Το «Φωτόδραμα» προβλήθηκε για πρώτη φορά τον Ιανουάριο του 1914
Ακολουθούν μερικές εκθέσεις από τεύχη της Σκοπιάς του 1914 (στην αγγλική): 1 Απριλίου: «Ένας διάκονος, αφού είδε δύο μέρη, είπε: “Έχω δει μόνο το μισό ΦΩΤΟΔΡΑΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ, αλλά έχω ήδη μάθει από αυτό περισσότερα για την Αγία Γραφή από όσα έμαθα στα τρία χρόνια που φοιτούσα στη θεολογική σχολή”. Ένας Εβραίος, αφού το είδε, παρατήρησε: “Φεύγω καλύτερος Εβραίος από ό,τι όταν ήρθα”.
Αρκετοί Καθολικοί ιερείς και καλόγριες ήρθαν να παρακολουθήσουν το ΦΩΤΟΔΡΑΜΑ και εξέφρασαν μεγάλη εκτίμηση. Μόνο δώδεκα σετ του ΦΩΤΟΔΡΑΜΑΤΟΣ είναι μέχρι στιγμής έτοιμα. Ωστόσο, έχουμε ήδη φτάσει σε τριάντα μία πόλεις, στις οποίες και υπηρετούμε. Πάνω από τριάντα πέντε χιλιάδες άτομα την ημέρα βλέπουν, ακούν, θαυμάζουν, σκέφτονται και ευλογούνται».
15 Ιουνίου: «Οι εικόνες με έχουν κάνει πιο ζηλωτή σε σχέση με τη μετάδοση της Αλήθειας και έχουν αυξήσει την αγάπη μου για τον Ουράνιο Πατέρα και για τον αγαπητό Μεγαλύτερο Αδελφό μας, τον Ιησού. Προσεύχομαι καθημερινά να ευλογεί πλουσιοπάροχα ο Θεός το ΦΩΤΟΔΡΑΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ και όλους όσους συμμετέχουν στην παρουσίασή του. Μαζί σας στην υπηρεσία Του, Φ. Γ. ΝΟΤΣ.—Αϊόβα».
15 Ιουλίου: «Με χαρά παρατηρούμε τι υπέροχη εντύπωση έχουν αφήσει οι εικόνες σε αυτή την πόλη, και είμαστε βέβαιοι ότι αυτή η μαρτυρία στον κόσμο χρησιμοποιείται επίσης για να συναχθούν πολλά άτομα που αποδεικνύουν ότι είναι πετράδια τα οποία ο ίδιος ο Κύριος επιλέγει. Γνωρίζουμε αρκετούς ειλικρινείς σπουδαστές της Γραφής που είναι τώρα συνταυτισμένοι με αυτή την Τάξη ως αποτέλεσμα του έργου του Φωτοδράματος. Η αδελφή σας εν Κυρίω, ΕΜΑ Λ. ΜΠΡΙΚΕΡ».
15 Νοεμβρίου: «Είμαστε βέβαιοι ότι θα χαρείτε να μάθετε για την έξοχη μαρτυρία που δίνεται μέσω του ΦΩΤΟΔΡΑΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ στην Όπερα του Λονδίνου, στο Κίνγκσγουεϊ. Το καθοδηγητικό χέρι του Κυρίου ήταν τόσο υπέροχα φανερό σε κάθε λεπτομέρεια αυτής της παρουσίασης ώστε οι αδελφοί νιώθουν πολύ μεγάλη χαρά. Τα ακροατήριά μας αποτελούνταν από όλες τις κοινωνικές τάξεις και από ανθρώπους κάθε είδους· ανάμεσα στους παρόντες διακρίναμε πολλούς κληρικούς.
Ένας βικάριος ζήτησε εισιτήρια ώστε ο ίδιος και η σύζυγός του να έρθουν και να το ξαναδούν. Κάποιος Εφημέριος της Εκκλησίας της Αγγλίας έχει παρακολουθήσει το ΦΩΤΟΔΡΑΜΑ αρκετές φορές και έχει φέρει πολλούς φίλους του για να το δουν. Παρευρέθηκαν και δύο επίσκοποι καθώς και αρκετοί ευγενείς».
