Κι όμως η άνοιξη είναι όμορφη κι ας έχει τα σκαμπανεβάσματα της...

Μεσημεράκι Κυριακής, λίγο πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής για Αθήνα, κατεβαίνουμε μια βόλτα στο ποτάμι. Ο Λούσιος είναι εξαιρετικός. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να καθίσω εδώ με τις ώρες και να απολαμβάνω την κάθε στιγμή...

Όπου υπάρχει νερό,υπάρχει και πράσινο. Δέντρα , πλατάνια που τώρα αρχίζουν να δένουν σε “μάτια” τα καινούρια φύλλα τους. Το καλοκαίρι θα είναι χαρά Θεού, εδώ. Αφού και τώρα που είναι άνοιξη αισθάνεται κανείς ωραία...

Το Ασκληπιείο της αρχαίας Γόρτυνας Τόπος ιερός, ιατρεία της αρχαίας εποχής. Κάπου εδώ θα υπάρχει και η αρχαία πόλη! Πού; Τα δέντρα έχουν μεγαλώσει, αγριέψει και κρύβουν τους θησαυρούς που, αν έχει χρόνο και υπομονή μπορείς να ανακαλύψεις...

“Σκλαβώνω” με τη φωτογραφική μηχανή του κινητού μου τοπία... Όμορφα. Εξαιρετικού φυσικού κάλλους. Κοίτα εικόνες που θα πάρουμε μαζί φεύγοντας για την Αθήνα.

Πασχίζω να “πιάσω” στιγμές..Καθετί γύρω μου μ' αρέσει. Έχει μια ομορφιά ιδιαίτερου φυσικού πλούτου. Θα μπορούσα να καθίσω εδώ με τις ώρες. Ακόμη και μόνος μου...

Κυριακάτικο μεσημέρι στο ποτάμι. Μια βόλτα που αρέσει όποιον καιρό και να την κάνεις. Το καλοκαίρι όμως είναι είναι στο φόρτε του. Σκεφτείτε, ολοπράσινα τα πλατάνια, μαγεία είναι... Και το νερό στο ποτάμι να κάνει έναν ήχο μοναδικό...

Ολάνθιστο δέντρο. Δεν ξέρω τι είναι. Σίγουρα όχι αμυγδαλιά. Θα τοθυμόμουνα. Την έχω ξαναδεί καλοκαίρι. Θα το τσεκάρω και θα ξέρω τι καρπούς κάνει έτσι ντυμένο σαν νυφούλα τον Μάρτη...

Μύρισε άνοιξη στον αυλότοιχο με τα ανθισμένα λουλούδια. Μια εξαιρετική ομορφιά που κάνει το μάτι να ταξιδεύει. Ένα κλίκ αρκεί για να απαθανατίσεις τη στιγμή...

Κατηφορίζοντας για την πλατεία του χωριού δίπλα στα παλιά κοινοτικά γραφεία είναι αυτό υπέροχο ανθισμένο δέντρο. Έβγαλα τη μηχανή και το φωτογράφισα. Η άνοιξη είναι εδώ...

Η μέρα του Σαββάτου εξελίχθηκε σε μια άκρως ανοιξιάτικη μέρα... Ένας ήλιος δυνατός είναι η πρόκληση να βγεις μια βόλτα στην πλατεία και να πιεις ένα καπουτσίνο στο καφέ. Ναι, είναι ζεστός ο ήλιος. Τόσο που χρειάζεται να βρεις ίσκιο να καθίσεις...

Στην επαρχία όμως είναι ωραία να καθίσεις στον ίσκιο της τέντας του καφέ. Παίζει απλά μια μουσική, δεν διακρίνω ακριβώς τι τραγούδι είναι κι ακούγονται οι κοντινές παρέες που μιλάνε... φωνάζοντας και τα αυτοκίνητα που περνάνε στο πλάι...

Η πλατεία της Μεγαλόπολης το 'χει αυτό. Και δεν χρειάζεται και πολύ για να πας. Κάτι να ξέχασες και στο πίτσ φιτίλι βρέθηκες από το χωριό.

