Ολοκληρώσαμε και τις 890.000 επισκέψεις από διαφορετικές Ι.Ρ. Ρότα για τις 900.000!
Εδώ περάσαμε μερικές από τις πιο όμορφες στιγμές μας στις λίγες μέρες που είχαμε στη διάθεση μας στην Κρήτη. Είναι το σπίτι που μένει η Σούλα.
Εδώ θα μείνουν με τον πατέρα της, μέχρι να ολοκληρωθεί το δικό μας στο Θραψανό… Που δεν θα αργήσει και πολύ, έτσι όπως το είδα να προχωρεί…
Ο κήπος της είναι όμορφος. Βέβαια, αυτή είναι μια δύσκολη περίοδος, ανάμεσα στο χειμώνα που φεύγει και την άνοιξη που έρχεται… Όλα θα ξανανθίσουν…
Στην Κρήτη με πρόφτασε το νέο ρεκόρ του Site που αφορά την επισκεψιμότητα, στο καράβι KNOSSOS PALACE που με έφερνε από την Κρήτη στην Αθήνα… Ναι, ξεπεράσαμε τις 890.000 επισκέψεις από διαφορετικές Ι.Ρ. και βάλαμε πλώρη για τον πρώτο μεγάλο στόχο των 900.000 «κλικ».Τελικά, τίποτα δεν είναι δύσκολο φτάνει να μην το επιδιώκεις με πάθος ως αυτοσκοπό… Κι εδώ, στο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ μόνο αυτό δεν μας ενδιαφέρει. Παρακολουθούμε όμως την κινητικότητα του και καταγράφουμε τα «κλικ» κάθε 10.000 νέα χτυπήματα.
Το προηγούμενο μικρό ρεκόρ, θυμάστε, είχε γίνει στο Βανκούβερ του Καναδά. Στο μεταξύ μεσολάβησαν τόσα πράγματα που είχαν να κάνουν με την προσωπική μου ζωή, ώστε πραγματικά κατακλίστηκα, τόσο εδώ, οσο και στα κοινωνικά δίκτυα, από ευχές που ξεχείλιζαν αγάπη… Σας ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό… Μου δίνετε κουράγιο και δύναμη να συνεχίσω…
Η αλήθεια είναι ότι δεν συναντά κανείς καθημερινά τόση αγάπη σε μια εποχή όπου οι περισσότεροι στρέφονται στα μικρά δικά τους ζητήματα με έμφαση στον ατομικισμό… Κάθε μέρα ανακαλύπτω αναγνώστες που έρχονται εδώ γεμάτοι αγάπη να προσφέρουν από το περίσσευμα της ψυχής τους και κάνουν πιο όμορφη τη ζωή μου, άλλα και άλλων καθώς μοιραζόμαστε πράγματα…
Την ίδια χαρά μου έφερε κι αυτό το κλείσιμο των 890.000 επισκέψεων… Έγραψα μάλιστα αυτό το κομμάτι μέσα στην καμπίνα μου ενώ το καράβι με έφερνε πίσω στον Πειραιά και την Αθήνα, ύστερα από ένα σχεδόν μήνα με πολύ – πολύ έντονα συναισθήματα και ριζοσπαστικές αλλαγές που θα σημαδέψουν το υπόλοιπο της ζωής μου…
Από σήμερα επιστρέφω στην καθημερινότητα μου… Στη δουλειά μου, τις εφημερίδες μου, το έργο, τις παρέες μου με τους αδελφούς… Ποτέ η ζωή μου δεν υπήρξε ρουτίνα. Κι αυτό γιατί δεν την άφηνα να κάνει κουμάντο μόνη της, να δημιουργεί δηλαδή τις δικές τις ανεξέλεγκτες καταστάσεις.
Ήξερα να την βάζω σε μια σειρά, να την κουμαντάρω κι αυτό με βοήθησε να βγω από δύσκολες καταστάσεις, μερικές φορές μάλιστα πριν καν δημιουργηθούν… Κι έτσι πορεύομαι στην καθημερινότητα μου…
Η φίλη μου Ελένη Ατσάρου, έγραψε χθες σε ένα σχόλιο της, ότι διακρίνει σε μένα μια παιδικότητα… Δίκιο έχει… Ο ίδιος τη συντηρώ, επειδή την έχω ανάγκη, τη χρειάζομαι… Μόνο έτσι, με το χαμόγελο και με ειλικρίνεια, μακριά από την πονηριά, μπορείς να έχεις τα καλύτερα αποτελέσματα. Ναι, δεν πρόκειται για φιλολογίες… Ποτέ μου δεν μου άρεσαν.
Το βλέπετε και στα κείμενα μου, στις φράσεις μου. Είναι απλές και λιτές… Τα περίπλοκα τα αφήνω στους άλλους. Η απλότητα, είναι το ζητούμενο στις μέρες μας.
Η ζωή μας είναι μέσα στο άγχος και το τρέξιμο… Αρκετά! Το χαμόγελο είναι απόλυτα αναγκαίο για να ανοίξουμε νέους πιο προσβάσιμους δρόμους στην επικοινωνία μας…
Σας ευχαριστώ για άλλη μια φορά που είσαστε τόσο ενεργά και υπέροχα κοντά μου και με βοηθάτε σ’ αυτή την προσπάθεια που κάνω καθημερινά στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Χωρίς εσάς, τίποτα δεν θα ήταν εφικτό…
