Την βρήκα μέσα στα πράγματα μου. Ναι, είμαι εγώ στην ηλiκία των 4-5 χρονών. Φωτογραφημένος στην εξωτερική αυλή του σπιτιού μας, στο χωριό, μπροστά σε μia πολύ μεγάλη και πολύ όμορφη μαργαρίτα που είχε στο περδικάρι μας. Η φωτογραφία γράφει πίσω: "22-1-64 προς τον Αγαπημένο μου αδελφό Κώστα για ενθύμιο της παιδικής μου ζωής" Αυτά κι αν είναι ενθυμια! Υπήρξα παιδί...
Θυμάμαι αυτή τη φωτογραφία... Θα πρέπει να είμαι τρίτη δημοτικού ή μικρότερος και ήταν από τις κλασικές φωτογραφίες που βγάζαμε στο σχολείο. Νομίζω ο ίδιος φωτογράφος μας την έκανε και κορνίζα. Η μητέρα μου, την είχε σε περίοπτη θέση στο πατρικό μας κι εγώ την κληρονόμησα. Θα τη δείτε σπίτι μου... Παραπέμπει σε όμορφες παιδικές μνήμες...
Τις φωτογραφίες αυτές τις έχει η Στασούλα μας, στο δικό της σπίτι… Αν θυμάμαι καλά τις είχαμε στο πατρικό μου, πριν βάλω μπροστά να το φτιάξω στη σημερινή του μορφή, όπως το βλέπετε στο τέλος αυτής της ιστοσελίδας, χαμηλά. Σ’ αυτή εδώ, είναι όλη η οικογένεια μου και εγώ. Όρθιοι, από αριστερά, η Στασούλα, δίπλα της η Γεωργία (δεν ζει πια…), ο Κωστής μας (που κι αυτός δεν ζει πια) και η Μαλάμω. Και καθιστοί, η μητέρα μου Παπαδιώ, με εμένα πάνω στα πόδια της και φυσικά ο πατέρας μου, Λευτέρης Θεοδωράκης (του Κουμαλή). Θα πρέπει να είναι τραβηγμένη από κάποιον πλανόδιο φωτογράφο, στην εξωτερική αυλή του σπιτιού μας, από αυτούς με τον τρίποδα και τις πλάκες που περνούσαν από τα χωριά τα παλιά χρόνια κι έβγαζαν μεροκάματο με τέτοιες φωτογραφίες. Έτσι ήταν τότε οι εποχές...
Μια ακόμα φωτογραφία του πατέρα μου με τη μητέρα μου, όταν ήταν νεώτεροι, που επίσης είναι μεγάλη κορνίζα σήμερα στο σπίτι της Στασούλας. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι αυθεντική. Απ’ ότι θυμάμαι από τις διηγήσεις τους, ο πατέρας μας, "έπεσε" χρονικά να πάει στρατιώτης, σε μια εποχή που τα πράγματα δεν ήταν και τόσο αυστηρά, λίγο μετά τη Γερμανική Κατοχή. Και επειδή είχε (τότε) τρία παιδιά να μεγαλώσει, συχνά «έφευγε» από το στρατό για ένα – δυο χρόνια, μέχρι που η αστυνομία (χωροφυλακή τότε…) να τον εντοπίσει και να του ζητήσει να… επιστρέψει πίσω στη μονάδα του.
Εδώ, μάλλον πρόκειται για μοντάζ. Τα έκαναν αυτά, στην εποχή των παιδικών μου χρόνων... Με ένα πρωτόγονο τρόπο, αλλά τα έκαναν, οι πλανόδιοι φωτογράφοι... Δηλαδή μόνταραν, δυο διαφορετικές φωτογραφίες σε μία και σε πολλές περιπτώσεις έβαζαν μάλιστα και… χρώματα, σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες, σε μια εποχή που η χρωματιστή φωτογραφία δεν είχε εμφανιστεί ακόμα, ευρύτατα, στη ζωή μας. Δεν μπορώ να φανταστώ την τεχνική, αλλά ήταν σαν να... ζωγράφιζαν, τη φωτογραφία!