Άδειοι οι επαρχιακοί δρόμοι, ελάχιστα αυτοκίνητα κυκλοφορούν. Τι φταίει άραγε; Να 'ναι που η βενζίνη στα τοπικά βενζινάδικα είναι 2 ευρώ παρά κάτι λεπτά; Ε, θα παίζει κι αυτό το ρόλο του. Το σκέφτεται ο άλλος να... ξεμυτίσει στους δρόμους.

Όμως μια τέτοια ανοιξιάτικη μέρα αξίζει τον κόπο να το τολμήσεις. Δεν είναι να κάτσεις μέσα. Ούτε και για ξάπλα ενδείκνυται. Εδώ υπάρχει χώρος για εξορμήσεις μέσα σ' αυτή την υπέροχη ομορφιά της φύσης. Που δεν έχει ακόμα ξεμπουμπουκιάσει καθώς τα χιόνια και οι βροχές ήταν όψιμα εφέτος, αλλά που θα 'ρθει με πολύ γρήγορους ρυθμούς, λίγο να κρατήσει αυτός ο δυνατός ανοιξιάτικος ήλιος και οι υψηλές θερμοκρασίες...

Σε λιγότερο από ένα μήνα έρχεται το Πάσχα. Κι ως τότε ο τόπος θα είναι αγνώριστος. Ένα μπουκέτο λουλούδια η φύση, να την πιεις στο ποτήρι.

Επιστρέφει το βλέμμα μου στην πλατεία. Έχει απομείνει λίγος ακόμα καπουτσίνο στο φλιτζάνι μου. Πίνω μια γουλιά... Άρχισε να φυσάει ένα ελαφρό αεράκι που το γυρίζει σε μια ψυχρούλα σε μας που έχουμε επιλέξει να καθίσουμε στον ίσκιο.

Τρεις η ώρα παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής για το Ελληνικό. Η μικρή εκδρομή στη Μεγαλόπολη για δουλειά και καφέ ολοκληρώθηκε...

Απόψε το βράδυ θυμηθείτε να αλλάξετε την ώρα στα ρολόγια σας... Όχι πως θα χάσει η Βενετιά βελόνι αν δεν το κάνετε, αλλά θα προσαρμοστείτε με τους υπόλοιπους γύρω σας, δίπλα σας. Ψύχραιμα. Μην ακούτε πως θα χάσουμε μια ώρα ύπνου, επειδή στις 3 τη νύχτα θα μετακινηθούν οι δείκτες των ρολογιών μια ώρα μπροστά. Εμείς ορίζουμε το βιολογικό μας ρολόι κατά πώς θέλουμε...

Όμορφες εικόνες από το χωριό... Να χαίρεται το μάτι σου αυτή τη φυσική ομορφιά με το πράσινο να κυριαρχεί στην ατμόσφαιρα. Μια φύση που αγκομαχά να 'νθίσει ακολουθώντας τους ρυθμούς της άνοιξης...

Ξεκούραση, αυτό ακριβώς σημαίνει... Να αφήνεις το βλέμμα σου να “φεύγει” μακριά χωρίς σκοτούρες και άγχη. Η ζωή στο χωριό είναι οπωσδήποτε πιο χαλαρή. Το νιώθεις αυτό ακόμα κι αν πρόκειται για μια ανάσα του Σαββατοκύριακου...

Οι εγγραφές στο χωριό έχουν το δικό τους τρόπο και ρυθμό. Πρέπει να γίνουν σπίτι και μετά να αναζητήσω Wi-Fi για να συνδεθώ στο internet και να κάνω τις αναρτήσεις μου. Και η όλη διαδικασία έχει το δικό της ξεχωριστό ενδιαφέρον. Όχι που νομίζατε ότι τα πράγματα είναι απλά, όπως στις πόλεις... Αμ, δε...

