Η ανάρτηση αποτελεί απλά υπενθύμιση της ΕΚΑΠ για τη σημερινή, τριπλή εκδήλωση, στις; 5.30 το απόγευμα, στο συνεργατικό καφενείο (Τηλεφάνους και Μοναστηρίου) δίπλα στο αρχαιολογικό πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα.

Μαζευόμαστε, κόβουμε την πίτα μας για το καλό της χρονιάς κι αμέσως μετά θα γίνει η προβολή του ντοκιμαντέρ “Σεμνών Θεών”, αφού την προλογίσει ο σκηνοθέτης της Φίλιππος Κουτσαύτης.

Θα ακολουθήσει συζήτηση στην οποία θα πάρει μέρος και η αρχαιολόγος Πόπη Παπαγγελή που ήταν παρούσα στις ανασκαφές της υπόγειας γέφυρας της Λένορμαν που αναφέρεται η ταινία και θα μας μιλήσει για την εμπειρία της.

Σας περιμένουμε!

Όμορφη μέρα, σχεδόν ανοιξιάτικο Σάββατο στην καρδιά του Φλεβάρη. Δυο ώρες χρειάστηκα μέχρι να ολοκληρώσω την έκδοση...

Ο “Τύπος των Σιδηροδρομικών” είναι μια παλιά εφημερίδα που βλέποντάς την νομίζεις ότι βγαίνει ακόμα στη... λινοτυπία. Κυκλοφορεί πολλά χρόνια από την Ομοσπονδία Σιδηροδρομικών Σωματείων Ελλάδος κάθε μήνα σε όλη την Ελλάδα. Από τον Φεβρουάριο θα την φτιάχνω εγώ. Ξαναγύρισα, ύστερα από πολλά χρόνια στον ΟΣΕ (κράτησα για πολύ καιρό την εφημερίδα της ΠΟΣ). Εκεί γύρω από την Κάνιγγος είναι τα γραφεία και των δύο.

Η πρόταση ήταν δελεαστική και αποτελούσε πρόκληση για μένα, γι' αυτό και την αποδέχτηκα και ανέλαβα την ευθύνη της έκδοσης.

Την Παρασκευή που μας πέρασε πήρα το υλικό στα χέρια μου και σήμερα κάθισα και το δούλεψα. Έχει ενδιαφέρον... Την ξαναφτιάχνω από την αρχή κρατώντας μόνο το λογότυπο και κάποια πράγματα από το παρελθόν. Κατά τα άλλα ανοίγω ένα νέο κεφάλαιο στην έντυπη ιστορία του συνδικάτου και ξανασχεδιάζω από την αρχή, ένα νέο, ζωντανό, σύγχρονο έντυπο.

Στην εποχή της παράξενης υπερπληροφόρησης, ένα μηνιαίο συνδικαλιστικό έντυπο δίδει τη δική του μάχη, μέσα σε αντίξοες συνθήκες για την υπεύθυνη ενημέρωση των μελών των σωματείων της Ομοσπονδίας σε όλη την Ελλάδα.

Οι προδιαγραφές είναι ίδιες με του ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ μόνο που θα είναι 4σέλιδη την αρχή και τετράχρωμη. Μπαίνουμε δυναμικά στη νέα εποχή. Εγώ τη δούλεψα και έκανα ότι ήταν δυνατόν... Θα περιμένω να δω και τη δουλειά της Πόπης, της γραφίστριας, στη Σαλαμίνα και ελπίζω να βγει το αποτέλεσμα όπως το έχω σχεδιάσει στο μυαλό μου.

Θέλω να μείνουν ευχαριστημένοι αυτοί που με εμπιστεύτηκαν και μου έδωσαν τη δουλειά. Και θα μείνουν γιατί ανοίγεται ένα νέο κεφάλαιο στην επαγγελματική μου ζωή με την έκδοση αυτής της εφημερίδας. Κεφαλαιοποιώ όλη την εμπειρία 30 σχεδόν χρόνων από την ενασχόλησή μου με την έκδοση συνδικαλιστικών εντύπων.

