Καλοκαίρι 2001. Άλλοι προτιμούν ταξίδια στη θάλασσα κι άλλοι είναι δίπλα στη θάλασσα και κάνουν σεμινάριο... Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου...

Να, 'ναι Ιούλιος, να 'χει ζέστη δυνατή και να έχεις τη διάθεση να μπεις στην ουρά για ένα εκπαιδευτικό σεμινάριο θέλει κουράγιο, θέληση και κυρίως πρέπει να ξέρεις τι θέλεις για να το κάνεις.

Ήμουν εκεί, στην αίθουσα συνεδρίων του Isthmia Hotel, δίπλα στον παλιό ισθμό της Κορίνθου, ξέρετε, εκεί που σταματούσαμε κάποτε, όταν δεν υπήρχε ακόμα ο νέος δρόμος, για να φάμε το περίφημο σουβλάκι. Είναι περίπου 100 άνθρωποι. Οργανωμένοι. Με τις σημειώσεις τους, με τα εργαλεία προβολής πάουερ πόιντ. Παρακολουθούν προσεκτικά. Έχουν κλειστά τα κινητά τους. Είναι και καλό το περιβάλλον, ο κλιματισμός λειτουργεί άψογα.

Χαίρομαι τους ανθρώπους που αναλαμβάνουν την ευθύνη να κάνουν κάτι για τον εαυτό τους. Ακόμα κι δεν «περπατήσει» η επιχείρηση που σχεδιάζουν, θα 'χουν κάνει καλό στον εαυτό τους.

Την ώρα που άλλοι συνειδητά «ψήνονται» στη ζέστη της πόλης ή απολαμβάνουν τις διακοπές τους, τούτοι εδώ βάζουν στόχους, κάνουν σχέδια και προσπαθούν να τα υλοποιήσουν... Σπάνιο πράγμα στις μέρες μας...

Δεν ξέρω πόσοι από αυτούς θα τα καταφέρουν, αλλά τουλάχιστον το παλεύουν... Και σε καιρούς δύσκολους. Με μια απίστευτη αισιοδοξία, εκπέμποντας γύρω τους θετική ενέργεια...

Είναι ολοήμερο το σεμινάριο. Με μια μικρή διακοπή μιάμισης ώρας το μεσημέρι να φάμε μερικά καλαμάκια σουβλάκι, να κρατηθούμε όρθιοι.
Αλλά τούτοι εδώ είναι... ντούρασελ. Μικρά διαλείμματα για καφέ και... συνεχίζουν. Κάπου στις 7 το απόγευμα χάνω την μπάλα. Είναι η ζέστη, ο δρόμος από το χωριό ώς εδώ, το πρωινό ξύπνημα, δεν αντέχω άλλο.

Φεύγουμε... Ο δρόμος της επιστροφής για την Αθήνα, έχει κίνηση. Πολίτες ευαισθητοποιημένοι έχουν ανοίξει τα διόδια στην Κόρινθο.

Ένα μπανάκι να βγάλουμε από πάνω μας τον ιδρώτα και ύπνο πριν από τις 12. Αύριο είναι μια μέρα με πολύ ένταση. Και... επιστρέψαμε στις ζέστες...

Πέτρα και φως στην πανέμορφη κρητική γη...