Να τον καλωσορίσουμε λοιπόν τον Νοέμβρη που μπήκε σήμερα στη ζωή μας, έτσι όπως το συνηθίζουμε εδώ, με ένα τραγούδι του Παντελή Θαλασσινού από το δίσκο του ΚΑΛAΝΤΑΡΙ.

Και να, που είμαστε κιόλας στο Νοέμβρη! Οι φίλοι παίρνουν τηλέφωνο... Να ευχηθούν... Αντιστεκόμαστε! Κρατάμε ακόμα μερικά όμορφα πράγματα κι ας αλλάζουν όλα γύρω μας με τρελούς ρυθμούς.

Έτσι, δεν είναι όλα ίδια, ισοπεδωμένα, Κάπου υπάρχουν και όμορφες καθημερινές στιγμές. Κι αν δεν υπάρχουν μάλλον πρέπει να τις δημιουργούμε εμείς. Δεν χρειάζεται δα και σπουδαία πράγματα για να ανθίσει στα χείλη μας ένα χαμόγελο.

Δείτε γύρω σας. Αυτός ο λαός δεν το βάζει κάτω... Κάνει τον πόνο του αστείο. Διακωμωδεί δύσκολες καταστάσεις. Αφήνει τη φαντασία του να δουλέψει και δημιουργεί...

Έτσι ήμασταν πάντα, τώρα θα αλλάξουμε; Δύσκολο μου φαίνεται... Το ύψος στο καθετί που συμβαίνει γύρω μας και μας αφορά το δίνουμε εμείς τελικά.

Καλό μήνα να έχουμε!

Αφιερωμένο στην νεολαία που ονειρεύεται, που αμφισβητεί, που επαναστατεί. Με την ελπίδα να μην κάνει τα λάθη που κάναμε εμείς.

"Έλα έρωτα αντάρτη” λένε οι ΦΑΤMΕ... Μήπως τελικά ήταν πολύ πιο μπροστά από την εποχή τους;

Από τον τοίχο της Χαρούλας Βερίγου στο Facebook που είχε σήμερα πολύ μεγάλη επισκεψιμότητα αφού οι φίλοι της, όπως κι εγώ, θεώρησαν σκόπιμο να το σχολιάσουν και μάλιστα θετικά:

Χρεοκοπία είναι να μη βλέπεις τα μάτια που αγαπάς το πρωί
Χρεοκοπία είναι να ξυπνάς και δίπλα σου να μην κοιμάται το σώμα που επιθυμείς
Χρεοκοπία είναι να μην μπορείς να αγαπήσεις άλλον πέρα από τον εαυτό σου
Χρεοκοπία είναι η σιωπή μέσα σε πολυάριθμες πόλεις
Χρεοκοπία είναι όταν έχεις ξεχάσει να μοιράζεσαι
Χρεοκοπία είναι να μην ζεις την κάθε στιγμή μοναδικά
Χρεοκοπία είναι όταν ξεχνάς

Όλα τα άλλα είναι Χρεοκοπία που αφορά τράπεζες, πιστωτικά ιδρύματα, κρατικούς εγκάθετους, δημόσιους υπαλλήλους και λάτρεις της εξουσίας…

Υπάρχει όμως πιο αντιεξουσιαστική δύναμη από τον έρωτα;

Πετάμε ψηλά, πάνω από τα σύννεφα, έξω από τις λογικές των λογιστών... Ε, ναι, πάντα μας άρεσε αυτή η διαφοροποίηση...

Μπορείτε να το φανταστείτε; Αυτή η όμορφη εικόνα, όπως και η αποκάτω, είναι από τον ακάλυπτο χώρο της πολυκατοικίας που φτιάχτηκε απέναντι από την Αλκινόου 23 στα Σεπόλια. Τις τράβηξα σήμερα το πρωί που περίμενα την Ειρήνη να κατέβει για να την πάω στη δουλειά...

Στο ίδιο χώρο, λίγο πιο δίπλα... Εδώ δεν έφτιαξαν πηγή, αλλά κατάφεραν να κάνουν κάποιον αν δει αποκομμένη την εικόνα να νομίζει πως έχει να κάνει με φωτογραφία του χωριού. Κι όμως είναι δίπλα μας... Υπάρχουν κι εδώ όμορφες εικόνες, αλλά δεν τις βλέπουμε, δυστυχώς...

