Στα σκαλιά της εκκλησίας της Αγίας Μαρίνας, από περσινή φωτογράφιση που έκανα, Όλες αυτές οι φωτογραφίες που βλέπετε εδώ αναδημοσιεύονται, ένα χρόνο μετά… Μη φανταστείτε, δεν αλλάζουν πολλά…

Στην ουρά ο κόσμος περιμένει υπομονετικά τη σειρά του για να μπει στο χώρο της εκκλησίας της Αγίας Μαρίνας, να ανάψει ένα κερί και να αφήσει το τάμα του. Η φήμη ότι αυτή η εκκλησία κάνει θαύματα έχει απλωθεί σε ολόκληρη την Κρήτη. Και οι προσκυνητές συρρέουν από παντού.

Ευκαιρία να ανοίξουν πάγκους οι μικροπωλητές, επαγγελματίες που ψάχνουν τέτοιες ευκαιρίες. Κι εδώ είναι χρυσορυχείο. Τα παιδιά ιδιαίτερα, νοιώθουν να βρίσκονται στο δικό τους παράδεισο…

Νωρίς – νωρίς ξεκίνησαν οι προετοιμασίες για τη γιορτή της Αγίας Μαρίνας. Ήδη από χθες το απόγευμα που γυρίζαμε με τον Λάμπρο από το Ηράκλειο, είδαμε στο δρόμο που οδηγεί ως την εκκλησία να ετοιμάζουν τους πάγκους που θα στήσουν οι μικροπωλητές στο πανηγύρι που τόσο περιμένουν οι ντόπιοι, τέτοιες μέρες, κάθε χρόνο.

Θα θυμάστε από άλλες χρονιές που έχω ξαναγράψει γι’ αυτό το πανηγύρι και για τη φήμη της εκκλησίας της Αγίας Μαρίνας της Βόνης. Έρχονται προσκυνητές από όλη την Κρήτη προσδοκώντας να γίνουν καλά.

Πολλοί μένουν αρκετές μέρες στον περίβολο της εκκλησίας, άλλοι ξεκινούν με τα πόδια από τόπους μακρινούς να έρθουν ως την εκκλησία αυτή. Και χθες το απόγευμα τους είδαμε κατά ομάδες να περπατούν πεζή ως τη Βόνη. Μου φάνηκε νωρίς, τέσσερις μέρες νωρίτερα, μα συζητώντας το μου είπαν ντόπιοι πως, έτσι κάνουν πάντα για να κερδίσουν μέρες. Αδυνατώ να κατανοήσω όλο αυτό το πάθος, αλλά δεν μου πέφτει λόγος…

Περιφερειακά, έχουν ξεκινήσει εδώ και δυο βδομάδες και καθαρίζουν με γκρέιντερ τους ασφάλτινους δρόμους της Βόνης. Κι αν είναι για την εξυπηρέτηση των ανθρώπων έχει καλώς, αλλά φοβάμαι ότι είναι μόνο για τα μάτια του κόσμου…

Στις εισόδους του χωριού, πέρα από το δημοτικό παρκινγκ που είναι ελεύθερο, έχουν διαμορφωθεί ειδικοί χώροι από ιδιώτες για να παρκάρουν τα αυτοκίνητά τους οι προσκυνητές. Επί πληρωμή βεβαίως…

Εδώ «μπερδεύονται», επειδή έτσι το θέλει η τοπική οικονομία, η θρησκεία με την… τσέπη. Κάποιοι θα κάνουν αρπαχτές επιχειρώντας να εκμεταλλευθούν την αθωότητα αυτών των ανθρώπων.

Ήδη από χθες, το βενζινάδικο του χωριού που έχει κατά γενική ομολογία, την πιο φθηνή αμόλυβδη βενζίνη στην περιοχή, όπου οι τιμές είναι στα ύψη, την ανέβασε κατά 50 λεπτά το λίτρο. Από 1.699 που την είχε εδώ και τέσσερις εβδομάδες, την ανέβασε στα 1.750. Θα μου πεις, εδώ έχουμε δει και χειρότερα. Έτσι ανεξέλεγκτη που κινείται η αγορά ο καθένας βάζει ότι τιμή θέλει. Και 1.800 την είδα σε πολλά βενζινάδικα την αμόλυβδη…

Όμως, μέρες γιορτής, το πρόβλημα το κρύβουν κάτω από το χαλί. Κανείς δεν έχει διάθεση για γκρίνια. Όλοι έχουν στο νου τους το πανηγύρι της Αγίας Μαρίνας.