1 Δεκεμβρίου: «Η σύζυγός μου και εγώ ευχαριστούμε ειλικρινά τον Ουράνιο Πατέρα μας για τη μεγάλη και ανεκτίμητη ευλογία που μας πρόσφερε χρησιμοποιώντας ως μέσο εσάς. Το όμορφο ΦΩΤΟΔΡΑΜΑ σας ήταν η αιτία που μας έκανε να διακρίνουμε και να δεχτούμε την Αλήθεια. Έχουμε τους έξι τόμους των ΓΡΑΦΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ σας. Είναι μεγάλη βοήθεια».
Βόλτα στη θάλασσα με φίλους. Ο Αύγουστος χρειάζεται μικρά διαλείμματα…
Μικρό διάλειμμα στις Νηρηίδες, δίπλα στο Λαιμό της Βουλιαγμένης, έναν μικρό κολπίσκο ακριβώς πίσω από το Καβούρι στα αριστερά του, με ειδική πρόσβαση για να φτάσεις εκεί… Αλλά αξίζει το να πας μέχρι εκεί… Εμείς κάναμε τον κόπο και το τολμήσουμε…
Υπάρχει ιδιωτικό παρκινγκ στο χώρο για να αφήσεις το αυτοκίνητο. Πέντε (5) ευρώ είναι το κόστος του. Κι αν πρόκειται για μια ημερήσια εκδρομή με φαγητά σπιτικά, πάνω στο γκαζόν και κάτω από τον ίσκιο των δέντρων, δεν μου φαίνεται να είναι πολύ...
Μερικοί πάντως, όπως εμείς με την παρέα μας πήγαμε το απογευματάκι της Κυριακής κάναμε το μπάνιο μας και μείναμε εκεί μέχρι που βράδιασε. Τότε πήραμε το δρόμο της επιστροφής για την Αθήνα, πλήρεις από όσα ζήσαμε εκεί…
Έκανε ζέστη πολύ χθες, Κυριακή, τουλάχιστον στην Αθήνα όπου και τη βιώσαμε εμείς… Έτσι πολλοί άνθρωποι, έκαναν την ίδια ακριβώς σκέψη… Λίγη δροσιά στη θάλασσα ήταν κάτι που σίγουρα το χρειαζόμαστε... Και το έκαναν...
Η παραλία ήταν σχετικά κοντά στην Αθήνα. Μέσω της Βουλιαγμένης κάναμε περίπου 40 λεπτά να πάμε κι άλλα τόσα για να γυρίσουμε… Το μεσημέρι χρειαζόμαστε το αιρκοντίσιον του αυτοκινήτου, αλλά το βράδυ είχε ήδη δροσίσει αρκετά ο καιρός…
Η καλή παρέα αδελφών δίδει την ευκαιρία για καλή συναναστροφή. Μια πολύ καλή κουβέντα ενθάρρυνσης, ένας ήρεμος λόγος προκειμένου να μοιραστούμε το βάρος και η αρμύρα της θάλασσας, είναι ότι χρειαζόμαστε μερικές φορές…
Το βράδυ, μετά το μπάνιο, καταλήξαμε στη βεράντα του σπιτιού, του Στέφανου, στον 5ο όροφο, για να τσιμπήσουμε κάτι… Βλέπεις το μπάνιο και η θάλασσα ανοίγουν την όρεξη… Όχι πως αντιμετωπίζουμε πρόβλημα σ’ αυτόν τον τομέα, αλλά η ανάγκη, να συνεχίσουμε να είμαστε μαζί μας οδήγησε να το κάνουμε…
Κυριακάτικο πρωινό σε μέρα μεγάλης ζέστης του Αυγούστου στην πυρακτωμένη Αθήνα…
Μ’ αυτή την όμορφη, καλοκαιρινή φωτογραφία, στέλνει ο Δημήτρης Ρεβετζής τους χαιρετισμούς του στο e-mail μου από τα Μουδανιά… Τι όμορφο που είναι να επικοινωνούν οι άνθρωποι χωρίς εντάσεις, απλά μ’ ένα χαμόγελο και μια (ή περισσότερες…) φωτογραφία… Από τα Μουδανιά της Χαλκιδικής που είναι και Νέα ή την Μικρά Ασία;
