Οι γλάστρες είναι από το Θραψανό, η είσοδος στην αυλή μιας φίλης. Τα πιθάρια ειναι χαρακτηριστικά...

Ψυχραιμία, καύσωνας είναι, θα περάσει... Λέγαμε πριν λίγες μέρες από το Σημειωματάριο, δίπλα στην μπάρα. Και τοποθετούσαμε όλα τα θάρρη μας στο Σαββατοκύριακο... Όλο και κάπου

θα εκδράμουμε, λέγαμε. Και να, που τελικά είχαμε δίκιο...

Στην ορεινή Γορτυνία βρεθήκαμε να φέρουμε τον Λάμπρο στο χωριό του παππού του. Και ήταν όντως δροσερός ο καιρός, τόσο που το βράδυ ήθελες μπουφάν. Μας το λέγανε την ώρα που καιγόμαστε στην Αθήνα και νομίζαμε ότι ήταν υπερβολικοί. Καθόλου.

Από δω και πέρα και μέχρι το τέλος του καλοκαιριού κάπως έτσι θα τη βγάλουμε...
Ο καιρός δεν ενδείκνυται για πολύ σοβαρές ειδήσεις, αν εξαιρέσεις τους ταξιτζήδες που αυτή την εποχή, λόγω του ανοίγματος του επαγγέλματος είναι σε απεργία διαρκείας. Κι είναι και ο Χριστόφορος της Ειρήνης που πρέπει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Μακάρι να βρεθεί η χρυσή τομή να μη χάσουν τα λεφτά τους οι άνθρωποι...

Κατά τα άλλα το Σημειωματάριο αυτή την εποχή δεν θα έχει ειδήσεις...Ασχολείται όπως θα'χετε διαπιστώσει κι εσείς, με πιο... προσωπικά πράγματα. Η ζωή έχει, έτσι κι αλλιώς πολλές εναλλαγές... Δεν υπάρχει μονοτονία.

Μόνο η ζέστη είναι υπερβολική... Αλλά κι αυτή αντιμετωπίζεται.

Στο μεταξύ “παλεύω” τα έντυπά μου. Να προλάβω τις ημερομηνίες... Κι αν αληθεύει η πληροφορία ότι από 1ης Αυγούστου θα πάψει το υπουργείο Τύπου να επιδοτεί το ταχυδρομείο, καληνύχτα έντυπα...

Κάπως έτσι αντιμετώπισα το τέλος των φετινών καλοκαιρινών διακοπών μου. Και προσπαθώ να προσαρμοστώ. Ως ένα βαθμό μάλιστα τα έχω καταφέρει...

Από τα ορεινά της επαρχίας Πεδιάδας, φωτογραφημένα τη μέρα που πήγαμε με τον αρχαιολόγο Νίκο Παναγιωτάκη να δούμε τις Φρυκτωρίες...

Οι ντομάτες του Γιώργου φωτογραφημένες άλλη χρονιά. Αρχίζει να δημιουργεί παράδοση παραγωγού...

Ο Γιώργος καμαρώνει και δικαιολογημένα για τις πρώτες ντομάτες που έκοψε από τον κήπο του. Έχουν μια γεύση ξεχωριστή, ξέρετε πως είναι οι βιολογικές ντομάτες, μεγαλωμένες μόνο με φυσική κοπριά. Κι ένα αγγούρι μεγάλο κράτησε για μας. Το 'χει στο ψυγείο και μου το 'δειξε το πρωί με πολύ καμάρι.

Να, αυτά τα μικρά πράγματα είναι που γεμίζουν τους ανθρώπους και τους κρατούν σε μια ισορροπία. 50 χρονών, άνεργος ο Γιώργος, περιστασιακά δουλεύει σε εργολάβους που παίρνουν έργα στη ΔΕΗ της Μεγαλόπολης, αν δεν ασχολιόταν λίγο με τον κήπο του και τα ζώα θα τα 'χε “παίξει”. Πολύ θέλει ο άνθρωπος;

Ευτυχώς που ξαναβρίσκει τον εαυτό του σ' αυτά. Και είναι πραγματικά ωραίες οι ντομάτες του και νόστιμες. Κυρίως αυτό. Και είναι ακόμα στην αρχή, έχει να κόψει πολλές ακόμα καθώς θα προχωρεί το καλοκαίρι...

