00 η κόρη μου. Και στις 11.50 έφερε στον κόσμο ένα υγιέστατο κοριτσάκι 3.150 κ.

Στο δωμάτιο 216 του δεύτερου ορόφου, είναι. Λίγη ώρα μετά την επέμβαση προτίμησα να... φωτογραφήσω την πόρτα του δωματίου της... Η εγγονή είναι πολύ νωρίς για να δει το φως της δημοσιότητας...

Απολαύστε τη όμως από εδώ, σαν πριγκίπισσα, μέσα από το σκίτσο – φωτό που έστειλε η Ερατώ στο Facebook. Κάπως έτσι θα 'ναι φαντάζομαι... Μόλις τη δω κι εγώ από κοντά θα σας πω τις εντυπώσεις μου...

Κι ο Πάνος, το προχωράει ακόμα περισσότερο... Την “είδε” μεγάλη πια να μου δίνει ένα φιλάκι... Σας ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σας. Είναι, τελικά, ευλογία μεγάλη να έχεις φίλους...

Αλλαγή ατζέντας... Από το δράμα της χθεσινή ανάρτησης, στη χαρά και στη συνέχεια της ζωής... Την ώρα που εμείς ανεβάζαμε χθες εδώ τη φυσική αντίδραση των συγγενών της 25χρονης χωριανής μου απέναντι στους βιαστές της με αφορμή ένα δημοσίευμα της ΝΕΑΣ ΚΡΗΤΗΣ, η Ειρήνη, η κόρη μου έδινε στο “Μητέρα” τη δική της μάχη να φέρει στη ζωή την κόρη της...

Ξημερώματα 5.20 χτύπησε το τηλέφωνο στο σπίτι... Ήταν η Ειρήνη που είδε να σπάνε τα νερά της, εκείνο το σημάδι, ότι δηλαδή η γέννηση είναι άντε πόρτας... Έφυγε με τον Χριστόφορο, τον σύζυγο της, για το “Μητέρα” και στο σπίτι ετοιμάζονταν να πάνε η μητέρα της με το αδελφό της τον Λάμπρο...

Εγώ δεν μπορούσα να πάω... Είχα σε εξέλιξη, στο τελευταίο στάδιο μάλιστα τη ΦΩΝΗ των ΤΕΧΝΙΚΩΝ του ΟΤΕ, μα η καρδιά μου και το μυαλό μου, ήταν εκεί... Στις 10 με ενημέρωσαν ότι η μικρή μπήκε στο χειρουργείο. Η γέννα θα γινόταν με καισαρική τομή... Μία η ώρα το μεσημέρι είχα τελειώσει με τη ΦΩΝΗ και με τη μηχανή ανέβηκα στο “Μητέρα”.

Ήταν εκεί, εκτός από τη μητέρα της και τον Λάμπρο, τα πεθερικά της και οι φίλοι των παιδιών, Ματίνα με το σύζυγος της. Κάθονταν στο καφέ, στο ισόγειο του νοσοκομείου... Η Ειρήνη είχε γεννήσει το κοριτσάκι της, υγιέστατο, 3.150 κ. και ήδη είχε μπει στη διαδικασία να τακτοποιηθεί στο δωμάτιο της. Το 216, του δευτέρου ορόφου...

Την είδα για λίγο... Δεν με άφησαν περισσότερο από 10 λεπτά. Η ασφάλεια είναι αυστηρή και τηρεί τα ωράρια επισκεπτηρίου, δυο ώρες το μεσημέρι (11 – 1) και τρεις ώρες το απόγευμα (5 – 8).

Έλαμπε το πρόσωπο της... Ήταν ταλαιπωρημένη, αλλά χαρούμενη. Το ίδιο κι ο Χριστόφορος. Και πολύ σωστά. Έφεραν με τον καλύτερο τρόπο στον κόσμο μια νέα ψυχή...