Στο Θραψανό ξεκινούν από αύριο οι τριήμερες εκδηλώσεις για τη Γιορτή του Αγγειοπλάστη. Ε, τι; Τόσος κόσμος θα ‘ρθει στη Βόνη, δεν χρειάζεται και ένα μέρος να γλεντήσει; Και είναι τα ονόματα των λυράρηδων μεγάλα και η επιτυχία εξασφαλισμένη…

Μια φωτογραφία μέσα από το περίβολο της Αγίας Μαρίνας. Ο κόσμος είναι πράγματι πολύς...

Αυτό είναι το ευαίσθητο μηχάνημα που δεινοπάθησε αυτή τη φορά με τον καφέ… Σήμερα περιμένω νέα από το σέρβις. Περιμένουν το ανταλλακτικό, νέο πληκτρολόγιο… Μικρό, αλλά θαυματουργό όταν δουλεύει...

Σε κακό το ‘χω να ‘ναι καλοκαίρι και να... μην καταφέρω να ρίξω λίγο καφέ, απ’ αυτόν που φτιάχνω και πίνω κάθε πρωί, την ώρα που δακτυλογραφώ τα χειρόγραφά μου, στον υπολογιστή μου.

Πριν δυο χρόνια είχα ρίξει ολόκληρο το ποτήρι με το νες καφέ πάνω στο πληκτρολόγιο. Και τότε χρειάστηκε να το αλλάξω ολόκληρο για να ξαναλειτουργήσει. Και αυτό συνέβη στην Αθήνα στο σέρβις της COSMODATA.

Φέτος έπεσαν κάτι παραπάνω από μερικές σταγόνεςκαι δέκα λεπτά αργότερα άρχισε να κάνει τα τρελά του. Τα πλήκτρα κινούνταν αδικαιολόγητα πάνω στο έγγραφο του WORD και με δυσκολία κατάφερα να κάνω την πρώτη μου ανάρτηση, το υπέροχο διήγημα που έγραψε ο Κώστας Γκαντάτσιος αποκλειστικά γι’ αυτό το Site.

Σταμάτησα ότι κι αν έκανα. Το έκλεισα, αφού πρώτα φρόντισα να μαζέψω προσεκτικά με χαρτοπετσέτα ότι καφές υπήρχε τουλάχιστον εξωτερικά πάνω σ’ εκείνη τη γωνιά των πλήκτρων. Ίσως αργότερα να λειτουργήσει κανονικά αν και ένα καθάρισμα θα το χρειαστεί οπωσδήποτε.

Ο καφές μπορεί να μου αρέσει, να δημιουργεί προϋποθέσεις ευεξίας, αλλά σίγουρα δεν έχει την ίδια «χαρά» ένα μηχάνημα ευαίσθητο, όπως είναι ο ηλεκτρονικός υπολογιστής, όταν έρχεται σε επαφή μαζί του...

Δεν ξέρω αν πρέπει να προσέχω περισσότερο άλλη φορά. Αυτό λες και θα συμβεί οπωσδήποτε, δεν προειδοποιεί για την ώρα και τη στιγμή. Ξαφνικά, όπως τα δώρα που δεν τα περιμένεις και δίνουν χαρά. Μόνο που εδώ η χαρά είναι ένα άγνωστο συναίσθημα. Το αντίθετο ελέγχεται ως ακριβές. Τα συναισθήματα, όταν αφορούν μηχανήματα, δεν είναι καθαρά. Έχουν το δικό τους δρόμο, τη δική τους οπτική προσέγγιση.

Και να που τώρα πρέπει να περιμένω τηλεφώνημα τους σήμερα για να μου που ότι ήρθε το νέο πληκτρολόγιο και το τοποθέτησαν για να πάω να το πάρω... Δεν έχω κι άλλη επιλογή...

