Αυτό είναι το εξώφυλλο του τελευταίου φύλλου της ΦΩΝΗΣ ΤΩΝ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΤΟΥ ΟΤΕ που ολοκληρώθηκε την προηγούμενη εβδομάδα και στάλθηκε στο πιεστήριο. Δείτε τη πρώτοι ΕΔΩ.

Από τη σημερινή ειδησεογραφία... Είναι το πρωτοσέλιδο της ΑΥΓΗΣ που στρέφει τους προβολείς της πάνω σε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα που αφορά τις παρεμβάσεις που επιχειρεί η συγκυβέρνηση στους μισθούς και τις συντάξεις. Προς τα κάτω φυσικά! Τι έτσι εύκολα νομίζατε ότι θα σωθεί η Ελλάδα;

Όλες οι προγραμματισμένες δουλειές μου βγήκαν στην ώρα τους. Την αρχή ήταν ο ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ, μετά ο ΤΥΠΟΣ των συνταξιούχων του ΟΣΕ και τώρα η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΤΟΥ ΟΤΕ τ. 258.

Είναι ωραίο να το βλέπεις να συμβαίνει αυτό. Βεβαίως τίποτα δεν γίνεται με το μαγικό ραβδάκι. Θέλει το χρόνο της κάθε δουλειά και την προσοχή που της αξίζει. Κι αυτή η εποχή είναι σίγουρα δύσκολη...

Την Παρασκευή φεύγουμε για την Τέμενη Αιγίου στο παραθεριστικό κέντρο του ΟΠΑΚΕ όπου θα πραγματοποιηθεί η 34η Συνέλευση Αντιπροσώπων της ΠΕΤ ΟΤΕ. Και υπάρχουν εκκρεμότητες της τελευταίας στιγμής που πρέπει να γίνουν. Η υλοποίηση τους ασφαλώς και χρειάζεται χρόνος.

Και ίσως γι' αυτό οι μέρες περνάνε σαν αέρας... Την Παρασκευή, ίσως και νωρίτερα, θα είναι στο Σωματείο η ΦΩΝΗ. Για να την πάρουμε μαζί μας στην Τέμενη, όπως και το υπόλοιπο υλικό που θα χρειαστούν οι σύνεδροι για τις ανάγκες της 34ης Σ.Α.

Προσωπικά δεν έχω πρόβλημα... Ύστερα από τόσα χρόνια έχω πια αποκτήσει εκείνη την πείρα που χρειάζεται για να μπορέσω να αντιμετωπίσω κάθε ζήτημα που θα προκύψει... Ναι, αν και φέτος θα έχω τον επιπρόσθετο ρόλο της φωτογραφικής κάλυψης ουδόλως με προβληματίζει το θέμα. Θα το αντιμετωπίσω. Και θα βρω το χρόνο να απολαύσω σαν εκδρομή από το ταξίδι εκτός των ορίων της Αθήνας...

Γιατί μου έχει λείψει αυτό τα τελευταία χρόνια. Πάντα μου άρεσε να βγαίνω εκτός των τειχών. Αλλά οι εποχές άλλαξαν δραματικά και ο καθένας αντιλαμβάνεται πως δεν υπάρχει πια η ίδια ευκολία ώστε να δίνουμε στον εαυτό μας το καλύτερο που μπορούμε.

Ας είναι... Σε ότι αφορά τη ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΤΟΥ ΟΤΕ το επόμενο φύλλο τοποθετείται εκεί γύρω στον Ιούνιο καθώς είναι τρίμηνη πια, η έκδοση. Υπάρχει λοιπόν πολύς χρόνος μπροστά μας για να κάνουμε μια έκδοση επαρκή σε πληρότητα θεμάτων που να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των τεχνικών του ΟΤΕ, μελών ΠΕΤ ΟΤΕ σε όλη την Ελλάδα.

Η φωτογραφία είναι χθεσινή. Κατέβασα χαμηλά το κινητό μου τηλέφωνο να “πιάσω” τις άγριες μαργαρίτες και νομίζω ότι τα κατάφερα. Δεν είναι ένα υπέροχο δείγμα δημιουργίας που μας προμηνύει την άνοιξη;


Σας υποσχέθηκα από χθες ότι σήμερα θα σας δώσω μερικές ακόμα φωτογραφίες από τη βόλτα μου στους πρόποδες της Πάρνηθας, το Σάββατο που μας πέρασε. Είναι ωραίο να ξεκινάς έτσι την εβδομάδα στο γραφείο...


Εμείς, οι άνθρωποι της πόλης το χρειαζόμαστε, όσο τίποτα άλλο. Καθώς κινούμαστε καθημερινά ανάμεσα σε ανθρώπους και σε μεγάλα κτίρια πολυκατοικίες, το μάτι μας έχει ανάγκη να προσλάβει κι άλλες εικόνες πιο καθαρές...


