Χθεσινή φωτογραφία  τραβηγμένη κατά τις 8 το βράδυ, με τα παιδιά μου, την Ειρήνη, τον Λάμπρο και τον θείο τους Γιώργο... Είναι στο κρεβάτι μου, έτσι να θυμόμαστε και κάποιες δύσκολες στιγμές της ζωής μας.

Άλλη μια φωτογραφία με την κόρη μου Ειρήνη. Το χαμόγελο της προδίδει την καλή κατάσταση μου. Ήθελα να κάνω το ίδιο μα δε με βοηθούσαν τα σαγόνια μου. Έχουν επηρεαστεί κι αυτά από την επέμβαση...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 27/10/2012

Τούτες τις μέρες τίποτα δεν είναι το ίδιο σε αυτή την πολύπαθη χώρα και τους πολίτες της. Ακόμα κι αυτή η 28η Οκτωβρίου είναι ξεχωριστή. Δεν υπάρχει πια, ούτε ο ενθουσιασμός, ούτε εκείνη η πατριωτική έξαρση που είχαμε ως λαός, άλλες φορές... Και δεν συμβαίνει αυτό, τυχαία...

Κάποτε “φουσκώναμε” από εθνική υπερηφάνεια που είπαμε, σαν τέτοιες μέρες ως λαός, το ΟΧΙ στους Ιταλούς κατακτητές και στη συνέχεια αντιταχθήκαμε σθεναρά στις δυνάμεις του άξονα, γράφοντας εποποιίες στα βουνά της Αλβανίας ή στο Μάλεμε, στα Χανιά, με την πτώση των Γερμανών αλεξιπτωτιστών...

Τότε, υπερασπιζόμαστε την πατρίδα μας... Τώρα, το ερώτημα είναι: Μια πατρίδα τόσο εχθρική απέναντι στα παιδιά της, πόσο αξίζει να την υπερασπίζεται κανείς; Και ποιος είναι ο εχθρός σήμερα; Εσωτερικός ή εξωτερικός;

Οι χθεσινοί εχθροί μας, Ιταλοί, Γερμανοί, είναι τώρα φίλοι μας. Η δε Γερμανία, όπως και το '40, παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο ως κατακτητής. Όχι πια με άρματα και κουμπούρια, αλλά, με τη δύναμη της Οικονομίας που σαρώνει ακόμα περισσότερο τις ανθρώπινες ψυχές και σπέρνει παντού, ανεξέλεγκτα, τη φτώχεια, ότι χειρότερο μπορεί να προκύψει για τον αναπτυγμένο δυτικό κόσμο...

Κάποιοι “ευφυείς” του κρατικού μηχανισμού ψάχνουν να βρουν τρόπο να... ξεμπερδεύουν με τις παρελάσεις. Ίσως να μειώσουν στο μισό το χρόνο διάρκειας τους, ίσως και να τις ματαιώσουν όπου δουν ότι οι αστυνομικές δυνάμεις δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν τους εξαγριωμένους πολίτες που θα βρουν μια ευκαιρία να διαμαρτυρηθούν μπροστά στους επισήμους...

Και φυσικά θα... εκφράσουν την έκπληξη τους, πως υπάρχουν άνθρωποι που δε σέβονται το γιορτασμό ιστορικών στιγμών του έθνους. Κι ούτε θα μπουν στον κόπο να αναρωτηθούν τι πατρίδα υπάρχει για όλους αυτούς που είναι άνεργοι, κακοπληρωμένοι, ανασφαλείς, υπερχρεωμένοι στις τράπεζες, απελπισμένοι από τις ευθύνες που οι ώμοι τους πια δεν μπορούν να σηκώσουν, έτσι όπως τα κατάφεραν με τις δικές τους πολιτικές...

