Μια ακόμα φωτογραφία από την μοναδική εμπειρία της εκδρομής στη Σπιναλόγκα. Εχω καμιά δεκαπενταριά ακόμα κι αυτή τη φορά πάνω από το νησί, αλλά είναι στο κομπιούτερ που έχω δώσει για σέρβις. Έτσι θα περιμένουμε λίγο για τις αναρτήσεις, σας υπόσχομαι όμως να τις κάνω. Για μένα είναι μια πολύ σημαντική στιγμή που δεν θέλω να την αφήσω να περάσει έτσι. Θα συνέχισω πόλις πάρω στα χέρια μου το κομιούτερ μου. Για την ώρα δείτε μας πώς κατεβαίνουμε από το καϊκι που μας πήγε στη στο νησί. Στη σειρά, ο ένας πίσω από τον άλλον... Ο Αγησίλαος κρατά και την τσάντα με τις ρακές και τα ξελάγγουρα.

Και κάτι ακόμα. Βρήκαμε έναν  φούρνο να καίει πάνω στη Σπιναλόγκα. Μάλλον σκουπίδια έκαιγαν, αλλά έφερε στο μυαλό καταστάσεις που ζούσαν οι κάτοικοι του νησιού σε άλλες, πιο δύσκολες εποχές. Και η φωτιά έδινε ζωή στο μουσειακό αυτό τόπο. Πήγα κοντά και τη φωτογράφησα. Μου φάνηκε πως αυτή δεν ήταν μια συνηθισμένη φωτιά, διέκρινα πράγματα μέσα στις φλόγες της. Εσείς;

Γράφω παντού, αυτή είναι ξεκούρασή μου. Έχω στην δεξιά τσέπη του καλοκαιρινού κοντοπαντέλονου μου ένα πάκο από χαρτιά Α4 διπλωμένα, χαρτιά που έχουν χρησιμοποιηθεί από εκτυπώσεις σε φωτοτυπικό ή εκτυπωτικό μηχάνημα και η μια πλευρά τους είναι ελεύθερη. Αυτήν χρησιμοποιώ. Μου πάει πολύ να τα πετάξω έτσι. Η γενιά μου σεβάστηκε το χαρτί. Μην κοιτάς τα νέα παιδιά που έμαθαν στα κομπιούτερ και το χαρτί δεν τους λέει τίποτα σπουδαίο. Για μας είναι μια ιεροτελεστία...

Αναπνέω τον αέρα της Κρήτης... Δροσερός, δροσιστικός κι ας έχω πέσει σε μέρες καύσωνα. Μόνο η ζέστη του μεσημεριού το αναδεικνύει, διαφορετικά νομίζεις πως όλα είναι διαφορετικά. Πιο προσεγγίσιμα, πιο ανθρώπινα, πιο αληθινά...

Τελικά έτσι συμβαίνει στ’ αλήθεια ή επειδή νοιώθουμε καλά μέσα μας είμαστε έτσι και τα βλέπουμε έτσι; Όπως και να ‘χει σε τούτο το Site καταγράφω στιγμές. Όχι με ιδιαίτερη επιτυχία πάντα, αλλά τουλάχιστον το προσπαθώ...

Το μόνο σημείο που νομίζω ότι πέρα από τον καφέ που δημιουργεί πρόβλημα στον μικρό μου υπολογιστή είναι η μικρή διάρκεια τη μπαταρίας του. Εκεί που την αρχή κρατούσε δυόμιση ώρες τώρα έχει πέσει στη μιάμιση ώρα.

Έχω την αίσθηση ότι είναι φτιαγμένοι να μην κρατάνε πάνω από δύο ή τρία χρόνια. Κι ούτε βέβαια συμφέρει να πάρεις άλλη μπαταρία. Πιο φθηνά σου έρχεται να πάρεις άλλον υπολογιστή. Εξάλλου τα μικρά λάπτοπ αποσύρονται και στη θέση τους έρχονται οι ταμπλέτες.