Μακάρι να μπορούσα να τον βοηθήσω... Διακριτικά βέβαια, γιατί αυτοί οι άνθρωποι έχουν και μια αξιοπρόσεκτη περηφάνια. Και δεν ζητάνε εύκολα. Υπομένουν σιωπηλά τα προβλήματά τους.

Μόνο που ο Γιώργος δεν είναι τεμπέλης. Και δεν κάθεται από επιλογή. Είναι αυτή η γαμο-αναδιάρθρωση που “σκοτώνει” κόσμο και οδηγεί τους ανθρώπους στην τρέλα. Φυσικά δεν πρόκειται να ασχοληθεί μαζί του με τίποτα η επίσημη Πολιτεία. Αυτή έκανε το “χρέος” της. Του έδωσε αυτό το ισχνό επίδομα ανεργίας του ΟΑΕΔ για όσο διάστημα λένε οι νόμοι και μετά, τέλος. Καμιά πρόβλεψη δεν υπάρχει για τους μακροχρόνια άνεργους. Καμιά. Όποιος επιβιώσει, έχει καλώς. Αυτή έχει στραμμένο το ενδιαφέρον της στο να... σώσει την οικονομία. Για τους ανθρώπους θα ενδιαφέρονται τώρα; Τι λες, καλέ...

Κι όμως αυτοί οι άνθρωποι έχουν ανάγκες. Πρέπει να φάνε, να πληρώσουν λογαριασμούς, να συντηρήσουν το αυτοκίνητο, να καλύψουν στοιχειώδη πράγματα. Ψιλά γράμματα σε καιρούς που... κυβερνούν σοσιαλ(η)στές...

Εδώ μένει ο Γιώργος, στο Ελληνικό Γορτυνίας και προσδοκά καλύτερες μέρες μαζεύοντας άγρια ρίγανη από το βουνό και κάνοντας τον κήπο στην αυλή του σπιτιού του...

Ο Ρήγας όπως είναι σήμερα, φωτογραφημένος ένα βράδυ μετά την επιστροφή μας από τις διακοπές στην Κρήτη... Μου φαίνεται πως μεγάλωσε αρκετά...

Στιγμές χαλάρωσης μέσα στον καλοκαιρινό καύσωνα του Ιουλίου... Αραγμένος πάνω στα πλακάκια του σπιτιού που έχουν λίγη δροσιά. Και τα ζώα ζεσταίνονται...

Δείτε διαφορά μέσα σε δυο μήνες... Όταν ακόμα έπαιζε με απλά πραγματάκια, στη βεράντα, μ' ένα μικρό όστρακο... Υποθέτω πως θα συμφωνείτε μαζί μου ότι πρόκειται για άλλο γατί. Και όμως είναι ο Ρήγας...

Καλά, εδώ δεν «παίζεται»... Τρώει το γαλατάκι του με το μπιμπερό. Μέχρι που... έφαγε το ίδιο το μπιμπερό και τότε άρχισε να τρώει στο μπολ του και ξηρά τροφή...

Ένα ολόκληρο μήνα είχα να τον δω τον Ρήγα. Τον άφησα μωρό για να κατέβω στην Κρήτη και τον βρήκα «αντράκι» πια... Αρχίζει και μοιάζει πια η μουσούδα του με μουσούδα αληθινού γάτου και είναι πιο παιχνιδιάρης από ποτέ.

Το καλοκαίρι είναι και γι' αυτόν δύσκολο. Απλώνει την αρίδα του πάνω στα πλακάκια που έχουν δροσιά και είναι αλλού γι' αλλού.

Ο Λάμπρος κατάφερε να τον φωτογραφίσει σε μια τέτοια φάση χαλάρωσης. Εγώ πάλι, τον πήρα σε πιο... ζωντανή. Και οι δυο δημοσιεύονται πιο πάνω. Όπως και οι δύο από το... αρχείο, έτσι για να δείτε την εξέλιξή του.

Εγώ, πάντως, έπαθα την πλάκα μου, όταν τον ξαναείδα. Το γατάκι που... σώσαμε το φετινό πάσχα από το Ελληνικό Γορτυνίας, ο κοινός Ευρωπαϊκός, όπως τον χαρακτήρισε η κτηνίατρος που τον παρακολουθεί, έχει γίνει πια γάτος... Παιχνιδιάρης, χαδιάρης, ωραίος...

Ο Λάμπρος μ' έχει πάρει καθώς οδηγώ στο χθεσινό ταξίδι για το χωριό... Ούτε που τον έχω καταλάβει. Σήμερα είδα τη φωτογραφία καθώς πήρα τις δύο του Ρήγα από το κινητό του...