Αχ, πώς λαχταρώ τη στιγμή που θα τους ξαναδώ και θα τους σφίξω στην αγκαλιά μου και τους δύο! Η μητέρα μου, πρόλαβε και γνώρισε την αλήθεια, αλλά και στον πατέρα μου, θα του δοθεί η ευκαιρία να μάθει… Ήταν δεκτικός, έντιμος, δίκαιος, καθαρός...
Και άλλη μια φωτογραφία από το σχολείο μας. Στην κάτω αυλή. Με τη δασκάλα μας κ. Καλλιόπη Κριτσωτάκη που την αγαπούσαμε πολύ κι "έφυγε" τόσο γρήγορα από κοντά μας... Πολλούς από αυτούς τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριες, έχω χρόνια να τους δω... Αλλά μερικοί θυμούνται τα πάντα. Και είναι αλήθεια ότι όσο μεγαλώνουμε τέτοιες μνήμες είναι που τρυβελίζουν το μυαλό μας. Κι ας μη θυμόμαστε τι φάγαμε χθες! Έχω βάλει τον εαυτό μου μέσα σε ένα κόκκινο πλαίσιο. Έτσι κι αλλιώς, όλοι, μια... κοψιά είμαστε!
Ένα πρωινό χαμόγελο με την ολοσέλιδη γελοιογραφία του ΚΥΡ στο ΒΗΜΑ. Έτσι να σπάσει ο πάγος, γιατί φαίνεται πως βιαστήκαμε να υιοθετήσουμε την είδηση που διαβάσαμε στα ΜΜΕ το πρωί του Σαββάτου, ότι “έφυγε” από κοντά μας ο Ιάκωβος Καμπανέλλης. “Κατεβάζουμε” προσωρινά την ανάρτηση μέχρι να επιβεβαιωθεί η τραγική είδηση. Ο άνθρωπος είναι στην εντατική τις τελευταίες μέρες...
Στο βίντεο ακούγεται η τοποθέτηση του Γιάννη Δούκα στη χθεσινή κατάληψη στο μέγαρο του ΟΤΕ, επειδή, κάποια άνθρωποι από τη συνδικαλιστική οργάνωση την οποία εκπροσωπεί φρόντισαν να γράψουν και να την ανεβάσουν στο You Tube.
Είναι μια μέθοδος κι αυτή... Ανεξάρτητα από το αν συμφωνείς ή όχι στη συνδικαλιστική πρακτική έχει καταγραφεί σαν μια μορφή αντίδρασης, αν και οι εργαζόμενοι στον όμιλο του ΟΤΕ θα ήθελαν κάτι πιο δυναμικό από την Ομοσπονδία που τους εκπροσωπεί.
Προσωπικά δεν μου πέφτει λόγος... Αλλά ζω από τα μέσα, λόγω επαγγελματικής ενασχόλησης, το συνδικαλιστικό κίνημα στο χώρο του ΟΤΕ. Χθες, Παρασκευή, συνδικαλιστικά στελέχη του ΟΤΕ κατέλαβαν τον 13ο όροφο του ΟΤΕ στο διοικητικό μέγαρο στο Μαρούσι.
Δεν πήγα εκεί. Πώς θα μπορούσα, άλλωστε; Βρήκα όμως στο Facebook την ομιλία του Γιάννη Δούκα, μέλους της Ε.Ε. αμέσως μετά την κατάληψη – διαμαρτυρία των εργαζομένων στα γραφεία της διοίκησης και την βάζω εδώ για δύο, κυρίως, λόγους:
Πρώτον, κάποιοι χρησιμοποιούν τη νέα τεχνολογία για να περάσουν τις απόψεις τους και μπράβο τους!
Δεύτερον, όταν διεκδικείς αυτό που εσύ εκτιμάς ως δίκαιο, έχεις κάθε λόγο να το δημοσιοποιείς, με στόχο να κάνεις κοινωνούς τους προβλήματός σου ένα, όσο γίνεται, μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας που τώρα την έχεις απέναντι, με ευθύνη σου.
Μακάρι και η ΟΜΕ ΟΤΕ ή άλλα μεγάλα συνδικάτα του χώρου να μας... εξέπλητταν με τέτοια εργαλεία, σύγχρονα... Φαίνεται όμως ότι ή δεν γνωρίζουν να τα χρησιμοποιούν ή αδιαφορούν για τη δύναμή τους.
