Ολόκληρη η οικογένεια στο έργο... Μια εικόνα συνηθισμένη… Με το ίδιο όμορφο τρόπο θα μπορούσαν σπίτι τους να διαβάσουν ένα ωραίο βιβλίο…

Χθες, Κυριακή 25/01/2015, άνοιξαν οι Αίθουσες Βασιλείας του νέου κτιρίου στον Πειραιά. Κάποια στιγμή, ίσως αύριο, θα έχουμε τη χαρά να τη γνωρίσουμε από μέσα. Είναι, λένε, πανέμορφες…

Έχω τη χαρά να δώσω σήμερα στους αναγνώστες του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ κάτι από τη νέα ποιητική δουλειά του φίλου μου Γιάννη Χρυσέλη. Είναι ένα δείγμα γιατί ο Γιάννης ετοιμάζεται να στείλει τη δουλειά του στο τυπογραφείο να το κάνει βιβλίο με πολλά ακόμα περισσότερα ποιήματα.

Ο λόγος του είναι καθαρός. Ξέρει να τον χειρίζεται καλά και να παίζει με τις λέξεις έτσι ώστε το αποτέλεσμα να είναι πολύ όμορφο. Αισθάνομαι την ανάγκη να τον ευχαριστήσω και δημόσια για την εμπιστοσύνη του προς το Site και τους ανθρώπους που το ακολουθούν…

Εύχομαι γρήγορα να έχω τη χαρά να κρατήσω το νέο βιβλίο του στα χέρια μου…

Από την ποιητική συλλογή "Ο Δρόμος"

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ

Μα γιατί αυτή η ευφορία;

Γιατί αυτός ο αλαλαγμός μέσα στα ερείπια;

Εδώ συνέβη χαλασμός,

εδώ γκρεμίστηκε κι ερειπωμένη κείτεται η πόλη,

φωτιές ζώνουν τις γειτονιές και τις πλατείες

κι οι πλακωμένοι αγωνιούν μες στα χαλάσματα.

Εδώ θα έπρεπε κλαυθμός και μοιρολόγι.

Γιατί τόσες χαρές και τυμπανοκρουσίες;


Γιατί,

μα, επιτέλους, κάτι συνταρακτικό συνέβη

στη νυσταγμένη τούτη πόλη!


ΤΑ ΤΕΙΧΗ

Εγώ δεν αντιστάθηκα

όταν κατεδάφιζαν τα τείχη,

γιατί κρύβανε τον ήλιο

και με πλακώνανε στο στήθος.


Τώρα, βλαστήμησα τη μέρα,

τώρα, βλαστήμησα την ώρα.


Εγώ δεν αντιστάθηκα,

γιατί, φίλοι γκρέμισαν τα τείχη,

(που μου κρύβανε τον ήλιο

και με πλακώνανε στο στήθος).


Τώρα, με ζώσανε τα φίδια

κι οι βάρβαροι που μπαινοβγαίνουν.



ΜΑΥΡΟ

Δεν είναι από σκοτάδι

το μαύρο αυτό που λάμπει εκεί κάτω.

Δεν είν΄ τα μαύρα μάτια του παιδιού,

είναι η ψυχή του.

Μην το ρωτήσετε τι θέλει. Γιατί θα πει.



Γιατί θα πει…

-Δε θέλω!

Εσείς εκεί που μου απλώνετε

το γέλιο και το χέρι

φτιάξτε μια UNISEF που να μου φέρει πίσω

τους γονείς μου που σκοτώσατε.


Ο ΔΡΟΜΟΣ

Στο μονοπάτι το στενό

που ανηφορίζω μοναχός,

γυρνώ και ψάχνω κι απορώ.

Δεν είν΄ ο δρόμος μου αυτός.


Φίλοι μου το ΄παν και εχθροί

πως από δω πάει κι ο Θεός.

Μα εγώ το νιώθω. Δεν μπορεί.

Δεν είν΄ ο δρόμος μου αυτός.


Στο μονοπάτι το παλιό

που ανηφόριζα μικρός,

είχε νερά, δέντρα κι ανθούς.

Δεν είν΄ ο δρόμος μου αυτός.


Πως θα βρεθώ στην κορυφή

να ΄μαι του κόσμου όλου το φως,

μου ΄πες κι εσύ. Μα θα στο πω.

