Δημοσιογραφικό υπόδειγμα, μάθημα για νέους φιλόδοξους δημοσιογράφους το περιοδικό HOT DOC του Κώστα Βαξεβάνη. Έβγαλε έκτακτο φύλλο όταν θεώρησε πως είχε κάτι σημαντικό να πει...

Εσωτερικό δισέλιδο που αναφέρεται στο πώς έφτασε στα χέρια τους το στικάκι με τη λίστα Λαγκάρντ και πώς πήραν την απόφαση να τη δημοσιεύσουν, την ώρα που την... ψάχνουν και δεν έκαναν ποτέ χρήση του περιεχομένου της...

Όταν ένας δημοσιογράφος θέλει μπορεί να αλλάξει τα πάντα.. Δες τον Κώστα Βαξεβάνη. Την Πέμπτη 1 Νοέμβρη βγάζει το νέο HOT DOC περιοδικό του... Όμως δεν περίμενε ώς τοτε. Είχε τη λίστα Λαγκάρντ και έκανε έκτακτη έκδοση για να δημοσιεύσει το περιεχόμενο της...

Μεγάλα δημοσιογραφικά συγκροτήματα με ονόματα ντίβες που πουλάνε, καθημερινά και ιδιαίτερα τις Κυριακές, φύκια για μεταξωτές κορδέλες... Κι ήρθε ένα μικρό περιοδικό το HOT DOC μόλις στο 13ο φύλλο τους να τους βάλει τα γυαλιά...

Τι έκανε ο Κώστας Βαξεβάνης μόλις ήρθε στα χέρια του το στικάκι με τι λίστα Λαγκάρντ; Απλά έσπευσε να τσεκάρει ότι το προϊόν δεν είναι πλαστό, συμβουλεύτηκε τους νομικούς του κι αφού πήρε το πράσινο φως, έδωσε το Ο.Κ. στη δημοσιογραφική ομάδα του περιοδικού να γράψει για να “χτυπήσει” έκτακτη έκδοση, λίγες μέρες πριν την κανονική έκδοσή του...

Τα ανακλαστικά τους χαρακτηρίζονται άψογα... Έκανε δηλαδή ότι απέφευγαν συνειδητά να κάνουν δυο χρόνια τώρα οι Παπακωνσταντίνου – Βενιζέλος και οι τότε διευθυντές του ΣΔΟΕ, αρμόδιοι για την πάταξη της φοροδιαφυγής...

Ο Κώστας Βαξεβάνης, ξεκαθαρίζει: Δεν είναι κατ' ανάγκην όλοι, όσοι περιέχονται στη λίστα, απατεώνες. Υπάρχουν και εύρωστοι οικονομικά παράγοντες, που πάντα είχαν χρήματα, σε αντίθεση με μας τους μισθοσυντήρητους...

Εκείνο που διερευνάται είναι αν έχουν φορολογηθεί γι' αυτές τις καταθέσεις τους , όπως όλοι εμείς ή αν κορόιδεψαν το ελληνικό δημόσιο χωρίς να καταβάλλουν ένα ευρώ, πράγμα πιο πιθανό...

Υπάρχουν εξώφθαλμα και τρεις περιπτώσεις πολιτικών προσώπων. Ο ένας έχει πεθάνει πια, αλλά φαντάζομαι θα υπάρχουν κληρονόμοι και οι άλλοι δύο είναι εν ενεργεία... Ο ένας μάλιστα, ο κ. Βουλγαράκης με την σύζυγό του κ. Πελέκη είχαν εμπλοκή και στην περιβόητη υπόθεση Βατοπεδίου. Θυμάστε και τότε είχε κάνει η Βουλή μια Εξεταστική Επιτροπή για να θάψει το θέμα...

Συντάκτες του περιοδικού τηλεφώνησαν και στους δυο. Και τι σύμπτωση: Και οι δυο δεν ήξεραν τίποτα για την οφσόρ εταιρία που διαχειρίζονταν χρήματα στους λογαριασμούς τους.