Ο καιρός φεύγει γρήγορα. Κι αλίμονο σε κείνους που αρνούνται να το δουν αυτό. Σαν χθες μου φαίνεται που έγραφα για τον Σεπτέμβρη και καλωσόριζα τον Οκτώβρη. Και να, που πρέπει να τον ξεπροβοδίσω κι αυτόν και να καλωσορίσω τον Νοέμβρη.

Μια ανάσα πια από τις γιορτές των Χριστουγέννων. Στη γωνία της Ιεράς Οδού με τον Κηφισό, ένα μαγαζί με εποχιακά είδη έχει στολίσει εδώ και δεκαπέντε μέρες ένα δέντρο με φωτεινές μπάλες και παιχνίδια. Το βλέπω κάθε βράδυ που γυρνάω από την εφημερίδα. Και καθώς περνούν οι μέρες όλο και κάποια μαγαζιά, απ' αυτά που λειτουργούν ακόμα, θα στολίσουν τις βιτρίνες τους.

Άντε, να αλλάξει λίγο η ψυχολογία μας γιατί πολύ μαυρίλα έπεσε... Μα, δεν ακούς και τίποτα αισιόδοξο, ένα γύρω. Μαύρη – μαυρίλα παντού...

Στις δουλειές η ανασφάλεια, μέρα τη μέρα μεγαλώνει. Ο φόβος απλώνεται σαν την πανούκλα... Μετράς τα λεφτά σου, κοιτώντας τις υποχρεώσεις σου και λογαριάζεις σαν το λογιστή, από πού θα κόψεις και πώς θα τα φέρεις βόλτα με λιγότερα.

Δεν είχα ποτέ χρήματα. Ότι μου έδινε η δουλειά μου, αλλά αυτό δεν το αντέχω. Δεν το μπορώ... Συνεχώς νούμερα και αριθμοί. Υποχρεώσεις που πρέπει να καλυφθούν.

Ας είναι το Νοέμβρη να αλλάξουν κάπως τα πράγματα... Να ξαναδώ χαμογελαστά πρόσωπα και αισιόδοξους ανθρώπους, να σκάσει λίγο γέλιο το χειλάκι μας...

Θέλω, καθώς έρχονται τα Χριστούγεννα να πάψω να ακούω νεωτερίστικους οικονομικούς όρους σαν αυτόν με το “κούρεμα” και να δω τις ανθρώπινες ζωές να πιάνουν τόπο, σαν σε παραμύθια. Απ' αυτά που βλέπαμε εμείς όταν είμαστε παιδιά σε δύσκολα χρόνια και τότε...

Ας τον καλωσορίσουμε τον Νοέμβρη λοιπόν. Μπορεί τελικά να μην είναι και τόσο κακός μήνας, ο καημένος...

Κουνάμε μαντίλι στον Οκτώβρη. Από αύριο ένας νέος μήνας έρχεται... Ένα βήμα πιο κοντά στις γιορτές των Χριστουγέννων...

Μερικά από τα πανό στα γήπεδα που μπόρεσα να βρω. Σίγουρα θα υπάρχουν κι άλλα...

Η οργή του κόσμου δεν σταματάει ούτε στα γήπεδα. Εκεί είναι που αρχίζει να ρίχνει βάρος.

Εφιάλτης θα γίνουν για κείνους που νομίζουν ότι μπορούν να ελέγχουν διαδηλώσεις...

Το κείμενο που ακολουθεί το “ξεσήκωσα” από τον “Κόσμο του Επενδυτή” αυτού του τριημέρου δημοσιευμένο στη σελίδα 11. Αν το καταχωρώ εδώ είναι γιατί μ' αρέσει ο τρόπος που θέτει ο συν. Λουκάς Μαστροδήμος το ζήτημα ανάμεσα στην πολιτική και τον αθλητισμό:

“Η επανάσταση δεν είναι πιθανό να γίνει μια Κυριακή που παίζεται ποδόσφαιρο” έλεγε ο Ουμπέρτο Έκο, όμως αυτήν την άποψη δεν φαίνεται να την συμμερίζονται οι διοικούντες τον ελληνικό αθλητισμό.

