Απόγευμα Δευτέρας, λίγο μετά τις 7 το απόγευμα. Το μήνυμα σκληρό: “Έφυγε πριν από λίγο ο Γιάννης της Γιωργίας μας”. Έμεινα, Όχι πως ξαφνιάστηκα, δεν ήταν καλά τα τελευταία χρόνια, αλλά δεν είμαστε επαρκώς προετοιμασμένοι για την πιο δύσκολη ώρα...

Είχα σηκωθεί πριν από λίγο, έχω αυτή την “πολυτέλεια” τώρα. Και σχεδιάζαμε να πάμε μια βόλτα από το σπίτι στης Ειρήνης που περνάει κι αυτή μεγάλο λούκι με τη δουλειά της κι από 'κει να κατέβαινα στην ταβέρνα “Η Γωνιά του Πλάτωνα”, όπου στις 8 μαζεύονται οι άνθρωποι της ΕΚΑΠ.

Σχεδίαζα.. Γιατί, όπως ήταν φυσικό, το τηλεφώνημα μου άλλαξε όλους τους προγραμματισμούς.

Η επόμενη κίνησή μου ήταν ένα τηλέφωνο στη Μαλάμω. Να δούμε πώς θα πάμε. Αποφασίζουμε με καράβι, αλλά ο χρόνος πιέζει, αν θέλουμε να το προλάβουμε. Βγήκα στο δρόμο για το λιμάνι. Ένα ταξί με φέρνει Πειραιά. Τακτοποιήθηκα εύκολα, γρήγορα. Χειμώνας είναι. Δεν έχει στο καράβι το συνωστισμό του καλοκαιριού.

Στο σαλόνι βρίσκω εύκολα θέση να πάρω μια ανάσα περιμένοντας και τους άλλους να έρθουν. Τον Νίκο, τη Μαλάμω, την Αργυρώ και τον Λάμπρο.

Και δες τώρα κύκλους που κάνει η ζωή... Πέρσι τέτοιον καιρό, μόλις μια εβδομάδα νωρίτερα ήταν που κατεβήκαμε για να “αποχαιρετήσουμε” τη γυναίκα του Γιάννη και αδερφή μου, Γεωργία. Μόνο που τότε έπεφτε Σαββατοκύριακο και είχαμε το χρόνο να προετοιμαστούμε, ενώ τώρα στην αρχή της εβδομάδας.

Ο Γιάννης είχε ταλαιπωρηθεί πολύ. Τα τελευταία χρόνια δεν μπορούσε ούτε να αυτοεξυπηρετηθεί. Μετά το φευγιό της Γεωργίας τα παιδιά του είχαν βάλει μια κοπέλα να τον φροντίζει. Δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Η καθεμιά από τις τέσσερις έχει την οικογένεια της, τα παιδιά της, ήταν αδύνατον να είναι εκεί, κοντά του 24 ώρες το 24ωρο...

Τα τελευταία χρόνια ο Γιάννης έδειχνε να μη μας γνωρίζει πια. Έτρωγε μηχανικά, σε κοίταζε στα μάτια μ' ένα βλέμμα απλανές και δεν μιλούσε. Ούτε αστεία πια, ούτε τίποτα, αυτός που το καλαμπούρι ήταν τρόπο ζωής όταν ήταν στα καλά του.

Και να, τώρα στο καράβι περιμένοντας και τους άλλους, κάθομαι και γράφω. Το δικό μου αποκούμπι, η δική μου συντροφιά στο ξαφνικό ταξίδι μου στο χωριό.

Ανθρώπινες καταστάσεις... Ποτέ δεν ξέρεις το τέλος. Είσαι εκεί, κάνεις τα σχέδια σου και οι ανατροπές έρχονται, σου χτυπάνε την πλάτη και σε καλούν να προσαρμοστείς στα νέα δεδομένα.

8.30 στο πλοίο FESTOS PALLAS. Μου τηλεφωνεί η Αργυρώ. Έρχονται. Τους είπα πού θα με βρουν. Τους περιμένω. Έξω κάνει πολύ κρύο. Ευτυχώς, μέσα στο πλοίο έχει πολύ ζέστη...

Επιμένουν... Και χθες και σήμερα και αύριο. Σου λέει, πόσο θα αντέξουν, θα τα φτύσουν, θα υποκύψουν, θα αποδεχθούν το όποιο “κούρεμα” στους μισθούς και τις συντάξεις. Ψυχραιμία παιδιά! Ναι, είναι δύσκολοι οι καιροί, αλλά δεν πρόκειται να τους αφήσουμε να λεηλατούν τις ζωές μας. Από τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Μ' αρέσουν οι.... αποφασιστικοί τίτλοι. Δείχνουν έτοιμοι να αλλάξουν τα φώτα στους μισθούς και τις συντάξεις. Μην τρελαίνεστε παιδιά. Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Από το ΕΘΝΟΣ.