Όμορφη Αυγουστιάτικη Κυριακή… Γεμίζει η καρδιά με απλά πράγματα… Όσο κι αν κάποιοι θα ήθελαν πολύ να μας αλλάξουν διάθεση με τα σχόλια που κάνουν εδώ, δεν θα τους κάνουμε τη χάρη…
Απορώ μερικές φορές με τον τρόπο που αντιμετωπίζουν κάποιοι άνθρωποι το διαδίκτυο. Σε ότι με αφορά, εδώ στο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ, προσπαθώ να μην είμαι προκλητικός στους χαρακτηρισμούς μου, αλλά δεν μπορώ να μην πω μερικά πράγματα που διαπιστώνω πως αρέσουν και συμβαίνει να τα αγαπώ… Στο κάτω – κάτω της γραφής πρόκειται για έναν προσωπικό ιστότοπο και αν μη τι άλλο, δικαιούμαι να τον διαχειρίζομαι κατά πώς μου αρέσει…
Το γεγονός ότι η πρόσβαση στο διαδίκτυο είναι ελεύθερη δε σημαίνει πως κάποιος –που κατά την εκτίμηση του δεν βρίσκει ενδιαφέρον- είναι υποχρεωμένος να μένει και να υπομένει αυτή δοκιμασία. Αυτό ίσως επειδή είναι αυτονόητο δεν το έχω τονίσει ιδιαίτερα ώς τώρα…
Η «Στέλλα», όπως υπέγραψε, μια άγνωστη σε μένα κυρία στο σχόλιο που άφησε χθες ήταν αρκετά εριστική, φτάνοντας τα όρια της εξύβρισης… Φυσικά, ως διαχειριστής, της «κατέβασα» το σχόλιο από τις αναρτήσεις… Ήθελα μ’ αυτόν τον τρόπο να δείξω πως αν και είναι ωραίο να ήταν αληθινό, δεν τρέφω ψευδαισθήσεις, ότι όλοι θα συμφωνούμε κάποια στιγμή σε όλα… Μπορούμε όμως να προσέχουμε τους χαρακτηρισμούς μας… Και ας έχουμε επιχειρήματα όταν είμαστε αρνητικοί…
Δεν θέλω βέβαια και ούτε είμαι σε θέση να κάνω μαθήματα σε κανέναν… Η ευγένεια είναι ένα προσόν που το διδάσκουν καταρχήν στο σπίτι, στην οικογένεια και στη συνέχεια στο σχολείο, αν αυτό θέλει να παίξει το ρόλο του και να δώσει αυτό που λέμε Παιδεία… Και στη συνέχεια καλλιεργείται καθημερινά από τον καθένα μας… Κανείς δεν μας το δίνει, ούτε πρέπει να αναμένουμε κάτι τέτοιο…
Να τονίσω λοιπόν για άλλη μια φορά αυτή τη ζεστή, Αυγουστιάτικη Κυριακή που αξίζει ένα δροσιστικό μπάνιο με παρέα στη θάλασσα, πως τα σχόλια σ’ αυτό το Site είναι ελεύθερα και «ανεβαίνουν» χωρίς προέγκριση όταν γράφετε.
Χρησιμοποιείστε αυτή τη δυνατότητα και δώστε την ευκαιρία για ένα εποικοδομητικό διάλογο… Εκφράστε τη διαφορετικότητα, τη διαφωνία σας, μιλήστε για όσα σας απασχολούν κάτω από το πρίσμα που εσείς το βλέπετε. Αλλά με σεβασμό στην προσωπικότητα του άλλου και στη διαφορετικότητα… Αυτόν τον αγοραίο τρόπο έκφρασης, δεν πρόκειται να τον ανεχτώ στην ιστοσελίδα μου.