Το περιοδικό είναι στα περίπτερα. Μπορείτε να το πάρετε με δύο μόλις ευρώ. Μέχρι κι εγώ βγήκα έξω από το ΚΑΤ, στο περίπτερο για να το προμηθευτώ...

Ελπίζω να το πήραν και οι κ.κ. Παπακωνσταντίνου και Βενιζέλος, οι... αθώες περιστερές, όπως και τα μέλη της Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής που διερευνά τις ευθύνες για την πράξη ανευθυνότητας των δύο υπουργών και των προϊσταμένων του ΣΔΟΕ εκείνης της εποχής...

Όλος ο κόσμος ξέρεις πια τις πομπές τους, τα ψέματα τους, τις ανομίες τους. Και η σημερινή συγκυβέρνηση αν θέλει στοιχειωδώς να έχει μια κάποια σχέση με την πραγματικότητα και να μην είναι δωσίλογη στους τροικανούς δανειστές μας, ας “ξετινάξει” στους ελέγχους αυτά τα ονόματα και ας σταματήσουν, επιτέλους, να πετσοκόβουν τους μισθούς και τις συντάξεις.

Υπάρχει δρόμος και τον δείχνει η ανεξάρτητη δημοσιογραφία που ευτυχώς ζει ακόμα στις μέρες μας. Που δεν αναλώνεται σε χαζά λάιφ στάιλ θέματα, αλλά εμπιστεύεται την έρευνα και το ρεπορτάζ.

Σύστασης του Site: Πηγαίνετε στο περίπτερο. Αγνοήστε τις πολύχρωμες συμβιβασμένες φυλλάδες της μέρας και πάρτε στα χέρια σας το HOT DOC. Είναι θησαυρός. Φως στο σκοτάδι της κατευθυνόμενης πληροφόρησης. Ώρα να πάρει την κατάσταση στα χέρια του ο ενημερωμένος αναγνώστης...

• Απίστευτη κλοπή Τριανταφυλλόπουλου... Πριν ακόμα κυκλοφορήσει στα περίπτερα το περιοδικό HOT DOC ακάναρε και “ανέβασε”στο Site του, Zougla, όλη τη λίστα. Ντροπή και καταφρόνια για τον κλέφτη. Δείτε ΕΔΩ...
• Το κομμάτι το έγραψα το μεσημέρι, αφού πρώτα αγόρασα και διάβασα το HOT DOC. Το ανέβασα όμωςτο βράδυ... Είχα επισκέψεις στο ΚΑΤ, δεν γινόταν νωρίτερα... Και ξαφνικά έμαθα ότι ο εισαγγελέας έχει δώσει εντολή για σύλληψη του δημοσιογράφου. Δείτε ΕΔΩ την απάντηση του άξιου συναδέλφου Κώστα Βαξεβάνη...
• Για πότε έφτιαξαν ομάδα υποστήριξης στο Facebook για τον Κώστα Βαξεβάνη είναι κάτι το ασύλλυπτο. Δείτε το ΕΔΩ.
• Γίνεται με ολα αυτά να μην κάνει πλάκα ο Πιστσιρίκος; Διαβάστε ΕΔΩ το σημείωμα του.
  

Η φωτογραφία, χθεσινή, αφού οι γιατροί μου αφαίρεσαν το... πόμολο. Κρίμα και είχα αρχίσει να συνηθίζω μ' αυτό το αξεσουάρ στο κεφάλι μου...

Κάτι σας λέω τώρα εγώ... Όλες αυτές τις μέρες σας έχουν πρήξει τα ΜΜΕ. Μπαίνουμε στη χειμερινή ώρα την Κυριακή, στις 3 τα ξημερώματα θα πρέπει να γυρίσουμε τα ρολόγια μια ώρα πίσω... Σιγά μη μείνουμε ξύπνιοι για να το κάνουμε. Όλα αυτά μπορούν να γίνουν και την επομένη μέρα...

Ιδιαίτερα εγώ, εδώ που βρίσκομαι δεν έχω και κανένα άγχος. Μακριά από μένα... Το ζητούμενο είναι να γίνω καλά και να επιστρέψω πίσω στη ζωή, αρτιμελής, όπως ήμουν...

