Από τη μικρή βόλτα μας στην παραλία του Άμπλ Σάιντ… Σήμερα στις λιγότερες φωτογραφίες που επιλέξαμε διαλέξαμε μόνο πράσινο… Την επόμενη φορά θα έχουμε θάλασσα… Για την ακρίβεια τον Ειρηνικό Ωκεανό.


Η βλάστηση είναι όμορφη και οι δρόμοι χωρίς κίνηση. Ελάχιστα αυτοκίνητα κινούνται στο χώρο αυτό και μόνο αν έχουν σοβαρό λόγο… Η βόλτα είναι για τους πεζούς. Προστατεύονται…


Και ο σιδηρόδρομος περνά από κει κοντά… Οι γραμμές τους καθαρές δείχνουν ότι λειτουργεί κανονικά. Δεν τον είδαμε να κινείται, αλλά είναι βέβαιο, καθώς ο σταθμός των τρένων βρίσκεται εκεί κοντά…


Οι ειδικά διαμορφωμένοι χώροι είναι ιδανικοί για περπάτημα. Δείτε , φροντισμένα παγκάκια και ξύλινα τραπέζια με καθίσματα, είναι εκεί, διαθέσιμα σε όποιον τα χρειαστεί, να κάτσει να ξεκουραστεί, να ξαποστάσει…


Άλλη μια πλευρά του πάρκου δίπλα στη θάλασσα… Εδώ το καλοκαίρι θα πρέπει να γίνεται χαμός από τον κόσμο. Αν και η ζέστη εδώ στον Καναδά δεν είναι μεγάλη και οι καύσωνες ανύπαρκτοι πάντα η δροσιά είναι κάτι όμορφο…


Ο ουρανός μουντός, συννεφιασμένος… Λες ότι από στιγμή σε στιγμή θα αρχίσει να βρέχει… Δεν το έκανε. Μας κράτησε όμορφη τη μέρα μας κι εμείς απολαύσαμε τη βόλτα μας… Εκπληκτική, ακριβώς δίπλα στη θάλασσα περπατήσαμε το μονοπάτι…

Εδώ στον όμορφο Καναδά από τον οποίο βλέπετε καθημερινές αναρτήσεις μέσω των οποίων προσπαθώ να σας μεταφέρω ότι ζω, με βρήκε αυτή η όμορφη συγκυρία… Να δω το Site να συμπληρώνει άλλες 10.000 επισκέψεις από διαφορετικές Ι.Ρ. και να φτάνει αισίως τις 880.000!

Κι είναι όμορφο να αισθάνεσαι αυτή την αποδοχή, ενώ δεν κάνει κάτι για να την επιζητήσεις… Αυτό που προσπαθώ, χρόνια τώρα, είναι να καταγράφω στιγμές, είτε μέσα από λόγια, είτε από φωτογραφίες και να μοιράζομαι μαζί σας τα γεγονότα σα να ήμασταν συνταξιδιώτες σ’ αυτή τη ζωή…

Αναδεικνύω, αυτό που μου αρέσει και ζω την κάθε στιγμή. Εκείνη που εμείς με τις πράξεις μας και τις ενέργειες μας την κάνουμε να φαίνεται σημαντική…

Ο καιρός είναι υπέροχος, έξω… Ακόμα κι όταν είναι βροχερός, όπως τώρα, μέσα στο σπίτι δεν το καταλαβαίνεις με τη ζεστασιά και τη θαλπωρή που διαθέτει… Ύστερα η βροχή κρατά μέρες… Δεν πρόκειται για καμιά καταιγίδα από αυτές που έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα. Η γη προλαβαίνει να «ρουφήξει» σα σφουγγάρι το νερό. Έτσι, όταν βγει ο ήλιος, τίποτα δεν θυμίζει πως πριν λίγο έβρεχε…

Αλλά και οι άνθρωποι εδώ, είναι ξεχωριστοί… Ευγενείς, απλοί, καταδεκτικοί και πολύ φιλόξενοι… Κάνουν καλή παρέα. Βέβαια, με δυσκολεύει λίγο η γλώσσα, καθώς δεν μπορώ να μπω στην κουβέντα και να συνεννοηθώ, αλλά καταλαβαίνω τι λένε, με τον τρόπο που το λένε…

