Στις 4 Απριλίου 2025, κλείσαμε δέκα (10) χρόνια παντρεμένοι, με την σύντροφο της ζωής μου, Σούλα Αργυροπούλου. Και μπήκαμε στον 11ο!
«Παρών» με τη σκέψη, το μυαλό και την καρδιά μου στον σαρκικό αδελφό μου, τον Κωστή...
Το να ζεις μακριά ενέχει μια επιπλέον δυσκολία στο να εκφράσεις τα συναισθήματα σου, όταν κοντινοί σου άνθρωποι, όπως ο δικός μου σαρκικός αδελφός, ο Κωστής, που αυτόν τον καιρό βιώνει τα δικά του προβλήματα υγείας. Δεν μπορείς να πας στο νοσοκομείο, ούτε και εκείνοι που ζουν στο χωριό, λόγω των μέτρων κατά του κορονοϊού.
Έτσι μόνο η σκέψη, η καρδιά και το μυαλό συντηρούν αυτή την επαφή. Και η τηλεφωνική επικοινωνία, ιδιαίτερα με την Ελευθερία που ζει σχετικά κοντά τους, στο Ηράκλειο. Η άλλη κόρη του, η Πόπη, χρειάστηκε να «κατέβει» κοντά του, τώρα που βιώνει τις δυσκολίες του, από τον Βόλο όπου ζει με την οικογένεια της.
Πριν οκτώ χρόνια, καθώς ήμουν στο χωριό για διακοπές, Ιούλιο μήνα και είχαμε βρεθεί και οι δυο στη Γιορτή του Αγγειοπλάστη που γίνονταν στον προαύλιο χώρο του δημοτικού σχολείου Θραψανού, που τώρα έχει λαβωθεί από τον μεγάλο μετασεισμό του φετινού Σεπτέμβρη. Κι εκεί μπορέσαμε να ξαναδούμε τα πράγματα από μια άλλη σκοπιά. Πιο ανθρώπινη. Δείτε ΕΔΩ το δημοσίευμα που έκανα τότε στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ.
Ένα δημοσίευμα για την ανάγκη να τον γνωρίσω καλύτερα... Και είναι αλήθεια ότι από τότε κι έπειτα και οι δύο κάναμε το καλύτερο που μπορούσαμε, προς τη σωστή κατεύθυνση. Δεν παρέλειπα να πηγαίνω πιο συχνά σπίτι του, όταν κατέβαινα στο χωριό κι εκείνος ερχόταν με χαρά στο δικό μου. Δίναμε βάση σ’ αυτά που ένωναν και όχι σ’ αυτά που μας χώριζαν. Δείτε ΕΔΩ άλλο ένα δημοσίευμα που είχα κάνει στο παρελθόν.
Και στην ουσία δεν είχαμε απολύτως τίποτα να μας χωρίσει. Αλλά ήταν ανάγκη να έρθουμε πιο κοντά. Διότι, θες η διαφορά της ηλικίας, θες το γεγονός ότι δεν ζήσαμε και πολύ μαζί, δεν ξέραμε και πολλά πράγματα ο ένας για τον άλλον. Αυτό που μας βοήθησε πολύ, ήταν η καλή διάθεση να υπερβούμε όρια. Κυρίως όρια που δεν βάζαμε εμείς, αλλά άλλοι. Και τον ευχαριστώ γι’ αυτό. Εδώ στο αγγειοπλαστείο του, όπου δούλευε έως ότου οι δυνάμεις του τον εγκατέλειψαν.
Ο Κωστής μας θα είναι πάντα ο χαμογελαστός άνθρωπος, ο καλαμπουρτζής, αυτό που θα ήθελε ο καθένας να έχει στην παρέα του. Εργατικός και καλός οικογενειάρχης, έκανε, όσο οι δυνάμεις του, του το επέτρεπαν, το καλύτερο που μπορούσε. Θα είναι για πάντα ο αγαπημένος. Σε μια εποχή δύσκολη από πολλές απόψεις, είναι ωραίο να κάνεις όμορφες σκέψεις.
Σήμερα θα κινηθούμε σε ρετρό ρυθμούς. Αφορμή για αυτό είναι να κάνει κάποιος μια απλή βόλτα σε κάποιο επαρχιακό χωριό. Πλέον αρκετά χωριά της Ελλάδας μοιάζουν εγκαταλελειμμένα, καθώς έχουνε απομείνει εκεί μόνο ηλικιωμένοι άνθρωποι που προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανό ότι έχει μείνει όρθιο απ' του χρόνου τη λήθη.
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 20/11/2021