Σε καιρούς δύσκολους, σαν αυτούς που διανύουμε, το να εκμεταλλεύεσαι προς όφελός σου τις νέες τεχνολογίες, είναι ένα συν. Και η ΟΜΕ ΟΤΕ έχει τη δικό της τόπο στο Facebook για άμεση ενημέρωση των μελών της. Αυτό είναι πραγματικά πολύ καλό!
Θα πρέπει να το ομολογήσω: Με ξάφνιασε θετικά η ταχύτητα με την οποία αντέδρασε στο δημοσίευμά μου ο εκλεγμένος στο Δ. Σ. της ΠΕΤ ΟΤΕ, συνδικαλιστής, Θανάσης Καρδάρας. Επεσήμανε το λάθος μου να χρησιμοποιήσω μόνο το βίντεο του συνδικαλιστή της Αγωνιστικής Συνεργασίας, Γιάννη Δούκα και μου υπέδειξε ότι είχαν ήδη αναρτηθεί βίντεο από τις ομιλίες, στην ίδια εκδήλωση, του προέδρου της ΟΜΕ ΟΤΕ Παναγιώτη Κούτρα (πάνω) και του γραμματέα της Ομοσπονδίας, Αντώνη Μπιρμπιλή (κάτω).
Ήμουν μάλλον βιαστικός στις εκτιμήσεις μου. Υπάρχουν άνθρωποι που παρακολουθούν τις νέες τεχνολογίες... Συγνώμη.
Απαντώντας σε ερωτήσεις δημοσιογράφων σχετικά με τις προθέσεις για μείωση των αμοιβών στον Ιδιωτικό τομέα ο Πρόεδρος της ΓΣΕΕ δήλωσε:
«Τρόϊκα, κυβέρνηση και εργοδότες να εγκαταλείψουν κάθε σκέψη για μείωση των αμοιβών στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας.
Τα ελλείμματα τα παράγει το κράτος. Για τα ελλείμματα ευθύνονται οι μονίμως φοροκλέποντες και φοροδιαφεύγοντες. Οι σκληρά εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας παράγουν τον πλούτο αυτής της χώρας και γι’ αυτό έχουν δικαιολογημένες απαιτήσεις.
Τα κόλπα και τα εφευρήματα με τις ειδικές επιχειρησιακές συμβάσεις δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να χτυπηθούν οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας και τα οικονομικά δικαιώματα των εργαζομένων.
Εμείς σταθερά απαιτούμε από την Κυβέρνηση να τηρήσει και να υπερασπίσει το θεσμικό πλαίσιο που ομόφωνα έχει ψηφίσει το ελληνικό κοινοβούλιο για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, για το συλλογικό δίκαιο, για τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο πρέπει να ρυθμίζονται οι όροι και οι προϋποθέσεις αμοιβών στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας.»
Επιτέλους, μια φωνή σωφροσύνης στην παράνοια των ημερών...
Κοιτάζω τη βροχή, βροχή μου. Χθεσινή εμπειρία αν και τα πράγματα δεν είναι ούτε σήμερα ξεκαθαρισμένα. Δεν βρέχει βέβαια αλλά έχει πολύ κρύο και υγρασία...
Είχα καιρό να δω τόση βροχή, συνεχή, τακτική, όμορφη... Από το πρωί ώς το βράδυ. Δεν ήταν μια περαστική μπόρα. Την παρακολουθώ από το παράθυρό μου. Η πλευρά του τοίχου που βλέπει προς τα έξω είναι με μεγάλο τζάμι. Χτυπούν οι σταγόνες πάνω του και είναι πολύ όμορφα.
Λέω, να 'μαστε αλλού, μ' ένα τζάκι αναμμένο, να βάζουμε πατάτες στη στάχτη και να πείνουμε ρακές με καλή παρέα. Τόσο όμορφα. Κρίμα να μην μπορώ να το χαρώ, όπως θα ήθελα...
Αλλά τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως τα θέλουμε, δυστυχώς. Κι έτσι ή κάπως έτσι, «χάνουμε» όμορφες στιγμές.
