Ιούλιος μήνας  και το ξενοδοχείο είναι κλειστό... Συμβαίνει κάτι;

Βουνό ή θάλασσα; Ιδού το ερώτημα για τις διακοπές, εφόσον φυσικά έχουν εξασφαλιστεί όλες οι άλλες προϋποθέσεις...

Είναι δυνατόν Ιούλιο μήνα να είναι κλειστό το ξενοδοχείο στο Ελληνικό; Και όμως είναι δυστυχώς... Το είδα κι αυτό σήμερα το πρωί όταν πήγα, να πιω έναν καφέ και να κάνω κάποια ανάρτηση στην ιστοσελίδα μου.

Η πινακίδα, μια πρόχειρα γραμμένη πάνω στην εξώπορτα λέει ότι θα είναι κλειστό έως τις 17/7. Λεπτομέρεια: Είχε 23 ο Ιούλιος όταν το είδα αυτό το σημείωμα.

Μπήκα στον αύλιο χώρο. Η εξώπορτα δεν είναι κλειδωμένη. Παντού είναι φανερή η εγκατάλειψη. Ένα στολίδι ψυχορραγεί και ετοιμάζεται να πεθάνει.

Οι καρέκλες στο καφέ λόμπι του ξενοδοχείου αφημένες έτσι, στην τύχη τους, ενώ οι γλάστρες στην είσοδο έχουν ξεραθεί...

Αναρωτιέμαι αν θέλουν να το κλείσουν... Είναι αδιανόητο να είναι κλειστό στο φουλ της τουριστικής σεζόν. Υποθέτω ότι στον δραστήριο σύλλογο του χωριού θα ξέρουν τι γίνεται... Μακάρι να μην το δω κι αυτό να ρημάζει..

Η αλήθεια είναι ότι εμείς οι Έλληνες προτιμούμε για καλοκαίρι τη θάλασσα περισσότερο από το βουνό. Αλλά, φυσικά, αυτό ο κανόνας επιδέχεται της αμφισβήτησής του, ειδικά φέτος που όλα όσα αφορούν τις διακοπές, με την οικονομική στενότητα έχουν αναθεωρηθεί.

Το είδαμε και στη Στεμνίτσα, Σάββατο βράδυ. Δεν είχε πολύ κόσμο. Στις 10 που κανονικά υπό άλλες συνθήκες θα 'πρεπε να ήταν τα μαγαζιά γεμάτα και οι δρόμοι του, δεν ήταν...

Αλλά είναι και το άλλο. Οι περισσότεροι κάτοικοι του Ελληνικού ζουν στην Αθήνα. Είναι έμποροι με μαγαζιά κι αυτά συνηθίζουν να τα κλείνουν τον Αύγουστο. Εξάλλου οι άνθρωποι έχουν φτιάξει τα σπίτια τους κι όταν με τους καινούριους δρόμους δεν θες περισσότερο από δυόμιση ώρες να έρθεις, είναι εύκολο γι' αυτούς να κατεβαίνουν Σαββατοκύριακα.

Άσε που όσοι έχουν παιδιά, έχουν συνδυάσει κι αυτοί το καλοκαίρι με τη θάλασσα και τις ευεργετικές ιδιότητες του ιωδίου... Έτσι δεν μπορούν να τους χαλάσουν χατήρι και υποκύπτουν...

Ευτυχώς ο Λάμπρος βρήκε ήδη παιδιά κάτω χωριό κι έτσι θα'χει παρέα κατά τη διαμονή του. Ακόμα, βέβαια, κρατάει ανοιχτή γραμμή με την Κρήτη και θα την κρατάει για πολύ καιρό. Το τηλέφωνο που του έδωσα με το γουατς απ “δουλεύει” ασταμάτητα. Και σε μηνύματα και σε φωνή. Δεν βλέπω καμιά διάθεση να μου το επιστρέψει... Ας είναι, χαλάλι του...