Μέχρι τώρα έχω βγει δύο φορές στο έργο… Και τις δύο φορές από δύο ώρες… Την πρώτη φορά με τον Γιάννη τον Έλληνα, τη δεύτερη φορά με τον Στηβ. Όλα πήγαν καλά. Δεν είχαμε κανένα πρόβλημα στην επικοινωνία… Άλλωστε το ίδιο ακριβώς πράγμα κάνουμε και στην Ελλάδα…

Κι εδώ θα συναντήσεις του ίδιους ανθρώπους… Εκείνους που με ταπεινή καρδιά θα πάρουν το φυλλάδιο της πρόσκλησης για την Ανάμνηση και εκείνους που αδιαφορούν, αρνούνται ευγενικά και δεν το δέχονται… Σε καμιά από τις δύο φορές που πήγαμε ως τώρα δεν είδα ανθρώπους αγενείς… Στην ευγένεια των επισκεπτών, απαντούν με ευγένεια…

Κάθε φορά που θα ξεκόψει η βροχή, πάμε βόλτες. Κοντά με τα πόδια ή μακριά με το αυτοκίνητο… Όπως σας έχω πει μέχρι τώρα, πολλές φορές οι άνθρωποι που με φιλοξενούν, θέλουν να πάρω τις καλύτερες εντυπώσεις μαζί μου… Το βλέπεις σε κάθε κίνηση τους. Το βλέπετε κι εσείς στις φωτογραφίες… Σχεδόν όλες τις δημοσιεύω στο Facebook.

Εδώ, στο Site, αναγκαστικά και λόγω χώρου, δημοσιεύω μόνο λίγες. Δειγματοληπτικά… Απλά για να δώσω το κλίμα της καθημερινότητας… Και προσπαθώ με τις λεζάντες που βάζω να σας κάνω να νιώσετε ότι βιώνω σε προσωπικό επίπεδο…

Άλλο ένα «ευχαριστώ» λοιπόν γι’ αυτή την αποδοχή που γεμίζει ευθύνες να κάνω τον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ καθημερινά καλύτερο και πιο περιεκτικό…

Έξω από το σπίτι που μένουμε στο North Vancouver του Καναδά… Μια βόλτα στη γειτονιά, να θαυμάσουμε λίγο τη φύση μια μέρα ηλιόλουστη, χωρίς βροχή… Γιατί η άνοιξη είναι παντού. Παραμονεύει σε κάθε βήμα μας… Μέσα στις καρδιές των ανθρώπων και το νιώθεις, ψάχνει τρόπο να βγει…


Είπα σήμερα η ανάρτηση να έχει μόνο λουλούδια. Από αυτά που βρήκα στους κήπους των σπιτιών από όπου πέρασα για να πάω στο κέντρο για καφέ… Λουλούδια στα παρτέρια, μικρά και όμορφα ή ανθισμένες μανόλιες, ολόκληρα δέντρα… Ότι κι αν είναι, είναι σίγουρα όμορφα…


Ήρεμο τοπίο, γλυκιά η μέρα, καλή συντροφιά… Και η άνοιξη εδώ, παρούσα… Σαν τα όμορφα αγαπημένα πρόσωπα που αναζητάς για παρέα κι αν είσαι τυχερός τα βρίσκεις… Που ξέρεις ότι θα μοιραστείς μαζί τους πράγματα και γεμίζεις χαρά και μόνο στη σκέψη ότι μια τέτοια πιθανότητα είναι μπροστά σου…


Περπάτημα με τα πόδια… Με στάσεις όπου τα ανθισμένα λουλούδια μου έκαναν ένα «κλικ». Να κάτσω λίγο περισσότερο, να τα δώ, να τα φωτογραφίσω, να απολαύσω αυτή την υπέροχη και μοναδική ομορφιά τους… Διότι έτσι είναι η άνοιξη. Ξεσηκώνει ψυχές. Ξυπνάει τα πιο όμορφα συναισθήματα μέσα μας. Υπέροχη αυτη η καμέλια...

