Έρχεται σε λίγο... Στην πόρτα μας είναι ο Μάης. Πώς θα τον υποδεχτούμε; Με ρόδα και τριαντάφυλλα ή με διαδηλώσεις;

Ο Μάης είναι από τους πιο όμορφους μήνες του χρόνου. Έχει την άνοιξη στα φουντώματα της και μια ημέρα σταθμό για τις εργατικές διεκδικήσεις στο ξεκίνημα της που έχει γράψει ιστορία και καλό είναι να τη θυμόμαστε, επειδή και η εργατική δύναμη έχει μπει στο στόχαστρο των κυβερνώντων μας.

Πραγματικά, δεν χρειάζεται να απορρίψει κανείς τίποτα. Ούτε και να επιλέξει κάτι. Και τα δυο, αν θέλει, είναι σε θέση να τα... κουμαντάρει...

Ναι, δεν είναι δυνατόν να αγνοήσει κανείς την ομορφιά της φύσης, εκεί έξω... Κι ας έβγαλε προσωρινά πάλι κρύο... Κι ας μας δυσκόλεψε το Σαββατοκύριακο που πέρασε με τις βροχές του.

Λίγος ήλιος χρειάζεται να βγει και τότε αντιλαμβάνεσαι πως, η καλύτερη στιγμή της άνοιξης είναι ήδη εδώ... Αυτό είναι που κάνει την βλάστηση να οργιάζει όπου υπάρχει χώμα... Νερό, ήλιος και θερμοκρασίες υψηλές, αυτός είναι απίθανος συνδυασμός.

Απ' την άλλη, οι ρίζες αποτελούν σημεία που δεν μπορούμε και δεν πρέπει να ξεχάσουμε... Που χρειάστηκε να περάσουμε για να φτάσουμε μέχρι εδώ που είμαστε... Ξαναδείτε λίγο τη φετινή αφίσα της ΓΣΕΕ. Πιο είναι το σύνθημα; Αυτό που όλοι οι άνθρωποι βιώνουν και παρακαλούν να σταματήσει κάποτε, γιατί προκαλεί πολύ πόνο στις καρδιές. Η ανεργία τσακίζει... Δεν υπάρχει σπίτι που να μην έχει στην οικογένεια του ανθρώπους ικανούς για δουλειά που ωστόσο είναι άνεργοι...

Τι μας κρατάει όρθιους και ζωντανούς; Το να πίνουμε, συχνά - πυκνά, νερά από τις καθαρές πηγές της ιστορίας... Είναι ζήτημα προσωπικής απόφασης, η όποια αντίδραση επιλέξουμε...

Ας θυμηθούμε λίγο την πρώτη Εργατική Πρωτομαγιά...

Ετήσια γιορτή, με παγκόσμιο χαρακτήρα των ανθρώπων της μισθωτής εργασίας. Με συγκεντρώσεις και πορείες, η εργατική τάξη βρίσκει την ευκαιρία να προβάλει τα κοινωνικά και οικονομικά της επιτεύγματα και να καθορίσει το διεκδικητικό της πλαίσιο για το μέλλον. Η Πρωτομαγιά είναι απεργία και όχι αργία, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα, αλλά και σε πολλές χώρες του κόσμου.

Η Πρωτομαγιά, ως εργατική γιορτή, καθιερώθηκε στις 20 Ιουλίου 1889, κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της Δεύτερης Διεθνούς (Σοσιαλιστικής Διεθνούς) στο Παρίσι, σε ανάμνηση του ξεσηκωμού των εργατών του Σικάγου την 1η Μαΐου 1886, που διεκδικούσαν το οκτάωρο και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Κατέληξε σε αιματοχυσία λίγες μέρες αργότερα, με την επέμβαση της αστυνομίας και των μπράβων της εργοδοσίας.

Τα γεγονότα του Σικάγου

Η Εργατική Πρωτομαγιά στην Ελλάδα

Αν ήταν η πρώτη φορά που βγάζουν αυτό το παραμύθι των εκλογών για το... διεθνές αεροδρόμιο Καστελλίου, θα μας έκανε ίσως εντύπωση. Πόσες φορές όμως το έχουν κάνει ώς τώρα και πάντα από τη ΝΕΑ ΚΡΗΤΗ, είναι να μας προβληματίσει λίγο...