Μια ακόμα φωτογραφία από την μοναδική εμπειρία της εκδρομής στη Σπιναλόγκα. Εχω καμιά δεκαπενταριά ακόμα κι αυτή τη φορά πάνω από το νησί, αλλά είναι στο κομπιούτερ που έχω δώσει για σέρβις. Έτσι θα περιμένουμε λίγο για τις αναρτήσεις, σας υπόσχομαι όμως να τις κάνω. Για μένα είναι μια πολύ σημαντική στιγμή που δεν θέλω να την αφήσω να περάσει έτσι. Θα συνέχισω πόλις πάρω στα χέρια μου το κομιούτερ μου. Για την ώρα δείτε μας πώς κατεβαίνουμε από το καϊκι που μας πήγε στη στο νησί. Στη σειρά, ο ένας πίσω από τον άλλον... Ο Αγησίλαος κρατά και την τσάντα με τις ρακές και τα ξελάγγουρα.

Και κάτι ακόμα. Βρήκαμε έναν  φούρνο να καίει πάνω στη Σπιναλόγκα. Μάλλον σκουπίδια έκαιγαν, αλλά έφερε στο μυαλό καταστάσεις που ζούσαν οι κάτοικοι του νησιού σε άλλες, πιο δύσκολες εποχές. Και η φωτιά έδινε ζωή στο μουσειακό αυτό τόπο. Πήγα κοντά και τη φωτογράφησα. Μου φάνηκε πως αυτή δεν ήταν μια συνηθισμένη φωτιά, διέκρινα πράγματα μέσα στις φλόγες της. Εσείς;

Γράφω παντού, αυτή είναι ξεκούρασή μου. Έχω στην δεξιά τσέπη του καλοκαιρινού κοντοπαντέλονου μου ένα πάκο από χαρτιά Α4 διπλωμένα, χαρτιά που έχουν χρησιμοποιηθεί από εκτυπώσεις σε φωτοτυπικό ή εκτυπωτικό μηχάνημα και η μια πλευρά τους είναι ελεύθερη. Αυτήν χρησιμοποιώ. Μου πάει πολύ να τα πετάξω έτσι. Η γενιά μου σεβάστηκε το χαρτί. Μην κοιτάς τα νέα παιδιά που έμαθαν στα κομπιούτερ και το χαρτί δεν τους λέει τίποτα σπουδαίο. Για μας είναι μια ιεροτελεστία...

Αναπνέω τον αέρα της Κρήτης... Δροσερός, δροσιστικός κι ας έχω πέσει σε μέρες καύσωνα. Μόνο η ζέστη του μεσημεριού το αναδεικνύει, διαφορετικά νομίζεις πως όλα είναι διαφορετικά. Πιο προσεγγίσιμα, πιο ανθρώπινα, πιο αληθινά...

Τελικά έτσι συμβαίνει στ’ αλήθεια ή επειδή νοιώθουμε καλά μέσα μας είμαστε έτσι και τα βλέπουμε έτσι; Όπως και να ‘χει σε τούτο το Site καταγράφω στιγμές. Όχι με ιδιαίτερη επιτυχία πάντα, αλλά τουλάχιστον το προσπαθώ...

Το μόνο σημείο που νομίζω ότι πέρα από τον καφέ που δημιουργεί πρόβλημα στον μικρό μου υπολογιστή είναι η μικρή διάρκεια τη μπαταρίας του. Εκεί που την αρχή κρατούσε δυόμιση ώρες τώρα έχει πέσει στη μιάμιση ώρα.

Έχω την αίσθηση ότι είναι φτιαγμένοι να μην κρατάνε πάνω από δύο ή τρία χρόνια. Κι ούτε βέβαια συμφέρει να πάρεις άλλη μπαταρία. Πιο φθηνά σου έρχεται να πάρεις άλλον υπολογιστή. Εξάλλου τα μικρά λάπτοπ αποσύρονται και στη θέση τους έρχονται οι ταμπλέτες.

Του εβαλα λίγο οινόπνευμα στο σημείο που έπεσε ο καφές. Καθαρίζει και εξατμίζεται γρήγορα χωρίς να αφήνει «ίχνη» πίσω του. Δυστυχώς δεν προέκυψε καμιά θεραπεία. Το κομπιούτερ πήρε το δρόμο του για το σέρβις και τώρα περιμένω να το πάρω με αλλαγμένο πλητρολόγιο...

Εδώ το ηλιοβασίλεμα είναι στη λίμνη της Λειβάδας... Υπέροχο! Αλλά και το διπλό, μαζί ήλιος και φεγγάρι, είναι κάτι το μοναδικό. Αρκεί να το ζήσετε μια φορά και θα καταλάβετε τι εννοώ...