Είναι όμορφα να ξυπνάς στο χωριό με τα κελαηδίσματα των πουλιών...Κοιμήθηκα νωρίς χθες...Από τη μια το τρέξιμο της μέρας κι απ' την άλλη το ταξίδι που έχει την κούρασή του με έστειλαν νωρίς στο κρεβάτι μου.

Και να, Σαββατιάτικο πρωινό στο χαγιάτι με τον καφέ μου, νωρίς νωρίς, κατά τις 7. Ο ήλιος δεν έχει βγάλει ακόμα τις φωτεινές του ακτίνες από τις βουνοπλαγιές του Μαινάλου. Κι ας είναι μέρα...

Σηκώθηκα “χορτάτος” από τον ύπνο και μ' αρέσει να αναπνέω τον πρωινό μου αέρα και να απολαμβάνω αυτή την ησυχία, όπου πραγματικά το μόνο που ακούγεται είναι το κελάηδημα των πουλιών...Και κάπου στο βάθος ακούγεται αχνά, ο ήχος μιας μηχανής κι ενός σκυλιού που γαβγίζει...

Ας είστε από χωριό και διαβάζετε αυτές τις γραμμές,πιθανόν να λέτε: Με τι ασχολείται τώρα ο άνθρωπος... Αλλά δεν είναι τόσο απλό το πράγμα. Για μας που ανάγκη το 'φερε να ζούμε στην πόλη, είναι πολύ σπουδαία αυτά τα απλά πράγματα.

Το να φύγεις από τη βουή της πόλης και να έρχεσαι στον αέρα της επαρχίας, είναι σπάνιο κι όμορφο. Κι εμένα μ' αρέσει αυτή η επαφή με τη φύση. Κυκλοφορεί στο ντιενέι μου, γεννημένος και μεγαλωμένος στην επαρχία, καθώς είμαι...

Αυτό το διήμερο την “έκανα” εκτός των τειχών... Η πόλη αυτή “βαραίνει” τα βλέφαρα και τη ψυχή. Χρειάζεται που και που μια ανάσα ζωής. Η επαφή με την επαρχία που μετά τις βροχές του χειμώνα και τον ήλιο, αγκομαχά να ανθίσει, να ομορφύνει, να γίνει πολύχρωμο χαλί. Ήδη το πράσινο έχει φουντώσει και όπου να 'ναι θα γεμίσει ανθάκια και παπαρούνες. Να κάνουν παρέα στις ανθισμένες αμυγδαλιές που τόλμησαν πρώτες στο καταχείμωνο να “χαμογελάσουν” και να στείλουν το δικό τους αισιόδοξο μήνυμα για τη άνοιξη που έκανε ήδη την εμφάνισή της με λούσα και χωρατά...

Παρακολουθώ από μακριά τα των παρελάσεων. Συνειδητή επιλογή να φύγω μακριά από την πόλη, στην επαρχία, με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Πάει τώρα μια εβδομάδα που λένε πως θα έχουμε επεισόδια με τους επίσημους. Για να δούμε αν αποδώσουν τα μέτρα ασφαλείας που πήραν. Ενδιαφέρον έχει... Δείτε ΕΔΩ μια αντίδραση από τους πολίτες...

Πολύ καλό το διαφημιστικό βιντεάκι για την εφημερίδα στην οποία δημοσιεύεται εδώ και δέκα χρόνια κάθε βδομάδα και το δικό μου άρθρο. Μπράβο παιδιά. Μακάρι να ήταν έτσι κι άλλες εφημερίδες. Θα ήταν πιο ωφελημένος ο λαός από την ενημέρωση...

Κυκλοφορεί από προχθές στα σχολεία. Η άλλη όψη του γιορτασμού της 25ης Μαρτίου...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 24/03/2012

Δεν θυμάμαι στον μισό και κάτι αιώνα που αναπνέω σ' αυτή τη γη να ζούμε ανάλογες στιγμές για μια εθνική ημέρα σαν αυτές που βιώνουμε τώρα. Και επειδή από τη φύση μου δεν υπήρξα ποτέ εθνικιστής και πατριώτης με τον όρο που εννοούν αυτοί, το θέμα προσωπικά δεν με ενδιέφερε.

