Οι εποχές είναι δύσκολες, τα προβλήματα πολλά και μεγάλα και η εμπιστοσύνη μας δοκιμάζεται στην πράξη, συχνά με επώδυνα αποτελέσματα. Ο αδελφός Έντμουντ Σμιτ με τη σύζυγο του, Μπριγκίτε…


Σκεφτείτε τούτο: Δεν είναι καλό να μαθαίνουμε από τα παθήματα των άλλων, αντί να περιμένουμε να βιώσουμε τα χειρότερα για να μάθουμε; Η Αγία Γραφή είναι γεμάτη από θετικά και αρνητικά παραδείγματα. Ας επωφεληθούμε ουσιαστικά, διαβάζοντας την…


Λάθη μπορεί να κάνουμε όλοι, μικροί και μεγάλοι… Το ζητούμενο είναι να μαθαίνουμε από αυτά και αφού μετανιώνουμε, να φροντίσουμε να μην τα επαναλάβουμε… Κύρηγμα στη Λουιζιάνα, αρχές της δεκαετίας του 1940.

Αφήγηση από τον Έντμουντ Σμιτ

Καθώς ετοιμαζόμουν να παρουσιαστώ ενώπιον ενός δικαστηρίου στη Νέα Υόρκη, τον Οκτώβριο του 1943, θυμήθηκα την παραπάνω συμβουλή. Στα 25 μου, είχα περάσει σχεδόν τέσσερα χρόνια στη φυλακή λόγω Χριστιανικής ουδετερότητας. Όπως οι πρώτοι ακόλουθοι του Ιησού, έτσι και εγώ ήμουν αποφασισμένος “να υπακούω στον Θεό ως άρχοντα μάλλον παρά στους ανθρώπους”. (Πράξεις 5:29) Αλλά προτού σας μιλήσω για αυτό, θα ήθελα να σας εξηγήσω πώς ανέπτυξα τόσο ισχυρή πίστη στον Θεό.

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ στις 23 Απριλίου 1922, στο Κλίβελαντ του Οχάιο των ΗΠΑ, στο διαμέρισμά μας, πάνω από το αρτοποιείο του πατέρα μου. Έπειτα από τέσσερις μήνες, ο πατέρας μου, ο Έντμουντ, παρακολούθησε μια συνέλευση των Σπουδαστών της Γραφής (όπως αποκαλούνταν τότε οι Μάρτυρες του Ιεχωβά) στο Σίνταρ Πόιντ, κοντά στο Σαντάσκι, περίπου εκατόν εξήντα χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μας.

Σε εκείνη τη συνέλευση, δόθηκε στους εκπροσώπους η παρότρυνση: «Διαφημίστε, διαφημίστε, διαφημίστε τον Βασιλιά [του Θεού] και τη βασιλεία του». Την επόμενη Κυριακή, ο πατέρας μου άρχισε να συμμετέχει σε εκείνο το έργο, το οποίο συνέχισε επί 66 χρόνια, μέχρι το θάνατό του, στις 4 Ιουλίου 1988. Η μητέρα μου, η Μαίρη, πέθανε πιστή στον Θεό το 1981.

Συμμετέχω Μαζί με τους Γονείς μου στη Λατρεία

Η οικογένειά μας ήταν συνταυτισμένη με την πολωνική εκκλησία του Κλίβελαντ. Τα απογεύματα του Σαββάτου, πολλά παιδιά συμμετείχαμε μαζί με τους μεγαλύτερους στο κήρυγμα των καλών νέων από σπίτι σε σπίτι. Τις Κυριακές, οι γονείς μας άκουγαν μια Γραφική ομιλία στην κύρια αίθουσα του χώρου όπου συναθροιζόμασταν. Την ίδια στιγμή, ένας έμπειρος δάσκαλος της Αγίας Γραφής μελετούσε με εμάς—περίπου 30 νεαρά άτομα—χρησιμοποιώντας το βοήθημα Η Κιθάρα του Θεού. Σύντομα, διεξήγα και εγώ Γραφικές μελέτες, με καλά αποτελέσματα.