Μια όμορφη στιγμή του καλοκαιριού είναι όταν βασιλεύει ο ήλιος, την ώρα που συναντιούνται  με τη σελήνη, όχι πολύ αργά, από τις 5 το απόγευμα και μετά το ‘χω παρατηρήσει, το πρώτο δεκαήμερο του Ιουλίου.

Κι είναι το φεγγάρι φωτεινό, λευκό στον ουρανό και δεν πιστεύεις στα μάτια σου πως σου συμβαίνει να ζεις αυτό το φαινόμενο. Μακάρι να μπορούσα να το κινηματογραφήσσω για να το δείτε. Είναι κάτι το φανταστικό.

Αλλά αν το είδα εγώ στο χωριό μου, υποθέτω πως θα είναι ορατό και από αλλού. Στις πόλεις με το δυνατό φωτισμό ίσως τα πράγματα είναι λίγο πιο δύσκολα να το δείτε.

Μια τέτοια ώρα λοιπόν αξίζει τον κόπο να τη διαθέσεις για βόλτα. Πεζή είναι ακόμα καλύτερα, αλλά με τη μηχανή έχω τη δυνατότητα να διανύσω μεγαλύτερες αποστάσεις. Πάντα μέσα στα χωράφια, ανάμεσα από λιόφυτα, αμπελώνες και θερμοκήπια. Με τα τζιτζίκια να ‘χουν στήσει τρελό τραγούδι και να αλλάζουν θέση από μελειά σε ελιά.

Διαλέγω δρόμους και πέρνω. Ούτε που ξέρω πού θα με βγάλουν. Έχει αλλάξει πολύ το ίδιο το χωριό στα χρόνια που λείπω. Μεγάλωσε περιφερειακά, νέες γειτονιές δημιουργήθηκαν από καλοχτισμένες κατασκευές, σύγχρονες...

Το παλιό χωριό όμως στο κέντρο παραμένει ως έχει. Πού και πού κάποιος κληρονόμος ξαναφτιάχνει, όπως εγώ, το πατρικό του ή το αναστειλώνει, αν υπάρχει σεβασμός στην παράδοση, αλλά τα περισσότερα είναι εγκαταλειμμένα ερείπια. Σε πιάνει η ψυχή σου καθώς βλέπεις αυτή την εγκατάλειψη.

Τα νέα παιδιά μαζεύονται σε παρέες στη λίμνη της Λειβάδας ή στην αυλή του σχολείου. Είδα χθες περνώντας από κει ότι ετοιμάζονται για τη Γιορτή του Αγγειοπλάστη που θα γίνει το ΠαρασκευοΣαββατοΚύριακο 15-16-17/7. Έχουν φέρει καρέκλες και τραπέζια, στήνουν στάντ που σημαίνει ότι θα υπάρχει στο χώρο και έκθεση αγγειοπλαστικής και ετοιμάζουν επιπλέον φωτιστικά για τις ανάγκες της βραδιάς. Αν έτσι είναι, που θα το δούμε τις αμέσως επόμενες μέρες, αξίζουν πολλά μπράβο στους διοργανωτές, τον Πολιτιστικό Σύλλογο Θραψανού δηλαδή...

Εδώ θα είμαστε μέχρι την Κυριακή το μεσημέρι, οπότε και αποχαιρετούμε οριστικά την Κρήτη. Έτσι όμορφα, χαλαρά, εκδρομικά, όπως φέτος... για το φετινό καλοκαίρι. Τα ονειρά μας για του χρόνου πάλι.

Γι’ αυτά τα νέα παιδιά που συνεχίζουν την παράδοση γίνεται η Γιορτή του Θραψανιώτη Αγγειοπλάστη. Μακάρι η αφορμή για γλέντι να γίνει και αφορμή για προβληματισμό σε σχέση με τη συνέχιση της τέχνης και στο αύριο…

Πλήθυναν στο Facebook οι εγγραφές από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Θραψανού και από μεμονωμένα μέλη ή φίλους συγχωριανούς για την προβολή της γιορτής του Θραψανιώτη αγγειοπλάστη. Και οι προετοιμασίες στον προαύλιο χώρο του δημοτικού σχολείου κλιμακώνονται με γοργούς ρυθμούς.