Για την ώρα παρακολουθώ τις αντιδράσεις των ανθρώπων καθώς βλέπουν έναν άνθρωπο να κυκλοφορεί ανάμεσα του μ' αυτό το σιδερικό στο κεφάλι. Χρειάστηκε να κατέβω για ακτινογραφίες που μου ζήτησαν οι γιατροί μου και ψάχνοντας να βρω πού είναι, πέρασα μπροστά από τα εξωτερικά ιατρεία του ΚΑΤ. Εκατοντάδες άνθρωποι, περίμεναν για εξετάσεις... Με έβλεπαν που περνούσα ανάμεσα σε υποψήφιους ασθενείς και συνοδούς και ένοιωθα να με “πιάνουν” με το βλέμμα τους και να με ακολουθούν μέχρι να χαθώ από το οπτικό τους πεδίο...

Παράξενο ον τους φαινόμουν... Σαν εκείνους τους εξωγήινους που βλέπουμε στις ταινίες. Το... πόμολο δεν θα μπορούσε βέβαια να παίξει το ρόλο της κεραίας, αλλά ποιος είχε το χρόνο να το καλοσκεφτεί...

Την Παρασκευή 26/10, μια μέρα μετά την εγχείρηση η μέρα ήταν πολύ όμορφη. Είχε έναν εξαιρετικό ήλιο έξω... Μετά τις ακτινογραφίες περπάτησα ώς το κυλικείο και ήπια το εσπρεσάκι μου . Επιστροφή στις παλιές καλές συνήθειες...

Κάθισα εκεί και το απόλαυσα σιγά – σιγά. Ρώτησα αν μια καρέκλα στο τραπεζάκι που καθόταν ένα κορίτσι ήταν ελεύθερη. Ναι, μου είπε και... άραξα. Θα μου πεις, ο εσπρέσο δεν θέλει και πολύ για να καταναλωθεί. Ο.Κ. για μένα όμως ήταν αρκετό να “σκανάρω” το χώρο και να κάνω μια ανθρωπογεωγραφία εκείνων που ήταν καθισμένοι στα τέσσερα, όλα κι όλα, τραπεζάκια του...

Ύστερα επέστρεψα στο θάλαμο 3020. Ήταν μέσα ο κ. Γιάννης με την αδερφή του Άννα. Ήρθαν για να κάνουν τις φυσικοθεραπείες του. Αλλά αυτό που κάνει το θάλαμο πιο άδειο, είναι το φευγιό του κ. Δημήτρη... Δεν τον βλέπω πια να τρέχει ακατάπαυστα, να σχολιάζει τα πάντα γύρω του, να δίνει αναφορά πρωί – βράδυ στη γυναίκα του στο χωριό και να μιλάει στα παιδιά του. Μου λείπει αυτή η υπερκινητικότητα, αλλά από την άλλη λέω πως είμαι τυχερός που δεν βρίσκομαι σε κάποιον θάλαμο με βαριά περιστατικά και ανθρώπους που πονάνε και δεν μπορούν να κουμαντάρουν τον πόνο τους.

Γιατί μόνο όποιος έχει περάσει από το ΚΑΤ, ακόμα και σαν επισκέπτης ασθενούς του, μπορεί να καταλάβει τι λέω...

Χθεσινή φωτογραφία  τραβηγμένη κατά τις 8 το βράδυ, με τα παιδιά μου, την Ειρήνη, τον Λάμπρο και τον θείο τους Γιώργο... Είναι στο κρεβάτι μου, έτσι να θυμόμαστε και κάποιες δύσκολες στιγμές της ζωής μας.

Άλλη μια φωτογραφία με την κόρη μου Ειρήνη. Το χαμόγελο της προδίδει την καλή κατάσταση μου. Ήθελα να κάνω το ίδιο μα δε με βοηθούσαν τα σαγόνια μου. Έχουν επηρεαστεί κι αυτά από την επέμβαση...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 27/10/2012

Τούτες τις μέρες τίποτα δεν είναι το ίδιο σε αυτή την πολύπαθη χώρα και τους πολίτες της. Ακόμα κι αυτή η 28η Οκτωβρίου είναι ξεχωριστή. Δεν υπάρχει πια, ούτε ο ενθουσιασμός, ούτε εκείνη η πατριωτική έξαρση που είχαμε ως λαός, άλλες φορές... Και δεν συμβαίνει αυτό, τυχαία...