Καμιά φορά με την παρότρυνση του φίλου μου του Γιώργου από τη γειτονιά, όταν τα παιδιά μας πήγαιναν στο δημοτικό σχολείο, τα παίρναμε την 25η Μαρτίου και βλέπαμε τη στρατιωτική παρέλαση στο κέντρο της Αθήνας. Ήταν εντυπωσιακά τα άρματα μάχης, οι στρατιώτες με το συγχρονισμένο βηματισμό τους, οι μπάντες που παιάνιζαν... Και φυσικά το οργανώναμε έτσι ώστε να εξελιχθεί στα καφέ της πλατείας Κλαυθμώνος σε ένα ουζάκι με μεζέ και τοστ με φυσικό χυμό πορτοκαλάδας για τα παιδιά.

Ωραία είναι ως ανάμνηση, γιατί πάνε πολλά χρόνια από τότε... Τα παιδιά μας πάνε τώρα Λύκειο και η Ελλάδα που ξέραμε άλλαξε, ενώ εμείς βάλαμε ρώτα να βρούμε τον τρόπο αξιοπρεπούς επιβίωσης μέσα σε ένα σύγχρονο πόλεμο που μας τσακίζει τη ζωή και τα όνειρα κάθε μέρα.

Ποιος έχει πια διάθεση για τέτοιες πολυτέλειες; Μου δίνεται η αίσθηση ότι όλο αυτό το νταλαβέρι γίνεται από ανάγκη και ως έθιμο που οφείλουμε να τηρούμε ως έθνος. Ειδικά όμως φέτος πιστεύω κι εγώ, όπως και πολλοί άλλοι συνέλληνες ότι δεν υπάρχει λόγος να γιορτάζουμε την απελευθέρωση μας από τους Τούρκους. 200 χρόνια μετά είμαστε ξανά σκλάβοι της τρόικας, αυτών που μας διαφεντεύουν και των δανειστών μας. Για πια ανεξαρτησία να νοιώσουμε εθνική ανάταση;

Πόλεμο μας έχουν κηρύξει και τον ζούμε καθημερινά άγρια στο πετσί μας. Και το ξέρουν καλά αυτοί που μας κυβερνούν και παίρνουν μέτρα για να προστατευτούν από τις εκδηλώσεις... ενθουσιασμού του λαού. Έτσι μάζεψαν τα νεράντζια από τα πεζοδρόμια των δρόμων του κέντρου και διαρρέουν στα ΜΜΕ ότι τα ΜΑΤ δεν θα αφήσουν τον κόσμο που θέλει να πλησιάσει την παρέλαση στο κέντρο της Αθήνας!

Απίστευτα πράγματα, μα την αλήθεια. Πρωτόγνωρα. Όπως και όλα όσα ζούμε τα δύο τελευταία χρόνια. Αν προσπαθήσετε να τα ερμηνεύσετε με τη λογική θα βρείτε εξήγηση. Θα δυσκολευτούν μόνο οι βολεμένοι που δεν “πρόσεξαν” τίποτα από όσα έχουν αλλάξει σε βάρος μας.

Από μια άποψη και με δεδομένο ότι υπάρχει δημοσιογραφικό ενδιαφέρον, αφού αυτό το μικρόβιο δεν πεθαίνει μέχρι να κλείσουμε τα μάτια, θα περιμένω να δω όλα αυτά που θα συμβούν και με πιο τρόπο θα τα αντιμετωπίσουν εκείνοι που έχουν την ευθύνη. Από μακριά, την ελληνική επαρχία. Δεν έχω καμιά διάθεση να τους φάω στη μάπα... Καμία απολύτως...