Δεν ξέρω, αλλά έχει ωριμάσει μέσα μου η ιδέα για ένα ταξίδι στην επαρχία. Έστω για Παρασκευοσαββατοκύριακο. Θα το βάλω μπροστά. Όχι πάντως για τούτο εδώ. Το Σάββατο είμαι βάρδια στην «Κ» για το κυριακάτικο και την επομένη, στις 11 το πρωί, έχουμε προγραμματισμένη Συντακτική Επιτροπή, στο σπίτι της Αθηνάς για το νέο φύλλο της ΕΚΑΠ.
«Υποχρεώσεις» που δεν κουράζουν αλλά που δυσκολεύουν μια εκδρομή στην επαρχία. Ευτυχώς, ο καιρός φεύγει γρήγορα. Κι όλα μπορούν να γίνουν φτάνει να τα οργανώσουμε σωστά.
Όση ταλαιπωρία κι αν έχει στους δρόμους της η βροχερή Αθήνα, όλα μου φαίνονται φευγάτα μπροστά στις σταγόνες που χτυπάνε το τζάμι αργά, σταθερά, δυνατά. Προσπαθώ να φέρω στα μέτρα μου την ομορφιά του βροχερού τοπίου... Κι ώς ένα βαθμό τα καταφέρνω...
Ένα πολύ επίκαιρο τραγούδι που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο. Μagic de spell... Ενα Λουλούδι...
Αυτοί απτόητοι συνεχίζουν να στέλνουν e-mail ότι δήθεν είμαστε τυχεροί που κερδίσαμε εκατομμύρια. Καλά κάνουν, αφού δεν υπάρχει κανείς να μας προστατεύσει. Στο σημερινό e-mail κερδίζουμε 850,000 βρετανικές λίρες! Μήπως έχει κανείς καμιά μικροανάγκη να του... δανείσουμε;
Αυτό είναι το χωριό μου, το Θραψανό... Φωτογραφημένο στις 6 Ιουλίου 2012. Τον αγαπώ αυτόν τον τόπο. Και κάποτε, ονειρευόμουν να ζήσω εκεί αρκετό καιρό, όταν θα έβγαινα στη σύνταξη. Τώρα πια είμαι συνταξιούχος, έχοντας αλλάξει άποψη και πρωτεραιότητες στη ζωή μου... Η στιγμή που νόμιζα ότι δεν θα ερχόταν ποτέ, ήρθε! Δείτε ΕΔΩ μερικά πράγματα για το χωριό μου...
Όταν η ζωή δεν το βάζει κάτω… Οι βουκαμβίλιες που ξεράθηκαν από την παγωνιά του Γενάρη 2017, όταν το χιόνι το έστρωσε για τα καλά στο χωριό (δες την ακριβώς από κάτω φωτογραφία, διότι είναι πολύ σπάνιο το χιόνι στο χωριό μας σε υψόμετρο 350 μ.). Χρειάστηκε να περιμένουμε λίγο... Αλλά ο χρόνος δεν είναι πρόβλημα, όσο είμαστε όρθιοι, μπορούμε και αντέχουμε τις αντιξοότητες… Η φωτογραφία αυτή, είναι τραβηγμένη το Νοέμβρη του 2023 όταν βάψαμε με άλλο χρώμα την εξωτερική και εσωτερική αυλή του σπιτιού...
Φωτογραφία τραβηγμένη στις 9/1/2017, στο χιονιά που άρεσε σε όλο το Θραψανό. Το πατρικό μου σπίτι, χιονισμένο. Απόλαυση οφθαλμών… Ευχαριστώ όσους είχαν την καλοσύνη και την προνοητικότητα να μου στείλουν αυτή τη φωτογραφία… Κάθε εποχή στο χωριό μου είναι όμορφη. Έτσι το βλέπω εγώ, έχοντας προσωπικά βιώματα… Οι όμορφες βουκαμβίλιες, από αυτόν τον πάγο, ξεράθηκαν, σε αντίθεση με την τριανταφυλλιά που, για άλλη μια φορά, αποδείχτηκε πολύ δυνατή και άντεξε... Αλλά η ζωή δεν σταματά! Ξαναπέταξαν πράσινα κλαριά, ξαναζωντάνεψαν!
