Δυσκολεύουν όλο και περισσότερο τα πράγματα... Και συνεχώς προστίθενται και νέα... Κατέγραφα προχθές τους προβληματισμούς μου για τις δικές μου λίγες ελιές στο χωριό (δείτε ΕΔΩ) και σήμερα αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω στη στήλη μου "Επισημάνσεις" στο ΡΕΘΕΜΝΟΣ. 
Και το έκρινα αναγκαίο αυτό, επειδή δεν είναι όλες οι ελιές ίδιες. Κάποιες έχουν καρπό, όπως στο προηγούμενο δημοσίευμα και κάποιες άλλες, όπως σε τούτο, όχι. Η ανάγκη μερικές φορές σε κάνει, να μην μπορείς να τις καλλιεργήσεις όπως θα ήθελες. Και φυσικά δεν θα πάρεις τον ίδιο καρπό. 
Όμως να θυμόμαστε πάντα πως, αυτά τα δέντρα δίνουν καρπό. Κι αν δεν έχουν φέτος θα δώσουν του χρόνου ή του παραχρόνου. Και πάντα θα έχεις το περιθώριο και τη δύναμη να αναθεωρήσεις τις απόψεις σου για την καλλιέργεια τους και τελικά να μπορέσεις να κάνεις το καλύτερο που μπορείς.
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 14/11/2020 Η δεύτερη καραντίνα και ο εκ νέου εγκλεισμός σπίτι μας,
έχει πολλαπλές συνέπειες στη ζωή μας. Και φυσικά, ο καθένας μας γνωρίζει τα δικά του και τίποτα δεν είναι απλό και εύκολο.
Αλλά εγώ σήμερα
θα σας μιλήσω για τις ελιές, μιας και αυτή την εποχή έχουν την τιμητική τους. Προέρχομαι από αγροτική οικογένεια και
γνωρίζω από πρώτο χέρι την αγωνία των ανθρώπων να πάρουν κάτι ως εισόδημα από την παραγωγή τους. Φέτος όμως
τα πράγματα είναι ιδιαίτερα δύσκολα. Διότι εγείρονται ερωτήματα: Πώς θα πάνε στο χωράφι τους, πού θα βρουν εργάτες και θα προλάβουν να μαζέψουν την πρώιμη παραγωγή;
Τους καταλαβαίνω… Η σταφίδα δεν υπάρχει πια και μόνο οι ελιές και ο καρπός τους,
το λάδι, μπορούν να στηρίξουν την τοπική οικονομία. Κι έχουν
τόσα εμπόδια να αντιμετωπίσουν! Τον καιρό με τα ακραία καιρικά φαινόμενα και τις έντονες βροχοπτώσεις που γίνονται όλο και πιο επικίνδυνα και απρόβλεπτα.
Τον δάκο που προκαλεί μεγάλες καταστροφές στην αγροτική παραγωγή και φυσικά
τα… άδεια από ανθρώπους χωριά που ψάχνουν με αγωνία για εργατικά χέρια, προκειμένου να μαζέψουν τις ελιές τους.
Όσοι έχουν δοκιμάσει να το κάνουν μόνοι τους,
ξέρουν τις δυσκολίες, την κούραση, τον ιδιαίτερο εξοπλισμό που χρειάζεται και που φυσικά έχει το κόστος του. Πριν πέντε χρόνια, αν θυμάμαι καλά, δοκίμασα για μια εβδομάδα να δουλέψω μαζί τους επί ίσοις όροις και μπορώ να σας πω με βεβαιότητα, ότι
χρειάστηκα ένα μήνα μετά για να συνέλθω. Δεν έχει καμιά απολύτως σχέση το γραφείο με το χωράφι… Και οι συνθήκες δουλειάς είναι ασφαλώς, πολύ διαφορετικές. Έξω μπορεί να πέσεις σε κρύο, σε βροχή , σε δύσκολες καταστάσεις.
Όπως κι αν έχει το πράγμα,
δεν έπαψα ποτέ να τους σκέφτομαι και να τους συμπονώ. Εκτιμώ μάλιστα ότι
τα μεροκάματα που παίρνουν όσοι ασχολούνται με το λιομάζωμα,
δεν είναι μεγάλα. Γι’ αυτό ίσως και βλέπετε πολλούς ντόπιους να μην ασχολούνται οι ίδιοι με το λιομάζωμα.
Πιο πολλοί είναι οι
εποχιακοί εργάτες και συνήθως άνθρωποι από άλλες χώρες που έρχονται στο νησί κάθε χρόνο,
επειδή γνωρίζουν τους ανθρώπους που θα δουλέψουν κοντά τους. Προκύπτουν όμως προβλήματα ιδιαίτερα, φέτος με την πανδημία. Και ένα από αυτά είναι το
απαγορευτικό στις μετακινήσεις, λόγω των μέτρων που έχουν παρθεί προκειμένου να λιγοστέψει η επικίνδυνα αυξανόμενη διασπορά του κορονοϊού Covid-19.
Μένει να δούμε πώς θα αντιμετωπιστεί το πρόβλημα. Και
θα είναι άραγε καταληκτική η ημερομηνία της 30 Νοέμβρη που έδωσαν; Ουδείς είναι σε θέση να μας διαβεβαιώσει για κάτι τέτοιο. Το αντίθετο. Καθώς θα προχωρούμε πιο βαθιά στο χειμώνα,
τα πράγματα θα δυσκολεύουν και άλλο. Οπότε…
Ας μείνουμε όμως στο λιομάζωμα, αφού όλα τα άλλα θα έχουμε τη δυνατότητα , στον καιρό που έρχεται, να τα ξαναδούμε, σε συνάρτηση με τις όποιος εκκρεμότητες προκύψουν.
Ελπίζουμε οι άνθρωποι που έχουν τις ελιές ως εισόδημα για τη χρονιά
τους να μπορέσουν να βρουν τον τρόπο να τις μαζέψουν. Διότι ουδείς είναι σε θέση να παρέχει διαβεβαίωση ότι του χρόνου, θα είναι καλύτερα τα πράγματα.
Είναι αλήθεια πως δεν είναι στη φύση μας να δεχτούμε εύκολα κάποια πράγματα. Αντίθετα η πλάση μας είναι τέτοια που
μας κάνει συνεχώς να ψαχνόμαστε για να βρούμε λύσεις. Θα τις βρούμε; Ο χρόνος θα δείξει. Αλλά το να μην καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια, είναι ίσως το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε.
Βιώνουμε κάτι πρωτόγνωρο ως τώρα και προφανώς χρειάζεται χρόνο για να αποδεχτούμε την κατάσταση μας.
Ναι, μόνο που δεν πρέπει να απογοητευόμαστε με το παραμικρό. Όλα θέλουν το χρόνο τους, ιδιαίτερα σ’ αυτές τις δύσκολες συνθήκες.
- Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί στο στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ και στη στήλη μου "Επισημάνσεις".
Η έκδοση μιας εφημερίδας είναι ένας κύκλος. Μόλις ολοκληρωθεί ένα τεύχος και αφού περάσει λίγος καιρός και το χαρούν οι ανθρωποι του, αρχίζουμε να ετοιμάζουμε το επόμενο. Έτσι λοιπόν τηνπροηγούμενη εβδομάδα, την Τετάρτη 30/4, κατέβηκα στον Πειραιά και παρέλαβα το υλικό για το νέο τεύχος 177. Και σήμερα Παρασκευή. μια μέρα μετά την ΠΟρωτομαγιά έφυγε το πρώτο μεγάλο μέρος της για το τυπογραφείο. Ξεκινάμε ένα νέο ταξίδι!
