Η φωτογραφία είναι παρμένη σήμερα στις 10.30 το πρωί στην οδό Αλαμάνας του Κολωνού. Μια μόνο σημαία σε ολόκληρο το οικοδομικό τετράγωνο...

Άλλαξαν οι καιροί. Κι είναι φυσικό να έχουμε βάλει άλλες προτεραιότητες στη ζωή μας. Ποιος “τρελαίνεται” τώρα, σε τέτοιους δύσκολους καιρούς να βάλει μια σημαία στο μπαλκόνι, ένεκα η μέρα;

Ελάχιστοι είναι αυτοί που ανταποκρίνονται. Στο δικό μας οικοδομικό συγκρότημα των δέκα οικογενειών μόνο μία έχει μπει. Ίδια, λίγο ώς πολύ η κατάσταση. Ο κόσμος δεν “τρελαίνεται” με εθνικιστικές εξάρσεις. Αυτό που τον νοιάζει είναι η αξιοπρέπεια και η επιβίωση. Όλα τα άλλα έπονται...

Όχι πως πρέπει να ξεχνούμε την ιστορία μας. Αλλά με ένα μέτρο βρε αδερφέ... Στην πίεση και το τρέξιμο των ημερών πιο πολύ σαν μια αργία, ευκαιρία για λίγη ξεκούραση είναι η σημερινή μέρα για τους περισσότερους,

Ας αφήσουμε τα πρωινάδικα της Τ.V. να αναλώνονται στις εθνικιστικές εξάρσεις χαλαρού τύπου και ας ακούσουμε αν υπάρχουν στον περίγυρό μας κάποιοι επιζώντες του '40 και της κατοχής (που όλο και λιγοστεύουν...) να διηγούνται ιστορίες της εποχής εξιδανικευμένες από το πέρασμα των χρόνων.

Δυστυχώς ούτε οι ραδιοφωνικοί σταθμοί έχουν διαμορφώσει ένα κάπως διαφορετικό πρόγραμμα για σήμερα. Επιμένουν στο γνωστό πλέιλιστ του κομπιούτερ, που αν δεν “ρυθμιστεί”, ουδεμία σχέση έχει με επετείους, εθνικές ή άλλες.

Φωτεινή εξαίρεση για άλλη μια φορά το Δεύτερο πρόγραμμα της ελληνικής ραδιοφωνίας. Έχοντας ένα πλούσιο αρχείο από ηχογραφημένες εκπομπές κάνει τη διαφορετικότητα. Αλλά οι νέοι δυσανασχετούν με το Δεύτερο. Η εμμονή των παραγωγών του σε ποιοτικά τραγούδια περασμένων δεκαετιών, τότε που το τραγούδι είχε στοίχο και μελωδία, τους “ενοχλεί”. Θέλουν τραγούδια σύγχρονα, μοδάτα, της εποχής. Ακόμη και ως πράξη αντίστασης η εμμονή στο Δεύτερο, αξίζει. Μόνο που όλο και λιγοστεύουν οι εραστές του ωραίου και του αληθινού.

28η Οκτωβρίου, πιο χαλαρή μέρα... Είπαμε, λίγη ξεκούραση τη χρειαζόμαστε για να φορτώσουμε τις “μπαταρίες”...

Ένα βίντεο ιστορικής προσέγγισης της σημερινής μέρας. Έτσι για να θυμόμαστε. Γιατί η μνήμη και η ιστορία είναι ότι μας απόμειναν...

Με βροχή κοιμήθηκα χθες. Δυνατή βροχή κι αστραπόβροντα. Και ύστερα από 11 ώρες ύπνο (σκέψου κούραση που κουβαλούσα...) το πρωί της Πέμπτης 28ης Οκτωβρίου με βρίσκει σ' ένα καιρό που δεν έχει καμιά σχέση με χθες. Του αρέσουν αυτά τα σκαμπαναβάσματα τις τελευταίες μέρες...