Κάποτε “φουσκώναμε” από εθνική υπερηφάνεια που είπαμε, σαν τέτοιες μέρες ως λαός, το ΟΧΙ στους Ιταλούς κατακτητές και στη συνέχεια αντιταχθήκαμε σθεναρά στις δυνάμεις του άξονα, γράφοντας εποποιίες στα βουνά της Αλβανίας ή στο Μάλεμε, στα Χανιά, με την πτώση των Γερμανών αλεξιπτωτιστών...

Τότε, υπερασπιζόμαστε την πατρίδα μας... Τώρα, το ερώτημα είναι: Μια πατρίδα τόσο εχθρική απέναντι στα παιδιά της, πόσο αξίζει να την υπερασπίζεται κανείς; Και ποιος είναι ο εχθρός σήμερα; Εσωτερικός ή εξωτερικός;

Οι χθεσινοί εχθροί μας, Ιταλοί, Γερμανοί, είναι τώρα φίλοι μας. Η δε Γερμανία, όπως και το '40, παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο ως κατακτητής. Όχι πια με άρματα και κουμπούρια, αλλά, με τη δύναμη της Οικονομίας που σαρώνει ακόμα περισσότερο τις ανθρώπινες ψυχές και σπέρνει παντού, ανεξέλεγκτα, τη φτώχεια, ότι χειρότερο μπορεί να προκύψει για τον αναπτυγμένο δυτικό κόσμο...

Κάποιοι “ευφυείς” του κρατικού μηχανισμού ψάχνουν να βρουν τρόπο να... ξεμπερδεύουν με τις παρελάσεις. Ίσως να μειώσουν στο μισό το χρόνο διάρκειας τους, ίσως και να τις ματαιώσουν όπου δουν ότι οι αστυνομικές δυνάμεις δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν τους εξαγριωμένους πολίτες που θα βρουν μια ευκαιρία να διαμαρτυρηθούν μπροστά στους επισήμους...

Και φυσικά θα... εκφράσουν την έκπληξη τους, πως υπάρχουν άνθρωποι που δε σέβονται το γιορτασμό ιστορικών στιγμών του έθνους. Κι ούτε θα μπουν στον κόπο να αναρωτηθούν τι πατρίδα υπάρχει για όλους αυτούς που είναι άνεργοι, κακοπληρωμένοι, ανασφαλείς, υπερχρεωμένοι στις τράπεζες, απελπισμένοι από τις ευθύνες που οι ώμοι τους πια δεν μπορούν να σηκώσουν, έτσι όπως τα κατάφεραν με τις δικές τους πολιτικές...

Να είστε σίγουροι ότι το βράδυ της Κυριακής το αστυνομικό δελτίο θα είναι γεμάτο από τέτοια επεισόδια. Το έργο, το έχουμε ξαναδεί στις παρελάσεις εθνικών εορτών... Πέρσι, ας πούμε, ματαιώθηκε η κεντρική στρατιωτική παρέλαση στη Θεσσαλονίκη. Εκτιμούν αλήθεια, ότι μπορεί να γίνει φέτος, χωρίς επεισόδια;

Και ποιος ο λόγος να γίνει; Ένα κράτος, υποτίθεται ελεύθερο, έχει χρεοκοπήσει... Οι πολίτες του, υπερφορολογούμενοι, αδυνατούν να ανταποκριθούν στις στοιχειώδεις υποχρεώσεις τους ε, δεν είναι ολίγον πρόκληση μια δράκα βολεμένων να γιορτάζει δήθεν τον αγώνα για ελευθερία; Ούτε αυτό πια είναι σε θέση να το καταλάβουν;

Τι άλλο πρέπει να γίνει, τελικά, για να αντιληφθούν τα αυτονόητα; Οι εθνικές εορτές ίσως να είχαν κάποτε, κάποιο νόημα... Στον καιρό που ξεπουλούν τα πάντα, δεν έχει πια κανένα απολύτως νόημα. Δεν είναι και τόσο τραγικό να αλλάξουν συνήθειες... Εδώ πεθαίνουν έναν ολόκληρο λαό και απειλούν για πολλοστή φορά ότι τα αποθέματα στα δημόσια ταμεία επαρκούν έως τις 16 Νοεμβρίου. Οι παρελάσεις μας μαράνανε...