Δεν είν΄ ο κόσμος μου αυτός.


ΑΥΤΟΧΕΙΡΑΣ

Μάνα,

μην το βλαστημάς, δεν είναι το σχοινί

είναι οι άνθρωποι.

Μου κόβουν την ανάσα.

Μια πολιτεία στεγνή

χωρίς «το νερό της ζωής»

με πνίγει κάθε μέρα.

Κι ο αέρας της, λιγοστός,

δε μου φτάνει για να ζήσω.


Κοίτα,

τώρα που θα ΄ρθει η γειτονιά

να κλαις καλά. (μη σου φορτώσουν το έγκλημα.)

Nα μην ακούς που σε παρηγορούν,

άλλα έχουν στο νου τους.


ΤΟ ΣΑΡΑΚΙ

Μάνα,

η παλιά μου ψύξη δε μ΄ ενοχλεί πια,

τη σφαίρα απ΄ το στομάχι

την έχω αποβάλει.

Δε μ΄ ενοχλεί που χάθηκα νωρίς.

Μα ένα σκουλήκι με ροκανίζει μέρες τώρα,

έχει φτάσει στο μεδούλι.

Κι έχει μια βία στο φαΐ.


Ας είναι…

Φτάνει που ζει από μένα.

Όταν θα μείνει από τροφή

θα ΄χω κι εγώ λησμονηθεί,

κι αυτό είναι το σαράκι που με τρώει.

Είναι σαφές ότι μας φροντίζει και μας αγαπά ο Θεός μας. Δείτε την αναγνωσιμότητα του επίσημου Siteτων Χριστιανών Μαρτύρων του Ιεχωβά μέσα σε δυο χρόνια… Δεν είναι εντυπωσιακή η επισκεψιμότητα; Δείτε το κι εσείς, αν θέλετε πατώντας ΕΔΩ. Αξίζει να ληφθεί υπόψη ότι τα στοιχεία αφορούν την περίοδο πριν από την εκστρατεία για το Site τον περασμένο Αύγουστο…

Κατά καιρούς φτάνουν στο e-mail μου πολύ όμορφα πράγματα. Θα τα αξιολογώ και λέω μερικά από αυτά να τα μοιραζόμαστε. Σήμερα λοιπόν θα δώσω βήμα στον φίλο μου, Ευκλείδη. Μου το έστειλε, δεν ήταν σίγουρος αν ήρθε και με πήρε τηλέφωνο για να μιλήσουμε κι από κοντά. Ο Ευκλείδης είναι ένας τακτικός αναγνώστης του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ.

Φαντάσου την εξής σκηνή:

Μια μέρα έρχεσαι στο σπίτι και βρίσκεις ένα δέμα στην πόρτα, με μια επιγραφή που λέει: "Έχεις δέμα από τον δημιουργό σου τον Ιεχωβά"

Μπαίνεις στο σπίτι και ανυπόμονα ανοίγεις το δέμα. Μέσα του βρίσκεις έναν καθρέφτη και μια επιστολή που γράφει τα εξής:

"Αγαπητό μου δημιούργημα, σου δίνω αυτόν τον καθρέφτη, ώστε να μπορείς να πάρεις μια καλύτερη εικόνα του εαυτού σου,

δες λοιπόν μόνος / η σου ...

Τι βλέπεις;

Ένα κουρασμένο πρόσωπο, λίγες ρυτίδες, μεγάλα μάτια που δεν μπορείς να κρατήσεις ανοιχτά, στο τέλος μιας κουραστικής μέρας;

Βλέπεις επίσης, την καρδιά σου, τα πληγωμένα της συναισθήματα την λυπημένη ή την χαρούμενη κατάσταση του νου σου;

Τώρα που έχεις παρατηρήσει τον εαυτό σου αρκετό χρονικό διάστημα, καθάρισε τον καθρέφτη και κοίταξε πάλι, τώρα θέλω να δείς το πώς εγώ σε βλέπω.

Είσαι ένα δημιούργημα πλασμένο από τα χέρια μου, είσαι από σκόνη, μα είσαι ΠΟΛΥΤΙΜΗ σκόνη στα μάτια μου!

Όταν τα μάτια μου, περιφέρονται στη γή, η καρδιά μου σκιρτάει από χαρά όταν βλέπει την αγάπη σου προς εμένα και πόσο ευχαριστημένος/νη είσαι όταν έχεις φτάσει έναν από τους στόχους σου.

