Το Βανκούβερ (αγγλικά Vancouver) είναι παραθαλάσσια πόλη και βασικό λιμάνι στα νότια βαθύπεδα της νοτιοδυτικής Βρετανικής Κολομβίας στον Καναδά. Η πόλη ορίζεται από τα στενά της Τζόρτζια, τον κολπίσκο Μπούραντ, τον ποταμό Φρέιζερ, την πόλη Μπέρναμπι και τις περιοχές προσχώσεων του πανεπιστημίου. Το όνομα της πόλης προέρχεται από τον ναυτικό Τζορτζ Βανκούβερ, βρετανό εξερευνητή που ταξίδεψε στην περιοχή.


Η πρωτεύουσα της δασοσκέπαστης πολιτείας British Columbia είναι μια εντυπωσιακή μεγαλούπολη που συνδυάζει την ποιότητα ζωής με τις άφθονες φυσικές ομορφιές και την επαφή με την ύπαιθρο. Κτισμένη στο νοτιότερο σημείο του Καναδά, θεωρείται η ομορφότερη πόλη της χώρας και μία από τις κορυφαίες στον κόσμο σε ποιότητα ζωής. Θυμίζει λίγο από Νέα Υόρκη, Σικάγο και Σαν Φρανσίσκο μαζί, αλλά δεν είναι τίποτα απ' όλα αυτά, αφού διαθέτει μια δική της ξεχωριστή φυσιογνωμία.


Σύμφωνα με την απογραφή του 2011, η πόλη του Βανκούβερ έχει πληθυσμό 603.502 κατοίκων ενώ η μητροπολιτική περιοχή 2.313.328. Το Βανκούβερ είναι η μεγαλύτερη αστική περιοχή στον δυτικό Καναδά και η τρίτη σε πληθυσμό σε όλη τη χώρα, αν και ως δήμος είναι όγδοος σε πληθυσμό στον Καναδά. Οι κάτοικοί του παρουσιάζουν εθνική πολυμορφία, καθώς το 52% των κατοίκων του έχουν άλλη μητρική γλώσσα από τα αγγλικά.


Το Βανκούβερ αρχικά εποικήθηκε από Ευρωπαίους στα 1860 ως συνέπεια του αποικισμού της Βρετανικής Κολομβίας εξαιτίας της αναζήτησης χρυσού στους ποταμούς Φρέιζερ και Καριμπού. Έχει καταταγεί από το οικονομικό γκρουπ EIU, μεταξύ των κορυφαίων δέκα πιο βιώσιμων πόλεων του κόσμου για πέντε συνεχόμενα χρόνια.


Σύγχρονη και πολυπολιτισμική, με υψηλά στάνταρ διαβίωσης και αισθητικής, είναι μια πόλη όπου το πρωί μπορείς να κάνεις σκι στα γύρω βουνά, το μεσημέρι ηλιοθεραπεία σε κάποια παραλία του Ειρηνικού και το απόγευμα μια χαλαρή βόλτα στο μεγαλύτερο αστικό πάρκο της Βορείου Αμερικής. Το Βανκούβερ, φιλοξένησε τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς και Παραολυμπιακούς αγώνες του 2010. Το νοτιότερο αστικό κέντρο του Καναδά ιδρύθηκε επίσημα πριν από 130 χρόνια και σήμερα αντιπροσωπεύει για πολλούς τον ιδανικότερο τόπο διαμονής στον κόσμο.


Δύο ήταν οι κυριότεροι παράγοντες που οδήγησαν το Βανκούβερ να εξελιχθεί σε μια πόλη-πρότυπο: η γεωγραφική θέση και οι κλιματολογικές συνθήκες. Μόλις 42 χλμ. από τα αμερικανο-καναδικά σύνορα, ανάμεσα στα Βραχώδη Ορη και τον Ειρηνικό Ωκεανό, το Βανκούβερ πλαισιώνεται από μια ειδυλλιακή φύση και χαρακτηρίζεται από αρκετά ήπιες -για την περιοχή- θερμοκρασίες και σπάνιες χιονοπτώσεις.