Να είστε σίγουροι ότι το βράδυ της Κυριακής το αστυνομικό δελτίο θα είναι γεμάτο από τέτοια επεισόδια. Το έργο, το έχουμε ξαναδεί στις παρελάσεις εθνικών εορτών... Πέρσι, ας πούμε, ματαιώθηκε η κεντρική στρατιωτική παρέλαση στη Θεσσαλονίκη. Εκτιμούν αλήθεια, ότι μπορεί να γίνει φέτος, χωρίς επεισόδια;

Και ποιος ο λόγος να γίνει; Ένα κράτος, υποτίθεται ελεύθερο, έχει χρεοκοπήσει... Οι πολίτες του, υπερφορολογούμενοι, αδυνατούν να ανταποκριθούν στις στοιχειώδεις υποχρεώσεις τους ε, δεν είναι ολίγον πρόκληση μια δράκα βολεμένων να γιορτάζει δήθεν τον αγώνα για ελευθερία; Ούτε αυτό πια είναι σε θέση να το καταλάβουν;

Τι άλλο πρέπει να γίνει, τελικά, για να αντιληφθούν τα αυτονόητα; Οι εθνικές εορτές ίσως να είχαν κάποτε, κάποιο νόημα... Στον καιρό που ξεπουλούν τα πάντα, δεν έχει πια κανένα απολύτως νόημα. Δεν είναι και τόσο τραγικό να αλλάξουν συνήθειες... Εδώ πεθαίνουν έναν ολόκληρο λαό και απειλούν για πολλοστή φορά ότι τα αποθέματα στα δημόσια ταμεία επαρκούν έως τις 16 Νοεμβρίου. Οι παρελάσεις μας μαράνανε...

Δίνουν την αίσθηση ότι επιχειρούν ίσα να... σκαντζάρουν την εθνική εορτή. Ίσα να φοβηθούμε, να σκύψουμε για άλλη μια αφορά το κεφάλι και να περάσουν τα τρισάθλια μέτρα που σχεδιάζουν, μήνες τώρα σε βάρος μας για να εισπράξουν τα 11,6 δις ευρώ που θα τους κλείσουν τρύπες...

Αθώες δήθεν, περιστερές, θα δηλώνουν δακρύβρεχτα στα κανάλια πως δεν απλώσαμε τις σημαίες στα μπαλκόνια μας, δεν τις πήραμε στο χέρι να πανηγυρίσουμε. Ουστ να χαθείτε πολιτικοί απατεώνες. Τα όρια της υπομονής τελειώνουν. Να το ξέρετε...

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο στη στήλη μου “Επισημάνσεις”στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ.
• Διαβάστε κι αυτό το άρθρο ΕΔΩ για την εθνική επέτειο...
  

Το Δ.Σ. Της ΠΕΤ-ΟΤΕ μου έστειλε αυτή τη γλάστρα - ανθοδέσμη με ευχές για ταχεία ανάρρωση. Ας είναι καλά οι άνθρωποι...

Σήμερα είμαι καλύτερα πρώτη μέρα μετά την εγχείρηση. Περιμένω τους γιατρούς στις δέκα. Θα μου βγάλουν, λέει κι αυτό το σεδερικό από το κεφάλι...

Άρχισε να μετράει ανάποδα ο χρόνος... Προς το καλύτερο... Η επέμβαση στο χειρουργείο έγινε χωρίς επιπλοκές και τώρα είμαι στη φάση της ανάρρωσης... Συνήλθα κιόλας μετά τη νάρκωση, έφαγα και μία... πλούσια σούπα, ΥΔΡΙΚΗ τη λένε, το σημειώνω για να μην ξαναφάω κάτι ανάλογο. Ένα νερό που έχει μια κάποια γεύση....

Ας είναι... Όλα ξαναμπαίνουν σε μία σειρά. Από το πρωί πριν ακόμα με πάρουν από το φορείο ήταν εδώ η Νίτσα, η Μαλάμω, ο Νίκος ο Μαράτσης, η Ντίνα μια φίλη της Νίτσας και η Κατερίνα η πεθερά της Ειρήνης. Στρατός ολόκληρος στο θάλαμο και στο διάδρομο. Υπερβολικό, για μια επέμβαση σαν τη δική μου...

Όλα πήγαν καλά... Ο νοσοκόμος που ήρθε να με ετοιμάσει στο θάλαμο για το χειρουργείο ήταν όλο κέφια... Το τι καλαμπούρια σκάρωνε, για να χαμογελάσω, ήταν άλλο πράγμα. Ας είναι καλά ο άνθρωπος.