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευθεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα του Ρεθύμνου, ΡΕΘΕΜΝΟΣ, στην ομώνυμη στήλη μου.
• Διαβάστε κι ΕΔΩ το κομμάτι της Μαρίας Παπαγαβριήλ, μαθήτριας στα σεμινάρια δημοσιογραφίας που κάνουμε στην ΕΚΑΠ και το ΠΟΛΥΤΡΟΠΟ ΤΕΧΝΗΣ που γράφτηκε για το Blog της ομάδας.
  

Γράφτηκε το 1975 κι είναι σα να 'ναι γραμμένο σήμερα. Για ακούστε παρακαλώ προσεκτικά τους στίχους, είναι πολύ επίκαιροι... Μου το θύμισε η Ντίνα χθες...

Απόγευμα, λίγο μετά τις πέντε... Ξεκινούμε την περιήγησή στο αρχαιολογικό πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνος. Η Σία ως διοργανωτής με το ΠΟΛΥΤΡΟΠΟ ΤΕΧΝΗΣ κάνει μια μικρή εισαγωγή μιλώντας για την ιστορία του πάρκου που βρισκόμαστε.

Η  Τζέννυ διαβάζει το ποίημα της. Καλά προετοιμασμένη, με τα χειρόγραφά της έκανε το καλύτερο που μπορούσε. Η ΕΚΑΠ με τους ανθρώπους της ανοίγουν δρόμους για τα καλύτερα που θα έρθουν, σίγουρα...

Άλλη μια στάση. Σε πρώτο πλάνο τα παιδιά της Δημοσιογραφικής μου Ομάδας, ο Πάνος, η Κατερίνα, ο Νικόλας και πίσω του η Λένα που δεν διακρίνεται καλά. Και δίπλα η Μαρουσώ και όλοι αυτοί οι... τρελοί που τους αρέσει η ποίηση...

Το πάρκο μας είναι πανέμορφο. Τα παιδιά της Ομάδας μου, τα περισσότερα, το έβλεπαν για πρώτη φορά. Αυτό είναι το πρόβλημά μας. Δυστυχώς δεν το ξέρει ο κόσμος... Θα έρθουμε όμως είπαμε ένα Σάββατο πρωί να το περπατήσουμε.

Η δικιά μας Danutza Papa ξεπέρασε τον εαυτό της. Αν και δεν είναι Ελληνίδα κατάφερε και είπε αξιοπρεπέστατα ένα ποίημα. Καταχειροκροτήθηκε. Και της άξιζε. Αν και Ρουμάνα συμμετέχει πολύ ενεργά στην Ομάδα.

Τα κορίτσια της Αθηνάς ήταν υπέροχα...Τα ποιήματα που διάλεξαν να πουν είχαν σχέση με την 25η Μαρτίου που έρχεται σε λίγο. Η ίδια δεν μπόρεσε να έρθει έγκαιρα στο χώρο και να τα χαρεί. Της είπαμε όμως τα όμορφα...

Η Μαρουσώ Παπαδογιάννη διαβάζει ένα δικό της ποίημα και μας ξαφνιάζει καθώς γνωρίσαμε άλλη μια πλευρά του εαυτού της που κρύβει με μεγάλη τέχνη. Απίστευτη! Τη χάρηκα. Χθες της το πρότεινα και ήρθε αμέσως...

Οι τρεις στάσεις για την ποίηση με τη βόλτα μας μέσα στο πάρκο έχει τελειώσει. Έχει αρχίσει να νυχτώνει κι όλας. Καθίσαμε στο Συνεργατικό Καφενείο. Κάποιοι πήραν ένα κρασί ή μια μπύρα. Και τα παιδιά μας αποζημίωσαν...

Εκπληκτικοί ερμηνευτές, καλλιτέχνες που έγραψαν μόνοι τους τα τραγούδια τους. Δεν ήταν ολόκληρη η μπάντα. Μόνο τρία από τα έξι παιδιά. Αλλά μας τρέλαναν. Κάποια στιγμή θα παίξουν στο Θέατρο Ελιάρτ και αξίζει τον κόπο να πάμε να τους ακούσουμε...