Βλέπω επίσης, την ομορφιά στο χαμόγελό σου, την ειλικρίνεια της καρδιάς σου, αλλά και την βοήθεια που προσφέρεις στους άλλους.

Επίσης, βλέπω τι κάνεις για εμένα κάθε μέρα, όταν με αναζητάς στον Λόγο μου τον Άγιο, όταν μιλάς για εμένα και όταν με δοξάζεις με τα χείλη σου.

Ωστόσο, έχω παρατηρήσει επίσης και κάτι άλλο: Βλέπω ότι είσαι κουρασμένος/η, και ότι το σώμα σου υποφέρει. Ναι, το έχω δει και νιώθω τον πόνο σου!

Γνωρίζω ότι αυτό το σύστημα είναι που σου προκαλεί δυστυχία, ότι έχεις βαρεθεί να αγωνίζεσαι, κι ότι είσαι φοβισμένος/νη.

Και η καρδιά σου είναι άλλοτε θλιμμένη κι άλλοτε πικραμένη. Από την άλλη πλευρά βλέπω την υπεράνθρωπη προσπάθεια σου, θέλεις να συνεχίσεις να παραμένεις σταθερός/η και ότι τόσο η καρδιά όσο και ο νους σου συνεχίζει τον αγώνα και δεν θέλεις να με εγκαταλείψεις.

Γι' αυτό θέλω να γνωρίζεις ότι εγώ κλαίω όταν κλαις, και όταν είσαι χαρούμενος/νη, είμαι χαρούμενος, πάρα πολύ.

Παρακαλώ δως μου το χέρι σου να σε βοηθήσω, επίτρεψέ μου να σε προστατεύω σαν πατέρας, επίτρεψέ μου να είμαι βάλσαμο για την καρδιά και την ψυχή σου σαν στοργικός γιατρός.

Επίτρεψέ μου ακόμα, να σε οδηγήσω να δεις πόσο ευτυχισμένη μπορεί να είναι μια τέλεια ζωή.

Σε γνωρίζω σαν άτομο !

Παρακαλώ μην με εγκαταλείψεις, διότι η φιλία μας μαζί την αυξανόμενη πίστη σου μπορεί να σε βοηθήσει να ξεπεράσεις όλες τις δοκιμασίες !"

Έχοντας φτάσει στο τέλος της επιστολής, ίσως ρωτήσεις με ταπεινή καρδιά: "Αγαπητέ Ιεχωβά Θεέ! Δεν αξίζω αυτό το δώρο. Γιατί να το δώσεις σε εμένα;

Και ο Ιεχωβά απαντάει: "Δεν καταλαβαίνεις; Είναι για εσένα, επειδή σε αγαπώ πολύ!"

Θυμίσου τα λόγια μου:

Ησαΐας 41:10,13

«Μη φοβάσαι, γιατί εγώ είμαι μαζί σου. Μην ατενίζεις γύρω σου, γιατί εγώ είμαι ο Θεός σου. Θα σε ενδυναμώσω. Μάλιστα θα σε βοηθήσω. Ναι, θα σε κρατήσω γερά με το δεξί μου χέρι της δικαιοσύνης".»

«Διότι εγώ, ο Ιεχωβά ο Θεός σου, πιάνω σφιχτά το δεξί σου χέρι, και σου λέω: "Μη φοβάσαι. Εγώ θα σε βοηθήσω"».

με όσια αγάπη

ο Δημιουργός, Πατέρας, και Φίλος σου

Με αδελφική εκτίμηση

Ευκλείδης

Ευχαριστούμε πολύ, αδελφέ για την όμορφη ιστορία σου… Συγκινηθήκαμε και πήραμε τα μηνύματα μας…

Το σκίτσο είναι από το χθεσινό πρωτοσέλιδο της εβδομαδιαίας πολιτικής, σατιρικής εφημερίδας ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ...

Σάββατο. Σήμερα, τελούμε
υπό την προστασία του εκλογικού νόμου.
«Η Κεφαλονιά σήμερα δίνει το μήνυμα της νίκης»
«η Πάτρα σήμερα δίνει το μήνυμα της νίκης»
«η Ορεστιάδα δίνει το μήνυμα της νίκης»
«η Θεσσαλονίκη…Η Αθήνα…Η Κέρκυρα…»
Αυτά μέχρι χτες.
Σήμερα, Σάββατο, ώρα ευθύνης και περισυλλογής.