Με συγχωρείτε αν φαίνομαι στα μάτια σας απόλυτος, αλλά νομίζω πως έχω αυτό το δικαίωμα να το κάνω στον προσωπικό μου ιστότοπο…. Κι αφού το έχω, να είστε βέβαιοι, ότι θα το υπερασπιστώ με κάθε τρόπο…
Είναι ωραία η παρέα εδώ… Δείτε ξανά, ας πούμε, στην κορυφή αυτού του δημοσιεύματος μας τη φωτογραφία που μου έστειλε στο e-mailμου, φίλος αναγνώστης… Δεν είναι υπέροχη; Δεν θα θέλατε κι εσείς να είσαστε στα Μουδανιά, να πίνατε ένα καφέ σ’ αυτό το μαγαζί, δίπλα στο δροσιά της θάλασσας; Εγώ, θα το ήθελα!... Δεν ντρέπομαι να το πω γιατί πραγματικά, είναι ωραίο…
Κι ελάτε, παρακαλώ, να τον «χτίσουμε» τον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ, ακόμα καλύτερο… Ύστερα από μια εμπειρία εννιά χρόνων, μπορούμε να κάνουμε πολλά ωραία πράγματα… Ας το δοκιμάσουμε, τουλάχιστον…
Η πρώτη μου επαφή με το έργο, μια εξαιρετική εμπειρία με μεγάλη προοπτική…
Είχα την ευκαιρία να περπατήσω σήμερα, με συνεργασία εξαιρετική τους δρόμους ενός τομέα στο Ψυχικό. Την περιοχή δεν την ήξερα, δεν είχα ξαναπάει… Κι ήταν η πρώτη μου φορά στο έργο και παρατηρούσα πολύ προσεκτικά όλη τη διαδικασία εκτιμώντας κάθε κίνηση, ιδιαίτερα τις αντιδράσεις των ανθρώπων…
Στην άδεια από ανθρώπους, Αθήνα, τον Αύγουστο έχεις την ευκαιρία να δεις τους λιγοστούς που ανταποκρίνονται στο άγγελμα των καλών νέων, φοβισμένους, «κρατημένους» από κάτι απροσδιόριστο… Πάντως αρνούνταν να ακούσουν, άλλοι ευγενικά κι άλλοι όχι και πολύ κομψά.
Κράτησα για τον εαυτό μου το ρόλο του παρατηρητή… Εξάλλου ήμουν μ’ έναν έμπειρο άνθρωπο και έτσι καθετί ήμουν σε θέση να το διακρίνω καθαρά… Τα περισσότερα διαμερίσματα είναι άδεια. Και τα σπίτια εδώ, στο Ψυχικό μοιάζουν μ’ ένα αναπτυγμένο, από πολλές απόψεις, χωριό…
Παρατηρώντας τα ονόματα στα κουδούνια των πολυκατοικιών οι περισσότερες ήταν μια οικογένεια… Ίδια επίθετα με διαφορετικά μικρά ονόματα… Κι αν έβγαινε ένας μας προειδοποιούσε ότι οι υπόλοιποι ίσως απουσίαζαν σε κάποιο εξοχικό. Το βιοτικό επίπεδο δεν έδειχνε καθόλου χαμηλό, ούτε επηρεασμένο από την εποχή των μνημονίων…
Μια ώρα και δέκα λεπτά κράτησε η όλη διαδικασία σε μια Αθήνα που χτυπούσε το 40ρι το θερμόμετρο. Προσωπικά με γέμισε χαρά και αισιοδοξία γιατί είχα την ευκαιρία να διακρίνω από κοντά πόσο ανάγκη έχει ο κόσμος να μάθει για τα καλά νέα, αλλά παγιδευμένος στις τόσες δεσμεύσεις και υποχρεώσεις του δεν δίνει στον εαυτό του τη χαρά να ανοίξει τα αυτιά του και να ακούσει.
Όμως εδώ ακριβώς είναι η πρόκληση… Αξίζει πραγματικά τον κόπο να διαθέσεις περισσότερο χρόνο σ’ αυτό, να πλησιάσεις τους ανθρώπους και να τους δώσεις λίγη ελπίδα όχι με τα δικά σου λόγια ενθάρρυνσης, αλλά μέσα από το λόγο του θεού, την Αγία Γραφή. Η πρώτη μου εμπειρία ήταν αναμφίβολα πολύ καλή και οπωσδήποτε θα συνεχιστεί για να έχει αποτελέσματα…
Κι άλλες ευλογίες έρχονται στο σπίτι… Νέο δέμα από την Κρήτη με πολύ αγάπη…
Για έναν εργένη το δέμα από ανθρώπους που σε αγαπούν και σε προσέχουν έχει πάντα μια ξεχωριστή αξία... Δέχτηκα πρόσφατα, την περασμένη εβδομάδα ένα τέτοιο δώρο από το Ρέθυμνο και τώρα επαναλήφθηκε από το Ηράκλειο, αυτή τη φορά…
Χρειάστηκε βέβαια να σηκωθώ νωρίς και να πάω με το αυτοκίνητό μου στον Πειραιά, στο κοντέινερ με τα ασυνόδευτα των Μινωικών Γραμμών, αλλά είχε τόση αγάπη μέσα του που άξιζε και με το παραπάνω να μπω σ’ αυτή διαδικασία. Παρ’ όλο που το λιμάνι αυτή την περίοδο έχει τις δυσκολίες του..