8 σελίδες με τα 4.151

ονοματεπώνυμα αυτών

που χρωστούν στο δημόσιο

Το ΕΘΝΟΣ σπαταλά σελίδες χωρίς ουσία, αφού δεν έχει και τόσο σημασία να μάθουμε ποιοι και πάσα χρωστάνε, αλλά να πληρώσουν τις οφειλές τους...

Ποιοι από αυτούς είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν; Αυτό είναι το ζήτημα... Ουδείς, δυστυχώς... Γι' αυτό και καλούμαστε εμείς να ξαναπληρώσουμε...

Δείτε ΕΔΩ τις σχετικές λίστες, αν έχετε ώρα για χάσιμο...

Ε, τώρα μάλιστα!... Άμα βάζει και ο Αντώνης κόκκινες γραμμές, τότε τα πράγματα είναι μάλλον υπό έλεγχο. Όμως μην τα αφήνουμε όλα στις πλάτες του. Αδύναμες είναι. Από τη ΒΡΑΔΥΝΗ.

Η μόνη ενθάρρυνση, ότι κάποιοι συνάνθρωποι μας, έχουν διάθεση προσφοράς. Στους δύσκολους καιρούς μοιραζόμαστε τα βάρη. Έτσι που να νοιώσουμε όλοι καλύτερα. Από τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ.

Ο Νασίμ Αλάτρας κατέγραψε με την κάμερα του, εκείνη την παραμονή των Χριστουγέννων στην εκδήλωση που οργανώσαμε στο 144 δημοτικό σχολείο για την αλληλεγγύη μας στον αγώνα των εργαζομένων της Ελληνική Χαλυβουργίας που απεργούν σχεδόν δυόμιση μήνες τώρα.... Ακούστε τους εργαζόμενους εκεί να μιλάνε στην κάμερα του. Ο λόγος τους μαχαίρι στην καρδιά... Ακούστε τον προσεκτικά, χωρίς βιασύνη.

Το εργασιακό άγχος είναι ένα φαινόμενο που όλο και συχνότερα «χτυπά» τους εργαζόμενους. Κάτι οι δύσκολες εποχές που διανύουμε, κάτι ο φόβος μιας απόλυσης, λίγο η θέληση μας να τα καταφέρουμε όλα, λίγο η επαγγελματική ανέλιξη, όλα αυτά δημιουργούν το εργασιακό άγχος.

Το εργασιακό άγχος εκδηλώνεται στον καθένα διαφορετικά όμως οι παράμετροι είναι σταθερές. Το άγχος «χτυπάει»σε τέσσερα επίπεδα τον κάθε άνθρωπο.

Πρώτα από όλα σωματικά: Μυικοί πόνοι που παλιά δεν υπήρχαν, μικροπονάκια στο στήθος που μας παραξενεύουν, μια διαρκής κόπωση σαν να μην έχουμε κλείσει μάτι, ταχυκαρδίες ξαφνικές που μας στρεσάρουν περισσότερο, εφίδρωση σαν να μας ρίχνουν παγωμένο νερό στην πλάτη, ξαφνικός πονοκέφαλος, δύσπνοια, ναυτία, ακόμη και ξαφνικά εξανθήματα στο δέρμα μας.

Το εργασιακό άγχος μας χτυπά και συναισθηματικά και εκδηλώνεται με ένταση, με θυμό με κακή διάθεση, με μελαγχολία, με το συναίσθημα να μαυρίζει η ψυχή μας χωρίς λόγο απλά και μόνο που μπαίνουμε στο χώρο εργασίας.

Αλλαγές παρουσιάζονται στα άτομα με εργασιακό στρες και στη συμπεριφορά τους. Έτσι ένας καλός και αγαπητός σε όλους συνάδελφος με άψογη συμπεριφορά, πράος, ξαφνικά μεταβάλλεται σε έναν δύστροπο άνθρωπο, επιθετικό προς όλους (πλην του αφεντικού), έναν άνθρωπο που απομονώνεται, που όταν γυρνάει σπίτι δεν έχει καμία σεξουαλική επιθυμία και όρεξη, που δεν κοιμάται πολύ που δεν τρώει σχεδόν καθόλου.

Η τελευταία αλλαγή παρουσιάζεται στο νοητικό επίπεδο και έχει να κάνει με μειωμένη αντίληψη, με δυσκολία συγκέντρωσης, με κάθετη πτώση της απόδοσης και με χαμηλή αυτοεκτίμηση.

Στις χρόνιες μορφές του το εργασιακό στρες τείνει να γίνει μάστιγα για τον άνθρωπο με πολύ δυσάρεστες επιπτώσεις για την υγεία γενικότερα. Διαταραχές καρδιάς, πίεση, κατάθλιψη, διαταραχές του πεπτικού συστήματος ή και ακόμη του ανοσοποιητικού.