Τα τελευταία χρόνια η αμερικανική κινηματογραφική βιομηχανία «χρησιμοποιεί» όλο και πιο συχνά το Βανκούβερ ως φυσικό ντεκόρ, τόσο για διαφημιστικά σποτ όσο και για κινηματογραφικές ταινίες ή τηλεοπτικές σειρές («Juno», «X-Files», «Watchmen»), κάτι που προσέδωσε στην καναδική μεγαλούπολη -εκτός φυσικά από αίγλη και λάμψη- το προσωνύμιο «Χόλιγουντ του Βορρά».

• Οι πληροφορίες είναι από τη Wikipedia και από ένα δημοσίευμα του ΕΘΝΟΥΣ.

Στην πραγματικότητα ήταν μια παραλία, όχι λιμάνι… Το λιμάνι ήταν λίγο πιο κάτω, αλλά ήταν μια κλασική σύγχρονη μαρίνα με σκάφη αναψυχής… Αυτό που μου άρεσε σε τούτο τον τόπο ήταν η ομορφιά του τοπίου… Σπάνια και ξεχωριστή… Άξιζε τον κόπο να την επισκεφτούμε…


Ήταν μια μέρα βαρυφορτωμένη από σύννεφα. Ανάμεσα σε δυο βροχερές μέρες και με εμφανή την απειλή να ξαναρχίσει να βρέχει… Η παραλία ερημική… Το φαινόμενο τη παλίρροιας είναι εμφανές εδώ. Κάθε έξι (6) ώρες το έδαφος που πατούμε γεμίζει θαλασσινό νερό και αφήνει πίσω του κοχύλια, καθώς επιστρέφει…


Δεν είδα πουθενά μεγάλο κύμα… Παρόλο που χαμήλωνα την κάμερα με σκοπό να τη φωτογραφήσω… Μόνο αυτόν τον απαλό κυματισμό έβλεπα… Στο βάθος φαίνεται καθαρά ένα μεγάλο εμπορικό πλοίο… Τα ταξίδια του θα ‘ναι μεγάλα. Από δω, από το Βανκούβερ μου έγραψε σε ένα σχόλιο του ο Μιχάλης Χατζηαργυρός, πήρε κάποτε το καράβι με πρώτο μπάρκο για Ιαπωνία…


Τα σπίτια μικρά σχετικά, αλλά κυριολεκτικά πάνω στο κύμα… Ζηλεύω τους ανθρώπους που ζουν εκεί. Θα μου άρεσε να έχω ένα τέτοιο… Αλλά, ας μην είμαι αχάριστος… Και με το πατρικό στο Θραψανό μια χαρά είναι τα πράγματα… Όμως, λέω, πόσο όμορφο θα ήταν να ξυπνάς με τον παφλασμό των κυμάτων έξω από την πόρτα σου…


Η βόλτα μεγάλη, περπατώντας στην παραλία, όπου οι ντόπιοι Από τα μέσα του Αυγούστου ώς και τον Οκτώβριο ψαρεύουν σολομό, το εθνικό ψάρι του Καναδά. Κι όταν λέμε ψάρι εννοούμε κάτι τεράστια με πορτοκαλί πλούσια σάρκα και συστατικά Ω3 πολύ υγιεινά… Στην Ελλάδα τον ξέρουμε ως καπνιστό, αλά εγώ που τον έφαγα εδώ, στο Βανκούβερ, μαγειρεμένο σας διαβεβαιώνω ότι ήταν υπέροχος και γευστικότατος…


Τα ποτάμια που χύνονται στη θάλασσα είναι ορατά σε πολλά σημεία της περιοχής που μένουμε. Τώρα, καθώς βρέχει συχνά – πυκνά, φουσκώνουν και μοιάζουν αδιάβατα. Έτσι κι αλλιώς έχουν παντού στους μεγάλους δρόμους, γέφυρες τεράστιες κι έχουν επίσης φροντίσει να κάνουν μονοπάτια στα οποία μπορεί κανείς να περπατήσει δίπλα της, πεζοπόρος… Μέσα από αυτά φτάνουν οι σολομοί στη θάλασσα, μεζές στο τραπέζι των ανθρώπων…