Του εβαλα λίγο οινόπνευμα στο σημείο που έπεσε ο καφές. Καθαρίζει και εξατμίζεται γρήγορα χωρίς να αφήνει «ίχνη» πίσω του. Δυστυχώς δεν προέκυψε καμιά θεραπεία. Το κομπιούτερ πήρε το δρόμο του για το σέρβις και τώρα περιμένω να το πάρω με αλλαγμένο πλητρολόγιο...

Εδώ το ηλιοβασίλεμα είναι στη λίμνη της Λειβάδας... Υπέροχο! Αλλά και το διπλό, μαζί ήλιος και φεγγάρι, είναι κάτι το μοναδικό. Αρκεί να το ζήσετε μια φορά και θα καταλάβετε τι εννοώ...

Μια όμορφη στιγμή του καλοκαιριού είναι όταν βασιλεύει ο ήλιος, την ώρα που συναντιούνται  με τη σελήνη, όχι πολύ αργά, από τις 5 το απόγευμα και μετά το ‘χω παρατηρήσει, το πρώτο δεκαήμερο του Ιουλίου.

Κι είναι το φεγγάρι φωτεινό, λευκό στον ουρανό και δεν πιστεύεις στα μάτια σου πως σου συμβαίνει να ζεις αυτό το φαινόμενο. Μακάρι να μπορούσα να το κινηματογραφήσσω για να το δείτε. Είναι κάτι το φανταστικό.

Αλλά αν το είδα εγώ στο χωριό μου, υποθέτω πως θα είναι ορατό και από αλλού. Στις πόλεις με το δυνατό φωτισμό ίσως τα πράγματα είναι λίγο πιο δύσκολα να το δείτε.

Μια τέτοια ώρα λοιπόν αξίζει τον κόπο να τη διαθέσεις για βόλτα. Πεζή είναι ακόμα καλύτερα, αλλά με τη μηχανή έχω τη δυνατότητα να διανύσω μεγαλύτερες αποστάσεις. Πάντα μέσα στα χωράφια, ανάμεσα από λιόφυτα, αμπελώνες και θερμοκήπια. Με τα τζιτζίκια να ‘χουν στήσει τρελό τραγούδι και να αλλάζουν θέση από μελειά σε ελιά.

Διαλέγω δρόμους και πέρνω. Ούτε που ξέρω πού θα με βγάλουν. Έχει αλλάξει πολύ το ίδιο το χωριό στα χρόνια που λείπω. Μεγάλωσε περιφερειακά, νέες γειτονιές δημιουργήθηκαν από καλοχτισμένες κατασκευές, σύγχρονες...

Το παλιό χωριό όμως στο κέντρο παραμένει ως έχει. Πού και πού κάποιος κληρονόμος ξαναφτιάχνει, όπως εγώ, το πατρικό του ή το αναστειλώνει, αν υπάρχει σεβασμός στην παράδοση, αλλά τα περισσότερα είναι εγκαταλειμμένα ερείπια. Σε πιάνει η ψυχή σου καθώς βλέπεις αυτή την εγκατάλειψη.

Τα νέα παιδιά μαζεύονται σε παρέες στη λίμνη της Λειβάδας ή στην αυλή του σχολείου. Είδα χθες περνώντας από κει ότι ετοιμάζονται για τη Γιορτή του Αγγειοπλάστη που θα γίνει το ΠαρασκευοΣαββατοΚύριακο 15-16-17/7. Έχουν φέρει καρέκλες και τραπέζια, στήνουν στάντ που σημαίνει ότι θα υπάρχει στο χώρο και έκθεση αγγειοπλαστικής και ετοιμάζουν επιπλέον φωτιστικά για τις ανάγκες της βραδιάς. Αν έτσι είναι, που θα το δούμε τις αμέσως επόμενες μέρες, αξίζουν πολλά μπράβο στους διοργανωτές, τον Πολιτιστικό Σύλλογο Θραψανού δηλαδή...