Το ίδιο ευγενικές ήταν και οι κοπέλες που με προετοίμασαν για το χειρουργείο. Ακόμη και αν το ενδιαφέρον τους ήταν τεχνητό, ήταν τόσο ωραίο που "άγγιζε" τον ασθενή. Παρακολουθούσα καθώς ήμουν ξαπλωμένος στο φορείο... Γύρω μου άλλοι “συνάδελφοι” στο χώρο της ανάνηψης, άλλοι για και άλλοι από το χειρουργείο. Ανάμεσά τους, όλοι με πράσινες στολές σαν τη δικιά μου, αλλά πιο συνιαρισμένη, κυκλοφορούσε ο διευθυντής της ΓΝΑΘΟ κι έδινε οδηγίες και εντολές... Ύστερα με πήραν με το φορείο και με έβαλαν στο χειρουργείο... Μου έβαλαν ό,τι καλώδιο χρειαζόταν, τα έβλεπα και τα παρακολουθούσα όλα και ξαφνικά όλα χάθηκαν από τα μάτια μου. Πάνω εκεί είχε πιάσει η νάρκωση...

Όταν πια ο ξύπνησα, ήμουν δίπλα, πάνω στο φορείο και περίμενα για να με βγάλουν στην ανάνηψη... Πώς περνά η ώρα, άμα δεν τη βλέπεις... 11 παρά με πήραν από το θάλαμο, μία και δέκα έδειχνε το στρογγυλό μεγάλο επιτύχειο ρολόι του χειρουργείου όταν εβγαινα... Περίμενα κάπου 20 λεπτά εκεί έξω, να συνέλθω, λέει, μπορεί και περισσότερο. Κι ύστερα ο ίδιος νοσοκόμος που με πήγε, με μετέφερε πίσω στο θάλαμό μου...

Στο μεταξύ είχε φύγει ο Δημήτρης, ο διπλανός μου, τελείωσε η δοκιμασία του εδώ. Θα καθόταν λίγο στο γιο του και θα έπαιρνε το καράβι για Κρήτη, να γυρίσει πίσω στη γυναίκα του...

Ο θάλαμός μου έσφυζε από ζωή τόσοι που ήταν εδώ... Κι εγώ ένοιωσα την ανάγκη να κοιμηθώ λίγο. Πρέπει να το έκανα μέχρι τις 5 μ.μ. οπότε και σηκώθηκα ως την τουαλέτα. Επιβεβαιώθηκε ότι όλα πάνε καλά κι έτσι άρχισα να συμμετέχω κι εγώ στην κουβέντα...

Το απόγευμα περιμένω νέα επίθεση αγάπης. Η Ειρήνη, ο Λάμπρος, ο Χριστόφορος, ο Γιώργος... Ας είναι όλοι τους καλά, αλλά κι εγώ, όσο περνά η ώρα αισθάνομαι όλο και καλύτερα... Προσπάθησα να τους πείσω στο τηλέφωνο ότι δεν χρειάζομαι τίποτα... Άδικος κόπος. Ήρθαν. Τελικά δεν πιάνει ο λόγος του ασθενή. Το διαπίστωσα. Η αποψινή νύχτα δεν θα 'ναι δύσκολη. Θα περάσει. Κι αύριο θα είναι μια άλλη μέρα. Καλύτερη...

Ο θάλαμος 3020 στο ΚΑΤ όπου νοσηλεύομαι. Στις 10 το πρωί περιμένω να με πάρουν για χειρουργείο. Θα τον αποχωριστώ για λίγο... Ας είναι... Θα το αντέξω. Νηστικός και ψυχολογικά προετοιμασμένος...

Ο δίσκος με το φαγητό που σερβίρουν στους ασθενείς. Όλες τις μέρες το κυρίως πιάτο, μεσημέρι – βράδυ είχε δυο μπιφτέκια που συνοδεύονταν από ρύζι, πουρέ, μακαρόνια. Προχθές είχε κοτόπουλο. Και χθες μου έκαναν την έκπληξη: Ψάρι, παρακαλώ...