Έφυγα κι εγώ χαρούμενος... Μια τέτοια ώρα είναι όμορφη. Έκανα μια ανάρτηση στο Facebook για να μοιραστώ αυτή τη μεγάλη χαρά με τους φίλους. Δείτε ΕΔΩ. Είναι εντυπωσιακή η ανταπόκριση. Η μπαταρία του κινητού εκφορτίστηκε από τη συνεχή χρήση... Θεώρησα σωστό να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους αυτούς που έσπευσαν να μου ευχηθούν. Ως αργά το βράδυ συνέβαινε αυτό. Και μου άρεσε πολύ... Άσε που από το μεσημέρι είχα μπει ήδη, σ' ένα καινούργιο ρόλο: Παππούς!...

Πώς είναι να είσαι παππούς; Ρωτάνε οι φίλοι... Δεν ξέρω ακριβώς, είναι λίγες ώρες που έχω αυτά νέα συναισθήματα. Μαθαίνω κι εγώ. Και είμαι γεμάτος αγάπη και τρυφερότητα γι' αυτή τη νέα ζωή και για τα παιδιά μου. Ο χρόνος είναι βέβαιο ότι θα βγάλει κι άλλα...

Το σπουδαίο είναι ότι βλέπεις να ανοίγονται δρόμοι συνέχισης της ζωης. Ειρήνη, Χριστόφορε να σας ζήσει το μωράκι... Και να φέρει χαρά και ευτυχία στο σπιτικό σας... Κουράγιο και δύναμη!

Γεμάτο ένταση το χθεσινό πρωτοσέλιδο της ημερήσιας εφημερίδας του Ηρακλείου ΝΕΑ ΚΡΗΤΗ. Είναι λίγο πριν ή λίγο μετά το δικαστήριο όπου ο σύζυγος της 25χρονη που έπεσε θύμα, επιχειρεί να επιτεθεί στους δυο βιαστές. Οι αστυνομικοί δείχνουν να δυσκολεύονται να τον κρατήσουν. Πόση δύναμη χρειάζεται να έχει για να κρατηθείς...

Αν και φρόντισαν να φυγαδεύσουν τους κατηγορούμενους από πλαϊνή πόρτα των δικαστηρίων εν τέλει συγγενείς της 25χρονης κατάφεραν να πλησιάσουν. Οι πληροφορίες μάλιστα ανέφεραν πως ο κουνιάδος της έδωσε στον έναν μια μπουνιά στο πρόσωπο... Δεν είχα τη δυνατότητα να πάρω την εφημερίδα ολόκληρη, έτσι οι πληροφορίες είναι λίγες...

Μια μικρή συνέχεια στο θέμα που το Ιούλιο, όταν ήμουν στο χωριό έκανε ιδιαίτερη εντύπωση καθώς όπως λέγαμε, κανείς δεν ξέρει τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες. Δείτε ΕΔΩ για να θυμηθούμε μαζί τι έγραφα τότε...

Ποια είναι η συνέχεια; Το εξώφυλλο της ημερήσιας εφημερίδας ΝΕΑ ΚΡΗΤΗ που μου τράβηξε το ενδιαφέρον καθώς τα παρακολουθώ, λόγω δουλειάς, καθημερινά ήταν η αφορμή να το ψάξω λίγο περισσότερο

Το βλέπετε κι εσείς στην ανάρτηση, όπως βλέπετε κι άλλες φωτογραφίες από αντιδράσεις συγγενών του θύματος. Μέσα στο κείμενο βλέπετε και το μονόστηλο της ΠΑΤΡΙΔΑΣ.

Παρά τρίχα γλίτωσαν το λιντσάρισμα οι δύο άνδρες που καταγγέλλεται ότι βίασαν μια 25χρονη μητέρα τριών παιδιών πριν από περίπου ένα μήνα σε περιοχή του δήμου Μινώα Πεδιάδος. Ο σύζυγος και οι συγγενείς της κοπέλας είχαν βρεθεί στο Δικαστικό Μέγαρο και αξίωναν να πληρώσουν οι φερόμενοι ως δράστες όπως τους αξίζει.