Δίνουν την αίσθηση ότι επιχειρούν ίσα να... σκαντζάρουν την εθνική εορτή. Ίσα να φοβηθούμε, να σκύψουμε για άλλη μια αφορά το κεφάλι και να περάσουν τα τρισάθλια μέτρα που σχεδιάζουν, μήνες τώρα σε βάρος μας για να εισπράξουν τα 11,6 δις ευρώ που θα τους κλείσουν τρύπες...

Αθώες δήθεν, περιστερές, θα δηλώνουν δακρύβρεχτα στα κανάλια πως δεν απλώσαμε τις σημαίες στα μπαλκόνια μας, δεν τις πήραμε στο χέρι να πανηγυρίσουμε. Ουστ να χαθείτε πολιτικοί απατεώνες. Τα όρια της υπομονής τελειώνουν. Να το ξέρετε...

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο στη στήλη μου “Επισημάνσεις”στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ.
• Διαβάστε κι αυτό το άρθρο ΕΔΩ για την εθνική επέτειο...
  

Το Δ.Σ. Της ΠΕΤ-ΟΤΕ μου έστειλε αυτή τη γλάστρα - ανθοδέσμη με ευχές για ταχεία ανάρρωση. Ας είναι καλά οι άνθρωποι...

Σήμερα είμαι καλύτερα πρώτη μέρα μετά την εγχείρηση. Περιμένω τους γιατρούς στις δέκα. Θα μου βγάλουν, λέει κι αυτό το σεδερικό από το κεφάλι...

Άρχισε να μετράει ανάποδα ο χρόνος... Προς το καλύτερο... Η επέμβαση στο χειρουργείο έγινε χωρίς επιπλοκές και τώρα είμαι στη φάση της ανάρρωσης... Συνήλθα κιόλας μετά τη νάρκωση, έφαγα και μία... πλούσια σούπα, ΥΔΡΙΚΗ τη λένε, το σημειώνω για να μην ξαναφάω κάτι ανάλογο. Ένα νερό που έχει μια κάποια γεύση....

Ας είναι... Όλα ξαναμπαίνουν σε μία σειρά. Από το πρωί πριν ακόμα με πάρουν από το φορείο ήταν εδώ η Νίτσα, η Μαλάμω, ο Νίκος ο Μαράτσης, η Ντίνα μια φίλη της Νίτσας και η Κατερίνα η πεθερά της Ειρήνης. Στρατός ολόκληρος στο θάλαμο και στο διάδρομο. Υπερβολικό, για μια επέμβαση σαν τη δική μου...

Όλα πήγαν καλά... Ο νοσοκόμος που ήρθε να με ετοιμάσει στο θάλαμο για το χειρουργείο ήταν όλο κέφια... Το τι καλαμπούρια σκάρωνε, για να χαμογελάσω, ήταν άλλο πράγμα. Ας είναι καλά ο άνθρωπος.

Το ίδιο ευγενικές ήταν και οι κοπέλες που με προετοίμασαν για το χειρουργείο. Ακόμη και αν το ενδιαφέρον τους ήταν τεχνητό, ήταν τόσο ωραίο που "άγγιζε" τον ασθενή. Παρακολουθούσα καθώς ήμουν ξαπλωμένος στο φορείο... Γύρω μου άλλοι “συνάδελφοι” στο χώρο της ανάνηψης, άλλοι για και άλλοι από το χειρουργείο. Ανάμεσά τους, όλοι με πράσινες στολές σαν τη δικιά μου, αλλά πιο συνιαρισμένη, κυκλοφορούσε ο διευθυντής της ΓΝΑΘΟ κι έδινε οδηγίες και εντολές... Ύστερα με πήραν με το φορείο και με έβαλαν στο χειρουργείο... Μου έβαλαν ό,τι καλώδιο χρειαζόταν, τα έβλεπα και τα παρακολουθούσα όλα και ξαφνικά όλα χάθηκαν από τα μάτια μου. Πάνω εκεί είχε πιάσει η νάρκωση...

