Αυτή την κατάσταση αντιμετωπίσαμε σήμερα στην Ευελπίδων...

Ελπίζω και εύχομαι να μη σας έχει τύχει ποτέ να υποχρεωθείτε να πάτε στο κτίριο 1 της Ευελπίδων, αίθουσα προκάτ για άρση παρακράτησης ακινήτου.

Η κατάσταση είναι απελπιστική. Πελάτες – πολίτες και δικηγόροι έχουν πέσει σαν τα μελίσσια πάνω στις δύο προέδρους στην προσπάθειά τους να προηγηθεί η υπόθεσή τους. Υποτίθεται ότι η πρόεδρος δικάζει... Αν είναι δυνατόν κάτω από τέτοιες συνθήκες τριτοκοσμικές...

Παρατηρήστε λίγο τη φωτογραφία που δημοσιεύω. Είναι τραβηγμένη σήμερα στις 12.05. Ήρθαμε με την ψυχή στο στόμα, με τη βροχή να πέφτει σταθερή έξω κι εμείς με τη μηχανή, με τους πειγμένους από την κίνηση δρόμους. Αλλά τα καταφέραμε να είμαστε συνεπείς στο ραντεβού των 12. Κι άντε μέσα σ' αυτό το πανδαιμόνιο και το χάος να βρεις τη δικηγόρο της Εθνικής κ. Μιχαλοπούλου.

Τηλεφωνικά μόνο έχω μιλήσει μαζί της. Ούτε που την έχω δει ποτέ. Την καλώ στο κινητό της. Κλειστό. Φυσικό είναι αφού πρέπει να βρίσκεται μέσα στην αίθουσα., Την ψάχνω και την βρίσκω. Ήρεμη μοιάζει, το έχει δει τόσες φορές τόσες φορές το ίδιο έργο “θα σας φωνάξω” μου λέει.

Μ' αρέσει η βεβαιότητά της ότι θα ακούσουμε. Μέσα σ' αυτή χάβρα πώς θα ακούσουμε; Ο κόσμος δυσανασχετεί. Άνθρωποι έχουν προγραμματισμένες δουλειές και όλη αυτή η πίεση από την πολυκοσμία απογοητεύει. “Στις 2 πρέπει αν πάω στο σχολείο να πάρω τα παιδιά” λέει ένα κύριος δίπλα μου στο δικηγόρο του. “Αν είναι ξεναέρχομαι”. Ήρεμος κι αυτός τον καθησυχάζει: “Σε μισή ώρα θα έχουμε τελειώσει”. Μα από τι πάστα είναι φτιαγμένοι αυτοί οι δικηγόροι; Πώς και δεν αγχώνονται με όλο αυτό το μπάχαλο;

Κρατούν φακέλους, έχουν έτοιμες τις υποθέσεις, παρακολουθούν τη σειρά προτεραιότητας... Είναι πανέτοιμοι σε όλα. Από μας, τους πελάτες ζητούν μόνο να έχουμε μαζί μας εύκαιρη την αστυνομική μας ταυτότητα και να βάλουμε μια υπογραφή μπροστά στην πρόεδρο, όταν με το καλό μας φωνάξει για την υπόθεσή μας.

Ο σκιτσογράφος των ΝΕΩΝ Σπύρος Ορνεράκης, φάτσα αναγνωρίσιμη, κάθεται ήρεμος και συζητάει με μια κυρία δίπλα του. “Πελάτης” κι αυτός και περιμένει τη σειρά του...

Ανθρώπινες ιστορίες. Με λόγια σιγανά, ψιθυριστά. Που δεν τις ξέρουμε και δεν πρόκειται να τις μάθουμε ποτέ. Τώρα καταλαβαίνω τον συχωρεμένο Δημήτρη Ψαθά που πέρναγε ώρες εδώ καταγράφοντας ευτράπελα και τραγικά...