Τέσσερις πέντε πορτοκαλιές  - μέσα σ΄ ένα μήνα -
γέμισαν τον κήπο μου φύλλα και σκουπίδια ως το γόνατο.
Ευκαιρία για περιμάζεμα.
Σάρωση. Περισυλλογή. Τα σκουπίδια στον κάδο.
Το δικό μου μήνυμα νίκης…
Μια συμβολική πολιτική πράξη.

• Του Γιάννη Χρυσέλη

• Το κομμάτι αυτό δημοσιεύεται σήμερα Σάββατο 24/01/2015 στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στην στήλη μου «Επισημάνσεις».

Η αφίσα της ταινίας «Μία οικογενειακή υπόθεση» | «Α FamilyAffair», σε σκηνοθεσία Αγγελικής Αριστομενοπούλου, ώρες: 22:20, ΑΙΘΟΥΣΑ Δαναός 2.

Τελικά δεν κατάφερα να τη δω αυτή την ταινία. Και ήθελα τόσο… Πήγα μέχρι την αίθουσα προβολής στον κινηματογράφο της Πανόρμου, αλλά δυστυχώς είχε παράσταση μόνο10:20. Έφυγα. Ίσως μια άλλη φορά…

Οι Ξυλούρηδες είναι η πιο γνωστή μουσική οικογένεια της Ελλάδας. Από τον θρυλικό Νίκο Ξυλούρη και τα αδέρφια του, τον φημισμένο λυράρη Ψαραντώνη και τον δεξιοτέχνη λαουτιέρη Ψαρογιάννη, μέχρι τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους, τρεις γενιές μουσικών κρατούν ζωντανή τη μουσική παράδοση της οικογένειας και την μεταφέρουν σε χιλιάδες θαυμαστές ανά τον κόσμο.

Με κεντρικούς χαρακτήρες τον Ψαρογιώργη (Γιώργη Ξυλούρη), τα τρία παιδιά του που σπουδάζουν στην Μελβούρνη, και τον πατέρα του, Ψαραντώνη, η ταινία ακολουθεί την οικογένεια μέσα από επαγγελματικές προκλήσεις και δύσκολες προσωπικές αποφάσεις, και καταγράφει τη ζωή τους για διάστημα δύο ετών.

Η ταινία ξεκινάει το 2012. Είναι μια χρονιά κρίσιμων αποφάσεων και αλλαγών για την οικογένεια του Ψαρογιώργη, που ζει μεταξύ Κρήτης και Αυστραλίας.

Ο Γιώργης περιοδεύει ασταμάτητα στην Κρήτη και σε όλον τον κόσμο, τραγουδώντας και παίζοντας λαούτο. Είναι ο συνεχιστής μιας παράδοσης που έχει κληρονομήσει από τον πατέρα του Ψαραντώνη και τον θείο του, τον θρυλικό Νίκο Ξυλούρη.

Η ταινία μεταφέρει τον θεατή στην Κρήτη, εκεί όπου η μουσική παράδοση βιώνεται καθημερινά μέσα από τις γιορτές, τους γάμους και τα πανηγύρια. Ο Γιώργης δεν λέει ποτέ «όχι» όταν τον προσκαλούν να παίξει -θεωρεί καθήκον του να κρατάει ζωντανή την μουσική του τόπου του. Όπως καθήκον του είναι να μεταφέρει τη γνώση του για τη μουσική και το πάθος του για την Κρήτη, στα τρία του παιδιά, Νίκο, Αντώνη και Απολλωνία. «Αυτή την παράδοση δεν την κουβαλάμε σαν βάρος» λέει ο Γιώργης, «είναι μέρος της ζωής μας, του ποιοι είμαστε. Σαν το οξυγόνο, τη χρειαζόμαστε για να ζήσουμε».

Όμως η οικογένεια του Γιώργη βρίσκεται σε ένα σημαντικό σταυροδρόμι. Η 16χρονη κόρη του, Απολλωνία, μετακομίζει στην Αυστραλία για να τελειώσει το σχολείο. Εκεί, ζει με δύο της αδέλφια που ήδη σπουδάζουν μουσική. Η ταινία καταγράφει την καθημερινότητα τους στη Μελβούρνη καθώς ανακαλύπτουν έναν νέο κόσμο.