Εδώ θα είμαστε μέχρι την Κυριακή το μεσημέρι, οπότε και αποχαιρετούμε οριστικά την Κρήτη. Έτσι όμορφα, χαλαρά, εκδρομικά, όπως φέτος... για το φετινό καλοκαίρι. Τα ονειρά μας για του χρόνου πάλι.

Γι’ αυτά τα νέα παιδιά που συνεχίζουν την παράδοση γίνεται η Γιορτή του Θραψανιώτη Αγγειοπλάστη. Μακάρι η αφορμή για γλέντι να γίνει και αφορμή για προβληματισμό σε σχέση με τη συνέχιση της τέχνης και στο αύριο…

Πλήθυναν στο Facebook οι εγγραφές από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Θραψανού και από μεμονωμένα μέλη ή φίλους συγχωριανούς για την προβολή της γιορτής του Θραψανιώτη αγγειοπλάστη. Και οι προετοιμασίες στον προαύλιο χώρο του δημοτικού σχολείου κλιμακώνονται με γοργούς ρυθμούς.

Όσοι βέβαια γνωρίζουν, ξέρουν καλά πως το μεγαλύτερο βάρος θα είναι στο γλέντι. Ήδη τα βαριά ονόματα «κράχτες» έχουν πέσει στην αγορά. Στις 15/7 το βράδυ αρχίζουμε με Μπικάκη. Νέος κρητικός ήχος με ενσωματωμένα σύγχρονα όργανα που κάνουν τη μουσική να «ακούγεται» αλλιώς. Αρέσει στους νέους και ας έχουν τις ενστάσεις τους όσοι παρακολουθούν κατά γράμμα την παράδοση.

Εδώ και μια εβδομάδα έχουν τοποθετήσει διαφημιστικές πινακίδες με την εκδήλωση στις κρίσιμες διασταυρώσεις, όπως αυτή του Καστελλίου, των Πεζών και στον Κολομόδι. Και φυσικά οι οργανωτές έχουν φροντίσει να συμπέσουν οι τριήμερες εκδηλώσεις με το πανηγύρι της Αγιάς Μαρίνας στη Βόνη που προσελκύει προσκυνητές από όλη την Κρήτη και γίνεται το… αδιαχώρητο.

Η γιορτή ξεκίνησε με σκοπό να δώσει στους Θραψανιώτες αγγειοπλάστες τη θέση που τους πρέπει στην ιστορία. Κάποτε γύριζαν ολόκληρη την Κρήτη, μαστόροι σαν τον πατέρα μου, που έκαναν πιθάρια στις φημισμένες βεντέμες.

Έτσι μεγάλωσαν γενιές και γενιές. Με το χώμα, με τον πηλό, με την τέχνη τους που ξεπερνούσε τα όρια της δημιουργίας.

Σήμερα τα νέα παιδιά συνεχίζουν την παράδοση. Σε πιο σύγχρονα εργαστήρια που έχουν φτιάξει στο χωριό πια. Αλλά με την ίδια παραδοσιακή μέθοδο. Με την τέχνη που περνά αποκλειστικά από τα χέρια τους. Σταθερό εισόδημα από μια τέχνη που «κρατάει» στο πέρασμα των αιώνων.  Κι αυτό είναι ίσως που κρατάει τους νέους στο χωριό με αποτέλεσμα να αυξάνονται από απογραφή σε απογραφή, σε αντίθεση με την υπόλοιπη περιφέρεια που χάνει όλο και περισσότερο κόσμο.

