Μοιράσαμε την εφημερίδα μας
Πλατεία Αϊ Γιώργη, ώρα 12 το μεσημέρι του Σαββάτου. Έχουν βάλει μια κούτα στο παγκάκι και παίζουν ένα παιγνίδι. Τι παιχνίδι; Δεν ξέρω. Αλλοδαποί είναι. Πήγα κοντά και τους φωτογράφησα με το κινητό μου επί το έργον. Καμία αντίδραση. Τόσο απορροφημένοι είναι στο παιχνίδι τους.
Λίγο αργότερα έχουμε πάει με την Κική πίσω από το πάρκο, εκεί που όπως μας κατήγγειλαν, το περασμένο Σάββατο, άνθρωποι (Έλληνες) χτύπησαν ανθρώπους (αλλοδαπούς). Ψάχναμε για μια οικογένεια, αλλά τελικά βρήκαμε ένα τζαμί, αυτό το κτίριο που βλέπετε στη φωτογραφία. Εδώ προσεύχονται οι Πακιστανοί αλλοδαποί εργάτες που μένουν στην περιοχή. Εδώ έρχονται κάθε τόσο Ελληνάδες Χριστιανοί και τους τα σπάνε και τους χτυπάνε. Φυσικά η αστυνομία που πάει επί τόπου δεν βρίσκει ποτέ τους ενόχους...
Μέσα στο αρχαιολογικό πάρκο... Απόλυτη ησυχία. Ακούγονται μόνο τα πουλιά που τιτιβίζουν. Είναι και ο ήλιος, ο καλός καιρός, απόλαυση είναι τέτοια ώρα να περπατάς στα μονοπάτια του. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι αυτός ο παράδεισος βρίσκεται δυο βήματα από το κέντρο της πρωτεύουσας, ενώ ο χώρος είναι πολύ ενεργειακός. Περπατάω στα βήματα του φιλοσόφου Πλάτωνα. Εδώ είχε τη σχολή του...
Η λιακάδα του Σαββάτου έβγαλε έξω τον κόσμο. Στην πλατεία του Αϊ Γιώργη, μετανάστες παίζουν ένα περίεργο παιχνίδι που δεν έχω ξαναδεί και το διασκεδάζουν.
Ίδια τα πράγματα και στο αρχαιολογικό πάρκο. Κι εδώ αρκετός κόσμος έχει βγει για βόλτα κι έχει αράξει στο γκαζόν. Μοιράζουμε την εφημερίδα. Και χαίρεσαι να τους βλέπεις. Μερικοί είναι προνοητικοί. Έφεραν κι άπλωσαν σεντόνι κι απάνω του το φαγητό τους και συνδυάζουν το παιχνίδι με την ομορφιά της εξοχής.
Για φαντάσου... εξοχή στο κέντρο της Αθήνας. Κι όμως το πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα είναι από τα πιο όμορφα της Αθήνας και συνδυάζει το πράσινο με τα αρχαία ευρήματα και την ιστορία.
Οι άνθρωποι παίρνουν την εφημερίδα, τη διαβάζουν, μας συγχαίρουν, αλλά κουνούν απογοητευμένοι το κεφάλι τους. “Τόσα χρόνια δεν γίνεται τίποτα”. Δεν είναι έτσι. Με τον αγώνα μας έχουμε κάνει πολλά πράγματα. Υπομονή και επιμονή στο στόχο χρειάζεται κι όλα μπορούν να γίνουν. Επιμένουμε. Αγωνιζόμαστε για την περιοχή μας κι έχουμε πετύχει ήδη πολλά πράγματα.
Στο γηπεδάκι, μέσα στο αρχαιολογικό πάρκο παίζουν μπάλα. Πάμε με την Κική στις Κερκίδες και μοιράζουμε φύλλα. Οι άνθρωποι παρακολουθούν τα παιδιά ή τους φίλους τους που παίζουν, αλλά δεν αρνούνται να πάρουν στα χέρια τους την εφημερίδα μας και να την ξεφυλλίσουν.
Μπήκαμε και στα σπίτια πίσω από το πάρκο, δίπλα στο οικόπεδο της REDS. Εδώ οι περισσότεροι είναι μετανάστες. Φυσικά είναι και αρκετοί Έλληνες. Χαμογελάνε και παίρνουνε την εφημερίδα. “Τώρα τη βγάλατε;” μας λέει ένα κύριος. “Όχι κυκλοφορούμε ένα χρόνο τώρα”. Λογική αντίδραση. Χέρι – χέρι που μοιράζεται, πού να το ξέρουν κι αυτοί οι άνθρωποι ότι έχει εφημερίδα στη γειτονιά τους...
Πράσινο παντού κι άνθρωποι που απολαμβάνουν αυτόν τον σπάνιο ανοιξιάτικο ήλιο. Το απογευματάκι ο ήλιος θα χαθεί, θα σκοτεινιάσει και το κρύο θα κάνει ξανά έντονη την παρουσία του. Εκεί που δεν ανεχόμουν το δερμάτινο σακάκι πάνω μου, τώρα το ζητάω. Ως και το καλοριφέρ άναψα για λίγο. Ούτε που μπορούσα να το φανταστώ αυτό το μεσημέρι... Αγκομαχά να 'ρθει η άνοιξη. Αντιστέκεται ο χειμώνας...
Την κρατώ στα χέρια μου και δεν το πιστεύω. Μέχρι τώρα τη “ζούσα” σαν όνειρο. Το 1975 που εκδόθηκε εγώ ήμουν ακόμα εκτός του χώρου της δημοσιογραφίας και η μόνη εικόνα που έχω είναι η τεράστια φωτογραφία της πρώτης σελίδας στο ισόγειο του κτιρίου που στεγάζεται η ΕΣΗΕΑ, Ακαδημίας 20 – Αθήνα και οι κουβέντες που γίνονταν κατά καιρούς στο σινάφι μας για την ανάγκη επανέκδοσής της σε δύσκολους καιρούς, σαν αυτούς που περνάμε...
Είναι όμορφα που υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που «κρατάνε» ως κόρη οφθαλμού μερικά πράγματα. Σαν την ποίηση, ας πούμε, με την οποία καλωσορίζουμε τον ερχομό της άνοιξης.
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 
Ήταν για όλους μας μιας πρωτόγνωρη διαδικασία... Μαζευτήκαμε στο κλειστό του Πανελληνίου, δίπλα στο Πεδίον του Αρεως. Μια συνέλευση όλων των εμπλεκομένων με τα ΜΜΕ ανθρώπων. Στον Τύπο, την Τηλεόραση, το Ραδιόφωνο, το διαδίκτυο, τεχνικοί και δημοσιογράφοι...
Πήραμε από φίλο που ξέρουμε πόσο πολύ αγαπά το αρχαιολογικό πάρκο της Ακαδημίας του Πλάτωνα και τι αγώνες δίνει καθημερινά γι' αυτό και για την ανάδειξή του το παρακάτω καομμάτι, μαζί με τις φωτογραφίες που το συνοδέυουν. Να θυμόμστε. Γιατί η μνήμη είναι δυνατό εργαλείο στα χέρια μας.