Τον Ιούλιο του 1931, η οικογένειά μας, στην οποία τώρα είχε προστεθεί και ο αδελφός μου, ο Φρανκ, παρακολούθησε άλλη μία συνέλευση των Σπουδαστών της Γραφής, αυτή τη φορά στο Κολόμπους, περίπου εκατόν εξήντα χιλιόμετρα νότια. Τότε ήταν που οι Σπουδαστές της Γραφής υιοθέτησαν ολόκαρδα το βασισμένο στη Γραφή όνομα Μάρτυρες του Ιεχωβά. (Ησαΐας 43:10-12) Στα πλαίσια εκείνης της περίστασης, συμμετείχα στη διακονία προσκαλώντας τους ανθρώπους να ακούσουν τη δημόσια διάλεξη από τον Ι. Φ. Ρόδερφορντ, ο οποίος είχε τότε την επίβλεψη του έργου των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Έκτοτε, για περισσότερα από 79 χρόνια, η ζωή μου περιστρέφεται γύρω από την υπηρεσία του Ιεχωβά Θεού σε συνεργασία με το λαό του.

Δύσκολοι Καιροί και Ανταμειφτική Διακονία

Το 1933 η Μεγάλη Οικονομική Κρίση ήταν αισθητή παγκοσμίως. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, πάνω από 15 εκατομμύρια άνθρωποι, δηλαδή το ένα τέταρτο του εργατικού δυναμικού, ήταν άνεργοι. Ολόκληρες πόλεις χρεοκοπούσαν, και δεν υπήρχε κοινωνική ασφάλιση ή πρόνοια για τους φτωχούς. Ωστόσο, οι Χριστιανοί αδελφοί και αδελφές μας βοηθούσαν ο ένας τον άλλον. Τις Κυριακές, η οικογένειά μας έφερνε στο χώρο των συναθροίσεων ψωμί και γλυκίσματα από το αρτοποιείο μας για να τα μοιραστεί με τους άλλους. Όσα χρήματα είχε ο πατέρας μου στο τέλος του μήνα, αφού πλήρωνε τους λογαριασμούς, τα έστελνε στα κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μπρούκλιν, στη Νέα Υόρκη. Ήξερε ότι αυτά θα χρησιμοποιούνταν για την εκτύπωση Γραφικών εντύπων.

Εκείνα τα χρόνια, οι ραδιοφωνικές εκπομπές έπαιζαν σημαντικό ρόλο στη διακονία μας. Πάνω από 400 σταθμοί μετέδιδαν Γραφικές ομιλίες οι οποίες εκφωνούνταν στις συνελεύσεις μας. Τη δεκαετία του 1930, οι Μάρτυρες παρήγαν επίσης φωνογράφους και δίσκους στο εργοστάσιό τους στο Μπρούκλιν. Χρησιμοποιούσαμε αυτά τα εφόδια στη διακονία μας και αναφέραμε στην έκθεσή μας πόσες φορές παίζαμε τους δίσκους με τις Γραφικές ομιλίες σε άτομα που δεν ήταν Μάρτυρες, καθώς και πόσοι τους άκουγαν.

Το 1933, ο Αδόλφος Χίτλερ και το ναζιστικό κόμμα ανέλαβαν την εξουσία στη Γερμανία. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά εκεί υπέστησαν σφοδρό διωγμό λόγω της Χριστιανικής τους ουδετερότητας. (Ιωάννης 15:19· 17:14) Πολλοί Μάρτυρες στη Γερμανία φυλακίζονταν ή στέλνονταν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης επειδή αρνούνταν να συμμετέχουν σε πολιτικές δραστηριότητες ή να πουν «Χάιλ Χίτλερ». Αρκετοί εκτελέστηκαν, ενώ άλλοι υποχρεώθηκαν να δουλεύουν μέχρις εξόντωσης. Λόγω της κτηνώδους μεταχείρισης, πολλοί πέθαναν λίγο μετά την απελευθέρωσή τους. Εντούτοις, δεν είναι τόσο γνωστή η κακομεταχείριση που υπέστησαν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά σε άλλες χώρες, όπως στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Το 1940, παρακολουθήσαμε μια συνέλευση στο Ντιτρόιτ του Μίσιγκαν. Εκεί, στις 28 Ιουλίου, βαφτίστηκα συμβολίζοντας την αφιέρωσή μου στον Ιεχωβά Θεό. Έναν μήνα πριν από τη συνέλευση, το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών είχε αποφανθεί ότι η άρνηση χαιρετισμού της σημαίας συνιστούσε ομοσπονδιακό αδίκημα που τιμωρούνταν με αποβολή από το σχολείο. Πώς αντιμετώπισαν οι Μάρτυρες αυτή την απόφαση; Πολλοί έθεσαν σε λειτουργία δικά τους σχολεία για την εκπαίδευση των παιδιών τους. Τα ονόμαζαν Σχολεία της Βασιλείας.

Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε αρχίσει το Σεπτέμβριο του 1939 στην Ευρώπη, και η πολεμική υστερία σάρωσε τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι νεαροί Μάρτυρες υφίσταντο παρενοχλήσεις και ξυλοδαρμούς από παροδηγημένους νεαρούς αλλά και ενηλίκους. Αναφέρθηκε ότι, από το 1940 ως το 1944, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στις Ηνωμένες Πολιτείες δέχτηκαν 2.500 και πλέον βίαιες οχλοκρατικές επιθέσεις. Ο διωγμός κλιμακώθηκε όταν οι Ιάπωνες επιτέθηκαν στο Περλ Χάρμπορ, στις 7 Δεκεμβρίου 1941. Λίγες εβδομάδες νωρίτερα, είχα αρχίσει να υπηρετώ ως σκαπανέας, όπως αποκαλούνται οι ολοχρόνιοι διάκονοι των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Με τις οικονομίες μου, αγόρασα ένα τροχόσπιτο μήκους 7 μέτρων, και αρκετοί από εμάς μετακομίσαμε στη Λουιζιάνα για να υπηρετήσουμε εκεί.

Διωγμός στο Νότο

Οι ντόπιοι μάς έδωσαν την άδεια να σταθμεύσουμε το τροχόσπιτο σε μια έκταση με δέντρα πεκάν κοντά στην πόλη Τζενερέτ. Κάποιο Σάββατο αποφασίσαμε να κάνουμε δημόσιο κήρυγμα στο δρόμο, αλλά ο διοικητής της αστυνομίας κινητοποίησε τους άντρες του και μας έθεσε υπό κράτηση στο δημαρχείο. Έξω μαζεύτηκε ένας όχλος 200 περίπου ατόμων, και η αστυνομία μάς άφησε να φύγουμε χωρίς καμιά προστασία. Ευτυχώς, ο όχλος έκανε τόπο και μας επέτρεψε να περάσουμε. Την επομένη, πήγαμε στο Μπάτον Ρουζ, μια μεγάλη γειτονική πόλη, για να πούμε στους ομοπίστους μας τι είχε συμβεί.

Όταν επιστρέψαμε στην Τζενερέτ, βρήκαμε ένα σημείωμα κολλημένο στην πόρτα του τροχόσπιτου: «Παρακαλώ ελάτε να με βρείτε στον καταυλισμό της πετρελαιοπηγής». Είχε την υπογραφή «Ε. Μ. Βον». Βρήκαμε τον κ. Βον, και εκείνος μας προσκάλεσε σε γεύμα με τη σύζυγό του. Είπε ότι ο ίδιος και οι άντρες του ήταν ανάμεσα στο πλήθος το Σάββατο και ότι, αν χρειαζόταν, θα μας προστάτευε από τον όχλο. Εκτιμήσαμε την ενθάρρυνση και την υποστήριξή του.