«Να πληρώσουν όπως τους αξίζει. Η γυναίκα μου είναι τρομοκρατημένη. Έχουμε ξεσπιτωθεί και φοβόμαστε να βγούμε έξω. Έχω τρία μωρά παιδιά και κινδυνεύουμε όλοι. Τα κτήνη, οι ελεεινοί, οι άνανδροι...», ανέφερε εξοργισμένος και συνάμα συντετριμμένος ο σύζυγος της 25χρονης λίγο μετά την απόφαση και κατά την έξοδο των δύο δραστών από το Δικαστικό Μέγαρο του Ηρακλείου, όπου και προσπάθησαν να τους λιντσάρουν οι συγγενείς του θύματος.

«Κτήνη»

«Αυτοί οι άνθρωποι θέλουν εκτέλεση. Κατέστρεψαν, σακάτεψαν, έκαναν άχρηστη μια γυναίκα. Την ψυχή της, τη ζωή της, τα πάντα», δήλωσε παράλληλα ο κουνιάδος της 25χρονης, ενώ μίλησε στους δημοσιογράφους επίσης σε έξαλλη κατάσταση και η κουνιάδα του θύματος, η οποία ανέφερε πως η αγανάκτηση είναι μεγάλη.

«Εδώ κι ένα μήνα τραβάμε του Χριστού τα πάθη. Δύο κτήνη, δύο βιαστές έβγαλαν την ψυχή, διέλυσαν ένα κοριτσάκι 25 χρονών, και τους είχαν έξω εδώ κι έναν μήνα. Η κοπέλα είναι με φάρμακα. Δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της. Έχει τρία ανήλικα παιδιά. Πήγαινε στη δουλειά της για 20 ευρώ μεροκάματο και τη σταμάτησαν με τη μηχανή και την έσυραν δεν ξέρω πόσα μέτρα και την είχαν σαν ζώο μέσα στα χωράφια. Ούτε στα ζώα δεν κάνουν αυτό που κάνανε...», είπε η κουνιάδα της 25χρονης για την επίμαχη ημέρα.

• Δείτε ΕΔΩ άλλο ένα δημοσίευμα για το ίδιο θέμα.

Την ώρα που συζητείται στην χώρα μας το ξεπούλημα της γης και του ορυκτού μας πλούτου αυτό το απόσπασμα από την ταινία ΜΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΑ μοιάζει πιο επίκαιρο από ποτέ.

Λουκιανός Κηλαηδόνης - Θα 'ρθούν Καλύτερες Μέρες. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο... Το καλό θα ήταν να ξέρουμε πού θα είμαστε εμείς, τότε...

Και για να κλείσουμε αυτά τα βίντεο θέλω να σας δώσω κάτι από τον Γιάννη Χαρούλη που λέει ένα τραγούδι που αγαπούσα πολύ όταν το άκουγα από τα χείλη του Κώστα Μουντάκη. Αλλά δεν είναι κακό και σ' αυτή την εκτέλεση. Ακούστε τη...

Πολύ γρήγορα περνά ο καιρός που φτάνουμε και ξεπερνούμε τα 10.000 “κλικ”. Έτσι, αισίως φτάσαμε συνολικά τα 550.000 “κλικ” από τη μέρα που δημιουργήθηκε αυτό το Site, πριν έξι χρόνια. Το εντυπωσιακό είναι ότι αφορά εισόδους από διαφορετικές Ι.Ρ. στην ιστοσελίδα μας.

