Χθες λύπη για το θάνατο του Ιησού, σήμερα χαρά για την Ανάσταση. Την πιστεύουν όμως; Όχι, δυστυχώς, όλα αποτελούν έθιμα, σουβλυστό αρνί αν ο καιρός το επιτρέπει και μαγειρίτσα... Η γιορτή του Πάσχα, με τη μορφή που έχει σήμερα, δεν βασίζεται στην Αγία Γραφή. Επιπλέον, πολλά από τα έθιμά της προέρχονται από αρχαίες ειδωλολατρικές γιορτές της γονιμότητας. Και σήμερα Κυριακή, τσίκνα από τα σουβλιστα αρνιά, τσούγκρισμα με βαμμένα κόκκινα αυγά και στημένες οικογενειακές στιγμές... 
Ταξιδεύοντας λίγο πιο έξω από την Αθήνα για δουλειά… Είναι πολύ όμορφα, πραγματικά…
Μ’ αυτά τα μικρά πλοιάρια - παντόφλες περνάς από το Πέραμα στη Σαλαμίνα και επιστρέφεις σ’ αυτή τη μικρή λωρίδας θάλασσας. Το ταξίδι αυτό, ιδιαίτερα το καλοκαίρι είναι μικρό και πολύ όμορφο…
Μόνο που αυτή τη φορά ταλαιπωρήθηκα λόγω της απεργίας… Περιμέναμε κάπου μισή ώρα με τρία τέταρτα για να γεμίσουν και τότε μόνο ξεκινούσαν... Ωστόσο τα καταφέραμε και με υπομονή, κάναμε τη δουλειά που θέλαμε…
Μπορεί να κάνει κρύο και παγωνιά. Και να είναι μια δοκιμασία το ταξίδι μου με τη μηχανή ως τη Σαλαμίνα. Αλλά έπρεπε να πάω, να δώσω στην Πόπη να δουλέψει την εφημερίδα της Ομοσπονδίας Συνταξιούχων Σιδηροδρομικών Ο ΤΥΠΟΣ.Έτσι το έκανα… Την Πέμπτη 8/12/2016 συνέβη, μια μέρα δύσκολη για το κέντρο της Αθήνας. Όμως αυτή η αλλαγή μου άρεσε. Κι ας είχα να αντιμετωπίσω του κόσμου τα προβλήματα.
Διότι οι δρόμοι μπορεί να ήταν σχετικά βατοί, αλλά ταλαιπωρήθηκα πολύ στα καραβάκια – παντόφλες που σε περνούν απέναντι, από το Πέραμα στη Σαλαμίνα και το αντίθετο… Βέβαια προσπάθησα να πάρω πληροφορίες από το λιμεναρχείο Σαλαμίνας αρνούμενος να αποδεχτώ ότι ζω στην Ελλάδα, με ότι αυτό συνεπάγεται, από πλευράς υπευθυνότητας.
Χρειάστηκε να πάρω σχεδόν είκοσι φορές, τηλέφωνο… Όχι ότι δεν έπιανε το τηλέφωνο, το αντίθετο. Όμως στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν κάποιος άγνωστος μου, αγενής, που φαίνεται ότι είχε απηυδήσει από τα συνεχή τηλεφωνήματα και το έκλεινε στη μούρη το ακουστικό, αντί να μπει στον κόπο και να απαντήσει.
Φαίνεται ότι κάποια στιγμή αποφάσισε να απαντήσει. Στην ερώτηση μου, αν «δουλεύουν» τα καραβάκια μου είπε «ναι, όταν γεμίσουν». Δεν ήξερα τι σημαίνει αυτό και αποφάσισα να ξεκινήσω, νομίζοντας ότι με καλύπτει.
Αργότερα, όταν περίμενα ένα μισάωρο πάνω στο καραβάκι (και όταν πήγαινα και όταν γύρισα) κατάλαβα το λάθος μου. Αλλά ήταν ήδη αργά να γυρίσω πίσω. Ήμουν ήδη δυο βήματα από τον προορισμό μου.
Στα Παλούκια με περιμένει ο σύζυγος της Πόπης, ο Νίκος. Είχε κι αυτός απηυδήσει από την χρονοβόρα αναμονή. Ήταν όμως ευγενικός και χαμογελούσε. Παρέλαβε τη νέα ύλη και τα κασέ και μου έδωσε τα παλιά αφού πρώτα με χαιρέτησε θερμά.
Ας είναι… Παρόλο που δημιουργήθηκε ένα πρόβλημα, αφού είχα υποσχεθεί στη Σούλα να την πάω στο Κολωνάκι, όπου είχε μια δουλειά, όλα τακτοποιήθηκαν όταν την ενημέρωσα για το ζήτημα που αντιμετώπιζα, χαλάρωσα για να απολαύσω το ταξίδι μου.
Ναι, το κάνω αυτό πάντα. Κάθε ταξίδι, έξω και μακριά από την Αθήνα, είναι για μένα όμορφο. Θα με καταλαβαίνατε καλύτερα αν ζητούσατε, όπως εγώ, όλη τη ζωή σας σε ένα γραφείο στο κέντρο της πόλης, την ώρα που τα ταξίδια από τη φύση τους σε ξεσηκώνουν.
Η μέρα πάντως, τουλάχιστον στο ταξίδι μου εξελίχθηκε πολύ όμορφο. Τα σύννεφα αποσύρθηκαν, η μαυρίλα έφυγε κι ένας γλυκός ήλιος, έστω με δόντια ήρθε να ομορφύνει τη ζωή μας. Να, κάτι τέτοια μπορούν από μόνα τους να διώξουν τα όποια προβλήματα που προέκυψαν λόγω της απεργίας και να νιώσεις καλύτερα…
Ναι, εγώ τα κατάφερα να γυρίσω ανανεωμένος στο γραφείο μου. Όλα διευθετήθηκαν και η δουλειά προχώρησε… Σε λίγο θα δείτε εδώ, το αποτέλεσμα αυτής της δουλειάς…
