Τίτλοι τέλους για τον Ιάκωβο Καμπανέλη
Τραγούδια από τη θεατρική παράσταση «Το Μεγάλο μας Τσίρκο» μέσα από την οποία πολλοί Αθηναίοι άρχισαν να βλέπουν αλλιώς τα πράγματα για τη δικτατορία...
Έφυγε σήμερα ύστερα από πολύμηνη παραμονή στην εντατική ιδιωτικής κλινικής ο Ιάκωβος Καμπανέλης. Κι αυτή τη φορά, δυστυχώς, είναι αλήθεια. Όχι σαν τις 5 Φεβρουαρίου που πολλοί, ανάμεσά τους κι εγώ παρασυρθήκαμε και γράψαμε για το θάνατό του. Τότε κατέβασα την ανάρτηση και ζήτησα συγνώμη δημόσια. Τώρα ανασείρω εκείνο το δημοσίευμα...
Για κάποιους από μας ο Ιάκωβος Καμπανέλλης υπήρξε ένας από τους κορυφαίους νεοέλληνες θεατρικούς συγγραφείς. Παρακολουθήσαμε έργα του. Γελάσαμε, κλάψαμε, μάθαμε περισσότερα πράγματα για την Τέχνη και τον Πολιτισμό, μέσα από τα γραφτά του.
Γεννημένος στη Νάξο το 1922, ο Καμπανέλης σφράγισε με τα έργα του το ελληνικό θέατρο, ενώ ήταν ο δημιουργός των σεναρίων για δύο από τις σημαντικότερες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, τη Στέλλα του Μιχάλη Κακογιάννη και τον Δράκο του Νίκου Κούνδουρου.
Στα χρόνια της γερμανικής κατοχής ο Καμπανέλλης εντάχθηκε στην εθνική αντίσταση.
Συνελήφθη από τους Γερμανούς και κρατήθηκε ως αιχμάλωτος στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μαουτχάουζεν. Καρπός αυτής της εμπειρίας ήταν και τα ποιήματα που μελοποίησε το 1965 ο Μίκης Θεοδωράκης, συνθέτοντας τον κύκλο τραγουδιών «Μαουτχάουζεν».
Η ενασχόληση του με το θέατρο ξεκινά μετά το 1945, οπότε έρχεται σε επαφή με τον Κάρολο Κουν. Ο ίδιος έλεγε ότι οι παραστάσεις του Κουν τον έκαναν να “δει τον προορισμό του”. Το πρώτο του έργο, ο «Χορός πάνω στα Στάχυα» ανεβαίνει το 1950 από τον θίασο Λεμού.
Τα έργα του για το θέατρο
* Χορός πάνω στα στάχυα – Θίασος Αδ. Λεμού, 1950
* Έβδομη μέρα της δημιουργίας – Εθνικό Θέατρο, Β’ Σκηνή, 1955-56
* Αυτός και το παντελόνι του και Κρυφή ζωή (μονόπρακτα) – Βασ. Διαμαντόπουλος, 1957
* Η Αυλή των Θαυμάτων – Θέατρο Τέχνης, 1957-58
* Η ηλικία της νύχτας – Θέατρο Τέχνης, 1958-59
* Ο Γορίλας και η Ορτανσία – Θίασος Ε. Βεργή, 1959
* Παραμύθι χωρίς Όνομα – Νέο Θέατρο Βασ. Διαμαντόπουλου – Μαρ. Αλκαίου 1959-60
* Γειτονιά των αγγέλων – Θίασος Καρέζη, 1963-64
* Βίβα Ασπασία – Θίασος Καρέζη, 1966-67
* Οδυσσέα γύρισε σπίτι – Θέατρο Τέχνης, 1966-67
* Αποικία των τιμωρημένων – Πειραματικό Θέατρο Ριάλδη, 1970-71
* Ασπασία – Θίασος Καρέζη-Καζάκου, 1971-72
* Το μεγάλο μας τσίρκο – Θίασος Καρέζη-Καζάκου, 1972-73
* Το κουκί και το ρεβύθι – Θίασος Καρέζη-Καζάκου, 1974
* Ο εχθρός λαός – Θίασος Καρέζη-Καζάκου, 1975
* Πρόσωπα για βιολί και ορχήστρα – Θέατρο Τέχνης, 1976-77
* Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού – Θέατρο Τέχνης, 1978-79
* Ο μπαμπάς ο πόλεμος – Θέατρο Τέχνης, 1981
* Ο αόρατος Θίασος – Εθνικό Θέατρο, 1988
* Ο δρόμος περνά από μέσα – 1992
Ας είναι ελαφρύ το χώμα της αττικής γης που θα τον σκεπάσει...
Η Πηνελόπη ήταν η αγαπημένη του Νίκου, του γείτονα, που ζούσε με οκτώ γάτες και κάμποσα σκυλιά τα οποία χρησιμοποιούσε στο κυνήγι που του άρεσε. Ο Νίκος είχε μια μια καλή σύνταξη από τον Καναδά όπου δούλεψε χρόνια, ζούσε μόνος στο χωριό παρέα με τα γατιά και τα σκυλιά του.
Μέρα που 'ναι ο κόσμος την έκανε για έξω..
Μπορεί και να μην πιστεύετε