Σε υψόμετρο 800 μ. είναι δυνατόν να μη βρεις δροσιά; Από χθες το βράδυ που φτάσαμε νοιώθω τη διαφορά. Σ' όλη τη διαδρομή, από την Αθήνα ώς την Κόρινθο, η ζέστη ήταν πολύ αισθητή. Μόλις καβατζάραμε τα βουνά της Αργολίδας τα πράγματα άλλαξαν, στην Τρίπολη ήταν ακόμα καλύτερα και στο χωριό το κοντομάνικο ήταν λίγο. Χρειαζόσουν μπουφάν για να καθίσεις λίγο στη βεράντα.

Ο Γιώργος ήξερε ότι θα πάμε και είχε φροντίσει να ανάψει φωτιά και να ψήσει σουβλάκια. Έφαγα δύο καλαμάκια, ήπια και δυο ποτήρια λευκό κρασί δροσερό, ναρκώθηκα... Σκεπάστηκα μ' ένα σεντόνι, αλλά η αίσθηση της ζέστης μ'ακολουθεί. Νομίζω ότι πρέπει να ανοίξω λίγο το παράθυρο.

Σαββατοκύριακο εκτός Αθηνών, το πρώτο μετά την επιστροφή από την Κρήτη. Εδώ το πρωινό κάτι μου θυμίζει από το ρέμπελο των διακοπών... Ξύπνημα νωρίς χωρίς... ξυπνητήρι, δροσιά, γράψιμο, αναρτήσεις στο Site.

Και μια διαπίστωση: Όλο και πιο φιλόζωοι γίνονται στο χωριό. Ο Γιώργος μετά τον Άρη τον σκύλο, πήρε κι ένα γατάκι να μεγαλώσει. Τώρα πώς θα ταιριάξουν αυτά τα δύο στον ίδιο χώρο,ο ίδιος μόνο ξέρει... Είναι θηλυκό και μάλλον τη λένε Πηνελόπη, το όνομα αυτό είναι πολύ διάσημο στις γάτες του χωριού. Για την ώρα είναι πιο μικρός από τον Ρήγα μας, όταν τον πήραμε και νιαουρίζει συνέχεια. Ο Γιώργος δεν θέλει να την χαϊδεύουμε συνέχεια, σχεδιάζει, λέει, να την κάνει σκληρή κυνηγό...

Ο ήλιος αρχίζει και φαίνεται πίσω από το Μαίναλο. Λαμπερός, φωτεινός, δυνατός. Θα 'ναι και σήμερα μια ζεστή μέρα, το δίχως άλλο...

Το πρώτος “συνεργείο” ξεκίνησε κιόλας για ρίγανη στο βουνό. Η τοποθεσία; Ξέρουν αυτοί. Σιγά που θα πουν ονόματα. Υπάρχουν κι άλλοι που μαζεύουν αυτή την εποχή ρίγανη, να τους ακούσουν στο τηλέφωνο και να πάνε; Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Και μιλάμε για τόνους ρίγανη, όπου και να ρίξεις το βλέμμα σου. Όρεξη να 'χεις και να γνωρίζεις στοιχειωδώς το φυτό...

Ο Άρης με τη μικρή γατούλα που ακόμα δεν έχει πάρει όνομα. Μπορεί τελικά να μην τη λένε Πηνελόπη. Θα δείξει..

Και η μικρή γάτα σε ένα στιγμιότυπο που την τράβηξε ο Λάμπρος...

Και αν δεν σας έκανα εγώ να γελάσετε με την αναφορά μου στη δημοσίευση της βιογραφίας μου, γελάστε μ' αυτό το αστείο βίντεο που βρήκα στο You Tube. Μόνο γελάτε, γιατί χανόμαστε...

Είναι η ζέστη στην Αθήνα και η πίεση της δουλειάς τόση και ευτυχώς που έχουμε και λίγο χιούμορ για να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση αλλιώς τα πράγματα θα ήταν ιδιαίτερα δύσκολα. Και αναφέρομαι στην προηγούμενη ανάρτηση, αυτή που αφορά το... πέρασμά μου στην ιστορία. Το ψώνιο...