Αντί για τα παχιά και μεγάλα λόγια που αρέσει στους πολιτικούς να χαϊδεύουν μ' αυτά τα αυτιά των πολιτών – ψηφοφόρων τους δεν είναι καλύτερα να δηλώσετε συμμετοχή στον 4ο ποδηλατικό γύρο της επόμενης Κυριακής; Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Θραψανού έχει ανοίξει τεφτέρι. Έχετε υπόψη σας ότι επιδοτείται η ενοικίαση ποδηλάτου...

Εμείς που ζούμε στην Αθήνα έχουμε προσανατολίσει την καρδιά μας σε πιο απλά πράγματα που έχουν να κάνουν με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Μια βόλτα, ένας διαφορετικός περίπατος αυτή την Κυριακή θα μας βοηθήσει να δούμε αλλιώς τα πράγματα. Σίγουρα...

Και το βράδυ της ίδιας μέρας υπάρχει κινηματογραφική πρόταση στην ΠΟΛΙΤΕΙΑ. Δείτε την ταινία Mulan (Μουλάν ) (1998) μια παιδική ταινία στο 5 μ.μ. Έτος παραγωγής: 1998 Σκηνοθέτης:Tony Bancroft, Barry Cook  Σενάριο: Robert D. San Souci Ηθοποιοί: Miguel Ferrer, Eddie Murphy, Ming-Na Wen imdb. Υπόθεση: H Μουλάν ιδιόρρυθμη κόρη του Φα ζου, κατάφερε και έφερε την καταστροφή ενω πήγε στην προξενίτρα. Μετά που γυρίζουν στο χωρίο τους μαθαίνουν οτι κυρίχτηκε πόλεμος στην Κίνα απο τους Ούνους και ένας άντρας απο κάθε οικογένεια πρέπει να πάει να πολεμήσει. Όμως ο πατέρας της Μουλάν είναι τραυματισμένος απο τον προηγούμενο πόλεμο που είχε πάει και έτσι η Μουλάν αποφασίζει να ντυθεί άντρας και να πάει στην θέση του πατέρα της στον πόλεμο. Την ταινία παρουσιάζουν: Αθηνά Ρουμπέν, Αθηνά Κακλαμάνη

Κι αμέσως μετά στις 7.30 δείτε από την ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ την ταινία “Midnight Express” – Εξπρές του Μεσονυκτίου. Θρίλερ 1978, ΗΠΑ, Έγχρωμη, Διάρκεια: 116′ Τα μαρτυρικά χρόνια ενός Αμερικανού στις τουρκικές φυλακές όταν συλλαμβάνεται στην Κωνσταντινούπολη για κατοχή ναρκωτικών. ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Αλαν Πάρκερ. ΠΑΙΖΟΥΝ: Μπραντ Ντέιβις, Ράντι Κουέιντ, Τζον Χερτ. Έχουν περάσει είκοσιπεντε χρόνια από την πρώτη προβολή, και η παραγωγή αυτή εξακολουθεί να συναρπάζει με το θέμα της και τις έξοχες ερμηνείες, να σοκάρει με το περιεχόμενο, να βλέπεται για πολλοστή φορά χωρίς ανάσα. Πρόκειται για κινηματογραφική μεταφορά -όχι πολύ πιστή- του αυτοβιογραφικού βιβλίου του Μπίλι Χέιζ, ενός Αμερικανού, ο οποίος συνελήφθη τη δεκαετία του ’70 στην Κωνσταντινούπολη για κατοχή ναρκωτικών και πέρασε μαρτυρικά χρόνια στις τουρκικές φυλακές μέχρι να αποδράσει τελικά στην Ελλάδα. Μαύρη μαυρίλα είναι η ταινία. Σκοτεινή ατμόσφαιρα, σωματική και ψυχολογική βία, συναισθηματική φόρτιση, μονοδιάστατη οπτική που προσβάλλει τους Τούρκους ως λαό. Ωστόσο, τίποτε από όλα αυτά δεν εμπόδισε τη μεγάλη της εισπρακτική επιτυχία που συνοδεύτηκε από δύο Όσκαρ: σεναρίου (Όλιβερ Στόουν) και μουσικής (Τζόρτζιο Μόροντερ). Γυρίστηκε στη Μάλτα και απαγορεύτηκε στην Τουρκία και σε αρκετές ισλαμικές χώρες. Ακολουθεί συζήτηση. Συντονίζει: η Ευγενία Βιλλιώτη

Βαρέθηκα να γράφω για την κοροϊδία του διεθνούς αεροδρομίου Καστελλίου. Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνω και φοβάμαι ότι δεν θα είναι ούτε η τελευταία. Με δημοσιεύματα του τοπικού Τύπου, στοχευμένα από την ΝΕΑ ΚΡΗΤΗ και το συγκρότημα της, Ράδιο- Κρήτη και Κρήτη T.V.