Δεν ξέρω πως θα επηρεάσει τα πράγματα η κρίση, αλλά για την ώρα τους έχει ακουμπήσει πολύ λιγότερο από τους κατοίκους των αστικών κέντρων. Το διαπιστώνεις σε κάτι τέτοιες ευκαιρίες. Στα γλέντια που γίνονται στην περιοχή με αφορμή το καλοκαίρι. Γεμάτα είναι τα τραπέζια από ανθρώπους που αποζητούν λίγη χαρά στη διασκέδαση.

Οι αφίσες των καλλιτεχνών σε όλα τα χωριά κάνουν γνωστό πού παίζουν και πότε με τη λύρα τους. Και οι θεατές είναι μεταφερόμενοι. Σήμερα εδώ, αύριο αλλού. Κάπως έτσι περιμένουν και τη γιορτή του Θραψανιώτη Αγγειοπλάστη στις 15-16-17/7 στον προαύλιο χώρο του δημοτικού σχολείου του χωριού μας. Και είναι βέβαιο ότι ο κόσμος θα γλεντήσει και θα φάει το χοιρινό στο φούρνο με τις πατάτες, κλασική σπεσιαλιτέ.

Έχω δει το έργο και από άλλες χρονιές. Η μόνη προσωπική ένσταση είναι στο τρόπο που γίνεται αυτό καθεαυτό το γλέντι. Οι λυράρηδες ξεκινούν αργά το βράδυ και φτάνουν ώς τις πρώτες πρωινές ώρες με την ένταση στο τέρμα. Αυτή όμως είναι η χαρά των νέων. Σεβαστή…

Στα κομπιούτερ του Πανεπιστημίου Κρήτης έγινε αυτή η ανάρτηση. «Ζητιάνος» έχω καταλήξει μέχρι να φτιαχτεί το δικό μου μηχάνημα…

Οι φωτογραφίες με τα γαρύφαλλα είναι από τα Γαλαθιανά σε μια βόλτα που κάνασμε με τον Λάμπρο ένα μεσημέρι...

Το κακό με την επαρχία, όταν πρόκειται για βλάβες σε μηχανήματα, μιας κάποιας τεχνολογίας, όπως είναι οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, είναι ότι όσο ειδικευμένα συνεργεία κι αν υπάρχουν στην πόλη, όταν πάθεις μια βλάβη θα πρέπει να περιμένεις να έρθει το ανταλλακτικό από την Αθήνα για να το τοποθετήσουν οι τεχνικοί.

Έτσι συμβαίνει και με το κομπιούτερ μου. Ευτυχώς η ζημιά επιβεβαιώθηκε από τον έλεγχο που έκαναν οι τεχνικοί και εντοπίζεται αποκλειστικά στο πληκτρολόγιο που χρειάζεται αλλαγή. Αλλαγή όμως δεν είναι για τα δικά τους μέτρα, κάτι απλό.

Έπρεπε να με ενημερώσουν για το κόστος του ανταλλακτικού, τα εργατικά και εφόσον ήμουν σύμφωνος να το παραγγείλουν στην Αθήνα για να το στείλουν. Πόσο χρόνο θα κάνει αυτό; Δυο μέρες τουλάχιστον. Που σημαίνει πρακτικά, αφού με πήραν τηλέφωνο Τρίτη πρωί για να μου το πουν και δύο ημέρες που θα κάνει να έρθει, αν όλα πάνε καλά, την Πέμπτη  θα έρθει. Και την ίδια μέρα θα το τοποθετήσουν για να το πάρω…

Ελπίζω δηλαδή να πάνε όλα καλά γιατί έχω προγραμματισμένη επιστροφή στις 17 Ιουλίου, ώρα 2 το μεσημέρι. Και αυτό δεν αλλάζει. Την επόμενη, στις 18, πρέπει να είμαι στο γραφείο μου. Άλλοι συνάδελφοι έχουν προγραμματίσει το δικό τους φευγιό για διακοπές.

Τα χέρια μου είναι δεμένα. Οι επιλογές λίγες… Κι έχω γράψει τόσα πράγματα που υποχρεωτικά  θα περιμένουν να πάρουν τη σειρά τους για δημοσίευση.