Τι κάνουμε για να τα αντιμετωπίσουμε όλα αυτά; Καταρχήν αναγνωρίζουμε το πρόβλημα και συνειδητοποιούμε ότι άγχος είναι διαχειρίσιμο. Και αν δεν μπορούμε μόνοι μας να το διαχειριστούμε, η βοήθεια από κάποιο ψυχολόγο, μπορεί να είναι σημαντική και ουσιαστική.

Βοηθάει πάρα πολύ επίσης η γυμναστική γιατί μας εκτονώνει και γιατί έχει αποδειχτεί ότι οι «μαύρες» σκέψεις που μας δημιουργούν στρες απομακρύνονται.

Επίσης οι τεχνικές της αναπνοής μας βοηθούν να καταπραΰνουμε το στρες όταν μας πιάνει.

• Πηγή: iatropedia
• Αλλάζουν τα μέσα επικοινωνίας. Δείτε ΕΔΩ.
• Και επειδή το Facebook είναι της μόδας, ιδού μερικές συμβουλές για την καλύτερη διαχείρισή του...
  

Κρύο σε όλη την Ελλάδα σήμερα. Παγωνιά. Συντροφιά με τις κυριακάτικες εφημερίδες. Χωρίς ενδιαφέροντα πράγματα πέρα από την... τρομοκρατία που ασκούν μεθοδευμένα, συντονισμένες με την τηλεοπτική εικόνα των δελτίων των οκτώ. Διάλεξα ένα σκίτσο του ΣΤΑΘΗ ως πρώτη εικόνα, από το ΠΑΡΟΝ, επειδή και περιεκτικός είναι και αποτυπώνει αλήθειες στα έργα του...

Νέες ορολογίες του... κουρέα λανσάρει σήμερα το ΕΘΝΟΣ. Η φαντασία τους δεν έχει όρια. Προσέξτε την επιμονή του Μπομπολέικου στην προβολή των απαιτήσεων της τρόικας που η κυβέρνηση Παπαδήμου απειλεί να επιβάλει μετά τον προσχηματικό διάλογο που υποτίθεται ότι έκανε με του “κοινωνικούς εταίρους”, με πράξη νομοθετικού περιεχομένου που αναμένεται να περάσει από τη Βουλή πριν από τις εκλογές. Καλά το πάτε παιδιά... Με νύχια και δόντια θα σας μαυρίσει στην κάλπη ο λαός...

Να τις ξέρουμε τις απαιτήσεις της τρόικας; Καλό είναι και ορθά το επισημαίνει η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ στο πρώτο της θέμα. Το ζήτημα όμως είναι να ξεκαθαρίσουμε μέσα μας τις δικές μας διαθέσεις. Θα αποδεχθούμε αμαχητί και με σκυμμένο το κεφάλι όλα αυτά που απεργάζονται σε βάρος μας μέσα από τα ζεστά τους γραφεία με τις απαλές πολυθρόνες και τις ανέσεις τους; Θα τα αποδεχθούμε;

Το θέμα, όπως αναφέρω και πάνω, δεν είναι τι κάνουν αυτοί, αλλά πώς αντιμετωπίζουμε εμείς το πρόβλημα. Κοιτάξετε μέσα σας, γύρω σας, στην ιστορία... Τίποτα δεν χαρίστηκε. Χρειάστηκαν αγώνες και αίμα για τις εργατικές κατακτήσεις. Στο βούρκο αυτοί, στον αγώνα εμείς... Από την ΑΥΓΗ.

Είπαμε, σε διατεταγμένη υπηρεσία είναι οι άνθρωποι. Θέματα “καρμπόν” αναπαράγουν...  Για τους μεγαλύτερους κάτι λέει η λέξη. Οι νεώτεροι μάλλον πρέπει να ανατρέξουν στο λεξικό... Αχ, πως μ' αρέσουν αυτοί οι “καυτοί διάλογοι των πολιτικών αρχηγών” Μα, τι στο καλό κάνουν όταν μαζεύονται εκεί στο Μαξίμου; Σεξ;

Έλα μωρέ, δεν το πιστεύω... Εκβιάζουν εκεί στο ΔΝΤ; Άντε... Κι εγώ που νόμιζα, ακούγοντας τους έμμισθους πράκτορες των ΜΜΕ πως ήρθαν στην Ελλάδα για να μας σώσουν από την καταστροφή... Μήπως, τελικά, δεν είναι και τόσο “σωτήρες”, οι σωτήρες μας; “Συγκινήθηκα” διαβάζοντας το ΒΗΜΑ. Κι έκανα κανα δυο κιλά εμετό με τις εκδουλεύσεις που προσφέρει η... ιστορική εφημερίδα. Φτου σας!