Χθεσινή φωτογραφία  τραβηγμένη κατά τις 8 το βράδυ, με τα παιδιά μου, την Ειρήνη, τον Λάμπρο και τον θείο τους Γιώργο... Είναι στο κρεβάτι μου, έτσι να θυμόμαστε και κάποιες δύσκολες στιγμές της ζωής μας.

Άλλη μια φωτογραφία με την κόρη μου Ειρήνη. Το χαμόγελο της προδίδει την καλή κατάσταση μου. Ήθελα να κάνω το ίδιο μα δε με βοηθούσαν τα σαγόνια μου. Έχουν επηρεαστεί κι αυτά από την επέμβαση...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 27/10/2012

Τούτες τις μέρες τίποτα δεν είναι το ίδιο σε αυτή την πολύπαθη χώρα και τους πολίτες της. Ακόμα κι αυτή η 28η Οκτωβρίου είναι ξεχωριστή. Δεν υπάρχει πια, ούτε ο ενθουσιασμός, ούτε εκείνη η πατριωτική έξαρση που είχαμε ως λαός, άλλες φορές... Και δεν συμβαίνει αυτό, τυχαία...

Κάποτε “φουσκώναμε” από εθνική υπερηφάνεια που είπαμε, σαν τέτοιες μέρες ως λαός, το ΟΧΙ στους Ιταλούς κατακτητές και στη συνέχεια αντιταχθήκαμε σθεναρά στις δυνάμεις του άξονα, γράφοντας εποποιίες στα βουνά της Αλβανίας ή στο Μάλεμε, στα Χανιά, με την πτώση των Γερμανών αλεξιπτωτιστών...

Τότε, υπερασπιζόμαστε την πατρίδα μας... Τώρα, το ερώτημα είναι: Μια πατρίδα τόσο εχθρική απέναντι στα παιδιά της, πόσο αξίζει να την υπερασπίζεται κανείς; Και ποιος είναι ο εχθρός σήμερα; Εσωτερικός ή εξωτερικός;

Οι χθεσινοί εχθροί μας, Ιταλοί, Γερμανοί, είναι τώρα φίλοι μας. Η δε Γερμανία, όπως και το '40, παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο ως κατακτητής. Όχι πια με άρματα και κουμπούρια, αλλά, με τη δύναμη της Οικονομίας που σαρώνει ακόμα περισσότερο τις ανθρώπινες ψυχές και σπέρνει παντού, ανεξέλεγκτα, τη φτώχεια, ότι χειρότερο μπορεί να προκύψει για τον αναπτυγμένο δυτικό κόσμο...

Κάποιοι “ευφυείς” του κρατικού μηχανισμού ψάχνουν να βρουν τρόπο να... ξεμπερδεύουν με τις παρελάσεις. Ίσως να μειώσουν στο μισό το χρόνο διάρκειας τους, ίσως και να τις ματαιώσουν όπου δουν ότι οι αστυνομικές δυνάμεις δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν τους εξαγριωμένους πολίτες που θα βρουν μια ευκαιρία να διαμαρτυρηθούν μπροστά στους επισήμους...

Και φυσικά θα... εκφράσουν την έκπληξη τους, πως υπάρχουν άνθρωποι που δε σέβονται το γιορτασμό ιστορικών στιγμών του έθνους. Κι ούτε θα μπουν στον κόπο να αναρωτηθούν τι πατρίδα υπάρχει για όλους αυτούς που είναι άνεργοι, κακοπληρωμένοι, ανασφαλείς, υπερχρεωμένοι στις τράπεζες, απελπισμένοι από τις ευθύνες που οι ώμοι τους πια δεν μπορούν να σηκώσουν, έτσι όπως τα κατάφεραν με τις δικές τους πολιτικές...

Να είστε σίγουροι ότι το βράδυ της Κυριακής το αστυνομικό δελτίο θα είναι γεμάτο από τέτοια επεισόδια. Το έργο, το έχουμε ξαναδεί στις παρελάσεις εθνικών εορτών... Πέρσι, ας πούμε, ματαιώθηκε η κεντρική στρατιωτική παρέλαση στη Θεσσαλονίκη. Εκτιμούν αλήθεια, ότι μπορεί να γίνει φέτος, χωρίς επεισόδια;

Και ποιος ο λόγος να γίνει; Ένα κράτος, υποτίθεται ελεύθερο, έχει χρεοκοπήσει... Οι πολίτες του, υπερφορολογούμενοι, αδυνατούν να ανταποκριθούν στις στοιχειώδεις υποχρεώσεις τους ε, δεν είναι ολίγον πρόκληση μια δράκα βολεμένων να γιορτάζει δήθεν τον αγώνα για ελευθερία; Ούτε αυτό πια είναι σε θέση να το καταλάβουν;

Τι άλλο πρέπει να γίνει, τελικά, για να αντιληφθούν τα αυτονόητα; Οι εθνικές εορτές ίσως να είχαν κάποτε, κάποιο νόημα... Στον καιρό που ξεπουλούν τα πάντα, δεν έχει πια κανένα απολύτως νόημα. Δεν είναι και τόσο τραγικό να αλλάξουν συνήθειες... Εδώ πεθαίνουν έναν ολόκληρο λαό και απειλούν για πολλοστή φορά ότι τα αποθέματα στα δημόσια ταμεία επαρκούν έως τις 16 Νοεμβρίου. Οι παρελάσεις μας μαράνανε...

Δίνουν την αίσθηση ότι επιχειρούν ίσα να... σκαντζάρουν την εθνική εορτή. Ίσα να φοβηθούμε, να σκύψουμε για άλλη μια αφορά το κεφάλι και να περάσουν τα τρισάθλια μέτρα που σχεδιάζουν, μήνες τώρα σε βάρος μας για να εισπράξουν τα 11,6 δις ευρώ που θα τους κλείσουν τρύπες...

Αθώες δήθεν, περιστερές, θα δηλώνουν δακρύβρεχτα στα κανάλια πως δεν απλώσαμε τις σημαίες στα μπαλκόνια μας, δεν τις πήραμε στο χέρι να πανηγυρίσουμε. Ουστ να χαθείτε πολιτικοί απατεώνες. Τα όρια της υπομονής τελειώνουν. Να το ξέρετε...

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο στη στήλη μου “Επισημάνσεις”στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ.
• Διαβάστε κι αυτό το άρθρο ΕΔΩ για την εθνική επέτειο...