Κάθε τόσο, ιδιαίτερα σε περιόδους που θέλουν να κοροϊδέψουν αφελείς πολίτες και να υφαρπάξουν την ψήφο τους βγάζουν από τα συρτάρια τους ωραίες μακέτες και... αναπτερώνουν τις ελπίδες εκείνων που νομίζουν ότι αν αυτό υλοποιηθεί, οι ίδιοι θα γίνουν... πλούσιοι από τις απαλλοτριώσεις των αγροχωραφιών τους... Τόσο απλά το βλέπουν, αδιαφορώντας για τις βλαβερές συνέπειες που θα έχει κάτι τέτοιο στην ποιότητα της ζωής τους και την υγεία τους αν, μια στις 1.000 των περιπτώσεων, υλοποιηθεί ένα τέτοιο σχέδιο.

Το παραμύθι κινείται συντονισμένα... Πρώτα βγαίνει ο αρμόδιος υπουργός κ. Χρυσοχοϊδης και κάνει δηλώσεις, ότι δηλαδή άλλος ένας διεθνής διαγωνισμός θα διενεργηθεί κι αυτή τη φορά είναι σίγουρος (διότι προφανώς έχει μαντικές ιδιότητες συν τοις άλλοις...) ότι αυτή τη φορά ο διαγωνισμός θα αποδώσει και δεν θα είναι άκαρπος όπως οι προηγούμενοι...

Το παίρνουν οι οικονομικές εφημερίδες της Αθήνας που έχουν λόγους να... ευλογούν κάθε κυβερνητικό λόγο και του δίνουν χώρο περισσότερο από ένα μονόστηλο στα έντυπα τους.

Στη συνέχεια αναλαμβάνουν τα τοπικά φιλικά τους έντυπα. Η ΝΕΑ ΚΡΗΤΗ, ας πούμε και το συγκρότημα της που, εντελώς “αντικειμενικά” θα το κάνουν οπωσδήποτε πρώτο θέμα, όπως επίσης και τα αδερφά μέσα, τηλεόραση και ραδιόφωνο. Ακολουθεί ο Δήμος Μινώα που οπωσδήποτε θα αναδημοσιεύσει μέσω των κοινωνικών δικτύων αυτές τις φήμες και θα καλέσει τους τοπικούς παράγοντες σε σύσκεψη προκειμένου να τη θέσει σε δημόσια διαβούλευση και να βάλει τους δικούς του όρους στην... ανάπτυξη που επιχειρείται...

Καλό το παραμύθι σας, αλλά δεν έχει δράκο... Αρκετά πια. Σας βαρέθηκα. Θύμωσα. Η καρδιά μου μελαγχόλησε... Τόσο ψέμα, τόση κοροϊδία σε ανθρώπους, όταν όλα βουλιάζουν δίπλα μας, γύρω μας, θα πρέπει να είσαι πολύ απελπισμένος για να το δεχτείς, σαν αλήθεια...

Αρκετά πια... Πείτε στον κόσμο την αλήθεια: Διεθνές αεροδρόμιο στο Καστέλλι δεν πρόκειται να γίνει. Ούτε στρατιωτικό θα υπήρχε ίσως, αν δεν το έφτιαχναν οι Γερμανοί τον καιρό της Κατοχής για να καλύψουν τις δικές τους ανάγκες. Σας βαρέθηκε η ψυχή μου...

Σημερινό δημοσίευμα στη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Αναδεικνύει μια πολύ σημαντική πλευρά του ζητήματος που απασχολεί τους Έλληνες, τέσσερα χρόνια μετά την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου.