Το φωτογράφισα σιγά – σιγά καθώς το άνοιγα κι έβγαζα τα πράγματα που είχε μέσα του για να τα τακτοποιήσω στα ντουλάπια της κουζίνας ή στο ψυγείο… Ναι, ήθελα να μοιραστώ μαζί σας αυτή τη χαρά… Δεν είναι και λίγο το να σε προσέχουν οι άνθρωποι που σ’ αγαπούν.
Ήταν πολύ όμορφα συσκευασμένα μέσα στην κούτα του ΝΟΥΝΟΥ τα πράγματα… Προσεκτικά και με επιμέλεια, ώστε να μη χαθεί χώρος που θα μπορούσε να δοθεί σε κάποιοι πράγμα, χρήσιμο για το σπίτι… Τις κράτησα στην καρδιά μου, αυτές τις εικόνες…
Ύστερα τα τακτοποίησα στα ντουλάπια μου… Αυτές οι προμήθειες θα μου καλύψουν τις ανάγκες μου, για πολύν καιρό… Αλλά πέρα από την πρακτική και ουσιαστική αξία του πράγματος το πιο σημαντικό είναι αυτό που έχω τονίσει αρκετές φορές ώς τώρα: Ότι είναι σταλμένα με τη δύναμη της καρδιάς…
Ακόμα κι αυτά το βότανα, έχω την αίσθηση ότι είναι ξεχωριστά… Η μυρωδιά τους «τρυπάει» τη μύτη, καθώς κουβαλούν την αυθεντική φύση πάνω τους… Χρήσιμα, ώστε να κάνουν πιο ποιοτική και όμορφη τη ζωή μας… Άλλη μια ευλογία του Ιεχωβά Θεού… Ευχαριστώ από καρδιάς…
Ένα μεγάλο βήμα για μένα, στον όμορφο δρόμο που μας οδηγεί η καρδιά μας…
Ο πρώτος μου δάσκαλος, Ανδρέας και η σύζυγος του Όλγα στην περσινή Συνέλευση Περιφερείας στο ΟΑΚΑ. Με δέχτηκε με αγάπη στο σπίτι του, στο Γαλάτσι και αρχίσαμε μαζί τη μελέτη…
Ο τωρινός δάσκαλος μου, Θοδωρής, που με τη βοήθεια και τη συμπαράσταση του έκανα το μεγάλο βήμα… Είμαστε κοντά ο ένας στον άλλον και τον αισθάνομαι πραγματικά φίλο μου…
Στη διάρκεια της "μεγάλης θλίψης", θα χρειαστεί να παραμείνουμε στενά συνδεδεμένοι με την τοπική μας εκκλησία. Εικονογράφηση από τη ΣΚΟΠΙΑ του Νοέμβρη 2014 σελ.26. Μια φωτογραφία με πολύ νόημα...
Χθες ήταν για μια ξεχωριστή μέρα για μένα… Ίσως δοθεί μια μέρα ο χρόνος να σας εξηγήσω, ίσως πάλι και να μη δοθεί ποτέ… Με την εμπιστοσύνη που έχουμε αναπτύξει χρόνια εδώ πέρα, παρακαλώ δεχτείτε το χωρίς ερωτήσεις… Σαν μια εξομολόγηση φίλου που έχει ανάγκη να την κάνει για να νιώσει πιο λεύτερη η ψυχή του…
Στη ζωή μας προσπαθούμε ή πρέπει να προσπαθούμε, επιβάλλεται να κάνουμε τις αναγκαίες εκείνες κινήσεις που θα μας βοηθήσουν να δούμε καλύτερα τα πράγματα, να ξεκαθαρίσουμε οριστικά ορισμένα ζητήματα και να κάνουμε το επόμενο καθοριστικό βήμα. Αυτό που σίγουρα θα μας δώσει τη δύναμη και το κουράγιο να βοηθήσουμε κι άλλους, στο βαθμό που μπορούμε.