Αντιθέτως, μοιάζει να είναι οπαδοί της άποψης του Ζαν Μποτριγιάρ ότι “η εξουσία είναι πάντα ευτυχισμένη κάνοντας το ποδόσφαιρο φορέα μια διαβολική μέθοδο για την αποβλάκωση των μαζών”.

Με τι αφορμή θυμόμαστε τα λόγια των μεγάλων ανδρών; Μα φυσικά λόγω της πρωτοφανούς ευαισθησίας που επιδεικνύουν τις τελευταίες ημέρες οι διαιτητές στη θέα των πανό διαμαρτυρίας κατά της κυβέρνησης και της τρόικας, την ώρα που (όπως θα έλεγε μια... μέση γυναίκα) “22 μαντράχαλοι κυνηγάνε μια μπάλα”.

Και για να εξηγούμεθα: ουδείς υποχρεώνει τους διαιτητές να διακόψουν έναν αγώνα εξαιτίας της ανάρτησης πανό με πολιτικό περιεχόμενο (αυτό που υπάρχει, πράγματι, είναι μια ντιρεκτίβα της UEFA προς τις εθνικές ομοσπονδίες για την αποφυγή αναφορών σε πολιτικά ζητήματα).

Εξ ου και η μη διακοπή στον αγώνα του Chanions League ανάμεσα στον Ολυμπιακό με την Ντόρτμουντ, στον οποίο οι οπαδοί των ερυθρόλευκων εμφάνισαν ένα κορεό, κατά της είσοδο των ομάδων, το οποίο απεικόνιζε έναν ιππότη με δόρυ να καρφώνει σε γερμανικό έδαφος. Η UEFA, φυσικά, έπειτα από καταγγελία των Γερμανών κάλεσε τον Ολυμπιακό σε απολογία, βασιζόμενη στην έκθεση του παρατηρητή διαιτησίας, αλλά αυτό ακολούθησε τη διεξαγωγή του αγώνα. Ωστόσο, διακοπή την προηγούμενη αγωνιστική τους ελληνικού πρωταθλήματος δεν υπήρξε μόνο στην αναμέτρηση Πανιώνιος -Ολυμπιακός, όπου σηκώθηκε μικρό πανό με υβριστικό τσιτάτο κατά της κυβέρνησης.

Συμπέρασμα: Κακά τα ψέματα, το ποδόσφαιρο δεν είναι απλό παιχνίδι. Δεν είναι μόνο “σώβρακα και φανέλες” που τραγουδά ο Τζίμης Πανούσης, παρ' οτι “στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει” κατά τον Διονύση Σαββόπουλο.

Και αν το ποδόσφαιρο δεν είναι “όπλο επανάστασης”, όπως υποστήριζε ο Τσε Γκεβάρα, κάλλιστα μπορεί να γίνει, όπως αποδεικνύεται και ιστορικά. Είναι τουλάχιστον υποκριτικό όλα αυτά τα χρόνια οι ιθύνοντες στην Ελλάδα να ανέχονται τους εμετούς κάφρους κατά μανάδων διαιτητών, αντιπάλων παικτών και οπαδών ή βεβήλωση της μνήμης νεκρών και τώρα πια, που τα βέλη στρέφονται προς το μαλακό υπογάστριο του κράτους, να γίνονται άτεγκτοι.

Το γεγονός ότι το προηγούμενο Σάββατο η Ελληνική Αστυνομία προχώρησε σε προσαγωγές (!) ανθρώπων που φέρονταν ως οι δημιουργοί του πανό στο ΟΑΚΑ δείχνει, προφανώς, πανικό.

• Ίδια η κατάσταση κι αυτό το Σαββατοκύριακο στα γήπεδα. Δείτε ΕΔΩ.
  

Η πρώτη σκέψη να αλλάξουμε τα συμβατικά ρολόγια σήμερα το πρωί. Όπου υπάρχουν ακόμα τέτοια. Στο χέρι μας, στο αυτοκίνητο. Γιατί στα κινητά και τους υπολογιστές η ώρα άλλαξε αυτόματα.