Όταν πια ο ξύπνησα, ήμουν δίπλα, πάνω στο φορείο και περίμενα για να με βγάλουν στην ανάνηψη... Πώς περνά η ώρα, άμα δεν τη βλέπεις... 11 παρά με πήραν από το θάλαμο, μία και δέκα έδειχνε το στρογγυλό μεγάλο επιτύχειο ρολόι του χειρουργείου όταν εβγαινα... Περίμενα κάπου 20 λεπτά εκεί έξω, να συνέλθω, λέει, μπορεί και περισσότερο. Κι ύστερα ο ίδιος νοσοκόμος που με πήγε, με μετέφερε πίσω στο θάλαμό μου...

Στο μεταξύ είχε φύγει ο Δημήτρης, ο διπλανός μου, τελείωσε η δοκιμασία του εδώ. Θα καθόταν λίγο στο γιο του και θα έπαιρνε το καράβι για Κρήτη, να γυρίσει πίσω στη γυναίκα του...

Ο θάλαμός μου έσφυζε από ζωή τόσοι που ήταν εδώ... Κι εγώ ένοιωσα την ανάγκη να κοιμηθώ λίγο. Πρέπει να το έκανα μέχρι τις 5 μ.μ. οπότε και σηκώθηκα ως την τουαλέτα. Επιβεβαιώθηκε ότι όλα πάνε καλά κι έτσι άρχισα να συμμετέχω κι εγώ στην κουβέντα...

Το απόγευμα περιμένω νέα επίθεση αγάπης. Η Ειρήνη, ο Λάμπρος, ο Χριστόφορος, ο Γιώργος... Ας είναι όλοι τους καλά, αλλά κι εγώ, όσο περνά η ώρα αισθάνομαι όλο και καλύτερα... Προσπάθησα να τους πείσω στο τηλέφωνο ότι δεν χρειάζομαι τίποτα... Άδικος κόπος. Ήρθαν. Τελικά δεν πιάνει ο λόγος του ασθενή. Το διαπίστωσα. Η αποψινή νύχτα δεν θα 'ναι δύσκολη. Θα περάσει. Κι αύριο θα είναι μια άλλη μέρα. Καλύτερη...

Ο θάλαμος 3020 στο ΚΑΤ όπου νοσηλεύομαι. Στις 10 το πρωί περιμένω να με πάρουν για χειρουργείο. Θα τον αποχωριστώ για λίγο... Ας είναι... Θα το αντέξω. Νηστικός και ψυχολογικά προετοιμασμένος...

Ο δίσκος με το φαγητό που σερβίρουν στους ασθενείς. Όλες τις μέρες το κυρίως πιάτο, μεσημέρι – βράδυ είχε δυο μπιφτέκια που συνοδεύονταν από ρύζι, πουρέ, μακαρόνια. Προχθές είχε κοτόπουλο. Και χθες μου έκαναν την έκπληξη: Ψάρι, παρακαλώ...

Μαζί με το φαγητό στο δίσκο, όλες αυτές τις ημέρες υπάρχει κι αυτό το σημείωμα... Δεν υπήρξε μέρα που να μην υπάρχει. Οι νοσοκόμες λένε πως υποδηλώνει την ανάγκη για μαλακά φαγητά. Όμως κεφαλαία όπως είναι, έτσι και βάλεις αλλού τον τόνο, έχεις άλλη, εντελώς, λέξη... Όχι και τόσο κολακευτική...

Ναι, είμαι έτοιμος για το χειρουργείο. Σε λίγο θα με πάρουν. Έχω πλυθεί, ξυριστεί, τους περιμένω... Κυρίως όμως είμαι ψυχολογικά προετοιμασμένος γι' αυτή τη στιγμή...

