Η πρώτη σκέψη να αλλάξουμε τα συμβατικά ρολόγια σήμερα το πρωί. Όπου υπάρχουν ακόμα τέτοια. Στο χέρι μας, στο αυτοκίνητο. Γιατί στα κινητά και τους υπολογιστές η ώρα άλλαξε αυτόματα.

Το σημερινό πρωινό δεν είχε τίποτα διαφορετικό σε σχέση με χθες. Μόνο κάτι στην ώρα. Τα ρολόγια στις 4 τα ξημερώματα πήγαν μια ώρα πίσω. Μερικοί ούτε που αντελήφθησαν κάτι τέτοιο, αφού θα σηκωθούν όμορφα, θα πάρουν τον καφέ τους και μόνο όταν κάποιος τους το επισημάνει θα σπεύσουν να προσαρμοστούν.

Μικρές αλλαγές που μας κρατούν ζωντανούς... Αυτά, τα μπρος – πίσω στο χρόνο είναι που μας κάνουν να σκάει λίγο γέλιο το χειλάκι μας.

Κυριακή πρωί... Σχεδιάζουμε να επιστρέψουμε το μεσημέρι στην Αθήνα. Ωραίο ήταν το διάλειμμα. Μια νότα διαφορετική στην καθημερινότητά μας.

Αλλάξαμε παραστάσεις, εικόνες. Περπατήσαμε στα χωράφια και στη γη που στην πρώτη βροχή αγκομαχά να πρασινίσει... Ναι, όμορφα ήταν, λυτρωτικό. Και το χρειαζόμαστε μετά την πίεση για να ολοκληρώσουμε τις δουλειές μας τις τελευταίες μέρες.

Στο χαγιάτι χαράζω αυτές τις γραμμές. Στο πρόχειρο, από το χρησιμοποιημένο χαρτί του εκτυπωτή, των σημειώσεων μου που κοντεύει να μου τελειώσει. “Παραγωγικός” ήμουν αυτό το λίγο χρονικό διάστημα της απόδρασης στην επαρχία. Τόσο όσο χρειάζεται για να δώσω λίγο χρώμα στη ζωή, τόσο ώστε η καθημερινότητα να άρει άλλον αέρα και να συνεχίσει να τραβάει το δρόμο της...

Χρειαζόμαστε τέτοια διαλείμματα... Μικρές ανάσες τις λέω εγώ, σωτήριες όμως για τη συνέχεια... Θα πάρουμε μαζί μας ότι μπορούμε κι ότι αντέχουμε. Μέχρι το επόμενο μικρό διάλειμμα...

Ο Κώστας Κίτσιος “έγραψε” πάλι με την κάμερα του. Εικόνες από τα εγκαίνια του Στεκιού Αλληλεγγύης της περασμένης Κυριακής στην Τηλεφάνους 12.