Μαζί με το φαγητό στο δίσκο, όλες αυτές τις ημέρες υπάρχει κι αυτό το σημείωμα... Δεν υπήρξε μέρα που να μην υπάρχει. Οι νοσοκόμες λένε πως υποδηλώνει την ανάγκη για μαλακά φαγητά. Όμως κεφαλαία όπως είναι, έτσι και βάλεις αλλού τον τόνο, έχεις άλλη, εντελώς, λέξη... Όχι και τόσο κολακευτική...

Ναι, είμαι έτοιμος για το χειρουργείο. Σε λίγο θα με πάρουν. Έχω πλυθεί, ξυριστεί, τους περιμένω... Κυρίως όμως είμαι ψυχολογικά προετοιμασμένος γι' αυτή τη στιγμή...

Εδώ και δυο μέρες το κουβεντιάζω με τους γιατρούς. Κι αυτοί είναι αλήθεια πολύ ψύχραιμοι, υπομονετικοί, κατατοπιστικοί...

Την αρχή που το άκουσα μου ήρθε κάπως. Διότι εδώ, στο ΚΑΤ, ήρθαμε μετά το Λαϊκό, το βράδυ του Σαββάτου, εντελώς επικουρικά. Απλά για να έχουμε τη γνώμη ενός νευροχειρουργού... Έμεινα μέσα, μετά την αξονική που έκανα. Ακολούθησαν κι άλλες ακτινογραφίες, καρδιογραφήματα και τώρα ήρθε η ώρα της εγχείρισης.

Τόση και τέτοια αναλυτική ενημέρωση για το πού ακριβώς έχω το πρόβλημα, πώς θα το αντιμετωπίσουν με την επέμβαση, τις επιπλοκές που ενδέχεται να υπάρξουν, δεν είχα ακούσει ποτέ άλλοτε από τον χειρουργό γιατρό. Τώρα δια στόματος του επιμελητή κ. Κωνσταντίνου Μουρούζη τα άκουσα όλα. Χωρίς βιασύνη, χωρίς άγχος, ψύχραιμα, όπως αρμόζει στους γιατρούς που δεν φημίζονται τυχαία για το έργο τους...

Με έπεισε και έδωσα γραπτά τη συναίνεσή μου για τη χειρουργική επέμβαση. Κι όχι μόνο με έπεισε αλλά νοιώθω πολύ άνετα να αφεθώ στα χέρια του, όντας με ολική νάρκωση...

Είναι κάτι που πρέπει να γίνει. Έχω πολλή ενέργεια μέσα μου, πολλά, πολλά πράγματα που δεν έχω κάνει ακόμα και μπορώ και θέλω... Θέλω να επιστρέψω πίσω πιο σοφός ώστε να κάνω λιγότερα λάθη πάνω σε σοβαρά ζητήματα και νομίζω πως θα τα καταφέρω.

Το επόμενο σημείωμά μου εδώ θα είναι μετά το χειρουργείο. Όταν φύγει η νάρκωση και νιώσω πάλι καλά... Τη θέλω τη συντροφιά σας, το χιούμορ σας, μ΄ αρέσουν τα σχόλια που κάνετε, ο τρόπος που αντιμετωπίζετε το γεγονός, μετά το πρώτο σοκ που παθαίνετε... Τι να κάνουμε; Μήπως κάπως έτσι δεν είναι και η ζωή εκεί έξω; Όλο εκπλήξεις μας κρύβει και χρειάζεται συχνά να είμαστε πολύ ψύχραιμοι για να τις αντιμετωπίσουμε.

Αυτό κάνουμε και από τούτο εδώ το μετερίζι. Εξάλλου σε σχέση με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν άλλοι ασθενείς εδώ, το δικό μου είναι μια παρωνυχίδα...

Αλλά θα μου πεις, του καθενός το πρόβλημα είναι μεγάλο...

Σ' αυτή την κατάσταση είναι το μάτι μου σήμερα που νοσηλεύομαι στο ΚΑΤ. Το πρόβλημα ωστόσο δεν είναι σ' αυτό που φαίνεται αλλά ακριβώς από κάτω στο κόκαλο, το αριστερό μήλο του προσώπου μου...