Εδώ και δυο μέρες το κουβεντιάζω με τους γιατρούς. Κι αυτοί είναι αλήθεια πολύ ψύχραιμοι, υπομονετικοί, κατατοπιστικοί...

Την αρχή που το άκουσα μου ήρθε κάπως. Διότι εδώ, στο ΚΑΤ, ήρθαμε μετά το Λαϊκό, το βράδυ του Σαββάτου, εντελώς επικουρικά. Απλά για να έχουμε τη γνώμη ενός νευροχειρουργού... Έμεινα μέσα, μετά την αξονική που έκανα. Ακολούθησαν κι άλλες ακτινογραφίες, καρδιογραφήματα και τώρα ήρθε η ώρα της εγχείρισης.

Τόση και τέτοια αναλυτική ενημέρωση για το πού ακριβώς έχω το πρόβλημα, πώς θα το αντιμετωπίσουν με την επέμβαση, τις επιπλοκές που ενδέχεται να υπάρξουν, δεν είχα ακούσει ποτέ άλλοτε από τον χειρουργό γιατρό. Τώρα δια στόματος του επιμελητή κ. Κωνσταντίνου Μουρούζη τα άκουσα όλα. Χωρίς βιασύνη, χωρίς άγχος, ψύχραιμα, όπως αρμόζει στους γιατρούς που δεν φημίζονται τυχαία για το έργο τους...

Με έπεισε και έδωσα γραπτά τη συναίνεσή μου για τη χειρουργική επέμβαση. Κι όχι μόνο με έπεισε αλλά νοιώθω πολύ άνετα να αφεθώ στα χέρια του, όντας με ολική νάρκωση...

Είναι κάτι που πρέπει να γίνει. Έχω πολλή ενέργεια μέσα μου, πολλά, πολλά πράγματα που δεν έχω κάνει ακόμα και μπορώ και θέλω... Θέλω να επιστρέψω πίσω πιο σοφός ώστε να κάνω λιγότερα λάθη πάνω σε σοβαρά ζητήματα και νομίζω πως θα τα καταφέρω.

Το επόμενο σημείωμά μου εδώ θα είναι μετά το χειρουργείο. Όταν φύγει η νάρκωση και νιώσω πάλι καλά... Τη θέλω τη συντροφιά σας, το χιούμορ σας, μ΄ αρέσουν τα σχόλια που κάνετε, ο τρόπος που αντιμετωπίζετε το γεγονός, μετά το πρώτο σοκ που παθαίνετε... Τι να κάνουμε; Μήπως κάπως έτσι δεν είναι και η ζωή εκεί έξω; Όλο εκπλήξεις μας κρύβει και χρειάζεται συχνά να είμαστε πολύ ψύχραιμοι για να τις αντιμετωπίσουμε.

Αυτό κάνουμε και από τούτο εδώ το μετερίζι. Εξάλλου σε σχέση με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν άλλοι ασθενείς εδώ, το δικό μου είναι μια παρωνυχίδα...

Αλλά θα μου πεις, του καθενός το πρόβλημα είναι μεγάλο...

Σ' αυτή την κατάσταση είναι το μάτι μου σήμερα που νοσηλεύομαι στο ΚΑΤ. Το πρόβλημα ωστόσο δεν είναι σ' αυτό που φαίνεται αλλά ακριβώς από κάτω στο κόκαλο, το αριστερό μήλο του προσώπου μου...

Πάμε ολοταχώς για νέο ρεκόρ επικεψιμότητας... Σε λίγο κλείνουμε τα 400.000 “χτυπήματα” από ξεχωριστές Ι.Ρ. Πράγμα που δείχνει ότι η τακτική είσοδος αναγνωστών σ' αυτό το Site συνεχίζεται κανονικά. Να υποθέσω ότι βρίσκετε ενδιαφέρουσες τις αναρτήσεις; Ενδεχομένως, σε κάθε περίπτωση πάντως είναι μια καλή συντροφιά εδώ, στο ΚΑΤ που βρίσκομαι, αλλά και γενικότερα είναι για μένα μια συντροφιά...