Φτιάξαμε και τα παρτέρια στα δυο περιβολάκια στην εξωτερική αυλή... Ο επόμενος στόχος, αν το θέλει ο Θεός και τον καταφέρουμε, είναι να μπουν πλακάκια και στις αυλές, τόσο στην εσωτερική, όσο και στην εξωτερική. Και μια πραγματική εξώπορτα που θα προστατεύει το σπίτι μας, καλύτερα, από τους ανόητους που δεν λείπουν. Ο στόχος παραμένει. Ελπίζω να τα καταφέρουμε να τον υλοποιήσουμε σ' αυτή τη ζωή.
Και μια ιστορική φωτογραφία που δείχνει το χωριό των πιθαράδων... Κρήτη, Θραψανό, 1958-1962, φωτογραφία του Roland Hampe. Την είδαμε δημοσιευμένη στη εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ Ηρακλείου της 10/5/2023. Τα νέα παιδιά, στις μέρες μας, συνεχίζουν αυτή την τέχνη. Αν τα βοηθούσε λίγο και η Πολιτεία, όλα θα ήταν καλύτερα... Δείτε κι αυτό ΕΔΩ το υπέροχο ντοκιμαντέρ για την αγγειοπλαστική στο Θραψανό που προβλήθηκε το Φλεβάρη του 2024 από την ΕΡΤ 3.
Από την ημερήσια Ηρακλειώτικη εφημερίδα, ΠΑΤΡΙΣ. Την είδαμε δημοσιευμένη στη στήλη Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ, το Σάββατο 22/6/2024 με την ένδειξη: 1958-1962, Κρήτη, Θραψανό. Φωτογραφία Roland Hame (πηγή: Άσπρο και Μαύρο). Η φωτογραφία έχει και μια ακόμα συναισθηματική αξία για μένα. Τραβήχτηκε, όταν εγώ γενήθηκα. Και προφανώς έχει επιχρωματιστεί. Δεν υπήρχε χρωματιστό φίλμ, τότε...
Μια ιστορική φωτογραφία που δείχνει το χωριό των πιθαράδων μερικές δεκαετίες πίσω... Κρήτη, Θραψανό, 1958-1962, φωτογραφία Roland Hampe. Την είδααμε δημοσιευμένη στη εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ Ηρακλίου της 10/5/2023. Τα νέα παιδιά στις μέρες μας συνεχίζουν αυτή την τέχνη. Αν τα βοηθούσε λίγο και η Πολιτεία, όλα θα ήταν καλύτερα...
Η Λιβάδα... Η τεχνιτή λίμνη στο χωριό μου που τα καλοκαίρια περνούσα πολλές ώρες εδώ... Πανέμορφη και πάντα έχει κάτι εξαιρετικό να σου δώσει... Δείτε ΕΔΩ ένα βίντεο που τραβηξα πριν μερικά χρόνια από τη λίμνη. Έτσι είναι και σήμερα. Δεν έχει αλλάξει τίποτα... Η ίδια ομορφιά! Μόνο που εγώ δεν μπορώ να είμαι κοντά της, πια, με τη συχνότητα που ήμουν κάποτε...
Ιδού και μια πανοραμική φωτογραφία της λίμνης, που τράβηξα το χειμώνα του 2014 όταν κατέβηκα στο χωριό, για να μαζέψω τις ελιές μου... Ελάτε, αν θέλετε, να σας πάω στις ελιές μου στου Μπουρμά. Δείτε ΕΔΩ. Τα τελευταία χρόνια δεν είχαν καρπό και από ότι δείχνουν τα πράγματα, ούτε και φέτος... Λογικό. Για να δώσουν καρπό, πρέπει να καλλιεργηθούν σωστά και φυσικά να βάλεις λιπάσματα. Κι αν το δεις από οικονομική άποψη, δεν είμαι βέβαιος ότι αξίζει τον κόπο...