Όσοι βέβαια γνωρίζουν, ξέρουν καλά πως το μεγαλύτερο βάρος θα είναι στο γλέντι. Ήδη τα βαριά ονόματα «κράχτες» έχουν πέσει στην αγορά. Στις 15/7 το βράδυ αρχίζουμε με Μπικάκη. Νέος κρητικός ήχος με ενσωματωμένα σύγχρονα όργανα που κάνουν τη μουσική να «ακούγεται» αλλιώς. Αρέσει στους νέους και ας έχουν τις ενστάσεις τους όσοι παρακολουθούν κατά γράμμα την παράδοση.

Εδώ και μια εβδομάδα έχουν τοποθετήσει διαφημιστικές πινακίδες με την εκδήλωση στις κρίσιμες διασταυρώσεις, όπως αυτή του Καστελλίου, των Πεζών και στον Κολομόδι. Και φυσικά οι οργανωτές έχουν φροντίσει να συμπέσουν οι τριήμερες εκδηλώσεις με το πανηγύρι της Αγιάς Μαρίνας στη Βόνη που προσελκύει προσκυνητές από όλη την Κρήτη και γίνεται το… αδιαχώρητο.

Η γιορτή ξεκίνησε με σκοπό να δώσει στους Θραψανιώτες αγγειοπλάστες τη θέση που τους πρέπει στην ιστορία. Κάποτε γύριζαν ολόκληρη την Κρήτη, μαστόροι σαν τον πατέρα μου, που έκαναν πιθάρια στις φημισμένες βεντέμες.

Έτσι μεγάλωσαν γενιές και γενιές. Με το χώμα, με τον πηλό, με την τέχνη τους που ξεπερνούσε τα όρια της δημιουργίας.

Σήμερα τα νέα παιδιά συνεχίζουν την παράδοση. Σε πιο σύγχρονα εργαστήρια που έχουν φτιάξει στο χωριό πια. Αλλά με την ίδια παραδοσιακή μέθοδο. Με την τέχνη που περνά αποκλειστικά από τα χέρια τους. Σταθερό εισόδημα από μια τέχνη που «κρατάει» στο πέρασμα των αιώνων.  Κι αυτό είναι ίσως που κρατάει τους νέους στο χωριό με αποτέλεσμα να αυξάνονται από απογραφή σε απογραφή, σε αντίθεση με την υπόλοιπη περιφέρεια που χάνει όλο και περισσότερο κόσμο.

Δεν ξέρω πως θα επηρεάσει τα πράγματα η κρίση, αλλά για την ώρα τους έχει ακουμπήσει πολύ λιγότερο από τους κατοίκους των αστικών κέντρων. Το διαπιστώνεις σε κάτι τέτοιες ευκαιρίες. Στα γλέντια που γίνονται στην περιοχή με αφορμή το καλοκαίρι. Γεμάτα είναι τα τραπέζια από ανθρώπους που αποζητούν λίγη χαρά στη διασκέδαση.

Οι αφίσες των καλλιτεχνών σε όλα τα χωριά κάνουν γνωστό πού παίζουν και πότε με τη λύρα τους. Και οι θεατές είναι μεταφερόμενοι. Σήμερα εδώ, αύριο αλλού. Κάπως έτσι περιμένουν και τη γιορτή του Θραψανιώτη Αγγειοπλάστη στις 15-16-17/7 στον προαύλιο χώρο του δημοτικού σχολείου του χωριού μας. Και είναι βέβαιο ότι ο κόσμος θα γλεντήσει και θα φάει το χοιρινό στο φούρνο με τις πατάτες, κλασική σπεσιαλιτέ.

Έχω δει το έργο και από άλλες χρονιές. Η μόνη προσωπική ένσταση είναι στο τρόπο που γίνεται αυτό καθεαυτό το γλέντι. Οι λυράρηδες ξεκινούν αργά το βράδυ και φτάνουν ώς τις πρώτες πρωινές ώρες με την ένταση στο τέρμα. Αυτή όμως είναι η χαρά των νέων. Σεβαστή…

Στα κομπιούτερ του Πανεπιστημίου Κρήτης έγινε αυτή η ανάρτηση. «Ζητιάνος» έχω καταλήξει μέχρι να φτιαχτεί το δικό μου μηχάνημα…

Οι φωτογραφίες με τα γαρύφαλλα είναι από τα Γαλαθιανά σε μια βόλτα που κάνασμε με τον Λάμπρο ένα μεσημέρι...