Μοιράζομαι μαζί σας πράγματα και δημοσιοποιώ δικά μου σχόλια, επισημάνσεις, γεγονότα που ίσως πέρναγαν απαρατήρητα, τώρα έχουν έναν τόπο να απαγκιάσουν,να μοιραστούν με άλλους άγνωστους ή γνωστούς στο χάος του διαδικτύου...

Προσπαθώ να έχει μια συνέπεια στις εγγραφές, μία ή δυο οπωσδήποτε την ημέρα. Δίνω ή προσπαθώ να δίνω ίδιο βάρος στις φωτογραφίες που έχουν κάτι να πουν με το κείμενο. “Μιλάνε” κι αυτές, όταν είναι καλογραμμένο, κάνει εικόνες στο μυαλό μας ή στη φαντασία μας...

Συνεχίζω έτσι, δεν ξέρω για πόσο... Όσο αντέχω και μπορώ... Νομίζω όμως ότι για την ώρα έχω πολλές, συσσωρευμένες αντοχές. Για πιο πέρα, θα δείξει...

Πάντα έχω στο μυαλό μου πράγματα για να το εμπλουτίσω... Ήδη, αν το προσέξατε, υπάρχει στην κορυφή της σελίδας ένα ιντερνετικό ραδιόφωνο που δεν παίζει όλες τις ώρες. Είναι το “Ιστόφωνο” του Αλέξανδρου Ασημακόπουλου. Όταν παίζει, έχει πολύ όμορφες επιλογές ελληνικών, κυρίως, τραγουδιών και σχεδόν και καθημερινά 6-8 το απόγευμα κάνει ο ίδιος ζωντανή μουσική εκπομπή... Με τον Αλέξανδρο και το “Ιστόφωνο” θα συνεργαστούμε κάποια στιγμή, όχι πολύ μακρινή... Να γίνω πρώτα καλά και βλέπουμε...

Μακροπρόθεσμος στόχος, ίσως όταν ή λίγο πριν βρω στη σύνταξη, είναι να φτιάξω το δικό μου “Ράδιο - Θραψανιώτη” με διαλεγμένες μουσικές επιλογές και ζωντανό ειδησεογραφικό πρόγραμμα, όταν θα κάνω κέφι και έχω διάθεση...

Ναι το εμπλουτίζω καθημερινά το Site... Θέλω να είναι ένας ζωντανός οργανισμός από τον οποίο μπορεί στ' αλήθεια κάτι να πάρει κανείς. Δεν θα το ήθελα διαφορετικό και δεν θα το κάνω... Στα χέρια μου παίρνει καθημερινά μορφή, εξελίσσεται, αλλάζει, βελτιώνεται...

Το καλό Site είναι κάτι σαν τον άνθρωπο. Πόσο πιο όμορφος είναι όταν φροντίζει τον εαυτό του, είναι καθαρός και ξέρει να ντύνεται, όπως απαιτεί η κάθε στιγμή... Προσθέτει πόντους στα συν. Κάνει καλύτερο το χαρακτήρα του...

Αγαπώ αυτόν τον ιστότοπο... Τον κανακεύω, τον φροντίζω, χαίρομαι να τον βλέπω να μεγαλώνει και να λειτουργεί πιο αποτελεσματικά... Θέλω να ενημερώνει, αλλά και να ψυχαγωγεί, να δημιουργεί καλές προϋποθέσεις. Να μην πιάνεται η καρδιά σου η καρδιά σου όταν φεύγεις από δω ως αναγνώστης. Να κρατάς μια ελπίδα και μια αισιοδοξία, ότι κάτι θα γίνει που θα αλλάξει τα πράγματα προς το καλύτερο. Ότι θα ξημερώσει άσπρη μέρα και για μας. Και το άσπρο δεν θα είναι από χιόνι που λιώνει και χάνεται, αλλά να διαρκεί πολύ, όπως αξίζει στους ανθρώπους... Κάθε στιγμή της ζωής τους...