Η Αγία Γραφή περιγράφει μερικές φορές τους ανθρώπους με βάση την εργασία που έκαναν. Μιλάει για τον “Ματθαίο, τον εισπράκτορα φόρων”, τον “Σίμωνα τον βυρσοδέψη” και τον “Λουκά, τον αγαπητό γιατρό”. (Ματθ. 10:3· Πράξ. 10:6· Κολ. 4:14) Κάτι άλλο που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους είναι οι πνευματικοί διορισμοί ή τα προνόμιά τους. Διαβάζουμε για τον Βασιλιά Δαβίδ, τον προφήτη Ηλία και τον απόστολο Παύλο. Αυτοί οι άντρες εκτιμούσαν τους θεόδοτους διορισμούς τους. Παρόμοια και εμείς, αν έχουμε προνόμια υπηρεσίας, πρέπει να τα εκτιμούμε.
Ο αρχικός σκοπός του Ιεχωβά για την ανθρωπότητα ήταν να ζει για πάντα εδώ στη γη. (Γέν. 1:28· Ψαλμ. 37:29) Ο Θεός πρόσφερε γενναιόδωρα στον Αδάμ και στην Εύα διάφορα πολύτιμα δώρα που τους έδιναν τη δυνατότητα να απολαμβάνουν τη ζωή. (Διαβάστε Ιακώβου 1:17) Ο Ιεχωβά τούς χάρισε ελεύθερη βούληση, την ικανότητα να κάνουν λογικές σκέψεις και τη δυνατότητα να αγαπούν και να απολαμβάνουν φιλίες.
Ο Δημιουργός μιλούσε στον Αδάμ και τον συμβούλευε για το πώς να δείχνει την υπακοή του. Ο Αδάμ μάθαινε επίσης πώς να καλύπτει τις ανάγκες του καθώς και πώς να φροντίζει τα ζώα και τη γη. (Γέν. 2:15-17, 19, 20) Ο Ιεχωβά προίκισε επίσης τον Αδάμ και την Εύα με τις αισθήσεις της γεύσης, της αφής, της όρασης, της ακοής και της όσφρησης. Έτσι μπορούσαν να απολαμβάνουν πλήρως την ομορφιά και τα άφθονα αγαθά του παραδεισένιου σπιτιού τους. Για το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι, οι δυνατότητες να έχουν απόλυτα ικανοποιητική εργασία, να νιώθουν πλήρεις και να κάνουν ανακαλύψεις, ήταν απεριόριστες.
Τι μπορούμε να μάθουμε από τα λόγια που είπε ο Ιησούς στον Πέτρο; Χρειάζεται να προσέξουμε ώστε να μην αφήσουμε την αγάπη μας για τον Χριστό να εξασθενήσει και την προσοχή μας να αποσπαστεί από τα συμφέροντα της Βασιλείας. Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά τις πιέσεις που σχετίζονται με τις ανησυχίες αυτού του συστήματος πραγμάτων. Ας μάθουμε, να εκτιμούμε όσα έχουμε...
Αυτόν τον ιστότοπο τον «παλεύω» πολλά χρόνια. Πολύ πριν γνωρίσω την αλήθεια και βρω σκοπό στη ζωή μου. Φανταζόμουν τον εαυτό μου συνταξιούχο στο χωριό, με μια σχετικά καλή οικονομική επιφάνεια, δεδομένης μιας καλής σύνταξης που είχα οικοδομήσει πολλά πάνω της και ήθελα να έχω κάτι, για να περνάω το χρόνο μου.
Σήμερα, όλα έχουν αλλάξει γύρω μου, όλα εκτός από το Site αυτό. Δηλαδή, άλλαξε κι αυτό λιγάκι προσανατολισμό… Αντί να περνάει την ώρα του με κούφια δημοσιογραφικά θέματα, που δεν είχαν να προσφέρουν και πολλά πράγματα στους ανθρώπους, προσφέρει ελπίδα για ένα βέβαιο, καλύτερο αύριο.
Αυτήν την αληθινή ελπίδα, προσπαθεί να βάλει στις καρδιές των αναγνωστών του και να τους ενθαρρύνει να πιστέψουν ότι όλες αυτές οι δυσκολίες κάθε μορφής που ζούμε είναι παροδικές. Τα ωραία, είναι μπροστά μας... Και μπορούμε να τα ζήσουμε, φτάνει να το θέλουμε πραγματικά.