Ναι, δε σήκωσα κεφάλι σήμερα... Αλλά προχώρησαν πολύ και η ΦΩΝΗ και ο ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ. Ο τελευταίος μάλιστα βγήκε σε δοκίμιο και είναι στα χέρια του Μανώλη Φωτόπουλου, να κάνουμε διορθώσεις τη Δευτέρα και να τη “διώξουμε”για το πιεστήριο. Φυσικά εσείς, οι τακτικοί αναγνώστες μου θα μπορέσετε να τη διαβάσετε από δω μέσα από το αρχείο PDF που θα βάλω.

Κάτι ανάλογο θα συμβεί και με τη ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΤΕΧΝΙΚΩΝ του ΟΤΕ, ίσως με μια μέρα διαφορά

Ηρεμία σχετική θα υπάρξει μετά την Τετάρτη, αν και καθώς ολοκληρώνω τις δυο αυτές εκδόσεις, ένα νέο θέμα γεννιέται σε σχέση με τις επιδοτήσεις των ταχυδρομικών τελών. Ετοιμάζουν, λέει, νέα μέτρα που μάλιστα θα ισχύσουν άμεσα (από 1ης Αυγούστου) με τα οποία, ουσιαστικά, θα “φιμώνουν” τον Τύπο των συλλόγων και σωματείων.

Το παρακολουθούμε το θέμα και θα επανέλθουμε με την πρώτη ευκαιρία. Για την ώρα τα μαζεύουμε. Πάμε τον Λάμπρο στο χωριό... Ο τυχερός!

Κι ένα τραγούδι με τον Βασίλη Σκουλά που μιλάει για το χωριό. Αυτός, δεν ξέρει πότε θα πάει στο χωριό...  Εμείς ξέρουμε. Φεύγουμε σε λίγο...

Ο πολυτελής δερματόδετος τόμος των επαγγελματιών με τις βιογραφίες των Κρητών από τις εκδόσεις Οικονόμου. Στις σελ. 174 - 175 υπάρχει η δική μου βιογραφία...

Ιδού το δισέλιδο με το οποίο πέρασα στην ιστορία. Τουλάχιστον στον μικρόκοσμο της Κρήτης...

Οι άνθρωποι για να περάσουν στην ιστορία χρειάζεται να το... παλέψουν αρκετά, να προσφέρουν στην επιστήμη, στην τέχνη, τον πολιτισμό, τον αθλητισμό ή όπου αλλού νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν άλματα μπροστά, να ανοίξουν νέους δρόμους...

Εγώ, δεν χρειάστηκε να το δω με τόση σοβαρότητα. Μάλλον ήμουν τυχερός. Την κατάλληλη στιγμή στον κατάλληλο τόπο.

Απλά με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν ότι ετοιμάζουν τον τρίτο τόμο με τις βιογραφίες σημαντικών προσώπων. Και μου πρότειναν να με βάλουν ως επαγγελματία εν ζωή. Διότι αυτό είναι το καλό. Δεν πρόκειται για... πεθαμένους, αλλά για εν ενεργεία, όπως εγώ στη δουλειά μου, ας πούμε...

Το πιο ωραίο είναι ότι πρόκειται για έκδοση που αφορά ανθρώπους της Κρήτης κι αυτό ήταν και το δικό μου κίνητρο, για να πω το ναι. Σε κάθε περίπτωση αρνητικό δεν είναι. Μάλλον θετικό μπορεί να χαρακτηριστεί, ενώ μοιάζει λίγο και σαν διαφήμιση.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά από την αρχή που ξεκίνησε αυτή η κουβέντα με τους αρμόδιους της έκδοσης, εδώ και τρία χρόνια, έτσι το πήρα. Όχι και τόσο σοβαρά. Εν πάσει περιπτώσει δεν μου κόστισε και τίποτα. Μόλις 150 ευρώ η αγορά του δερματόδετου τόμου 750 σελίδων σε ιδιαίτερα καλό χαρτί.

Θα 'χω να το λέω... Έχω στη βιβλιοθήκη μου ένα βιβλίο που γράφει τη... βιογραφία μου. Όση τουλάχιστον ήταν μέχρι πέρσι. Τα επόμενα, έως ότου κλείσω για πάντα τα μάτια μου, ελπίζω να βρεθούν άνθρωποι με ανοιχτό μυαλό και κατανόηση στις μικρές στιγμές μου για να γράψουν τα υπόλοιπα. Αυτά που τώρα δημοσιεύονται είναι... ελεγμένα, γραμμένα από μένα.

Όχι που θ' άφηνα τον καθένα, εφόσον ακόμα αναπνέω, να γράψει για μένα...

Άλλη μια όψη του δισέλιδου αφιερώματος στο βιογραφικό μου...