Έχει βέβαια την υγρασία του. Και οι δρόμοι έξω είναι βρεγμένοι, σημάδι πως όλη νύχτα η βροχή ήταν “δεμένη”. Πρωινό του Οκτώβρη... Έφτιαξα καφεδάκι και προσπαθώ να “συνέλθω” από τον ύπνο. Να “πιάσω επαφή”, πώς το λένε...

Ο Λάμπρος από χθες το βράδυ μου είπε ότι θέλει να πάμε στην παρέλαση, όταν ξυπνήσει. Ποια παρέλαση; Η μεγάλη επετειακή στρατιωτική παρέλαση γίνεται αυτή την εποχή στη Θεσσαλονίκη και μάλλον, λόγω απόστασης, θα 'ναι δύσκολο να πάμε. Μπορεί όμως εδώ, στο κέντρο, να έχει των παιδιών. Ας πάμε, δεν έχω αντίρρηση.

Πίνω τις πρώτες ζεστές – καυτές σχεδόν, γουλιές του καφέ... Αρχίζω να συνέρχομαι. Χρειάζομαι ξεκούραση πρώτα απ' όλα, το νοιώθω. Χρειάζομαι μια ανάσα από το τρέξιμο της καθημερινότητας που δεν είναι καθόλου λίγο τον τελευταίο καιρό. Ίδωμεν...

Απότομη βροχή δεν θα την έλεγες. Από νωρίς είχε μαυρίζει ο ουρανός στην Αθήνα. Και κατά τις 6 το απόγευμα άρχισε. Είχαμε πάει στον ΕΔΟΕΑΠ μια επίσκεψη με τον Λάμπρο και μας έπιασε η βροχή στην επιστροφή.

Ο καιρός δείχνει “δεμένος”, αν μάλιστα λάβουμε υπόψη μας σοβαρά τα περί ακραίων καιρικών φαινομένων της ΕΜΥ μάλλον θα έχουμε τη βροχή για αρκετή ώρα, μπορεί και και για όλο το βράδυ.

Χειμωνιάζει. Από παντού έρχονται τα μηνύματα.

Αντιγράφουμε από το Δελτίο Τύπου του Συνασπισμού για την αυριανή επέτειο και συμφωνούμε με το βασικό μήνυμα έτσι όπως το εκφράζει:

Ο διαρκής αγώνας εναντίον του φασισμού, τα αντιπολεμικά κινήματα, οι διαχρονικοί αγώνες για την εθνική ανεξαρτησία, αναδείχτηκαν σε οργανικές συνιστώσες της λαϊκής κινητοποίησης για κοινωνική δημοκρατία και χειραφέτηση, για κατακτήσεις στον τομέα των δικαιωμάτων και του σύγχρονου πολιτικού πολιτισμού.

Το έπος της Αλβανίας συνοδεύτηκε από το μεγάλο έπος της Εθνικής μας Αντίστασης. Ο ελληνικός λαός ήταν μεταξύ των πρώτων σε θυσίες στη διάρκεια του αντιφασιστικού αγώνα και η συμβολή του υπήρξε σημαντική στην αντιφασιστική νίκη και στην απελευθέρωση της Ευρώπης από τον φασισμό.

Το ΟΧΙ του 1940 αποτελεί πηγή έμπνευσης και σήμερα, ιδιαίτερα για τη νέα γενιά, που πρέπει να κρατήσει ζωντανή την ιστορική μνήμη της Εθνικής Αντίστασης και των οραμάτων για ελεύθερη πατρίδα και πανανθρώπινη ειρήνη. Η αγωνιστική στάση ζωής και οι θυσίες αυτών που επέλεξαν το δρόμο της προσφοράς και του κοινωνικού χρέους καταξίωσαν διαχρονικά πανανθρώπινες αξίες και ιδανικά δημοκρατίας και πολιτισμού.