Όλα αυτά τα έντυπα έχουν την ιδιομορφία τους. Συγκεκριμένο εκδότη, συνήθως συνδικάτο, ο οποίος βάζει τα χρήματα του για μια συγκεκριμένη δουλειά και προσδοκά να έχει ένα θετικό αποτέλεσμα από το πώς θα το εισπράξουν οι εργαζόμενοι που εκπροσωπούν.

Προχθές γνώρισα και τον πρόεδρο, μετά τον γραμματέα, της Ομοσπονδίας και κάναμε μια εποικοδομητική συζήτηση. Ξέρω τι θέλουν και νομίζω ότι είμαι σε θέση να τους το δώσω. Κέρδος τους θα είναι η αποδοχή της δουλειάς μας από τους συναδέλφους τους. Είμαι αισιόδοξος. Όλα θα πάνε καλά!

Το μπιζάρισμα των ηθοποιών στο τέλος της παράστασης. Ναι, κι εμείς το βράδυ της Παρασκευής ζήσαμε αυτό τον ενθουσιασμό του κόσμου και τα χειροκροτήματα...

Ο ενθουσιασμός μου ήταν μεγάλος, από την ερμηνεία των ηθοποιών στους ρόλους τους, τόσο που, όταν έπεσε η αυλαία, 12 παρά, ο κόσμος κι εγώ μαζί τους στην κατάμεστη πλατεία δεν σταματούσαμε τα δυνατά χειροκροτήματα. Τέσσερις φορές χρειάστηκε να βγουν οι Κιμούλης – Μαρκουλάκης επί σκηνής και να υποκληθούν στους θεατές τους...

Όλη όμως η παράσταση ήταν μαγική. Ηθοποιοί καρατερίστες που βγάζουν στη σκηνή τις καλύτερες ερμηνείες τους. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που, εν μέσω οικονομικής κρίσης και με εισιτήριο εισόδου 25 ευρώ, δεν έπεφτε καρφίτσα στην πλατεία. Κι είναι η δεύτερη χρονιά που παίζεται το έργο “Σλουθ” στο θέατρο Αθηνών, στον πεζόδρομο της Βουκουρεστίου.

«Σλουθ» (Sleuth) σημαίνει ίχνος, ιχνηλασία, ιχνηλάτης, λαγωνικό. Και η ζωή είναι ένα παιχνίδι ιχνηλασίας. Κυρίως ένα παιχνίδι διαπροσωπικών σχέσεων και επικοινωνίας. Μερικοί άνθρωποι, έχουν την ωριμότητα να παίζουν το παιχνίδι αυτό της επικοινωνίας ακολουθώντας τα ίχνη της αλληλοκατανόησης και του αλληλοσεβασμού. Άλλοι όμως διαλέγουν το δρόμο της σύγκρουσης και του εξευτελισμού του άλλου, του αντιπάλου, όπως οι ίδιοι τον προσδιορίζουν.

Αντιπάλου γιατί τους «έκλεψε» τη γυναίκα, αντιπάλου γιατί έχει νιάτα και τη ζωή μπροστά του (ενώ οι ίδιοι φτάνουν στη δύση), αντιπάλου γιατί είναι διεκδικητής του «θρόνου» τους, τον οποίο δεν θέλουν να εγκαταλείψουν…

. Ένας απ’ αυτούς είναι και ο ήρωας του θεατρικού έργου «Σλουθ» Άντριου Γουάικ (Andrew Wyke). Είναι ένας παλιός ηθοποιός που γνώρισε δόξα, η οποία τείνει να τον εγκαταλείψει.