Μου κάνει εντύπωση, πού βρίσκουν τη δύναμη και ανθίζουν έτσι όμορφα; Τις τελευταίες μέρες που είμαι εδώ, στο Βανκούβερ, βρέχει συνεχώς… Αρκεί μια στάλα ήλιος για να κάνει τα λουλούδια να ανθίσουν… Αρκεί λίγη δύναμη από το ζωοδότη, όπως και στους ανθρώπους για να κάνει θαύματα… Και είναι θαύματα αυτά, από όποια πλευρά και αν τα δεις…


Υπέροχες χρωματιστές τουλίπες! Τις είδα παντού. Λένε πως η Ολλανδία είναι η χώρα της τουλίπας… Μπορεί, αλλά κι εδώ έχει πάρα πολλές… Οι άνθρωποι τις φυτεύουν στα παρτέρια τους και δίνουν μια πολύ όμορφη όψη, φυσική… Εννοείται ότι οι κήποι είναι ανοιχτοί, στην πλειοψηφία τους, στο δρόμο… Καμιά περίφραξη. Σπάνια θα τη δεις αυτή σε ξεχωριστά σπίτια…


Ανθισμένες μανόλιες και αγριοκερασιές που δεν κάνουν καρπό, παρά μόνο άνθη…. Λευκά με ένα τόνο ροζ κάπου – κάπου… Θαρρείς και είναι χιονισμένες… Φανταστικές στη θέα. Τις πρόσεξα από την πρώτη στιγμή, στο δρόμο μας από το αεροδρόμιο ως το σπίτι… Κάτω φωτογραφία: Δεν είναι υπέροχη αυτή η ομορφιά;

Ήταν για μένα μια ξεχωριστή εμπειρία η επίσκεψη μας στο πάρκο… Όλες αυτές τις μέρες που είμαι στο Βανκούβερ έχω δει πολύ πράσινο, όμως αυτό που είδα σήμερα ήταν κάτι το μοναδικό… Η βλάστηση ξεπερνά κάθε όριο που μπορεί να χωρέσει ο ανθρώπινος νους…


Είχε πολύ υγρασία, δεδομένου ότι χθες έβρεχε όλη την ημέρα και χρειαζόταν λίγη προσοχή για να περάσεις τη μεγάλη κρεμαστή γέφυρα στο Lynn Canyon Park . Κουνιόταν κάθε φορά που κάποιος άλλης επισκέπτης περπατούσε πάνω της. Το ένιωθες… Ήταν και ψηλά και η αλήθεια είναι ότι ο φόβος μπροστά στο χάος ήταν μεγάλος…


Παρ’ όλα αυτά το τολμήσαμε… Κι ας ήταν απέναντι μας οι καταρράκτες με τα δεκάδες κυβικά νερό να τρέχουν κάθε λεπτό… Ο ήχος και μόνο των τρεχούμενων νερών ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακός… Ακουγόταν υποβλητικά στον επισκέπτη… Και μου άρεσε… Ρουφούσα την κάθε στιγμή, μοναδική όπως ήταν…


Είναι πραγματικά όμορφο να περπατάς κάτω από των ίσκιο αυτών των θεόρατων δέντρων… Και καθώς βρίσκεται κοντά και δίπλα σε κατοικημένη περιοχή, οι επισκέπτες είναι αρκετοί… Αλλά και η Πολιτεία έχει προσέξει ιδιαίτερα το χώρο… Βλέπεις παντού ξύλινα τραπέζια με καθίσματα που βολεύουν να τα χρησιμοποιήσεις για πικ νικ.


Προσπαθώ να θυμηθώ, αν έχει κάπου στην Ελλάδα κάτι τέτοιο. Δεν μου είναι εύκολο, γιατί κι όταν υπάρχει ένας δήμος που δείχνει ενδιαφέρον γι’ αυτά τα πράγματα, έρχεται μετά μια άλλη δημοτική αρχή που τα εγκαταλείπει όλα στην τύχη τους… Άδικο! Διότι, υποτίθεται, αυτά τα πράγματα φτιάχνονται για τους πολίτες τους. Και αυτοί, διαχρονικά, υπάρχουν…


Όπου κι αν στρέψω το βλέμμα μου, αυτή η ομορφιά του πράσινου, είναι ξεχωριστή. Δεν χορταίνει το μάτι μου… Και δε σταματώ να φωτογραφίζω και να καταγράφω στιγμές… Αυτός ο τόπος που μας αρέσει πολύ, αρέσει και σε σας. Το είδα από τις αντιδράσεις σας στο Facebook, όπου ανεβάζω πρώτα τις φωτογραφίες όλες…