Η κάθε εποχή χρειάζεται τα δικά της ΟΧΙ. Σήμερα λέμε ΟΧΙ σε κάθε είδους επέμβαση. Όχι στη διάλυση του κοινωνικού κράτους. Όχι στην ισοπέδωση των εργασιακών σχέσεων. ΌΧΙ στο μνημόνιο της κοινωνικής και οικονομικής χρεοκοπίας. ΟΧΙ στο ρατσισμό και την ξενοφοβία. ΟΧΙ στην οικολογική καταστροφή του πλανήτη.

Αυτή η γλάστρα επιβίωσε ανάμεσα στα μπάζα, την κατεδάφιση του παλιού και την ανέγερση του καινούριου. Είναι να το θαυμάζεις για την αντοχή του... έτσι ανθισμένο και όμορφο... Συντηρεί θαρρείς την ελπίδα πως όσο άσχημες κι αν είναι οι καταστάσεις όλα μπορεί να αλλάξουν προς το καλύτερο και μια καινούρια μέρα θα ξημερώσει με χαμόγελο και αισιοδοξία.
Καθόμουν στην αυλή του σπιτιού μου, το παρατηρούσα και δεν το πίστευα. Τι να ΄ταν άραγε αυτό που κράτησε αυτή τη μοναδική γλάστρα ζωντανή. Τόσες άλλες υπήρχαν. Πώς τα κατάφερε να επιβιώσει σ' αυτό τον ορυμαγδό των νέων πραγμάτων;

Ας κρατήσουμε αυτό το θετικό στοιχείο. Θα μπορούσα να το θεωρήσω και
καλό οιωνό, πως τελικά όλα θα γίνουν παρά τις δυσκολίες και θα ΄ναι
ωραία και θα ζήσουμε να χαρούμε.

Όλοι όσοι ήμασταν εκεί, το Σάββατο και την Κυριακή, το συζητήσαμε το
θέμα. Κι όλοι είχαμε ένα χαμόγελο στα χείλη, μια αισιοδοξία...

Λίγες σκέψεις για το σπίτι μου στο χωριό

Το θέλω, το πεθυμά η ψυχή μου να ολοκληρωθεί αυτό το έργο της αναπαλαίωσης του πατρικού μου στο χωριό. Δυο μέρες τώρα το κοιτάζω, το περιεργάζομαι, κάθομαι στην αυλή και δεν το πιστεύω ώς εδώ που έχουμε φτάσει.
Είναι μεγάλη η απόσταση. Από τον Ιούλη που το συζητούσαμε και είπα τα “ναι” ώς τώρα, τέλη Οκτώβρη, όλα γύρω μου άλλαξαν. Τίποτα πια δεν θυμίζει αυτό που υπήρχε...
Μόνο οι μνήμες είναι ζωντανές και συντροφεύουν το ταξίδι πίσω στο χρόνο. Τότε που ήμουν παιδί και μεγάλωσα μέσα σ' αυτό το σπίτι. Παρέα με τους γονείς μου και τα αδέλφια μου...
Ο χρόνος όλα τα αλλάζει. Εμάς, τους ανθρώπους γύρω μας, τα κτίρια... Στα μάτια μας, όλα τώρα φαίνονται πιο μικρά, δεν είναι το τεράστιο χάος που νοιώθαμε πως βρισκόμαστε όταν είμαστε μικροί. Τώρα το μέγεθος είναι μετρήσιμο, τώρα όλα είναι διαφορετικά.
Ένα μόνο παραμένει διαχρονικά σταθερό. Ο νόστος της επιστροφής στα πάτρια εδάφη, ο νόστος να ζήσω ήρεμα, ήσυχα, τα τελευταία χρόνια της ζωής μου. Αντιλαμβάνομαι ότι αυτό δεν είναι είναι εύκολο να γίνει κατανοητό από τους άλλους. Δεκτόν. Αλλά η ψυχή ποθεί να ζήσει το καλύτερο...

Ο πίσω τοίχος του σπιτιού, από τη μεριά του Μανώλη, του ανιψιού μου...

Το Ταξίδι έγινε αστραπή. Αυτό που σου παίρνει πολύ χρόνο είναι ο
σχεδιασμός, αλλά η υλοποίηση τους κρατάει λίγο. Παρασκευή στην Αθήνα, το βράδυ στο καράβι, το βράδυ για Πειραιά.