Δύο μήνες αργότερα, υποδέχονται στη Μελβούρνη τον πατέρα τους και τον παππού τους, Ψαραντώνη. Οι τρεις γενιές, θα παίξουν για πρώτη φορά μαζί επί σκηνής σε μια μεγάλη συναυλία, στο Φεστιβάλ Womadelaide. Καθώς πλησιάζει η μέρα της συναυλίας, η ένταση και η αγωνία τους μεγαλώνει και η σχέση τους δοκιμάζεται. Είναι για όλους μία κορυφαία μουσική και οικογενειακή στιγμή, προτού ο καθένας συνεχίσει το δικό του δρόμο.    

Από τα ορεινά τοπία των Ανωγείων μέχρι τις ερήμους της Αυστραλίας, ξεδιπλώνεται το πορτραίτο μιας οικογένειας που έχει τη δύναμη να θυσιάσει -και να κερδίσει- τα πάντα μέσα από τη μουσική.

• Πηγή: http://www.danaoscinema.gr
• Δείτε ΕΔΩ τι γράφει και η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ για την ίδια ταινία.

Στο σπίτι των φίλων μας Μιχάλη και Γιώτας, πέρσι τον Νοέμβρη, την εβδομάδα που είχε έρθει ως επισκέπτης ο επίσκοπος Περιοχής μας, αδελφός Ιορδάνης Σκερλετίδης, στην εκκλησία μας. Μια όμορφη βραδιά ανάμεσα σε φίλους…


Άλλη μια φωτογραφία από το έργο σταντ στο κέντρο της Αθήνας… Οι περισσότεροι αδελφοί που εμφανίζονται εδώ, είναι φίλοι και γνωστοί… Μια όμορφη παρέα για αδιαμφισβήτητα καλό σκοπό…


Με τις όποιες καιρικές συνθήκες οι αδελφοί σε όλον τον κόσμο, πέρα έξω και μακριά από τον κόσμο, είναι στο έργο διακήρυξης των καλών νέων… Οι εκλογές στην Ελλάδα την Κυριακή είναι κάτι που δεν τους αφορά. Εκείνοι έχουν ήδη την καλύτερη κυβέρνηση…

Θυμηθείτε μερικές αλήθειες για τα προβλήματα: Στο σχολείο μαθαίναμε να τα λύνουμε. Στη σχολείο της ζωής ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ να τα λύνουμε!

Η "επιστήμη" της δημιουργικής σκέψης υπαγορεύει πως όταν λύνουμε ένα πρόβλημα το μυαλό μας παραμένει ενεργό, δημιουργικό και δυναμώνει.

Συχνά κάποιοι δίνουν δύσκολες ασκήσεις προς επίλυση στον εαυτό τους και κάποιες φορές, επιμένουν στο να αναζητήσουν περισσότερες από δέκα πιθανές λύσεις / απαντήσεις. Κι ενώ στην αρχή δυσανασχετούν, στο τέλος βλέπουν ότι η εξεύρεση περισσότερων λύσεων σε ένα πρόβλημα δεν είναι μόνο εφικτή αλλά και μια ευχάριστη, δυναμωτική και χρήσιμη δεξιότητα.

Μια δεξιότητα που μαθαίνεται.

Γι αυτό, να θυμάστε πως το πρώτο βήμα στην επίλυση ενός προβλήματος, μιας στενάχωρης κατάστασης δεν είναι να ρωτάμε τα "γιατί" αλλά να κάνουμε την ερώτηση "Πώς;"

Πώς θα το λύσω;

Πώς θα το αντιμετωπίσω δημιουργικά;

Πώς θα βρω την αποτελεσματικότερη επιλογή;

Θα έρθει και η ώρα των "γιατί;". Αυτό που έχει σημασία να θυμόμαστε είναι ότι το μυαλό μας αντέχει στην πίεση της δημιουργίας. Έτσι "ξεχειλώνει". Ενώ συρρικνούται από την αδυναμία της προσπάθειας και την απουσία της διάθεσης για επίλυση ενός μικρού ή μεγάλου προβλήματος.

Μη φοβάστε τα προβλήματα. Να φοβάστε το φόβο να τα λύσετε.

• Πηγή: http://akis-angelakis.com