Όπως τον έχει ήδη εγκαταλείψει η γυναίκα του, για χάρη του Μίλο Τιντλ (Milo Tindle), ενός νέου ηθοποιού που μπορεί να μην έχει λαμπρό παρελθόν, έχει όμως λαμπρό μέλλον ή τουλάχιστον έτσι νομίζει…

Αυτοί οι δύο ήρωες σηκώνουν όλη την παράσταση στους ώμους τους. Και οι ερμηνείες τους είναι εκπληκτικές, πιστέψτε με.

Πέρασα ένα όμορφο βράδυ χθες στο θέατρο «Αθηνών» στην παράσταση «Σλουθ», του Βρετανού θεατρικού συγγραφέα Άντονι Σάφερ (Antony Shaffer). Παρακολούθησα δυο πολύ καλούς ηθοποιούς το Γιώργο Κιμούλη και τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη να παίζουν επί σκηνής, αλλά και στην πλατεία του θεάτρου, το «παιχνίδι» της ζωής και των γενεών. Το «παιχνίδι» της εξουσίας και της υποταγής, του εξευτελισμού και της ανατροπής. Το έργο, διασκευασμένο από το Γιώργο Κιμούλη προκαλεί γέλιο, αλλά και κλάμα. Έχει χαρακτήρα, άλλοτε καρναβαλικό και άλλοτε καννιβαλιστικό.

Είχα καιρό να πάω θέατρο και με ενθουσίασε. Καμιά φορά κάνουμε λάθος κινήσεις σε σχέση με την οικονομία. Και, χωρίς να το θέλουμε, κόβουμε από το θέατρο που είναι για τον άνθρωπο, ανάσα ζωής. Ο ηθοποιός δίνει τη μάχη του εκεί, μπροστά σου. Δεν υπάρχει επεξεργασία ήχου και εικόνας, μοντάζ ή οτιδήποτε άλλο θα του πρόσφερε εκ των υστέρων λάμψη. Η τέχνη προσφέρεται “ζωντανή”.

Το ζήτημα είναι να έχεις ανοιχτές τις αισθήσεις σου για να υποδεχτείς όλα αυτά τα καλά που φτάνουν μέχρι την ψυχή. Το βράδυ της Παρασκευής ήταν μαγικό στο θέατρο...

Πέρσι βραβεύτηκε σαν μια από τις καλύτερες παραστάσεις. Δείτε τη σχετική τηλεοπτική κάλυψη...

• Δείτε κι άλλα ΕΔΩ σ' ένα πολύ ενδιαφέρον Blog που βρήκα τυχαία ψάχνοντας στο χάος του διαδικτύου δανείστηκα στοιχεία που μ' άρεσαν και μάλλον θα μείνω λίγο γιατί μου φαίνεται ψαγμένο.
• Δείτε κι ΕΔΩ τι έγραψε το εξειδικευμένο περιοδικό ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ για την παράσταση.
• Δείτε επίσης ΕΔΩ μερικά επιπλέον πράγματα για τους συντελεστές της παράστασης. Γιατί θέατρο δεν είναι μόνο οι ηθοποιοί, είναι και όλοι αυτοί που κρύβονται πίσω από τα φώτα της ράμπας.
  

Αυτή είναι η νέα εφημερίδα που σήμερα τελειώσαμε και "έφυγε" για το πιεστήριο. Πατήστε ΕΔΩ για να τη δείτε όπως θα κυκλοφορεί τυπωμένη. Κάτω το λογότυπο της μηνιαίας εφημερίδας που αναλαμβάνω από αυτό το μήνα.

Ολοκληρώθηκε σήμερα η εφημερίδα του Σωματείου Συνταξιούχων ΗΣΑΠ, ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ. Τηρήθηκαν όλες οι προβλεπόμενες διαδικασίες με θρησκευτική ευλάβεια. Πρώτη διόρθωση των σελίδων σε ασπρόμαυρο, δεύτερη σε χρώμα και... δρόμο  για το πιεστήριο. Έτσι την ερχόμενη εβδομάδα θα είναι στα σπίτια των συνταξιούχων των ΗΣΑΠ που την περιμένουν πώς και πώς να διαβάσουν τα νέα...