Το ευροβαρόμετρο αναγνωρίζει μια αλήθεια που τη ζούμε όλοι... Αυτά τα χρόνια των Μνημονίων δεν ξέρω αν... σωθήκαμε ως χώρα, σίγουρα όμως έχουμε δεχτεί μια επίθεση άνευ προηγουμένου στα εργασιακά. Από το ΛΟΓΟ.

Πρόκειται για μια περιφερειακή ημερήσια εφημερίδα του Βόλου, ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ. Τον πάλαι ποτέ εκδότη της κ. Πόπωτα, τον γνωρίσαμε και στην Αθήνα, το 1983, όταν έβγαλε την ΓΝΩΜΗ, πρωινή εφημερίδα την οποία δούλεψα, πρώτη δουλειά στον Τύπο, ως διορθωτής.

Από την “Kontra News”, ή αλλιώς ΑΥΡΙΑΝΗ, αφού είναι πνευματικό παιδί του ίδιου εκδότη, Γιώργου Κουρή. Πάντα του άρεσαν οι μεγάλες εντυπωσιακές φάσεις στην πρώτη του σελίδα. Κι έτσι συνεχίζει να κάνει και στις μέρες μας...

Και μια υπόμνηση από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ. Όχι πως δεν το ξέρουμε, αλλά είναι καλό να το βλέπουμε μπροστά μας μήπως και κατανοήσουμε την αλήθεια ώστε να είμαστε πιο προσεκτικοί στις κινήσεις μας, την ώρα που πρέπει.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 26/04/2014

Είναι δανεικό από το Site TheThree Mooges. Δημοσιεύτηκε την περασμένηTετάρτη, ανήμερα της “επετείου” 4 χρόνων από εκείνη την περίφημη αναφορά στο Καστελόριζο. Σας στέλνω αυτό το γράμμα από το Καστελόριζο με αφορμή τη συμπλήρωση 4 χρόνων από την προσφυγή της χώρας μας στον μηχανισμό στήριξης του ΔΝΤ. Τί υπέροχο ταξίδι! Σαν χθες μου φαίνεται που ήμουν εδώ. Relax and let me ταξιδέψω you στο μακρινό 2010, τότε που ξεκίνησαν όλα. 

Ήμουν κλεισμένος μέρες και νύχτες ολόκληρες στο γραφείο μου, σκεπτόμενος τί θα κάνω με την Ελλάδα. Να ακολουθούσα καριέρα ποδηλάτη ή μαραθωνοδρόμου; Είχα έμφυτη κλίση και τα δύο. ΟΚ, καλά περνούσα και σαν prime minister αλλά είμαι άνθρωπος που βαριέται εύκολα. Difficult to amuse, που λέμε στην πατρίδα.

Το ημερολόγιο έγραφε 23 Απριλίου του 2010 όταν μπήκε ο Vangelis στο γραφείο και μου είπε "Ρε θα πάθεις τίποτα από την πολλή σκέψη. Θα σε πάω κάπου να ξεσκάσεις." Καλό παιδί, my friends, o Vangelis, καλό παιδί αλλά δεν πρόσεχε καθόλου τη διατροφή του. Δε μου πήγαινε η heart να του πω όχι.

Μπήκαμε στο ελικόπτερο. Τότε, μια σκέψη πέρασε through my mind. "Να δεις", είπα, "που κάποια μέρα αυτό το ελικόπτερο θα μας πάει κάπου πολύ μακριά κι από κάτω μας θα γίνεται γιορτή." "Κάτσε να γλιτώσουμε πρώτα τη φυλακή", μου απάντησε ο Vangelis. Εγώ δεν κατάλαβα what he meant αλλά κούνησα το κεφάλι κι είπα ναι σε όλα. Από τότε μου κόλλησε.

Ο καιρός στο Καστελόριζο ήταν ideal. Ό,τι έπρεπε για κανό και ψάρι δίπλα στο κύμα. Κρίμα που δεν είχα πάρει μαζί και την κιθάρα μου. Πήγαμε στο ταβερνάκι του κυρ-Μανώλη που έχει τον καλύτερο γαύρο στο νησί. Να πάτε και να του πείτε ότι είστε από μένα. Οι θαμώνες μας υποδέχτηκαν με ανοιχτές τις παλάμες. Μόνο πολύ αργότερα έμαθα ότι ήταν μούντζες. Ξαφνικά χτύπησε το mobile μου. Ήταν ο Ντομινίκ. "Hey Dominic, my friend, how you doing?", του είπα. "Where are you, Geoffrey?", με ρώτησε.