Οι κορμοί που βγάζει έξω η θάλασσα είναι ευδιάκριτοι παντού… Τελικά, όπως έμαθα  εδώ, δεν τους μαζεύουν πάντα... Τους αφήνουν και τους χρησιμοποιούν οι άνθρωποι ως φυσικά τραπέζια για να κάνουν το πικ νικ τους… Και δεν είναι και λίγοι αυτοί που το επιχειρούν… Είναι άλλωστε πανέμορφα εδώ… Κρατώ αυτή την εικόνα στα συν των όσων είδα στον Καναδά στην ολιγοήμερη παραμονή μου…

Ονομάζεται Γιώργος Μπαρής ζει στο Βανκούβερ και είναι αναγνώστης του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ… Του τον σύστησε, λέει ένας αδελφός από το Τορόντο του Καναδά… Και όταν έμαθε ότι βρίσκομαι στην χώρα που ζει και μάλιστα στην ίδια πόλη, ζήτησε να με δει… «Στον ουρανό σε γύρευα στη γη σε βρήκα» μου είπε όταν μιλήσαμε στο τηλέφωνο…


Και η ευκαιρία δεν άργησε να έρθει… Χθες ο Γιάννης Γεωργιόπουλος μας έκανε το τραπέζι στο σπίτι του. Ήρθε και ο Γιώργος με τη γυναίκα του Δήμητρα, σαρκική αδελφή του Γιάννη… Και κρατούσε μια μεγάλη λεκάνη με έτοιμη ζύμη για λουκουμάδες… Για να τους φάμε μετά το φαγητό… Του ζήτησα την άδεια να τον φωτογραφήσω. Δεν είχε κανένα πρόβλημα…


Ο Γιώργος, είναι από μόνος του, ένας πνευματικός θησαυρός… Το να συζητάς μαζί του, έχει μόνο να ωφεληθείς και να κερδίσεις πολλά πράγματα. Απόλαυσα τη συναναστροφή και έμαθα πολλά πράματα για τον ίδιο… Και θαύμασα τη δύναμη του να είναι επί 56 συνεχή χρόνια σταθερός και ακέραιος στην Αλήθεια και τα πιστεύω του…


Ο Γιώργος έκανε πολλές δουλειές στη ζωή του για την επιβίωση… Στην Ελλάδα υπήρξε ταξιτζής κι εδώ στο Βανκούβερ έκανε ένα από τα πιο φημισμένα σουβλατζίδικα στην αγορά… «Το σουβλάκι του Γιώργου» έχει παραμείνει ακόμα στην ταμπέλα του μαγαζιού που είχε φτιάξει,από τους σημερινούς ιδιοκτήτες… Διότι εκείνος, συνταξιούχος πια, αποσύρθηκε από την ενεργό δράση…


Ωστόσο το κουράγιο, η δύναμη και η αποφασιστικότητα του, είναι να τα θαυμάζεις… Το δικό τους μαγαζί, ύστερα από πολλά χρόνια, πωλείται. Ο ίδιος μας εμπιστεύτηκε ότι ακόμα και τώρα θεωρεί ότι μπορεί να γίνει κερδοφόρα επιχείρηση και κατέθεσε προσφορά για την αγορά του… Υπερασπίζεται με γέλια την άποψη του. Και είναι βέβαιο ότι το πιστεύει, απόλυτα…


Τον παρακολουθούσα στην Κουζίνα της Τζίνας, καθώς ανασκουμπώθηκε και έφτιαχνες τους κλασικούς ελληνικούς λουκουμάδες… Και ύστερα τους έβαλε σε πιατάκια, προκειμένου να τους απολαύσουν οι παριστάμενοι που δεν ήμασταν και λίγοι… Οι Έλληνες στο εξωτερικό, είναι πολύ φιλόξενοι, όπως και στην πατρίδα… Και η οικογένεια είναι πολύ ψηλά στην εκτίμηση τους. Φίλοι, παιδιά, αγγόνια…


