Η έκδοση μιας εφημερίδας είναι ένας κύκλος. Μόλις ολοκληρωθεί ένα τεύχος και αφού περάσει λίγος καιρός και το χαρούν οι ανθρωποι του, αρχίζουμε να ετοιμάζουμε το επόμενο. Έτσι λοιπόν την Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2024 κατέβηκα στον Πειραιά για να παραλάβω το υλικό για το νέο τεύχος 176. Με χειμώνα καιρό, και τα χιόνια να έχουν φτάσει χαμηλά στην Πάρνηθα Όλα όμως θα γίνουν όπως ακριβώς πρέπει, έτσι ώστε το αποτέλεσμα να μας "γεμίζει" και να μας ενθουσιάζει. Μπορεί κάποιος να αγαπάει περισσότερο από τους γονείς του, ένα άρρωστο παιδί;
Ο 5χρονος ασθενής Ασά, φωτογραφίζεται με τη μητέρα του στο νοσοκομείο που νοσηλεύεται… Δίνει αυτή γυναίκα την αίσθηση ότι δεν αγαπά το παιδί της και δεν είναι δίπλα του να του συμπαρασταθεί; Φυσικά και όχι…
Η Ιντερπόλ έσπευσε να εκδώσει ένταλμα σύλληψης των γονιών που… απήγαγαν το παιδί τους από το νοσοκομείο της Αγγλίας, ως να ήταν τίποτα εγκληματίες… Λίγη σοβαρότητα δεν βλάπτει… Δείτε κι ΕΔΩ.
Μετά την παγκόσμια κινητοποίηση δείτε τον αδελφό του Ασα, που εξηγεί στο διαδίκτυο πως δεν κινδυνεύει. Αντί να ασχοληθούν οι γιατροί με αυτό το ζήτημα έσπευσαν στην Ιντερπόλ να καταγγείλουν την εξαφάνιση του μικρού από το νοσοκομείο… Δεν μας κάνει εντύπωση…
Δείτε τι λέει ο πατέρας του παιδιού, σχετικά με την ασθένεια του. Δυστυχώς το βίντεο δεν έχει ελληνικούς υπότιτλους, αλλά σας δίνει την αίσθηση του… άστοργου πατέρα; Να, γιατί κατέρρευσαν τα σενάρια τους και η είδηση εξαφανίστηκε τόσο γρήγορα… Διότι, δεν στηρίζονταν πουθενά. Και οι εντυπώσεις διαλύθηκαν γρήγορα…
Το περασμένο Σάββατο ήρθε με εντυπωσιακό τρόπο, αυτόν τον μοναδικό τρόπο που έχουν τα ΜΜΕ όταν θέλουν να προσελκύσουν το ενδιαφέρον, ένα θέμα στην επικαιρότητα, αλλά δεν κράτησε περισσότερο από δύο ημέρες στην ειδησεογραφία…
Με λίγα λόγια η είδηση έλεγε πως στη Βρετανία κάποιοι (άφηναν από τον τίτλο τους, σκόπιμα να εννοηθεί, ότι αυτοί ήταν οι γονείς του…) απήγαγαν έναν 5χρονο ασθενή από το νοσοκομείο που νοσηλεύονταν… Και επειδή το θέμα ήταν πολύ σοβαρό έκαναν δηλώσεις άνθρωποι της ιντερπόλ και εξέδωσαν ένταλμα σύλληψης σε εκατοντάδες χώρες για τους «άστοργους» γονείς, επισημαίνοντας πως η ζωή του μικρού εξαρτιόταν από μια μπαταρία η οποία δεν θα κρατούσε πολύ, φορτισμένη.
Τα ελληνικά ΜΜΕ, όπως και τα ΜΜΕ όλου του κόσμου έστρεψαν πάνω στην υπόθεση τα βλέμματα τους και τους φακούς της δημοσιότητας. Καθώς περνούσε η ώρα προσθέτονταν λεπτομέρειες, όπως ας πούμε, ότι οι γονείς του 5χρουνου ήταν Μάρτυρες του Ιεχωβά και το έκαναν αυτό (απήγαγαν δηλαδή το παιδί τους…) επειδή δεν ήθελαν να χειρουργηθεί με αίμα…
Μέχρι το μεσημέρι της ίδιας μέρας είχε πάρει διαστάσεις, καθώς άρχισαν να διατυπώνονται σενάρια ως προς το πού θα πήγαιναν οι γονείς με το παιδί τους…
Τελικά μέχρι το απόγευμα τους είχαν εντοπίσει στην Ισπανία και εξεδόθη σε βάρος του πατέρα ένταλμα σύλληψης για έκθεση σε κίνδυνο του ανήλικου παιδιού του. Λίγες ακόμα δραματικές περιγραφές για να υπάρχει σασπένς και μετά σιωπή… Ούτε μια καθησυχαστική δήλωση, ούτε τίποτα. Δυστυχώς συνηθίζει να λειτουργεί έτσι, ο Τύπος.