Την επομένη, αστυνομικοί με όπλα στα χέρια μάς συνέλαβαν και κατέσχεσαν τα έντυπά μας. Πήραν τα κλειδιά του τροχόσπιτου και με έκλεισαν 17 μέρες στην απομόνωση χωρίς να μου δίνουν σχεδόν τίποτα να φάω. Ο κ. Βον προσπάθησε να μας βοηθήσει, αλλά δεν κατάφερε και πολλά. Κατά τη διάρκεια της κράτησής μας, ο όχλος μάς λήστεψε και έκαψε όλα τα υπάρχοντά μας, μαζί και το τροχόσπιτο. Τότε δεν καταλάβαινα ότι ο Ιεχωβά με προετοίμαζε για όσα θα αντιμετώπιζα σύντομα.

Φυλάκιση στο Βορρά

Έναν μήνα αφότου επέστρεψα στο βορρά, διορίστηκα ειδικός σκαπανέας στην πόλη Όλιαν, της πολιτείας της Νέας Υόρκης, ώστε να υπηρετήσω μαζί με άλλους Μάρτυρες. Εκεί, η κυβέρνηση μου ζήτησε να εγγραφώ στα στρατιωτικά μητρώα και με χαρακτήρισαν αντιρρησία συνείδησης. Αφού πέρασα από σωματικά και ψυχιατρικά τεστ, σφράγισαν τα χαρτιά μου με την ένδειξη: «Υποψήφιος για την Ακαδημία Αξιωματικών».

Κατάφερα να συνεχίσω το έργο σκαπανέα για έναν περίπου χρόνο. Έπειτα, το 1943, επειδή αρνήθηκα να διακόψω τη διακονία μου και να παρουσιαστώ για στρατιωτική εκπαίδευση, το FBI με συνέλαβε και με διέταξε να παρουσιαστώ στο ομοσπονδιακό δικαστήριο, στην πόλη Σίρακιουζ, της πολιτείας της Νέας Υόρκης, την επόμενη εβδομάδα προκειμένου να δικαστώ. Μου απαγγέλθηκε κατηγορία, και η δίκη μου ορίστηκε να γίνει σε δύο μέρες.

Υπερασπίστηκα μόνος μου τον εαυτό μου. Στις Χριστιανικές μας συναθροίσεις, εμείς οι νεαροί Μάρτυρες λαβαίναμε εκπαίδευση για το πώς να υπερασπιζόμαστε τα συνταγματικά μας δικαιώματα στο δικαστήριο και το πώς να φερόμαστε σωστά εκεί. Θυμόμουν καλά τη συμβουλή που αναφέρεται στην αρχή αυτού του άρθρου. Μερικοί δημόσιοι κατήγοροι παραπονιούνταν μάλιστα ότι οι Μάρτυρες ήξεραν το νόμο καλύτερα από ό,τι οι ίδιοι! Οι ένορκοι, όμως, με έκριναν ένοχο. Όταν ο δικαστής ρώτησε αν είχα να δηλώσω κάτι άλλο, απλώς απάντησα: «Σήμερα δικάζεται το έθνος ενώπιον του Θεού όσον αφορά το πώς μεταχειρίζεται εκείνους που τον υπηρετούν».

Καταδικάστηκα σε τετραετή εγκλεισμό στην ομοσπονδιακή φυλακή στο Τσιλεκόθι του Οχάιο. Εκεί διορίστηκα γραμματέας ενός αξιωματικού της φυλακής. Έπειτα από μερικές εβδομάδες, ήρθε στο γραφείο μας ένας ειδικός ανακριτής από την Ουάσινγκτον, D.C. και είπε ότι έκαναν έρευνα για τον Χέιντεν Κάβινγκτον. Αυτός ήταν δικηγόρος των Μαρτύρων του Ιεχωβά και θεωρούνταν ένας από τους πιο διακεκριμένους συνταγματολόγους της Αμερικής.

Ο ανακριτής είπε ότι ήθελε τους πλήρεις φακέλους δύο κρατουμένων—του Ντάνι Χερτάντο και του Έντμουντ Σμιτ. «Τι σύμπτωση», είπε ο προϊστάμενός μου, «από εδώ ο κ. Σμιτ». Ο ανακριτής είχε έρθει με μυστική αποστολή, αλλά ξαφνικά διαπίστωσε ότι τα είχαμε μάθει όλα. Σύντομα με μετέθεσαν στα μαγειρεία.