Ζήτησα να πάρουμε μια αναμνηστική φωτογραφία.. Και με χαρά ανταποκρίθηκαν, τόσο ο Γιώργος όσο και ο Γιάννης… Ήθελα να την έχω… Και οι δυο ήταν υπέροχοι… Ο Γιάννης άνοιξε το σπίτι του με πολύ αγάπη και η γυναίκα του η Τζίνα μας καλοδέχθηκε… Κι ο Γιώργος απασφάλισε το θησαυροφυλάκιο της καρδιάς του και μου εμπιστεύτηκε τα μυστικά του… Τους ευχαριστώ και τους δυο για όλα…

Πέτρινες μεγάλες κατασκευές, έτσι είναι τα σπίτια που είδαμε στη βόλτα μας στο Δυτικό Βανκούβερ του Καναδά… Τεράστια σε έκταση, δείχνουν την αλαζονεία του πλούτου και της χλιδής των αφεντικών τους. Αν και δε με συγκινούν ιδιαίτερα τέτοια σπίτια, θεώρησα σωστό πως έπρεπε να βρουν μια θέση εδώ προκειμένου να υπάρχει μια σφαιρική ενημέρωση…


Φαίνεται νομίζω από μακριά, ότι πρόκειται για μια από τις αριστοκρατικές συνοικίες του Βανκούβερ. Μπροστά τους έχουν, πιάτο, την πόλη και την θάλασσα. Κι ακόμα μια ατμόσφαιρα καθαρή, δυο βήματα από το βουνό, όπου η ησυχία και η ηρεμία είναι τα πρώτα στοιχεία, που αναζητά ένας άνθρωπος για να ξεκουραστεί…


Αυτό όμως που έχει μεγαλύτερη σημασία, είναι ο τρόπος που διαχειρίζεται του κράτος του Καναδά τη φύση. «Κόβει» με σεβασμό, οικόπεδα μεγάλης ιδιοκτησίας, δίπλα ακριβώς στα δάση και αφού ετοιμάζει τις βασικές υποδομές και εγκαταστάσεις σε δρόμους, πλατείες, νερό, ηλεκτρικό, τηλέφωνα, t.v., τότε τα πουλάει, πια…


Έτσι ακριβώς δε γίνεται και στην Ελλάδα; Ή ιδέα μου είναι; Εδώ δεν θα δεις αυθαίρετα κτίσματα. Διότι είναι νόμοι είναι αυστηροί και σεβαστοί από όλους. Και το κράτος είναι σοβαρό. Δεν έχει να κάνει με απατεώνες πολίτες και δεν είναι το ίδιο απατεώνας, απέναντι τους… Ο καθένας ξέρει καλά το ρόλο του. Και κανείς δεν κοροϊδεύει, κανέναν…


Αυτή είναι η θέα από δω ψηλά… Είναι η θάλασσα της πόλης και στη φωτογραφία φαίνεται καλά ένα μικρό νησάκι… Και δεν είναι το μόνο… Στην περιοχή του Βανκούβερ υπάρχουν πολλά τέτοια νησάκια. Όλα καταπράσινα και μερικά ιδιωτικά. Ναι, εδώ η ιδιοκτησία δεν είναι καταδικαστέα… Κάθε άλλο, μάλιστα…


Άλλη μια ματιά από ψηλά με φόντο ένα σπίτι χτισμένο κάτω από το δρόμο που βρισκόμαστε… Είπαμε, η συνοικία του Δυτικού Βανκούβερ είναι αριστοκρατική και δεν κάνουν οι ιδιοκτήτες των σπιτιών συμβιβασμούς στα τετραγωνικά. Το αντίθετο συμβαίνει… Σε μια προσπάθεια επίδειξης του πλούτου, κάνουν όλο και πιο μεγάλα σπίτια…


Αυτή είναι μια νέα κατασκευή σε εξέλιξη… Δουλεύει ο Στηβ με το συνεργείο του εκεί και σταμάτησε να το δούμε… Πολυτελής κατοικία, όπως όλες οι γύρω, ξεχωρίζει για το γούστο του και τα πολύ καλά υλικά που έχουν χρησιμοποιήσει ή συνεχίζουν να χρησιμοποιούν μέχρι να ολοκληρωθεί… Κάπως έτσι δομείται η πόλη στα δυτικά προάστια του Βανκούβερ…