Δίνει τεράστιες διαστάσεις σ’ ένα θέμα χωρίς καν να το ψάξει και στη συνέχεια κάθε μέσο, ιδιαίτερα διαδικτυακό που συντηρείται από αδαείς και ανεύθυνους συντάκτες αναπαράγει το ζήτημα δίνοντας ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις.
Αυτό είναι το ένα θέμα… Η ευθύνη του Τύπου, έντυπου και ηλεκτρονικού να ενημερώνει σωστά τον κόσμο… Το τονίζουν στις σχολές δημοσιογραφίας από την πρώτη μέρα που πατάνε το πόδι τους εκεί οι σπουδαστές. Αλλά στα μέσα που θα εργαστούν οι εργοδότες απαιτούν «πιασάρικες» ειδήσεις…
Το άλλο αφορά ένα ζήτημα συνείδησης… Αν ως Μάρτυρες του Ιεχωβά θεωρούν ότι η ζωή είναι στο αίμα οφείλουν να σεβαστούν το πιστεύω τους. Κάθε αναπτυγμένη κοινωνία οφείλει να το κάνει αυτό. Εξάλλου η ιατρική έχει προχωρήσει πολύ και έχει ήδη επιτυχημένες αναίμακτες επεμβάσεις σε ασθενείς.
Ένα τρίτο, αφορά στην ιδιωτικότητα και το σεβασμό στην προσωπική ζωή του άλλου… Τι λέω τώρα… Αυτά είναι ψιλά γράμματα για τον κόσμο εκεί έξω… Εδώ με το παραμικρό βγάζουν στη δημοσιότητα οτιδήποτε θα τραβήξει το ενδιαφέρον… Στο παρελθόν, άλλωστε, οι παπαράτσι έτσι δούλευαν. Μόνο που τότε τα ΜΜΕ που ασχολούνταν με τέτοια θέματα ήταν δακτυλοδεικτούμενα, ενώ σήμερα τους μιμείται το σύνολο του Τύπου και το διαδίκτυο.
Αυτό ήταν… Επειδή ακριβώς δεν υπάρχει τίποτα το σοβαρό πίσω από αυτή την είδηση, μέσα σε ένα 24ωρο η είδηση… εξαφανίστηκε. Προσπάθησα αρκετά στο διαδίκτυο να βρω μερικά στοιχεία για να τα βάλω εδώ ως λίγκ, ώστε όσοι δεν γνωρίζετε να πάρετε μια… μυρωδιά περί τίνος πρόκειται.
Αυτό που δεν είπαν σε καμιά περίπτωση (έδωσαν μάλιστα την αίσθηση στην δημοσιότητα ότι συνέβαινε το αντίθετο…) είναι ότι δεν υπάρχει φυσιολογικός γονιός που να μην αγαπά και να μη θέλει το καλύτερο για το παιδί του. Κυρίως, όταν αυτό αφορά στην υγεία του.
Υποκρισία και αδιαφορία, αυτοί είναι οι πρώτοι χαρακτηρισμοί που τους αξίζουν… Και πραγματικά χρειάζεται μεγάλη προσοχή σχετικά με το πώς διαμορφώνουμε τη δική μας ενημέρωση από τα έντυπα τους ή τις ιστοσελίδες τους.
Λες και δεν είναι οι ίδιοι που έμεναν απαθείς από τους πρόσφατους βομβαρδισμούς των Ισραηλινών στους παιδικούς καταυλισμούς της Γάζας, στην Παλαιστίνη… Λες και δεν άκουσαν, δεν είδαν, δεν έμαθα για τη θνησιμότητα των παιδιών ή την εκμετάλλευση τους στην εργασία, στις χώρες του τρίτου κόσμου… Γεμάτος τέτοια θλιβερά πράγματα είναι ο πλανήτης μας.
Ευτυχώς, τα κροκοδείλια δάκρυα τους, στέρεψαν… Και το μόνο που έμεινε, τελικά, ήταν μια στυφή γεύση, από τον τρόπο που εκμεταλλεύονται τον ανθρώπινο πόνο και τα προβλήματα του… Και για μένα που ανάλωσα τη ζωή μου στη δημοσιογραφία, μια θλιβερή διαπίστωση για το πως το σύστημα λειτουργεί αποκλειστικά προς όφελος του. Χωρίς να ορρωδεί προ ουδενός.
Σχόλια (0)