Αρκεί να μη στηριζόμαστε στην αξιοπιστία των ανθρώπων που σήμερα είναι κι αύριο όχι… Ούτε στις δυνάμεις μας. Αλλά στον Λόγο Εκείνου που είναι απόλυτα αξιόπιστος και να ακολουθούμε στη ζωή μας τις φωτεινές προειδοποιητικές πινακίδες που έχει βάλει στο δρόμο μας…
Το φύλλο που βλέπετε εδώ είναι το τελευταίο της εκδοτικής προσπάθειας του Εξωραϊστικού Συλλόγου της Κολοκυνθούς, “Κρέοντας”. Δείτε το ΕΔΩ. Είναι το τεύχος 25 κι ΕΔΩ δείτε το αμέσως προηγούμενο. Ο ΚΡΕΟΝΤΑΣ αναγκάστηκε να αναστέλλει την έκδοσή του στην πρώτη μεγάλη οικονομική κρίση. Σε δύσκολες εποχές δεν άντεχε άλλο, τα δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη. Βέβαια κάθε φύλλο που αναστέλλει την έκδοσή του, θέλει να ελπίζει και ονειρεύεται την επανέκδοση του... Μακάρι να γίνει έτσι. Και να μην είναι μόνο οι καλές προθέσεις των ανθρώπων του Συλλόγου...
Αν έχεις κάπου να κρατηθείς, αν μπορείς να περιμένεις, η υπομονή αμείβεται.
Άπό τις 24/10/2020 είμαι πια συνταξιούχος!… Όλα εξελίχθηκαν καλά, όπως το περίμενα και τον Νοέμβρη του 2020 μπήκαν τα χρήματα της σύνταξης μου στο λογαριασμό μου. κι από τότε όλα γίνονται κανονικά, στην ώρα τους... Η αγωνία μου μετρούσε από τον Νοέμβριο του 2019, οπότε και κατέθεσα τα χαρτιά μου. Μια διαδικασία που κράτησε σχεδόν ένα χρόνο!
Όλα αυτά έγιναν μέσα σε μια πρωτόγνωρη, δύσκολη εποχή του κορονοϊού Covid-19, με λοκντάουν και χωρίς τις μικρές εφημερίδες που βγάζω. Και όμως, όλα πήγαν καλά! Με τη βοήθεια ανθρώπων που μας αγαπούν, των παιδιών της Σούλας, δεν έχασα καμιά από τις ρυθμίσεις που είχα κάνει... Και δεν στερηθήκαμε τίποτα, από τα βασικά πράγματα. Ο Ιεχωβά να τους ευλογεί!
Δοξάζω τον Ιεχωβά για την καλή έκβαση του πράγματος! Και τον ευχαριστώ, γιατί αν δεν ήταν το ισχυρό χέρι Του να με οπλίζει με υπομονή και εγκαρτέρηση, όλα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα!
Γεμάτος όμορφες, ξεχωριστές πινελιές, είναι αυτός ο ιστότοπος που διαβάζετε. Ξεκίνησε, για να καλύψει κάποιες ανάγκες έκφρασης, με δημοσιογραφικό κυρίως περιεχόμενο και τον βλέπουμε να εξελίσσεται ουσιαστικά σε ένα σημείο συνάντησης και επαφής, ανάμεσα σε φίλους. Και η αναφορά στις πινελιές δεν είναι καθόλου τυχαία. Κάπως έτσι δεν λειτουργούν και οι ζωγράφοι; Μόνο που εδώ το πράγμα μοιράζεται, ανάμεσα στις λέξεις και τις εικόνες. Και περιγράφουν μια ζωή πραγματική, όχι από αυτές που κυριαρχούν στη φαντασία και στο διαδίκτυο.
Η Γιωργία μας "έφυγε" για πάντα από κοντά μας το 2011. Και ο θάνατος του Γιάννη έναν ακριβώς χρόνο, μετά. Λιγοστεύουμε...
Λιγοστεύουμε... Μετά τη Γεωργία μας, "έφυγε" και ο Κωστής μας. Τον αποχαιρετήσαμε (δείτε ΕΔΩ) με συγκίνηση... Θα τα ξαναπούμε αδελφέ!