Και γιατί να μη μας αρέσουν; Ο πρώτος άνθρωπος γεννήθηκε μέσα στη φύση και κουβαλά ως κληρονομιά όλα αυτή μαζί της, η ανθρωπότητα… Έτσι, κάθε φορά που βρίσκει την ευκαιρία, βγάζει αυτά τα όμορφα συναισθήματα και γεμίζει η καρδιά του δέος ώστε να αινεί τον δημιουργό Θεό του σύμπαντος…

Ρίχνει από χθες μια συνεχόμενη, σταθερή βροχή, ήρεμη, ποτιστική… Το να βγεις έξω από το σπίτι δεν είναι εύκολο. Κι ωστόσο το τολμήσαμε για κάποιες δουλειές που είχαμε και το συνδυάσαμε με ένα καφέ στην πόλη. Στη μνήμη μου όμως είναι ακόμα ζωντανή η επίσκεψη σ’ αυτή την πανέμορφη περιοχή του Βανκούβερ, το Ντιπ Κόουβ.


Γυρίζαμε από το έργο, λίγο μετά τον καφέ κι ο φίλος μου Γιάννης με πήγε να δω αυτή την πανέμορφη περιοχή που ήταν στο δρόμο μας… Δεν λοξοδρομήσαμε ιδιαίτερα. «Δε μοιάζει με το Φάληρο;» μου είπε. Όντως, είχε πολλά κοινά σημεία… Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Όλα εδώ είναι πανέμορφα…


Δεν μου κάνει καθόλου εντύπωση που βλέπω γύρω μου τόσο πράσινο… Με τόση συχνή βροχή εδώ, είναι πολύ φυσικό να έχεις να κάνεις με μια δυνατή βλάστηση… Αλλά, όπως έχω σημειώσει κι αλλού, η δόμηση γίνεται με σεβασμό στο περιβάλλον… Τα σπίτια είναι χαμηλά, το πολύ δύο όροφοι και υπόγειο… Και όλα έχουν αυλή με πράσινο…


Εδώ αξίζει να έρθεις και μόνο για βόλτα… Έχει τόσα όμορφα πράγματα να δεις και να θαυμάσεις που δε στέκεσαι ούτε λεπτό σε ένα σημείο και οι αισθήσεις σου λειτουργούν στο μάξιμουμ… Ήλιος, θάλασσα, πράσινο. Υπάρχει άραγε κάτι πιο όμορφο να σε γαληνεύει; Ευχαριστώ όσους είχαν την ιδέα να περάσουμε από εδώ και να δω αυτό το υπέροχο τοπίο.


Δε χορταίνω να τραβάω φωτογραφίες… Φαντάζομαι τα σχόλια των ανθρώπων που με συνοδεύουν... Αλλά ξέρω ότι δεν είναι επικριτικά. Αγαπούν κι αυτοί τον τόπο που ζουν και μου το δίνουν να το καταλάβω με την κάθε κίνηση τους, με τα λόγια τους και τις κουβέντες τους…


Μ’ αρέσει ότι βλέπω, ότι αγγίζω, ότι ακούω και ότι συμβαίνει γύρω μου και το αντιλαμβάνομαι… Και μ’ αρέσει ακόμα, αυτό που συμβαίνει αυτές τις ημέρες στο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Σας είχα, έτσι και αλλιώς προειδοποιήσει… Θα έχει ένα εκδρομικό χαρακτήρα το Site, καθώς γνωρίζω κι έρχομαι σε επαφή για πρώτη φορά με μια καινούρια χώρα, όπως ο Καναδάς…


Κι αυτό το λέω για τους φίλους που έχουν μάθει να με ενημερώνουν για την επικαιρότητα και μου εφιστούν την προσοχή σε θέματα ενδιαφέροντα … Λέω όμως, για όσο διαρκεί η άδεια μου, να λειτουργήσω το Site καταχρηστικά, για την προβολή όλων όσων ζω εδώ… Και δεν είναι και λίγα. Κάθε μέρα έχουμε και κάτι διαφορετικό…