"Εδώ, ψάθα στην παραλία, making big plans", του απάντησα σε άπταιστα ελληνικά και για να μην σας τα πολυλογώ ο κ. Στρος Καν μου θύμισε μια παλιά συμφωνία που είχαμε κάνει. Σαν άντρας προς άντρα. Man to man, που λέμε και στην πατρίδα. Το Νοέμβριο του 2009 μου είχε υποσχεθεί ότι θα έβαζε την Ελλάδα στο ΔΝΤ με αντάλλαγμα μερικά εκατομμύρια για να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα.

Μου 'χε πρήξει τα balls. Πόνταρε πολλά πάνω μου. Ήθελε να με κάνει παγκόσμιο πρωταθλητή.

Πήρα αμέσως τηλέφωνο τη μαμά. Δεν κάνω βήμα χωρίς τη συμβουλή της μαμάς. Mamma είναι μόνο μία. "Να το κάνεις", μου είπε. "Θυμήσου τον πατέρα σου". Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Too fast, my friends! Έκλεισα το τηλέφωνο και στήθηκα μπροστά στα κανάλια που μου έφερε ο Vangelis φορώντας βιαστικά ένα σακάκι. Από κάτω φορούσα ακόμα το μαγιό. Πίσω μου έτυχε να περνάει μια βάρκα βαμμένη στα χρώματα του ΠΑΣΟΚ. "Σημάδι from God", σκέφτηκα. Θυμήθηκα τον father. Ήξερα πως με κοίταζε από κάπου εκεί ψηλά κι ήταν proud για μένα.

Οι επόμενες μέρες, my friends, ήταν πολύ καλές για μένα. Too much ευγνωμοσύνη από τις εφημερίδες! Έγινα εξώφυλλο στον παγκόσμιο Τύπο. Όλοι έγραφαν ότι είχα σώσει την Ελλάδα. Λεφτά είχα υποσχεθεί και λεφτά έφερα. Ακόμα κι όταν δεν υπήρχαν. Ούτε κουβέντα για τις προσωπικές μου φιλοδοξίες να γίνω super athlete! Όλοι κοιτούσαν την πάρτη τους. Everybody, my friends! I was furious! 'Έξαλλος!

Τα επόμενα χρόνια πέρασαν ήρεμα, χωρίς να το καταλάβω. Κλείστηκα στον εαυτό μου. Άφησα τον Vangelis στο τιμόνι της Ελλάδας.

Έλεγα όχι σε όλες τις προσκλήσεις για ποτάκι στην παραλιακή και δεν ξαναχόρεψα τσάμικο πουθενά. Παρέμεινα προσηλωμένος στους στόχους μου. Focused. Θα γινόμουν champion παγκόσμιας κλάσης. Χρειάστηκαν 1,5 εκατομμύριο άνεργοι, μερικές χιλιάδες λουκέτα, λίγη πείνα, λίγη φτώχεια και μερικά δις στους τραπεζίτες αλλά τα κατάφερα.

Από το 2011 που εγκατέλειψα την πρωθυπουργία έχω γυρίσει όλο τον κόσμο. Όλοι ζητούν να τους μιλήσω. No time to shit around!

Μοιάζει με όνειρο, my friends. Επιτέλους, αναγνωρίστηκα. Μου είπαν ότι είμαι λίγο μεγάλος για πρωταθλητισμό, οπότε έγινα διανοητής. Κάτι είναι κι αυτό. Όμως μου έλειψε η πατρίδα. Home sweet home που λέμε και στο Αμέρικα. 

Πριν από λίγες μέρες, κάποιος μου θύμισε ότι είμαι ακόμα βουλευτής. Σκέφτομαι να γυρίσω πίσω και να συνεχίσω το έργο μου από εκεί που το άφησα το 2011. Υπολογίζω σε εσάς, my friends. Τα ξαναλέμε μετά τις ευρωεκλογές. Με νέο κόμμα και νέα όνειρα. Η Ελλάδα ανήκει στους τραπεζίτες!

Από το μαρτυρικό Καστελόριζο,

Yours faithfully,
Geoffrey Papandreou

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη στήλη μου “Επισημάνσεις”.