Το σωστό θα ήταν να το χαρακτηρίσουμε «χωρίς ανάσα», αλλά τελικά προλάβαμε και κάναμε τις προγραμματισμένες εργασίες μας. Κι όλα πήγαν καλά, πιο καλά και απ' ότι είχαμε υπολογίσει στη φάση των σχεδίων. Κατ' αρχήν ξεχείλιζε από αγάπη, διάθεση για προσφορά κάθε κίνηση που κάναμε στο χωριό. Ανοιχτές πόρτες, ζεστά χαμόγελα, διαθέσιμοι άνθρωποι. Ο μεζές για τη ρακή εύκολος, βρισκόταν σε κάθε σπίτι και τα ποτηράκια γέμιζαν το ένα μετά το άλλο.

Ναι, στην επιστροφή δεν φάγαμε στην τραπεζαρία του πλοίου, είμαστε όλοι φουσκωμένοι από τα φαγητά και στα καλολοϊδια που μας πρόσφεραν στα σπίτια των συγγενών που πήγαμε.

Και, δεν θα το πιστέψετε, αλλά βρήκαμε και λίγο χρόνο να πάμε στο γήπεδο του χωριού και να δούμε έναν αγώνα του «Ανθεστίωνα», της ομάδας του χωριού που παίζει στο τοπικό πρωτάθλημα Β' κατηγορία και νίκησε 2-0. Είδα, έτσι και το γήπεδο για το οποίο μου μιλούσε το καλοκαίρι ο Λάμπρος. Και ήταν πραγματικά καλό, όπως ακριβώς μου το περιέγραφε εκείνος που είχε πάει αρκετές φορές.

Φεύγοντας, ήταν μπροστά στο δρόμο μια φορτωμένη ελιά και είπα να τη φωτογραφίσω. Με είδανε κάτι πιτσιρίκια κι άρχισαν το δούλεμα: «δεν έχεις ξαναδεί, θείο, ελιά;» Τι να του πεις τώρα του μπόμπιρα; Πως τις ελιές που έχω μαζέψει εγώ δεν τις έχω δει ούτε στο όνειρό του; Γέλασα κι έφυγα.

Στο FESTOS το βράδυ διαπιστώνω με οργή ότι το WiFi δεν λειτουργεί. «Τσάμπα» η κάρτα της Forthnet που πήρα, των 5 ευρώ και δουλεύει κανονικά στο KNOSOS. Μα δεν ντρέπονται...Ένα τόσο σύγχρονο πλοίο και να σηκώνουν τους ώμους τους αδιάφορα λέγοντας ότι απλά δεν λειτουργεί.

Υπολόγιζα για κάνα δυο ώρες που κρατά η μπαταρία του υπολογιστή μου, να έκανα κάποιες«αναρτήσεις» που είχα έτοιμες από το σπίτι, να σερφάριζα στις σελίδες μου, να κοίταζα λίγο τις Φυλετικές μου... Τίποτα απ' αυτά δεν μπόρεσα να κάνω. Έκλεισα το P.C. μου και άνοιξα τα πρόχειρα χαρτιά των σημειώσεων μου, Κλασικά. Αυτά τουλάχιστον δεν σε... προδίδουν ποτέ.

Ευτυχώς οι νεαροί βρήκαν στην τηλεόραση τη ζωντανή μετάδοση του ποδοσφαιρικού αγώνα ΠΑΟ -ΑΕΚ που ήθελαν κι έτσι πέρασε καλύτερα η ώρα τους. Κάθισα κι εγώ με τη Μαλάμω στο σαλόνι του πλοίου όσο αντέχαμε και κοιμηθήκαμε νωρίς στην καμπίνα μας. Τουλάχιστον εκεί τα πράγματα είναι καλύτερα. Έχει και αρκετή ψύξη...

Οι ελιές, θέλουν λίγο ακόμα να ωριμάσουν πριν τις μαζέψουν...