Δυο φίλες που φωτογραφήθηκαν χθες στη Μαλακάσα και ανέβασαν στον τοίχο τους στο Facebook τη φωτογραφία τους. Η Βίκυ και η Ρούλα. Τις είδα εκεί και μιλήσαμε…


Δύο γενικά πλάνα από το μεσημεριανό διάλειμμα της Συνέλευσης Περιοχής μας, χθες στη Μαλακάσα. Ήταν όμορφα, παρέες – παρέες, καθώς κάθονταν για φαγητό…


Συζητούσαν, είχαν την ευκαιρία να κάνουν καλές συναναστροφές. Το ένιωσα και ούτε έμεινα στιγμή, μόνος. Όλο και κάποιους αγαπημένους ανθρώπους θα έβλεπα και θα ανταλλάσαμε μερικές κουβέντες…

Ένας ακόμα μικρός σταθμός ολοκληρώθηκε χθες, καθώς το κοντέρ του μετρητή επισκεψιμότητας, δεξιά στη μπάρα του Site μας, ξεπέρασε τα 10.000 τελευταία «κλικ» από διαφορετικές Ι.Ρ. φτάνοντας αισίως τις 870.000 και βάζοντας πλώρη για τις 880.000.

Είναι ωραίο να βλέπεις και να αισθάνεσαι αυτή την αποδοχή. Έχεις την αίσθηση, ότι κανένας λόγος δεν πάει χαμένος, αντίθετα βρίσκει καρδιές να ακουμπήσει. Και χαίρομαι γι’ αυτό.

Πιο πολύ όμως χαίρομαι όταν διαπιστώνω την αληθινή τους παρέμβαση, καθώς συναντώ ανθρώπους στο δρόμο μου που μου μιλούν με αγάπη γι’ αυτό. Όπως χθες, στη Συνέλευση Περιοχής που είχαμε στη Μαλακάσα… Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που με πλησίασαν χαρούμενοι για τη συνάντηση, λίγο πριν αρχίσει η Συνέλευση ή στο μεσημεριανό διάλειμμα, για να μου πουν δυο καλά λόγια για το ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ και τις αναρτήσεις εδώ…

Και χαίρομαι πιο πολύ, γιατί είναι οι ίδιοι άνθρωποι που κάνουν σχόλια στο Site σχετικά με τα δημοσιεύματα ή στέλνουν e-mail ή εκμεταλλεύονται τις δυνατότητες που δίνουν τα κοινωνικά δίκτυα για σχόλια και κουβέντα που ενθαρρύνει…

Ξέρετε, όπως την εισπράττετε εσείς, όταν διαβάζετε κάποιο καλό κομμάτι εδώ, έτσι συμβαίνει και σε μένα με όποιον τρόπο κι αν επιλέγετε να κάνετε αυτή την επικοινωνία μαζί μου. Ακόμα και μέσω του τηλεφώνου, SMS ή Viber.

Λέω πως αυτό, είναι πιο πολύ από την όποια αναγνωσιμότητα του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ που δεν είναι καθόλου λίγη, αν σκεφτείς πως ένας άνθρωπος και μόνο, επιμελείται και φροντίζει όλη αυτή την καθημερινή ενημέρωση, επικοινωνία και δράση…

Ναι, παίρνω κουράγιο και δύναμη από αυτή την αμφίδρομη σχέση… Διότι όλη η υπόθεση θέλει το χρόνο της, δεδομένου ότι εγώ είμαι της παλιάς σχολής, εκείνης που γράφει ακόμα με την πένα ή το στυλό και στη συνέχεια, ελλείψει γραμματέως, δακτυλογραφώ τον εαυτό μου, για να μπορώ να κάνω την ανάρτηση μου…

Μ’ αρέσει όμως… Είναι κομμάτι του εαυτού μου, η συντροφιά μου, η παρέα μου... Κι όταν βλέπω τα σχόλια σας, πράγμα που σημαίνει πως «ακούμπησε» κάποιους, τότε είμαι πολύ χαρούμενος και δεν νιώθω, ούτε την κούραση, ούτε την «υποχρέωση» της καθημερινής παρουσίας εδώ, ως βάρος.

Για μένα είναι πια μια μορφή έργου, μια μαρτυρία, καθώς ο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗΣ έρχεται καθημερινά σε επαφή με πολλούς ανθρώπους, πέρα από τους αδελφούς, που δεν έχουν ακούσει ποτέ για τον Ιεχωβά Θεό.

Μπορεί λοιπόν να πει κανείς ότι γίνεται μια άλλης μορφής μαρτυρία, ώστε να μάθει ο πολύς κόσμος για την Αλήθεια. Κι αυτό με χαροποιεί διπλά, επειδή γίνεται με έναν προσεκτικό τρόπο, ώστε να μη δίνεται μομφή, αλλά αίνος στο Όνομα Του. Και αυτό, από όποια πλευρά κι αν το δεις, είναι πολύ μεγάλη υπόθεση…