Η αφίσα είναι του φίλου μου του Μιχάλη, ο οποίος έτσι κι αλλιώς αγαπά πολύ την ιστορία και είναι ψαγμένος. Όσοι ανταποκριθούμε στο κάλεσμα του, είναι βέβαιο ότι θα απολαύσουμε έναν ξεχωριστό περίπατο...

Και δυο βίντεο από τη ζωή στην Κρήτη τη δεκαετία του 60 που είδα χθες στο You Tube. Επάνω, αν βγάλεις τα μαγιό της εποχής νομίζεις που είναι ίδια η Κρήτη, σήμερα. Και κάτω μερικά αμοντάριστα πλάνα χωρίς ήχο, επίσης από την Κρήτη της εποχής. Θησαυροί, πραγματικοί...

Σε μια εποχή που όλα έχουν αλλάξει γύρω μας υπάρχουν κάποιες σταθερές που ξεχωριστοί άνθρωποι με κέφι και διάθεση για ζωή διατηρούν ψηλά τον πήχη των προσδοκιών. Κι όταν αυτό καλύπτει την ανάγκη να συνυπάρχουμε και να μοιραζόμαστε πράγματα και ιδέες, τότε πραγματικά νιώθεις καλά.  Είναι ωραίο να ψάχνουμε να βρούμε διαμάντια στη δεξαμενή της ιστορίας και να αντλούμε εμπειρία από τα αρχαία λαμπερά χρόνια της Ελλάδας.

Τότε που ο πολιτισμός είχε ένα ξεχωριστό κομμάτι στις καρδιές των ανθρώπων. Και γιατί τώρα, παρακαλώ; Διότι τώρα είναι που το χρειαζόμαστε περισσότερο. Τώρα που δεχόμαστε απανωτά χτυπήματα, τώρα που διαισθανόμαστε ότι το να πηγαίνουμε στα καθαρά νερά του πολιτισμού αποτελεί σίγουρο κέρδος μεγάλο για την ψυχή μας, ότι δηλαδή μας απόμεινε...

Το γεγονός ότι αυτόν τον περίπατο έχει αναλάβει να διεκπεραιώσει ο Μιχάλης, αποτελεί εγγύηση. Τον γνωρίζω καλά. Είναι τελειομανής. Και είμαι σίγουρος ότι θα έχει προετοιμαστεί κατάλληλα ώστε να είναι σε θέση να μας δώσει όσο το δυνατόν περισσότερη πληροφόρηση για τα σημεία απ' όπου θα περάσουμε και θα σταματήσουμε προκειμένου να ακούσουμε τα σχόλια του.

Όσοι έχουν παρακολουθήσει από τον ίδιο και την Τζένη ξενάγηση στο όμορφο αρχαιολογικό πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα, είναι σε θέση να αντιληφθούν τι λέω... Πραγματικά, ο Μιχάλης είναι ένας εκπληκτικός άνθρωπος, υπεύθυνος σε ότι αναλαμβάνει. Κι αυτό που αναλαμβάνει το κάνει με αγάπη και το προσφέρει από το περίσσευμα της ψυχής του.

Αυτός είναι ένας σοβαρός λόγος για τον οποίο δηλώνουμε ότι αυτόν τον κυριακάτικο περίπατο δεν πρόκειται να τον χάσουμε με τίποτα. Θα είμαστε από τους πρώτους κοντά του, δίπλα του, βέβαιοι όπως πάντα ότι κι αυτή τη φορά θα πάρουμε πολλά.

Σας καλούμε να έρθετε κι εσείς. Ακολουθήστε τις οδηγίες της αφίσας και δεν θα βγείτε χαμένοι... Στο κάτω – κάτω της γραφής το χρωστάμε στον εαυτό μας. Ζούμε σε μια πόλη γεμάτη ιστορία και δεν γνωρίζουμε βασικά πράγματα...

Κι όμως σ' αυτή τη ρηχή και επίπεδη εποχή η ιστορία και ο πολιτισμός είναι δυο καλά σημεία να πιαστούμε. Να σταθούμε όρθιοι, να σηκώσουμε το κεφάλι μας ψηλά, να έχουμε ξανά εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας.

Ας είναι η βόλτα σε μια ιστορική διαδρομή αφορμή να ξανασκεφτούμε αλλιώς τα πράγματα. Πιο αισιόδοξα. Δοκιμάστε το!