Βροχή στο τζάμι της δουλειάς μου...
Κοιτάζω τη βροχή, βροχή μου. Χθεσινή εμπειρία αν και τα πράγματα δεν είναι ούτε σήμερα ξεκαθαρισμένα. Δεν βρέχει βέβαια αλλά έχει πολύ κρύο και υγρασία...
Είχα καιρό να δω τόση βροχή, συνεχή, τακτική, όμορφη... Από το πρωί ώς το βράδυ. Δεν ήταν μια περαστική μπόρα. Την παρακολουθώ από το παράθυρό μου. Η πλευρά του τοίχου που βλέπει προς τα έξω είναι με μεγάλο τζάμι. Χτυπούν οι σταγόνες πάνω του και είναι πολύ όμορφα.
Λέω, να 'μαστε αλλού, μ' ένα τζάκι αναμμένο, να βάζουμε πατάτες στη στάχτη και να πείνουμε ρακές με καλή παρέα. Τόσο όμορφα. Κρίμα να μην μπορώ να το χαρώ, όπως θα ήθελα...
Αλλά τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως τα θέλουμε, δυστυχώς. Κι έτσι ή κάπως έτσι, «χάνουμε» όμορφες στιγμές.
Δεν ξέρω, αλλά έχει ωριμάσει μέσα μου η ιδέα για ένα ταξίδι στην επαρχία. Έστω για Παρασκευοσαββατοκύριακο. Θα το βάλω μπροστά. Όχι πάντως για τούτο εδώ. Το Σάββατο είμαι βάρδια στην «Κ» για το κυριακάτικο και την επομένη, στις 11 το πρωί, έχουμε προγραμματισμένη Συντακτική Επιτροπή, στο σπίτι της Αθηνάς για το νέο φύλλο της ΕΚΑΠ.
«Υποχρεώσεις» που δεν κουράζουν αλλά που δυσκολεύουν μια εκδρομή στην επαρχία. Ευτυχώς, ο καιρός φεύγει γρήγορα. Κι όλα μπορούν να γίνουν φτάνει να τα οργανώσουμε σωστά.
Όση ταλαιπωρία κι αν έχει στους δρόμους της η βροχερή Αθήνα, όλα μου φαίνονται φευγάτα μπροστά στις σταγόνες που χτυπάνε το τζάμι αργά, σταθερά, δυνατά. Προσπαθώ να φέρω στα μέτρα μου την ομορφιά του βροχερού τοπίου... Κι ώς ένα βαθμό τα καταφέρνω...
Σχόλια (0)