Ιδιαίτερα όταν αυτές συνοδεύονται και από μνήμες... Βόλτες που έχουμε ξανακάνει στα ίδια μέρη και είναι χαραγμένες θετικά στο μυαλό μας. Άσε που αυτή την εποχή είναι υπέροχο να βλέπεις τη φύση να ανθίζει. Θα έχουμε τη δυνατότητα να τα δούμε αυτά και την Παρασκευή που θα πάμε στην Τέμενη για τις ανάγκες της 34ης Σ.Α. Της ΠΕΤ ΟΤΕ.


Για την ώρα κρατάμε αυτό το ατέλειωτο πράσινο που μας γεμίζει ελπίδα και αισιοδοξία πως ότι και αν γίνει, εμείς θα είμαστε εκεί, όρθιοι, να το παλέψουμε με αξιοπρέπεια και να δώσουμε τη μάχη που πρέπει. Καλή εβδομάδα να έχουμε...

Ο φίλος μου ο Δημήτρης Ασημακόπουλος που είδε τις φωτογραφίες αυτές στο Facebook χθες που τις τράβηξα, σχολίασε σκοπτικά πως μετά τον συνεπώνυμο μου Σταύρο που ίδρυσε ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ως κόμμα, μήπως ήρθε ο καιρός να κάνω και εγώ ένα κόμμα, ΤΟ ΒΟΥΝΟ;


Γέλασα... Ούτε για μια στιγμή δεν μου πέρασε από το μυαλό... Εγώ αγαπώ το βουνό, το αληθινό βουνό όπως είναι η Πάρνηθα για το πράσινο του και για τους όμορφους περιπάτους σ' αυτό. Τι σχέση μπορεί να έχει η ομορφιά της φύσης με την πολιτική; Καμία, απολύτως...


Εδώ στο μικρό μονοπάτι στους πρόποδες του όμορφου βουνού της Αττικής, την Πάρνηθα, από την πλευρά των Θρακομακεδόνων παλιότερα ερχόμουν πολύ συχνά. Πάντα μου άρεσε μια βόλτα εδώ... Ξεκουράζεται το μάτι, γαληνεύει η ψυχή...


Φαίνεται όμως ότι οι άνθρωποι δεν περπατάνε πια... Ή τουλάχιστον δεν έρχονται εδώ για περπάτημα. Το μονοπάτι κοντεύει να κλείσει... Κρίμα και είναι υπέροχο και μοναδικά...


Δεξιά και αριστερά έχει κουμαριές, αλλά δεν είναι η εποχή που έχουν καρπό. Τις έψαξα εξονυχιστικά, Μάταιος κόπος. Αποδείχτηκα πολύ άσχετος ως προς τσ φυτά. Συζητώντας αργότερα με τα παιδιά της αδερφής μου, μου είπαν ότι αυτά είναι γύρω στο Σεπτέμβρη...


Κάθισα κοντά μιάμιση ώρα στο βουνό. Μόνος... Αλλά τι σημασία έχει, σ' αυτή την ομορφιά δε νιώθεις μοναξιά. Όντως, ούτε στιγμή δεν το αισθάνθηκα αυτό. Αντίθετα πέρασα μοναδικά. Και πήρα κι άλλες φωτογραφίες που θα σας τις δείξω αύριο...

Συνέβη το Σάββατο το πρωί. Δίπλα στο πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα. Με τη συνδρομή ανθρώπων της Επιτροπής Κατοίκων είχαν έρθει παραγωγοί, χωρίς μεσάζοντες και πουλούσαν τα προϊόντα τους.


Έστησαν τους πάγκους τους δίπλα στο πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα. Ήρθαν στις 10 το πρωί και τα μάζεψαν γύρω στις 2 το μεσημέρι. Ψώνισα κι εγώ μερικά χρειαζούμενα πράγματα.


Οι τιμές ήταν σχετικά καλές και επιπλέον είχες την εγγύηση ότι πρόκειται για τους ίδιους τους παραγωγούς... Αν αγκαλιαζόταν από τους κατοίκους της πρωτεύουσας ίσως πραγματικά βοηθούσε ακόμα περισσότερο να πιεστούν προς τα κάτω οι τιμές.


Για την ώρα αυτό που μετράει είναι ποιότητα η οποία είναι, όπως υποστηρίζουν οι παραγωγοί εξασφαλισμένη. Κι αυτό είναι κάτι... Σήμερα ο άνθρωπος της πόλης δεν είναι και τόσο σίγουρος ότι αυτό που τρώει είναι χωρίς πολλά φυτοφάρμακα και ενισχυτικά λιπάσματα.

Όσο για τους μεσάζοντες, ούτε κι εγώ θυμάμαι πόσα χρόνια το συζητάμε. Νέος ήμουν γέρασα. Στόχο τον βάζαμε, να τους βγάλουμε από τη μέση και δεν είμαι ακόμα πολύ σίγουρος ότι τα καταφέραμε. Όπως και να 'χει όμως η ιδέα με συναρπάζει ακόμα...


Είδα γνωστούς και φίλους εδώ... Και δεν ήταν η πρώτη φορά. Ήταν η τρίτη μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα... Μια μικρή ελπίδα πως στον καιρό της αναθεώρησης των πάντων κάτι κινείται. Έστω και με μικρά βήματα ας το εκλάβουμε ως κάτι θετικό.