Σκαπανικό, Μπέθελ και Γάμος

Στις 26 Σεπτεμβρίου 1946, αποφυλακίστηκα με υφ’ όρον απόλυση και συνέχισα το σκαπανικό, αυτή τη φορά στην Εκκλησία Χάιλαντ Παρκ, στην Καλιφόρνια. Αργότερα, το Σεπτέμβριο του 1948, εκπληρώθηκε ο πολυπόθητος στόχος μου. Προσκλήθηκα να υπηρετήσω ως αρτοποιός στα κεντρικά γραφεία (Μπέθελ), στο Μπρούκλιν, όπου παράγονται Γραφικά έντυπα τα οποία χρησιμοποιούνται στο παγκόσμιο έργο μας κηρύγματος. Αμέσως άφησα την εργασία που είχα ως ζαχαροπλάστης σε ένα εστιατόριο στο Γκλέντεϊλ και μετακόμισα στο Μπέθελ.

Έπειτα από εφτά χρόνια, το 1955, διεξάχθηκαν στην Ευρώπη αρκετές διεθνείς συνελεύσεις. Η οικογένειά μου μού κάλυψε τα έξοδα για να πάω. Απόλαυσα τις συνελεύσεις στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στη Ρώμη και ιδιαίτερα στη Νυρεμβέργη της Γερμανίας, όπου περισσότερα από 107.000 άτομα συγκεντρώθηκαν στο τεράστιο στάδιο στο οποίο ο Χίτλερ επιθεωρούσε κάποτε περήφανος τα στρατεύματά του. Μεταξύ των παρευρισκομένων υπήρχαν Μάρτυρες τους οποίους ο Χίτλερ είχε ορκιστεί να εξοντώσει. Τι συναρπαστική εμπειρία ήταν το να βρίσκομαι ανάμεσά τους!

Στη συνέλευση της Νυρεμβέργης, γνώρισα και ερωτεύτηκα μια νεαρή Γερμανίδα Μάρτυρα του Ιεχωβά—την Μπριγκίτε Γκέρβιν. Παντρευτήκαμε μέσα σε λιγότερο από έναν χρόνο και πήγαμε στο Γκλέντεϊλ για να ζήσουμε κοντά στους γονείς μου. Ο πρώτος γιος μας, ο Τομ, γεννήθηκε το 1957, ο δεύτερος, ο Ντον, το 1958 και η κόρη μας, η Σαμπίνα, το 1960.

Πλήρης, Ικανοποιητική Ζωή

Μερικοί με έχουν ρωτήσει αν λυπάμαι για όσα πέρασα επειδή υπηρετούσα τον Θεό—τις οχλοκρατικές επιθέσεις και τις φυλακίσεις. Τουναντίον, ευχαριστώ τον Ιεχωβά που είχα το προνόμιο να τον υπηρετώ μαζί με τόσο πολλούς πιστούς υπηρέτες του. Και ελπίζω ότι οι εμπειρίες μου θα ενθαρρύνουν και άλλους να πλησιάσουν περισσότερο τον Θεό και να μην τον εγκαταλείψουν ποτέ.

Πολλοί υπηρέτες του Θεού έχουν υποφέρει φρικτά επειδή τον υπηρετούν. Αλλά μήπως δεν μας έχει λεχθεί να αναμένουμε κάτι τέτοιο; «Όλοι όσοι θέλουν να ζουν με θεοσεβή αφοσίωση σε σχέση με τον Χριστό Ιησού θα υποστούν διωγμό», αναφέρει η Γραφή. (2 Τιμόθεο 3:12) Ωστόσο, πόσο αληθινά έχουν αποδειχτεί τα λόγια στο εδάφιο Ψαλμός 34:19: «Πολλές είναι οι συμφορές του δικαίου, όμως από όλες αυτές τον ελευθερώνει ο Ιεχωβά»!

• Αναδημοσίευση από τη ΣΚΟΠΙΑ της 1/9/2010