Και τώρα, Σαββατοκύριακο, πήρα να δουλέψω μια νέα μηνιαία εφημερίδα. Περνά σε μια νέα περίοδο, πολύ σημαντική για τους ανθρώπους που τους ανοίκει η πρωτοβουλία, αλλά και για μένα, που ύστερα από καιρό κάνω ένα νέο άνοιγμα, σημαντικό, στον τομέα των εκδόσεων. Για την ώρα σας δίνω το λογότυπο της νέας, για μένα, εφημερίδας κι όταν με το καλό «στηθεί» θα δείτε και το PDF.

Μου αρέσει αυτή η νέα ενασχόληση. Η μηνιαία προσέγγιση της επικαιρότητας δίδει μια άλλη προοπτική. Συνηθίσαμε σ' αυτές τις τριμηνιαίες ή διμηνιαίες εκδόσεις, αλλά εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Χρειάζεσαι προσοχή και καθαρό μυαλό για να προσεγγίσεις καλύτερα τα πράγματα. Δεν το φοβάμαι. Ίσα - ίσα που το αντιμετωπίζω σαν μια νέα πρόκληση με ενδιαφέρον.

Την επομένη από το συμβάν έκανα ανάρτηση σ' αυτό το Site σχολιάζοντας την είδηση. Σ' αυτή την ανάρτηση χρησιμοποίησα τη φωτογραφία του βλέπετε... Είναι από την είσοδο του Θεάτρου Τέχνης. Δεν ξέρω αν είναι ευδιάκριτες οι καταστροφές...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 12/02/2011

Η είδηση την περασμένη εβδομάδα ότι καμιά 40αριά χούλιγκαν πήγαν στο Θέατρο Τέχνης, στην Πλάκα και για τέσσερα λεπτά, λίγο πριν την πρεμιέρα του έργου τα έκαναν γυαλιά - καρφιά, είναι γνωστή. Τη μετέδωσαν επαρκώς τα ΜΜΕ αν και συνέβη μια... δύσκολη, δημοσιογραφικά, μέρα, Παρασκευή βράδυ.

Γνωστές είναι επίσης οι αντιδράσεις των πνευματικών ανθρώπων γι' αυτή την ενέργεια. Η συνέχεια της είδησης θέλει τον πρόεδρο του Ολυμπιακού κ. Μαρινάκη να αποδέχεται πρόσκληση του συγγραφέα και καταξιωμένου σκηνοθέτη να πάει να δει την παράσταση και μετά, συνοδεία ενός καλού κρασιού, να συζητήσουν κατά πόσο η συγκεκριμένη παράσταση θίγει την ομάδα του και αν έπραξαν σωστά οι κάφροι οπαδοί που τα έσπασαν και θεωρούνται ότι είναι... φίλαθλοι της συγκεκριμένης ομάδας.

Για όσους δεν γνωρίζουν, αναφέρω ότι το έργο «μιλάει» για τον ΠΑΟΚ ή μάλλον για ένα συγκεκριμένο γεγονός στο σταθμό Λαρίσης, στην Αθήνα, το 2005, όταν 2.500 οπαδοί της συγκεκριμένης ομάδας κατέβηκαν σιδηροδρομικώς από τη Θεσσαλονίκη για να δουν τον αγώνα στον Πειραιά.

Τώρα, επειδή το άκουσα από αρκετούς, πώς είναι δυνατόν ένα τέτοιο γεγονός να γίνεται θεατρική παράσταση ας το αφήσουμε αυτό στα χέρια του Αλέξη Τσιώλη και του σκηνοθέτη της παράστασης Κωστή Καπελώνη.