Ας είναι. Ευτυχώς που είμαστε καλά, γιατί υπάρχουν και χειρότερα. Χρειάστηκε να κάνω ένα πέρασμα από το Βενιζέλειο νοσοκομείο όπου είδα περιπτώσεις ανθρώπων που σε πιάνει η καρδιά σου. Βουνό τα προβλήματα που κουβαλούν… Ανείπωτος ο πόνος… Να έχεις μόνο τα μάτια σου και τα αυτιά σου ανοιχτά, να ακούς και να καταγράφεις ανθρώπινες καταστάσεις.

Ιούλης μήνας, ζέστη. Στο θάλαμο είναι ανυπόφορα. Ευτυχώς είναι νοιχτές οι πόρτες από παντού και γίνεται λίγο ρεύμα. Κάποιοι ασθενείς όμως χρειάζονται λίγο δροσερό αέρα και χρησιμοποιούν τη βεντάλια τους.

Πιο δίπλα ακούγεται ο ήχος από τη μηχανή ενός αιρκοντίσιον. Μάλλον τροφοδοτεί με δροσερό αέρα το γραφείο των γιατρών. Να μη δώσει ο Θεός να βρίσκεσαι εδώ από ανάγκη… Λίγο αργότερα μας έδωσα το κομπιούτερ κι ανοίξαμε το αιρκοντίσιον στο θάλαμο...  Ας είναι καλά…

Είχα καιρό να επισκεφθώ νοσοκομείο. Χρειάζεται που και  που να το κάνουμε. Μερικά πράγματα έρχονται στα ίσια τους μέσα μας. Και τότε αντιλαμβανόμαστε πως το μικρό πρόβλημα που μας «τυραννά» δεν είναι απολύτως τίποτα μπροστά στα μεγάλα ζητήματα που απασχολούν αυτούς τους ανθρώπους.

Φοβερό ζικ ζακ ε; Από τα μηχανήματα ξεκινήσαμε στους ανθρώπους καταλήξαμε. Αλλά μήπως έτσι δεν είναι η ζωή; Για δείτε το λίγο αλλιώς και θα καταλάβετε…

Τα αδέρφια μου όλα στη σειρά. Λιγοστεύουμε... Πάνε τώρα έξι μήνες που "έφυγε" η αδερφή μου η Γεωργία, η κυρία επάνω αριστερά στη φωτογραφία που την αγκαλιάζω με το δεξί μου χέρι...

Ναι, οι μέρες κυλούν σαν το νερό. Θέλω τόσα να κάνω εδώ και αντιλαμβάνομαι πως δεν θα με πάρει ο χρόνος... Έχω τόσα σχέδια, νομίζω πως κάτι θα αφήσω πίσω μου.
Όμως νιώθω ήδη καλά. Περπατάω κιόλας την τέταρτη εβδομάδα που βρίσκομαι με το γιο μου για διακοπές στο χωριό μου, το Θραψανό.
Έχουμε πάει στη θάλασσα του Τσούτσουρα, στο Acqua Plus, είδα τα χωράφια, πήγαμε με τη Στασούλα και ποτίσαμε εκείνο το μουρέλο στους Τροχάλους...
Λίγο στεναχωρημένος είμαι με την εξέλιξη των εργασιών στο πατρικό σπίτι, αλλά είναι, τελικά θέμα τύχης να πέσεις σε σωστούς ανθρώπους. Κι εγώ δεν είχα τέτοια τύχη, δυστυχώς...
Αλλά αυτό δεν θα μου χαλάσει τη διάθεση. Θα διευθετηθεί το θέμα. Κι αν οι άνθρωποι που μου υπέδειξαν δεν είναι ικανοί να υλοποιήσουν το έργο, θα βρω άλλους να το κάνω.
Στο μεταξύ γνωρίζω ανθρώπους. Είναι σπουδαίο που μου συμβαίνει κάτι τέτοιο. Διαθέτω ώρες κουβεντιάζοντας μαζί τους και ανακαλύπτω θησαυρούς “κρυμμένους” δίπλα μου, κοντά μου
Την τέταρτη εβδομάδα διαπιστώνω πως τώρα που αρχίζω και “στρώνω” θα ήθελα ακόμα κάνα δυο... χρόνια για να μάθω περισσότερα πράγματα για τον τόπο μου και τους ανθρώπους.
Όλη αυτή η ομορφιά θέλει το χρόνο της να αφομοιωθεί μέχρι μέσα, βαθιά στην ψυχή μου...