Πάμε ολοταχώς για νέο ρεκόρ επικεψιμότητας... Σε λίγο κλείνουμε τα 400.000 “χτυπήματα” από ξεχωριστές Ι.Ρ. Πράγμα που δείχνει ότι η τακτική είσοδος αναγνωστών σ' αυτό το Site συνεχίζεται κανονικά. Να υποθέσω ότι βρίσκετε ενδιαφέρουσες τις αναρτήσεις; Ενδεχομένως, σε κάθε περίπτωση πάντως είναι μια καλή συντροφιά εδώ, στο ΚΑΤ που βρίσκομαι, αλλά και γενικότερα είναι για μένα μια συντροφιά...

Μοιράζομαι μαζί σας πράγματα και δημοσιοποιώ δικά μου σχόλια, επισημάνσεις, γεγονότα που ίσως πέρναγαν απαρατήρητα, τώρα έχουν έναν τόπο να απαγκιάσουν,να μοιραστούν με άλλους άγνωστους ή γνωστούς στο χάος του διαδικτύου...

Προσπαθώ να έχει μια συνέπεια στις εγγραφές, μία ή δυο οπωσδήποτε την ημέρα. Δίνω ή προσπαθώ να δίνω ίδιο βάρος στις φωτογραφίες που έχουν κάτι να πουν με το κείμενο. “Μιλάνε” κι αυτές, όταν είναι καλογραμμένο, κάνει εικόνες στο μυαλό μας ή στη φαντασία μας...

Συνεχίζω έτσι, δεν ξέρω για πόσο... Όσο αντέχω και μπορώ... Νομίζω όμως ότι για την ώρα έχω πολλές, συσσωρευμένες αντοχές. Για πιο πέρα, θα δείξει...

Πάντα έχω στο μυαλό μου πράγματα για να το εμπλουτίσω... Ήδη, αν το προσέξατε, υπάρχει στην κορυφή της σελίδας ένα ιντερνετικό ραδιόφωνο που δεν παίζει όλες τις ώρες. Είναι το “Ιστόφωνο” του Αλέξανδρου Ασημακόπουλου. Όταν παίζει, έχει πολύ όμορφες επιλογές ελληνικών, κυρίως, τραγουδιών και σχεδόν και καθημερινά 6-8 το απόγευμα κάνει ο ίδιος ζωντανή μουσική εκπομπή... Με τον Αλέξανδρο και το “Ιστόφωνο” θα συνεργαστούμε κάποια στιγμή, όχι πολύ μακρινή... Να γίνω πρώτα καλά και βλέπουμε...

Μακροπρόθεσμος στόχος, ίσως όταν ή λίγο πριν βρω στη σύνταξη, είναι να φτιάξω το δικό μου “Ράδιο - Θραψανιώτη” με διαλεγμένες μουσικές επιλογές και ζωντανό ειδησεογραφικό πρόγραμμα, όταν θα κάνω κέφι και έχω διάθεση...

Ναι το εμπλουτίζω καθημερινά το Site... Θέλω να είναι ένας ζωντανός οργανισμός από τον οποίο μπορεί στ' αλήθεια κάτι να πάρει κανείς. Δεν θα το ήθελα διαφορετικό και δεν θα το κάνω... Στα χέρια μου παίρνει καθημερινά μορφή, εξελίσσεται, αλλάζει, βελτιώνεται...

Το καλό Site είναι κάτι σαν τον άνθρωπο. Πόσο πιο όμορφος είναι όταν φροντίζει τον εαυτό του, είναι καθαρός και ξέρει να ντύνεται, όπως απαιτεί η κάθε στιγμή... Προσθέτει πόντους στα συν. Κάνει καλύτερο το χαρακτήρα του...

Αγαπώ αυτόν τον ιστότοπο... Τον κανακεύω, τον φροντίζω, χαίρομαι να τον βλέπω να μεγαλώνει και να λειτουργεί πιο αποτελεσματικά... Θέλω να ενημερώνει, αλλά και να ψυχαγωγεί, να δημιουργεί καλές προϋποθέσεις. Να μην πιάνεται η καρδιά σου η καρδιά σου όταν φεύγεις από δω ως αναγνώστης. Να κρατάς μια ελπίδα και μια αισιοδοξία, ότι κάτι θα γίνει που θα αλλάξει τα πράγματα προς το καλύτερο. Ότι θα ξημερώσει άσπρη μέρα και για μας. Και το άσπρο δεν θα είναι από χιόνι που λιώνει και χάνεται, αλλά να διαρκεί πολύ, όπως αξίζει στους ανθρώπους... Κάθε στιγμή της ζωής τους...