Η Τέχνη δεν μπορεί να περιοριστεί στα στενά πλαίσια του μυαλού μας. Αφορμή μπορεί να γίνει το καθετί. Και η ιδέα εύκολα μετουσιώνεται στα έμπειρα χέρια των ειδικών.
Αυτό που γεννά ερωτηματικά είναι ποιοι «ώθησαν» αυτούς τους χούλιγκαν να ενεργήσουν οργανωμένα, να... τρομοκρατήσουν θεατές και ηθοποιούς και να αποχωρήσουν μέσα σε 4 μόλις λεπτά, όταν για να κινητοποιηθεί η αστυνομία και να σπεύσει στο σημείο, χρειάστηκε 10 ολόκληρα λεπτά, οπότε και είχε... πετάξει το πουλάκι.

Αν ρίξετε μια ματιά στο περίπτερο θα δείτε δεκάδες οπαδικές αθλητικές εφημερίδες που είναι απορίας άξιον από πού στηρίζονται οικονομικά και πώς επιβιώνουν. Δεν χρειάζεται να τις πάρετε στα χέρια σας, να τις ξεφυλλίσετε, να δείτε τα θέματά τους, όπως αυτά απλώνονται στις σελίδες τους. Και μόνο οι «ξύλινοι» τίτλοι στην πρώτη σελίδα αρκούν για να σας κάνει να... απομακρυνθείτε τρέχοντας.

Η γλώσσα που χρησιμοποιούν είναι η γλώσσα που καταλαβαίνουν οι χούλιγκαν στις κερκίδες των γηπέδων και οι φανατισμένοι οπαδοί. Να κλαις και να γελάς για την κατάντια των ανθρώπων που υποτίθεται ότι υπηρετούν την ιδέα του αθλητισμού.

Προσέξτε, το κομμάτι αυτό και οι χαρακτηρισμοί δεν αφορούν τους αληθινούς φιλάθλους που, ρομαντικά, πιστεύουν ακόμα στην ιδέα και τη φανέλα της ομάδας τους. Αφορά εκείνους που θεωρούν αδιανόητο να δεχτούν ότι η ομάδα τους μπορεί να μην είναι κάθε φορά η άριστη και να νικά πάντα, ούτε ότι μπορεί να χάσουν κάποτε από μια μικρότερη ομάδα ή, αν είναι δυνατόν, από τους «αιώνιους» αντιπάλους τους.

Καθετί που είναι απέναντι στην ομάδα τοποθετείται στους εχθρούς και γίνεται κόκκινο πανί που πρέπει να δεχτεί την... επίθεση του για να επιτελεσθεί η κάθαρση. Φασισμός; Ελάτε καλέ, δεν υπάρχουν αυτά στον αθλητισμό, μόνο στην πολιτική. Ή μήπως, τελικά, αυτά τα δύο είναι συγκοινωνούντα δοχεία;

Προσοχή, οι κάφροι παραμονεύουν παντού, ντυμένοι με τις πιο απίθανες μάσκες. Και ανοίγει και το Τριώδιο από αύριο... Γι' αυτό η στήλη σας επισημαίνει να αυξήσετε την προσοχή σας. Τον ίδιο αέρα αναπνέουμε.

• Το κείμενο αυτό θα δημοσιευθεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα του Ρεθύμνου «ΡΕΘΕΜΝΟΣ» στην ομώνυμη στήλη μου.

Εκατό χρωματιστές αφισούλες σαν αυτή που βλέπετε εδώ θα κολληθούν σήμερα το απόγευμα στην ευρύτερη περιοχή της Ακαδημίας Πλάτωνος.

Η ΕΚΑΠ κόβει την πίτα της, αυτή την Κυριακή κι αμέσως μετά θα προβληθεί ένα πολύ σημαντικό ντοκιμαντέρ που αφορά τις ανασκαφές για την υπόγεια γέφυρα της Λένορμαν.

Βάλτε το στην ατζέντα σας κι ελάτε να το δούμε και να το κουβεντιάσουμε με το σκηνοθέτη που έφτιαξε την ταινία και την αρχαιολόγο που ήταν παρούσα στις ανασκαφές.