Πολύ δυνατό εργαλείο το internet. Με το παραμικρό όμως πρόβλημα μπορεί να σε... κρεμάσει... Χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή στη χρήση του υπολογιστή...

Το 'χει σε κακό να βγάλει καλοκαίρι το κομπιούτερ, μαζί μου, διακοπές στην Κρήτη. Όλο και κάτι θα του συμβεί. Συνήθως το κακό γίνεται με τον πρωινό καφέ. Έχω ήδη αλλάξει ένα πληκτρολόγιο στον υπολογιστή που έχω στο σπίτι από προηγούμενη χρονιά κι έχω τον μικρούλη μου στο Ηράκλειο για σέρβις.

Και κοίτα τώρα να δεις ατυχία... Ο καφές μ' αρέσει σαν πρωινή συντροφιά. Γράφω μ' αυτόν, συνήθως δακτυλογραφώ γραμμένα κείμενα μου στη διάρκεια της προηγούμενης μέρας. Έτσι συνέβη κι αυτή την Κυριακή τα ξημερώματα. Είχα έτοιμα δυο κομμάτια, ένα για το παζάρι στο Αρκαλοχώρι που ήρθα και είδα κι ένα για τη γιορτή του Καπρικού στο Γαλατά που ζήσαμε ένα εξέχαστο γλέντι, μια μέρα νωρίτερα, την Παρασκευή το βράδυ.

Έγραψα λοιπόν τα κείμενα μου κι ετοίμασα την ανάρτηση μου με την απίθανη ιστορία που έγραψε αποκλειστικά για το Site μου ο Κώστας Γκαντάτσιος. Κάπου εκεί συνέβη το κακό. Όχι δεν χύθηκε όλο το ποτήρι ο καφές, μερικές σταγόνες έπεσαν πάνω σε κάποια πλήκτρα δεξιά στη βάση, όπως το βλέπουμε, αλλά κάπου "κολλάει" ο άτιμος...

Κι ήταν Κυριακή, που σημαίνει όλα κλειστά. Προτίμησα το ίδιο απόγευμα να πάρω τον Λάμπρο και να πάμε για μια βουτιά στον Τσούτσουρα, να χαλαρώσουμε λίγο και το πρωί της Δευτέρας, ξημερώματα, πήγα στο Ηράκλειο. Βρήκα το επίσημο σέρβις στην Παπαναστασίου 8. Έδειξαν ενδιαφέρον οι άνθρωποι. Δεν μπορώ να πω... Ας ελπίσουμε ότι θα είναι μόνο το πληκτρολόγιο και δεν θα έχει πειραχτεί καμιά μητρική. Περιμένω τηλέφωνό τους, ίσως και σήμερα.

Έτσι κι αλλιώς αύριο θα είμαστε εκεί με τη Στασούλα σε άλλη προγραμματισμένη δουλειά. Οπότε και ελπίζω να είναι έτοιμος για να τον πάρω. Εσείς που διαβάζετε αυτό το Site, κάντε λίγο υπομονή. Όλα θα γίνουν και οι εγγραφές που είναι έτοιμες, μπορούν περιμένουν... Θα τις δείτε, με μια μικρή καθυστέρηση...