Οδηγίες προς... ναυτιλομένους! Εφιστούν την προσοχή στα προσωπικά αντικείμενα των νοσηλευομένων... Και στις αποκλειστικές νοσοκόμες...

Και... ασθενοφόρα προς ενοικίαση, παρακαλώ... Για τους ενδιαφερόμενους... Σε κοινή θέα...

Μοιάζει απίστευτο, αλλά τις λίγες μέρες που είμαι εδώ, είδα να περνάνε καθημερινά άνθρωποι με σακούλες, να μπαίνουν στους θαλάμους του νοσοκομείου και να... πουλάνε πράγματα...

Ας πούμε: Είδα πωλητή εικόνων με την Παναγία την γιάτρισσα με μόνο επτά ευρώ παρακαλώ... Για φαντάσου πού φτάνει ο κόσμος για να 'κονομήσει κανά ευρώ...

Είδα επίσης τύπο να πουλάει λευκά είδη, σεντόνια κ.λπ. Και έναν νεαρό κουρέα για κόψιμο μαλλιών, ξύρισμα ή ότι άλλο σενιάρισμα μπορεί να χρειάζεται ένας ασθενής.

Λαϊκή αγορά ο θάλαμος; Όχι ακριβώς, αλλά έχει το γούστο του... Απ' την άλλη παντού έχει διαφημιστικές κάρτες για ιδιωτικά ασθενοφόρα. Με νούμερα κινητών τηλεφώνων για επικοινωνία... Σε κάθε τραπεζάκι υπάρχουν. Οι παλιότεροι ένοικοι εδώ λένε ότι μπαίνουν κάθε τόσο και αφήνουν διαφημιστικά.

Γι' αυτό και από την πρώτη στιγμή που μπήκα μου επεσήμαναν να προσέχω τα κινητά μου. “Δεν τα αφήνεις μόνα τους ή εκτεθειμένα, αν θέλεις να τα ξαναβρείς”... Δεν ξέρω, μέχρι στιγμής δεν είδα παράταιρους ανθρώπους να κυκλοφορούν στο θάλαμο. Μόνο συνοδοί των ασθενών. Για να το λένε όμως θα συμβαίνει. Δε βγαίνει καπνός χωρίς φωτιά. Σίγουρα...

Σε εμφανή σημεία μέσα στο θάλαμο υπάρχουν καλυμμένα χαρτιά πλαστικοποιημένα που επισημαίνουν την ανάγκη “να προσέχουμε τα προσωπικά μας αντικείμενα. Όπως επίσης κι άλλα που αφορούν αποκλειστικές νοσοκόμες που πολλοί ασθενείς χρειάζονται και χρησιμοποιούν.

Λένε: “ΠΡΟΣΟΧΗ, η νοσηλευτική διεύθυνση του ΓΝΑ ΚΑΤ σας πληροφορεί ότι στο χώρο του νοσοκομείου περιφέρονται άτομα, τα οποία εμφανίζονται ως αποκλειστικές συνοδοί ασθενών ζητώντας μικρότερη αμοιβή. Τα άτομα αυτά είναι επικίνδυνα για τους ασθενείς και τη δημόσια υγεία, διότι: Δεν είναι απόφοιτοι νοσηλευτικών σχολών,δεν έχουν άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, δεν είναι ελεγμένες υγειονομικά (οι νόμιμες ελέγχονται κάθε χρόνο υποχρεωτικά), είναι ανασφάλιστες κι οποιοδήποτε ατύχημα τους βαρύνει οικονομικά τον ασθενή”.