Το σημερινό πρωινό δεν είχε τίποτα διαφορετικό σε σχέση με χθες. Μόνο κάτι στην ώρα. Τα ρολόγια στις 4 τα ξημερώματα πήγαν μια ώρα πίσω. Μερικοί ούτε που αντελήφθησαν κάτι τέτοιο, αφού θα σηκωθούν όμορφα, θα πάρουν τον καφέ τους και μόνο όταν κάποιος τους το επισημάνει θα σπεύσουν να προσαρμοστούν.

Μικρές αλλαγές που μας κρατούν ζωντανούς... Αυτά, τα μπρος – πίσω στο χρόνο είναι που μας κάνουν να σκάει λίγο γέλιο το χειλάκι μας.

Κυριακή πρωί... Σχεδιάζουμε να επιστρέψουμε το μεσημέρι στην Αθήνα. Ωραίο ήταν το διάλειμμα. Μια νότα διαφορετική στην καθημερινότητά μας.

Αλλάξαμε παραστάσεις, εικόνες. Περπατήσαμε στα χωράφια και στη γη που στην πρώτη βροχή αγκομαχά να πρασινίσει... Ναι, όμορφα ήταν, λυτρωτικό. Και το χρειαζόμαστε μετά την πίεση για να ολοκληρώσουμε τις δουλειές μας τις τελευταίες μέρες.

Στο χαγιάτι χαράζω αυτές τις γραμμές. Στο πρόχειρο, από το χρησιμοποιημένο χαρτί του εκτυπωτή, των σημειώσεων μου που κοντεύει να μου τελειώσει. “Παραγωγικός” ήμουν αυτό το λίγο χρονικό διάστημα της απόδρασης στην επαρχία. Τόσο όσο χρειάζεται για να δώσω λίγο χρώμα στη ζωή, τόσο ώστε η καθημερινότητα να άρει άλλον αέρα και να συνεχίσει να τραβάει το δρόμο της...

Χρειαζόμαστε τέτοια διαλείμματα... Μικρές ανάσες τις λέω εγώ, σωτήριες όμως για τη συνέχεια... Θα πάρουμε μαζί μας ότι μπορούμε κι ότι αντέχουμε. Μέχρι το επόμενο μικρό διάλειμμα...

Ο Κώστας Κίτσιος “έγραψε” πάλι με την κάμερα του. Εικόνες από τα εγκαίνια του Στεκιού Αλληλεγγύης της περασμένης Κυριακής στην Τηλεφάνους 12.

Ανοίγεις το βιβλίο εντυπώσεων και “πέφτεις” ακριβώς εδώ. Ο λογότυπο του καφέ “Καταφύγιο” και δυο – τρεις λέξεις από τους ιδιοκτήτες ικανές να σε χαλαρώσουν και να σε κάνουν να γράψεις κι εσύ...

Σημειώσεις από πελάτες. Χειρόγραφες. Λόγια απλά, καθημερινά ή βγαλμένα κατευθείαν από την ψυχή. Διαβάζω και μ' αρέσει που μοιράζομαι μαζί τους τις εμπειρίες τους...

Άλλο ένα δισέλιδο γεμάτο όμορφες καταθέσεις ψυχής. Τελικά είναι ωραία η ιδέα του καφέ “Καταφύγιο”. Βιβλίο εντυπώσεων από τους πελάτες τους και μάλιστα χωρίς καμιά λογοκρισία..

Στη Στεμνίτσα, ένα πολύ όμορφο χωριό στα 820 μ. υψόμετρο κάνουμε συχνά βόλτα όταν ερχόμαστε στο Ελληνικό. Το καλοκαίρι βέβαια είναι πιο όμορφα εδώ, αλλά οι άνθρωποι το 'χουν συνδέσει και με τον χειμερινό τουρισμό κι έρχονται συχνά. Εξάλλου υπάρχουν πολλά αναπαλαιωμένα σπίτια -ξενώνες που μπορεί να μείνει κανείς κι αν είναι ντυμένοι καλά υπάρχουν μέρη μοναδικής ομορφιάς που μπορείς να τα συνδυάσεις με εκδρομές και να τα απολαύσεις

Το Σάββατο είπαμε να πάμε μια βόλτα. Φυσικά ούτε σκέψη να καθίσουμε στην πλατεία. Ένα τεράστιο... θερμόμετρο στον εξωτερικό τοίχο μιας καφετέριας, μπροστά στον κεντρικό δρόμο, ενημερώνει τους περαστικούς ότι η θερμοκρασία είναι μόλις 8 βαθμούς. Στο φευγιό μας είχε κατέβει τους 7.