Και είναι εντυπωσιακό γιατί δεν έχει γίνει καμιά ξεχωριστή διαφήμιση... Καμιά... Λιθαράκι – λιθαράκι, έχει χτιστεί όλο αυτό το οικοδόμημα... Χρειάστηκαν να γίνουν 3.179 αναρτήσεις (ετούτη εδώ που διαβάζετε είναι η 3.180...) χρειάστηκε μια καθημερινή επικοινωνία μαζί σας με συνοδηγό την επικαιρότητα η οποία εκφράζονταν πότε με φωτογραφίες και πότε με λεκτικές εικόνες...

Αυτό είναι το ωραίο... Δεν προσπαθούμε να εντυπωσιάσουμε. Καθόλου. Η επιλογή των θεμάτων που δημοσιεύουμε έχει να κάνει με απλά καθημερινά πράγματα. Τέτοια που ίσως να τα ζείτε κι εσείς, αλλά ανάκατα όπως πέφτουν πάνω σας, να μην τα αξιολογήσατε με τον τρόπο που το κάνει αυτό το Site.

Σ' αυτό το όμορφο διαδικτυακό ταξίδι σύντροφος είναι η υπευθυνότητα που δεν κραυγάζει, δεν προκαλεί, αλλά προσπαθεί με ήρεμο τρόπο να δώσει αυτό το διαφορετικό που τη χαρακτηρίζει. Τον τόνο της ήπιας δημοσιογραφικής προσέγγισης...

Και το κάνουμε συνειδητά αυτό, επειδή θεωρούμε ότι σε τέτοιες δύσκολες εποχές χρειάζονται ήρεμες φωνές που δεν προσθέτουν προβλήματα, αλλά προσπαθούν να χαλαρώσουν τις ψυχές μας. Δεν ζούμε σε άλλον κόσμο από το δικό σας... Τον ίδιο αέρα αναπνέουμε, τα ίδια προβλήματα αντιμετωπίζουμε, τους ίδιους αγώνες δίνουμε καθημερινά για να σταθούμε όρθιοι, με αξιοπρέπεια και να δώσουμε μάχες με ειλικρίνεια...

Το γεγονός ότι υπάρχετε, είσαστε δίπλα μας κι επικροτείτε την προσπάθεια, είναι που μας δίνει περισσότερη δύναμη να συνεχίσουμε... Δεν είναι εύκολο σε σκληρούς καιρούς να προσπαθείς να διατηρείς την ακεραιότητα σου και να σκορπίζεις την ελπίδα ότι μπορεί αυτός ο κόσμος να αλλάξει, να γίνει καλύτερος, αν το θέλουμε στ' αλήθεια κι εμείς...

Τέτοια δείγματα γραφής δίνουμε καθημερινά, εδώ... Σταθερά. Στην ίδια κατεύθυνση. Πηγαίνετε όσο θέλετε πίσω... Ακόμα και στο Blog που λειτούργησε δυο χρόνια προτού στηθεί το Site του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ... Τα ίδια πράγματα θα δείτε.

Σας ευχαριστώ για άλλη μια φορά από την καρδιά μου για την τιμή που μου κάνετε να με ακολουθείτε... Ακόμα και τότε που η σελίδα μπορεί να είναι εκτός (όπως συνέβη για μια ώρα την περασμένη εβδομάδα...) όταν κάτι έγινε στο σέρβερ της On Screen που μας φιλοξενεί, όλα ήταν καλά...

Έτσι συνεχίζουμε, απτόητοι, να δίνουμε τις καθημερινές μάχες από τούτο το ιντερνετικό μετερίζι που όποιος γνωρίζει τον τρόπο που υλοποιείται, καταλαβαίνει ότι δεν είναι και τόσο εύκολο.

Έχουμε όμως την αγάπη σας και την αποδοχή σας και σας διαβεβαιώνω ότι δεν υπάρχει πιο σπουδαίο από αυτό. Όπως κάναμε τόσα χρόνια μέχρι τώρα, έτσι και θα συνεχίσουμε. Δε χωράει καμία αμφιβολία... Όποιοι μας γνωρίζουν μπορούν να σας το βεβαιώσουν...