Κι έρχεται εκείνη η ώρα… Συζητάς λογικά, καταλαβαίνεις, αντιλαμβάνεσαι και αισθάνεσαι την ανάγκη να ευχαριστήσεις τον Δημιουργό για τις διευθετήσεις του, τις τόσο όμορφες και μοναδικές.
Μιάμιση ώρα νομίζεις, αίφνης, ότι είναι λίγο, πολύ λίγο. Έτσι κι αλλιώς η αίσθηση του χρόνου μετριέται αλλιώς στον καθένα από μας και πάντως δεν βοηθούν πολύ τα… κλασικά ρολόγια, πιστέψτε με. Ας είναι, χρειαζόμαστε ένα κοινό μέτρο σύγκρισης προκειμένου να αντιλαμβανόμαστε πού πάμε και κυρίως, πού βρισκόμαστε.
Πάντα μου άρεσε η καλή κουβέντα… Αυτή που έχει περιεχόμενο και ουσία… Που μπορεί να σε πάρει και να σε μεταφέρει αλλού. Εκεί που πραγματικά επιθυμεί η καρδιά σου… Είχα προετοιμαστεί κατάλληλα. Έτσι νόμιζα… Στην πραγματικότητα δεν βοήθησαν όλα αυτά τα κείμενα που βρήκα στην έρευνα μου, παρά μόνο στο να ανοίξει καλύτερα η καρδιά μου και να δεχτεί τις ευλογίες που άκουσαν τα αυτιά μου…
Ξέρω, τα πράγματα στη συνέχεια θα είναι ίσως πιο δύσκολα καθώς θα πρέπει να προσαρμόσω ολόκληρη τη ζωή μου σ΄ αυτό. Δεν με πειράζει καθόλου. Το αντίθετο. Νιώθω όμορφα για τις επιλογές μου…
Δρόμοι είναι που θα περπατήσω… Σοβαροί, οπωσδήποτε με συντροφιά όποτε είναι απαραίτητες την ευθύνη, την επιμέλεια, τη σωφροσύνη… Όμως αυτά, δεν είναι στοιχεία ξένα σε μένα. ‘Ως ένα βαθμό τα είχα πάντα. Και τώρα που ξέρω το λόγο και την αιτία, όλα θα είναι ασφαλώς καλύτερα…
Ένα πράγμα που με έχει βοηθήσει πολύ στο παρελθόν και νομίζω πως είναι το καλύτερο μέτρο για να πορεύεται κανείς στη ζωή, είναι η ψυχραιμία… Ευτυχώς, το είχα πάντα αυτό το προνόμιο. Πολύ περισσότερο τώρα, που ανοίγονται νέοι δρόμοι μπροστά μου και μάλιστα τόσο γρήγορα…
Θα συνεχίσω να χαμογελώ με εμπιστοσύνη στα πιστεύω μου και θα φροντίζω καθημερινά, οι στόχοι μου να ορίζονται μέσα από τις αρχές που κινούμαι. Αυτό δεν είναι δύσκολο. Είναι ζήτημα εκπαιδευμένης συνείδησης. Κι όταν ξέρω ότι γύρω μου, δίπλα μου, υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που λειτουργούν έτσι, μάλλον καθόλου δεν ανησυχώ…
Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι κάνω το σωστό… Εξάλλου αυτή δεν είναι μια απόφαση που πάρθηκε μέσα σε μια στιγμή έξαρσης… Καθόλου. Καλλιεργήθηκε με πολύ προσοχή για χρόνια και τώρα ήρθε η στιγμή για το πρώτο σοβαρό και μεγάλο βήμα.
Είναι γνωστό ότι τα σταθερά βήματα είναι αυτά που δίνουν καρπούς ώριμους, γλυκούς, χρήσιμους, παραγωγικούς… Ευχαριστώ όλους τους δασκάλους μου που με βοήθησαν να δω καθαρά αυτό το φως και να περπατήσω με σιγουριά στο όμορφο μονοπάτι που οδηγεί στα καλύτερα που μπορεί να ονειρευτεί κανείς.