Ωραία!... Κι αφού παρακαλώ η είσοδος του ΚΑΤ φυλάσσεται από ιδιωτική σεκιούριτι, 24 ώρες το 24ωρο, πώς στην ευχή περνάνε μέσα στο νοσοκομείο όλοι αυτοί οι... επικίνδυνοι τύποι; Αφελή ερωτήματα ενός ασθενή που πολύ θα ήθελε να είχε τελειώσει τις εξετάσεις που οι γιατροί του έχουν ορίσει και να είναι στο ασφαλές περιβάλλον του σπιτιού του...

Για την ώρα παρακολουθώ, καταγράφω και προσέχω... Καμιά φορά γελώ και με όσα ακούω, όπως τον τύπο στο διάδρομο το μεσημέρι που μίλαγε δυνατά στο κινητό του και προσπαθούσε να πείσει κάποιον γνωστό του, δικόν του, πελάτη του, Κύριος είδε τι, ότι στο σπίτι που αγοράζει πρέπει να ΄χει κεντρική θέρμανση. Ένας άνθρωπος εκτός τόπου, χρόνου, εποχής... Έβαλα το δάκτυλό μου στ' αυτιά μου να δω αν ακούω καλά κι ύστερα ρώτησα κι άλλους στο θάλαμο αν άκουγαν τα ίδια με μένα... Ναι, ακριβώς τα ίδια άκουγαν και γέλαγαν κι αυτοί...

Στο μυαλό μας και όχι αδικαιολόγητα, κάθε φορά που αναφερόμαστε στο ΚΑΤ έρχονται κακές εικόνες... Δεδομένου ότι οι περισσότεροι ασθενείς είναι από ατυχήματα βλέπεις τα πιο άσχημα πράγματα από τραυματισμούς. Κάπου, ωστόσο, δίπλα μας υπάρχει και η αισιοδοξία. Και χρώμα ζωής. Όπως αυτή η ανθισμένη βουκαμβίλια που έχει απλώσει πάνω στην σκάλα υπηρεσίας που οδηγεί στο κυλικείο...

Αυτή η σκάλα είναι σωτήρια... Και είναι δίπλα στο 3020. Οδηγεί στην πίσω μεριά του ΚΑΤ και κατ' επέκταση στο κυλικείο. Δυο βήματα αριστερά μόλις βγαίνουμε... Έχει βρέξει κάτω,το βλέπεις καλά,όχι μόνο στο χώμα, αυτό διψασμένο το έχει ρουφήξει σα σφουγγάρι. Στη μεταλλική σκάλα όμως είναι πιο εμφανή. Κι έχει ψυχρούλα. Εδώ βόρεια, χειμωνιάζει...

Το κυλικείο... Μια ανάπαυλα, μια ανάσα για ένα σάντουιτς και καφέ. Και τόπος συνάντησης ασθενών και συνοδών. Την Κυριακή ήταν πιο ήρεμα τα πράγματα, σήμερα όμως στο ξεκίνημα της καινούριας εβδομάδας έχει πολύ κόσμο. Ουρά για να πάρεις κάτι... Τα λίγα τραπεζάκια έξω είναι κατειλημμένα . Θα χρειαστεί να καθίσω στην κεντρική είσοδο σ' ένα καναπέ για να πιω τον καφέ μου και να φάω το σάντουιτς μου...

Άλλη μια φωτογραφία του κυλικείου, από μια άλλη πλευρά του. Ο κόσμος τρέχει. Κουβαλά κι εδώ τα άγχη του... Κανονικά εδώ θα έπρεπε να είναι πιο ήρεμος. Βλέπει τόσα, ακούει, μαθαίνει γίνεται πιο σοφός. Ο προαύλιος χώρος γέμισε νέα παιδιά, φοιτητές θα 'ναι και στους διαδρόμους, ομάδες – ομάδες με άσπρες μπλούζες,δίπλα σε μια καθηγήτρια παρακολουθούν εντυπωσιασμένα...

Μία και μισή το μεσημέρι βρέχει δυνατά. Πήγα στο τζάμι του θαλάμου που φιλοξενούμαι και προσπάθησα να “πιάσω” τη βροχή. Δεν κατάφερα και πολλά πράγματα αλλά τουλάχιστον είναι ωραία απέναντι... Έχει ακόμα λίγο πράσινο εδώ στο Μαρούσι... Δεν είναι σαν το κέντρο, όλο πολυκατοικίες και κακό...