Το κακό με την επαρχία, όταν πρόκειται για βλάβες σε μηχανήματα, μιας κάποιας τεχνολογίας, όπως είναι οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, είναι ότι όσο ειδικευμένα συνεργεία κι αν υπάρχουν στην πόλη, όταν πάθεις μια βλάβη θα πρέπει να περιμένεις να έρθει το ανταλλακτικό από την Αθήνα για να το τοποθετήσουν οι τεχνικοί.

Έτσι συμβαίνει και με το κομπιούτερ μου. Ευτυχώς η ζημιά επιβεβαιώθηκε από τον έλεγχο που έκαναν οι τεχνικοί και εντοπίζεται αποκλειστικά στο πληκτρολόγιο που χρειάζεται αλλαγή. Αλλαγή όμως δεν είναι για τα δικά τους μέτρα, κάτι απλό.

Έπρεπε να με ενημερώσουν για το κόστος του ανταλλακτικού, τα εργατικά και εφόσον ήμουν σύμφωνος να το παραγγείλουν στην Αθήνα για να το στείλουν. Πόσο χρόνο θα κάνει αυτό; Δυο μέρες τουλάχιστον. Που σημαίνει πρακτικά, αφού με πήραν τηλέφωνο Τρίτη πρωί για να μου το πουν και δύο ημέρες που θα κάνει να έρθει, αν όλα πάνε καλά, την Πέμπτη  θα έρθει. Και την ίδια μέρα θα το τοποθετήσουν για να το πάρω…

Ελπίζω δηλαδή να πάνε όλα καλά γιατί έχω προγραμματισμένη επιστροφή στις 17 Ιουλίου, ώρα 2 το μεσημέρι. Και αυτό δεν αλλάζει. Την επόμενη, στις 18, πρέπει να είμαι στο γραφείο μου. Άλλοι συνάδελφοι έχουν προγραμματίσει το δικό τους φευγιό για διακοπές.

Τα χέρια μου είναι δεμένα. Οι επιλογές λίγες… Κι έχω γράψει τόσα πράγματα που υποχρεωτικά  θα περιμένουν να πάρουν τη σειρά τους για δημοσίευση.

Ας είναι. Ευτυχώς που είμαστε καλά, γιατί υπάρχουν και χειρότερα. Χρειάστηκε να κάνω ένα πέρασμα από το Βενιζέλειο νοσοκομείο όπου είδα περιπτώσεις ανθρώπων που σε πιάνει η καρδιά σου. Βουνό τα προβλήματα που κουβαλούν… Ανείπωτος ο πόνος… Να έχεις μόνο τα μάτια σου και τα αυτιά σου ανοιχτά, να ακούς και να καταγράφεις ανθρώπινες καταστάσεις.

Ιούλης μήνας, ζέστη. Στο θάλαμο είναι ανυπόφορα. Ευτυχώς είναι νοιχτές οι πόρτες από παντού και γίνεται λίγο ρεύμα. Κάποιοι ασθενείς όμως χρειάζονται λίγο δροσερό αέρα και χρησιμοποιούν τη βεντάλια τους.

Πιο δίπλα ακούγεται ο ήχος από τη μηχανή ενός αιρκοντίσιον. Μάλλον τροφοδοτεί με δροσερό αέρα το γραφείο των γιατρών. Να μη δώσει ο Θεός να βρίσκεσαι εδώ από ανάγκη… Λίγο αργότερα μας έδωσα το κομπιούτερ κι ανοίξαμε το αιρκοντίσιον στο θάλαμο...  Ας είναι καλά…

Είχα καιρό να επισκεφθώ νοσοκομείο. Χρειάζεται που και  που να το κάνουμε. Μερικά πράγματα έρχονται στα ίσια τους μέσα μας. Και τότε αντιλαμβανόμαστε πως το μικρό πρόβλημα που μας «τυραννά» δεν είναι απολύτως τίποτα μπροστά στα μεγάλα ζητήματα που απασχολούν αυτούς τους ανθρώπους.

Φοβερό ζικ ζακ ε; Από τα μηχανήματα ξεκινήσαμε στους ανθρώπους καταλήξαμε. Αλλά μήπως έτσι δεν είναι η ζωή; Για δείτε το λίγο αλλιώς και θα καταλάβετε…