Πρώτη μας σκέψη το “Καταφύγιο” ένα όμορφο καφέ, στα ενδότερα του χωριού. Πρέπει να το ξέρεις για να έρθεις ή να ακολουθήσεις πιστά τις πινακίδες από την πλατεία δίπλα στην εκκλησία και να προσέξεις μη τυχόν και βγεις σε κάποιο σπίτι που κατοικείται. Παραλίγο να την πατήσουμε κι εμείς που ξέραμε. Ένα σπίτι πριν είναι κατάφωτο και οι μουσικές του πιο δυνατές από αυτές του καφέ.

Το ίδιο το καφέ έχει μια ζεστασιά πολύ όμορφη Το τζάκι του ανάβει, ενώ όλα τα τραπέζια είναι κατειλημμένα. Οι παρέες που λέγαμε... Παραγγέλνουμε ποτό και ψάχνουμε πάνω στο τζάκι. Έχει τουριστικούς οδηγούς κι ένα βιβλίο εντυπώσεων. Το 5ο στη σειρά όπως λέει στην πρώτη του σελίδα.

Το ξεφυλλίζω. Μ' αρέσει να διαβάζω τις απόψεις ανθρώπων... Οι περισσότεροι έχουν φτάσει εδώ ως εκδρομείς... Κι έχουν χιούμορ. Σκέφτομαι: Θα έχουν έρθει εδώ με την παρέα τους, χαλαροί και έγραψαν. Με χιούμορ άλλοι, σοβαρά κάποιοι άλλοι και πάντως με καλή διάθεση.

Μένω λίγο περισσότερο. Η μουσική που έχει είναι ξεχωριστή... Καθαρός ήχος κι ας υπάρχει οχλαγωγία από τον κόσμο που κουβεντιάζει φωναχτά με την παρέα του και γελάει.

Λέω να γράψω... Το έχω κάνει στη μονή του Αϊ Γιάννη του Προδρόμου, παλιότερα σε μια εκδρομή που είχαμε κάνει. Όμως για βιβλίο εντυπώσεων στο καφέ μου φαίνεται κάπως. Γι' αυτό και φωτογραφίζω με το κινητό μου μερικές σελίδες του που έκαναν ένα “κλικ”. Ο άνθρωπος ψάχνει να βρει ευκαιρίες να ξεφύγει από τα καθιερωμένα. Ανοίγει τα φτερά της σκέψης του και ταξιδεύει σε μέρη που εξειδανικεύει η φαντασία του και το μυαλό του. Το χρειάζεται αυτό για να νοιώσει καλύτερα.

Μπράβο στους ιδιοκτήτες που είχαν την ιδέα και τη διατηρούν άσβηστη στο πέρασμα των χρόνων. Δεν ξέρω καν τα ονόματα των παιδιών που δουλεύουν το “Καταφύγιο”, αλλά σίγουρα μ' αρέσει αυτή η σχέση που έχουν αναπτύξει με τους πελάτες τους. Κι όποιος έρθει μια φορά είναι βέβαιο ότι θα ξανάρθει.

Το “Καταφύγιο” πέρα από το υπέροχο τζάκι του που καίει ακατάπαυστα έχει και τη “ζεστασιά” της προσωπικής επαφής. Αυτό το διαπίστωσα,

Οι άνθρωποι έχουν βρει το χρυσό μυστικό για μαγαζί. Ένα καλό περιβάλλον χρειάζονται οι άνθρωποι, ένα χάδι ποιότητας στην προσφορά υπηρεσιών, μια καλή κουβέντα ενθάρρυνσης κι όλα είναι καλύτερα...

Πόσοι από μας αγνοούμε συνειδητά μια τόσο μεγάλη και συνάμα τόσο απλή αλήθεια;